«Θήλαζα την κόρη μου 3 χρόνια..!» Ο θηλασμός για μένα ήταν αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μου και επειδή φυσικά δεν κλείστηκα σπίτι όλον αυτόν τον καιρό…., όταν θήλαζα έξω, τα αδιάκριτα βλέμματα

ήταν πολλά και ενοχλητικά!

Το δυσκολότερο κομμάτι όμως, ήταν πως πραγματικά, δεν έβρισκα τι να φορέσω, που να διευκολύνει τον θηλασμό, να μην μένω ακάλυπτη και κρυώνω … να είναι και στυλάτο γιατί πάντα αγαπούσα το άνετο και ωραίο ντύσιμο!

Και να που ανακάλυψα πως μια φίλη της σελίδας μας (koupepe apparel) σχεδίασε μπλούζες,

γι αυτόν ακριβώς τον σκοπό!

Είναι άνετες, φτιαγμένες από πιστοποιημένα υφάσματα, σχεδιασμένες και ραμμένες στην Ελλάδα, με ειδικά ανοίγματα που επιτρέπουν τον διακριτικό θηλασμό παντού!

Πολλές από αυτές καλύπτουν και την περίοδο της εγκυμοσύνης λόγω της άνετης γραμμής τους.

Πάνω από όλα , όμως, είναι τόσο καλόγουστες που θα συνεχίσετε να τις φοράτε για πολύ καιρό …

ακόμα και όταν σταματήσετε να θηλάζετε..!!

Ξεχάστε όσα ξέρατε!  Πλέον τα ρούχα θηλασμού δεν χρειάζεται να είναι «γεροντίστικα» .

Στην koupepe apparel θα βρείτε μοδάτα μπλουζοφορέματα που διευκολύνουν τον θηλασμό

χωρίς να αλλοιώνουν το στύλ σας.

Φιλάκια στα μουτράκια

Σοφία

Πηγή: www.mothersblog.gr

Η διαδικασία της εγκυμοσύνης καμιά φορά μπορεί να μην είναι και ότι καλύτερο έχεις βιώσει στη ζωή σου, είναι όμως μοναδική και το σημαντικότερο, ξέρεις ότι θα την ζήσεις ελάχιστες φορές.

Εννιά μήνες κουβαλάς το μωρό σου μέσα στο σώμα σου. Το χαϊδεύεις, του μιλάς, αλλάζεις κάθε σου σκέψη, όλη την κοσμοθεωρία σου.

Αρχικά, δεν το πιστεύεις ότι θα γίνεις μητέρα… Αναρωτιέσαι εάν συμβαίνει στα αλήθεια..

Εάν είναι πραγματικότητα… Μέχρι που όταν μετά τις αναγούλες και την απίστευτη υπνηλία, νιώθεις την πρώτη κλωτσιά. Μοναδικό συναίσθημα. Σε ανύποπτο χρόνο, να αισθάνεσαι ότι το παιδί σου επικοινωνεί μαζί σου με αυτό τον τρόπο. Το αισθάνεσαι να κινείται μέσα σου… Τι παράξενο και όμορφο συναίσθημα μαζί.

Να μεγαλώνεις έναν άνθρωπο.

Η κάθε γυναίκα το βιώνει διαφορετικά αλλά σε κάθε περίπτωση είναι το ίδιο δυνατό αίσθημα, το ίδιο έντονο.

Χαρά, δάκρυα, ανάμεικτα συναισθήματα. Από τη μία να θες να γελάς και από την άλλη να αισθάνεσαι δάκρυα να τρέχουν στο πρόσωπο σου. Και να μην μπορείς να το ελέγξεις. Να μην ξέρεις γιατί έγινες τόσο ευσυγκίνητη… Εσύ, που ποτέ δεν ήσουν έτσι…

 Η εγκυμοσύνη αλλάζει τη γυναίκα.

Είτε εύκολη, είτε δύσκολη, την αλλάζει…

Και τότε να φτάνει η ώρα του τοκετού. Μπορεί να βρίζεις, να φωνάζεις, να χαμογελάς, να έχεις υπομονή. Ποιος ξέρει… Η κάθε γυναίκα είναι διαφορετική….

 Και να φέρνεις στον κόσμο το παιδί σου. Μετά από αυτό, αισθάνεσαι τόση μεγάλη δύναμη που  νιώθεις ότι μπορείς να κάνεις τα πάντα!

Να έχεις για πρώτη φορά στην αγκαλιά σου το παιδί σου. Και να ανταλλάζετε αυτό το βλέμμα που τα λέει όλα. Σε βλέπω για πρώτη φορά αλλά σε ξέρω όλη μου τη ζωή…. Σε γνωρίζω τώρα, αλλά σου ανήκω για πάντα. Μια σχέση τόσο δυνατή, αγάπη ανιδιοτελής.

Μεγαλώνοντας ένα παιδάκι, με όλες τις δυσκολίες, τα ξενύχτια, τις ανησυχίες (όλα βρίσκουν το δρόμο τους), συνειδητοποιείς δυνατά συναισθήματα που είχες μέσα σου και δεν τα γνώριζες. Και έπρεπε να έρθει αυτό το μικρό ανθρωπάκι για  να τα αισθανθείς. Και ήταν όμως πάντα τόσο έντονα… 

Της Μαρίνας Αβραάμ.

Πηγή:www.anapnoes.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Ναι έχετε ήδη γεννήσει και όλα είναι υπέροχα. Αλλά γιατί νιώθετε ακόμη τόσο φουσκωμένη, σα να μη γεννήσατε; Η ώρα που θα επιστρέψετε στον «πριν την εγκυμοσύνη εαυτό σας», τόσο σωματικά όσο και ψυχολογικά, αργεί κάπως περισσότερο απ’ όσο νομίζετε.

Πολλές γυναίκες –κυρίως εάν πρόκειται για το πρώτο παιδί τους– υποθέτουν ότι μόλις γεννήσουν η σιλουέτα τους θα αποκατασταθεί ταυτόχρονα με την έξοδο του πλακούντα. Όμως το σώμα μας διαθέτει ισχυρή μνήμη και δεν είναι τόσο εύκολο να «ξεχάσει» τις ταλαιπωρίες που περνούσε επί πολλές εβδομάδες. Η αποκατάστασή του θα πάρει χρόνο, γι’ αυτό και στη λεγόμενη περίοδο της λοχείας χρειάζεστε φροντίδα και εσείς –όχι μόνο το μωρό σας.

Η σιλουέτα σας
Πιθανότατα, τις μέρες μετά τη γέννηση του μωρού σας θα μοιάζετε σαν περίπου πέντε μηνών έγκυος. Αυτό οφείλεται στο ότι θα χρειαστεί να περάσει χρόνος μέχρι η μήτρα να συρρικνωθεί στο μέγεθος που είχε πριν μείνετε έγκυος. Από την άλλη, σε αυτή τη φάση το σώμα συγκεντρώνει αποθέματα λίπους για να εξασφαλίσει τις απαραίτητες θερμίδες που χρειάζονται για το θηλασμό. Πάντως, πρέπει να ξέρετε ότι εάν θηλάζετε το μέγεθος της μήτρας θα επανέλθει πιο σύντομα στα αρχικά του επίπεδα, ενώ εάν συνεχίσετε να δίνετε το γάλα σας στο μωρό για αρκετούς μήνες θα μπορέσετε να κάψετε γρήγορα το αποθηκευμένο λίπος. Με το θηλασμό καταναλώνετε περισσότερες από 400 έξτρα θερμίδες την ημέρα, οπότε δεν χρειάζεται να κάνετε δίαιτα για να χάσετε τα κιλά της εγκυμοσύνης –κάτι που έτσι κι αλλιώς δεν συνιστάται, προκειμένου να εξασφαλίσετε όλα τα θρεπτικά στοιχεία για το μωρό σας. Άλλωστε, οι περισσότερες γυναίκες στην περίοδο της λοχείας νιώθουν να πεινούν και να διψούν αρκετά.

Το αίσθημα του πόνου
Καθώς η μήτρα συρρικνώνεται, είναι πιθανό να νιώθετε κράμπες στην περιοχή της κοιλιάς, μια αίσθηση που θα σας θυμίσει αρκετά τους πόνους της περιόδου. Συχνά, αυτές οι κράμπες κάνουν την εμφάνισή τους την ώρα του θηλασμού και είναι πιο έντονες όταν πρόκειται για το δεύτερο ή τρίτο παιδί σας και λιγότερο εάν γεννήσατε για πρώτη φορά. Αν ο πόνος είναι ενοχλητικός, μπορείτε να ανακουφιστείτε με τα γιατροσόφια που προτείνονται και στην περίοδο, όπως αν ακουμπήσετε μια θερμοφόρα στην περιοχή της κοιλιάς, αν πιείτε ένα ζεστό ρόφημα ή αν πάρετε παυσίπονο παρακεταμόλης.

Η αιμορραγία
Ανεξάρτητα από το εάν ο τοκετός γίνει φυσιολογικά ή με καισαρική τομή, το ενδομήτριο χρειάζεται χρόνο για να θρέψει. Έτσι, για αρκετές μέρες θα έχετε αιματηρές εκκρίσεις –τα λόχεια– που δημιουργούνται από τον βλεννογόνο του εσωτερικού τοιχώματος της μήτρας και αρχικά έχουν κόκκινο χρώμα το οποίο σιγά σιγά γίνεται πιο ροζ-καφετί. Επίσης, η ποσότητά τους γίνεται όλο και μικρότερη, ενώ περίπου στις έξι εβδομάδες μετά τη γέννα θα πρέπει να έχουν σταματήσει εντελώς. Αν δεν σταματήσουν ή διαπιστώσετε ότι οι εκκρίσεις γίνουν ξαφνικά περισσότερες ή έχουν πιο έντονο κόκκινο χρώμα, πρέπει θα ενημερώσετε το γυναικολόγο σας.

Τα ράμματα
Εάν γεννήσετε με καισαρική τομή ή χρειαστεί να κάνετε περινεοτομή, θα έχετε ράμματα. Τις πρώτες μέρες η αίσθησή τους ίσως είναι λίγο περίεργη, όμως θρέφουν αρκετά γρήγορα. Ένα άλλο πρόβλημα που μπορεί να επιδεινώσει τον πόνο από τα ράμματα είναι η δυσκοιλιότητα. Παρουσιάζεται σε πολλές γυναίκες μετά τον τοκετό, ιδιαίτερα εάν παίρνουν παυσίπονα, εξαιτίας και του γεγονότος ότι εκ των πραγμάτων κινούνται λιγότερο και δεν ασκούνται. Βεβαιωθείτε ότι πίνετε αρκετά υγρά και ότι η διατροφή σας είναι πλούσια σε φυτικές ίνες.

Το πρησμένο στήθος
Ακόμα κι αν εσείς έχετε αποφασίσει να μη θηλάσετε, το σώμα σας δεν το ξέρει και προετοιμάζεται ήδη από τους τελευταίους μήνες της εγκυμοσύνης για το θηλασμό. Οι διογκωμένοι γαλακτοφόροι αδένες είναι ο κύριος λόγος για τον οποίο δεν θα καταφέρετε να κοιμηθείτε μπρούμυτα ούτε μετά τον τοκετό –τουλάχιστον τις πρώτες τρεις-τέσσερις μέρες. Φροντίστε ακόμα και στον ύπνο να φοράτε ένα καλό σουτιέν εγκυμοσύνης που να υποστηρίζει σωστά το στήθος χωρίς να σας πιέζει. Επίσης, εάν νιώθετε δυσφορία, θα νιώσετε ανακούφιση ακουμπώντας μια παγοκύστη στο στήθος σας. Τις πρώτες μέρες είναι καλύτερο να αποφύγετε τη χρήση θηλάστρου, γιατί πολύ απλά αυτό την επομένη θα οδηγήσει στην παραγωγή ακόμα μεγαλύτερης ποσότητας γάλακτος. Εάν όμως ο πόνος στο μαστό γίνει πολύ έντονος και παράλληλα σηκώσετε πυρετό, επικοινωνήστε με το γυναικολόγο σας, γιατί ίσως έχετε πάθει μαστίτιδα.

Η ψυχολογία σας
Η πλειοψηφία των γυναικών βρίσκεται τις πρώτες μέρες μετά τον τοκετό αντιμέτωπη με μια παλίρροια συναισθημάτων, όπου η υπέρτατη χαρά διαδέχεται τη χωρίς λόγο απελπισία και ούτω καθ’ εξής. Τόσο οι ορμονικές αλλαγές όσο και η συνειδητοποίηση της ευθύνης που συνεπάγεται η μητρότητα μπορεί να σας κάνουν να νιώθετε θλίψη και στενοχώρια. Αυτά τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και τις περισσότερες φορές περνούν γρήγορα. Αν διαπιστώσετε ότι η ψυχολογία σας επιδεινώνεται αντί να καλυτερεύει καθώς οι μέρες περνούν ή ότι αυτή η θλίψη διαρκεί για περισσότερες από δυο-τρεις εβδομάδες, μιλήστε με το γυναικολόγο σας. Μην ανησυχείτε όμως. Ακόμα κι αν υποφέρετε από επιλόχεια κατάθλιψη, πρόκειται για κάτι που αντιμετωπίζεται, αρκεί να διαγνωστεί έγκαιρα. Επιπλέον, αν και πολλές γυναίκες αισθάνονται να «ερωτεύονται» το μωρό τους με την πρώτη ματιά, κάποιες χρειάζονται περισσότερο χρόνο για να μπουν στον νέο τους ρόλο. Οι ορμόνες που εκκρίνονται κάθε φορά που το αγγίζετε, το παίρνετε αγκαλιά και ανταποκρίνεστε στο κλάμα του βοηθάνε να δεθείτε μαζί του.

Με τη συνεργασία του Ελευθέριου Μπίκου, γυναικολόγος

Πηγή:www.imommy.gr

Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω

Ο πιο αβάσταχτος πόνος. Πόνος ανείπωτος που όμοιος του δεν υπάρχει. Και τα λόγια παρηγοριάς…απλά δεν υπάρχουν κι αυτά. Εκτός ίσως από μια μικρή προτασούλα που διάβασα σε αυτήν την προσωπική ιστορία της Denise Stirk στο popsugar και με συγκλόνισε… Και πάλι δεν είμαι σίγουρη.

Μερικές εβδομάδες πριν, μια από τις καλύτερες μου φίλες έχασε την 21 μηνών κόρη της για πάντα, όταν το μικρό κοριτσάκι πέθανε ξαφνικά. Η φίλη μου κι εγώ ζούμε στα δύο άκρα της χώρας, οπότε έκανα ένα ολόκληρο ταξίδι και την επισκέφτηκα το προηγούμενο σαββατοκύριακο. Παραδέχομαι πως ήμουν ράκος και δεν είχα ιδέα τι να πω σε αυτήν και τον σύζυγό της. Πώς να βρω λόγια παρηγοριάς; Πώς να αποφύγω να πω τα λάθος πράγματα; Ήθελα να βρω τις σωστές λέξεις και μια και είμαι συγγραφέας, οι λέξεις είναι ένα από τα λίγα μέσα που διαθέτω για να εκφράζομαι.

Μόνο που ήμουν τελείως χαμένη. Έχοντας δύο υγιή παιδιά στο σπίτι, ένιωθα πως δεν μπορούσα ούτε να διανοηθώ τον πόνο της, οπότε πώς στο καλό θα μπορούσα να την παρηγορήσω για μια κατάσταση την οποία δε μπορώ ούτε να φανταστώ; Εξοπλισμένη με μια ολόκληρη στοίβα από στίχους από τη Βίβλο και με λόγια που είχα προβάρει πολλές φορές, μπήκα στο σπίτι της. Οι λέξεις που ειπώθηκαν ήταν από εκείνες που έχουν τη δύναμη να αλλάξουν τη ζωή σου μια για πάντα. Μόνο που δεν βγήκαν από το δικό μου στόμα, αλλά από το δικό της.

Από εκείνην σε εμένα.

Καλά διάβασες. Η φίλη μου, που τελικά αποδείχτηκε ένας από τους πιο δυνατούς ανθρώπους που έχω συναντήσει στη ζωή μου, μου είπε κάτι την ώρα που θρηνούσε, το οποίο θα μείνει για πάντα χαραγμένο στην καρδιά μου. Ήταν μια φράση τόσο απλή κι όμως άγγιξε ότι πιο ευαίσθητο έχω βαθιά μέσα μου. Καθώς περιέγραφε τα γεγονότα που οδήγησαν στο θάνατο της κόρης της, προσπαθούσε να μου εκφράσει την απόγνωση που ένιωθε εκείνα τα λεπτά, εκείνες τις ώρες που κρατούσε το παιδί της νεκρό στην αγκαλιά της. Περιγράφοντας τον χειρότερο εφιάλτη της, μου είπε με δάκρυα να κυλούν στα μάτια της.

«Είσαι μάνα και με καταλαβαίνεις.»

Είσαι μάνα και με καταλαβαίνεις.

Αυτή η μικρή πρόταση μου έκοψε την ανάσα. Και έχασα την ψυχραιμία που με τόσο κόπο είχα καταφέρει να κρατήσω μέχρι εκείνην τη στιγμή. Επειδή με εκείνην την μικρή πρόταση, άρχισα να καταλαβαίνω το μέγεθος της θλίψης της. Ναι, ήμουν συντετριμμένη με αυτό που είχε συμβεί στη φίλη μου, καθώς ο θάνατος είναι δύσκολος για όλους. Αλλά πρέπει να παραδεχτώ πως δεν είχα καταλάβει πλήρως το ρόλο μου ως φίλη της και ως μάνα. Βλέπεις, έψαχνα απεγνωσμένα να βρω αυτά που έπρεπε να της πω, αλλά έψαχνα στο λάθος μέρος. Έπρεπε να είχα ψάξει σε αυτό που μας συνέδεε: στη μητρότητα. Και ενώ δεν έχω ζήσει τον πόνο του να χάνεις ένα παιδί, έχω βιώσει τη χαρά που ζεις όταν κρατάς το παιδί σου στην αγκαλιά σου. Να χάσεις αυτό το αίσθημα; Δεν υπάρχουν λόγια…

Εκτός ίσως από αυτήν την μικρή προτασούλα «Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω.»

Το να χάνεις το παιδί σου είναι ο χειρότερος εφιάλτης που μπορεί να έχει μια μάνα. Δεν έχει σημασία ποια είσαι και τι είδος μάνας έχεις επιλέξει να είσαι. Από εκείνη τη στιγμή και όποτε συναντάω και σχετίζομαι με μαμάδες σκέφτομαι συνέχεια αυτήν την μικρή προτασούλα. Σίγουρα η καθεμιά από εμάς έχει τον δικό της τρόπο να μεγαλώνει τα παιδιά της, αλλά όλες έχουμε ένα κοινό: η αγάπη μας για τα παιδιά μας είναι απέραντη. Αυτό κάνει το όλο θέμα της μάχης των μαμάδων να φαίνεται γελοίο.

Είσαι μάνα και καταλαβαίνεις.

Έτσι όταν πήγα με τη δική μου μάνα, η οποία πρόσφατα διαγνώστηκε με καρκίνο στο στήθος, στο γιατρό για την ακτινοθεραπεία της, είδα μια νεαρή μαμά με ένα μικρό αγόρι στην αίθουσα αναμονής. Ο μικρός ήταν σχεδόν 3 χρονών (παρόλο που δεν του φαινόταν γιατί ήταν μικροσκοπικός). Έδειχνε με περηφάνια μια πολύχρωμη στολή του Spiderman και τη νοσοκομειακή του μάσκα, ενώ καθόταν στην αγκαλιά της μαμάς του. Αυτή του ψιθύρισε κάτι στο αυτί. Η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπάει. Η μάνα μέσα μου πονούσε για εκείνην την μάνα. Και τα δάκρυα άρχισαν να τρέχουν, παρόλο που την έβλεπα για πρώτη φορά. Παρόλο που την είχα δει για μόλις 30 δευτερόλεπτα. Παρόλο που η ίδια μου η μάνα καθόταν δίπλα μου περιμένοντας να μπει να κάνει τη θεραπεία της. Αυτό είναι παράλογο, σκέφτηκα. Ούτε που την ξέρω αυτήν την γυναίκα.

Από την άλλη, είμαι μάνα και την καταλαβαίνω.

Και αργότερα έτρωγα σε ένα εστιατόριο και μια συνάδερφος ήταν στην τουαλέτα, μιλώντας στο τηλέφωνο. Προσπαθούσε εναγωνίως να βρει μια γυναίκα να της κρατήσει το παιδί γιατί έπρεπε να κάνει υπερωρίες. Ήταν έξαλλη. Ήταν αναστατωμένη. Η καρδιά μου χτύπησε πάλι και δάκρυα κύλησαν από τα μάτια μου για ακόμη μια φορά.

Είμαι μάνα και καταλαβαίνω.

Όταν επέστρεψα από το σπίτι της φίλης μου και πήγα να δω τη μαμά μου, αυτή προσπαθούσε να με παρηγορήσει. Ρωτούσε αν είμαι καλά. Εγώ αν ήμουν καλά. Αυτή έκανε ακτινοθεραπεία και παρηγορούσε εμένα αντί να παρηγορώ εγώ αυτήν. Τότε κατάλαβα γιατί ανησυχούσε.

Είναι μάνα και καταλαβαίνει.

Και στο αεροπλάνο την ημέρα που επέστρεφα, ήταν μια μαμά με τον μικρό της γιο που στεκόταν όρθια για 4μιση ώρες καθόλη τη διάρκεια της πτήσης, γιατί αν επιχειρούσε να καθίσει ο γιος της θα τσίριζε. Φαινόταν εξουθενωμένη και απογοητευμένη. Κοιτούσε συνέχεια το ρολόι της, αλλά συνέχιζε να απασχολεί τον γιο της, ενώ του φιλούσε διαρκώς το κεφαλάκι του.

Είμαι μάνα και καταλαβαίνω.

Βλέπεις, αυτός είναι ο συνδετικός κρίκος που μας ενώνει όλες μας. Μαμάδες προστατευτικές. Μαμάδες υπέρμαχους της ανεξαρτησίας. Μαμάδες που θηλάζουν. Μαμάδες που δεν θηλάζουν. Μαμάδες πλούσιες. Μαμάδες φτωχές. Μαμάδες με άρρωστα παιδιά. Μαμάδες με υγιή παιδιά. Μαμάδες. Η απέραντη, ανεξάντλητη αγάπη που νιώθουμε για τα παιδιά μας, αυτή η αγάπη που μας κόβει την ανάσα και τη νιώθουμε όλες μας με τον ίδιο ακριβώς τρόπο.

Και όταν το συνειδητοποιείς αυτό πονάς. Γι’ αυτό κλαίμε κάθε φορά που βλέπουμε μια συγκινητική διαφήμιση. Γι’ αυτό κλαίμε όταν τα παιδιά μας πάνε πρώτη μέρα στο σχολείο. Γι’ αυτό οι τροφικές αλλεργίες είναι τρομακτικές. Γι’ αυτό πονάει η ψυχή μας κάθε φορά που ακούμε πως μια μαμά απέβαλλε ή έχει πρόβλημα υπογονιμότητας. Γι’ αυτό ξενυχτάμε περιμένοντας τα παιδιά μας όταν αυτά μπουν στην εφηβεία. Γι’ αυτό μας τρομοκρατεί η σκέψη πως μια μέρα τα παιδιά μας θα μεγαλώσουν και θα φύγουν από τη ζεστή φωλιά τους. Γι’ αυτό ο θάνατος ενός άλλου παιδιού, μιας άλλης μάνας μας συνθλίβει τόσο απόλυτα…

Γι’ αυτό όμως πρέπει να προσφέρουμε πάντα ένα χέρι βοήθειας στις άλλες μαμάδες. Όχι μόνο σε αυτές που ζούνε τον αφόρητο πόνο του θανάτου του παιδιού τους, αλλά και σε εκείνες που ζούνε πολλές δύσκολες στιγμές…ακόμα και σε αυτές που απλά ζούνε μια δύσκολη στιγμή. Αγκάλιασε αυτήν την μάνα και αν δυσκολεύεσαι να βρεις τις σωστές λέξεις, ίσως το μόνο που χρειάζεται να πεις είναι αυτή η μικρή προτασούλα «Είμαι μάνα και σε καταλαβαίνω.»

Μάλλον όμως το ξέρεις ήδη αυτό. Στο κάτω κάτω, είσαι μάνα.

Πηγή:www.e-mama.gr