Η επιστροφή από τις διακοπές μου έπεσε βαριά. Βαριέμαι να μαγειρέψω, βαριέμαι να καθαρίσω, βαριέμαι να πλύνω. Και όλα αυτά τα κάνω αργά – αργά. Κι εκεί που τα κάνω, όλο σκέφτομαι τι θέλω να γράψω στο blog. Kαι ξεπηδάνε συνέχεια σκέψεις, αλλά είναι όλες από εκείνες τις τζιζ που αφορούν πράγματα που δε γράφονται συνήθως στα blogs. Για την ακρίβεια δε μου έρχεται ούτε ένα blog στο μυαλό που να έχει αναφερθεί σε μερικά από αυτά. Και εντάξει δε χρειάζεται να τα βγάζουμε όλα στη φόρα, ούτε μέσα από τα blogs έχουμε την υποχρέωση να δίνουμε λογαριασμό στον καθένα. Αλλά, είναι μερικές φορές που νιώθω πως επιμελώς δίνουμε μόνο όσα καταφέραμε να κάνουμε καλά, μόνο όσα δεν καταφέραμε αλλά προσπαθήσαμε και η προσπάθεια μετράει και μόνο εκείνα για τα οποία γενικά δεν ντρεπόμαστε.

Ένα από εκείνα τα τζιζ θέματα που λείπουν από το διαδίκτυο είναι οι σχέσεις των ζευγαριών. Και κάτι θα ήθελα να πω για αυτές, αλλά δεν ξέρω τι. Και το ένα παράθυρο που καθάρισα δεν ήταν αρκετό για να βάλω τις σκέψεις μου σε σειρά. Θα αρκεστώ μόνο – προς το παρόν, γιατί μπορεί να επανέλθω – στο ότι με τον άνθρωπο που διάλεξες για να κάνεις οικογένεια ποτέ δε θα ταιριάζεις σε όλα. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι το κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να βρεις έναν τρόπο που να δουλεύει. Σε κανέναν δε δουλεύει τέλεια και αυτό είναι δεδομένο. Έχω πολλές φίλες. Μερικές θέλουν να χωρίσουν. “Χώρισε, αν και στη θέση σου θα περίμενα.”, λέω. Φτάνουν στο να χωρίσουν και ξαφνικά δε θέλουν. Μετά τα ξαναβρίσκουν και μετά από καιρό πάλι θέλουν να χωρίσουν. “Δε σε είδα πολύ χαρούμενη την πρώτη φορά που πήγε να γίνει.”, λέω και το θυμούνται. Και για να μη βγάζω τον εαυτό μου απ΄έξω. Το “τέρμα χωρίζουμε” εγώ να δεις πόσες φορές το έχω πει. Και δεν το έχω πει άπειρες που να λες ότι το λέω έτσι σαν απειλή. Το έχω πει τόσες όσες πρέπει για να ξέρω ότι δεν κάνω πλάκα. Και το έχω ακούσει επίσης. Και τελικά εκεί που το είπα και είπε, εκεί κι έμεινε. Όλα για μενα είναι θέμα αποδοχής. Πόσο είσαι και είναι διατεθειμένος να τα βρείτε κάπως (σε εκείνα τα θέματα που είστε εκ διαμέτρου αντίθετοι). Όλα τα άλλα – αγάπες, γλύκες, είσαι το φως μου και η ζωή μου – δε λύνουν προβλήματα και δε βρίσκουν λύσεις. Αυτά έρχονται όταν δυο άνθρωποι αποφασίσουν πως θέλουν να τα πάνε καλά. Και αφού τα σκεφτούν όλα λογικά και κυρίως ψ ύ χ ρ α ι μ α.

Σκέφτομαι καμιά φορά πως γίνεται και ο φίλες μου δε με θεωρούν ποτέ απειλή. Εντάξει, δεν είμαι και η Barbie αλλά ξέρετε πως σε αυτά τα θέματα δε χρειάζεται πάντα να είναι η άλλη η απόλυτη θεά για να πέσει ο άλλος ανάποδα από έρωτα. Πιστεύω λοιπόν ότι οι φίλες μου δε με θεωρούν ποτέ απειλή και είναι άνετες στο να μιλάω ή και να κάνω παρέα με τους άντρες τους, γιατί πιστεύω στην ενότητα των ζευγαριών. Δε λέω ότι είναι κακό να χωρίζουν δυο άνθρωποι που το θέλουν, αλλά λέω ότι είναι κακό να χωρίζουν επειδή κάποιος από τους δύο (ή και οι δύο) πιστεύουν ότι κάπου αλλού θα βρουν το καλύτερο ή το τέλειο. Και δεν έχει να κάνει με το αν έχεις παιδιά ή δεν έχεις, αλλά με το κατά πόσο είσαι διατεθειμένος να τα πας καλά με κάποιον ή όχι. Αχ, και μη μου πείτε ότι τα περνάω όλα μέσα από τη σφαίρα του ορθολογισμού, γιατί έχω πέσει ξερή από έρωτα. Κι εδώ τον έχω ακόμη το λεγάμενο. Αλλά, αυτό είναι το 1/30, το 1/40, 1/20 ???….δεν ξέρω και δεν έχει και μεγάλη σημασία….της κοινής ζωής. Όλο το άλλο είναι διάθεση συνεργασίας και κυρίως προσωπικής αυτογνωσίας και απόφασης για το τι θες στη ζωή σου. Δε θες εντάσεις, θα το πετύχεις σε πολύ καλό βαθμό κι ας σκοτωνόσασταν πριν κάθε μέρα. Δε θες κάτι άλλο, πάλι θα το πετύχεις. Γιατί οι σχέσεις συνεχώς ωριμάζουν και εξελίσσονται, αρκεί να θέλεις να μείνεις εκεί να δεις και τη συνέχεια.

Μου λέει καμιά φορά ότι μάλλον εμείς δε θα χωρίσουμε. Και του λέω που το ξέρεις και μου απαντάει: “Γιατί εσύ μιλάς πολύ.” Με δεδομένο ότι είναι αντικειμενικά πολύ έξυπνος άνθρωπος, μήπως αυτό είναι τελικά το κλειδί? Σε μια ομάδα γονέων που πήγαινα ξεκινήσαμε όλοι ενθουσιασμένοι και καταλήξαμε να παρακολουθούμε τα 2/3 των αρχικών συμμετεχόντων. Στην αρχή νομίζαμε ότι θα είναι εύκολο και πως θα μας κάνουν κάτι σαν μάθημα. Τελικά έπρεπε να μιλάμε εμείς για όσα προβλήματα είχαμε μέσα στις οικογένειές μας. Μερικοί τη δεύτερη φορά που μας το ξεφούρνισε αυτό η “κυρία” μας, μας κοίταζαν κάπως υποτιμητικά όσοι βρήκαμε λίγο θάρρος και μιλήσαμε. Μια μαμά είπε: “Eγώ δεν έχω κανένα πρόβλημα ούτε με τον άντρα μου, ούτε με τα παιδιά μου” και εγκατέλειψε. Οι υπόλοιποι που μείναμε, 1,5 χρόνο μετά που κρατήσαμε ακόμη επαφή ζούμε καλύτερα από τότε. Να στο πω απλά. Δε γίνεται να μην έχεις προβλήματα! Και ίσως τελικά ο μόνος τρόπος να τα λύνεις είναι το να μιλάς. Να μιλάς σε ανθρώπους που ξέρουν επιστημονικά τι να σου πουν, αλλά και σε άλλους που δεν ξέρουν αλλά έχουν οικογένειες και όπως και να το κάνουμε όλοι περίπου στο ίδιο καζάνι βράζουμε. Αν αρχίσεις να μιλάς, είναι εκπληκτικό το πόσους ανθρώπους θα βρεις να ταυτιστείς και πόσες λύσεις θα βρεις μέσα από αυτό. Μη σκάτε! Μιλήστε και τίποτα δε μένει άλυτο. Κι αν δε λυθεί τελοσπάντων, θα ξέρεις ότι τουλάχιστον έμαθες πως να το προσπαθείς με τους άλλους.

Πηγή:koxilo.tumblr.com

Λατρεύω τα παιδιά μου και προσπαθώ να  κάνω πολλά πράγματα μαζί τους το καλοκαίρι:

Παίρνουμε παγωτό , κοιμόμαστε λίγο πιο αργά , πάμε στην θάλασσα και προσπαθούμε να περνάμε ωραία. Όμως η αλήθεια είναι πως δεν είμαι διασκεδαστική μαμά.

Θέλω να είμαι η διασκεδαστική μαμά αλήθεια. Πολλές φορές φαντάζομαι πως θα ήταν να είμαι πιο αυθόρμητη και να αφήνω πιο ελεύθερο τον εαυτό μου.

Δεν ξέρω τι φταίει. Ίσως να φταίει  η μικρή διαφορά που έχουν μεταξύ τους τα παιδιά μου και ακόμη τρέχω με το μωρό και δεν έχω χρόνο για τίποτα άλλο.

Έρχονται στιγμές που σκέφτομαι γιατί θα πρέπει να βάλω τα παιδιά μου για ύπνο την σωστή ώρα, να ταϊζω συνεχώς υγιεινά ενώ θα μπορούσα να τους πω πως δεν θα κοιμηθούμε αλλά θα παίξουμε μέχρι τελικής πτώσεως.

Όμως δεν έχω το κουράγιο να τρέξω και να παίξω μαζί τους γιατί είμαι τόσο κουρασμένη και μου λείπει ύπνος.

Ίσως να φταίει το γεγονός πως δεν είμαι τέτοιος χαρακτήρας. Δεν είναι του χαρακτήρα μου να κάνω νερομπαλονάκια για να διασκεδάσω τα παιδιά μου αλλά είμαι η μαμά που δεν θα ξεχάσει ποτέ να τους διαβάσει ένα βιβλίο την ώρα που πρέπει .

Ίσως δεν είμαι ο τύπος της μαμάς που θα πάρει τα παιδιά της για κάμπινγκ αλλά θα προσπαθήσει να βάλει μια σκηνή στην αυλή ή απλά θα πω στον άντρα μου να το κάνει.

Δεν είμαι η μαμά που θα φτιάξει λαχταριστά σοκολατένια γλειφιτζούρια αλλά η μαμά που θα φτιάξει σπιτική γρανίτα επειδή είναι πιο υγιεινή. Δεν ξέρω γιατί τα κάνω όλα αυτά. Δεν ξέρω γιατί δεν είμαι πολύ διασκεδαστική αλλά κολλημένη στο πρόγραμμά μου.

Τώρα που το σκέφτομαι μπορεί να μην είμαι μια διασκεδαστική μαμά αλλά πιστεύω πως είμαι καλή μαμά.

babyradio.gr– Γεωργία Τ.

Πηγή: babyradio.gr

Γράφει στο efiveia.gr η Ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος Αθανασία Κουτσούκου

Είναι πολύ σύνηθες στην εφηβεία οι γονείς να μεταμορφώνονται σε «πράκτορες» ή «κατασκόπους», αλλά μη έχοντας την κατάλληλη εκπαίδευση σε αυτό, τις περισσότερες φορές αποτυγχάνουν παταγωδώς. Έτσι λοιπόν, υπάρχουν γονείς που παραφυλάνε έξω από την επί ώρες κλειστή πόρτα του παιδιού τους, όταν εκείνο μιλάει στο τηλέφωνο ή είναι μέσα με τον/την κολλητή του, όπως κι εκείνοι που παίρνουν από πίσω το παιδί τους όταν βγαίνει με την παρέα του. Κι επειδή αν μπεις σε αυτόν τον ρόλο δεν σταματάς, συνεχίζουν με το να τηλεφωνούν στους φίλους τους και να τους ρωτούν πράγματα για το παιδί τους, βάζοντάς τους βέβαια να ορκιστούν πως δε θα αποκαλύψουν ποτέ την συνομιλία τους, εφόσον είναι για το καλό του παιδιού τους. Ενώ πολύ συχνό και αναμενόμενο από κάθε γονέα είναι το να ψάχνει τα πράγματα του παιδιού του, το κινητό του ή το λογαριασμό του στο facebook.

Κι εδώ έρχεται η ερώτηση που όλοι οι γονείς θέτουν στους ειδικούς: «Δηλαδή, είναι κακό να ψάχνω; Κι αν δεν είχα ψάξει, πώς θα είχα μάθει γι αυτό;».

Το ουσιαστικό ερώτημα όμως που πρέπει να απαντηθεί, δεν είναι το κατά πόσο είναι καλό ή κακό να ψάχνουμε τα πράγματα του άλλου, παραβιάζοντας την προσωπική του ζωή, γιατί εκεί πολύ απλά θα προκύψει το απλό ερώτημα «μα… «άλλος» είναι το παιδί μου;». Το ερώτημα που πρέπει να απαντηθεί είναι το «γιατί πρέπει να ψάξω τα πράγματα του παιδιού μου, από το να το ρωτήσω απλά για κάτι».

Κι εδώ φυσικά ανακύπτει το θέμα της εμπιστοσύνης.

Πόσο τελικά εμπιστευόμαστε τα παιδιά μας; Και ποιο είναι το λάθος μας, έτσι ώστε να τα κάνουμε να μας λένε ψέματα…

Ναι, ο έφηβος έχει ανάγκη να ανεξαρτητοποιηθεί, έχει ανάγκη να κρατήσει πράγματα για τον εαυτό του, να έχει τα μυστικά του. Για τους γονείς όμως κάτι τέτοιο είναι αδιανόητο!!! Μυστικά, προσωπική ζωή, ανεξαρτητοποίηση είναι έννοιες που έρχονται πολύ απότομα στο προσκήνιο και ουσιαστικά δεν είναι προετοιμασμένοι ψυχολογικά να τις δεχτούν. Είναι αλήθεια πως η ορμή της εφηβείας είναι τέτοια, που όπως λέμε «το παιδί μας κοιμήθηκε το βράδυ παιδί και ξύπνησε το πρωί έφηβος». Έτσι, όταν ο γονιός βρεθεί αντιμέτωπος με ένα κλειδωμένο συρτάρι, ή όταν συνειδητοποιήσει πως δεν έχει πρόσβαση πλέον στο facebook του παιδιού του, καταλαβαίνει πως κάτι ύποπτο κρύβεται εκεί.

Η αλήθεια λοιπόν είναι πως τις περισσότερες φορές σε ένα κλειδωμένο συρτάρι μπορεί να κρύβεται η φωτογραφία του/της αγαπημένης του, σε ένα κλειδωμένο κινητό κρύβονται μηνύματα με φίλους για σχέσεις, πορνογραφικές εικόνες/ βίντεο ή συνομιλίες με τον/την αγαπημένη του. Όλα αυτά όμως είναι τα φυσιολογικά πράγματα που συμβαίνουν στην εφηβεία. Οι γονείς όμως, επειδή θέλουν να βρουν το κάτι πιο μεγάλο για να προλάβουν το κακό, δεν πείθονται με τίποτα.

Το πιο σωστό και ειλικρινές θα ήταν απλά να ρωτήσουμε. Την επόμενη φορά λοιπόν που θα βρεθούμε μπροστά σε ένα κλειδωμένο συρτάρι, ή θα χτυπήσει το τηλέφωνο και θα σηκωθεί να φύγει από το σαλόνι, μπορούμε (αν είμαστε τόσο περίεργοι) να ρωτήσουμε τί συμβαίνει και να το μάθουμε. Αν δεν μας πει απλά δεν ήθελε… όμως… αυτό είναι το σωστό.

Πότε αρχίζουμε να ανησυχούμε;

• Όταν οι ώρες που περνάει μιλώντας κρυφά είναι υπερβολικές,
• όταν αρνείται να μιλάει μαζί μας ακόμη και για τα πιο απλά θέματα
• όταν παρουσιάζεται πτώση στην απόδοσή του στο σχολείο
• όταν είναι μονίμως θυμωμένος και έχει διάθεση μόνο για καβγά
• όταν παραμελεί τον εαυτό του.

Τι κάνω τότε:

Σε αυτή την περίπτωση, μάλλον δεν χρειάζεται να κατασκοπεύσω για να βρω αποδεικτικά στοιχεία. Εκεί ακριβώς είναι που πατώντας στο γεγονός της αδιαμφισβήτητης εμπιστοσύνης που του έχουμε, εφόσον ποτέ δεν μπήκαμε στην διαδικασία να τον αμφισβητήσουμε, ψαχουλεύοντας τα πράγματά του, μπορούμε να απαιτήσουμε την ειλικρίνειά του.

Αν όμως έχουμε κάνει το λάθος να βρούμε «αποδεικτικά στοιχεία» καταπατώντας τον προσωπικό του χώρο, θα κολλήσει σε αυτό το γεγονός, που είναι το δικό μας λάθος, και θα παγιδευτούμε σε έναν φαύλο κύκλο, όπου δεν θα ξέρουμε ποιος υπήρξε ποιο ανέντιμος από τον άλλον: εκείνος που είπε ψέματα ή εμείς που δεν σεβαστήκαμε την ιδωτικότητά του.

Αυτό που είναι σαφές, είναι πως η σχέση που πρέπει να χτίσουμε με τον έφηβο ως γονείς, είναι μια σχέση εμπιστοσύνης!!! Και αυτό είναι κάτι που ξεκινάει από τον μεγαλύτερο!!! Ας εμπιστευθούμε τα παιδιά μας κι εκείνα είναι σίγουρο πως θα το επιστρέψουν πίσω.

Πηγή: efiveia.gr