Ώστε να μη χρειάζεται να αγχώνεστε εάν υπάρχουν στη ζωή του σημαντικά πράγματα που σας κρατάει μυστικά!

Μέχρι μια ηλικία, όλα τα παιδιά τρέχουν αμέσως να πουν στη μαμά και τον μπαμπά οτιδήποτε όμορφο, διαφορετικό, παράξενο ή ενοχλητικό συμβεί στη ζωή τους. Καθώς όμως τα χρόνια περνούν, τα περισσότερα παιδιά μπαίνουν στον πειρασμό να κρατήσουν τα δικά τους μικρά ή μεγάλα «μυστικά». Συνήθως το κάνουν επειδή φοβούνται πως οι γονείς τους θα τα μαλώσουν αν μάθουν την αλήθεια ή επειδή αισθάνονται ότι εκείνοι δεν έχουν το χρόνο ή τη διάθεση να ακούσουν αυτό που τους συμβαίνει και να δείξουν κατανόηση. Αν και το να υπάρχουν κάποια μυστικά δεν είναι απαραίτητα κακό, καθώς ακόμα και τα παιδιά και ιδιαίτερα οι έφηβοι έχουν ανάγκη από κάποια ιδιωτικότητα στη ζωή τους, καλό είναι να τα ενθαρρύνουμε να εμπιστεύονται σε κάθε περίπτωση τους γονείς τους ώστε να είμαστε ενήμεροι για όσα συμβαίνουν στη ζωή τους και να κρατήσουμε ανοιχτούς τους διαύλους της επικοινωνίας από μικρή ηλικία –ώστε να παραμείνουν ανοιχτοί και μεγαλώνοντας. Εάν θέλετε να εξασφαλίσετε ότι θα είστε πάντα ο έμπιστος γονιός όπου θα καταφεύγει το παιδί για να μοιραστεί τα μικρά και μεγάλα μυστικά του, ο ειδικοί συμβουλεύουν να κάνετε τα εξής:

Να ακούτε πάντα με μεγάλη προσοχή το παιδί και να μην το διακόπτετε όταν μιιλάει

Θέλει σίγουρα μεγάλη υπομονή για να μην διακόψει κάποιος ένα πιτσιρίκι που εξηγεί πώς ακριβώς ξεκίνησε ο καυγάς με το αδερφάκι του με κάθε λεπτομέρεια, όμως είναι σημαντικό τα παιδιά να καταλαβαίνουν ότι δίνουμε πραγματικά σημασία σε όσα μας λένε –κι αν σπεύδουμε να βγάλουμε συμπεράσματα ή να πούμε την άποψή μας, αντιλαμβάνονται ότι δεν δείξαμε τη δέουσα προσοχή στα δικά τους επιχειρήματα. Καθώς μεγαλώνει, μάθετε να εκθέτετε ο καθένας την άποψή του με τη σειρά και κυρίως χωρίς περισπασμούς από τηλέφωνα, emails κ.λπ.

Να μάθετε στο παιδί να εκφράζει τα συναισθήματά του

Προκειμένου να μάθει να εκτιμά και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του, το παιδί θα πρέπει να γνωρίζει από μικρή ηλικία ότι έχει κάθε δικαίωμα να τα εκφράζει, ακόμα κι αυτά που δεν είναι ευχάριστα, όπως ο θυμός ή η θλίψη –αρκεί να το κάνει με σεβασμό στον εαυτό του και στους άλλους. Διαφορετικά, τα παιδιά μαθαίνουν να κρύβουν αυτά που νιώθουν, μέχρι τα συναισθήματα να γίνουν πολύ έντονα για να μπορούν να τα διαχειριστούν και τότε τα προβλήματα γίνονται μεγαλύτερα.  Για το λόγο αυτό, μη λέτε ποτέ «μην κλαις»  ή «μη θυμώνεις». Ο καθένας μας έχει δικαίωμα να αισθάνεται και οργή και πίκρα και θυμό. Ακόμα κι αν αυτό προκαλεί ανησυχία σε εσάς, είναι προτιμότερο να εξηγήσετε στο παιδί πώς νιώθετε εσείς παρά να του «απαγορέψετε» να νιώθει κάτι εκείνο.

Να μην προσβάλετε ποτέ το παιδί και να μην του μιλάτε άσχημα

Είναι ο πιο εύκολος τρόπος να δημιουργήσετε ανάμεσά σας ένα χάσμα που κάποτε θα γίνει πολύ μεγάλο για να το διασχίσετε. Όσο σημαντικό είναι για το παιδί να εκφράζεται κόσμια, άλλο τόσο σημαντικό είναι να κάνετε κι εσείς το ίδιο.

Να  σέβεστε την ανάγκη του παιδιού σας να έχει ιδιωτική ζωή

Δεχτείτε ότι δεν μπορείτε να γνωρίζετε ή να ελέγχετε ό,τι συμβαίνει στη ζωή του ανά πάσα στιγμή. Εάν ξέρει ότι είστε εκεί, διατεθειμένοι να το ακούσετε χωρίς να το κατακρίνετε, θα ξέρετε ότι θα έρθει να σας εμπιστευθεί όταν χρειαστεί βοήθεια. Μέχρι τότε, αποδεχτείτε το γεγονός ότι το παιδί έχει τη δική του ζωή κι εσείς τη δική σας. Φροντίστε να την απολαμβάνετε ώστε να λειτουργείτε σαν πρότυπο για το παιδί και να θέλει τη συμβουλή σας.

Δείξτε εμπιστοσύνη στο παιδί για να σας εμπιστευθεί κι εκείνο

Εάν θέλουμε τα παιδιά να μας εμπιστεύονται θα πρέπει να νιώθουν ότι κι εμείς τους έχουμε εμπιστοσύνη. Αυτό είναι κάτι που ξεκινάει από πολύ νωρίς, γιατί η εμπιστοσύνη δεν έχει να κάνει με το χρόνο ή την ηλικία.

Πηγή:www.mamamia.gr

Υπάρχουν ΜΟΝΟ 37 χώρες σε όλον τον κόσμο στις οποίες είναι παράνομο ο γονιός, ο δάσκαλος ή οποιοσδήποτε άλλος να χτυπά ένα παιδί.

Η Ελλάδα είναι ανάμεσά τους, κι όμως ακόμα και σήμερα το ξύλο θεωρείται από αμέτρητους γονείς η μοναδική αποτελεσματική μέθοδος πειθαρχίας.

Τα τελευταία 20 χρόνια, νευροψυχολόγοι, κοινωνιολόγοι και ψυχίατροι κάνουν έκκληση στους γονείς να σταματήσουν να χτυπούν τα παιδιά τους. Ο σημαντικότερος λόγος, σύμφωνα με τον ψυχίατρο Dr. Peter Newell είναι ότι «όλοι οι άνθρωποι έχουν δικαίωμα στην προστασία της σωματικής τους ακεραιότητας, και τα παιδιά είναι άνθρωποι.»

Ωστόσο, υπάρχουν 10 ακόμα σημαντικοί λόγοι για να μην ξαναχτυπήσετε ποτέ το παιδί σας:

1. Το να χτυπάτε τα παιδιά τα μαθαίνει να γίνονται και τα ίδια βίαια. Αμέτρητες έρευνες έχουν δημοσιευτεί μέχρι σήμερα, οι οποίες υπογραμμίζουν την άμεση σχέση της σωματικής τιμωρίας στο παιδί με την επιθετικότητα ή την βίαιη συμπεριφορά στην εφηβεία ή στην ενήλικη ζωή. Έχει διαπιστωθεί ότι όλοι οι επικίνδυνοι εγκληματίες δέχονταν τακτικά απειλές και ξύλο ως παιδιά. Τα παιδιά είναι από την φύση τους προγραμματισμένα να υιοθετούν τις συμπεριφορές και αντιδράσεις που παρατηρούν στο περιβάλλον τους και να μιμούνται τις πράξεις των γονιών τους, τόσο τις καλές όσο και τις κακές. Έτσι, είναι ευθύνη των γονιών να γίνονται πρότυπα ενσυναίσθησης και σοφίας για τα παιδιά.

2. Σε πολλές περιπτώσεις «κακής συμπεριφοράς», το παιδί απλά αντιδρά με τον μοναδικό τρόπο που μπορεί, δεδομένης της ηλικίας και της εμπειρίας του, αλλά και της παραμέλησης των βασικών του αναγκών. Αυτές είναι: ο καλός ύπνος και η σωστή διατροφή, η αντιμετώπιση κάποιων κρυμμένων αλλεργιών, ο καθαρός αέρας, η άσκηση και η επαρκής ελευθερία να εξερευνά τον κόσμο γύρω του. Η μεγαλύτερη, ωστόσο, ανάγκη του παιδιού είναι η αμέριστη προσοχή των γονιών του. Στην πολυάσχολη εποχή που ζούμε, λίγα είναι τα παιδιά που εισπράττουν επαρκή χρόνο και προσοχή από τους γονείς, οι οποίοι πολύ συχνά αποσπώνται από δικά τους προβλήματα και ανησυχίες, ώστε αμελούν να φερθούν στα παιδιά με υπομονή και ενσυναίσθηση. Είναι σαφέστατα λάθος και άδικο να τιμωρείται ένα παιδί επειδή αντέδρασε με φυσικό τρόπο, εξαιτίας της παραμέλησης των βασικών του αναγκών. Για τον λόγο αυτόν, η τιμωρία όχι μόνο αποδεικνύεται μακροπρόθεσμα μη αποτελεσματική, αλλά είναι και ξεκάθαρα άδικη.

3. Η τιμωρία δεν μαθαίνει στο παιδί να λύνει προβλήματα και διαφωνίες με αποτελεσματικό και ανθρώπινο τρόπο. Οι ειδικοί λένε ότι «όταν κάνουμε ένα παιδί να φοβάται, σκοτώνουμε την διαδικασία μάθησης πριν ακόμα ξεκινήσει». Ένα παιδί που δέχεται σωματική τιμωρία, προκαταλαμβάνεται με αισθήματα θυμού και φαντασιώσεις εκδίκησης και έτσι χάνει την ευκαιρία να μάθει πιο αποτελεσματικές μεθόδους επίλυσης προβλημάτων. Έτσι, το τιμωρημένο παιδί δεν θα ξέρει άλλον τρόπο για να επιλύει προβληματικές καταστάσεις στο μέλλον.

4. Η σωματική τιμωρία παρεμβαίνει στον δεσμό μεταξύ παιδιού και γονιού, καθώς δεν είναι στην φύση του ανθρώπου να αγαπάμε κάποιον που μας έχει πονέσει. Το πραγματικό πνεύμα συνεργασίας που κάθε γονιός επιθυμεί, μπορεί να προκύψει μόνο μέσω ενός ισχυρού δεσμού, βασισμένου σε αμοιβαία αισθήματα αγάπης και σεβασμού. Η τιμωρία, ακόμα κι αν τη δεδομένη στιγμή φαίνεται να «πιάνει», μπορεί να οδηγήσει μόνο σε επιφανειακά καλή συμπεριφορά, βασισμένη στον φόβο, η οποία μπορεί να συνεχίζεται μόνο έως ότου το παιδί είναι αρκετά μεγάλο για να αντισταθεί. Αντίθετα, η συνεργασία, βασισμένη στον σεβασμό, θα διαρκέσει για πάντα, φέρνοντας πολλά χρόνια αμοιβαίας ευτυχίας, καθώς το παιδί και οι γονείς μεγαλώνουν.

5. Πολλοί γονείς δεν έμαθαν ποτέ, στα δικά τους παιδικά χρόνια, ότι υπάρχουν θετικοί τρόποι για να πειθαρχούν ένα παιδί. Όταν η σωματική τιμωρία δεν επιτυγχάνει τους επιθυμητούς στόχους, και αν οι γονείς δεν γνωρίζουν άλλες, εναλλακτικές μεθόδους διαπαιδαγώγησης, από το ξύλο μπορεί να οδηγηθούν σε άλλες, πολύ πιο συχνές και επικίνδυνες πράξεις ενάντια στο παιδί.

7. Το να χτυπάτε το παιδί στα οπίσθια, τα οποία αποτελούν ερωτογενή ζώνη στην παιδική ηλικία, μπορεί να δημιουργήσει στο μυαλό του παιδιού συσχετισμό ανάμεσα στον πόνο και την σεξουαλική ευχαρίστηση, οδηγώντας το σε σοβαρές δυσκολίες στις ερωτικές του σχέσεις όταν μεγαλώσει. Αν ο γονιός, τις ώρες που ασχολείται με το παιδί, το κάνει ουσιαστικά για να το τιμωρήσει, αυτό θα συγχωνεύσει στο μυαλό του τις έννοιες του πόνου και της ευχαρίστησης. Ένα παιδί που υποβάλλεται σε αυτή την κατάσταση θα έχει χαμηλή αυτοπεποίθηση και θα πιστεύει ότι δεν του αξίζει κάτι καλύτερο.

8. Ακόμα και το να χτυπάτε ελαφρά το παιδί μία στο τόσο μπορεί να είναι σωματικά επικίνδυνο. Οι σφαλιάρες στο κάτω μέρος της σπονδυλικής στήλης στέλνουν κρουστικά κύματα κατά μήκος του σπονδύλου και μπορεί να τραυματίσουν το παιδί. Το γεγονός ότι πολλοί ενήλικες στην εποχή μας έχουν σοβαρούς πόνους και προβλήματα στη μέση, μπορεί και να οφείλεται στη σωματική τιμωρία που δέχτηκαν ως παιδιά. Υπάρχουν παιδιά που έχουν μείνει παράλυτα εξαιτίας νευρικών βλαβών που προκλήθηκαν από το ξύλο των γονιών, ενώ κάποια έχουν χάσει την ζωή τους, έπειτα από ελαφρά χτυπήματα, λόγω επιπλοκών που δεν μπόρεσαν να διαγνωστούν.

9. Η σωματική τιμωρία μεταφέρει στο παιδί το επισφαλές και άδικο μήνυμα ότι «ο ισχυρότερος κερδίζει», δηλαδή ότι είναι αποδεκτό να χτυπά κάποιον, δεδομένου ότι ο άλλος είναι πιο μικρόσωμος και λιγότερο δυνατός. Το παιδί, έτσι, καταλήγει στο συμπέρασμα ότι μπορεί να κακοποιεί μικρότερα παιδιά (bullying). Ως ενήλικας, το παιδί αυτό, αδυνατεί να νιώσει συμπόνια για ανθρώπους που είχαν την ατυχία να είναι πιο αδύναμοι από εκείνον, ενώ νιώθει φόβο για τους πιο ισχυρούς. Αυτό θα το εμποδίσει να καθιερώσει ουσιαστικές σχέσεις που είναι πολύτιμες για μια ολοκληρωμένη ζωή.

10. Τέλος, πρόσφατη καναδική μελέτη έδειξε ότι το ξύλο διαβρώνει την ανάπτυξη του παιδιού και μειώνει τη νοημοσύνη του. Η συγκεκριμένη μελέτη αποδεικνύει ότι το ξύλο δεν είναι επικίνδυνο μόνο από ηθικής άποψης, αλλά είναι επιβλαβές και από ιατρικής άποψης, αφού μπορεί να καταστρέψει τον ιστό που συνδέει μεταξύ τους τα κύτταρα του εγκεφάλου, τα οποία σχετίζονται με τη νοημοσύνη και την ικανότητα μάθησης. Η περιοχή του εγκεφάλου που επηρεάζεται από το ξύλο, έχει να κάνει ακόμα με την ικανότητα αισθητηριακής αντίληψης, με τον λόγο, τον έλεγχο των μυών, των συναισθημάτων και της μνήμης.

Πόσους ακόμα, επιστημονικά τεκμηριωμένους, λόγους χρειάζεστε για να μην ξαναχτυπήσετε ποτέ το παιδί σας;

Πηγή: mama365.gr

Διαβάστηκε στο:masternews.gr

Η Ναταλία.

Η μικρή μπαλαρίνα της μαμάς. Που δεν θέλει να αποχωριστεί τη δασκάλα χορού, στα τρία της και θεωρεί δεδομένο ότι θα την πάρει σπίτι για να χορεύουν μαζί κάθε ώρα και στιγμή.

Η μικρή μπαλαρίνα της μαμάς. Που φορά τις πουέντ ώρες ολόκληρες, μέσα στο σπίτι όταν άλλα παιδάκια στην ηλικία της περπατούν ξυπόλητα, για να τις συνηθίσει και κλαίει μόνη της, κρυφά το βράδυ, αγκαλιά με το μαξιλάρι της από το πόνο των πληγών στα δακτυλάκια των ποδιών της. Κι ύστερα σκουπίζει τα δάκρυα από τα παραπονεμένα μαγουλάκια για να μη τα δει ο μπαμπάς που θα την καληνυχτούσε, από φόβο μη τυχόν και δεν την άφηναν να τις ξαναφορέσει.

Η μικρή μπαλαρίνα της μαμάς. Που περνά την ώρα της βλέποντας χορογραφίες της Λίμνης των κύκνων, της Ζιζέλ και του Καρυοθραύστη, όταν οι συμμαθήτριες της στο νηπιαγωγείο έβλεπαν τη Ντόρα τη μικρή εξερευνήτρια να ψάχνει το χάρτη στην σακίδιο της.

Η μικρή μπαλαρίνα της μαμάς. Που ντυμένη με τα ροζ τούλινα φουστάκια της χορεύει σε κάθε παράσταση της σχολής έχοντας πάντα τον πρωταγωνιστικό ρόλο και από κάτω χειροκροτούν όλοι και αστράφτουν τα φλας των φωτογραφικών μηχανών του μπαμπά, της νονάς και των θείων. Κι ύστερα να μαλώνουν ποια θα πρωτοβάλουν στο τοίχο του σαλονιού και πάνω από το κρεβάτι της, και σε τι χρώμα κορνίζα.

Η μικρή μπαλαρίνα της μαμάς. Που διαβάζει για τις εξετάσεις του σχολείου στα παρασκήνια του θεάτρου, μη τυχόν και χάσει μια ώρα από τις πρόβες της και δεν πάρει το ρόλο που επιθυμούσε.

Από το πρώτο άνοιγμα των ματιών της το πρωί, μέχρι να κλείσουν τα βλεφαράκια της αργά το βράδυ, να κάνει κάθε βήμα της χορογραφία. Στο σπίτι, στο σχολείο και τη σχολή χορού. Τις καθημερινές, τις γιορτές και τις διακοπές. Στις εκδρομές και τις βόλτες στα μαγαζιά, στις διακοπές στο βουνό και τη θάλασσα.

Δεν πατούσε τα πόδια της στη γη. Πετούσε σαν αερικό, χόρευε σα νιφάδα του χιονιού, ή σαν πεταλούδα της άνοιξης, πάνω από όλα και από όλους. Ζούσε και ανέπνεε μέσα από το χορό και τα βήματα του. Έπαιρνε τροφή και νερό, μέσα από τις νότες που οδηγούσαν τα πόδια της . Ένιωθε ότι ζει μόνο όταν ακροβατούσε στα αόρατα σκοινιά του ρυθμού και της έντασης. Ζούσε τους ρόλους που αναλάμβανε σαν να ήταν η ζωή της. Ήταν η ζωή της. Ο χορός ήταν η ζωή της.

Το τηλέφωνο χτυπούσε σα δαιμονισμένο. Λίγο μετά τα μεσάνυχτα και η μαμά της ανήσυχη το σήκωσε τρέμοντας. Λίγα δευτερόλεπτα αργότερα το ακουστικό έπεσε από τα χέρια της και εκείνη στα γόνατα να ουρλιάζει.

Αν οι επόμενες ώρες ήταν επίπονες, οι επόμενοι μήνες ήταν ο ορισμός του πόνου. Και τα επόμενα χρόνια θα ήταν Γολγοθάς.

Μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα η μπαλαρίνα της μαμάς, η Ναταλία, η πρώτη χορεύτρια της λυρικής, βρέθηκε να χαροπαλεύει καθώς βρέθηκε κάτω από τις ρόδες ενός αυτοκινήτου που ο οδηγός του μεθυσμένος αποφάσισε ότι εκείνο το βράδυ έπρεπε να πάρει μαζί του στο θάνατο και δυο πόδια επιπλέον.

Οι γονείς της σε απόγνωση δεν μπορούσαν να αποφασίσουν, γνωρίζοντας ότι η ζωή της μονάκριβης κόρης τους, ήταν ο χορός, αν τελικά έπρεπε να χαρούν που θα είχαν μια πεταλούδα με κομμένα φτερά στο σπίτι τους, φυλακισμένη σε ένα κλουβί, χωρίς λουλούδια και ήλιο, ή αν θα προτιμούσαν να την έχαναν για πάντα. Σκληρό για ένα γονιό που ξέρει ότι είτε έτσι ή αλλιώς η όλη κατάσταση ισοδυναμούσε με θάνατο.

Τα τέσσερα επόμενα χρόνια κύλησαν για τη Ναταλία μαρτυρικά. Τα πόδια της δεν υπήρχαν πια. Στη θέση τους το απόλυτο κενό. Μισό κορμί. Αυτά που της έδιναν δύναμη με την επαφή τους στη γη, που μετέφεραν την ένταση της μουσικής στο υπόλοιπο κορμί της, δεν ήταν εκεί. Η ανεξάρτητη κοπέλα έγινε ξαφνικά κάτι λιγότερο και από μωρό, χωρίς ωστόσο την προοπτική να μεγαλώσει όπως εκείνο. Εκείνη θα έμενε πάντα μωρό.

Τα τέσσερα επόμενα χρόνια κύλησαν για τη Ναταλία μαρτυρικά. Τρεις απόπειρες αυτοκτονίας, κατάθλιψη, ξάγρυπνα βράδια, μέρες ύπνου. Άρνηση της ζωής, ατελείωτα γιατί. Ηρεμιστικά χάπια και παυσίπονα για τον πόνο της ψυχής που δεν έγιανε με τίποτα.

Μέχρι που έφτασε πια στον πάτο, μέχρι που έφτασε πια τόσο χαμηλά, στο τίποτα! Και εκεί δεν υπήρχε κάτι παρακάτω. Και όταν ήταν έτοιμη απλά να αφεθεί στο ασφυκτικό τίποτα που την πίεζε ήρθε ένας άγγελος και την τράβηξε ψηλά.

Από ένα τίποτα κάποιες φορές έρχεται η σωτηρία, χωρίς να την περιμένεις! Μια βόλτα, μια απλή βόλτα που με το ζόρι οι γονείς της την έπεισαν να κάνει μαζί τους, σε μια ήσυχη παραλία, ένα φθινοπωρινό απόγευμα, έφερε αυτό που τέσσερα χρόνια τώρα, δεν κατάφεραν τα λόγια, τα παρακάλια, οι γιατροί και τα φάρμακα.

Μια βόλτα και η συνάντηση με ένα μικρό αγόρι, θα ΄ταν δε θα ΄ταν δέκα δώδεκα χρονών. Η Ναταλία στο καροτσάκι της προστατευμένη από τα αδιάκριτα βλέμματα με ένα κουβερτάκι, στην άκρη του κύματος αναπολούσε τις στιγμές που χόρευε πάνω από το αφρό του και σκεφτόταν ότι ποτέ ξανά δεν θα νιώσει τη δροσιά του. Το αγόρι εμφανίστηκε λες από το πουθενά και βρέθηκε ξαφνικά δίπλα της να την κοιτά περίεργα.

Έπιασε κουβέντα μαζί της και με την παιδική αδιακρισία την ρώτησε γιατί είναι στο καροτσάκι και μάλιστα σκεπασμένη αφού δεν κάνει κρύο. Δεν του απάντησε, απλά τον κοίταξε και χαμήλωσε τα μάτια της, σα να ντρεπόταν. Το αγόρι τράβηξε το κουβερτάκι και ένα μακρόσυρτο “αααααααα…..» έφυγε από το στόμα του. “Έχουμε τα ίδια πόδια ή μάλλον δεν έχουμε πόδια» της είπε και χαμογέλασε! “Ναι, μη με βλέπεις όρθιο να περπατώ, έχω ψεύτικα που με βοηθάνε, και μάλιστα τρέχω σε αυτά σε αγώνες. Έχω πάρει και μετάλλια. Ξέρεις τα έχασα πριν δυο χρόνια μαζί με τη μαμά μου. Έχασα τα πόδια μου και τη μαμά μου μαζί, αλλά δε μου λείπουν τα πόδια, η μαμά μου μου λείπει. Όταν ρώτησα πώς θα περπατάω, ο γιατρός μου είπε ότι θα έπρεπε να βάλω ψεύτικα και με αυτά θα μπορούσα να κάνω ό,τι θέλω. Τα έβαλα, αλλά δεν τον πίστεψα. Όμως όταν πήρα το πρώτο μου μετάλλιο στους αγώνες του το πήγα δώρο. Κι εσύ να βάλεις ψεύτικα. Θα σου πάνε μια χαρά» . Η Ναταλία αλλά κι οι γονείς της δε μίλησαν. Είδαν το αγόρι να περπατά στην άκρη της θάλασσας και κοιτάχτηκαν σιωπηλά.

Η Ναταλία.

Η μπαλαρίνα της μαμάς. Δεν έγινε χορεύτρια της Λυρικής και δεν ξαναπήρε μέρος σε παραστάσεις. Έγινε δασκάλα χορού για παιδιά με κινητικά προβλήματα. Διοργάνωνε τις δικές της μικρές παραστάσεις για τα μικρά της αγγελούδια και όταν γύριζε το βράδυ σπίτι της και έβγαζε τα ψεύτικα πόδια της, δεν κοιτούσε πια το κορμί της σαν μισό και άχρηστο.

Η μπαλαρίνα της μαμάς. Δεν ήταν πια χιονονιφάδα ή πεταλούδα, ήταν μια παπαρούνα που με τις εύθραυστες ριζούλες ίσα να ακουμπούν στη γη, πάσχισε κι άνθισε και κοκκίνισε και χαμογέλασε στον ήλιο.

Κι ήρθε πάλι η άνοιξη και η μπαλαρίνα της μαμάς ξαναχαμογέλασε.

Πηγή: fylada.gr

Μετά τα τρισδιάστατα πλεκτά νύχια, σειρά έχουν τα γυάλινα νύχια, glass nails, shattered glass nails ή broken nails. Όπως κι αν τα αποκαλέσετε είναι το ίδιο πράγμα. Πρόκειται για μια νέα τεχνική που έχει κάνει την εμφάνιση της αυτή την περίοδο και θα φορεθεί πολύ!

Είναι εμπνευσμένο από το γυαλί βιτρό στην Κορέα, όπου οι ντόπιες θέλησαν να μιμηθούν αυτό ακριβώς το εφέ και να το αποτυπώσουν στα νύχια τους δημιουργώντας αυτό το nail trend. Τα νύχια μοιάζουν σα να έχουν κολλημένα πάνω τους κομματάκια γυαλιού και μπορεί το εφέ να είναι είτε τρισδιάστατο είτε όχι.

Μπορείτε να πετύχετε αυτό το nail trend χρησιμοποιώντας μικρά κομμάτια αλουμινόχαρτου ή διάφανου σελοφάν. Κόψτε λοιπόν το υλικό που θα επιλέξετε σε κομματάκια, ακουμπήστε τα σκόρπια ή και σε κάποιο σχέδιο πάνω στην επιφάνεια του νυχιού σας (βαμμένου ή μη) και περνώντας τα από πάνω με διάφανο βερνίκι κολλήστε τα πάνω στα νύχια σας για να πετύχετε αυτό το αποτέλεσμα!

Δείτε Περισσότερα: http://www.beautetinkyriaki.gr/2016/01/gyalina-manikiour-vasismena-stin-koryfaia-gia-tin-epoxi-tasi/#ixzz3yQ7TDcrC