Μάνα, γιατί δεν με έκανες αγρίμι;

Μαμά, πέρασαν πολλά χρόνια από τότε που με κράταγες αγκαλιά.

Θυμάμαι να σε κοιτάω με θαυμασμό και να σκέφτομαι ότι θέλω να σου μοιάσω. Η ομορφιά σου με καθήλωνε όταν μου έπλεκες κοτσιδάκια τα μαλλιά, για να με ετοιμάσεις για το σχολείο. Περισσότερο όμως με αφόπλιζε η εσωτερική σου ομορφιά και παρακαλούσα να γίνω σαν εσένα.

Μαμά, μου δίδαξες την ανθρωπιά και την καλοσύνη. Την ευγένεια και την αρετή της υπομονής. Μου μιλούσες για τους ανθρώπους και για τη σημασία του να μοιράζεσαι. Μου έλεγες ότι υπάρχουν άνθρωποι με αδυναμίες και λιγότερη τύχη από εμάς. Μου δίδαξες ότι ο μεγαλύτερος αντίπαλος είναι ο ίδιος μας ο εαυτός και ότι κάνουμε το κάνουμε για εμάς τους ίδιους. Για να γινόμαστε καλύτεροι.

Μαμά, μου έμαθες να μην τα παρατάω και να παλεύω με νύχια και με δόντια για τα θέλω μου. Μου έλεγες να κοιτάω τη δουλειά μου και να μην με αφορά τι κάνουν οι γύρω μου. Φρόντισες να εστιάζω στο bright side of life και να βλέπω πάντα τη θετική πλευρά των πραγμάτων.

Μαμά, μου έμαθες να δίνω το χέρι μου και να βοηθάω όποιον μπορώ ακόμα κι αν δεν μου το ζητάει. Μαμά, ήσουν αυτή που με έμαθες να κρατάω το επίπεδο, το χαρακτήρα και την ψυχραιμία μου. Μου δίδαξες ότι μια ευαίσθητη και καθαρή ψυχή είναι πολύτιμη. Μαμά όμως μεγάλωσα και βρίσκομαι στο κέντρο ενός κόσμου που δεν έχει όλα αυτά που μου δίδαξες. Καθημερινά έρχομαι αντιμέτωπη με την αγένεια του κόσμου. Χαμογελαστή και ευγενική εγώ, μουτρωμένοι και αγενείς οι άλλοι. Τους απευθύνεις το λόγο και δεν σε κοιτάζουν στα μάτια. Ο κόσμος δε δίνει μαμά αν δεν πάρει κάτι πρώτα. Είτε είναι υλικά αγαθά είτε είναι συναισθήματα.

Ο κόσμος μαμά, είναι συναισθηματικά ανάπηρος και εγώ «εθελόντρια» του Ερυθρού Σταυρού με τον απιδινωτή στο χέρι να επαναφέρω σκέψεις, όνειρα και αισθήματα.

Ρε μαμά, μου έδωσες τόσα πολλά και σήμερα που γιορτάζουν όλες οι μαμάδες θέλω για ακόμα μια φορά να σε ευχαριστήσω για όλα όσα μου έμαθες.

Αλλά μαμά δεν είμαι πια η ίδια. Δεν μου έμαθες ότι πρέπει να χάνω ένα κομμάτι του εαυτού μου κάθε φορά που έρχομαι αντιμέτωπη με τα θηρία. Δεν μου έμαθες ότι οι άνθρωποι είναι αναλώσιμοι και επιφανειακοί. Δεν μου έμαθες ότι όταν κάτι δεν είναι εύκολο και προσιτό πρέπει να το παρατάω.

Δεν μου έμαθες να σκίζω τις σάρκες του άλλου όταν είναι καλύτεροι από εμένα. Δεν μου δίδαξες ότι θα μου δαγκώνουν το χέρι όσων βοήθησα. Μαμά γιατί δεν μου έμαθες ότι οι άνθρωποι ξεχνούν. Ότι όλα περνούν και χάνονται, σχέσεις, άνθρωποι και φιλίες.

Γιατί δεν μου είπες ότι η αγάπη είναι είδος προς εξαφάνιση και οι άνθρωποι που μιλούν για αυτή δεν ξέρουν τι σημαίνει.

Γιατί βρε μάνα δεν μου είπες ότι ο κόσμος χαίρεται με την δυστυχία των γύρω του και ότι αρκούνται σε αυτό που βλέπουν και όχι στην ουσία των πραγμάτων. Γιατί στέκονται στην επιφάνεια και δεν εμβαθύνουν; Γιατί παρατάνε τα όνειρα, τους φίλους και την αγάπη τους τόσο απλά;

Πότε σταμάτησαν να ονειρεύονται όλοι αυτοί βρε μαμά;

Μαμά θα στο πω απλά, δεν βγάζω άκρη σε αυτόν τον κόσμο που με έφερες. Δεν μπορώ να εγκλιματιστώ παρά την ηλικία μου. Δεν αντέχω να συμβιβαστώ σε κάτι λιγότερο από το ανθρώπινο και το δίκαιο. Αλλά θα σου πω και το άλλο μαμά. Σε ευχαριστώ που εξαιτίας σου είμαι αυτή που είμαι.