«Το μεγαλείο δεν γεννιέται, καλλιεργείται» υποστηρίζει ο συγγραφέας του best seller, The Talent Code, Daniel Coyle.

Από τα πορίσματα του Coyle, μετά από 2ετή έρευνα στα φυτώρια ταλέντων ανά την υφήλιο, διαπιστώνεται ότι οι γονείς έχουν λανθασμένη εικόνα για το «πώς η ιδιοφυΐα …συμβαίνει». Το τεράστιο ταλέντο δεν είναι γραμμένο στο DNA ενός παιδιού, λέει ο Coyle, είναι το αποτέλεσμα ενός εξειδικευμένου και ισχυρού σχεδιασμού, που συνδυάζει τρεις στοιχειώδεις δυνάμεις: στοχευμένες μεθόδους άσκησης, ειδικές μεθόδους ανάπτυξης κινήτρων και προπόνηση.

Το πώς τα παιδιά ασκούνται, το πώς αντιμετωπίζουν την αποτυχία, το πώς τα επαινούμε και τα κριτικάρουμε, παίζουν όλα ρόλο στην πιθανότητα επίτευξης του μεγαλείου. «Φυσικά, δεν γίνεται ο καθένας Michelangelo ή Michael Jordan», λέει ο Coyle, αλλά η κατανόηση ότι η ιδιοφυΐα δεν είναι ένα ατύχημα-ευτύχημα, αλλά το αποτέλεσμα ενός εξειδικευμένου και ισχυρού σχεδιασμού, βοηθά τους γονείς να ξεκλειδώσουν την νευροφυσιολογία της μάθησης.

Αυτό που εντυπωσίασε τον Coyle κατά τη διάρκεια της έρευνας του ήταν το πόσο εκπληκτικά παρόμοιοι ήταν όλοι οι ταλαντούχοι που μελέτησε και πόσο οι προπονητές τους τους μιλούσαν με το ίδιο είδος ρυθμού, τους έδιναν τις ίδιες οδηγίες και τους αντιμετώπιζαν με τον ίδιο τρόπο. Επίσης, οι προπονητές αυτοί διέθεταν παρόμοιες πρακτικές μάθησης με επιβράδυνση σε απίστευτα χαμηλές ταχύτητες, καθώς και με συμπίεση της προσπάθειας, επιταχύνοντας σε γρήγορους ρυθμούς στη συνέχεια .

Κατά τον Coyle, 6 είναι οι στρατηγικές για το ξεκλείδωμα των ταλέντων στα παιδιά:

Αναζητήστε μικροσκοπικές, δυνατές στιγμές ανάφλεξης

Η σκληρή άσκηση δεν είναι εύκολη υπόθεση. Απαιτεί πάθος, κίνητρο, εμμονή και το συναισθηματικό καύσιμο που ονομάζουμε αγάπη. Νέα έρευνα δείχνει ότι όσον αφορά στο κίνητρο, είμαστε όλοι γεννημένοι με το νευρολογικό ισοδύναμο που το ενεργοποιεί. Όταν η ταυτότητα ενός παιδιού συνυφαίνεται με ένα στόχο, πυροδοτείται η επιθυμία και ένα τσουνάμι ασυνείδητης κινητήριας ενέργειας απελευθερώνεται. Ο Coyle επισημαίνει μια μελέτη που έχει γίνει με μια σειρά από νέους μουσικούς, στην οποία αυτοί που έβλεπαν τους εαυτούς τους μουσικούς και ως ενήλικες μάθαιναν 400 τοις εκατό πιο γρήγορα από αυτούς που δεν το έκαναν. «Δεν είναι τα γονίδια που έκαναν αυτά τα παιδιά να επιτυγχάνουν, είναι η κινητήρια δύναμη που περιέχεται μέσα σε μια μικρή ιδέα: εν προκειμένω: «Θέλω να γίνω μεγάλος μουσικός»», αναφέρει ο Coyle.

Κατανοήστε ότι η άσκηση χρειάζεται υπομονή και επιμονή

Τα φυτώρια ταλέντων γνωρίζουν από καιρό ένα πολύ σημαντικό γεγονός, το οποίο η επιστήμη μόλις ανακάλυψε: η απόκτηση ικανοτήτων εκτοξεύεται, όταν κανείς λειτουργεί στα όρια των δυνατοτήτων του, κάνει λάθη και τα διορθώνει και βρίσκεται σε μια κατάσταση που ονομάζεται «βαθιά άσκηση». Η ουσία: τα λάθη δεν είναι ετυμηγορίες, είναι πληροφορίες που χρησιμοποιούμε για να οικοδομήσουμε γρήγορα, ικανά κυκλώματα δεξιοτήτων. Τα παιδιά που είναι σε θέση να βλέπουν τα λάθη ως έναυσμα για μάθηση, αντί για τροχοπέδη, είναι αυτά που τελικά γίνονται ιδιοφυΐες.

Αναγνωρίστε ότι η αργή πρακτική είναι παραγωγική πρακτική

Αυτή η τεχνική είναι κοινή σχεδόν σε κάθε φυτώριο ταλέντων, από τενίστες, τσελίστες έως και μαθηματικούς. Όταν λειτουργείτε με αργούς ρυθμούς, μπορείτε να αισθανθείτε και να διορθώσετε τα λάθη σας, καθώς και να προπονήσετε τον εαυτό σας να χτίσει ένα καλύτερο κύκλωμα δεξιοτήτων. Στο Meadowmount, ένα κλασικό μουσικό σχολείο του οποίου απόφοιτοι είναι ο τσελίστας Yo-Yo Ma και ο βιολιστής Itzhak Perlman, ακολουθείται ο εξής κανόνας: θα πρέπει να παίζετε αρκετά αργά ώστε ένας περαστικός να μην μπορεί να αναγνωρίσει το τραγούδι. Όπως το θέτει ένας προπονητής του σχολείου:«Δεν έχει σημασία πόσο γρήγορα μπορείτε να το κάνετε. Σημασία έχει πόσο αργά μπορείτε να το κάνετε σωστά.»

Επαινέστε την προσπάθεια όχι την φυσική ικανότητα

Όταν επαινούμε τη νοημοσύνη ενός παιδιού, είναι σαν να του λέμε ότι η κατάσταση είναι η ουσία, με αποτέλεσμα αυτό να λαμβάνει λιγότερα ρίσκα. Όταν όμως επαινούμε την προσπάθεια, τα παιδιά διατίθενται να αναλάβουν περισσότερα ρίσκα, να κάνουν λάθη και να μάθουν από αυτά, που είναι και η ουσία της βαθιάς άσκησης και μάθησης. Δεν είναι τυχαίο ότι τα φυτώρια ταλέντων χρησιμοποιούν λεξιλόγιο που βασίζεται στην προσπάθεια: Οι Ρώσοι τενίστες δεν«παίζουν» τένις – η λέξη είναι borot’sya – αγωνίζονται.

Ενθαρρύνετε τη μίμηση

Η αντιγραφή είναι μια νευρολογική συντόμευση προς τις δεξιότητες. Το να φαντάζεστε έντονα τον εαυτό σας να τελειοποιεί τις δεξιότητές του είναι ένα μεγάλο πρώτο βήμα για να γίνει αυτό πραγματικότητα, είτε θέλετε να γίνετε συγγραφέας είτε χορευτής. Ο Tim Gallwey, συγγραφέας και καθηγητής τένις, διδάσκει τους αρχάριους μαθητές του να παίζουν μιμούμενοι ένα μέτριο παιχνίδι για είκοσι λεπτά πριν αρθρώσει λέξη από την διδασκαλία του.

Σταθείτε πλάι τους.

Το είδος της βαθιάς άσκησης που αναπτύσσει ομάδες δεξιοτήτων μπορεί να προέλθει μόνο μέσα από το παιδί και όχι από τον γονέα. Ως ψυχολόγος του Stanford University, ο Carol Dweck μιλάει ξεκάθαρα για τη θέση των γονέων: όλη η γονική συμβολή μπορεί να αποσταχθεί σε δύο βασικά σημεία: 1) δώστε προσοχή σε ό, τι κοιτάζει το παιδί σας, και 2) επαινέστε το παιδί σας  για την προσπάθεια του. Με άλλα λόγια, παρατηρήσετε πότε το παιδί σας «ερωτεύεται» μια δραστηριότητα, και βοηθήστε το να χρησιμοποιήσει την ενέργεια αυτής της αγάπης του με σύνεση. Όταν αρχίσετε να σκέφτεστε το ταλέντο ως μια διαδικασία, όταν δείτε τη δύναμη ορισμένων μορφών άσκησης, όταν ψάξετε για το εσωτερικό πάθος, όταν συντονιστείτε στα σήματα διδασκαλίας που μπορείτε να στείλετε, η ζωή αλλάζει, λέει ο Coyle.

Όπως και οι περισσότερες μεγάλες αλλαγές, αυτή είναι εμφανής σε μικρά πράγματα. «Για την οικογένειά μας, είναι όταν ο γιος μας έχει ένα δύσκολο νέο τραγούδι στο πιάνο και η σύζυγός μου τον ενθαρρύνει να δοκιμάζει μόνο την πρώτη γραμμή, ή απλώς τις πρώτες πέντε νότες ξανά και ξανά, με απλά βήματα μωρού μέχρι να λυθούν τα χέρια του . Ή όταν οι κόρες μας κάνουν σκι, και μας ενημερώνουν με ενθουσιασμό ότι έπεσαν πολλές φορές, σημάδι ότι γίνονται όλο και καλύτερες στο σκι», επισημαίνει ο Coyle.

Κυρίως, όμως, διδάσκουμε τα παιδιά ότι το ταλέντο το χτίζει κανείς, δεν γεννιέται με αυτό, γεγονός που τους επιτρέπει να βλέπουν την αποτυχία με έναν εντελώς νέο τρόπο. Η αποτυχία δεν είναι μια ετυμηγορία, είναι μια πορεία προς τα εμπρός. Και τα λάθη δεν είναι κάτι για το οποίο πρέπει να ντρεπόμαστε, είναι βήματα στο δρόμο προς την επιτυχία. Χωρίς αυτά, το μεγαλείο δεν είναι εφικτό.

πηγή: http://www.education.com

Διαβάστηκε εδώ: www.letsfamily.gr

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να είσαι ένα όρθιο ζόμπι. Ό,τι πιο κοντινό στο φανταστικό πλάσμα που αποκαλείται ζόμπι μπορεί να παράξει η ανθρωπότητα είναι μια γυναίκα που φροντίζει ένα μωρό μερικών ημερών. Γιατί; Γιατί δεν κοιμάσαι -τόσο από τις υποχρεώσεις, όσο και από το άγχος. Κι όταν κοιμάσαι, έχεις το ένα σου αυτί και το αντίστοιχο μάτι ανοιχτά γιατί ποτέ δεν ξέρεις τι μπορεί να συμβεί και γιατί έχεις την (ανόητη μάλλον) τάση να μην εμπιστεύεσαι κανέναν άλλο εκτός από τον εαυτό σου.

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να μην μπορείς να πιστέψεις αυτό που γίνεται στο στήθος σου. Κατ’ αρχάς είναι τεράστιο. Είναι τόσο τεράστιο, που θα μπορούσες να το χρησιμοποιήσεις ως τραπεζάκι. Εν δευτέροις, η πρώτη σου επαφή με το θηλασμό δεν είναι εύκολη υπόθεση. Για μερικές μέρες οι θηλές σου θα ματώσουν, θα πληγωθούν και θα πρηστούν. Για μία-δύο εβδομάδες ο θηλασμός θα περιγράφεται από την προσπάθειά σου να μην φωνάξεις από τον πόνο. Τα καλά νέα είναι ότι μετά από αρκετό πόνο και άφθονη αγωνία, για τις περισσότερες γυναίκες ο θηλασμός γίνεται πολύ γρήγορα παιχνίδι και απόλαυση!

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να μαθαίνεις κάτι καινούριο κάθε μέρα. Κάθε μέρα είναι μια νέα περιπέτεια. Και όσο κι αν το άγχος και η διαρκής ανησυχία για την υγεία και την ασφάλεια του μικροσκοπικού πλάσματος που φροντίζεις σε κυνηγούν ολημερίς, αυτό δεν σε εμποδίζει να μαθαίνει κάτι νέο καθημερινά. Να μαθαίνεις κάτι νέο για τον εαυτό σου, για τον καινούριο σου ρόλο, για την ανάπτυξη και την υγεία του μωρού σου. Κάθε μέρα κρύβει μια ανακάλυψη και κάθε ανακάλυψη σε κάνει ακόμη περισσότερο… μαμά.

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να ξεχνάς πώς είναι η ζωή εκεί έξω. Τα παιδιά είναι ευτυχία και μεγαλύτερη ευτυχία είναι τα μεγαλώνεις. Όμως, ας το παραδεχτούμε: ειδικά τον πρώτο καιρό, ξεχνάς πώς είναι το φως του ήλιου και η επικοινωνία με τους ανθρώπους. Είσαι ένα δίποδο θηλαστικό με αποστολή να ταΐσει, να νανουρίσει, να αλλάξει και να πλύνει το μικρό του. Κι εκεί τελειώνει η κοινωνική σου ζωή. Ή μήπως όχι;

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να δέχεσαι (ενοχλητικές) επισκέψεις. Και ακόμη ενοχλητικότερες συμβουλές. Μπορεί φίλοι, καφέδες, βόλτες και λοιπά ευχάριστα να έχουν διαγραφεί από το πρόγραμμά σου, όμως το κουδούνι του σπιτιού σου θα χτυπήσει πολλές, πολλές φορές κι εσύ θα πρέπει με το μισό στήθος έξω (γιατί μόλις τάισες το μωρό) και τα μαλλιά πιασμένα σε κότσο-κεφτέ, να υποδεχτείς κάποια θεία του καλού σου που έχεις να δεις από το γάμο σας. Και να την κεράσεις και κάτι. Και να ακούσεις και τις πολύτιμες συμβουλές της.

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να προσπαθείς να αναρρώσεις. Όπως κι αν έχεις γεννήσει το μόνο σίγουρο είναι ότι έχεις ταλαιπωρηθεί. Είτε έχεις υποστεί χειρουργείο είτε γέννησες φυσικά, οι μέρες στο μαιευτήριο ήταν δύσκολες και η επιστροφή στο σπίτι σημαίνει προσπάθεια για ανάρρωση. Μόνο που ενώ όλοι οι άρρωστοι έχουν τον χρόνο να φροντίσουν τις όποιες πληγές τους, η νέα μαμά δεν έχει ούτε χρόνο ούτε μυαλό να ασχοληθεί με τον εαυτό της.

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να κοιτάς το σώμα σου και να μην μπορείς να πιστέψεις αυτό που αντικρίζεις. Η εικόνα του σώματός σου μετά τη γέννα είναι ένα μικρό σοκ -ιδίως αν πρόκειται για το πρώτο σου παιδί. Είσαι παχουλούλα, ζαρωμένη, ταλαιπωρημένη και πονεμένη. Δεν σ’ αρέσει αυτό που βλέπεις και αναρωτιέσαι πότε θα αλλάξει. Ωστόσο, υπάρχουν πολύ καλά νέα: όταν γίνεσαι μαμά αντιλαμβάνεσαι ότι δεν είσαι το κέντρο του σύμπαντος και, ταυτόχρονα, αρχίζεις να βάζεις σε δεύτερη μοίρα πολλά απ’ αυτά που πριν τα παιδιά σε απασχολούσαν πολύ -όπως το αν είναι ή όχι η επιδερμίδα σου τέλεια. Σε κάθε περίπτωση, η κάπως… άσχημη εικόνα σου θα διορθωθεί πολύ σύντομα επομένως το βασικό πρόβλημα είναι το σοκ των πρώτων ημερών. Ψιλοπράγματα.

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να μην κάνεις καθόλου σεξ. Καθόλου. Ήδη στο τρίτο τρίμηνο της εγκυμοσύνης το σεξ έγινε σπανιότερο και οπωσδήποτε λιγότερο παθιασμένο και ακροβατικό. Τον πρώτο μήνα (και κάτι) μετά τη γέννα όμως, απλώς δεν γεννάται θέμα σεξ! Είσαι πολύ κουρασμένη, πολύ νυσταγμένη, πολύ πονεμένη από το θηλασμό που δεν έχεις προλάβει να συνηθίσει ή από τα ράμματα ή από την ουλή της καισαρικής και γενικώς το τελευταίο πράγμα που χωράει στο πρόγραμμά σου -εν αντιθέσει με τις αγκαλίτσες- είναι οι ερωτικές περιπτύξεις.

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να ζεις σαν σε όνειρο. Κι αυτό το αντιλαμβάνεσαι πλήρως όταν ο καιρός περνάει και προσπαθείς να θυμηθείς πώς ήταν οι πρώτες μέρες με το μωρό. Οι μέρες και οι νύχτες μπερδεύονται, το αν είναι Δευτέρα ή Σάββατο σου είναι εντελώς αδιάφορο και, με δυο λόγια, ο χρόνος κυλάει σαν σε όνειρο.

Να είσαι λεχώνα, σημαίνει να έχεις ένα μακάριο χαμόγελο ανεξήγητης ευτυχίας. Γκρινιάξαμε αρκετά. Αναφέραμε τις δυσκολίες του θηλασμού, τα βάσανα της αϋπνίας, τους πόνους απ’ την καισαρική ή το φυσικό τοκετό, τις ραγάδες και τα κιλά. Το σημαντικότερο απ’ όλα όμως είναι ότι παρά τη νύστα, την ταλαιπωρία, το άγχος και την σωματική καταπόνηση, όταν είσαι λεχώνα είσαι μια γυναίκα ευτυχισμένη, πλήρης, ανεξήγητα (για τους άλλους) χαμογελαστή. Το μωρό σου είναι επιτέλους στο σπίτι σου. Το δωμάτιο που ετοίμαζες γι’ αυτό, έχει επιτέλους ένοικο. Τα μικρότερα παιδιά σου έχουν αδερφάκι. Είσαι μαμά. Μια κουρασμένη, αλλά γελαστή μαμά που τα καταφέρνει μια χαρά!

Πηγή:www.mama365.gr

ΠΗΓΗ: ANAPNOES

Διαβάστηκε εδώ:juniorstp.blogspot.gr

Από: Κατερίνα Νικολάου

Ένα παιδάκι προσχολικής ηλικίας έχει ακόμα πολλά να μάθει για τη ζωή. Κι όμως, το ίδιο μπορεί να διδάξει πολλά στους μεγάλους. Αυτά που ακολουθούν είναι όσα θα ήθελε η αμερικανίδα blogger Cara Paiuk να διδαχτεί ο σύζυγός της από τον 3χρονο γιο τους.

1. Όταν δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο, πες ένα κοπλιμέντο. Τις προάλλες, όταν ο γιος μου άρχισε να τραβάει τα μαλλιά μου και του φώναξα «γιατί δεν μπορείς να καθίσεις λίγο φρόνιμα;» εκείνος μου είπε «γιατί τα μαλλάκια σου είναι πολύ όμορφα, μανούλα». Ξαφνικά, ξέχασα ότι πριν από δευτερόλεπτα ήμουν έξαλλη μαζί του! Να μια καλή ιδέα και για τον άντρα μου. Εάν αρχίσει να μου κάνει πιο συχνά κοπλιμέντα, όχι, δεν θα πάρουν τα μυαλά μου αέρα και δεν θα αρχίσω να έχω απαιτήσεις. Απλά θα νιώθω πιο συχνά ότι με αγαπάει. Και είναι βέβαιο ότι, κάθε φορά, ο θυμός μου θα μετατρέπεται σε χαμόγελο!

2. Πες πρώτα «συγνώμη» και μετά το συζητάμε (ή όχι). Όταν είμαι εκνευρισμένη, ανεξάρτητα από το αν έχω δίκιο ή άδικο, το καλύτερο που μπορείς να πεις είναι «συγνώμη». Ακόμα καλύτερα, πρόσθεσε κι ένα «σ’ αγαπώ» ή «έλα να σε πάρω αγκαλίτσα». Αυτό κάνει ο γιος μου όταν με βλέπει θυμωμένη. Ο άντρας μου, από την άλλη, πρέπει πρώτα να καταλάβει για ποιο λόγο έχω εκνευριστεί και μετά, αν κρίνει ότι έχω δίκιο και πρέπει να απολογηθεί θα μου πει «συγνώμη». Περιττό να πω ποιος από τους δύο με κάνει να νιώθω καλύτερα.

3. Ζήτα βοήθεια. Ο άντρας μου είναι πολύ περήφανος για να ζητήσει βοήθεια για κάτι και μπορεί να αναζητά λύση σε ένα πρόβλημα που υπάρχει και μια περίπτωση να μπορούσα να λύσω σε ένα λεπτό. Ο γιος μας δεν έχει τέτοια θέματα και δεν διστάζει να ζητήσει βοήθεια όταν τη χρειάζεται.

4. Οι αγκαλιές δεν είναι προκαταρκτικό. Έχουν λόγο ύπαρξης από μόνες τους! Ο γιος μου δείχνει ή ζητά να του δείξεις τρυφερότητα χωρίς να έχει κάποιο άλλο κίνητρο. Γιατί ο άντρας μου θεωρεί ότι κάθε αγκαλιά, φιλί ή χάδι είναι πρόσκληση για το κρεβάτι; Από την άλλη, πρέπει να ομολογήσω ότι νιώθω και ικανοποίηση που εξακολουθεί να με θέλει με κάθε ευκαιρία.

5. Ενημέρωσέ μας ότι χρησιμοποίησες την τουαλέτα. Ο γιος μου δεν έχει βγάλει ακόμα τις πάνες, αλλά κάθε φορά που τα κάνει μας το ανακοινώνει, δυνατά και με καμάρι. Όταν ξέρεις τι έχει συμβεί, μπορείς αν το επιλέξεις να απομακρυνθείς… Ο άντρας μου πάλι, θεωρεί ότι το αποσμητικό χώρου στο μπάνιο είναι διακοσμητικό.

6. Διεκδίκησε την προσοχή μου. Ο γιος μου με αντιμετωπίζει σαν να είμαι ροκ σταρ κι εκείνος φανατικός θαυμαστής μου. Συχνά, το μόνο που θέλει είναι να κάθεται δίπλα μου όταν κάνει κάτι ή παίρνει μια καρέκλα και κάθεται πλάι μου όταν εγώ δουλεύω στον υπολογιστή. Ακόμα κι όταν αυτό με καταπιέζει, με κάνει να νιώθω ξεχωριστή στα μάτια του. Ο άντρας μου, πάλι, προτιμά να απομονώνεται. Το κατανοώ, το σέβομαι, ακόμα και το ενθαρρύνω. Αλλά, όχι να βγαίνει από τη… «σπηλιά» του μόνο όταν είναι ώρα να φάμε ή έχει έρθει η εποχή του ζευγαρώματος! Τι θα έλεγες να καθόσουν λίγο μαζί μου επειδή περνάμε καλά μαζί; Ωραίο δεν θα ήταν; Από την άλλη, αν κρίνω από το χάος που επικρατεί στο σπίτι, δεν τον αδικώ. Ίσως ζηλεύω που δεν μπορώ να κρυφτώ κι εγώ σε μια δική μου «σπηλιά».

7. Χαλάρωσε και διασκέδασε. Ο γιος μου μπορεί να ξεκινήσει στο λεπτό ένα αυτοσχέδιο πάρτι και να χορεύει σαν τρελός. Θα μου άρεσε κι ο άντρας μου να συμμετέχει πιο συχνά σ’ αυτά τα πάρτι μας. Νομίζω ότι κάπου κάπου όλοι θα πρέπει να βάζουμε τις έγνοιες στην άκρη και να διασκεδάζουμε.

8. Δείξε λίγη συμπόνια. Όταν δεν νιώθω καλά ή πονάω, πες μου ένα τραγουδάκι και φίλα με εκεί που πονάω για να περάσει. Αυτό θα έκανε ο γιος μου. Ο άντρας μου, πάλι, πιστεύει ότι εάν δεν πρόκειται για μια πληγή που έχει δημιουργήσει μια μικρή λίμνη από αίμα στο πάτωμα του σαλονιού, μπορώ απλά να σφίξω τα δόντια και να σταματήσω να γκρινιάζω.

9. Μην το κάνεις ζήτημα! Ο γιος μου είναι ένα σκληρό αντράκι. Πέφτει, χτυπάει, κουτουλάει πάνω σε αντικείμενα και σχεδόν ποτέ δεν παραπονιέται. Αυτό βέβαια δεν είναι πάντα καλό. Όπως όταν πονούσε το αυτί του αλλά δεν το έλεγε και δεν είχαμε καταλάβει ότι έχει ωτίτιδα επί δύο εβδομάδες. Από την άλλη, ο άντρας μου κάνει ολόκληρο σκηνικό εάν χτυπήσει το μικρό δαχτυλάκι του ποδιού του, χοροπηδάει πάνω κάτω, δαγκώνει το χέρι του και συμπεριφέρεται σαν να τον έχει προπονήσει δικηγόρος ειδικός στη νομοθεσία περί πόνου.

10. Δείξε ευγνωμοσύνη. Ο γιος μου λέει όλη την ώρα «ευχαριστώ», ακόμα κι όταν δεν χρειάζεται. Ο άντρας μου για να πει «ευχαριστώ» που του μαγείρεψα θα πρέπει να πάω γυρεύοντας για κοπλιμέντα.

11. Δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από το να γελάμε μαζί. Με το γιο μου γελάμε χωρίς καν να χρειαστεί να συμβεί κάτι τρομερά αστείο. Στην πραγματικότητα, δεν κάνει τίποτα άλλο από το να διασκεδάζει –εκτός από όταν κλαίει. Κι ο άντρας μου έχει ένα απίστευτα γοητευτικό και απόλυτα κολλητικό γέλιο. Μακάρι να γελούσαμε μαζί πιο συχνά. Ελπίζω ότι όταν αρχίσουμε να κοιμόμαστε λίγο περισσότερο, θα τα καταφέρουμε.

12. Ξύπνα το πρωί με καλή διάθεση. Ο γιος μου σηκώνεται κάθε πρωί από το κρεβάτι του σαν τον κλόουν που πετάγεται μέσα από το κουτί με ελατήριο, γεμάτος χαρά. Για εκείνον κάθε νέα μέρα είναι ένα καινούριο θαύμα. Ο πατέρας του πάλι, όχι και τόσο. Μέχρι να πιει τον καφέ του είναι ένα γκρινιάρικο τέρας. Τουλάχιστον, κάθε πρωί φτιάχνει και τον δικό μου καφέ -για να μην είμαστε και οι δύο γκρινιάρηδες…

Πηγή: www.imommy.gr/

Έχετε αγκαλιάσει τον έφηβο σας σήμερα; Η σημασία του γονικού αγγίγματος
22 Νοεμβρίου 2013 – από Samantha Zabell
Ελεύθερη μετάφραση από το KidsGo

Ήταν εύκολο να αγκαλιάσετε το παιδί σας όταν ήταν ακόμη νήπιο. Σας ανταπόδιδε την αγκαλιά και συχνά έμενε για περισσότερα. Στο δημοτικό σχολείο, ζητούσε ακόμη μια αγκαλιά πριν το αφήσετε με την μπέιμπι σίτερ ή πριν φύγει για το σχολείο. Αλλά, μόλις ο γιος ή η κόρη σας μπει στην εφηβεία, η εκ μέρους σας εκδήλωση της φυσικής αγάπης μπορεί να αποδειχθεί πιο δύσκολη.

Η Δρ Laura Markham, εκδότης του AhaParenting.com και μητέρα ενός 18-χρονου κοριτσιού και ενός 22-χρονου αγοριού, συμβουλεύει τους γονείς πώς να ξεπεράσουν τις δυσκολίες και πως θα πρέπει να θυμούνται ότι η αγκαλιά και άλλες εκφράσεις αγάπης αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της υγιούς ανάπτυξης ενός εφήβου.

«Μέρος του γονικού μας ρόλου αποτελεί η φυσική μας σύνδεση με τα παιδιά μας όταν αυτά είναι μικρά» λέει η Markham. «Καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν, δεν υπάρχει κάποιος λόγος να διακόψουμε αυτή τη σύνδεση. Εναπόκειται απλώς σε μας να βρούμε νέους, κατάλληλους τρόπους για να παραμείνουμε συνδεδεμένοι μαζί τους.»

Αλλά πολλοί γονείς, μπορεί να αισθάνονται άβολα και παράξενα να αγκαλιάσουν έναν έφηβο που μοιάζει περισσότερο με άντρα ή γυναίκα παρά με παιδί και σίγουρα δυσκολεύονται περισσότερο παρά όταν κάποτε ήταν μικρό αγόρι ή κορίτσι που μπουσουλούσε στα πόδια τους.

«Οι γονείς πρέπει να τα βρουν με τον εαυτό τους και να παραδεχθούν πως νιώθουν άβολα. Συχνά αυτό οφείλεται στο γεγονός ότι οι ίδιοι δεν είχαν φυσική στοργή όταν ήταν έφηβοι. Θα πρέπει να το παραδεχθούν και να μην θέτουν αυτό το συναίσθημα τους υπεράνω του παιδιού τους», λέει η Laurie A. Couture, συγγραφέας του «Instead of Medicating and Punishing» (αντί της θεραπείας και τιμωρίας) και αδειούχος σύμβουλος ψυχικής υγείας.

Υπάρχει ένα ρητό που υποστηρίζει πως ένα παιδί χρειάζεται τέσσερις αγκαλιές την ημέρα για την επιβίωσή του, οκτώ για συντήρηση και 12 για την ανάπτυξη του. Δίνεται λοιπόν εσείς 12 αγκαλιές την ημέρα στον έφηβο σας;

«Πάντα να αγκαλιάζετε τον έφηβο σας μόλις τον δείτε το πρωί», συμβουλεύει η Markham. Δεν έχει σημασία αν εκείνη τη στιγμή ήμασταν και οι δύο γκρινιάρηδες γιατί ήταν ακόμη πρωί. Πάντα η μέρα των παιδιών μου άρχιζε με αγκαλιά. Πάντα επίσης τους αγκάλιαζα πριν φύγουν για το σχολείο.

«Σηκωνόμουν και τους προλάβαινα έξω από την πόρτα και μετά τους παρακολουθούσα που έφευγαν», θυμάται η Markham.

Άρα, μέχρι εκείνη τη στιγμή, έχετε ήδη δώσει δυο αγκαλιές. Η Markham συνιστά επίσης μια άλλη αγκαλιά όταν βλέπετε τον έφηβο σας αργότερα την ίδια ημέρα και μία πριν τον ύπνο. Παρόλα αυτά, αυτές οι τέσσερεις αγκαλιές μόλις που φθάνουν στο επίπεδο «επιβίωσης» στην κλίμακα της αγκαλιάς. Για να καλύψετε τις υπόλοιπες οκτώ, η Markham προτείνει να ανακαλύψετε διαφορετικούς τρόπους για να συνδεθείτε με τους εφήβους σας.

«Βρείτε μικρές δικαιολογίες,» λέει η Markham. «Δώστε τους ένα φιλί ψηλά στο κεφάλι. Κρατήστε τους τα χέρια στο τραπέζι την ώρα του φαγητού. Εάν το παιδί σας περνάει μια δυσκολία, καθίστε δίπλα του και βάλτε τα χέρια σας γύρω του.»

Αν εσείς μεγαλώσατε σ’ ένα σπίτι όπου η φυσική στοργή και αγάπη δεν ήταν κάτι κοινό, τότε τα πιο πάνω μπορεί να μην είναι τόσο εύκολα για σας. Ξεκινήστε αργά. «Μπορεί να είναι ακόμη και μικρές χειρονομίες, όπως βάζοντας το χέρι σας στο χέρι του παιδιού, ή κλείνοντας τα μάτια με στοργή στο παιδί την ώρα που του μιλάτε,» λέει η Couture. «Στα αγόρια αρέσει να τους μιλάνε στο αυτοκίνητο, όπου δεν χρειάζεται να έχουν επαφή με τα μάτια.» Έτσι, απλά προσεγγίστε τα και αγγίξτε τα στον ώμο.

Αυτές οι στιγμές της φυσικής σύνδεσης θα πρέπει να περιλαμβάνουν επίσης και μια συναισθηματική συνιστώσα, προσθέτει η Couture, που αγκαλιάζει τον 19-χρονο γιο της κάθε πρωί. «Δεν είναι απλά να δίνετε στα παιδιά σας μια μηχανική αγκαλιά. Ξεκινήστε με ένα απλό, «Πώς ήταν η μέρα σου;» ή «πώς πας»; Αυτές οι οικείες φράσεις θα πρέπει να επικεντρώνονται στη στιγμή.».

Αν και μερικοί έφηβοι, ιδιαίτερα τα κορίτσια, παίρνουν φυσική στοργή από τους φίλους τους, αυτό δεν αναπληρώνει την έλλειψη της γονικής στοργής.

«Το γονικό άγγιγμα είναι ασφαλές και αναντικατάστατο», λέει η Markham. «Όταν τα παιδιά δεν έχουν αρκετή γονική στοργή, θα ψάξουν για αγάπη σε όλα τα λάθος μέρη».
Αυτό μπορεί να περιλαμβάνει την πρόωρη σεξουαλική σχέση πριν οι έφηβοι είναι έτοιμοι για κάτι τέτοιο, ή τη χρήση ναρκωτικών ουσιών.

«Έχουμε ένα ενδόμυχο φόβο ότι εάν έχουμε φυσική επαφή με τον έφηβο μας θα διαβούμε ένα απαραβίαστο σύνορο», λέει η Couture. «Και, τα παιδιά αισθάνονται άβολα, γι αυτό ωθούν κι εκείνα τους γονείς μακριά. Αλλά, πραγματικά, στα εφηβικά τους χρόνια, τα παιδιά είναι τα πιο ευάλωτα και έχουν την περισσότερη ανάγκη από γονική αγάπη. Δεν υπάρχει τίποτα κακό με αυτό.»

Διαβάστηκε εδώ:www.kidsgo.com.cy

Οι περισσότερες μητέρες αναγνωρίζουν τη συμβολή του πατέρα στην ανατροφή του γιου καθώς ξέρουν ότι τα αγόρια ακούν περισσότερο τον πατέρα τους.

Της Παπαδόπουλου Ελένης, Ψυχολόγου, papadopsixologos.blogspot.gr

Ανάμεσα στον πατέρα και το γιο υπάρχουν σχέσεις δύναμης, εξουσίας και αντιπαλότητας, που συνοδεύονται από τρυφερότητα αλλά και συγκρούσεις. Η σχέση του πατέρα με το γιο είναι αυτή που θα καθορίσει τη διαμόρφωση της προσωπικότητας του παιδιού.

Το δεύτερο στάδιο καλύπτει την εφηβική ηλικία (13-19 ετών), όπου ο γιος αρχίζει να απομακρύνεται από τη συναισθηματική συγχώνευση με τον πατέρα, έτσι ώστε να μπορέσει να δομήσει τη δική του προσωπικότητα και οντότητα ως ξεχωριστή και ανεξάρτητη.

Κατά τη διάρκεια της εφηβείας, ο γιος έχει ανάγκη να νιώθει δίπλα του τον πατέρα του και να ξέρει πως θα έχει την αποδοχή, στήριξη και συμπαράστασή του, ενώ ταυτόχρονα θέλει να ξέρει πως μπορεί να παίρνει πρωτοβουλίες και να δρα ανεξάρτητα από τους γονείς του. Κατά την περίοδο της εφηβείας μπορεί να επέλθει μια ρήξη στη σχέση του γιου με τον πατέρα, καθώς μπορεί να αρχίζει να δημιουργείται έντονη σύγκριση και ανταγωνισμός μεταξύ τους.

Ο πατέρας μπορεί να αντιληφθεί την προσπάθεια του γιου για ανεξαρτησία και αυτονομία ως μια απειλή για το κύρος, την αξία ή και τον ανδρισμό του, ενώ ο γιος μπορεί να νιώθει περιορισμούς ως προς τη δυνατότητά του να μεγαλώσει και να γίνει πιο ώριμος, σε περίπτωση που ο πατέρας δεν του αφήνει χώρο να πάρει ο ίδιος αποφάσεις, δεν ρωτάει τη γνώμη του και δεν σέβεται την άποψή του.

Ο γιος έχει ανάγκη από την παρουσία του πατέρα αλλά με διακριτικό τρόπο και όχι για να συγκρίνονται για το ποιος είναι καλύτερος και πιο ξεχωριστός.

Στο τρίτο στάδιο, που καλύπτει την φάση μετά την ενηλικίωση του παιδιού (από το 20ό έτος) η σχέση ανάμεσα στον πατέρα και τον γιο εξαρτάται από τα δύο προηγούμενα στάδια. Όσο πιο ομαλά διεξαχθεί η σχέση στα δύο προηγούμενα στάδια τόσο πιο ισχυρός μπορεί να γίνει ο δεσμός μεταξύ πατέρα και γιου, με κύρια χαρακτηριστικά την ύπαρξη αγάπης και αυτοεκτίμησης και από τις δύο πλευρές.

Μέσα από αυτό το δεσμό έχουν οφέλη και οι δύο πλευρές λαμβάνοντας ευχαρίστηση, ικανοποίηση και ψυχική πληρότητα, ενώ ταυτόχρονα δένονται πιο βαθιά και έρχονται ο ένας πιο κοντά στον άλλο. Στην ανάπτυξη αυτού του δεσμού παίζει σημαντικό η ικανότητα και ωριμότητα του πατέρα να αφήσει το γιο του να γίνει ανεξάρτητος, χωρίς να το βιώσει ο ίδιος ως ένα είδος απειλής ή απόρριψης.

Αξίζει να σημειωθεί ότι σε ορισμένες περιπτώσεις ο πατέρας μπαίνει σε μια διαδικασία ανταγωνισμού και αντιπαλότητας με το γιο ώστε να αποδείξει ότι δεν έχει χάσει τις ικανότητές του ή τις δυνάμεις του ή ότι έχει περισσότερες γνώσεις. Ωστόσο, ο ανταγωνισμός μπορεί να είναι και διεκδίκηση της νεότητας από τον πατέρα.

Ο πατέρας, ως ο ενήλικας και ο ώριμος αυτής της δυαδικής σχέσης, είναι το βασικό πρόσωπο που συμβάλλει στην ομαλή εξέλιξη και ανάπτυξη του παιδιού αλλά και του εφήβου που έχει ανάγκη από ένα σταθερό πρότυπο. Ο πατέρας μεγαλώνοντας έρχεται αντιμέτωπος και ο ίδιος με ένα σύνολο από άγχη, ανασφάλειες και αγωνίες, που καλείται να τις καταλαγιάσει. Τα δικά του λάθη και τις δικές του αποτυχίες μπορεί να τις προβάλει επάνω στο γιο, με αποτέλεσμα τη δημιουργία φόβου αλλά και έντονων αντιδράσεων απόρριψης.

Τα αρνητικά βιώματα του πατέρα μπορεί να οδηγήσουν σε πιέσεις προς το παιδί να είναι τέλειο ή σε υπερπροστατευτικότητα ώστε να μην βιώσει τέτοιου είδους καταστάσεις, με αποτέλεσμα ο γιος να αντιδράσει έντονα και να ξεσπάσει.

Ο πατέρας προσπαθώντας να διατηρήσει μια αμυντική στάση ώστε να διασώσει τη δική του εικόνα ενδέχεται να ξεσπάσει στο γιο, να τον απορρίψει, να τον μειώσει ή να τον υπερπροστατεύσει, δίνοντας την εντύπωση ότι υπάρχει μια ανταγωνιστική- συγκρουσιακή σχέση, όπου ο πατέρας στερεί την αποδοχή, τη στήριξη και την εμπιστοσύνη από το γιο.

Ο πατέρας ερμηνεύει την απομάκρυνση του γιου ως μια προσωπική του αποτυχία στο ρόλο του ως γονέα.

Πηγή:www.familylife.gr