Οι γονείς σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν το παιδί τους δεν συμπεριφέρεται σωστά κατηγορούν πρωτίστως τον εαυτό τους

Ζωή Στραβοπόδη-Τζιάνο
Ψυχοθεραπεύτρια – Οικογενειακή Σύμβουλος

Αν κάποιος με ρωτούσε ποιο νομίζω – ως ειδικός – ότι είναι το μεγαλύτερο πρόβλημα που αντιμετωπίζουν οι σύγχρονοι γονείς θα έλεγα, χωρίς πολύ σκέψη, ότι είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης που δείχνουν προς τον εαυτό τους. Έχω πραγματικά βαρεθεί να βλέπω καθημερινά γονείς που ενώ προσπαθούν, γονείς που ενώ τα δίνουν όλα και κάνουν τα πάντα για τα παιδιά τους, μια φωνούλα μέσα τους, τους λέει ότι δεν κάνουν αρκετά, ότι τα κάνουν όλα λάθος, ότι είναι ανεπαρκείς και ότι όσο και να προσπαθούν η συμπεριφορά τους αντί να ωφελεί το παιδί τους τελικά μάλλον το βλάπτει. Ό,τι και να κάνουν, μέσα τους το αμφισβητούν.

Οι γονείς σήμερα, σε αντίθεση με το παρελθόν, όταν το παιδί τους δεν συμπεριφέρεται σωστά κατηγορούν πρωτίστως τον εαυτό τους. Είναι βέβαια γεγονός πως ενώ παλαιότερα τα παιδιά θεωρούνταν από πολύ μικρή ηλικία τα ίδια υπεύθυνα για τη συμπεριφορά τους, στις μέρες μας έχει πλέον γίνει βίωμα ότι η συμπεριφορά των παιδιών είναι άρρηκτα δεμένη με των γονιών τους. Αυτό έχει συμβάλλει στο να δημιουργηθεί μια νέα γενιά γονιών που το βασικό της χαρακτηριστικό είναι η ενοχή. Μια γενιά γονιών που αναλαμβάνει διαρκώς την ευθύνη. Μια γενιά γονιών που διδάσκει τα παιδιά της, άθελα της αλλά συστηματικά, ότι τα παιδιά έχουν μόνο δικαιώματα και οι γονείς μόνο ευθύνες. 

Δεν είναι τυχαίο το γεγονός ότι οι σημερινοί γονείς όλο και περισσότερο ψάχνονται, διαβάζουν βιβλία και άρθρα, ξεκοκαλίζουν το διαδίκτυο, παρακολουθούν εκπομπές, διαλέξεις και σεμινάρια με θέμα τα παιδιά και πώς να τα μεγαλώσουν σωστά. Γνωρίζουν πλέον πολύ καλά ότι η δική τους συμπεριφορά έχει άμεση σχέση με των παιδιών τους.

Δυστυχώς όμως, το πρόβλημα είναι ότι η πλειοψηφία των γονέων έρχεται αντιμέτωπη με ένα καταιγισμό πληροφοριών σχετικά με την ανατροφή των παιδιών – συχνά εντελώς αντιφατικών – τις οποίες δεν μπορούν να αποκωδικοποιήσουν και να διαχειριστούν σε σχέση με τα δικά τους παιδιά. Από τη μια ακούνε να τους λένε ότι πρέπει να μάθουν να ακούνε τα παιδιά τους, να τους δίνουν επιλογές και να είναι επιτρεπτικοί ώστε να αναπτύξουν τη δική τους ξεχωριστή προσωπικότητα και  από την άλλη όλο τους υπενθυμίζουν πόσο πολύ ανάγκη έχουν τα παιδιά από όρια ώστε να νιώθουν ασφαλή και να μάθουν να αντέχουν τη ματαίωση. Από τη μία τους λένε ότι οι τιμωρίες θεωρούνται πια απαγορευμένες, από την άλλη τους λένε ότι τα παιδιά τους θα γίνουν υπεύθυνα μόνο αν ο γονιός τα αφήσει να υποστούν τις συνέπειες των πράξεων τους.

Η αυστηρότητα από την πλευρά του γονιού, που παλαιότερα θεωρούταν χαρακτηριστικό του καλού και αποτελεσματικού γονιού, θεωρείται πλέον όχι μόνο παρωχημένη αλλά και εν δυνάμει επικίνδυνη. Κανείς δεν θέλει πλέον ένα παιδί που συμμορφώνεται εύκολα. Όλοι θέλουν το παιδί τους να είναι δυναμικό, να εκφέρει λόγο και να ξέρει να διεκδικεί.

Με τον καινούριο αυτό γνώμονα λογικό είναι οι γονείς να έχουν πάψει να επενδύουν στη συμμόρφωση και αντί αυτού ποντάρουν στην ενδυνάμωση του παιδιού τους.

Οι σημερινοί γονείς νιώθουν πλέον άβολα να πάρουν έναν ηγετικό ρόλο μέσα στην οικογένεια και να εμείνουν σε ότι οι ίδιοι και το ένστικτό τους θεωρούν σωστό. Η αμφιθυμία τους και οι ενοχές τους τους ακινητοποιούν. Ο βασικότερος προβληματισμός του σημερινού γονιού είναι ότι «δεν ξέρει τι να κάνει για να επιβάλλει στο παιδί του το σωστό». Το βασικότερο πρόβλημα με αυτή τη νέα στάση είναι ότι σε πολλές περιπτώσεις οι ρόλοι αντιστρέφονται και η εξουσία περνάει στα χέρια των παιδιών. Όλα τελούν υπό διαπραγμάτευση και τα παιδιά έχουν λόγο στα πάντα. Η αντιστροφή στους ρόλους δεν είναι μόνο δομική (ιεραρχική) αλλά και συναισθηματική. Δεν είναι πλέον το παιδί αυτό που οφείλει να ευχαριστεί τους γονείς του αλλά ο γονιός αυτός που πρέπει να ευχαριστεί το παιδί του.

Τα παιδιά όμως, εκτός από ελευθερία και σεβασμό, χρειάζονται και κάποιον να τα καθοδηγεί. Έναν αξιόπιστο και έμπιστο ενήλικα που να είναι σε ιεραρχικά ανώτερη θέση και να τους εμπνέει σιγουριά και σεβασμό. Θεωρώ ότι οι γονείς επιβάλλεται να ξαναπιάσουν οι ίδιοι το τιμόνι της οικογένειας. Ο αυταρχισμός καλώς έχει απορριφθεί από την ατζέντα της σύγχρονης διαπαιδαγώγησης, αυτό όμως δε σημαίνει ότι θα πρέπει να φτάνουμε στο ακριβώς αντίθετο σημείο. Ο καλός γονιός χρειάζεται να αποφασίζει ο ίδιος για πολλά από τα θέματα που αφορούν στο παιδί του και πρέπει να είναι σε θέση να το καθοδηγεί δείχνοντας συγχρόνως και σταθερότητα στις θέσεις του αλλά και σεβασμό στην προσωπικότητα του παιδιού του. Ο σύγχρονος γονιός θα πρέπει να κατανοήσει ότι το ένα δεν αναιρεί το άλλο και ότι για να μπορέσει να σεβαστεί και να ικανοποιήσει τις ανάγκες του παιδιού του χρειάζεται πρώτα να σεβαστεί και να ικανοποιήσει τις δικές του ανάγκες.

Προσωπικά πιστεύω ότι σημαντικό μέρος του προβλήματος είναι ότι οι γονείς σήμερα θεωρούν πως με τόση πληροφόρηση θα έπρεπε να είναι τέλειοι και να τα κάνουν όλα σωστά. Πιστεύουν πως για τα πάντα υπάρχει ένας μοναδικός σωστός τρόπος να γίνουν και πως είναι υποχρέωσή τους να τον ανακαλύψουν. Η αλήθεια όμως απέχει πολύ από αυτή την ιδέα. Κανένας γονιός δεν είναι τέλειος, δεν υπάρχει ιδανικός τρόπος διαπαιδαγώγησης και όλοι οι γονείς μαθαίνουν μέσα από τα λάθη τους. Προσωπικά, νομίζω ότι οι γονείς θα πρέπει να μάθουν να αντέχουν τις ματαιώσεις, να ξέρουν ότι δεν μπορούν να περιμένουν ούτε από τους ίδιους να είναι οι ιδανικοί γονείς, ούτε από τα παιδιά τους να είναι τέλεια. Μόνο έτσι θα ανακτήσουν την εμπιστοσύνη στον εαυτό τους και θα μπορέσουν να μπουν στη θέση που τους αρμόζει: Στη θέση των υπεύθυνων ενηλίκων που τα παιδιά τους χρειάζονται για γονείς.

Πηγή: www.protothema.gr

Η Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής – Υπερκινητικότητας (ΔΕΠΥ) θεωρείται μία από τις συχνότερες νευροαναπτυξιακές διαταραχές της παιδικής ηλικίας. Στην πλήρη της μορφή, η διαταραχή περιλαμβάνει συμπτώματα που αφορούν στους τομείς της υπερκινητικότητας, διάσπασης προσοχής και παρορμητικότητας. Είναι σήμερα γνωστό ότι υπάρχουν παιδιά που εκφράζουν συμπτώματα υπερκινητικότητας και παρορμητικότητας χωρίς διάσπαση προσοχής, όπως επίσης και παιδιά που εμφανίζουν διάσπαση προσοχής χωρίς υπερκινητικότητα και παρορμητικότητα. Η ΔΕΠΥ εμφανίζεται στο 5%-7% των παιδιών σχολικής ηλικίας και είναι συχνότερη στα αγόρια. Είναι ενδεχόμενο, πάντως, η μικρότερη συχνότητα στα κορίτσια να οφείλεται στο γεγονός ότι εμφανίζουν λιγότερο συχνά υπερκινητικότητα και γι’ αυτό η διάγνωση συχνά παραβλέπεται ή γίνεται αργότερα.

Τα χαρακτηριστικά ή πυρηνικά, όπως λέγονται, συμπτώματα της ΔΕΠΥ είναι η υπερκινητικότητα, η παρορμητικότητα και η διάσπαση προσοχής:

• Σε ό,τι αφορά την υπερκινητικότητα, το παιδί χαρακτηρίζεται από έντονη ενεργητικότητα, που φαίνεται άσκοπη, κινείται συνέχεια, μεταπηδά από τη μία δραστηριότητα στην άλλη, κάνει συχνά ζημιές, είναι ανυπόμονο, απαιτητικό και δυσκολεύεται να δεχθεί κανόνες.

• Σε ό,τι αφορά την παρορμητικότητα, το παιδί δεν έχει συναίσθηση του κινδύνου και φαίνεται ιδιαίτερα επιρρεπές σε ατυχήματα.

• Σε ό,τι αφορά τη διάσπαση προσοχής, το παιδί δυσκολεύεται να συγκεντρωθεί σε δραστηριότητες κατάλληλες για την ηλικία του, δεν εστιάζει σε λεπτομέρειες, φαίνεται να μην παρακολουθεί πάντα αυτά που του λένε, ξεχνάει ή χάνει συχνά τα πράγματά του. Η αδυναμία συγκέντρωσης αφορά τόσο στα μαθήματα όσο και σε «ευχάριστες» δραστηριότητες, όπως τα ομαδικά παιχνίδια, η ζωγραφική, οι κατασκευές, τα παζλ. Εξαίρεση αποτελεί η τηλεόραση και τα ηλεκτρονικά παιχνίδια, καθώς φαίνεται ότι ακόμα και τα παιδιά με διάσπαση προσοχής συγκεντρώνονται σε αυτά!

Η θεραπεία

Απαραίτητο στοιχείο για τη διάγνωση της διαταραχής είναι η εμφάνιση των συμπτωμάτων σε περισσότερα του ενός περιβάλλοντα, δηλαδή τόσο στο σπίτι όσο και στο σχολείο. Συχνά αναφέρεται από τους γονείς ότι το παιδί είναι υπερκινητικό και «άτακτο» στο σπίτι, αλλά «άψογο» στο σχολείο ή το αντίθετο. Αυτό είναι πιο πιθανό να οφείλεται σε ανεπιτυχείς συμπεριφορικούς χειρισμούς στο σπίτι ή στο σχολείο αντίστοιχα παρά σε πραγματική ΔΕΠΥ.

Είναι επίσης προφανές ότι τα χαρακτηριστικά συμπτώματα της ΔΕΠΥ είναι πολύ συχνά στην παιδική ηλικία και αφορούν σε κάποιο βαθμό όλα τα παιδιά. Ο βαθμός στον οποίο αυτά είναι παθολογικά, εξαρτάται μεταξύ άλλων από την ηλικία του παιδιού καθώς, για παράδειγμα, διαφορετικό επίπεδο συγκέντρωσης απαιτείται από ένα παιδάκι 4 χρόνων και διαφορετικό από ένα παιδάκι 7 χρόνων. Τα παιδιά με ΔΕΠΥ εμφανίζονται στους ειδικούς συνήθως μεταξύ 3 και 7 χρόνων. Επιπλέον, η αναγνώριση των δυσκολιών συχνά συμπίπτει με την ένταξη σε σχολικά περιβάλλοντα λόγω των αυξημένων απαιτήσεων για συγκέντρωση και συμμόρφωση με τους κανόνες.

Το πρώτο βήμα για τη διάγνωση είναι για τους περισσότερους γονείς η συζήτηση των δυσκολιών με τον παιδίατρο, ο οποίος γνωρίζει πολύ καλά το παιδί, αλλά και τη δυναμική όλης της οικογένειας. Η επίσημη διάγνωση της ΔΕΠΥ γίνεται από ειδικούς (αναπτυξιολόγους, παιδοψυχιάτρους, παιδονευρολόγους) και περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη συμπλήρωση εξειδικευμένων ερωτηματολογίων από γονείς και εκπαιδευτικούς, τα οποία αξιολογούνται, αλλά και τη νευρολογική εκτίμηση του παιδιού για να αποκλειστούν πιθανές υποκείμενες οργανικές αιτιολογίες. Η ΔΕΠΥ σε αρκετές περιπτώσεις συνυπάρχει ή προκαλεί και άλλες δυσκολίες στο παιδί, όπως μαθησιακές δυσκολίες, διαταραχές λόγου, προβλήματα συμπεριφοράς, άγχος. Η αντιμετώπισή της επομένως πρέπει να είναι εξατομικευμένη και ολιστική, να προσαρμόζεται δηλαδή στις συγκεκριμένες ανάγκες του κάθε παιδιού και να περιλαμβάνει, όπου χρειάζεται, συνδυασμό θεραπευτικών παρεμβάσεων (εργοθεραπεία, ειδική αγωγή, λογοθεραπεία, ψυχοθεραπεία, συμβουλευτική γονέων).

* MD MSc PhD MRCPCH CCT (UK)

Παιδονευρολόγος, Επιστημονική Συνεργάτις Παίδων ΜΗΤΕΡΑ

Πηγή: Art of Life & Health

Διαβάστηκε εδώ: www.mama365.gr

Γεννήθηκε με μια σπάνια ασθένεια, από την οποία πάσχουν 1.200 παιδιά στον κόσμο. Παρεμποδίζει την ικανότητα του σώματος να αναπνέει αυτόματα όταν κοιμούνται.

Το CCHS είναι μια σπάνια γενετική διαταραχή του κεντρικού νευρικού συστήματος από το οποίο πάσχουν περίπου 1.200 άτομα σε όλο τον κόσμο.

Η ασθένεια αυτή παρεμποδίζει την ικανότητα του σώματος να αναπνέει αυτόματα, ειδικά κατά τη διάρκεια του ύπνου.

Οσοι έχουν αυτό το σύνδρομο διατρέχουν επίσης τον κίνδυνο να πάθους καρδιακή ανακοπή, καρκίνο, επιληπτικές κρίσεις ενώ έχουν μαθησιακά προβλήματα και θέματα συμπεριφοράς.

Δείτε στο βίντεο ένα ρεπορτάζ για την ασθένεια με μαρτυρίες από γονείς και γιατρούς.

Από αυτή τη σπάνια ασθένεια πάσχει και η Paula Τores, ένα κοριτσάκι 2 ετών από την Ισπανία.

Η μητέρα της 2χρονης μίλησε στην El Pais για την κόρη της αναφέροντας ότι όταν την γέννησε όλα ήταν φυσιολογικά στο μαιευτήριο.

Ωστόσο, όταν το παιδί κοιμήθηκε παρουσίασε αρρυθμίες και κάθε φορά που το παιδί κοιμόταν το σώμα του απενεργοποιούταν.

Από τότε το παιδί ζει συνδεδεμένο με ένα μηχάνημα το οποίο περνά με σωλήνα από μια τρύπα στον λαιμό του.

Οταν οι γονείς αντιλαμβάνονται ότι το παιδί είναι έτοιμο να κοιμηθεί, την συνδέουν με ένα μηχάνημα το οποίο μέσα από το σωλήνα του παρέχει το οξυγόνο που χρειάζεται για να επιβιώσει.

Πηγή:www.thetoc.gr

«Θυμώνω που δε με αγαπάει» μου λέει και στην ουσία εννοεί: «θυμώνω που για μια ακόμη φορά απορρίφθηκα και δε βίωσα αγάπη, ακριβώς όπως γινόταν και στα παιδικά μου χρόνια».

Τα πάντα ξεκινάνε από την ανάγκη μας να νιώσουμε ασφάλεια την οποία, ως γνωστόν, νιώθουμε στα οικεία και στα γνώριμα, όσο άσχημα ή επώδυνα κι αν είναι αυτά.

Μια γυναίκα, παρόλο που ο σύζυγος της ασκεί βία επάνω της, αδυνατεί να τον αφήσει και να φύγει.Θεωρεί δυσκολότερο να επιβιώσει μόνη στην κοινωνία (το άγνωστο) από το να μείνει στην ασφάλεια του σπιτιού της (το οικείο), παρότι εκεί ο άντρας της την κακομεταχειρίζεται.

Συνήθως, νιώθουμε οικεία κοντά σε έναν άνθρωπο που έχει γνώριμα χαρακτηριστικά του ατόμου με το οποίο μεγαλώσαμε, αναπαράγοντας και βιώνοντας ξανά τα παιδικά μας συναισθήματα και τραυματικά βιώματα με την ατέρμονη προσπάθεια και την προσδοκία πως, αυτή την φορά, τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.

Αρχικά, ψάχνουμε να βρούμε τον εκάστοτε σύντροφο με βάση συνειδητούς παράγοντες για το πώς θέλουμε να είναι. Τον περιγράφουμε και του δίνουμε διάφορα χαρακτηριστικά: ισορροπημένο, όμορφο, δημιουργικό, γεμάτο αγάπη και ασφάλεια και με ένα καλό κοινωνικό status.

Και μετά περιμένουμε!  Όμως δεν έρχεται ποτέ γιατί τον καθοριστικό ρόλο παίζει το ασυνείδητο και η αρχετυπική σχέση που είχαμε με τους γονείς μας και συνήθως με την μητέρα.

Αυτή η σχέση, άλλωστε, είναι που αναβιώνουμε μέσα σε μια ερωτική σχέση, με τη διαφορά πως ένα βαθύτερο κομμάτι μας πιστεύει ότι αυτή τη φορά «όλα θα πάνε καλά».

Και ενώ το συνειδητό προσπαθεί για έναν σύντροφο όπως ονειρευόταν με βάση τις ανάγκες του, έρχεται το ασυνείδητο, το οποίο δουλεύει αυτόνομα και ατίθασα, και μας κάνει να ελκόμαστε όχι από το ιδανικό μας αλλά από το οικείο μας.

Σε αντίθεση, λοιπόν, με εκείνο το οποίο είχαμε συνειδητά ονειρευτεί, έλκουμε συντρόφους απόμακρους, επικριτικούς ή ό,τι άλλο έχει βιώσει ο καθένας μας και του είναι γνώριμο.

Έλκουμε έναν σύντροφο μέθυσο, όπως ο μπαμπάς μας, και επιθυμούμε να τον κάνουμε καλά. Να κόψει το ποτό και να ζήσουμε εμείς καλά και αυτοί καλύτερα, όπως στα παραμύθια.

Έναν απορριπτικό και απόμακρο, σαν τη μαμά μας, που δεν τη νιώσαμε ποτέ συναισθηματικά κοντά μας και θέλουμε να τον κάνουμε τρυφερό, συναισθηματικό γεμάτο αγάπη και τρυφερότητα για μας.

Ποσοστό μηδαμινό από την αρχή και με τέλειες πιθανότητες αποτυχίας.

Αντί, λοιπόν, να ξεκινήσουμε ψάχνοντας αυτό το οποίο ζητάμε, έχουμε ανάγκη και μας έχει λείψει, ξεκινάμε από τα οικεία. Εκείνα με τα οποία μας γαλούχησαν, μας έμαθαν και έπλασαν τον χαρακτήρα μας.

Και συνήθως, δυστυχώς, αυτά δεν περιέχουν ευτυχισμένες σχέσεις με αγάπη, αλλά δυστυχισμένες σχέσεις με πόνο. Έτσι καταλήγουμε πάλι στο αρχικό μοτίβο.

Η αλήθεια είναι πως ξεκινάει όμορφα. Είναι αυτό το μαγικό φίλτρο του έρωτα, αναμεμειγμένο με την ανάγκη μας για αγάπη και αποδοχή, που κάνει τα πάντα να φαίνονται ιδανικά.

Εκείνος κάνει μια απλή κίνηση και εμείς την ερμηνεύουμε σαν θεϊκή.

Τον ανεβάζουμε στον θρόνο και από κάτω προσκυνάμε. Βλέπουμε μόνο εκείνα τα οποία έχουμε ανάγκη να δούμε και παραβλέπουμε ό,τι δεν μας αρέσει.

Στην ουσία, βιαζόμαστε να του ανοιχτούμε και να του προσδώσουμε όσα μας λείπουν, χωρίς να γνωρίζουμε αν πραγματικά ενδιαφέρεται να τα δεχτεί.

Στη μεγάλη μας ανάγκη για ανταπόκριση, ξεκινάμε να δίνουμε και να δίνουμε ασταμάτητα μέχρι, καθυστερημένα, να καταλάβουμε πως ο άλλος δεν ήθελε τόσα. Δεν είχε ανάγκη όλα εκείνα που του δίναμε. Δεν τα ήθελε και του είναι ξένα.

Δεν τον βοηθάνε να θυμηθεί την απόρριψη της δικής του παιδικής ηλικίας.

Οπότε θα κοιτάξει με τη σειρά του κάποια άλλη σχέση, η οποία περιλαμβάνει και την απορριψούλα της και το επικριτικό της και την αδιαφορία της και πάνω από όλα, τον διαρκή αγώνα για αγάπη και αποδοχή.

Αρχίζει, τότε, ο άλλος σύντροφος να απομακρύνεται, ακριβώς γιατί πνίγηκε με την αγάπη μας και γιατί δεν έχει μεγαλώσει έτσι και αρχίζει να αναζητά κάποια άλλη, η οποία τον βοηθά να παραμένει κοντά στα οικεία του, κοντά στον τρόπο που μεγάλωσε, με αποτέλεσμα να έχουμε πάντα κάποιον να αγαπάει έναν σύντροφο ο οποίος αγαπάει κάποιον άλλον, ο οποίος με την σειρά του μπορεί να είναι σε σχέση αλλά βαθιά στην καρδιά του αγαπάει κάποιον άλλον και ο φαύλος κύκλος δεν σταματάει ποτέ.

Άντε μετά να βρεθούν δύο άνθρωποι που θα δημιουργήσουν μια υγιή σχέση! Γι’αυτόν ακριβώς το λόγο λένε πως πάντα σε μια σχέση, ο ένας πονάει περισσότερο.

Η εξιδανίκευση του άλλου προσώπου αποβαίνει καταστροφική όταν συνειδητοποιήσουμε, εν τέλει καθυστερημένα, ότι ερωτευθήκαμε τον λάθος άνθρωπο.

Τότε, η αγάπη μπορεί να μετατραπεί σε μίσος ή και επιθετικότητα απέναντί του γιατί διέψευσε τις αρχικές μας προσδοκίες. Θυμώνουμε μαζί του γιατί μας «κορόιδεψε». Γιατί δεν ταυτίστηκε με αυτό που είχαμε δημιουργήσει στη φαντασία μας για εκείνον. Γιατί δεν ταίριαξε απόλυτα με το είδωλο που είχαμε κατασκευάσει στο μυαλό μας. Γιατί, για άλλη μια φορά, αφήσαμε την ψυχή μας και κανένας δεν την έπιασε.

Αντιθέτως την άφησε να πέσει κάτω, σαν σκουπίδι στο πάτωμα. Και οι πληγές, δυστυχώς, έχουν γίνει πια πολλές… Κρίμα, γιατί είχαμε τόση ανάγκη να αγαπηθούμε!

Μόνο η πραγματική γνώση του εαυτού είναι εκείνη η οποία θεραπεύει.

Μαθαίνοντας να αναγνωρίζουμε τα πρότυπα και τις πραγματικές μας ανάγκες, μπορούμε να πούμε αντίο στο παρελθόν και να καλωσορίσουμε ένα αισιόδοξο μέλλον και μια υγιή σχέση.

Πηγή:www.ilov.gr

Όταν ήμουν κοριτσάκι μπορούσες να με ξεχωρίσεις μέσα σε ένα πλήθος 200 ατόμων.

Αν βλέπατε το πρόσωπό μου θα λέγατε ότι είμαι ένα κοινό κορίτσι. Θα το λέγατε αυτό μέχρι να δείτε τα μαλλιά μου.

Ωχ, τα μαλλιά μου.

Τα μαλλιά μου ήταν τόσο κόκκινα. Αυτό το κατακόκκινο φυσικό χρώμα μου προκάλεσε πολύ λύπη στην παιδική μου ηλικία. Δεν με έκαναν να νιώθω όμορφη αλλά  με έκαναν διαφορετική από τα άλλα παιδιά. Και το χειρότερο από όλα ήταν ότι με έκαναν εύκολο στόχο. Δεν με αποκαλούσαν με το όνομά μου στο σχολείο αλλά με διάφορα ανόητα υποκοριστικά όπως «κοκκινοκέφαλη» «κοκκινόφατσα» κλπ. Ένιωθα πως δεν ταιριάζω πουθενά και απλά ήθελα να περνάω απαρατήρητη.

Ευτυχώς τα χρόνια πέρασαν και όλα αυτά προσπάθησα να τα αφήσω πίσω μου. Μέχρι που έγινα μαμά και απέκτησα κόρη και όλες οι αναμνήσεις ζωντάνεψαν μπροστά μου χτενίζοντας το κατακόκκινο κεφαλάκι της. Σκεφτόμουν αν υπήρχε πιθανότητα να ζήσει η κόρη αυτά που έζησα και εγώ.

Αυτή η σκέψη με έτρωγε μέρα με την μέρα.

Είναι μικρή ακόμη και εύχομαι καμία από αυτές τις σκέψεις μου να μην βγει αληθινή μέχρι να μεγαλώσει.

Μήπως όμως αντί να περιμένω να μεγαλώσει η κόρη μου μήπως να κάνω κάτι πρώτα;

Όλες οι μητέρες έχουμε κάτι κοινό.Ένα πράγμα που μας ενώνει.

Ήμασταν όλες μικρά κοριτσάκια σε κάποια φάση της ζωής μας. Όλες έχουμε περάσει στιγμές στην παιδική μας ηλικία που έμειναν για πάντα στις καρδιές μας.

Ίσως είναι στιγμές που κάποιος μας είπε ότι δεν είμαστε αρκετά καλές.

Ίσως είναι μια στιγμή που νιώσαμε ότι δεν ταιριάζαμε πουθενά.

Ίσως είναι μια στιγμή που άλλα παιδιά ή ένα οικογενειακό μέλος μας έκανε να αισθανθούμε άσχημα.

Όποια και να είναι η στιγμή , την κουβαλάμε μαζί μας 10,20,30 χρόνια μετά και μυστικά χαλάμε την σχέση μας με τις κόρες μας

Έτσι λοιπόν μεταφέρουμε τις ανασφάλειές μας στις κόρες μας.

Τι κάνουμε λοιπόν;

Αρχικά πρέπει να απαλαγούμε από αυτό βάρος.Να το συζητήσουμε με κάποιον κοντινό μας άνθρωπο.

Οι κόρες μας, μας παρακολουθούν. Ότι νιώθουμε εμείς εκείνο θα νιώσουν και εκείνες. Για αυτό ας βρούμε την ομορφιά μέσα σε αυτή την αναστάτωση. Αυτό που μας κάνει όμορφες εμάς και τις κόρες μας είναι οι ατέλειές μας. Ας αγκαλιάσουμε λοιπόν τις ανασφάλειές μας .

Η αυτοπεποίθηση των παιδιών μας ξεκινάει από εμάς…

babyradio.gr-Γεωργία Τ.

Της Ρομίνας Ξύδα

Επιστημονική έρευνα δείχνει ότι όσα παιδιά λένε ψέματα από την τρυφερή ηλικία των δύο ετών είναι πιο ευφυή και έχουν περισσότερες πιθανότητες να επιτύχουν στο μέλλον. Όσο πιο αληθοφανή είναι μάλιστα τα ψέματα, τόσο πιο έξυπνο είναι το παιδί!

Μελέτη του Πανεπιστημίου του Τορόντο στον Καναδά έδειξε πως η ικανότητα να λέει ένα παιδί ψέματα σε νηπιακή ηλικία είναι σημάδι ότι ο εγκέφαλός του αναπτύσσεται με γοργούς ρυθμούς, γεγονός που με τη σειρά του μπορεί να το οδηγήσει να έχει μια πολύ επιτυχημένη ζωή στο μέλλον. Όπως υποστηρίζουν ερευνητές του Ινστιτούτου Έρευνας για το παιδί του Πανεπιστημίου του Τορόντο «ένα παιδί που λέει ψέματα από μικρό είναι πιθανό να εξελιχθεί σε σημαίνοντα τραπεζίτη!»

«Όσο πιο ευφάνταστο είναι το ψέμα που θα πουν τόσο το καλύτερο γι’ αυτά», λέει ο Κανγκ Λι, διευθυντής του Ινστιτούτου Έρευνας για το Παιδί του Πανεπιστημίου του Τορόντο. «Ολη αυτή η διαδικασία στην οποία μπαίνουν τα νήπια για να πουν ένα ψέμα είναι σημάδι ενός εγκεφάλου που αναπτύσσεται πιο γρήγορα από το αναμενόμενο. Αυτό είναι θετικό, γιατί σημαίνει ότι το παιδί θα σταθεί στα πόδια του πιο σύντομα από τα υπόλοιπα συνομήλικα παιδιά και ότι έχει αρκετές πιθανότητες να γίνει πολύ επιτυχημένο στην ενήλικη ζωή του» εξηγεί ο επιστήμονας.

Οι ερευνητές οδήγησαν 1.200 παιδιά, ηλικίας 2-16 ετών, ένα κάθε φορά, μέσα σε ένα δωμάτιο γεμάτο με κρυφές κάμερες. Κατόπιν τοποθέτησαν ένα μικρό παιχνίδι από πίσω τους και τους ζήτησαν, για όση ώρα θα έλειπε ο ερευνητής, να μην κρυφοκοιτάξουν πίσω τους. Τα αποτελέσματα της έρευνας έδειξαν ότι το 90% των νηπίων κρυφοκοίταξε και μετά, ερωτώμενα αν το έκαναν, το αρνήθηκαν με επιμονή.

Σε παιδιά λίγο μεγαλύτερης ηλικίας ζητήθηκε να απαντήσουν στις ερωτήσεις ενός γραπτού τεστ, χωρίς να κρυφοκοιτάξουν τις απαντήσεις, στο πίσω μέρος του χαρτιού. Όσα κρυφοκοίταξαν, δεν το παραδέχθηκαν, και όταν ρωτήθηκαν πώς είναι δυνατόν να γνωρίζουν τις απαντήσεις σε τόσο δύσκολες ερωτήσεις, έδωσαν δικαιολογίες όπως «μου το δίδαξαν στο μάθημα της Ιστορίας στο σχολείο».

«Οι γονείς των παιδιών αυτών δεν είναι ανάγκη να ανησυχούν. Στην ηλικία των δύο ετών το 20% των νήπιων λέει ψέματα, ποσοστό που φτάνει στο 90% στην ηλικία των τεσσάρων ετών. Δεν υπάρχει κανένα στοιχείο μέχρι στιγμής που να συνδέει τα ψέματα αυτά με τυχόν παραβατική συμπεριφορά του παιδιού στο μέλλον» καταλήγει ο δρ Λι.

Αντιθέτως, τα ψέματα που λένε οι ενήλικοι στα παιδιά έχουν σοβαρές επιπτώσεις. Μαζί με την Αμερικανίδα ψυχολόγο Γκέιλ Χέιμαν, ο δρ Λι εξέτασε 130 μαθητές μαζί με τους γονείς τους, διαπιστώνοντας ότι περισσότεροι από το 80% των γονέων είχαν χρησιμοποιήσει ψέματα κάποια στιγμή για να πείσουν τα παιδιά τους σχετικά με κάτι. Τα παιδιά είπαν πως όταν κατάλαβαν τα ψέματα έχασαν την εμπιστοσύνη προς τους γονείς τους.

Πηγή:www.babyads.gr