Μόλις μία ημέρα πριν από την Πρωτοχρονιά, στην οδό Κυριαζή στην Κηφισιά, έξω από την μπου­τίκ «Simple Caractere» έχει προκληθεί ένας ασυνήθιστος συνωστισμός. Από τις 8 το πρωί κόσμος πάει κι έρχεται, ενώ κάποιοι νέοι, εμφανώς από τα Βαλκάνια, μόλις ξύπνησαν και βγαίνουν νωχελικά από τα sleeping bags τους πάνω στο πεζοδρόμιο! «Διανύσαμε τόσα χιλιόμετρα για να κάνουμε το όνειρό μας πραγματικότητα και ένα ζευγάρι Αdidas Yeezy Boost 350 να γίνει δικό μας», λέει ένας από αυτούς που ταξίδεψαν από τη Βουλγαρία για να το αποκτήσουν.

Καραβάνια Βαλκάνιων αγοραστών συνέρρευσαν στην Κηφισιά με sleeping bags, αντίσκηνα και τα 200άρια ανά χείρας

Μέσα σε ελάχιστο χρόνο, όλο το τετράγωνο γύρω από το κατάστημα κατακλύστηκε από νέους υποψήφιους αγοραστές που έσπευσαν να προλάβουν ένα από τα περιορισμένου αριθμού ζευγάρια της Αdidas. «Ηρθα εδώ λίγα εικοσιτετράωρα πριν από την προκαθορισμένη πώληση επειδή στην πατρίδα μου δεν θα τα βρω», λέει στο «thema people» ο νεαρός από τη Σερβία, που επί δύο ημέρες κοιμόταν έξω από το «Simple Caractere», για να διεκδικήσει ένα από τα 30 ζευγάρια που θα διέθετε προς πώληση το μαγαζί. «Θα μπορούσα να διανύσω χιλιόμετρα περπατώντας, να μείνω στην έρημο χωρίς νερό, να ποδοπατηθώ και να πληρώσω όσο-όσο, αρκεί να τα αγοράσω προκειμένου ο χειμώνας να με βρει φορώντας τα», συμπληρώνει. Ούτε καν η διόλου χαμηλή τιμή πώλησής τους, τα 200 ευρώ, πτόησαν τους δεκάδες θαυμαστές που συγκεντρώθηκαν. «Εστειλα τον οδηγό της οικογένειας να περιμένει όλο το βράδυ και το πρωί πήρα τη θέση του», εκμυστηρεύτηκε νεαρός γόνος οικογένειας επιχειρηματιών. «Στην Αμερική δεν τα πρόλαβα. Με το που ήρθαν εξαντλήθηκαν αμέσως, γι’ αυτό και περίμενα να έρθουν εδώ», συμπληρώνει, καμαρώνοντας για το νέο του απόκτημα.

Παρά το στριμωξίδι, πάντως, η διαδικασία στο κατάστημα της Κηφισιάς κύλησε ομαλά και ο κόσμος περίμενε υπομονετικά τη σειρά του. Η μπουτίκ άνοιξε στις 8 ακριβώς, αλλά τα 30 ζευγάρια παραδόθηκαν από τους εκπροσώπους της Αdidas στο «Simple Caractere», το μοναδικό κατάστημα στην Αθήνα που διεκδίκησε και πήρε τη διανομή τους, στις 9 το πρωί. Η Ράνια Λιακωτίτη, ιδιοκτήτρια του καταστήματος, αναφέρει: «Παρακολουθώντας τις διεθνείς τάσεις της μόδας, ξέραμε ότι δεν πρόκειται απλώς για ένα αθλητικό παπούτσι, αλλά για ένα fashion item που έχει γίνει παγκόσμια τάση, γι’ αυτό και έχει προκαλέσει τέτοια μανία. Διεκδικήσαμε πολύ σκληρά το δικαίωμα της πώλησής του στην Αθήνα και μετά από πολύ κόπο τα καταφέραμε».

Ο Mr Καρντάσιαν βάζει τα ελληνικά πόδια σ’ ένα παπούτσι 
Το Αdidas Yeezy Boost 350, που σχεδίασε ο ράπερ και μουσικός παραγωγός Κάνιε Γουέστ, θεωρείται από τους ανθρώπους της μόδας διεθνώς το σνίκερ της χρονιάς. Στο Λονδίνο, στην Dover Μarket Street, οι fan του Κάνιε Γουέστ ήταν τόσο αγριεμένοι, που μες στο σπρωξίδι έριξαν κάτω τις βιτρίνες των καταστημάτων, ενώ σε Νέα Υόρκη, Τόκιο, Μιλάνο και Παρίσι έπεσε ακόμη και ξύλο μεταξύ των επίδοξων αγοραστών, με αποτέλεσμα οι αγορές να πραγματοποιούνται υπό αστυνομική επιτήρηση. Η συνεργασία του Κάνιε Γουέστ με την Adidas ξεκίνησε τον περασμένο Ιούνιο, κορυφώθηκε όμως φέτος τις γιορτές, καθώς ήταν η πρώτη φορά που το συγκεκριμένο παπούτσι κυκλοφόρησε σε χρώμα Oxford Tan, ένα ιδιαίτερο μπεζ, στο χρώμα της άμμου, που ομολογουμένως είναι το πιο επιτυχημένο της σειράς.

Ακόμη και ο πρόεδρος Μπαράκ Ομπάμα παρασύρθηκε από τη φρενίτιδα που προκαλεί
το παπούτσι-φετίχ του Κάνιε Γουέστ

Το Yeezy Βoost 350 έχει προκαλέσει πυρετό και στο Instagram, καθώς η οικογένεια Καρντάσιαν τα προμοτάρει με κάθε ευκαιρία. Κένταλ και Κάιλι Τζένερ τα επαινούν συνεχώς, κάνοντας ακόμη και τον πλανητάρχη Μπαράκ Ομπάμα να τα επιλέξει. Η φωτογραφία του Αμερικανού προέδρου με τα Yeezy Βoost 350 δημοσιεύτηκε παντού και οι πωλητές του eBay έτριβαν τα χέρια τους βλέποντας το συγκεκριμένο μοντέλο να πωλείται μέχρι και 1.500 ευρώ το ζευγάρι. Τα trendy παπούτσια είναι ήδη συλλεκτικά, κυκλοφορούν σε περιορισμένο αριθμό σε όλο τον κόσμο, γι’ αυτό και έχουν δυνατή αξία μεταπώλησης. Λέγεται μάλιστα ότι την άνοιξη στον οίκο Christie’s θα δημοπρατηθούν κάποια κομμάτια με αρχική τιμή τα 6.000 ευρώ! Οσοι δεν πρόλαβαν να τα εξασφαλίσουν, λοιπόν, ας περιμένουν τη δεύτερη φουρνιά περιορισμένων ζευγαριών, που πρόκειται να καταφτάσει στη χώρα μας στις αρχές Φεβρουαρίου.

Το ζεύγος Καρντάσιαν – Γουέστ απολαμβάνει το success story της μόδας που δημιουργεί

Πηγή ρεπορτάζ: protothema.gr

Διαβάστηκε εδώ:thecaller.gr

Από: Νινέττα Φαφούτη

Πηγή:www.imommy.gr

Από: Νινέττα Φαφούτη

Τα βρεφικά πολυκατάστηματα «Ανατέλλω» διάλεξαν για εσάς και το μωρό σας τις ομορφότερες προτάσεις για το «βασίλειο» του, που πληρούν όλες τις προδιαγραφές ασφαλείας και που θα σας δώσουν την δυνατότητα να οργανώσετε το δωμάτιό του με τρόπο απόλυτα λειτουργικό, που εξυπηρετεί εύκολα, τόσο τις ανάγκες του μωρού σας, όσο και τις δικές σας. * Ό,τι χρειάζεστε ένα ολοκληρωμένο βρεφικό δωμάτιο θα το βρείτε… εδώ

Πηγή:www.imommy.gr

Η 6χρονη Rheann, η 4χρονη Ainsley και η 3χρονη Rylie, έγιναν ένα σε μια τεράστια τρυφερή αγκαλιά. Ο καρκίνος είναι αυτός που ένωσε τα κορίτσια, καθώς τη περίοδο της συγκεκριμένης φωτογράφισης έδιναν μάχη με τη νόσο.

Η φωτογράφος Lora Scantling, η οποία ανέλαβε τα ηνία της φωτογράφισης, συνέλαβε αυτή τη μοναδική ιδέα επιθυμώντας να στείλει μηνύματα αισιοδοξίας και έμπνευσης στους ασθενείς που πάσχουν από καρκίνο.

Η φωτογραφία κυκλοφόρησε ευρέως κυρίως στο διαδίκτυο. Όπως αναφέρει το petflow, τα καλά νέα είναι ότι και τα τρία κορίτσια πάνε πολύ καλά και βγαίνουν νικήτριες από τη μάχη τους με τη νόσο.

Μια αγκαλιά τόση τρυφερή και ελπιδόφόρα… Γιατί κάποιες φορές, η δύναμη γεννιέται από τη γνώση ότι δεν είσαι μόνος…

Πηγή:mamamou.com.cy

Ablestock

Η μητέρα μου ξέσπασε σε αναφιλητά, όταν ένα πρωινό, γύρω στα είκοσί μου χρόνια, της ανακοίνωσα την απόφασή μου να φύγω από το σπίτι και να μείνω μόνος. Ο πατέρας μου με σκυθρωπό ύφος μου έδωσε να καταλάβω πως δε θα με δεχόταν πίσω αν το έκανα. Δεν ενέδωσα στον πλάγιο εκβιασμό, ήμουν αποφασισμένος να πάρω τη ζωή στα χέρια μου.

Δεν θα ξεχάσω ποτέ το κλαμένο βλέμμα της μάνας, το πρωινό που μετακόμιζα. Από τη μία ήξερα πως έκανα το σωστό. Από την άλλη όμως μούδιαζα στην ιδέα της νέας προοπτικής. Εκείνο που δεν κατάλαβα ποτέ, ήταν γιατί η μητέρα έκανε τόσο μεγάλο θέμα το γεγονός πως μετακόμιζα στο δεύτερο σπίτι του κτήματος που βρισκόταν 20 μέτρα μακριά.

Για εκείνη, είτε πήγαινα στο διπλανό σπίτι, είτε σε διπλανό πλανήτη, η θλίψη ήταν ίδια. Έβλεπε ξεκάθαρα πλέον πως έκανα το πρώτο δειλό βήμα να ανοίξω τα φτερά μου και δε μπορούσε να συμφιλιωθεί με την ιδέα πως δεν θα την είχα πλέον ανάγκη. Ένας ανεξάρτητος άνδρας, θα έπαιρνε τη θέση του μικρού της που φρόντιζε και προστάτευε τόσα χρόνια. Κι αυτό την αποκαθήλωνε, εν μέρει, ως μητέρα, μηδένιζε το ρόλο της. Η έτσι νόμιζε.

Την πραγματική αλλαγή, την ένιωσα όταν άφησα το νησί, μετά από λίγο καιρό, για να κυνηγήσω τα όνειρά μου. Στη μεγάλη πόλη που πήγα και που δυσκολεύτηκα να προσαρμοστώ, δεν θα μου έπλενε τα ρούχα η μαμά, ούτε το φαγητό θα μου είχε στο τραπέζι. Θα έπρεπε να ρυθμίζω μόνος για την καθημερινότητά μου. όσα θεωρούσα δεδομένα. Εκείνοι θα έπαυαν να με φροντίζουν, να με συμβουλεύουν, να μου λένε τι να κάνω…

ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ; Αυτή ήταν η μαγική φράση: Είτε ευθέως είτε πλαγίως, οι γονείς μου, πάντα με καλή πρόθεση, έλεγχαν τη συμπεριφορά μου με λέξεις, εκφράσεις, αλλά και πλάγιες επιδοκιμασίες και αποδοκιμασίες. Ακόμα και με το βλέμμα με έκαναν να σταματάω όταν υπήρχε κίνδυνος να πληγωθώ, όταν έκανα κάτι που δεν θα αποδοκίμαζε ο νησιώτικος μικρόκοσμος. Μου παρείχαν μια αρρωστημένη ασφάλεια που δεν με αντιπροσώπευε.

Σε αρκετά μέρη της επαρχίας, πολλά «σόγια» λαϊκών κυρίως στρωμάτων, καταλαμβάνουν ολόκληρες συνοικίες. Στην Αθήνα, αντίστοιχα, οι «οικογενειακές πολυκατοικίες» δίνουν και παίρνουν. Λόγω της ανεπάρκειας κοινωνικών παροχών του ελληνικού κράτους, τα μέλη αυτών των οικογενειών αλληλοπροστατεύονταν και εξακολουθούν, δυστυχώς, να το κάνουν μέχρι και σήμερα από ανάγκη. Έτσι, εκτός από τους παραδοσιακούς ρόλους, καλούνται να παίξουν κι εκείνους του νοσοκόμου, του γηροκόμου, του νηπιαγωγού, του ψυχολόγου.

Αλλά δυστυχώς, μαζί με τους δυνατούς δεσμούς, φουντώνει και η εξάρτηση.

Έτσι, παράλληλα με αυτό το αξιέπαινο φαινόμενο, καλλιεργήθηκε κι εκείνο της καταπιεσμένης σκέψης και κοινωνικής συμπεριφοράς, που σε συνδυασμό με τις κακώς εννοούμενες παραδόσεις, δεν αφήνει πολλά νεότερα μέλη των οικογενειών αυτών να ανοίξουν τα φτερά τους και να τολμήσουν ή να υιοθετήσουν εύκολα οτιδήποτε νέο. Η νοοτροπία των μελών της ευρύτερης οικογένειας, σφυρηλατείται καθημερινά με ένα πανομοιότυπο αναχρονιστικό τρόπο, από τους πρεσβύτερους, που έχουν το «αλάθητο». Τα παιδιά καταπίνουν τις απορίες τους, δε συγκρούονται με το παράλογο, γίνονται παθητικοί αποδέκτες της «αυθεντίας των σοφών», επικροτώντας, έτσι, άθελά τους τη συντήρηση.

Η υπερπροστασία των παιδιών, τα καταδικάζει σε μελλοντικό διανοητικό μαρασμό. Οι γονείς εξασφαλίζοντας τους ένα αποστειρωμένο από μικρόβια περιβάλλον, δεν λαμβάνουν υπόψιν πως τα παιδιά τους δεν θα χρησιμοποιήσουν χειρουργική μάσκα βγαίνοντας εκεί έξω. Το απαίδευτο μυαλό τους δεν θα τους βοηθήσει να διακρίνουν τα εχθρικά από τα ωφέλιμα και απαραίτητα «μικρόβια» που ολοκληρώνουν την προσωπικότητα. Και οι αμήχανοι γονείς που το γνωρίζουν καλά αυτό, δεν τολμούν να αφήσουν τα παιδιά τους, επειδή ξέρουν μέσα τους πως δεν μπορούν να σταθούν μόνα, ακόμα και με διακριτική επίβλεψη. Ακόμα και όταν φεύγουν για σπουδές για λίγα χρόνια, σε άλλη πόλη, η επιρροή τους εξακολουθεί να κάνει ζημιά.

Οι κακουχίες των περασμένων δεκαετιών, έκανε πολλούς Έλληνες να θεωρήσουν ιερό καθήκον και απόδειξη αγάπης, να μην λείψει τίποτα στα παιδιά τους. Όμως αυτή η αγάπη-μπούμερανγκ τα πνίγει, μεταλλάσσοντας τα, μελλοντικά, σε ανώριμους πολίτες, που μαθαίνουν στην ακάματη επιβίωση.

Σε κάποιες περιπτώσεις εύπορων οικογενειών, τα παιδιά σπαταλούν το πατρικό χρήμα χωρίς να κοπιάζουν για την απόκτησή του, αφού δεν τα ενθάρρυναν ποτέ οι γονείς τους να δουλέψουν, έστω έναν από τους μήνες των θερινών διακοπών του σχολείου, ώστε να μάθουν να κολυμπούν στα ρηχά, με ασφάλεια. Και να πηγαίνουν σε πιο βαθιά νερά από μόνα τους, σαν πρόκληση.

Δυστυχώς τα περισσότερα ελληνόπουλά πνίγονται από τα πολλά σωσίβια που τους τυλίγουν οι γονείς τους και περιφέρονται σα ζόμπι διεκδικώντας δικαιώματα, χωρίς υποχρεώσεις. Και που πολύ σύντομα θα βρεθούν αδύναμοι και θλιβεροί σε κάποια διαδήλωση για την αδικία που τους επιβάλλει ο νέος πατερούλης, που λέγεται κράτος.

Το κακό όμως, δεν σταματάει εδώ.

Έχοντας μάθει λειτουργούν με αδύναμη κρίση, θα κληθούν να αποφασίσουν για τη χώρα τους πληγώνοντας ανεπανόρθωτα το συμπολίτη τους, με την ψήφο τους. Και ο αισχρός συνειρμός λέει πως αν η γενιά του πολυτεχνείου, που ήταν η γενιά της διανόησης, οδήγησε τη χώρα σε μια αδυσώπητη κρίση, τι επιφυλάσσει το μέλλον από τη σημερινή γενιά του I-PHONE, τη γενιά του «Γρηγορόπουλου», όπου παιδιά εύπορων οικογενειών επαναστατούν μόνο και μόνο επειδή τα έχουν όλα.

Όπου δεν υπάρχει χώρος για προσωπικά επιτεύγματα, που δεν τους επιτρέπουν να ταλαιπωρηθούν στη ζωή τους, να αγωνιστούν. Που οι γονείς τους κλείνουν γλυκά την πόρτα κρατώντας τα, όμως, μέσα. Που δεν τα αφήνουν μάθουν από τα λάθη τους. Που τα αναγκάζουν να δημιουργήσουν δικούς τους δαίμονες ώστε να μπορέσουν να διοχετεύσουν τη νεανική τους ενέργεια πολεμώντας τους.

Κάντε ένα δώρο ζωής στα παιδιά σας. Επικοινωνήστε μαζί τους, δείτε τις ανάγκες τους, βάλτε τα να δουλέψουν κάπου από νωρίς, δώστε τους τροφή για σκέψη.

Στείλτε τα να μείνουν για λίγο σε άλλες χώρες. Όχι για να γυρνάνε και να κοιτάζουν τα αξιοθέατα, αλλά να μείνουν σε οικογένειες, να δουν πως ζουν οι άνθρωποι, πώς σκέφτονται. Να καταλάβουν μια απλή αλήθεια. Πως η ανθρώπινη φύση είναι ίδια, πως υπάρχουν άπειρες νοοτροπίες, χιλιάδες απόψεις, δεκάδες όψεις του ίδιου νομίσματος.

Αφήστε τα να τσαλακωθούν, να ταλαιπωρηθούν, να μάθουν πως η ευτυχία αποκτιέται με καθημερινό αγώνα. Πως το χρήμα έχει ουσιαστική αξία όταν κερδίζεται κι όχι όταν χαρίζεται.

Δώστε τους ένα μάθημα ζωής. Και όταν επιστρέψουν διώχτε τα από το σπίτι, αλλά όχι από τη ζωή σας. Βοηθήστε τα να γίνουν ώριμοι και υπεύθυνοι άνθρωποι, να είναι κύριοι του εαυτού τους και όχι να περιμένουν από εσάς τα πάντα και κατά συνέπεια αργότερα από το κράτος, κυνηγώντας τη χίμαιρα του δημοσίου.

Μην τους στερείτε το πιο όμορφο παιχνίδι που έχουν πραγματικά ανάγκη, αλλά δεν το γνωρίζουν.

Πηγή: www.o-klooun.com

Διαβάστηκε εδώ:www.4moms.gr

Oνομάζομαι Δέσποινα Καραγκιόζογλου, τώρα είμαι 30 χρονών και μεγαλώνω τον Ιωσήφ–Ιωάννη Καραγκιόζογλου που είναι σχεδόν πέντε….

Η ιστορία μας ξεκινάει κάπου στο 2008, καλοκαίρι ήταν.. μετά από αμέτρητες ώρες στο γραφείο δέχομαι ένα μήνυμα στον υπολογιστή, σε ένα πρόγραμμα επικοινωνίας που χρησιμοποιούσαμε για την δουλειά, με τα λίγα ή ακόμη και με τα πολλά, γνωριστήκαμε με τον Ν. και από κοντά.

Αυτό ήταν, νόμιζα πως ήταν ένας από τους καλύτερους, ενδιαφερόταν πάρα πολύ για εμένα, με έπαιρνε 300 φορές την ημέρα για να μιλήσουμε ήρθε ακόμη και στην Κρήτη να με δει που είχα πάει διακοπές με την αδερφή μου. Μέσα σε 3 μήνες μου ζήτησε να συγκατοικήσουμε στην γκαρσονιέρα όπου του είχαν παραχωρήσει οι γονείς του για να μένει.

Ήταν ο πρώτος άντρας που με έκανε να νοιώθω τόσο μοναδική, άλλα στην πραγματικότητα δεν συνέβαινε αυτό, ήθελε να ελέγχει κάθε λεπτό της ζωής μου, δεν μπορούσα να πάω στο πατρικό μου και να κάτσω, με έπαιρνε τηλ για το πότε θα επιστρέψω… όταν με καλούσε κάποια φίλη να πάω σπίτι της για καφέ, ήθελε να έρθει και αυτός μαζί μου, ούτε λόγος για να βγούμε έξω ακόμη και με τα αδέρφια μου, και το κακό με έμενα ήταν ότι δεν το έπαιρνα τις μετρητοίς, πίστευα με το μυαλό μου πως τα κάνει όλα από αγάπη….

Σε κάποια φάση της σχέσης ανακάλυψα πως μιλούσε με κάποια κοπέλα μέσω μιας ιστοσελίδας κοινωνικής δικτύωσης, με παρουσίαζε σαν κτητική ζηλιάρα και ακόμη της έλεγε πως δεν ξέρει πραγματικά τι νοιώθει για μένα και αν θέλει να είναι μαζί μου άπλα γιατι το έχει ανάγκη. Θόλωσα και μου γύρισε το μάτι ανάποδα, εγώ είχα παρατήσει και ακόμη και την δουλειά μου γιατι δεν δεχόταν ό κύριος τα επαγγελματικά ταξίδια που έπρεπε να κάνω μια στις τόσες…. Αχ αυτό το Παρίσι… βλακεία μου που δεν πήγα….

Τα μάζεψα και έφυγα από το σπίτι του, δεν δεχόμουν το γεγονός ότι ήθελε να είμαστε μαζί άπλα για να μην είναι μόνος του…

Άλλα δεν κάτσαμε και πολύ χώρια…. Τα ξαναβρήκαμε μετά από παρακάλια και πολλά ευτράπελα. Τον Μάιο του 2009 αποφάσισα πως έπρεπε να ξεκόψω μια και καλή μαζί του.. άλλα είχα μια υποψία που επιβεβαιώθηκε με ένα απλό τεστ εγκυμοσύνης και την αμέσως επόμενη ώρα αφού έφυγα σαν τρελή από την κολλητή μου πήγα σε ένα μικροβιολόγο και μου είπε πως είμαι 100% έγκυος γιατι η Β χωριακή ήταν πάρα πολύ υψηλή…. Αφού πήρα τον κολλητό μου να του το ανακοινώσω μου είπε χαρακτηριστικά «Μην κάνεις καμιά βλακεία«. Ολως τυχαίως το δώρο μου για τα γενέθλια του ήταν τα εισιτήρια για μια συναυλία του αγαπημένου του συγκροτήματος όπου γινόταν στην Λάρισα…

Στο δρόμο του ανακοίνωσα το γεγονός, σάστισε και δεν ήξερε τι να μου απαντήσει… μετά από λίγη ώρα πετούσε στα ουράνια που θα γινόταν μπαμπάς και ήταν σίγουρος πως θα ήταν και αγόρι…

Την επόμενη ήμερα το ανακοίνωσε στους γονείς του… αυτοί μου κρατούσαν μούτρα που παράτησα το παλικάρι τους και το στεναχώρησα και τώρα τι, είσαι έγκυος; Η πρώτη ερώτηση της μάνας του ήταν αν το ξέρουν οι γονείς μου….

– Μα φυσικά της λέω, και αν δεν φαίνεται τώρα, θα φανεί σε λίγους μήνες..

Πήγαμε στον γυναικολόγο της μάνας του… γιατι ήταν ο καλύτερος μέσα στην Θεσσαλονίκη… όταν άκουσα την καρδιά του μωρού μου για πρώτη φορά λύγισα και συγκινήθηκα απίστευτα πάρα πολύ το ίδιο και αυτός, αφού το είχε ηχογραφήσει και το έβαζε να το ακούσει ο ένας και ο άλλος…. Κάπου έκει φανήκαν να μαλακώνουν και οι γονείς του… μέχρι και γάμο μας ετοίμαζαν, άλλα με τον όρο ότι έπρεπε να καλύψουν οι γονείς μου τα έξοδα για το γλέντι και να ντύσουν το καινούργιο μας σπίτι…. Κάπου εκεί χτύπησα και εγώ το χέρι μου στο τραπέζι, δεν έπρεπε να χρεωθούν οι δικοί μου για να βγάλουν αυτοί τα γούστα τους, από εκεί και μετά φασαρίες και γκρίνιες συνέχεια…. Πήγα και σε δικό μου γυναικολόγο, ούτε αυτό μπορούσαν να το δεχτούν ότι έκανα ήταν στραβό….

Χρειάστηκε να κάνουμε μια εξέταση που μου ζήτησε ο γυναικολόγος μου γιατι φαινόταν πως είχα το στίγμα της Μεσογειακής Αναιμίας, αφού πραγματοποιήθηκε η εξέταση γυρίσαμε σπίτι, μαγείρεψα φάγαμε κάναμε αγκαλίτσες, θυμάμαι χαρακτηριστικά πως μου χάιδευε την κοιλία και έλεγε ‘το μωρό μας’….

Κατά τις 4 :30 το απόγευμα μπορεί να ήταν και 5 μας χτύπησαν την πόρτα οι γονείς του, τον φώναξαν πάνω γιατι έπρεπε να μιλήσουν άλλα χωρίς την δική μου παρουσία….

Μετά από μισή ώρα κατέβηκε από το διαμέρισμα των γονιών του και μου ανακοίνωσε ότι έχω μόλις 2 εβδομάδες για να ρίξω το παιδί και θα πρέπει να διαλέξω ή αυτόν ή το παιδί…. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως χάθηκε όλος ο κόσμος κάτω απ’ τα πόδια μου μόλις σε μια στιγμή… όταν τον ρώτησα γιατι, μου είπε πως έτσι έπρεπε να γίνει αλλιώς οι γονείς του θα τον έδιωχναν από το σπίτι και την δουλειά και θα του έπαιρναν και το αυτοκίνητο… κάπου εκεί σκούπισα τα μάτια μου που έτρεχαν σαν ποτάμια και του ανακοίνωσα πως αυτός πρέπει να πάρει την απόφαση αν θέλει να είναι μαζί μας ή όχι… του είπα πως ήταν 25 χρονών παλικάρι και ότι δεν είχε να φοβηθεί τιποτα…

Με πήρε μόνο την επόμενη ήμερα να με ρωτήσει τι θα κάνω τελικά και αν θα κρατήσω το παιδί ή όχι… εγώ ήμουν σταθερή στην απόφαση μου και αμετάκλητη… αυτό ήταν δεν ενδιαφέρθηκε ποτέ.. μάλιστα αφού χωρίσαμε, 9 ημέρες μετά τα έφτιαξε με την κοπέλα  του κολλητού του (ήταν μεγαλωμένοι μαζί από 5 χρονών… αυτοκόλλητοι…). Δεν έλειψαν οι απειλές τις μάνα του για εμένα και το παιδί, μάλιστα ήταν πολύ πικρόχολες και αηδιαστικές….

Όταν έμαθε πως γέννησα (στην γέννα πάνω κοντέψαμε να χαθούμε και οι δύο μας…) δεν έλειψαν τα πικρόχολα σχόλια για το παιδί στο γνωστό φατσο βιβλίο της εποχής μας… βέβαια όλα αυτά τα έχει κρατημένα ό κολλητός μου όπου είναι και νονός του μικρού, ήταν από τους λίγους που με στήριξε στην απόφαση μου να κρατήσω το παιδί όπως και τα μέλη της οικογένειας μου, αν και μερικοί από αυτούς ήταν αντίθετοι στην αρχή. Όταν ήρθε ο μικρός όλοι άλλαξαν γνώμη και μου έλεγαν πως έκανα το καλύτερο…

Αυτός εξαφανίστηκε, δεν νοιάστηκε ποτέ για το παιδί για τίποτα…. Μάλιστα πρόσφατα έμαθα πως έχει και άλλο παιδί με την κοπέλα που γνώρισε αφού χώρισε μαζί μου….

Εγώ προσωπικά δεν τον ενόχλησα πότε από την στιγμή που μου έθεσε τους όρους του και ούτε και πρόκειται να το κάνω.

Όσο τα χέρια μου είναι δυνατά θα δουλεύω όπως κάνω και τώρα μέρα νύχτα για να μεγαλώσω το μεγαλύτερο δώρο που μου χάρισε ό Θεός.. τον γιο μου… και θα τον αγαπώ μέχρι το φεγγαράκι και ακόμη παραπέρα όπως λέμε ο ένας στον άλλο… αλλά ούτε και πρόκειται να γεμίσω την ψυχούλα του με μίσος μιλώντας άσχημα μπροστά του για αυτόν τον ανάξιο άνθρωπο.

Η σύγχρονη τεχνολογία τείνει να απορροφήσει εξ’ ολοκλήρου τους νέους. Είναι εθισμένοι στα νέα μέσα επικοινωνίας και πολύ συχνά αδιαφορούν για όλα.

Πόσες είναι οι φορές που τους βλέπουμε “χαμένους στο διαδίκτυο”, κρυμμένους πίσω από την οθόνη του smartphone τους, να αδιαφορούν για τα πάντα γύρω τους; Δυστυχώς, αυτό γίνεται συνέχεια. Έτσι και σε αυτό το οικογενειακό τραπέζι, ο πατέρας και η μητέρα βιώνουν την αδιαφορία των δύο γιων, που ασχολούνται με τα κινητά τους. Η μαμά δείχνει να συμβιβάζεται, αλλά ο πατέρας κάνει τα αδύνατα δυνατά για να δώσει στα παιδιά του ένα μάθημα ζωής. Και τα καταφέρνει με απίστευτο χιούμορ! Το φιλμάκι φτιάχτηκε από τον συγγραφέα και σκηνοθέτη Matthew Abeler κι είχε σκοπό να δείξει την αποξένωση που επιφέρει η τεχνολογία στους ανθρώπους.

Έχει τίτλο “Μου δίνεις το αλάτι;” κι έχει σαρώσει σε προβολές στο διαδίκτυο!

Επίσης, τιμήθηκε με το βραβείο καλύτερης κωμωδίας στα βραβεία του F16 Film Festival, το 2014. Κι όπως θα διαπιστώσετε βλέποντάς την, όχι άδικα!

Πηγή:ingossip.gr