Ήμουν στο τρένο. Ταξίδευα. Δίπλα μου μια κυρία. Μια γυναίκα με θλιμμένο πρόσωπο. Με κοιτούσε επίμονα. «Μοιάζεις στην κόρη μου», μου είπε. Χαμογέλασα… Ήθελε να συζητήσουμε. Το είχε ανάγκη. Με την κουβέντα, κατέληξε να μου διηγείται την ιστορία της. Ήταν σαν να ήθελε να εξομολογηθεί. Να τα πει κάπου για να … «ξαλαφρώσει»:

«Ήμουν πάντα σκληρή με τα παιδιά μου. Ούτε αγκαλιές ούτε χάδια. Κρατούσα μια… απόσταση κι ας πονούσα μέσα μου. Ήθελα να σκληραγωγηθούν. Να είναι έτοιμα να αντιμετωπίσουν τη ζωή, ό, τι κι αν τους συμβεί. Δεν ήθελα να φοβούνται, να δειλιάζουν, να κλαίνε. Δεν ήθελα να… γίνουν σαν κι εμένα!

Ήμουν ένα παιδί πολύ ευαίσθητο. Μέχρι τα 10 μου χρόνια μεγάλωσα σαν πριγκίπισσα. Απολάμβανα την τρυφερότητα και τις φροντίδες των γονιών μου. Μου έδωσαν αγάπη. Πολλή αγάπη! Όμως δεν μου έδωσαν τα εφόδια να αντιμετωπίσω όσα θα συνέβαιναν στη συνέχεια… όταν εκείνοι έφυγαν.

Ο πατέρας μου αρρώστησε. Μέσα σε έξι μήνες πέθανε. Ήταν τόσο ξαφνικό. Μεγάλο σοκ για όλους μας. Κυρίως για τη μάνα μου. Τον επόμενο χρόνο πέθανε κι εκείνη. Από τη στεναχώρια, είπαν. Από τον θάνατο του πατέρα μου κι έπειτα την έβλεπα κάθε μέρα να γίνεται και χειρότερα. Μέχρι που δεν άντεξε. Υπήρχαν φορές που σκεφτόμουν πως ήθελα κι εγώ να λυπηθώ τόσο που να μην αντέξω! Όπως κι εκείνη. Άλλες πάλι ένιωθα ενοχές που άντεξα τον πόνο. Κι εγώ αγαπούσα τον πατέρα, όσο κι η μάνα μου. Και τη μάνα μου ακόμα πιο πολύ… Γιατί δεν πέθανα κι εγώ, λοιπόν;

Μετά τον θάνατο των γονιών μου, την κηδεμονία μου ανέλαβε μια θεία. Ξαδέρφη του πατέρα μου. Ήταν παντρεμένη με δύο παιδιά. «Τυχερή είσαι», μου έλεγε, «αν δεν ήμασταν εμείς θα σε έκλειναν σε ορφανοτροφείο».

Με τον άντρα της δεν είχα μιλήσει ποτέ. Γύριζε στο σπίτι αργά το απόγευμα, έτρωγε και κοιμόταν. Αργότερα, βέβαια, τον γνώρισα καλά… Πολύ καλά…

Ήταν εκείνο το βράδυ που με επισκέφθηκε στο δωμάτιο. Μύριζε ολόκληρος αλκοόλ. Μου έκλεισε το στόμα με το χέρι του και άρχισε να μου βγάζει τα ρούχα. Φοβήθηκα πολύ, αλλά δεν μπορούσα να φανταστώ αυτό που θα ακολουθούσε…

Το μαρτύριο μου διήρκεσε περίπου 7 χρόνια. Δεν ερχόταν στο κρεβάτι μου κάθε βράδυ. Ερχόταν όμως συχνά. Και ήταν αρκετό για να μου καταστρέψει την παιδικότητα. Αρκετό για να μου καταστρέψει τη ζωή.

Δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν. Ποιος θα με πίστευε; Η θεία μου θα κατηγορούσε εμένα για ό, τι συνέβη – έτσι έκανε πάντα. Και έπειτα… ντρεπόμουν. Δεν είναι εύκολο για ένα κορίτσι να… ομολογήσει τον βιασμό του…

Έμεινα έγκυος. Δεν το κατάλαβα παρά μόνο όταν η κοιλιά μου άρχισε να φουσκώνει. Παιδί ήμουν! Δεν ήξερα από αυτά! Μόλις το έμαθε η θεία θύμωσε. Μου έλεγε πως δεν σεβάστηκα το σπίτι και την… αγάπη τους. Πως γύριζα με διάφορους άντρες και… να τώρα τα αποτελέσματα! Μα εγώ δεν έβγαινα έξω από το σπίτι. Έβγαινα μόνο αν με έστελνε η θεία για κάποια δουλειά. Κι αμέσως πάλι πίσω! Γιατί αν αργούσα, φώναζε.

Φαίνεται δεν είχε καταλάβει τι συνέβαινε. Ή ίσως δεν ήθελε να καταλάβει…

Έπειτα από αυτό με έδιωξε. Εκείνη το έκανε για να με τιμωρήσει. Μα για μένα αυτή ήταν η απελευθέρωσή μου. Έφευγα μακριά από τον βασανιστή μου. Μακριά από την κόλαση που ζούσα. Δεν είχα πού να πάω. Όμως, όπου και να βρισκόμουν, θα ήταν καλύτερα. Για μερικές εβδομάδες κοιμόμουν στον δρόμο. Δεν είχα άλλη επιλογή. Μια νύχτα με είδε μια κυρία. Ήταν κοντά στα 70. Δεν ξέρω αν ήταν άγγελος ή απλώς ένας άνθρωπος κανονικός σαν όλους τους υπόλοιπους. Μα, από τους ανθρώπους είχα τόσο… φοβηθεί. Μετά από αυτά που είχα ζήσει, δεν πίστευα ότι θα μπορούσε να βρεθεί κάποιος που θα ενδιαφερθεί για μένα. Την έλεγαν Αφροδίτη. Με πήρε σπίτι της, με φρόντισε. Κι ένιωσα πάλι αυτή τη θαλπωρή των παιδικών μου χρόνων. Το βλέμμα της είχε την ίδια ζεστασιά, την ίδια τρυφερότητα με της μαμάς μου.

Αν δεν ήταν εκείνη, δεν ξέρω αν τώρα θα ήμουν ζωντανή. Δεν ξέρω αν θα είχαν γεννηθεί τα μωρά μου. Έκανα δίδυμα. Κι η γυναίκα αυτή τα αγάπησε σαν εγγόνια της. Κάθε μέρα μάς έλεγε πως της αλλάξαμε τη ζωή. Της δώσαμε ζωντάνια! Μα εγώ της απαντούσα πως εκείνη μας ΕΔΩΣΕ ζωή! Με τη βοήθειά της κατάφερα να σταθώ στα πόδια μου. Μόλις πέρασε λίγος καιρός βρήκα δουλειά. Της είπα ότι ήταν πια ώρα να φύγουμε, αφού αρκετά της είχαμε γίνει βάρος. Όμως, εκείνη δεν σήκωνε κουβέντα! Αν φεύγαμε θα ξαναγύριζε πάλι στην άδεια της ζωή. Δεν θα το άντεχε, είπε.

Έτσι, μείναμε. Έδωσε πολλή αγάπη στα παιδιά μου. Περισσότερη από όση έδωσα εγώ. Εγώ δεν μπορούσα. Όχι επειδή δεν τα αγαπούσα. Τα λάτρευα! Μα επειδή φοβόμουν. Ήθελα να μην είναι ευαίσθητα, ήθελα να είναι σκληρά. Για να μπορούν να ανταπεξέλθουν σε όποια δυσκολία. Η Αφροδίτη ήταν μεγάλη. Δεν θα μπορούσε πάντα να τα προστατεύει. Κι εγώ… Αν κάτι συνέβαινε κι έμεναν μόνα τους; Αν δεν μπορούσα να είμαι κοντά τους; Έπρεπε να έχουν εφόδια! Να έχουν θάρρος και δύναμη. Γι’ αυτό, δεν ήμουν όσο τρυφερή θα ήθελα. Δεν τους χάρισα τα χάδια που άξιζαν, ήμουν σκληρή. Ίσως λίγο αυταρχική…

Τώρα, τα χρόνια έχουν περάσει. Τα παιδιά μου είναι μεγάλα πια. Τώρα πια αν και αργά έχω καταλάβει το λάθος μου.

Τα εφόδια που έπρεπε, τα απέκτησαν. Μα, όχι από μένα! Αλλά από την αγάπη της Αφροδίτης! Και δεν ήταν αυτά που είχα εγώ στο μυαλό μου…

Κάποτε κατηγορούσα τους γονείς μου που δεν με σκληραγώγησαν και στο τέλος έμεινα μόνη μου κι ανήμπορη. Τελικά κατάλαβα πως η αγάπη τους ήταν αρκετή. Η αγάπη τους με μεγάλωσε, οι αναμνήσεις που μου έφτιαξαν με κράτησαν δυνατή να συνεχίσω, να ξεφεύγω από τη μαύρη πραγματικότητα που ζούσα. Τα βράδια στο σπίτι της θείας, αλλά και τα βράδια στον δρόμο, σκεφτόμουν τις όμορφες στιγμές μας και δραπέτευα. Και τέλος, η αγάπη της Αφροδίτης με κράτησε στη ζωή, μου έδωσε τη δύναμη να συνεχίσω να προσπαθώ! Η αγάπη της Αφροδίτης ανέθρεψε τα παιδιά μου…

Τώρα προσπαθώ να επανορθώσω. Το συζήτησα μαζί τους. Τους τα είπα όλα – ή μάλλον σχεδόν όλα. Δεν άντεχα να τους πω για τον πατέρα τους. Τι να τους πω; Ότι με κακοποιούσε όταν ακόμα ήμουν παιδί; Ότι τον γνώριζα μέσα από τα αισχρά βράδια που με επισκεπτόταν; Πώς τα λένε αυτά τα γεγονότα;

Νομίζω πως με έχουν συγχωρέσει. Έχουν αγάπη μέσα τους. Κι η αγάπη όλα τα γιατρεύει. Όπως γιάτρεψε και τις δικές μου τις πληγές».

Η ιστορία της τελείωσε. Κι είχαμε σχεδόν φτάσει. Μέχρι το τέλος της διαδρομής δεν μπόρεσα να βγάλω άχνα. Δεν ήξερα τι να της πω. Αν έπρεπε να της πω κάτι… Κράτησα μόνο μια φράση. Ίσως συνηθισμένη, ίσως πολύ ρομαντική. Μα είναι αυτή που συνοψίζει τη ζωή της. Τη ζωή όλων μας: «Η αγάπη όλα τα γιατρεύει».

Πηγή:fylada.gr

Οι περισσότερες γυναίκες στην Αμερική δεν φοβούνται κατά τη διάρκεια του τοκετού. Τα στοιχεία, όμως, δείχνουν άλλα. Η θνησιμότητα στις μητέρες στις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής μάλλον δεν θα έπρεπε να περνά απαρατήρητη και μια καλλιτέχνης της δίνει τη θέση που της αρμόζει. Μπροστά και κέντρο!

Σύμφωνα με στοιχεία του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας η θνησιμότητα των μαμάδων στην Αμερική είναι στα υψηλότερα επίπεδα από όλες τις χώρες στον υπόλοιπό κόσμο! Μάλιστα, οι Αφροαμερικανές κινδυνεύουν περισσότερο στη διάρκεια ενός τοκετού από τις Καυκάσιες και οι αιτίες συχνά περιλαμβάνουν ιατρικά λάθη, μολύνσεις και λάθη στην αναισθησία!

Η Michelle Hartney με τη βοήθεια εθελοντών δημιούργησε, από 1.200 ρόμπες νοσοκομείου, μια για κάθε γυναίκα που πέθανε στη διάρκεια της γέννας το 2013, ένα stand με αυτές! Τις έραψαν στο χέρι και τις δίπλωσα σε τρίγωνα, όπως ακριβώς κάνουν για τους στρατιώτες που χάνουν τη ζωή τους στη μάχη!

Η Michelle Hartney δήλωσε πως χρησιμοποιεί «την τέχνη της για να αφυπνίσει τον κόσμο πάνω σε αυτό το θέμα, επειδή η τέχνη είναι πιο δυνατή από μια στατιστική»! Ενώ πιστεύει πως πολλοί είναι οι γιατροί που δεν κάνουν ό,τι καλύτερο μπορούν για την γυναίκα! 

Το project το οποίο συμπεριέλαβε την παραπάνω κίνηση ονομάζεται “Mother’s Right” και όπως δηλώνει η ίδια θα συνεχίσει. Μάλιστα, η επόμενη προγραμματισμένη εκδήλωσή της είναι για τον Φεβρουάριο στο Σικάγο.

Πηγή:www.infowoman.gr

Της Ελενας Καζάπη

Η κοιλιά μιας εγκύου είναι πάντοτε χαριτωμένη! Ωστόσο, πρέπει πάντα να σκεφτόμαστε ότι δεν είναι για όλες τις έγκυες ευχάριστο να τους αγγίζουν την κοιλιά, πόσο μάλλον όταν αυτοί που την αγγίζουν είναι απλώς γνωστοί ή ακόμα χειρότερα εκδηλωτικοί… άγνωστοι!

Δείτε το απολαυστικό βίντεο που μέσω του χιούμορ, δείχνει ακριβώς πως νιώθει μια έγκυος όταν της αγγίζουν τη κοιλιά!

Πηγή:www.babyads.gr

Αν μπορούσε ένα παιδί νηπιακής ή/και σχολικής ηλικίας να εκφραστεί και να χρησιμοποιήσει τις κατάλληλες λέξεις, ένα τέτοιο γράμμα ίσως και να έγραφε στη μαμά του:

“Αγαπημένη μου μανούλα,

Κάθε φορά που είτε λεκτικά, είτε μη λεκτικά, με συγκρίνεις με το αδερφάκι μου ή με κάποιο άλλο παιδάκι, εγώ νιώθω χίλια κομμάτια. Νιώθω ότι πάντα πρέπει να βρίσκομαι σε μια μόνιμη υπερπροσπάθεια για να ανταποκριθώ στις προσδοκίες σου, οι οποίες κάθε φορά αλλάζουν. Είμαι σε μια μόνιμη σύγχυση μαμά όταν νιώθω ότι με αποδέχεσαι με όρους και προϋποθέσεις. Πώς μπορώ να χτίσω την αυτοεκτίμηση μου και να μάθω να αποδέχομαι και να φροντίζω τον εαυτό μου; Πώς να μη με κατακρίνω και να μη με βάζω στη γωνία δείχνοντας με με το δάχτυλο για όποιο τυχόν λάθος κάνω; Πώς θα μπορέσω να εξελίξω τον εαυτό μου και τις ικανότητες μου όταν ποτέ δεν θα είμαι αρκετός για εσένα που είσαι το πιο σημαντικό κομμάτι της ύπαρξης μου; Εσύ και ο μπαμπάς, είστε ό,τι πιο πολύτιμο για εμένα. Είστε τα σημεία αναφοράς μου και οι εξωτερικοί ρυθμιστές των συναισθημάτων μου. Ίσως τη σύγκριση να την έχετε βιώσει και εσείς στη δική σας παιδική ηλικία από τους δικούς σας τους γονείς γι’αυτό και να σας βγαίνει τόσο αυτόματα. Σκεφτείτε όμως πώς νιώθατε εσείς τότε. Κάπως έτσι νιώθω κι εγώ τώρα. Συγκρίνοντας με, δεν με βοηθάτε να γίνομαι καλύτερος. Αντίθετα, κάθε φορά που με συγκρίνετε νιώθω και λιγότερο επαρκής και αποδεκτός. Σαν να πρέπει να αποδεικνύω κάθε λεπτό την αξία μου για να νιώθω ότι με αγαπάτε! Είναι όμως τόσο δύσκολο για ένα παιδί να νιώθει έτσι. Τόσο πολύ δύσκολο, που φτάνει στο σημείο επειδή ακριβώς νιώθει αυτή την ανεπάρκεια να κάνει πράγματα που να επιβεβαιώνουν ότι δεν αξίζει όσο το άλλο παιδάκι, επειδή ακριβώς νιώθει τον πήχη των προσδοκιών πολύ υψηλό. Τι κάνω τόσο λάθος για να με αγαπάτε μόνο αν συμπεριφέρομαι με ένα συγκεκριμένο τρόπο;

Είμαι το παιδί σας και έχω τόσο πολύ ανάγκη από την άνευ όρων αποδοχή σας. Να με αγαπάτε επειδή είμαι εγώ! Όλοι έχουμε δυνατά και αδύναμα σημεία. Βοηθήστε με να αναπτύξω τα δυνατά μου σημεία και να βελτιώσω τα πιο αδύναμα, χωρίς κριτική, αλλά με απεριόριστη αγάπη.

Σας αγαπώ πολύ, αλλά να ξέρετε ότι χωρίς το βάρος των δικών σας προσδοκιών μπορώ να δω πιο καλά τις δικές μου δυνατότητες!”

Αυτά θα μπορούσαν να είναι τα λόγια ενός παιδιού, αν μπορούσε να μιλήσει με αυτόν τον τρόπο. Κάθε φορά που συγκρίνουμε το παιδί μας, υπονομεύουμε την αυτοεκτίμηση του. Ας αγαπήσουμε άνευ όρων τα παιδιά μας, γιατί το καθένα είναι ένας μοναδικός και ξεχωριστός άνθρωπος με δικά του ταλέντα και ικανότητες. Και αν καμιά φορά πέφτουμε στην παγίδα της σύγκρισης, τότε να επαναλαμβάνουμε στον εαυτό μας ότι ο καθένας είναι μοναδικός και ξεχωριστός.

Κρητικού Μαρίνα
Ψυχολόγος Υγείας/ Συστημική-Οικογενειακή Σύμβουλος

Συνεργάτης Attachment Parenting Hellas
marina.kritikou@yahoo.com

Μέσα σε ελάχιστα δευτερόλεπτα όλα είχαν τελειώσει. Η 13χρονη δεν άντεχε πλέον και πήδησε από τον 36ο όροφο για να γλυτώσει.

Η 13χρονη μαθήτρια Ξιάο Γκούο, άνοιξε την μπαλκονόπορτα, προχώρησε στο στενό μπαλκόνι, σκαρφάλωσε με ευκολία στο κάγκελο και άφησε το κορμάκι της να πέσει στο κενό από ύψος 36 ορόφων. Σε λίγα δευτερόλεπτα, ο εφιάλτης που βίωσε από τον πατέρα της είχε τελειώσει.

Η θεία της δεν πρόλαβε να αντιδράσει. Της ξέφυγε ένα ουρλιαχτό όταν είδε το παιδικό κορμί να το καταπίνει η άβυσσος. Η θεία της λίγα λεπτά πριν διάβαζε με δυσκολία από τα γεμάτα δάκρυα μάτια της το τελευταίο γράμμα της ανιψιάς της, που προειδοποιούσε για την αυτοκτονία της.

«Δεν θέλω να απελπίζεστε. Θα ήθελα πολύ όμως να μπορούσατε να πιστεύετε σε μένα. Όμως ξέρω πως μετά από όσα έγιναν δεν μπορείτε να το κάνετε. Κρατούσα μέσα μου βαριά μυστικά που δεν μοιράστηκα μαζί σας γιατί φοβόμουν ότι θα με εγκαταλείπατε, θα με διώχνατε. Είμαι βέβαιη ότι και τώρα έχετε απογοητευτεί. Ειλικρινά δεν φταίω εγώ.» Είναι η πρώτη παράγραφος που διάβασε η θεία και αμέσως κατάλαβε ότι κάτι κακό θα συμβεί.

«Θα ήθελα πολύ να κάψετε (αποτεφρώσετε) το κορμί μου και τις στάχτες του να τις σκορπίσετε στη θάλασσα. Να παρασυρθούν από τη θάλασσα, να πάψει να υπάρχει αυτό το μαγαρισμένο κορμί. Θεία μου αγαπημένη σας ευχαριστώ για όλα. Να με θυμάστε που και που. Συγνώμη για όλα…»

Η θεία κατάλαβε τι είχε συμβεί και έτρεξε προς το μπαλκόνι όμως δεν πρόλαβε. Πριν από λίγες ημέρες, την Ξιάο είχε πάρει ο πατέρας της να περάσουν μαζί κάποιες ημέρες. Η Ξιάο ζούσε με τη θεία της από τότε που οι γονείς της χώρισαν.

Η θεία έδωσε την Ξιάο στον πατέρα της, όταν όμως η 13χρονη επέστρεψε μετά από μια εβδομάδα, η συμπεριφορά της είχε αλλάξει. Δεν ήταν ένα ανέμελο χαμογελαστό παιδί. Είχε κλειστεί στον εαυτό της, συχνά έκλαιγε μόνη της και ξαφνικά, ενώ τα βράδια ξύπναγε από εφιάλτες.

Η θεία κάτι υποπτεύθηκε και ενημέρωσε τις αρχές. Ύστερα από έρευνα τόσο της αστυνομίας, όσο και με ειδικό παιδοψυχολόγο, το κορίτσι αποκάλυψε πως ο πατέρας της την βίασε 2 φορές όταν την πήρε μαζί του.

Το περιστατικό συνέβη στην βορειοδυτική επαρχεία της Κίνας Τζανγκτζί. Ο πατέρας έχει συληφθεί και θα οδηγηθεί σε δίκη με βαρύτατες κατηγορίες.

Πηγή: www.topontiki.gr/ |  Tο διαβάσαμε εδώ

To διαβάσαμε εδώ:ingossip.gr