Κείμενο: Xριστίνα Μπογιατζή

Κλάψε και φύγε. Φύγε από εκεί που δε χωράς πια. Φύγε από εκεί που δεν αντέχεις.

Μας έφαγε η ηθική και μείναμε σαν κατακάθι στο φλυτζάνι του καφέ μπας κι αλλάξει η τύχη μας.

Μα όχι, καμιά καφετζού δε θα σου αλλάξει τη μοίρα όσους καφέδες κι αν πιεις. Κλάψε και φυγε απο νεκρούς γάμους, απο κακούς ανθρώπους, απο ερείπια που δεν είναι δικά σου.

Κλάψε, πάρε το σακάκι σου και πέρνα τη πόρτα. Προσπαθήσαμε ξανά και ξανά κι όλο πνιγόμαστε στο ναό του Σολομώντα. Κι ήρθε κι ο Νώε να πάρει κιβωτό να βάλει μέσα ο,τι μπορεί.

Βρες σφυρί και φτιάξε κιβωτό, βάλε παιδιά και σκυλιά και ΦΥΓΕ απο ο,τι σε διχάζει, φυγε απ’ το ψέμα, φύγε απο τον κακό σου εαυτό δίπλα σε όποιον έμαθε μόνο τη θαλασσοταραχή.

Δεν είμαστε όλοι θεοί του Ολύμπου με τρίαινα του Ποσειδώνα.

Δεν είμαστε όλοι να διαλέξουμε με τη πρώτη το λιμάνι, μερικοί πεταχτήκαμε στα βράχια πολλές φορές για να βρούμε στεριά.

ΚΛΑΨΕ ΚΑΙ ΦΥΓΕ σου λέω κι αν σε πουν και δειλό ρίξε μια μούτζα. Γεμίσαμε χαλασμένες εφηβείες και ψυχοφάρμακα απο γονείς που δε χώρισαν ποτέ.

Υπέγραψαν θανατική ποινή στην αλήθεια τους και πήραν μαζί τους, τα παιδιά τους.

Όχι δεν είμαι χαιρέκακη, όχι δεν είμαι άθεη.

Μα ξέρω να κλαίω και να φεύγω πια.

Ξέρω την αλήθεια και δε τη θυσιάζω για κανέναν Ποσειδώνα.