Θέλετε να έχετε μία υγιή, καλή χρονιά, και να προσθέσετε χρόνια στη ζωή σας; Τότε φροντίστε να αγκαλιάζεστε συχνά, να μην χρησιμοποιείτε ξυπνητήρι και να αποφεύγετε όποιον σας χαλάει την ψυχική διάθεση.

Αυτές είναι μερικές από τις συμβουλές μακροζωίας που προτείνει ένας κορυφαίος αμερικανός ειδικός στον καρκίνο, σε άρθρο του που δημοσιεύεται στην βρετανική εφημερίδα «Daily Mail» με αφορμή την κυκλοφορία του νέου του βιβλίου.

Το βιβλίο, που τιτλοφορείται «The Lucky Years» και θα αρχίσει να πωλείται στο Amazon στις 5 Ιανουαρίου 2016, είναι αφιερωμένο στα «τυχερά χρόνια» που έρχονται χάρη στην ιατρική επανάσταση που έχει καταστήσει ιάσιμα ακόμα και θανατηφόρα νοσήματα, όπως γράφει ο δρ Ντέιβιντ Μπ. Άγκους.

Ο δρ Άγκους, ο οποίος είναι καθηγητής Ιατρικής και διευθυντής του Κέντρου Εφηρμοσμένης Μοριακής Ιατρικής και του Κέντρου Καρκίνου Westside Norris στο Πανεπιστήμιο τηςΝότιας Καλιφόρνιας (USC), λέει πως σε καθημερινή βάση πάνω από το 40% των πράξεών μας οφείλεται στη συνήθεια και όχι σε συνειδητές αποφάσεις.

Λίγες μέρες πριν την Πρωτοχρονιά, λοιπόν, καλό είναι να αποφασίσουμε να αποκτήσουμε μερικές καλές συνήθειες. Να ποιες συνιστά:

* Να αγκαλιάζεστε περισσότερο. Η αγκαλιά έχει τη δύναμη να βελτιώσει τον καρδιακό παλμό, να μειώσει την αρτηριακή πίεση και τα επίπεδα της κορτιζόλης (είναι η ορμόνη του στρες), να ενεργοποιήσει την έκκριση στον εγκέφαλο χημικών ουσιών που προκαλούν ευεξία και να διεγείρει τον ιππόκαμπο (είναι η δομή του εγκεφάλου που ελέγχει τη μνήμη).

Μελέτη του 2014 έδειξε επίσης ότι μειώνει τα συμπτώματα των ιώσεων.

* Να αποφεύγετε τους φίλους που σας «ρίχνουν». Είναι πλέον τεκμηριωμένο πως η θετική στάση απέναντι στη ζωή μπορεί να κάνει θαύματα στην ψυχική και την σωματική υγεία.

Επομένως, όπως χαλάει την ψυχική σας διάθεση με την συνεχή γκρίνια, τα «μούτρα» και την απαισιοδοξία του, βλάπτει σοβαρά την υγεία σας.

* Πετάξτε το ξυπνητήρι. Ή – με απλούστερα λόγια – μάθετε να μπαίνετε νωρίς στο κρεβάτι, ώστε να ξυπνάτε μόνοι σας, χωρίς ξυπνητήρι.

Να θυμάστε ότι ο ύπνος είναι φάρμακο για τον οργανισμό και η έλλειψή του (ή η κακή ποιότητά του) σχετίζονται με κάθε είδος πρόβλημα υγείας, από την παχυσαρκία έως το εγκεφαλικό και την διαταραχή της μνήμης.

Για να μάθετε πόσο ύπνο χρειάζεστε, να μπαίνετε επί δύο εβδομάδες για ύπνο αμέσως μόλις νιώθετε κουρασμένοι, δίχως να χρονοτριβείτε (π.χ. για να τελειώνει η ταινία ή για να πλύνετε τα πιάτα) και να σημειώνετε πόσο κοιμάστε κάθε φορά, προσθέτοντας στον βραδινό ύπνο και τον μεσημεριανό.

Αναλόγως με τις ώρες που θα βρείτε και το πρόγραμμά σας, κανονίστε τι ώρα θα κοιμάστε το βράδυ.

* Να αποφεύγετε τα πρόσθετα των τροφίμων. Τα βακτήρια στο σώμα μας είναι δεκαπλάσια από τα κύτταρά του και συνολικά αποτελούν το μικροβίωμα το οποίο καθορίζει σε μεγάλο βαθμό αν θα ζήσουμε μέχρι τα βαθιά μας γηρατειά.

Αν και η μελέτη του μικροβιώματος βρίσκεται σε νηπιακά στάδια, τα έως τώρα στοιχεία υποδηλώνουν πως η ισορροπία του είναι σημαντική για την πρόληψη και θεραπεία πολλών χρονίων νοσημάτων.

Ωστόσο ορισμένα χημικά πρόσθετα των τροφίμων, όπως οι γαλακτοματοποιητές, μπορούν να το διαταράξουν, σύμφωνα με μελέτη του Πολιτειακού Πανεπιστημίου της Τζώρτζια που δημοσιεύθηκε στην επιθεώρηση «Nature».

Προσπαθήστε λοιπόν να τρώτε τρόφιμα με την μικρότερη δυνατή επεξεργασία και κατά προτίμησιν φαγητά που θα έχετε παρασκευάσει εσείς στο σπίτι.

* Μειώστε τα χάπια που παίρνετε. Καταγράψτε οτιδήποτε παίρνετε σε μορφή χαπιού ή δισκίου (από συνταγογραφούμενα φάρμακα και βιταμίνες έως βότανα, συμπληρώματα, παυσίπονα και δισκία για το στομάχι) και αναρωτηθείτε γιατί τα παίρνετε.

Αν δεν σας τα έχει δώσει ένας γιατρός και συνειδητοποιήσετε ότι δεν τον έχετε ενημερώσει και τα παίρνετε από συνήθεια (δηλαδή επί μήνες ή χρόνια), πρέπει νασυμβουλευθείτε τον γιατρό σας.

Να θυμάστε ότι κάθε τι που παίρνετε από το στόμα μπορεί να επηρεάσει την υγεία σας, καθώς και ότι τα βότανα συχνά αλληλεπιδρούν με τα φάρμακα, με απρόσμενες συνέπειες. Χώρια που ακόμα και το πιο απλό παυσίπονο, μπορεί να έχει ανεπιθύμητες ενέργειες, ακόμα κι αν λαμβάνετε καθημερινά για λίγες εβδομάδες.

* Να περπατάτε καθημερινά. Το να έχει το σώμα αρκετή μυϊκή μάζα είναι εξίσου ζωτικό για την υγεία με το φαγητό και τον ύπνο.

Επιπλέον, ουδείς αμφισβητεί πλέον πως οι μύες μας φθίνουν με το πέρασμα του χρόνου όχι εξαιτίας της ηλικίας, αλλά εξαιτίας της αχρηστίας.

Επομένως, φροντίστε να περπατάτε καθημερινά, με όσο το δυνατόν πιο γρήγορο βήμα, για τουλάχιστον 1 ώρα (μελέτη στην επιθεώρηση «JAMA Internal Medicine» έδειξε πως χρειαζόμαστε 450 λεπτά άσκηση την εβδομάδα για να ζήσουμε πολλά και καλά χρόνια).

Πηγή : Web Only

Διαβάστηκε εδώ:ygeia.tanea.gr

από E.M.

Η μητέρα μας. Αυτή που τώρα στέκεται στο περιθώριο της ζωής μας. Αυτή που την μαλώνουμε όταν κακομαθαίνει τα παιδιά μας και όταν μας στέλνει φασολάκια στο τάπερ, ενώ ξέρει ότι δεν τα πολυτρώμε. Εκείνη είναι ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο που πόνεσε, έκλαψε και αγάπησε και το τελευταίο εκατοστό της ύπαρξής μας, όσο κανένας άλλος. Δεν μας μίλησε ποτέ για όλα αυτά. Τα καταλάβαμε όμως, όταν γίναμε και εμείς μαμάδες, από πρώτο χέρι. Διαβάστε τις υπέροχες σκέψεις μιας μαμάς.

Έγκυος.

Το τεστ ήταν ξεκάθαρο. Δύο ροζ γραμμές να με κοιτάζουν κατάματα.

Ξανακοίταξα την συσκευασία.

Μία γραμμή = Όχι έγκυος.

Δύο γραμμές = Έγκυος.

Ναι, ήμουν σίγουρα έγκυος.

Η καρδιά μου χτυπούσε δυνατά.

Το κεφάλι μου γύριζε.

Το στομάχι μου είχε γίνει κόμπος.

Ήμουν αγχωμένη, ενθουσιασμένη, τρομαγμένη και εκστασιασμένη. Όλα αυτά μαζί, ταυτόχρονα.

Ήταν αλήθεια. Ύστερα από χρόνια που το ονειρευόμουν, προετοιμαζόμουν και περίμενα πώς και πώς, είχε γίνει πραγματικότητα. Θα γινόμουν μητέρα.

Και ούτε στο ελάχιστο δεν είχα φανταστεί ότι μέσα σε μόλις εννέα μήνες θα ξεκινούσα το πιο εξαντλητικό, συγκινητικό και αφάνταστα ανταποδοτικό ταξίδι που θα άλλαζε όλη μου την ζωή.

Σε εννέα μήνες θα μάθαινα το νόημα της μητρότητας από πρώτο χέρι. Θα ήξερα ακριβώς τι σημαίνει να είσαι μητέρα. Και θα αποκτούσα μία εντελώς καινούργια αντίληψη και ευγνωμοσύνη για την υπέροχη γυναίκα που εγώ αποκαλώ Μαμά.

Θα μάθαινα για πράγματα που βιώνουν οι μαμάδες, για τα οποία τα παιδιά τους δεν έχουν την παραμικρή ιδέα.

Δες 10 πράγματα για τα οποία η μαμά σου δεν σου μίλησε ποτέ.

Την έκανες να κλάψει… πολύ. Έκλαψε όταν έμαθε ότι είναι έγκυος. Έκλαιγε όταν σε γεννούσε. Έκλαψε την πρώτη φορά που σου φώναξε. Έκλαψε από χαρά. Έκλαψε από φόβο. Έκλαψε από ανησυχία. Έκλαψε γιατί νιώθει τόσο δυνατά συναισθήματα για εσένα. Νιώθει τον πόνο σου και την χαρά σου και τα μοιράζεται μαζί σου, είτε το καταλαβαίνεις είτε όχι.

Ήθελε εκείνο το τελευταίο κομμάτι γλυκού. Αλλά όταν σε είδε να το κοιτάζεις με τα μεγάλα ματάκια σου και να γλύφεις το στόμα σου με αυτή τη μικροσκοπική γλωσσίτσα, δεν μπορούσε να το φάει. Ήξερε ότι θα την έκανε πολύ πιο χαρούμενη να γεμίσεις την δική σου κοιλίτσα με αυτό, παρά την δική της.

Πονούσε. Όταν της τραβούσες τα μαλλιά, πονούσε. Όταν την άρπαζες με αυτά τα κοφτερά νυχάκια σου που είναι τόσο δύσκολο να κόψει κανείς, πονούσε. Όταν την δάγκωνες ενώ έπινες γάλα από το στήθος της, πονούσε επίσης. Της κλωτσούσες τα πλευρά όταν σε είχε στην κοιλιά της. Της τέντωσες το στομάχι όσο δεν πάει για εννέα μήνες. Έκανες το σώμα της να συσπάται με φριχτούς πόνους καθώς ερχόσουν σε αυτόν τον κόσμο.

Φοβόταν πάντα. Από την πρώτη στιγμή της σύλληψής σου, έκανε ό,τι μπορούσε για να σε προστατεύσει. Έγινε ο φύλακας-άγγελός σου. Ήταν η κυρία που έλεγε όχι στο μικρό κοριτσάκι του διπλανού σπιτιού που ζητούσε να σε πάρει αγκαλιά, και ένιωθε άσχημα κάθε φορά που το έκανε, αλλά στο μυαλό της κανείς άλλος δεν μπορούσε να σε κρατήσει με ασφάλεια όπως εκείνη. Η καρδιά της σταμάτησε να χτυπά για μερικά δευτερόλεπτα όταν έκανες τα πρώτα σου βήματα. Έμενε ξάγρυπνη μέχρι αργά το βράδυ, για να βεβαιωθεί ότι επέστρεψες καλά και ξυπνούσε πολύ νωρίς κάθε πρωί για να σε αποχαιρετίσει για το σχολείο. Κάθε φορά που έπεφτες, που χτυπούσες, ήταν κοντά σου. Σε έπαιρνε αμέσως αγκαλιές με κάθε κακό όνειρο και κάθε πυρετό. Ήταν εκεί για να είναι βέβαιη ότι είσαι εντάξει.

Το ξέρει ότι δεν είναι τέλεια. Είναι ο χειρότερος κριτής του εαυτού της. Ξέρει όλα της τα ελαττώματα και μερικές φορές μισεί τον εαυτό της γι’αυτά. Είναι ακόμα πιο σκληρή με τον εαυτό της για ό,τι έχει να κάνει με εσένα, ωστόσο. Ήθελε να είναι η τέλεια μαμά –να μην κάνει ποτέ λάθη. Αλλά επειδή είναι άνθρωπος, μερικές φορές έκανε λάθη. Το πιθανότερο είναι ότι ακόμα προσπαθεί να συγχωρέσει τον εαυτό της γι’αυτά.

Σε κοιτούσε όταν κοιμόσουν. Υπήρχαν βράδια που έμενε ξύπνια μέχρι τις 3.00 το πρωί και προσευχόταν να σε πάρει επιτέλους ο ύπνος. Μετά βίας κρατούσε τα μάτια της ανοιχτά και σου τραγουδούσε, ενώ μέσα της έλεγε «σε παρακαλώ, σε παρακαλώ, κοιμήσου». Και όταν τελικά κοιμόσουν, σε άφηνε στην κούνια σου και όλη η κούραση αυτόματα έφευγε για μερικά δευτερόλεπτα, καθώς καθόταν δίπλα σου και κοιτούσε το τέλειο, αγγελικό σου προσωπάκι, νιώθοντας περισσότερη αγάπη από όση μπορούσε ποτέ να φανταστεί, παρά τα εξαντλημένα χέρια της και τα μάτια της που έτσουζαν.

Σε κουβαλούσε περισσότερο από εννέα μήνες. Το ήθελες. Γι’αυτό το ΄κανε. Είχε μάθει να σε κρατάει ενώ καθάριζε. Είχε μάθει να σε κρατάει ενώ έτρωγε. Είχε μάθει να σε κρατάει ακόμα κι όταν κοιμόταν, γιατί μερικές φορές δεν υπήρχε άλλος τρόπος να κοιμηθεί. Τα χέρια της κουράζονταν τόσο πολύ, η πλάτη της πονούσε, όμως σε κρατούσε, γιατί την ήθελες κοντά σου. Σε χάιδευε, σε αγαπούσε, σε φιλούσε, έπαιζε μαζί σου. Ένιωθες ασφάλεια στην αγκαλιά της. Ήσουν χαρούμενη στην αγκαλιά της. Ήξερες ότι αγαπιέσαι στην αγκαλιά της, γι’αυτό σε κρατούσε όσο συχνά και για όση ώρα το χρειαζόσουν.

Ράγιζε η καρδιά της κάθε φορά που έκλαιγες. Δεν υπήρχε για εκείνη πιο λυπητερός ήχος από το κλάμα σου ή εικόνα πιο τρομακτική από τα δάκρυά σου να κυλούν στο τέλειο πρόσωπό σου. Έκανε ό,τι ήταν δυνατόν για να σταματήσεις να κλαις και όταν δεν τα κατάφερνε, η καρδιά της έσπαγε σε χίλια κομμάτια.

Σε έβαζε πάνω απ’όλα. Μπορούσε να μην φάει, να μην κάνει μπάνιο, να μην κοιμηθεί. Πάντα έβαζε τις ανάγκες σου πάνω από τις δικές της. Μπορούσε να περνά όλη την ημέρα για να καλύψει τις ανάγκες σου, και στο τέλος της ημέρας δεν είχε άλλη ενέργεια για τον εαυτό της. Την επόμενη μέρα, όμως, ξυπνούσε και τα έκανε όλα πάλι από την αρχή, γιατί σήμαινες τόσο πολλά για εκείνη.

Θα τα έκανε όλα ξανά. Το να είσαι μαμά είναι μία από τις πιο δύσκολες δουλειές που μπορεί να κάνει κάποιος και μερικές φορές σε φτάνει στα όριά σου. Κλαις, πονάς, προσπαθείς, αποτυγχάνεις και νιώθεις περισσότερη αγάπη απ’όση μπορεί να χωρέσει η καρδιά σου. Παρ’όλον τον πόνο, την λύπη, τα ξενύχτια και το πρωινά ξυπνήματα στα οποία υπέβαλλες τη μαμά σου, όμως, θα τα έκανε όλα ξανά από την αρχή για εσένα, γιατί είσαι ό,τι πιο πολύτιμο έχει. Γι’αυτό την επόμενη φορά που θα την δεις, πες της ένα ευχαριστώ. Δείξε της ότι την αγαπάς. Όσες φορές κι αν το ακούσει, ποτέ δεν της είναι αρκετό.

Πηγή: confessionsofateenagebride.com

Πηγή:www.mama365.gr

Από Κάτια Γεωργίου

Να μεγαλώνεις κορίτσια σημαίνει ότι η ζωή σου έχει πολύ τρυφερότητα, αρκετό ανταγωνισμό, μυριάδες δάκρυα, εισιτήριο διαρκείας στις αγκαλιές και τα χάδια, μικροσκοπικές φουστίτσες και χαριτωμένα αξεσουάρ και πολλές ανησυχίες. Θα γίνει δυνατή, διατηρώντας την ευαισθησία της;

Θα γίνει ανεξάρτητη αλλά ταυτόχρονα γλυκιά;

Θα μάθει να παρκάρει σαν άνθρωπος και να ρίχνει ένα καλό σουτ; Θα γίνει ένας άνθρωπος ευγενικός και γενναιόδωρος που μοιράζει και παίρνει αγάπη; Η σχέση των κοριτσιών με την μαμά τους είναι σχέση ξεχωριστή και οι ευθύνες που βαραίνουν τις «κοριτσομαμάδες» (όπως και κάθε μαμά) πολλές.

Ακολουθούν 15 χρυσές συμβουλές που κάθε μαμά πρέπει να δώσει στο κοριτσάκι της.

1. Το σώμα σου είναι δικό σου και κανείς εκτός από ‘σένα δεν έχει εξουσία πάνω του! Ποτέ μην επιτρέψεις, ποτέ μην δικαιολογήσεις, ποτέ μην ανεχτείς βία από οποιονδήποτε, όσο και αν τον αγαπάς.

Ο μοναδικός λόγος που παρακολούθησα (ένα μικρό μέρος) το χριστουγεννιάτικο “Hot Seat” («τηλεπαιχνίδι γνώσεων» του ΣΚΑЇ με τον Γ. Ζουγανέλη), είναι επειδή οι παίκτες ήταν παιδιά· μαθητές της τελευταίας τάξης του γυμνασίου ή –το πιθανότερο- λυκείου. Απογοήτευση. Και να ’ταν μονάχα αυτή η αφορμή… Η παρουσία τους ήταν αποκαρδιωτική. Πρόλαβα να μετρήσω περίπου δέκα ερωτήσεις από αυτές που τους έγιναν. Γνώριζαν να απαντήσουν σε μια (με σιγουριά) άντε δυο (με βοήθεια).

Μεταξύ αυτών που δεν γνώριζαν ήταν ότι το μαύρο χρώμα δεν ανήκει στα χρώματα της Ίριδας, ότι η Ρόδος δεν ανήκει στο σύμπλεγμα των Κυκλάδων, ότι κατά τη διάρκεια του δωδεκαήμερου (των γιορτών που διανύουμε) τα κάλαντα τραγουδιούνται τρεις φορές, ότι το σύμβολο Fe συμβολίζει τον σίδηρο· είχαν κακή σχέση με τη μυθολογία, δεν μπορούσαν να ξεχωρίσουν αν ο βήχας ή το χασμουρητό σχετίζεται με την εισπνοή και κάποιο -με την αθωότητα της ηλικίας του- είπε ότι δεν είδε ποτέ στη ζωή του ουράνιο τόξο. Αναρωτιέμαι  τι ελπιδοφόρο μπορούμε να περιμένουμε από εφήβους που δεν μύρισαν ποτέ το χώμα μετά τη βροχή, που δεν μάτωσαν τα γόνατά τους στα χαλίκια της αλάνας ή στην άσφαλτο της μπασκέτας, που δεν κοίταξαν ποτέ νύχτα προς τον ουρανό, που «τα φτιάχνουν» και «τα χαλάνε» μέσω των κοινωνικών δικτύων, που δυσκολεύονται να αρθρώσουν και να γράψουν ελληνικά (σε αντίθεση με τα «γκρικλις»), που ζορίζονται όταν τους ζητηθεί να περιγράψουν με λέξεις ένα σύνολο εικόνων του οποίου έγιναν αποδέκτες, που, πνιγμένα από την πλημμυρίδα της πληροφορίας, έμαθαν να επικοινωνούν με εικόνες (κινούμενες ή μη) και όχι με λόγο, που στα λιγοστά βιβλία που διαβάζουν πρωταγωνιστούν «μεταφυσικοί» ή υπερφυσικοί ήρωες και τέρατα, η βία, η καταστροφή, ο θάνατος και το αίμα.

Δεν ξέρω αν αυτή η εικόνα αξίζει, σήμερα, στην κοινωνία που ζούμε, πρόκειται όμως σίγουρα για το αντικαθρέφτισμα αυτής της ίδιας κοινωνίας και της εποχής που διανύουμε.

Τα παιδιά δεν φταίνε. Έχουν τουλάχιστον τη δύναμη της αθωότητας της ηλικίας και της καθαρότητας της ψυχής τους να μην προσπαθούν να κρυφτούν πίσω από προσωπεία που θα μας ικανοποιούσαν και, ίσως, μας βόλευαν κιόλας, αφού θα έσπρωχναν τις δικές μας ευθύνες κάτω από το χαλί (της απάθειας ή των ενοχών μας). Αυτή είναι η κοινωνία μας, της εκμετάλλευσης και της θεοποίησης του κέρδους, στην οποία ο άνθρωπος έχει αξία όσο παράγει και καταναλώνει τα σκουπίδια της· που είναι αναλώσιμος (όπως και το μελάνι του εκτυπωτή μας), και προγραμματισμένος από τη στιγμή που θα γεννηθεί να ακολουθήσει μια πεπερασμένη πορεία που «κάποιοι» άλλοι χάραξαν γι’ αυτόν αντί για τον ίδιο.

Ας αναλογιστούμε, τι παίρνουν τα παιδιά από την οικογένειά τους; Τι τους προσφέρουν οι δάσκαλοι και οι καθηγητές τους; Τι έχουν (δεν αναφέρομαι σε υλικά μέσα) και τι μπορούν σήμερα να τους προσφέρουν οι γονείς και οι δάσκαλοι; Όταν οι ανάγκες της λαϊκής οικογένειας καθορίζονται μόνο κατά πως «υπηρετούνται» τα στομάχια της (κι όλο και πιο συχνά ούτε αυτές μπορούν να καλυφτούν) και επιβάλλουν οι κανόνες -όχι της ζωής αλλά- της –αγχωτικής- επιβίωσης; Και όταν τα πρότυπα που βομβαρδίζουν τις προσλαμβάνουσες μικρών και μεγάλων είναι με τέτοιο τρόπο σχεδιασμένα και τόσο αποτελεσματικά που λίγοι να καταφέρνουν να «γλιτώσουν» και αυτοί μάλιστα χαρακτηρίζονται ως αιθεροβάμονες και ονειροπαρμένοι;

Έχουμε όμως -και εμείς- ευθύνες· όλοι μας και ο καθένας ξεχωριστά. Για τα χατίρια που δεν χαλάσαμε, για τον χρόνο που δεν αφιερώσαμε, για τις απαντήσεις που δεν δώσαμε, για τα συναισθήματα που τσιγκουνευτήκαμε, που δεν διακινδυνεύσαμε την «ησυχία» μας, όταν επικαλούμαστε με ευκολία και για τα πάντα την «κρίση», για τη μιζέρια που αποδεχτήκαμε, για το βόλεμα που δεν συγκρουστήκαμε, για τις αυταπάτες που μας υπνώτισαν, που ούτε καν διαπραγματευτήκαμε πριν παραδοθούμε. Γι’ αυτά που δεν κάναμε ενώ μπορούσαμε, για τότε που φερθήκαμε «λογικά» και κάτσαμε στ’ αυγά μας, για κείνη τη φορά που σταθήκαμε «ρεαλιστές» και δεν αντιταχτήκαμε· τότε που έπρεπε και ήταν καιρός. Και τώρα είναι καιρός…

Σημείωση: Η επιλογή της φωτογραφίας δεν έγινε από την συγκεκριμένη εκπομπή, είναι όμως συμβολική…

Πηγή: atexnos.gr

Διαβάστηκε εδώ:xenesglosses.eu