Γράφει ο Παναγιώτης Μανάρας.

«Τελειωμένος» απ᾽ τη δουλειά κλείνω τη μηχανή, βγαίνω απ᾽ το αυτοκίνητο και μπαίνω στο σπίτι μηχανικά.

 Ανοίγω την πόρτα και συνειδητοποιώ γι᾽ άλλη μια φορά πως κάτι λείπει. Μια απουσία που πλημμυρίζει το σαλόνι. Εντελώς γνωστή μα, ταυτόχρονα, τελείως άγνωστη μέχρι τη στιγμή που το μυαλό επικεντρώνεται σε μια φωνή παιδική.

Δε γελιέμαι. Η φωνή δεν είναι υπαρκτή σε κανένα δωμάτιο του σπιτιού. Βρίσκεται σκαλωμένη στο υποσυνείδητό μου και μου υπενθυμίζει πως η μεγαλύτερη απουσία σήμερα, εχθές, προχθές, κάθε φορά και κάθε στιγμή είναι η μικρή μου κόρη.

Υπάρχουν στιγμές στη ζωή μας που αποφασίζουμε να πάρουμε τα πράγματα στα χέρια μας και να προχωρήσουμε παρακάτω. Δεν έχουν σημασία τόσο οι αιτίες, όσο το αποτέλεσμα των αποφάσεων.

Πιο συγκεκριμένα, αποφασίζεις να σπάσεις στο παιδί σου την έννοια της οικογένειας όπως τη γνώρισε απ᾽ τη μέρα που γεννήθηκε. Αποσχίζεσαι, λοιπόν, απ᾽ το στερεοτυπικό μοντέλο της οικογενειακής θαλπωρής με τη «δικαιολογία» -και συγχωρέστε με για την επιλογή της λέξης αλλά έχει διφορούμενη, μεταφορική και ρεαλιστική έννοια- πως θες να προσφέρεις στο παιδί σου όσα δεν μπόρεσες με τις επικρατούσες συνθήκες.

Εγωιστικό; Απάνθρωπο; Σκληρό; Απερίσκεπτο; Μπορώ να σας βρω πολλά ακόμα επίθετα. Στη σκέψη, όμως, κάθε σωστού γονιού που μπαίνει σ᾽ αυτή τη διαδικασία είναι βασικό, αν όχι και μοναδικό κριτήριο.

Από εκεί, λοιπόν, ξεκινάει ο πλασματικός παράδεισος που προσπαθείς απεγνωσμένα να κάνεις πραγματικότητα. Άλλοι τα καταφέρνουν, άλλοι τα παρατάνε στην μέση κι άλλοι ούτε καν μπαίνουν στην διαδικασία να ξεκινήσουν.

Προσπαθείς να καλύψεις, ίσως κι από ενοχές, την έλλειψη του άλλου μέλους της οικογένειας, προσπαθείς να γίνεις αυτό που δεν κατάφερνες στην καθημερινότητά σου. Πασχίζεις να δώσεις πράγματα που θεωρούσες δεδομένα ή ακόμα και πράγματα που δεν έδινες σημασία γιατί τα θεωρούσες ανούσια πριν.

Παλεύεις να μη νευριάζεις όταν το παιδί σου φωνάζει και παίζει. Γιατί όλα αυτά; Γιατί η συνείδησή σου σου λέει πως πρέπει να κερδίσεις τον χαμένο χρόνο.

Ξέρεις κάτι, όμως, ρε «εγωιστή»; Δεν είναι ο χαμένος χρόνος που προσπαθείς απεγνωσμένα να κερδίσεις. Φταίει που προσπαθείς να μη χάσεις το παιδί σου.

Η κάθε ελάχιστη, μηδαμινή σκέψη πως μπορεί να σ᾽ απορρίψει, σε γονατίζει. Η ιδέα πως θα ᾽ρθει μια ημέρα που το παιδί για το οποίο έκανες την αλλαγή στην ζωή σου, δε θα τρέξει να σ᾽ αγκαλιάσει σε ταπεινώνει.

Το φανταστικό, μα όχι κι απίθανο σενάριο που θέλει το ίδιο σου το παιδί να σε κατηγορεί για την οικογένεια που σταμάτησες να του προσφέρεις (τουλάχιστον όχι όπως το ίδιο τη γνώρισε και την έμαθε πριν, ακόμα,  βγει απ᾽ τη μήτρα της μητέρας του), σε κάνει να νιώθεις όχι μόνο ανίκανος αλλά και προδότης απέναντι στον εαυτό σου.

Μην τρομάζεις, όμως γαμώτο! Νιώσε και πράξε έχοντας ως γνώμονα το καλύτερο δυνατό πρότυπο γονέα. Το υποσυνείδητο είναι, άλλωστε, αυτό που οδηγεί τα παιδιά μέχρι να γίνουν έφηβοι.

Έτσι έχουν μάθει να επιβιώνουν και να διδάσκονται, με την όσφρηση, το συναίσθημα και το ένστικτο.

Αν με τη σειρά σου ακολουθήσεις κι εσύ το δικό σου ένστικτο και το παραλληλίσεις με την παιδική του αθωότητα, αν μάθεις κι εσύ μαζί με αυτό τότε δεν μπορείς να κάνεις λάθος.

Γίνε παιδί έστω και για 4 σαββατοκύριακα τον μήνα.

Τότε και μόνο τότε θα έχει αξία η όποια απόφαση έχεις πάρει στην ζωή σου για τη ζωή του.

Θα ᾽ρθει η στιγμή που το παιδί θα ξεχωρίσει τι του πήρες και τι του έδωσες και θα γίνει ο πιο σκληρός, μα πάνω απ᾽ όλα ο πιο δίκαιος κριτής σου.

Πηγή:www.ilov.gr

Είναι παιδοφιλία όταν ένας γυμνός πατέρας μοιράζεται την μπανιέρα μαζί με την ανήλικη κόρη του; Ανάρτηση Δανού κωμικού έγινε αντικείμενο θετικών και αρνητικών σχολίων

Ο Δανός κωμικός Torben Chris προκάλεσε σάλο ανάμεσα στους χρήστες στο Facebook με μια φωτογραφία που ανάρτησε στην προσωπική του ιστοσελίδα. Ο άνδρας φωτογραφίζεται στην μπανιέρα του σπιτιού του να κάνει μπάνιο, γυμνός, παρέα με την μόλις δύο ετών κόρη του.

Πατέρας και κόρη δείχνουν να διασκεδάζουν και να απολαμβάνουν το μπάνιο τους ενώ παίζουν στο νερό. Η ανάρτηση συγκέντρωσε 56.000 likes, έλαβε χιλιάδες σχόλια, τα περισσότερα θετικά, αρκετά όμως ήταν αρνητικά. Μερικοί χρήστες άφησαν να εννοηθεί ότι μια τέτοια φωτογραφία θα μπορούσε να παραπέμπει σε παιδοφιλία και επιτέθηκαν με «αιχμηρά» σχόλια στον Δανό κωμικό.

Πηγή: protothema.gr

Διαβάστηκε εδώ:www.babyads.gr

Με λένε Κάτια  και θέλω να σας διηγηθώ την ιστορία μου. Γεννήθηκα πρίν 34 χρόνια. Οι γονείς μου χώρισαν όταν ήμουν 7. Θυμάμαι τα πάντα. Τις εντάσεις τις φωνές τη σιωπή. Ο πατέρας μου ήταν ομοφυλόφιλος και αυτή ήταν η αιτία που χώρισε με τη μάνα μου.

Εγώ σαν παιδί δεν μπορούσα να καταλάβω τί σήμαινε η λέξη «Π@στης» που άκουγα από συγγενείς ακόμα και από συμμαθητές. Π@στη τον ανέβαζαν και τον κατέβαζαν. Τη πρώτη φορά μου το είπε στο σχολείο ένα παιδί αλλά δεν ήξερα, ακουγόταν σαν κάτι κακό. Πήγα το μεσημέρι στο σπίτι και ρώτησα τη μάνα μου.

«Σημαίνει πάει με άλλους άντρες» μου είπε ορθά κοφτά και σοκαρίστηκα. Πάει που πάει; Βόλτα; σκέφτηκα. Η μάνα μου δεν ήταν ποτέ αυτή η τρυφερή ύπαρξη που νοιαζόταν μην πληγώσει το παιδί της. Ήταν ωμή. Την ένοιαζε μόνο να περάσει το δικό της, να της δώσουν δίκιο οι γύρω της που χώρισε τον π@στη.

Πέθανε από καρκίνο όταν ήμουν 10 και είχα τη τύχη να με μεγαλώσει ο πατέρας μου. Παρά τα επικριτικά σχόλια, τη κατακραυγή και αυτή την ετικέτα του π@στη που του κόλλησαν, με μεγάλωσε με αξιοπρέπεια και αγάπη.

Τότε εκείνα τα χρόνια αν και όχι πολύ παλιά, ο κόσμος δεν καταλάβαινε και δεν συγχωρούσε την ομοφυλοφιλία, ειδικά αν ήσουν γονιός δεν τολμούσες ούτε να το ξεστομίσεις. Όχι πως σήμερα έχουν αλλάξει πολύ τα πράγματα αλλά υπάρχουν κάποιοι που σέβονται τις επιλογές των άλλων, είναι η μειοψηφία αλλά υπάρχουν.Εγώ έμαθα να αγαπώ τις επιλογές του πατέρα μου, γιατί ο ίδιος με έμαθε να αγαπώ.

Με πήρε μαζί του όταν ήμουν 10, με πήγαινε στο σχολείο, με διάβαζε, μου μίλησε πρώτη φορά για το σεξ, του εμπιστεύτηκα τη πρώτη μου σχέση, μου μαγείρευε και μου έφερνε πορτοκαλάδες όταν έδινα Πανελλήνιες, με συνόδεψε πρώτη φορά στο καράβι για Κρήτη που έφυγα για σπουδές. Για τον κόσμο ήταν ο π@στης για μένα όμως ήταν ο πατέρας μου.

Ποτέ δεν γνώρισα τους συντρόφους τους ή τον σύντροφό του, δεν ξέρω καν αν είχε, πόσους είχε και τί ακριβώς είχε μαζί τους. Μεγαλώνοντας απορούσα που δεν είχε φέρει ποτέ κοπέλα στο σπίτι αλλά είχα σκεφτεί πως ίσως δεν είχε βρει κάποια να του ταιριάζει. Δεν μου είχε δώσει τη παραμικρή αφορμή να πιστεύω πως ήταν ομοφυλόφιλος.

Κράτησε τα προσωπικά του έξω από την οικογένεια μας κάτι που δεν έκανε η μάνα μου παρ’ολο που δεν ήταν ομοφυλόφιλη, η οποία από το πρώτο μήνα, έφερε σπίτι τον φίλο της και κόμπαζε συνέχεια σε όλους για το πόσο άντρας ήταν.

Δεν την ένοιαζε αν εγώ στενοχωριόμουν που έβλεπα να καμαρώνει για έναν άλλο στα μούτρα μου μπροστά, ούτε αν για μένα, πατέρας ήταν ένας. Την ένοιαζε να υψώνει τον αρρενωπό γκόμενο σαν λάφυρο για να δείχνει στο περιβάλλον της ότι δεν έφταιγε αυτή που παντρεύτηκε π@στη. Μιλάμε για κόμπλεξ. Θεός σχωρέστη…

Όταν τελείωσα το Πανεπιστήμιο, ο πατέρας μου έκατσε και μου τα εξήγησε όλα. Είχε καταλάβει από πρίν το γάμο πως ήταν ομοφυλόφιλος αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί, ήταν μόλις 20 και νόμιζε πως απλά πειραματιζόταν. Κατάλαβε όταν πήγε πρώτη φορά με κάποιο συγγενή μας και αμέσως ζήτησε διαζύγιο λέγοντας την αλήθεια στη μάνα μου.

Όταν πέθανε η μάνα μου και με πήρε κοντά του, είχε μια μακροχρόνια σχέση με κάποιον από τη δουλειά του αλλά χώρισε γιατί μόλις αυτός έμαθε πως θα με μεγάλωνε ο πατέρας μου, αντέδρασε άσχημα.

Μετά υπήρχαν διάφοροι στη ζωή του πολύ περιστασιακοί σύντροφοι αλλά κανείς δεν ήταν έτοιμος να αγαπήσει το παιδί του, στον κύκλο τους τότε οι ομοφυλόφιλοι δεν μεγάλωναν παιδιά παρά μόνο αν κρύβονταν μέσα στο γάμο. Έτσι ο πατέρας μου δεν ξαναέφτιαξε τη ζωή του.

Όταν τον ρώτησα αν τον πλήγωναν τα σχόλια του κόσμου και πώς κατάφερνε να τα διαχειρίζεται, μου είπε πως δεν τον πλήγωναν για εκείνον αλλά για εμένα, για να μην μάθω την αλήθεια μισή και με άσχημο τρόπο.

Ο πατέρας μου παρά το στίγμα και το ρατσισμό που δέχτηκε, ήταν ακέραιος απέναντί μου, πιο straight και από straight. Πέθανε πέρσι από ανακοπή και στη κηδεία ήρθε μόνο ο νονός μου. Τότε έμαθα πως ο άντρας, ο συγγενής που μου είχε πει ότι είχε πάει για πρώτη φορά και είχε ανακαλύψει τη ταυτότητά του, ήταν ο νονός μου.

Παραδόξως δεν ένιωθα προδομένη.  Ο πατέρας μου με μεγάλωσε με τόσες αρχές, αξίες και γλυκύτητα που δεν θα μπορούσα ποτέ να στραφώ εναντίον του ή εναντίον των επιλογών του. Λάθος του που παντρεύτηκε χωρίς να δώσει σημασία στις σεξουαλικές του ορμές ή επιλογές όπως θέλετε πείτε το, αλλά ποιά είμαι εγώ που θα τον κρίνω τη στιγμή που με μεγάλωσε με τόση αυτοθυσία και αγάπη;

Σε λίγους μήνες γεννάω και θα δώσω στο γιο μου, το όνομά του. Είναι το λιγότερο που μπορώ να κάνω για να τιμήσω έναν πατέρα που παρά τις προσωπικές του επιλογές, στάθηκε βραχος δίπλα μου. Τις μεγαλύτερες π@στιές στη ζωή, μου τις έκαναν άνθρωποι που δηλώναν straight!

Κάτια

Το άρθρο αυτό δημοσιεύθηκε στο φόρουμ του singleparent.gr

Διαβάστηκε εδώ:www.tilestwra.com

Είναι 9 και 14 ετών και ζυγίζουν μόλις 19 κιλά και οι δύο μαζί. Προσέξτε το Κορμάκι τους και θα καταλάβετε.

Μια μητέρα μας λέει πως οι κόρες της ζυγίζουν μόλις 2 κιλά μαζί, παρόλο που είναι 9 και 14 ετών, αφού και οι δύο γεννήθηκαν με νανισμό και μία σπάνια νευρολογική πάθηση.

Η Lola και η Claire Hartley έχουν μόλις 1,5 μέτρο ύψος και είναι τόσο μικρές που η μητέρα τους μπορεί να τις κουβαλάει στην αγκαλιά της.

Η αναπηρία τους είναι σοβαρή, έχουν προβλήματα όρασης, δεν μπορούν να περπατήσουν ή να μιλήσουν, και παθαίνουν συχνές κρίσεις.

Αλλά παρά τις προκλήσεις που προκύπτουν, η μητέρα τους Gwen λέει ότι συνεχίζουν να απολαμβάνουν τις κλασικές δραστηριότητες που αρέσουν στα μικρά κορίτσια – όπως το να ακούνε ραπ και να παρακολουθούν εκπομπές για γάμους.

Οι δύο αδερφές γεννήθηκαν με νανισμό και μία σπάνια νευρολογική πάθηση που ονομάζεται μικροκεφαλία, η οποία συνδέεται με μικρό μέγεθος κεφαλιού και ημιτελή ανάπτυξη εγκεφάλου.

Όταν γεννήθηκε η μεγαλύτερη, η Claire, οι γιατροί είπαν στην κυρία Hartley και τον άντρα της Scott ότι δε θα ζούσε πάνω από ένα χρόνο.

Αποφάσισαν να απολαύσουν κάθε στιγμή με την κόρη τους, ακολουθώντας τη φαρμακευτική αγωγή και μια υγιεινή διατροφή, και τελικά ξεπέρασε τις προσδοκίες των γιατρών.

Τώρα, παρά τις αναπηρίες τους, η κυρία Hartley από το Kansas λέει ότι φέρνουν μεγάλη χαρά στην οικογένεια.
Είπε: «Οι άνθρωποι ξεχνάνε ότι είναι σχεδόν 10 και 15 επειδή είναι τόσο μικρές. Η Claire έχει ύψος 90 εκατοστά και ζυγίζει 10, 5 κιλά και η Lola έχει ύψος 60 εκατοστά και 5,5 κιλά.

«Κάποιοι αντιδρούν ανάρμοστα. Δεν καταλαβαίνουν και δείχνουν, κοιτάζουν επίμονα και κάνουν γκριμάτσες. Λένε, ‘πόσο χρονών είναι;’»

«Άλλοι λένε, ‘Θεέ μου, μπορώ να την κρατήσω;’ Και λένε πόσο γλυκιές είναι επειδή μπορώ να τις κρατάω στην αγκαλιά μου.

«Κάποιοι λένε ότι είναι σαν θρησκευτική εμπειρία, λες και είναι άγιες ή αγγελικές. Αλλά είναι σαν όλα τα κορίτσια, τους αρέσει η ραπ και η τηλεόραση, και έχουν τη δική τους προσωπικότητα.»

«Η Claire είναι χαλαρή, αλλά η Lola είναι πιο δυναμική και ζητάει την προσοχή. Θέλει να την αγκαλιάζουμε όλη την ώρα.»

Η κυρία Hartley είχε μια φυσιολογική εγκυμοσύνη και η εξέταση στια 19 εβδομάδες δεν έδειξε κάποιο σημάδια ανωμαλίας.

Αλλά όταν η Claire γεννήθηκε, είχε μικρό κεφάλι και σώμα, και στους 3 μήνες, διαγνώστηκε με μικροκεφαλία.
Αυτή είναι μία νευρολογική πάθηση όπου το κεφάλι του νεογνού είναι πολύ μικρό, και ο εγκέφαλος δεν αναπτύσσεται με τον ίδιο τρόπο.

Είναι συνήθως αποτέλεσμα ανάπτυξης ανωμαλίας στον εγκέφαλο από τη μήτρα ή από τη μη σωστή ανάπτυξη μετά τη γέννα.

Η κυρία Hartley είπε: «Ήταν σοκαριστικό να τη βλέπεις όταν γεννήθηκε. Όταν διαγνώστηκε, μας είπαν ότι κάποιοι με αυτή την πάθηση τα πήγαν καλά και αναπτύχθηκαν, έμαθαν να περπατούν και να μιλάνε, και ζήσανε μέχρι τα 40. Αλλά άλλοι πάθαιναν κρίσεις και έζησαν μόνο τον πρώτο χρόνο της ζωής τους.»

«Τότε, η Claire έκανε εμετό μετά από κάθε φορά που έτρωγε, και δεν έπαιρνε βάρος, και μου είπαν ότι μπορεί να πέθαινε από πνευμονία. Μας είπαν να προετοιμαστούμε για το χειρότερο.»

Αποφάσισαν να απολαύσουν κάθε μέρα που είχαν με την κόρη τους, να την ταΐζουν φρούτα και λαχανικά, κρέας, αβγά, και γάλα κατσίκας μαζί με φυσικά συμπληρώματα.

«Μας είπαν ότι αν τις έδιναν φάρμακα και τα τροποποιούσαν μέχρι να βρουν το σωστό συνδυασμό για εκείνη, θα ήμασταν τυχεροί να την έχουμε για ένα χρόνο μαζί μας. Κι έτσι αποφασίσαμε να πάμε σπίτι και να δοκιμάσουμε κάτι πιο φυσικό και να δούμε τι θα γινόταν. Νιώθαμε σαν να ζούμε με δανεικό χρόνο, περιμένοντας να αρρωστήσει. Αλλά προσπαθούσαμε να βλέπουμε ότι κάθε μέρα μαζί της είναι δώρο.»

Σύντομα, σταμάτησε να κάνει εμετό και πήρε βάρος, το οποίο βοήθησε το σώμα της να δυναμώσει.

Έπαθε ένα κρύωμα στους 7 μήνες, το οποίο η μητέρα της παραδέχεται ότι πίστευε πως ήταν «η αρχή του τέλους», αλλά συνήλθε.

5 μήνες μετά, οι γονείς της γιόρτασαν τα πρώτα της γενέθλια με ένα μεγάλο πάρτι, και ήταν μια σημαντική στιγμή που ποτέ δεν πίστευαν ότι θα ζούσαν.

Αργότερα, όταν η Claire ήταν 4, η κυρία Hartley έμεινε έγκυος στη Lola.

Οι εξετάσεις της μήτρας έδειξαν ότι έπασχε και εκείνη από μικροκεφαλία, και παρόλο που συζητήθηκε η διακοπή της εγκυμοσύνης, η κυρία Hartley αρνήθηκε.

Είπε: «Ήμουν έγκυος στη Lola στις 26 εβδομάδες, όταν μας είπαν ότι οι μετρήσεις του κεφαλιού της ήταν 5 εβδομάδες πίσω από ότι έπρεπε να είναι και ότι έπασχε και εκείνη από την πάθηση. Την περιποιηθήκαμε όπως την Claire, και είναι καλά.»

Τα κορίτσια δεν μπορούν να περπατήσουν, να μιλήσουν ή να κάνουν κινήσεις για να φάνε, να ντυθούν ή να παίξουν.

Επίσης παθαίνουν καθημερινά κρίσεις, αλλά δεν πονάνε και δεν επηρεάζουν την αναπνοή τους.
Οι γιατροί δεν ξέρουν αν ποτέ θα μάθουν να μιλάνε ή να κινούνται, αλλά η κυρία Hartley είπε ότι πρόσφατα χάρηκε πολύ που είδε την Claire να βγάζει τα γυαλιά της.

Οι γονείς τους αλληλεπιδρούν μαζί τους χρησιμοποιώντας παιχνίδια που ενεργοποιούν τις αισθήσεις σε σκοτεινό δωμάτιο.

Η κυρία Hartley είπε: «Κάνουν ήχους, επικοινωνούν με τα μάτια, και ξέρουμε ότι μας καταλαβαίνουν. Χαμογελάνε, και γελάνε, και αναγνωρίζουν τους ανθρώπους. Ξέρω ότι ξέρουν ποιοι είμαστε. Είναι σαν όλα τα κορίτσια της ηλικίας τους.

Τους αρέσει η γκάνγκστερ ραπ, η R&B και η ποπ. Τους αρέσει ο Eminem. Τους αρέσει ο ρυθμός και Claire χαμογελάει όταν παίζει ραπ στο ράδιο. Όταν οι δάσκαλοι τους βάζουν παιδικά τραγούδια, φαίνονται να βαριούνται.»

Η κυρία Hartley λέει ότι οι κόρες της είναι σαν σελέμπριτι στην τοπική κοινότητα.

«Τα κορίτσια μεγάλωσαν στην ίδια κοινότητα και η κοινότητα τα αγκάλιασε. Είναι πολύ γνωστές εδώ. Ο αδερφός τους, Cal, είναι πολύ περήφανος για εκείνες. Ποτέ δεν είπε ότι είναι στενοχωρημένος που είναι έτσι.

Όταν ήμουν έγκυος στη Lola και δεν ήμασταν σίγουροι ότι θα ζήσει, είπε ‘Δεν με νοιάζει αν θα ζήσει πολύ, απλά θέλω να τη γνωρίσω, έστω για λίγο.’»

Για περισσότερες πληροφορίες, επισκεφτείτε το blog της κυρίας Hartley, http://www.thehartleyhooligans.com

Πηγή: fumara.gr |  Tο διαβάσαμε εδώ

Πηγή:newsone.gr