Γράφει Βανέσα Αδαμοπούλου
Φαντάσου την εξής εικόνα: Ξυπνάς αναμαλλιασμένη, ενδεχομένως αρκετές μέρες άλουστη, φορώντας τον απίθανο συνδυασμό ριγωτής, ροζ πιτζάμας, μάλλινης κάλτσας, απροσδιορίστου χρώματος, ξεχειλωμένης μουσταρδί μπλούζας, με τρύπες στο μανίκι, Μίκυ Μάους στο ύψος του θώρακα και, επιπλέον, δύο νούμερα μεγαλύτερη σου.
Καθώς αντικρίζεις, φευγαλέα, τον ολόσωμο καθρέφτη που στέκει απέναντι σου, συνειδητοποιείς έντρομη πως τα καρναβάλια αργούν ακόμα να φτάσουν και πως, επιπλέον, την ριγωτή, τσαχπίνικη πιτζάμα σου, στολίζουν δυο στάμπες ξεραμένης κοτόσουπας, που καταβρόχθισες, μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας, στο χτεσινοβραδινό σου γεύμα.
Το μόνο που χρειάζεσαι, με βεβαιότητα, για να αρχίσεις να επεξεργάζεσαι νηφάλια, τούτα τα ευαίσθητα δεδομένα, είναι ένα φλιτζάνι ζεστό καφέ και μισή ώρα σιωπής, να τον απολαύσεις, κατάμονη, στο καθιστικό σου.
Στο δρόμο για την κουζίνα, ανακαλύπτεις έκπληκτη, πως η μισή ντουζίνα πιάτα, που νόμιζες πως είχες τακτοποιήσει μετά το γεύμα κοτόσουπας, σε περιμένει ακόμα στον νεροχύτη, ενώ ο καφές που τόσο λαχταρούσες, έχει τελειώσει προ πολλού, για την ακρίβεια, το πρωινό της προηγούμενης ημέρας.
Συνεχίζεις τη διαδρομή σου στο σαλόνι, με το ένα μάτι κλειστό, σκοντάφτοντας παράλληλα σε αντικείμενα που δεν είχες υπολογίσει πως θα βρεθούν στο διάβα σου, όπως καρότσι, πορτ πεμπε, ριλάξ και διάφορα άλλα τέτοια χαριτωμένα, κι ενώ είσαι έτοιμη να τσιρίξεις ‘βοήθεια’, στη θέα του βομβαρδισμένου σου καθιστικού, έρχεται μια τσιριχτή φωνούλα, απ’ τα μέσα δωμάτια, να σου υπενθυμίσει, πως αυτό που ζεις, δεν είναι παρά μόνον η αρχή.
Τώρα έχεις δυο επιλογές: ή να τρέξεις να σηκώσεις, άπλυτη και αχτένιστη, το μωρό που τσιρίζει, ή να κοκαλώσεις, άπλυτη κι αχτένιστη, στη μέση του καθιστικού. Φυσικά και θα επιλέξεις την πρώτη, οπότε μια νέα μέρα έχει μόλις ξεκινήσει για σένα, χωρίς καφέ, άλλαγμα περιβολής και φυσικά χωρίς καθόλου, μα καθόλου ύπνο.
Αν όλα αυτά σου ακούγονται εξωφρενικά οικεία, τότε συγχαρητήρια, ανήκεις και εσύ στην μεγάλη οικογένεια, των άυπνων, κατάκοπων, νέων μαμάδων.
Μπορεί στην προηγουμένη ζωή σου, ήτοι λίγο καιρό πριν κυοφορήσεις, ο ύπνος να ήταν ένα καθημερινό δεδομένο της ύπαρξης σου, τώρα όμως πια φαντάζει ένα ‘όνειρο τρελό, όνειρο απατηλό’, εφάμιλλο με το να ανακηρυχτείς ως ο επόμενος υπερτυχερός του τζόκερ.
Κι επειδή κάποιος που δεν έχει γίνει γονιός, δεν πρόκειται ποτέ, μα ποτέ να σε καταλάβει, όσο κι αν κουνάει συγκαταβατικά το κεφάλι του, ως ένδειξη παρηγοριάς στο δακρύβρεχτο δράμα σου, θα σου παρουσιάσω όλα αυτά, που θέλεις να φωνάξεις υστερικά, στη μέση της πλατείας Συντάγματος, έτσι, απλά για να ξεσπαθώσεις.
Λοιπόν, έχουμε και λέμε. Το βάσανο της αϋπνίας, ξεκινά ευθύς αμέσως που θα γεννήσεις. Ή αν είσαι τυχερή, όπως εγώ, απ’ το προηγούμενο κιόλας βράδυ, που θα σε πιάσουν οι αλησμόνητοι πόνοι. Οπότε καταφθάνεις στο μαιευτήριο, ήδη άυπνη και περιμένεις.
Μόλις τελικά γεννήσεις και αφού σταθείς έκθαμβη κι εκστατική μπρος στη θέα του μικροσκοπικού μωρού σου, σε πάρουν τα ζουμιά, χάσεις τα αβγά και τα πασχάλια, ξεχάσεις το όνομά σου, καταφθάνεις τελικά στο δωμάτιο σου, όπου διαπιστώνεις έκπληκτη πως, παρά την κούραση σου, το μόνο πράγμα που δεν σκέφτεσαι τελικά, είναι ο ύπνος. Ακόμα κι αφού σβήσουν τα φώτα, δεδομένων των κοσμοϊστορικών γεγονότων που συμβαίνουν στη ζωή σου, η υπερένταση δε θα σε αφήσει να κλείσεις μάτι, ούτε, βέβαια, και το τρισχαριτωμένο βρεφάκι σου, που κάθε δυο ώρες, θα θέλει να θηλάζει. Και φυσικά, ο ύπνος είναι το τελευταίο πράγμα που σε νοιάζει τώρα, αρκεί να βρίσκεσαι αγκαλιά με το τρυφερό, μυρωδάτο πλασματάκι, που έφερες μόλις στον κόσμο.
Λίγες μέρες μετά, εξακολουθώντας άυπνη και ταλαιπωρημένη, καταφθάνετε, σύσσωμη η οικογένεια, στο σπίτι, με την φρούδα ελπίδα να ξεκουραστείς εκεί.
Από τούδε και στο εξής, η πορεία σου είναι προδιαγεγραμμένη.
Αν καταφέρεις κάποιο βράδυ, να κοιμηθείς συνεχόμενα τρείς ώρες, θεωρείς πως είσαι σούπερ ξεκούραστη, σαν να γεύτηκες ένα ολόκληρο, χορταστικό οκτάωρο και ξεκινάς ενεργητική και χαρούμενη την, άυπνη, καθημερινότητά σου.
Στην οποία καθημερινότητα, θα επιβεβαιώνεται εκνευριστικά ο νόμος του Μέρφυ, σχεδόν κάθε φορά που προσπαθείς να ξεκλέψεις λίγο ύπνο, σε όποια θέση ή στάση βρίσκεσαι τη δεδομένη στιγμή.
Ενώ, λοιπόν, το μωράκι σου κοιμάται μακάρια κι εσύ ετοιμάζεσαι, επιτέλους, να βυθιστείς στην ευλογημένη, πρώτη φάση του ύπνου, ακούς σαν σε όνειρο, καλύτερα εφιάλτη, την ψιλή, τσιριχτή φωνούλα, που σε ενημερώνει πως ‘time is over’, ακόμα κι αν ο χρόνος για σένα, ήταν ένα ελάχιστο νανοσεκόντ του δευτερολέπτου. Ανασκουμπώνεσαι, λοιπόν, μισοκοιμισμένη, προσποιούμενη πως το νανοσεκόντ αυτό υπήρξε ευεργετικό για τα πονεμένα, αποδιοργανωμένα σου μέλη και ξεκινάς έναν νέο κύκλο εργασιών, ελπίζοντας πως την επόμενη φορά, θα υπάρξεις πιο τυχερή.
Που όμως ,σχεδόν ποτέ, δεν θα υπάρξεις. Γιατί, αν δεν το έχεις ήδη αντιληφθεί, το τοσοδούλικο, πανέμορφο πλασματάκι που έχεις τώρα μπροστά σου, μάλλον γεννήθηκε με κάποιο είδος ραντάρ, που ως απώτερο στόχο έχει να ανιχνεύει και στην πορεία να καταστρέφει, οποιαδήποτε στιγμή απόλαυσής σου. Στην πράξη αυτό σημαίνει, πως κάθε φορά που θα ετοιμαστείς α) να πάρεις έναν γρήγορο υπνάκο β) να κάνεις ένα χαλαρωτικό ντους, γ) να απολαύσεις μια πάστα σοκολατίνα, δ) να παρακολουθήσεις κάτι που σε ενδιαφέρει στην τηλεόραση, η ψιλή τσιριχτή φωνούλα, θα σου υπενθυμίσει στοργικά και αμετάκλητα πως, «αν κάτι μπορεί να πάει στραβά, τότε σίγουρα θα πάει!».
Αυτά όσο αφορά τα της ημέρας. Τα της νύχτας δεν χρειάζεται καν να τα αναφέρει κανείς, η εικόνα και μόνο δυο ανθρώπων, μαμάς και μπαμπά, που βολοδέρνουν στο υπνοδωμάτιο, αξημέρωτα, με ένα έξαλλο μωρό στην αγκαλιά, έτοιμοι να σκουντουφλήσουν από τοίχο σε τοίχο, με το φόβο, επιπλέον, να τους πέσει και το βρέφος, λόγω της μαύρης τους νύστας, είναι γνωστή και αλησμόνητη για κάθε νέο ζευγάρι γονιών.
Κι αν σου έλεγε κανείς, πως πρόκειται να περάσεις μήνες και μήνες με μέγιστο, εκτιμώμενο χρόνο ύπνου πέντε ώρες, κι αυτές ποτέ συνεχόμενες, και παρ’ όλα αυτά να κρατάς στα πόδια σου και να αντεπεξέρχεσαι κιόλας, ικανοποιητικά, στα νέα καθήκοντα σου, θα τον περνούσες σίγουρα για φρενοβλαβή, ή για εντελώς άσχετο.
Η αλήθεια, όμως, είναι αυτή. Ακόμα κι αν ήσουν ένας άνθρωπος που αγαπούσε τον ύπνο και κάτι λιγότερο από εφτά ώρες ύπνου, σήμαινε αυτόματη αποκοπή από την πραγματικότητα την επόμενη μέρα, θα παρακολουθήσεις έκθαμβη, τους καταπληκτικούς ρυθμούς με τους οποίους καταφέρνεις να φροντίσεις το παιδί σου, να διατηρήσεις το χαμόγελό σου, αλλά και να βγεις, όταν επιβάλλεται, εκτός εαυτού.
Γιατί το πρώτο πράγμα που μαθαίνεις όταν γίνεσαι νέα μαμά, είναι πώς να ξεπερνάς, κάθε φορά, τα όρια σου, ή κατά περίπτωση, πώς να θέτεις καινούργια, που ποτέ πριν δεν πίστευες ότι μπορούσες να αγγίξεις.
Και η αλήθεια είναι, πως για κανέναν άλλον στον κόσμο, δε θα χαλάλιζες ποτέ τον πολύτιμο ύπνο ή την ξεκούραση σου, παρά για το ένα και μοναδικό μωρό σου.
SuperMomRocks 