Η νικήτρια φωτογραφία στο διαγωνισμό της UNICEF «Φωτογραφία της Χρονιάς 2015» του Georgi Licovski του European Pressphoto Agency δείχνει παιδιά προσφύγων να κλαίνε ανάμεσα στους άνδρες των ειδικών αστυνομικών δυνάμεων στης ΠΓΔΜ. H φωτογραφία τραβήχτηκε στις 21 Αυγούστου 2015.

Στο διαγωνισμό φέτος υπέβαλαν συμμετοχές 75 φωτογράφοι από 30 χώρες ενώ οι εικόνες ήταν συνολικά 909.

«Η κατάσταση ήταν τόσο φρικτή που για πρώτη φορά στη ζωή μου είδα τους συναδέλφους μου να κλαίνε, κλονισμένους από όσα συνέβαιναν μπροστά στα μάτια τους» δήλωσε ο Licovski για τη φωτογραφία του και όσα κατέγραψε εκείνη τη μέρα.

Ο φωτογράφος περιέγραψε κατά τη βράβευσή του συγκινημένος το χάος εκείνης της μέρας όταν κάποιοι πρόσφυγες προσπάθησαν να σπάσουν τον αστυνομικό κλοιό και τα παιδιά χωρίστηκαν από τους γονείς τους.

Πηγή: www.lifo.gr

Από AvraFoukou

«Αυτό το στολίδι παίζει και να’ναι σαν τη Δανάη σε ηλικία… Το θυμάμαι από πάντα!!» …

Ο Γιάννης κρατούσε στο χέρι του ένα μικρό γυάλινο ασημένιο κανατακι με κόκκινες λεπτομέριες… Φαινεται ότι είναι παλιό και πράγματι κουβαλάει πάνω από 42 Χριστουγεννιάτικα στολίσματα… Πάνω από 42 Χριστουγεννιάτικα τραπέζια, πάνω από 42 δώρα και ιστορίες με Άγιους Βασιλιδες με έλκηθρα και ταράνδους, με χιόνια στο καμπαναριό… 42 Χριστούγεννα, σε 5-6 διαφορετικά σπίτια, με 3 οικογένειες, 4 παιδιά, πολλές γάτες, άλλα τόσα σκυλιά…

Κι όμως.. Το ίδιο τόσο δα μικρό γυάλινο στολιδακι, με τις κόκκινες λεπτομέριες, μένει το ιδιο, σε κάθε δέντρο, κάθε Χριστούγεννα… Σταθερά κατά τα τελευταία 40 και, χρόνια…

Πριν κάμποσα χρονια στόλιζα το ίδιο δέντρο, πρώτη φορά στο δικό μου σπίτι… Βάζοντας τα ίδια στολίδια, που είχα φτιάξει πριν αρκετά χρόνια στο πρώτο μου εργενικο σπίτι… Στην Αθήνα… Στη Νέα Σμύρνη… Με πολλούς φίλους, σχέσεις, συγκατοικους… Με γέλια, με νοσταλγιες, με δάκρυα… Στολίδια, που έφτιαχνα καπνίζοντας και πίνοντας τσάι, ή κρασί, ή ζεστη σοκολάτα αρωματισμένη με φλούδα πορτοκαλιού και κανέλα…

Τα ίδια στολίδια με τη λινατσα, δεμένη σαν πουγκί και τους αποξηραμένης καρπούς κολλημενους με σιλικόνη… Τα ίδια στολίδια που ηδη μετράνε 15 χριστουγεννιάτικες γιορτές και θα μετρήσουν κι άλλες τόσες… Λίγο πιο πάνω βλέπω ένα μικρό ροζ κουνακι… Μου το είχε φέρει η Δανάη τα Χριστούγεννα που ήμουν έγκυος στη Μαρίνα…

Θυμάμαι να χαιδευω το κουνακι και να μιλάω στο μωρακι που είχα στη κοιλιά μου… Να της λέω πως » του χρόνου τέτοια μέρα, αυτό το στολιδακι θα το βάλουμε μαζί στο δέντρο…» όπως και έγινε τελικά.. Και να που φέτος, στόλισα το ίδιο δέντρο μας με τη Μαρίνα, τον Αχιλλέα, την Εύα και τον Κωνσταντίνο… Με όλα μας τα παιδιά!! Με τα ίδια παλιά στολίδια και κάμποσα νέα… Με τα ίδια στολίδια που έχουν περάσει από όλη μας τη ζωή, σε όλα μας τα σπίτια… Που μας έχουν δει χαρούμενους, ευτυχισμένους, ερωτευμένους, γεμάτους, ονειροβατες… Τα ίδια στολίδια που μας έχουν δει θυμωμένους, ανήμπορους, άδειους, προβληματισμενους, χωρισμένους, μεθυσμένους,προδομενους… στολίδια που μας είδαν παιδιά, εφήβους, φοιτητές, εργένηδες, γονείς… Τα ίδια στολίδια που θα μας δουν να γερναμε…

Κάθε Χριστούγεννα… Στην ίδια αγαπημένη γωνιά… Να παρακολουθούν τις ζωές μας καθώς αλλάζουν χρόνο με το χρονο… Τα ίδια αγαπημένα στολίδια που μας θυμίζουν κάποια παιδικά ανεμελα Χριστούγεννα… που καθώς τα κοιτουσαμε, ευχομασταν με όλη μας τη δύναμη να μας φέρει ο Άγιος Βασίλης ότι του είχαμε ζητήσει…

Τα ίδια αγαπημένα στολίδια που λαμπιριζοντας μας θυμίζουν πως όσο κι αν νομίζουμε πως όλα αλλάζουν, είναι κάποιες αξίες σταθερές, μα κυριως αφθαρτες μέσα στον χρόνο… Μπορεί και διαφορετικές για τον καθένα… Εύθραυστες μεν, χωρίς καμία φθορά δε… Όπως αυτό το μικρό μικρό γυάλινο στολίδακι…

Χαρούμενες γιορτές!!

Πηγή:www.ihappy.gr

Γράφει η Ιωάννα Μπλέκα, Ψυχολόγος και Οικογενειακή Θεραπεύτρια | www.mpleka.gr

Οι γιορτές των Χριστουγέννων και της Πρωτοχρονιάς είναι μια αφορμή για δώρα στους αγαπημένους μας και ιδιαίτερα στα παιδιά. Μικροί και μεγάλοι ανταλλάζουμε δώρα αυτές τις μέρες πολλές φορές από υποχρέωση, χωρίς να καταβάλλουμε ιδιαίτερη σκέψη στο τι θα χρειαζόταν ο παραλήπτης ή τι θα του ταίριαζε περισσότερο, αφού οι μέρες είναι φορτωμένες με πολλές υποχρεώσεις και συνήθως τα δώρα αγοράζονται βιαστικά.

Το να πάρουμε δώρο σε ένα παιδί συνήθως φαντάζει πολύ εύκολο, αφού ένα παιχνίδι θεωρούμε πως θα το κάνει να χαρεί. Τα περισσότερα παιδιά είναι τυχερά και μεγαλώνουν σε δωμάτια με πολλά πολλά παιχνίδια. Κάποιες φορές μάλιστα τα παιχνίδια είναι τόσα πολλά που το παιδί δεν τους δίνει πια καμία σημασία. Βλέπει τη σακούλα, βγάζει το κουτί, σκίζει με λαχτάρα το περιτύλιγμα, ικανοποιείται στιγμιαία από το δώρο μας, το ανοίγει και παίζει με αυτό μια-δυο φορές και μετά το στοιβάζει μαζί με τα υπόλοιπα παιχνίδια του, ξεχνώντας κιόλας πως το έχει.

Συμφωνώ ότι η επιλογή του παιχνιδιού έχει σημασία κι ότι ανάλογα με την ηλικία και τα ενδιαφέροντα του παιδιού κάποια παιχνίδια θα τα παίξει περισσότερο. Αυτό όμως που χρειάζεται ένα παιδί δεν είναι τόσο το παιχνίδι, αλλά κάποιον να παίξει μαζί του. Την επόμενη φορά που θα πάρετε δώρο σε κάποιο παιδί, είτε είναι παιδί σας, είτε ανιψάκι, βαφτιστήρι, ή παιδί φίλου σας, αφιερώστε λίγα λεπτά και παίξτε μαζί του το παιχνίδι που του πήρατε. Το καλύτερο δώρο για ένα παιδί είναι η εμπειρία που θα αποκομίσει, οι σκέψεις και τα συναισθήματα που θα αναπτυχθούν όσο παίζετε. Αυτές οι στιγμές είναι πιθανότερο να παραμείνουν στην μνήμη του για καιρό.

Ακόμα καλύτερα, αν ξέρετε ότι ένα παιδί έχει αφθονία από παιχνίδια, φέτος τις γιορτές χαρίστε του εμπειρίες. Αφιερώστε του χρόνο και πηγαίνετε μαζί του σε μια θεατρική παράσταση, παρακολουθήστε μια ταινία στον κινηματογράφο, βγείτε μια βόλτα στα μαγαζιά όπου θα αγοράσετε σίγουρα και κάποιο μικρό δωράκι, οργανώστε μια έξοδο για φαγητό ή μια μικρήεκδρομή στην εξοχή ή γιατί όχι μια μικρή περιπέτεια! Το ξέρω όλα τα παραπάνω θέλουν κόπο, χρόνο, σχεδιασμό και οργάνωση, αλλά σίγουρα αξίζουν παραπάνω από το καλύτερο και ακριβότερο παιχνίδι. Η αναμονή, το στοιχείο της έκπληξης και κυρίως η αίσθηση ότι κάποιος μας αφιερώνει χρόνο, μπορεί να βιωθεί από το παιδιά ως το μεγαλύτερο δώρο, αφού η όλη διαδικασία θα τα κάνει να αισθανθούν σημαντικά και ξεχωριστά. Καλά Χριστούγεννα!

Πηγή:pigolampides.gr

Της Ρομίνας Ξύδα

Πνεύμα γιορτινό. Πνεύμα φτωχό, χαμένο στον υπερκαταναλωτισμό της εποχής μας, στραβωμένο από τα δυνατά φώτα της γιορτινής μας πόλης. Μέχρι την στιγμή που ένα τόσο δα πλασματάκι θέλει να χαρίσει ολάκερο τον κόσμο στα παιδάκια που δεν έχουν τίποτα και κανέναν. Κι ύστερα, πνεύμα αληθινό…

Παραμονές Χριστουγέννων, απόγευμα καθημερινής, μαμά και γιος πιασμένοι χέρι-χέρι, δυο μικρά παιδιά λουσμένα στα δυνατά φώτα της πόλης, παραζαλισμένα από την μαγεία των γιορτών, χαμένα μέσα σε πλήθος κόσμου με σακούλες στα χέρια και χαμόγελα στα χείλη. Δυο μικρά παιδιά, ντυμένα με τα καλά τους ρούχα και την καλύτερή τους ψυχή: «Θα μου πάρεις i-pad μαμά;», «Θα σου πάρω άγγελε μου, αν και είσαι μόνο τεσσάρων». «Δεν είμαι τεσσάρων, είμαι πενήντα». Ρουφηχτό φιλί και στα δυο μάγουλα, ακόμη μεγαλύτερο χαμόγελο στα χείλη, ακόμη πιο γενναιόδωρη καρδιά. «Θα μου πάρεις και παπούτσια; και πουκάμισα; και αυτοκίνητο; και δώρα;», «Θα σου πάρω άγγελε μου». Στάση μπροστά σε κόκκινο φανάρι, gros plan στο σαστισμένο του προσωπάκι. Ένα κοριτσάκι, θα” ναι δεν θα” ναι πέντε χρονών, κάθεται ξυπόλυτο στο δρόμο και ζητιανεύει. «Τί κάνει εδώ το κοριτσάκι μαμά;».

Λυτρωτικό πράσινο φανάρι, ένα βήμα μπροστά, δέκα πίσω. Το λιλιπούτειο χεράκι του, βαρίδι στο δικό μου δεν μ” αφήνει να κάνω βήμα. «Όχι μαμά. Μην φύγουμε. Τι κάνει εδώ το κοριτσάκι;». Δεν κουνιέμαι. Γυναίκα- στήλη άλατος σε χρυσό αμπαλάζ, παγωμένη από τις απορίες ενός τετράχρονου παιδιού, οφείλω να σταθώ γυμνή, ολόγυμνη, στην Βουκουρεστίου και να λογοδοτήσω για έναν κόσμο που εγώ τον έκανα και δικό του. Για έναν άλλον κόσμο που μέχρι σήμερα αρνιόμουν πεισματικά να του συστήσω από τον φόβο μήπως και τον πονέσει, από την αγωνία μήπως και τον μπερδέψει, από την ψευδαίσθηση ότι μπορεί ν” αλλάξει.

«Τί κάνει εδώ το κοριτσάκι μαμά;». Η φωνή του αντίλαλος ενός τούνελ που από απελπισία, ανοησία και υπεροψία πίστευα ότι δεν θα μπαίναμε ποτέ. Τον τραβάω από το χέρι και μπαίνουμε στο πρώτο καφέ που βρίσκουμε μπροστά μας. Με καρφώνει στα μάτια, χωρίς να επαναλαμβάνει πλέον την ερώτηση. Μάτια ενήλικα, κόρες θλιμμένες, βλέφαρα στραμμένα στο σύμπαν των «άλλων παιδιών». «Μερικά παιδάκια, αγόρι μου, δεν είναι τόσο τυχερά όσο εσύ. Η μαμά και ο μπαμπάς τους δεν έχουν δουλειά κι εκείνα δεν έχουν ούτε παιχνίδια, ούτε ζεστό κρεβατάκι, ούτε ωραία ρούχα, ούτε ζεστό νερό. Δεν έχουν τίποτα. Κατάλαβες, ζωή μου;». Κουνάει το κεφάλι του καταφατικά χωρίς να μιλήσει.

Εγώ συνεχίζω: «Υπάρχουν και κάποια άλλα παιδάκια που είναι ακόμη χειρότερα γιατί δεν έχουν κάποιον να τα αγαπάει. Ούτε μαμά, ούτε μπαμπά, ούτε γιαγιά, ούτε παππού, ούτε κανέναν. Τα παιδάκια αυτά μεγαλώνουν μέσα σε κάτι μεγάλα σπίτια που τα λένε ιδρύματα…». Σηκώνει βλέφαρο και με κοιτάζει ξανά κατάματα, μ” εκείνο το πρωτόγνωρο και παράταιρο για την ηλικία του ενήλικο βλέμμα: «Πότε θα πάμε εκεί να τα δούμε;». Του λέω πως θα πάμε. Του υπόσχομαι ότι θα πάμε, με δώρα και γλειφιτζούρια. «Πάμε να τους τα πάρουμε τώρα, μαμά».

Τον πιάνω απαλά από το χέρι, ένα τόσο δα χεράκι που θέλει να χαρίσει δώρα και γλειφιτζούρια σε όλα τα φτωχά παιδάκια του κόσμου, και το φιλάω τρυφερά. Σαν χέρι αγίου που μου χάρισε πάλι το φως σ” ένα κόσμο που μας έμαθε να περιφερόμαστε στο σκοτάδι της ατομικής μας μικρο ύπαρξης και του προσωπικού μας σιχαμερού ατομικισμού. Βγαίνουμε ξανά στην Βουκουρεστίου, εκείνος με νέο χαμόγελο, εγώ με νέα ψυχή. Πιο ανάλαφρη, πιο ελεύθερη, πιο καθαρή. Δεν θέλει, λέει, να πάμε σήμερα για το i-pad, ούτε για ρούχα, παιχνίδια και παπούτσια. Έχει λέει πολλά, άλλα παιδάκια δεν έχουν τίποτα.

Σταματάμε στο πρώτο περίπτερο που βρίσκουμε μπροστά μας. Ρωτάω αν έχουν γλειφιτζούρια. «Πόσα θέλετε;», ρωτάει ο περιπτεράς. «Εκατό!» απαντάει ο μικρός μου σοφός. Τα αγοράζω όλα μαζί με μπισκότα, κουλούρια και κρουασάν. Επιστρέφουμε χέρι-χέρι στο σημείο της πιο αληθινής μας μέχρι σήμερα εκκίνησης, στην συμβολή των οδών Βουκουρεστίου και Πανεπιστημίου. Το «κοριτσάκι με τα σπίρτα», ζωντανή εικόνα του πιο μισητού παραμυθιού των παιδιών μου χρόνων στέκει ακόμη εκεί. Την γεμίζουμε με γλειφιτζούρια, μπισκότα, κουλούρια κι ένα μεγάλο φιλί από δύο σχεδόν συνομήλικά της χειλάκια. Επιστρέφουμε σπίτι, αφηγούμαστε στον μπαμπά και στην μικρή μας Μπουτζού, την ιστορία των «άλλων παιδιών» και ξαπλώνουμε στο ζεστό μας κρεβατάκι. Σήμερα δεν έχει παραμύθι. Σήμερα έχει κάποια λόγια της αγαπημένης μου Οριάνας Φαλάτσι, που τα προόριζα για τον μικρό μου πρίγκιπα, για όταν μεγάλωνε λίγο ακόμη.

Με τα παιδιά όμως ποτέ δεν μπορείς να είσαι σίγουρη πότε θα έρθει η δική τους «ενήλικη» ώρα: «Μικρό μου, προσπαθώ να σου εξηγήσω ότι το να είσαι άντρας δεν σημαίνει μια ουρά μπροστά: σημαίνει να είσαι άνθρωπος. Κι εμένα αυτό που με νοιάζει είναι να είσαι άνθρωπος. Αν είσαι άνθρωπος με καρδιά και μυαλό, σίγουρα δεν θα” μαι ανάμεσα σ” αυτούς που θα σε εξαναγκάσουν να συμπεριφερθείς με τον έναν ή τον άλλον τρόπο. Θα σου ζητήσω μόνο να εκμεταλλευτείς καλά το γεγονός ότι γεννήθηκες, να μην υποκύψεις ποτέ στην αχρειότητα. Κι η αχρειότητα είναι ένα θηρίο που καραδοκεί αδιάκοπα. Μας δαγκώνει όλους καθημερινά και είναι λίγοι εκείνοι που δεν αφήνονται να τους ξεσκίσει… Ίσως είναι πολύ νωρίς να σου μιλάω έτσι. Ίσως θα έπρεπε να σου αποκρύψω προς το παρόν τις χυδαιότητες και τους πόνους, ίσως θα έπρεπε να σου μιλώ για έναν κόσμο αθώο και εύθυμο. Μα θα ήταν σαν να σε παρέσερνα σε μια παγίδα, μικρό μου. Θα ήταν σαν να σε έκανα να πιστέψεις πως η ζωή είναι ένα μαλακό χαλί, όπου μπορείς να περπατήσεις ξυπόλυτος…».  Χρόνια πολλά, καρδιά μου.

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο talk, με τίτλο «Η Μελωδία της Αναρχίας 2» τα Χριστούγεννα του 2014

Διαβάστηκε στο: www.babyads.gr

Έξαλλες οι φεμινίστριες στην ασιατική χώρα

Η Ιαπωνία κατέχει ηγετική θέση και στη δημιουργία έξυπνων εφαρμογών για smartphones πολλές από τις οποίες εντυπωσιάζουν με την πρωτοτυπία τους αν και είναι… αμφιβόλου χρησιμότητας

Η μανία των Ιαπώνων με την τεχνολογία είναι γνωστή σε όλους. Η ασιατική χώρα παράγει κάθε χρόνο όλο και πιο πρωτοποριακά γκάτζετ, που εκτελούν λειτουργίες οι οποίες θα ήταν αδιανόητες πριν από λίγα χρόνια.

Εκτός από γκάτζετ όμως, η Ιαπωνία κατέχει ηγετική θέση και στη δημιουργία έξυπνων εφαρμογών για smartphones πολλές από τις οποίες εντυπωσιάζουν με την πρωτοτυπία τους αν και είναι… αμφιβόλου χρησιμότητας.

Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελεί μια ολοκαίνουργια εφαρμογή ονόματι «ChiChi» (η ιαπωνική λέξη για το στήθος) η οποία βρίσκεται ακόμα σε δοκιμαστικό στάδιο αλλά πρόκειται να κυκλοφορήσει στο εμπόριο τον Γενάρη.

Σύμφωνα με την εφημερίδα Mirror, η εφαρμογή βοηθάει τις γυναίκες να βρουν το ακριβές νούμερο στηθόδεσμου που πρέπει να αγοράσουν. Όμως, για να συμβεί αυτό, οι χρήστριες πρέπει πρώτα να τοποθετήσουν το smartphone ανάμεσα στα στήθη τους, προκειμένου να γίνει η μέτρηση με χρήση της κάμερας και του αισθητήρα του κινητού.

Η ομάδα των προγραμματιστών που είναι υπεύθυνη για τον σχεδιασμό της πρωτοποριακής εφαρμογής ισχυρίζεται ότι το «ChiChi» έχει ως στόχο την καλύτερη υγεία των γυναικών, η «συντριπτική πλειοψηφία των οποίων φορούν λάθος νούμερο στηθόδεσμου», όπως αναφέρουν χαρακτηριστικά.

Ωστόσο, μία φεμινιστική οργάνωση στην Ιαπωνία απορρίπτει ως ανοησίες τους ισχυρισμούς των προγραμματιστών, λέγοντας ότι οι γυναίκες «καταλαβαίνουν από ένστικτο εάν τους κάνει ή όχι ένας στηθόδεσμος» και κατηγορώντας τους developers ότι δημιούργησαν μία σεξιστική εφαρμογή, σχεδιασμένη αποκλειστικά για την… οπτική ικανοποίηση των ανδρών.

Πηγή:www.protothema.gr

Κείμενο: Μαρκέλλα Δήμου

Πηγή:www.talcmag.gr

Άφησε το άρρωστο μωρό της μόνο του για ένα λεπτό .. Όταν γύρισε αυτό που είδε ήταν καταπληκτικό!!!

Επειδή το μωρό της ήταν άρρωστο, αυτή η μαμά έφυγε μόνο για ένα λεπτό από δίπλα του με σκοπό να φέρει κάποιο φάρμακο για να το κάνει καλά .

Όταν ήρθε πίσω αυτό που είδε  ήταν καταπληκτικό !

Δείτε το βίντεο που θα  κλέψει την καρδιά σας !

Πηγή: www.newsitamea.gr

Το άγχος όλων των γονέων είναι να μεγαλώσουμε υγιή και ευτυχισμένα παιδιά. Όλα είναι εύκολα για την υλοποίηση αυτού του στόχου μέχρι την πρώτη “σκανδαλιά”…κι εκεί τίθεται το ερώτημα: Να το χτυπήσω; Να του φωνάξω; Ή να το βάλω τιμωρία;

Aπό τη στιγμή που το παιδί αρχίζει να αντιλαμβάνεται τον κόσμο και να μιλά, καλό θα ήταν να έχει επιλογές. Οι επιλογές βοηθούν το παιδί να παίρνει πρωτοβουλίες, να είναι ανεξάρτητο, και να μάθει τις φυσικές συνέπειες των πράξεων και των αποφάσεών του. Συνεπώς, όταν το παιδί κάνει μία λάθος επιλογή, η φυσική συνέπεια δεν είναι οι φωνές και η σωματική βία, αλλά η αφαίρεση κάποιου προνομίου ή κάποιας αγαπημένης δραστηριότητας από τη στιγμή που θα εξαντληθεί ο γόνιμος διάλογος.

Γιατί;

Όχι στη σωματική βία: το πιο απλό μπατσάκι που οι περισσότεροι γονείς το θεωρούμε αθώο, μέχρι και το πιο δυνατό χαστούκι είναι πρότυπα μίμησης. Το παιδί, ειδικά στα πρώτα χρόνια της ζωής του, μαθαίνει μέσω μίμησης. Kοινώς ό,τι βλέπει κάνει. Το καλό παράδειγμα, λοιπόν, το δίνουμε εμείς οι γονείς αποφεύγοντας τη σωματική βία. Εξάλλου, επιδεικνύοντας την κυριαρχία μας μέσω του ξύλου, ειδικά κατά την περίοδο της εφηβείας, μπορεί να βλάψουμε την ταυτότητα που με πολύ λαχτάρα και πάθος έχει ανάγκη να διαμορφώσει ο έφηβος, γεγονός με πολύ άσχημες συνέπειες.

Όχι στις φωνές: οι φωνές και μάλιστα εκφράσεις όπως “Δεν μ’ακούς! Στον τοίχο μιλάω! Άχρηστος!” έχουν τις ίδιες επιπτώσεις με τη σωματική βία. Το παιδί ακούει και καταλαβαίνει ό,τι του λέμε και με τον τρόπο που το λέμε. Η ένταση,λοιπόν, και το περιεχόμενο των φωνών παράγουν ένα αντιδραστικό παιδί, ενώ του προκαλούν άσχημα συναισθήματα όπως στενοχώρια, ντροπή, ταπείνωση (ειδικά κατά την εφηβεία). Μία έντονη, σίγουρη και σύντομη φωνή είναι πολύ πιο αποτελεσματική από μία διαρκή γκρίνια ή ασυνάρτητες φωνές.

Ναι στο διάλογο και στη φυσική συνέπεια των πραγμάτων: ένα παιδί θέλει πολύ αυτοπειθαρχία, κατανόηση και χρόνο. Είναι πολύ χρήσιμος ο διάλογος με το παιδί ακόμα κι αν χρειαστεί να επαναληφθεί πολλές φορές. Ο διάλογος θα μας βοηθήσει να καταλάβουμε τα αίτια της συμπεριφοράς του παιδιού, θα μας φέρει πιο κοντά του και θα ενισχύσουμε την αυτο-εικόνα του, καθώς δεν φαίνεται να το υποτιμάμε αλλά να το αντιμετωπίζουμε σαν ένα ώριμο άτομο.

Περίπτωση 1

Το παιδί δεν μαζεύει τα παιχνίδια του. Εμείς διαρκώς του επισημαίνουμε να τα μαζεύει. Εν τέλει, χάνει ένα. Φυσική συνέπεια δεν είναι οι φωνές και η βία. Ακόμα κι αν ζητήσει άλλο, εμείς μπορούμε απλώς να του εξηγήσουμε πως αυτό το γεγονός είναι μία φυσική συνέπεια του να μη μαζεύει κανείς τα παιχνίδια του.

Ναι στην αφαίρεση κάποιου προνομίου ή κάποιας αγαπημένης δραστηριότητας (ας πούμε κοινώςτιμωρία): διαχωρίζοντας την τιμωρία από την εκδίκηση, αλλά και τη θέση μας, ότι δηλαδή δεν είμαστε τύραννος αλλά ένας γονέας που ακολουθεί κάποιους κανόνες, η τιμωρία μπορεί και βοηθάει αν εξαντληθεί ο διάλογος. Για να υπάρχει τιμωρία σημαίνει πως το παιδί γνωρίζει τους κανόνες του σπιτιού, καθώς χωρίς κανόνες δεν μπορεί να έχει αποτέλεσμα η τιμωρία. Η τιμωρία δεν είναι σωματική βία ούτε φωνές, αλλά η αφαίρεση κάποιου προνομίου ή κάποιας αγαπημένης δραστηριότητας, ενώ εφαρμόζεται πάντα μετά την εκδήλωση της προβληματικής συμπεριφοράς εξηγώντας το παιδί γιατί τιμωρείται.

Περίπτωση 2

Ζητάμε μέρες από το παιδί να σεβαστεί τα πράγματά μας και να μην τα χαλάει. Δεδομένου ότι εξαντλείται ο διάλογος την επόμενη φορά που χαλάσει ένα δικό μας αντικείμενο, του απαγορεύεται να δει την αγαπημένη του εκπομπή στην τηλεόραση εξηγώντας του “γιατί”. Σε περίπτωση που δεν είναι εφικτό να τεθεί κάποια τιμωρία δεν την αναβάλλουμε για την επόμενη μέρα, αλλά εφαρμόζουμε και πάλι τον διάλογο.

Τα παιδιά μας έχουν ανάγκη. Στα λάθη τους μας έχουν περισσότερο ανάγκη.

Αλεξία Σταθάκη

Πηγή:www.psycholoygeia.gr

Μια animation ταινία που βασίζεται στη σχέση ανάμεσα σε ένα άστεγο αγόρι και ένα δέντρο. Η ταινία αγγίζει με ανθρώπινο τρόπο θέματα όπως η εγκατάλειψη, η μοναξιά, η κοινωνική απομόνωση, καθώς και τη φύση και πώς την αγνοεί ο άνθρωπος.

Είναι εμπνευσμένη από την ομώνυμη ιστορία του Ευγένιου Τριβιζά και προσαρμόστηκε για την οθόνη από τον ίδιο και τον Παναγιώτη Ραππά. Τη μουσική υπογράφει ο Δημήτρης Παπαδημητρίου.

Πηγή:enallaktikidrasi.com