Πόσες φορές παίρνουμε ως δεδομένο πως θα υπάρξει το «αύριο» κι αναβάλλουμε πράγματα που θέλουμε να κάνουμε ή να πούμε;

Η αλήθεια είναι πως την πλειοψηφία των ανθρώπων τη χαρακτηρίζει συχνά μια τάση για αναβλητικότητα. Αυτό, λοιπόν, θα συζητήσουμε κι εμείς απόψε.

Στη ζωή μας είναι καλύτερο και περισσότερο παραγωγικό να μην αφήνουμε στην άκρη τα σημαντικά πράγματα, να θέτουμε στόχους και να έχουμε προτεραιότητες.

Ο καθένας μας γνωρίζει τι είναι σημαντικό γιʾ αυτόν στη συγκεκριμένη φάση της ζωής σου. Για μένα μπορεί να προέχει να βρω δουλειά, για σένα μπορεί να είναι σημαντικό να βρεις τον έρωτα. Αυτό δεν έχει καμιά σημασία. Στόχος είναι και ο ένας, στόχος παραμένει και ο άλλος.

Όμως, όταν ξέρεις τις προτεραιότητές σου κι επιθυμείς να πραγματοποιήσεις άμεσα τα σχέδιά σου ή ακόμα και τα όνειρά σου, γιατί χρονοτριβείς κι ασχολείσαι με λιγότερο σημαντικά πράγματα;

Μπορεί να αγχώνεσαι. Καλώς ή κακώς το νʾ αναβάλλεις κάτι, σε προστατεύει προσωρινά απʾ το μεγάλο άγχος ή τη μεγάλη ευθύνη που ξέρεις πως θα πρέπει να πάρεις.

Ο φόβος είναι ο κύριος λόγος που μας κρατά πίσω απʾ το να πάρουμε τη ζωή στα χέρια μας.Εγώ για παράδειγμα φοβάμαι να αφήσω την πόλη που μένω και νʾ αναζητήσω εργασία σʾ άλλη πόλη ή ακόμα και στο εξωτερικό. Όμως, απʾ τη στιγμή που αναγνωρίζω το πρόβλημα, πρέπει να δράσω. Πρέπει να πάρω το ρίσκο, να ξεβολευτώ, νʾ αφήσω τις δικαιολογίες και να έχω πια την ευθύνη των πράξεων και των επιλογών μου.

Είναι δύσκολο να αφήσεις το ασφαλές για το άγνωστο. όμως, με το νʾ αναβάλλεις συνεχώς αυτά που πρέπει να γίνουν, μένεις πίσω. Και τελικά αυτή η κατάσταση είναι φαύλος κύκλος καθώς το άγχος παραμένει. Η διστακτικότητα σου σε βασανίζει.

Μην αφήνεις, λοιπόν, τον ίδιο σου τον εαυτό να γίνεται το εμπόδιο στη ζωή σου. Απʾ το πιο απλό μέχρι και το πιο σοβαρό.

Αναβάλλεις έναν καφέ μʾ ένα φίλο καθώς ξέρεις πως έχεις τη δυνατότητα να τον δεις αύριο. Τελικά, όμως, αυτός ο φίλος εκτάκτως φεύγει ταξίδι και δεν καταφέρνεις να τον δεις για μεγάλο διάστημα.Δεν συνειδητοποιείς εκείνη τη στιγμή πως το «ας το αφήσουμε για αύριο» ήταν ένα μεγάλο λάθος. Φυσικά όταν αναφερόμαστε στο «αύριο» εννοούμε οποιοδήποτε χρονικό διάστημα από την σημερινή ημέρα.

Αναβλητικότητα είναι κι όταν μαθαίνεις πως μια συγκεκριμένη επιχείρηση ζητά υπάλληλο. Ενδιαφέρεσαι για τη θέση αλλά τελικά δεν επικοινωνείς μαζί τους άμεσα και βλέπεις τη «χι ή ψι» που δεν άφησε λεπτό χαμένο να παίρνει τελικά τη θέση. Ας είχες περισσότερα προσόντα απʾ αυτήν. Δεν νιώθεις πολύ κουτός εκείνη τη στιγμή; Εσύ φταις, όμως, γιατί ανέβαλλες ένα τηλεφώνημα που θα οδηγούσε σε ραντεβού για συνέντευξη.

Το καλύτερο είναι να μην είμαστε μοιρολάτρες, να μην τεμπελιάζουμε κι ειδικά όταν αναγνωρίζουμε τα ως τώρα λάθη μας και τις χαμένες ευκαιρίες μας.

Μην αναβάλλεις τίποτα. Ούτε για αύριο, ούτε για μεθαύριο κι ούτε φυσικά για τον επόμενο μήνα ή έτος. Τώρα είναι η ώρα να κάνεις και να πεις αυτά που θες.

Κάθε μέρα να δίνεις προτεραιότητα σʾ αυτό που είναι σημαντικό για σένα κι αυτό να ξεκινάς να πραγματοποιείς. Διεκδίκησε τώρα τη δουλειά που θες, την κοπέλα ή το αγόρι που σου αρέσει.

Μίλησε στον σύντροφό σου για το θέμα που σε απασχολεί. Πάρε τηλέφωνο τον αδερφό σου που έχετε ψυχρανθεί το τελευταίο διάστημα και ζήτα του «συγνώμη». Αποδέξου την πρόσκληση των φίλων απʾ τη συμπρωτεύουσα που σε έχουν χρυσώσει να τους επισκεφτείς και με δικαιολογίες το τρενάρεις διαρκώς.

Τίποτα δεν πρέπει να θεωρείται δεδομένο.

Κλείνοντας, προσπάθησε να μην ξεχνάς να λες «σ’ αγαπώ» στα αγαπημένα σου πρόσωπα και στην οικογένειά σου. Προσπάθησε να λες πιο συχνά «ευχαριστώ», «παρακαλώ».Πράγματα απλά που δεν τους δίνουμε σημασία, έρχεται η στιγμή που πρέπει να τα κάνουμε και τότε να είναι αργά.

Σήμερα, τώρα. Παρόν. Δώσε βάση σε αυτές τις λέξεις και το μέλλον σου θα είναι πολύ καλύτερο!

Πηγή: www.ilov.gr

Ποια γυναίκα δεν θέλει να γίνει μάνα; Θεωρούμε τη μητρότητα τόσο φυσική, που και μόνο η ερώτηση φαντάζει αυτονόητη. Είναι όμως η μητρότητα φυσική;

Μια μεγάλη παρένθεση. Είναι απίστευτο πόσο εύκολα επικαλούμαστε τη φύση για να δικαιολογήσουμε ή να καταδικάσουμε διάφορες ανθρώπινες συμπεριφορές. Ομως το να είμαστε άνθρωποι σημαίνει να πηγαίνουμε κόντρα στη φύση. Ο άνθρωπος δεν υπάρχει στη φύση, σε άγρια μορφή, ποτέ και πουθενά. Ο άνθρωπος υπάρχει μόνο μέσα σε κοινωνίες, δηλαδή σε πολιτισμικές κατασκευές, οι οποίες ορίζουν -αυθαίρετα κάθε φορά- τι εμείς οι άνθρωποι θεωρούμε ότι είναι φυσικό ή παρά φύση: με ποιον κάνουμε σεξ, από ποια ηλικία, σε ποια ηλικία είναι «σωστή» ή «λάθος» η εγκυμοσύνη κτλ.

Λόγου χάρη, η φύση «ορίζει» ότι ένα 14χρονο κορίτσι μπορεί να κάνει παιδιά, αλλά εδώ και κάμποσες δεκαετίες, τουλάχιστον στις δυτικές κοινωνίες, το θεωρούμε «αφύσικο» (διάβαζε: ανήθικο, προβληματικό). Ακόμα και το παροιμιώδες «παρά φύση» σεξ είναι απόλυτα φυσικό, με την έννοια ότι παρατηρείται στη φύση – τα δελφίνια κάνουν σεξ με τους φυσητήρες τους, το όργανο αναπνοής τους, το οποίο δεν έχει κατασκευαστεί για διείσδυση, αλλά και τι μ’ αυτό; Προφανώς, τα δελφίνια αδιαφορούν και απλώς απολαμβάνουν το σεξ τους χωρίς να χολοσκάνε περί «φυσικού» ή «αφύσικου». Στα ζώα της φύσης υπάρχει επίσης αιμομιξία, παιδοφιλία, παιδοκτονία κτλ, οπότε ας πάψουμε να επικαλούμαστε τη φύση ως αποδεικτικό στοιχείο «φυσιολογικότητας». Ο άνθρωπος δεν είναι ζώο της φύσης, αλλά του πολιτισμού.

Αυτή η εισαγωγή είναι απαραίτητη, γιατί θέλω να μιλήσω για τη (μη) μητρότητα και κάθε φορά που μιλάμε για τη μητρότητα, πάντα κάποιος θα επικαλεστεί τη φύση με σχόλια τύπου: «ο «φυσικός» προορισμός της γυναίκας είναι να γίνει μάνα και είναι αφύσικο να μη θέλει».

Πώς αντιμετωπίζονται οι γυναίκες που από επιλογή τους δεν θέλουν να γίνουν μητέρες; Παράλληλα, είναι όλες οι μητέρες ικανοποιημένες με την απόφαση να κάνουν παιδιά ή μήπως το έχουν μετανιώσει;

Το 2013 ξεκίνησα να οργανώνω βιωματικά εργαστήρια για τη (μη) μητρότητα γιατί πολλές γυναίκες που γνώριζα, είτε επαγγελματικά είτε στον προσωπικό μου κύκλο, μιλούσαν συχνά για ένα άγχος που είτε τις ταλαιπωρούσε καθημερινά είτε λειτουργούσε σιγανά αλλά μόνιμα στο πίσω μέρος του μυαλού τους: Θα κάνω παιδιά; Θέλω να κάνω παιδιά; Αν δεν θέλω, θα το μετανιώσω;

Στα εργαστήρια, πολλές γυναίκες μου ανέφεραν ότι υφίστανται συνεχείς πιέσεις να γίνουν μάνες. Η πίεση αυτή συχνά είναι ρητή, αλλά τις περισσότερες φορές είναι πιο ύπουλη: βομβαρδιζόμαστε με ασταμάτητα μηνύματα από διαφημίσεις, ταινίες, περιοδικά, συνεντεύξεις κτλ για την «πιο ευτυχισμένη στιγμή» μιας γυναίκας (όταν έγινε μάνα) ή το πόσο «ολοκληρώνεται» όταν γίνει μητέρα. Οταν από τα γεννοφάσκια σου σε έχουν μεγαλώσει με ένα μήνυμα «όταν θα κάνεις παιδιά», είναι δύσκολο να αμφισβητήσεις αυτό το «όταν» και να το αντικαταστήσεις με ένα «αν» − πόσο μάλλον μ’ ένα «δεν».

Τι σημαίνει για μια γυναίκα μετά από κάποια ηλικία να επιλέξει να μην κάνει παιδιά; «Σε λυπούνται. Δεν σου το λένε στα μούτρα σου, αλλά σου φέρονται σαν να έχεις αδικηθεί απ’ τη ζωή, σαν κατώτερη» ανέφερε μια γυναίκα σ’ ένα εργαστήρι. «Σε θεωρούν προβληματική» είπε μια άλλη. «Ειδικά αν κάνεις το λάθος και τους πεις ότι συνειδητά δεν θέλησες να γίνεις μητέρα, ακούς διάφορα: ότι είσαι εγωίστρια και σκέφτεσαι μόνο τον εαυτούλη σου, να πας να κοιτάξεις τα ψυχολογικά σου για να ξεπεράσεις αυτό το πρόβλημα κτλ κτλ». «Η μητρότητα θεωρείται απόδειξη ωριμότητας, σαν να πέρασες εξετάσεις και πήρες πτυχίο ενηλικίωσης απλά και μόνο επειδή έκανες παιδί» είπε μια άλλη γυναίκα.

Ολοένα και περισσότερες γυναίκες, ωστόσο, επιλέγουν συνειδητά να μην τεκνοποιήσουν. Οι αριθμοί είναι αποκαλυπτικοί: Το 2010, το 20% των γυναικών ηλικίας 40-44 στις ΗΠΑ δεν είχαν παιδί, σε σύγκριση με μόλις 10% το 1979. Ακόμα μεγαλύτερα ποσοστά γυναικών χωρίς παιδιά παρατηρούνται στη Βρετανία, τη Γερμανία και την Ιαπωνία. Σιγά-σιγά αναδύεται ένα κίνημα childfree, στο οποίο η κατασκευασμένη λέξη παίζει μεγάλο ρόλο στην απενοχοποίηση της μη τεκνοποίησης, αφού δεν πρόκειται για άτεκνους (childless) αλλά για ανθρώπους «ελεύθερους από παιδιά».

Κι ενώ έναν άντρα που επιλέγει να μη γίνει πατέρας λίγοι θα τον θεωρήσουν προβληματικό, για μια γυναίκα το κοινωνικό και προσωπικό διακύβευμα είναι πολύ μεγαλύτερο. Είναι δύσκολο για την ίδια τη γυναίκα να προσεγγίσει το «θέλω/δεν θέλω» της μητρότητας, όταν υπάρχει τόσο μεγάλη κοινωνική πίεση να κάνει παιδιά και κοινωνικός υποβιβασμός αν δεν κάνει.

Σε μια ενδεικτική έρευνα που διεξήγα διαδικτυακά, από τις 122 γυναίκες χωρίς παιδιά που απάντησαν, το 42% υφίσταται πιέσεις να κάνει παιδιά, με μόνο ένα 13% να μην ενοχλείται από αυτές οι πιέσεις. Το 38% των γυναικών χωρίς παιδιά ανησυχεί ότι μπορεί να το μετανιώσει αν δεν κάνει παιδιά, ενώ μόνο 21% νιώθουν σίγουρες ότι δεν θα το μετανιώσουν. Από αυτές τις 122 γυναίκες το 20% νιώθουν σίγουρες ότι δεν θέλουν να κάνουν παιδιά, το 34% θέλει, αλλά η πλειονότητα (42%) νιώθει αβεβαιότητα.

Αν μια γυναίκα δεν έχει κάνει παιδί μετά από κάποια ηλικία, καλείται να δώσει εξηγήσεις. Γυναίκες όπως η Τζένιφερ Άνιστον, η Κάμερον Ντίαζ, η Χέλεν Μίρεν ή η Κάιλι Μινόγκ συνεχώς βομβαρδίζονται με ερωτήσεις για το πότε (όχι το αν) θα μείνουν έγκυες ή αν μετάνιωσαν που δεν έκαναν παιδί. Όπως έχει πει η Άνιστον, θεωρείται ότι έχεις αποτύχει ως γυναίκα επειδή δεν έχεις αναπαραχθεί. Ας σημειωθεί επίσης ότι υπάρχει ολόκληρη βιομηχανία πίσω από την τεκνοποίηση, η οποία φροντίζει να ασκούνται πιέσεις, έμμεσα ή άμεσα, στις γυναίκες για το πόσο σούπερ τέλεια είναι η ζωή όταν είσαι μανούλα.

Η μητρότητα είναι πεπρωμένο ή δυνατότητα, μια από τις διάφορες δυνατότητες που μπορούμε να πραγματώσουμε ως άνθρωποι; Αναμφίβολα, η μητρότητα παρουσιάζεται ως σχεδόν αναπόφευκτο πεπρωμένο της γυναίκας, με αποτέλεσμα οι γυναίκες που δεν επιθυμούν να γίνουν μητέρες ή γίνονται και δεν είναι ευτυχισμένες με τον ρόλο της μητέρας (κι ας αγαπούν τα παιδιά τους) να νιώθουν προβληματικές.

Επίσης, το να κάνω παιδί αποκτά περισσότερη αξία απ’ όση θα είχε κανονικά, επειδή αυτή η δυνατότητα έχει προθεσμία λήξης. Οπως και με τις διαφημιστικές προσφορές (η προσφορά λήγει σήμερα!), αυτό που κινδυνεύουμε να χάσουμε γίνεται πιο πολύτιμο απ’ ό,τι θα ήταν αν συνεχίζαμε να έχουμε πρόσβαση σε αυτό. Για αρκετές γυναίκες, αυτό που τις βασανίζει δεν είναι μόνο το αν θέλουν παιδί ή όχι αλλά το γεγονός ότι πρέπει αναγκαστικά να επιλέξουν και να ζήσουν με αυτή την επιλογή για πάντα. Αυτή η πίεση χρόνου και η μονιμότητα της επιλογής λειτουργεί διαστρεβλωτικά στα θέλω/δεν θέλω.

Πηγή:www.protagon.gr

Όταν νοσηλευτές και γιατροί έχουν φαντασία.

Όταν σκέφτεται κανείς τη λέξη «νοσοκομείο», σίγουρα δεν σκέφτεται μαζί και τη λέξη «Χριστούγεννα» αλλά οι παρακάτω φωτογραφίες ελπίζουν να το αλλάξουν έστω και λίγο αυτό… τουλάχιστον για την περίοδο των διακοπών και για όσους ανθρώπους νοσηλεύονται!

Ποιος θα φανταζόταν ότι τα γάντια λατέξ θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν ως υλικά για ένα χριστουγεννιάτικο δέντρο… Ή ότι οι συλλέκτες ούρων θα μπορούσαν να μετατραπούν σε χριστουγεννιάτικα φωτάκια και στεφάνια. Στο διαδίκτυο κυκλοφορούν πολλές φωτογραφίες από ευφάνταστους νοσηλευτές και γιατρούς που έδωσαν μια χαρούμενη νότα την περίοδο των Χριστουγέννων σε νοσοκομεία όλου του κόσμου.

Δείτε τα καλύτερα…

1. Τα μωρά που γεννιούνται σε εορταστικές περιόδους τυλιγμένα σε Χριστουγεννιάτικες κάλτσες, προφανώς με την έγκριση των γονιών…

2. Το νοσοκομείο που ξέρει να είναι γιορτινό και αξιοποιεί αναλόγως τις γιρλάντες ώστε να μοιάζουν με καρδιογράφημα! Ευφάνταστο ομολογουμένως.

3. Ξέρεις ότι δουλεύεις σε νοσοκομείο όταν το χριστουγεννιάτικο δέντρο είναι κάπως έτσι… από λάτεξ γάντια! Μπορεί να συμπεριληφθεί και στα πιο παράξενα χριστουγεννιάτικα δέντρα.

4. Σωληνάρια αίματος σε Αγιοβασιλιάτικη μπότα!

5. Μπουκαλάκια με φάρμακα… μετατράπηκαν σε χριστουγεννιάτικα φωτάκια. Πρωτότυπα και… νοσοκομειακά. –

6. Ένας κλασικός χριστουγεννιάτικος στολισμός νοσοκομείου με ψαλίδια και μπουκαλάκια.

7. Χριστουγεννιάτικο δέντρο από… προφυλακτικά και ενδιαφέροντα μηνύματα.

8. Επιτοίχιο… δέντρο με γάντια νοσηλείας και άλλα νοσοκομειακά! –

9. Ένας… διαφορετικός στολισμένος σκελετός…

10. Χριστουγεννιάτικο στεφάνι από… ουροσυλλέκτες

Πηγή: Newsbeast.gr

Πηγή: otherside.gr |  Tο διαβάσαμε εδώ – See more at: http://newsone.gr/paraxena/593132-nosokomeia-me-christoygenniatike-empneyse#sthash.aZUTHNP2.dpuf

«Δεν μου αρέσει να σκέφτομαι τον εαυτό μου ως πρόσφυγα. Συνήθιζα να μένω σε ένα υπέροχο μέρος του Χαλεπίου, όπου πέρασα  τα είκοσί μου ταξιδεύοντας στη χώρα εργαζόμενη ως πολιτικός μηχανικός για την κυβέρνηση. Γνώρισα τον άντρα μου πριν από έξι χρόνια, όταν ήμουν 34. Ήταν γιατρός, αλλά θυμάμαι ότι μου τον γνώρισαν. Εκείνος, από την άλλη πλευρά, λίγο πολύ αμέσως ζήτησε να με παντρευτεί. Τελικά ενέδωσα – νομίζω ότι ήξερα μέσα μου ότι αυτός ήταν ο ένας. Από τότε, ήμασταν αχώριστοι. Το σπίτι μας ήταν παλιό και όμορφο, με τεράστια, ψηλά ταβάνια, λευκούς τοίχους και δάπεδο με πλακάκια. Περνούσαμε τις μέρες μας στη δουλειά και τα βράδια μας με τους φίλους μας – τρώγαμε έξω, ακούγαμε μουσική … ήμασταν φυσιολογικοί.

Στην αρχή, δεν ήμουν φοβισμένη, όταν τα πράγματα άρχισαν να αλλάζουν. Δεν πίστευα ότι θα με επηρεάσει. Αλλά μετά από μήνες που αντάρτες στρατιώτες πολεμούσαν τον προέδρο Μπασάρ Αλ-Άσαντ, βόμβες άρχισαν να πέφτουν. Όλες οι διαφορετικές ομάδες άρχισαν να επιτίθενται ο ένας τον άλλον, και στη συνέχεια το Ισλαμικό Κράτος άρχισε να προσπαθεί πάρα πολύ να κυριεύσει τη χώρα. Είμαι μια Παλαιστίνια, αλλά ο πόλεμος στη Γάζα δεν ήταν τίποτα σε σύγκριση με αυτό. Δεν υπήρχε τρεχούμενο νερό, ηλεκτρικό ρεύμα. Κανόνες ξεκίνησαν να εφαρμόζονται σε ορισμένες περιοχές, που μας απαγόρευαν να διατηρούμε φωτογραφίες στα κινητά μας, μας απαγόρευαν τη χρήση αμερικανικών προϊόντων και την έξοδο όταν έπεφτε σκοτάδι. Εάν παράκουγες, θα εξαφανιζόσουν. Σταματήσαμε να βγαίνουμε από το σπίτι το βράδυ και σταματήσαμε να βλέπουμε φίλους. Συνήθιζα να αγρυπνώ ακούγοντας βόμβες να πέφτουν και αναρωτιόμουν αν θα καταφέρναμε να παραμείνουμε ζωντανοί τη νύχτα.

Συνέχισα να πηγαίνω στη δουλειά, αλλά δεν υπήρχε τίποτα να κάνω. Εκτός από τον πόλεμο, όλα είχαν έρθει σε στασιμότητα. Αν περπατούσες στο δρόμο, δεν έβλεπες κανέναν. Όλοι κρυμμένοι στα πίσω δωμάτια των μισογκρεμισμένων σπιτιών τους, πίσω από τους τοίχους που είχαν καταρρεύσει. Όταν γέννησα την πρώτη κόρη μου, Σαμ, η οικογένειά μου δεν μπορούσε να διασχίσει τη χώρα για να την συναντήσει για πάνω από ένα χρόνο. Ήμουν μόλις λίγους μήνες έγκυος στο δεύτερο παιδί μου, την Μπίζαν, όταν άρχισαν να βομβαρδίζουν τον δρόμο που μέναμε. Με την Σαμ στην αγκαλιά μου, άρπαξα μια τσάντα με το διαβατήριό μου, και έτρεξα. Νοικιάσαμε ένα άλλο σπίτι σ’ένα άλλο, υποτίθεται ασφαλέστερο, μέρος της πόλης. Στη συνέχεια, το φαγητό άρχισε να τελειώνει, και βρεθήκαμε να τρώμε ξηρό ρύζι για κάθε γεύμα. Αλλά αυτή ήταν η μικρότερη από τις ανησυχίες μου.

Ήταν μόλις τον Απρίλιο του τρέχοντος έτους, όταν έμεινα έγκυος για τρίτη φορά, που αποδέχθηκα ότι θα έπρεπε να φύγουμε. Εγώ δεν σκόπευα να κάνω άλλο παιδί – στην αρχή, είχα ευχηθεί να πεθάνει μέσα μου. Καλύτερα από το να μεγάλωνε σε μια χώρα γεμάτη φόβο. Η Σαμ και η Μπίζαν ήταν δύο και τριών ετών, αλλά δεν έπαιζαν ποτέ έξω. Δεν μπορούσαν να πάνε στο νηπιαγωγείο – μπορεί να μην πάνε στο σχολείο. Ακόμα, ο σύζυγός μου δεν ήθελε να έρθει μαζί μας – ως γιατρός, ένιωθε ότι χρειαζόταν εδώ. Για πέντε μήνες, διαφωνούσαμε κάθε μέρα. Αλλά στο τέλος, μας άφησε να φύγουμε. Το τελευταίο πράγμα που μου είπε ήταν να κρατήσω ασφαλείς τον εαυτό μου και τα παιδιά μας, γιατί είμαστε όλη του η ζωή. Αν δεν το έκανα, είπε, τότε ο πόνος δεν θα άξιζε τον κόπο.

Πιστεύεις ότι θα πρέπει βαλίτσες για να μετακινηθείς σε όλο τον κόσμο, αλλά όταν έρχεται η στιγμή, θα χρειαστείς μόνο τον εαυτό σου. Αν έχεις αρκετές οικονομίες, οι άνθρωποι θα σε μεταφέρουν οπουδήποτε – ακόμα και πέρα ​​από τα σύνορα.

Κουβαλούσα τα πιστοποιητικά γέννησης μας και το πτυχίο μου, και μια τσάντα γεμάτη με φάρμακα και μια αλλαξιά ρούχα για τις κόρες μου. Είμαι μουσουλμάνα, αλλά δεν φοράω συνήθως μαντίλα, οπότε αρκέστηκα σε ένα νικάμπ που καλύπτει τα μαλλιά μου, το λαιμό μου και το σώμα μου για να μην τραβάω την προσοχή, και τύλιξα το διαβατήριό μου σε μεμβράνη και το έδεσα στην κοιλιά μου. Και τότε, νωρίς ένα πρωί, το Σεπτέμβριο, αποχαιρέτησα τον άντρα μου και περπάτησα έξω από την πόλη. Μαζί, περπατήσαμε και περπατήσαμε. Κουβαλούσαν την Μπίζαν, και η Σαμ συμβάδιζε μαζί μου. Αν η Σαμ κουραζόταν, της έλεγα ότι και το μωρό στην κοιλιά μου κουραζόταν πάρα πολύ, και αυτός ήταν ο λόγος που δεν μπορούσα να την μεταφέρω. Τη νύχτα, λαθρέμποροι μας έδειξαν ένα δωμάτιο με περίπου 20 άλλους ανθρώπους. Στη συνέχεια περπατήσαμε λίγο περισσότερο. Όταν πλησιάζαμε την Τουρκία, πληρώσαμε ένα οδηγό για να μας μεταφέρει πέρα ​​από τα σύνορα – περάσαμε τέσσερις ώρες κρυμμένοι στο πίσω μέρος του αυτοκινήτου του, όπως έχουμε περάσει από τα σημεία ελέγχου, πριν πάρουμε ένα 14ωρο λεωφορείο στη Σμύρνη, μια πόλη κοντά στην ακτή. Στις δύο τα μεσάνυχτα, βρήκαμε ένα ξενοδοχείο, και πέρασε τρεις ημέρες κρύμμένοι εκεί. Δεν φεύγαμε για τίποτα – ούτε για τρόφιμα, ούτε για καθαρό αέρα. Τίποτα δεν άξιζε τον κίνδυνο να συλληφθούμε και να απελαθούμε πίσω.

Τελικά, ένας άλλος λαθρέμπορος μας είπε ότι θα έπαιρνε τους τρεις μας στην Ευρώπη για 2.000 ευρώ. Ο ίδιος μας έβαλε στο πίσω μέρος ενός φορτηγού με περίπου 30 άλλους, και κανείς δεν ήξερε πού πηγαίναμε. Στη συνέχεια φώναξε σε μας να βγούμε, και μας ανάγκασε να περπατήσουμε για ώρες μέσα σε ένα δάσος. Ήταν νωρίς το πρωί όταν σταματήσαμε σε ένα ξέφωτο. Παντού, όπου κι αν κοίταζες, υπήρχαν σκουπίδια: άδεια μπουκάλια, μεταλλικά κουτιά, περιτυλίγματα, και παλιά κομμάτια τροφίμων που είχαν συσσωρευτεί. Μας ανάγκασε να καθίσουμε και να περιμένουμε. Δεν υπήρξε καμία σκιά, και πουθενά αλλού να πάμε. Όλο και περισσότεροι άνθρωποι συνέχισαν να φτάνουν, και ο ήλιος χτυπούσε τα πρόσωπά μας. Είχα μόνο ένα μπουκάλι νερό, και ήμουν τόσο φοβισμένη ότι θα τελείωνε, απλώς το χρησιμοποιούσα για να βρέξω τα χείλη της Σαμ και της Μπίζαν κάθε φορά που έκλαιγαν.

Ήταν βράδυ από τη στιγμή που οι άνδρες επέστρεψαν και μας πήγαν στο σκάφος μας. Η λέμβος έπλεε πάνω και κάτω, απειλώντας να ανατραπεί και να μας πετάξει όλους στη θάλασσα, και ένιωσα ναυτία καθώς κουβαλούσα τη Σαμ και τη Μπίζαν. Περισσότεροι από 50 από εμάς ήταν στριμωγμένοι μέσα, τα πάντα ήταν υγρά, και δεν μπορούσα να κουνήσω τα χέρια μου και τα πόδια μου. Ακόμα και τα σωσίβια προσέφεραν λιγότερη σιγουριά. Εάν δεν μπορούσες να κολυμπήσεις, δεν θα είχες την ευκαιρία να ζήσεις. Όταν φτάσαμε στην βόρεια ακτή της Λέσβου στην Ελλάδα, δεν μπορούσα να μιλήσω. Απλά αγκάλιασα τις κόρες μου και ξέσπασα σε λυγμούς.

Διασχίζοντας την Ευρώπη

Ήταν βράδυ από τη στιγμή που φτάσαμε στο Καρά Τεπέ, το κύριο κατάλυμα στο νότιο τμήμα του νησιού. Δεν είχαμε τη δυνατότητα να πάρουμε ταξί ή να μείνουμε σε ξενοδοχεία – παρόλο που ήταν άδεια, και είχα χρήματα. Χρησιμοποιώντας το φως από ένα τηλέφωνο, πέσαμε μέσα από το σκοτάδι προς τις σκηνές. Κουτιά από χαρτόνι ήταν τα κρεβάτια μας. Κάποιος είχε γράψει μια προσευχή στον Αλλάχ με μαρκαδόρο στα αραβικά. Τα ρούχα μας ήταν ακόμα υγρά από τη θάλασσα, αλλά δεν υπήρχε τίποτα για να αλλάξουμε. Η Σαμ και η Μπίζαν κοιμούνταν, αλλά εγώ ξάπλωσα εκεί για ώρες, τρέμοντας φοβισμένη.

Το πρωί, το κατάλυμα ήταν απασχολημένο. Δύο χιλιάδες άνθρωποι είχαν φτάσει από τη μια μέρα στην άλλη, και ο αέρας ήταν βαρύς με αμμωνία και μύγες. Δεν ήξερα πού να πάω, σε ποιον να μιλήσω ή πώς λειτούργησαν τα πράγματα, έτσι κάθισα στη σκηνή, περιμένοντας τα πράγματά μας να στεγνώσουν. Ηχεία μας είπε να σχηματίσουμε μια ουρά για να εγγραφείτε, και κατέφτασε αστυνομία για να κάνει απογραφή. Δανείστηκα ρούχα για τη Σαμ από μια γειτονική οικογένεια και την πήγα στην τουαλέτα, αλλά ένας άνδρας την έσπρωξε και έπεσε στη βρώμικη λάσπη. Δάκρυα γέμισαν τα μάτια μου και μου έσφιξε το χέρι. «Μην κλαις», μου είπε, και φυσικά έκλαψα περισσότερο.

Μετά την απογραφή, έκανα κράτηση εισιτηρίων για να ταξιδέψουμε στην Καβάλα. Για εννέα ώρες, καθίσαμε σε ένα πλοίο, ενώ οι Έλληνες άνδρες με κοιτούσαν και μουρμούριζαν. Η Μπίζαν και η Σαμ  ξάπλωσαν και κοιμήθηκαν. Τα επόμενα 1.500 χιλιόμετρα πέρασαν σε μια θαμπάδα. Τρένο μετά το τρένο και  λεωφορείο μετά το λεωφορείο.  Από τη Θεσσαλονίκη στην Ειδομένη στη Γευγελή στο Slanishte στο Πρέσεβο στο Βελιγράδι στην Kanjiža στο Horgoš στο Röszke στο Hegyeshalom στο Nickelsdorf. Με το ένα πόδι μπροστά από το άλλο, ένα βήμα τη φορά. Ο Yazan, ένας 19χονος από τη Δαμασκό, με είδε που πάλευα, και πήρε τη Σαμ στους ώμους του, ενώ εγώ κουβαλούσα τη Μπίζαν. Στη Σερβία, η Μαφία ήταν παντού, προσπαθώντας να βγάλει λεφτά από τον αγώνα μας. Έβαζαν ψεύτικα λεωφορεία και μα χρέωναν διπλάσια. Στην Ουγγαρία, ήμασταν τυχεροί – τα σύνορα δεν είχαν κλείσει, αλλά περάσαμε δύο ώρες κλειδωμένοι σε ένα σταθμευμένο τρένο. Μέχρι τη στιγμή που φτάσαμε στη Βιέννη, είχα μόλις κοιμηθεί για τρεις ημέρες. Η πλάτη μου πονούσε και όλα φαίνονταν άρωστα με ιδρώτα και σκόνη. Ήμασταν στην ουρά για έξι ώρες για να αγοράσουμε εισιτήρια για το Μόναχο. Η Μπίζαν έκλαιγε ενώ η Σαμ καθόταν σιωπηλά στα χέρια ενός ξένου. Εκείνο το βράδυ, βρήκα ένα διαμέρισμα. Έστειλα μήνυμα στο σύζυγό μου από το δωμάτιό μου. Είχα ένα μικρό μπουκάλι από το αφτερσέιβ του, το οποίο κρατούσα στη μύτη μου για να με πάρει ο ύπνος.

Την επόμενη μέρα, πήραμε το τρένο. Κοίταξα έξω από το παράθυρο στα πράσινα λιβάδια. Αλλά στο Σάλτσμπουργκ, το τρένο σταμάτησε, και αστυνομικοί μας φώναξαν να αποβιβαστούμε. Αν δεν ήσουν από την ΕΕ, δεν μπορούσες να περάσεις. Ένας Άραβας οδηγός ταξί μας λυπήθηκε, και μας είπε πώς να ταξιδέψουμε στη Γερμανία με τα πόδια. Πήραμε ένα λεωφορείο σε ένα χωριό κοντά στα σύνορα, και στη συνέχεια περπάτησαμε πάνω στα βουνά. Ποτέ δεν είχα νοιαστεί για να φτάσω στη Γερμανία πριν – Ήθελα απλά να πάω σε ασφαλές μέρος.

Το μέλλον

Φυσικά, δεν αρκούσε αυτό. Η αστυνομία εμφανίστηκε μετά από 55 λεπτά. Μας εντόπισαν όταν περιμέναμε στο δρόμο, και καθένας μπορούσε να καταλάβει από τις τσάντες μας και τα ρούχα μας και το δέρμα μας, ότι είχαμε περάσει στη χώρα παράνομα. Μας έβαλαν στο πίσω μέρος ενός φορτηγού, και μας οδήγησαν στο αστυνομικό τμήμα κοντά στο Freilassing. Για τρεις ώρες, ένας μεταφραστής μας ρωτούσε, «Πώς ξέραμε πώς να περάσουμε στη Γερμανία;», «Πληρώσαμε κάποιον για να μας φέρει;», «Πού θέλαμε να πάμε;» Στις 11 μ.μ. είπαν ότι θα μπορούσαμε να πάμε στο σταθμό του τρένου, αν πληρώναμε ένα ταξί. Μας έδωσαν διαφορετικά χρωματιστά βραχιολάκια – σαν εκείνα που θα παίρνατε αν επρόκειτο για ένα διεθνές φεστιβάλ ή ένα πάρτι – και τα μεσάνυχτα, η ομάδα μας μεταφέρθηκε στο Μόναχο. Μία ώρα μετά την έναρξη του ταξιδιού, η Σαμ είχε έναν εφιάλτη, και ξύπνησε ουρλιάζοντας.

Δεν ξέρω τι περίμενα όταν έφτασα στο Μόναχο – Κατευθυνόμουν απλώς προς το ασφαλέστερο μέρος που μπορούσα να σκεφτώ, όπου θα μπορούσαμε να περιμένουμε πριν επιστρέψουμε στη Συρία, όταν τελειώσει ο πόλεμος. Ο καθένας ξέρω ότι θέλει να πάει πίσω. Πίστευα ότι θα μπορούσα να κάνω φίλους στη Γερμανία, ή να αρχίσω να μαθαίνω τη γλώσσα. Αλλά την πρώτη μας νύχτα εκεί, έπρεπε να κοιμηθούμε σε ένα παγκάκι, και την επόμενη, μας πήγαν σε ένα παλιό στρατώνα. Στη συνέχεια, το διαβατήριό μου κατασχέθηκε, και μέχρι στιγμής, κανείς δεν μου έχει πει, πότε θα το πάρω πίσω. Κάνει κρύο εδώ, και όλοι έχουμε γρίπη, αλλά δεν υπάρχει καμία ιατρική υποστήριξη. Φοβάμαι μήπως ξεχαστώ, και μερικές φορές νιώθω τόση μοναξιά είναι δύσκολο να μην κλαίω όλη την ώρα.

Ξέρω ότι είμαστε ασφαλείς, και ξέρω ότι είμαστε τυχεροί, και αυτό σημαίνει τα πάντα. Αλλά ξεκίνησα να σκέφτομαι πως το γεγονός ότι έφτασα στην Ευρώπη δεν σημαίνει το τέλος των προβλημάτων μας. Φτάνοντας στην Ευρώπη ήταν μόνο η αρχή».

Διαβάστηκε εδώ:www.newsitamea.gr

topontiki.gr , www.madata.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Κανένα μωρό δεν είναι ίδιο με τα άλλα αλλά όλα έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Όλα κλαίνε! Άλλα λιγότερο άλλα περισσότερο, άλλα πάρα πολύ. Πόσο κλάμα είναι όμως το φυσιολογικό; Και πρέπει ν’ ανησυχήσουμε όταν το μωρό μας κλαίει πολλές ώρες μέσα στην ημέρα;

Πηγή:www.imommy.gr/