Το παρακάτω κείμενο – γράμμα κάνει το γύρο του διαδικτύου και πραγματικά αξίζει το χρόνο μας για ανάγνωση.

Αυτό είναι το συγκλονιστικό γράμμα ενός ηλικιωμένου πατέρα προς το γιο του, που κάνει τον γύρο του διαδικτύου. Ενα γράμμα που μέσα από την απλότητα και τον καθάριο λόγο του, καταφέρνει να κλείσει μέσα του, όλο τον κύκλο της ζωής.

Διαβάστε το γράμμα ..γεμάτο αλήθειες από έναν γονιό στο παιδί του:

«Εάν μια μέρα με δεις “γέρο”… εάν λερώνομαι όταν τρώω και δεν μπορώ να ντυθώ… έχε υπομονή. Θυμήσου πόσο καιρό μου πήρε για να σου τα μάθω…

Εάν όταν μιλάω μαζί σου επαναλαμβάνω τα ίδια πράγματα, μην με διακόπτεις, άκουσε με. Oταν ήσουν μικρός κάθε μέρα σου διάβαζα το ίδιο παραμύθι μέχρι να σε πάρει ο ύπνος.

Όταν δεν θέλω να πλυθώ μην με μαλώνεις και μην με κάνεις να αισθάνομαι ντροπή… Θυμήσου όταν έτρεχα από πίσω σου και έβρισκες δικαιολογίες όταν δεν ήθελες να πλυθείς. Όταν βλέπεις την άγνοιά μου στις νέες τεχνολογίες, δώσε μου χρόνο και μη με κοιτάς ειρωνικά, εγώ είχα όλη την υπομονή να σου μάθω το αλφάβητο.

Όταν κάποιες φόρες δεν μπορώ να θυμηθώ ή χάνω τον συνειρμό των λέξεων, δώσε μου χρόνο για να θυμηθώ και εάν δεν τα καταφέρνω μην θυμώνεις… Το πιο σπουδαίο πράγμα δεν είναι εκείνο που λέω αλλά η ανάγκη που έχω να είμαι μαζί σου και κοντά σου και να με ακούς.

Όταν τα πόδια μου είναι κουρασμένα και δεν μου επιτρέπουν να βαδίσω μην μου συμπεριφέρεσαι σαν να ήμουν ένα “βάρος”, έλα κοντά μου με τα δυνατά σου μπράτσα, όπως έκανα εγώ όταν ήσουν μικρός και έκανες τα πρώτα σου βήματα.

Όταν λέω πως θα ήθελα να “πεθάνω”… μη θυμώνεις, μια μέρα θα καταλάβεις τι είναι αυτό που με σπρώχνει να το πω. Προσπάθησε να καταλάβεις πως στην ηλικία μου δεν ζεις, επιβιώνεις. Μια μέρα θα ανακαλύψεις ότι παρόλα τα λάθη μου πάντοτε ήθελα το καλύτερο για σένα, για να σου ανοίξω τον δρόμο.

Βοήθησέ με να περπατήσω, βοήθησέ με να τελειώσω τις ημέρες μου με αγάπη και υπομονή.

Σε αγαπώ παιδί μου…»

www.diaforetiko.gr

Διαβάστηκε εδώ: www.newsitamea.gr

Απλά πες Γειά !

Αυτό που θα διαβάσετε είναι βγαλμένο από την ζωή μιας μητέρας με δυο ανάπηρα παιδιά .. ΜΙΑ  μητέρα ηρωίδα !!!

Γειά σας, είμαι η Λόρι, μαμά δύο αξιόλογων παιδιών με  σύνδρομο Warburg Micro, μία εξαιρετικά σπάνια γενετική πάθηση.

Βγαίνοντας έξω στο κοινό με την Μαίρη Έλεν και τον Κέβιν είναι σαν ένα ολυμπιακό άθλημα! Ξέρω ότι θα πάρω το χρυσό μετάλλιο. Σαν ένας πραγματικός επαγγελματίας αθλητής που μετά από χρόνια και χρόνια πρακτική, είμαι απλά καλός.

Μπορώ να μεταφέρω μαζί αναπνευστήρες, παλμικά οξύμετρα, σωλήνες σίτισης, αναπηρικά καροτσάκια και ένα εκατομμύριο προμήθειες άνετα. Το φορτηγό μας μπορεί να μεταφέρει 15 επιβάτες και είναι 6 μέτρα μακρύ. Όλο το προσωπικό μας , τα παιδιά, οι νοσοκόμες, οι βοηθοί και εγώ χωράμε. Μπαίνοντας παίρνουμε μία βαθιά ανάσα και εκπνέουμε την ώρα που βγαίνουμε. Πέρα από την πλάκα είναι μία αφάνταστα δύσκολη διαδικασία το να μεταφερθούμε κάπου μαζί με τα παιδιά . Πρέπει να εξασφαλίσω ότι οι δεξαμενές του οξυγόνου είναι πλήρεις, τα παλμικά οξύμετρα οι αναρροφήσεις στην θέση τους, το φορτηγό ότι έχει βενζίνη και ότι ο ανελκυστήρας του φορτηγού λειτουργεί. Ποτέ δεν πηγαίνουμε πολύ μακριά για να μπορούμε να είμαστε κοντά σε περίπτωση που έχουμε ξεχάσει κάτι.

Μία φορά πιστεύαμε ότι είχαμε πάρει τα πάντα και ότι το μόνο που έλειπε ήτανε να φέρουμε τον Κέβιν. Λοιπόν το Σούπερ Αγόρι χρειαζότανε τον αεραγωγό την ώρα που ήμασταν έξω και δεν είχαμε μία σύριγγα των 3cc για να χρησιμοποιήσουμε τον αναπνευστήρα. Έτσι ο αναπνευστήρας δεν πήγαινε τον αέρα στους πνεύμονες αλλά τον διοχέτευε στο στόμα. Ψάχνοντας μανιωδώς δεν κατάφερα να κερδίσω στην αναζήτηση μια σύριγγας. Ευτυχώς ήμασταν σε ένα γραφείο γιατρού, ζήτησα και μου έδωσαν μία και κατάφερα να γεμίσω το μικρό μπαλόνι στον αναπνευστήρα του Κέβιν. Η αναπνοή του Κέβιν αποκαταστάθηκε και ο συναγερμός του εξαερισμού σταμάτησε να ηχεί.

Όλα αυτά όμως είναι εύκολα πράγματα. Αυτό που πραγματικά αξίζει χρυσό μετάλλιο είναι το πως να αποφύγεις τα αδιάκριτα και γεμάτα συμπόνια βλέμματα και να πάς με τη ροή, περνώντας απαρατήρητος χωρίς να νιώσεις άβολα. Μετά από 28 χρόνια το έχω συνηθίσει, μην ανησυχείτε για εμάς, είμαστε πραγματικά εντάξει.

Αν πραγματικά θέλετε να ξέρετε τι να κάνετε όταν μας δείτε, εδώ είναι μια λίστα με τα πρέπει και τα δεν πρέπει.

Δεν πρέπει:

1. Μην περάσεις στην απέναντι μεριά του δρόμου σαν να πρόκειται να κολλήσεις την ασθένεια της αναπηρικής καρέκλας, δεν είναι μεταδοτικό.

2. Μην μας κοιτάξεις, κατεβάσεις το βλέμμα, μας ξανακοιτάξεις και ξανακατεβάσεις το βλέμμα. Μπορούμε να σε δούμε και φαίνεσαι αστείος.

3. Μην μας δώσεις μισό χαμόγελο όπως το χαμόγελο της βιασύνης, δώσε μας ένα μεγάλο πραγματικό χαμόγελο και θα στο ανταποδώσουμε.

4. Μην τραβήξεις τα παιδιά σου κοντά σου όταν μας δεις. Δεν θα στα πάρουμε στον ορκιζόμαστε.

5. Μην μας προσπεράσεις και μετά γυρίσεις να μας κοιτάξεις. Πραγματικά δείχνουμε καλύτεροι από μπροστά και μας κάνει να αισθανόμαστε περίεργα όταν μας κοιτάνε από πίσω.

6. Μην σοκάρεστε και γουρλώσετε τα μάτια είμαι σε ηλικία εμφράγματος και μπορεί να μου συμβεί οποιαδήποτε στιγμή.

7. Μην πείτε ¨Αααα¨, δεν ξέρω τι να κάνω με αυτό πραγματικά. Είναι καλό, κακό αδιάφορο ή θλιβερό? Αυτό με μπερδεύει και μπορεί να σας απαντήσω ¨ξου¨.

8. Μη με ρωτήσετε πως το κάνεις αυτό μπορεί να σας κρατήσω 7,687 μέρες για να σας εξηγήσω πως το κάνω.

9. Μην πείτε είσαι καταπληκτικός γιατί παρόλο που είμαι για ένα εκατομμύριο λόγους το να σπρώχνεις ένα αναπηρικό καροτσάκι δεν είναι και τόσο δύσκολο.

Πείτε Γεια, Γεια σου, Καλημέρα, Αλόχα η οποιονδήποτε άλλο καθημερινό χαιρετισμό ξέρετε.

Πηγή: newsitamea.gr

Διαβάστηκε στο :www.babyads.gr

Κραυγή αγωνίας των γονέων – Το οικοτροφείο «οι Άγιοι Ανάργυροι» δεν λαμβάνει κρατική επιδότηση, όμως ο ΕΟΠΥΥ οφείλει στο ίδρυμα 480.000 ευρώ από νοσήλια που δεν έχει καταβάλει με αποτέλεσμα να απειλείται η λειτουργία του

Με μια κραυγή αγωνίας οι γονείς 52 παιδιών με βαριά νοητική υστέρηση τα οποία φιλοξενούνται στο πρότυπο ειδικό οικοτροφείο «οι Άγιοι Ανάργυροι» ζητούν να καταβληθούν τα οφειλόμενα από τον ΕΟΠΥΥ ώστε να ομαλοποιηθεί η ομαλή λειτουργία του ιδρύματος.

Το οικοτροφείο που βρίσκεται στην Κάντζα δεν λαμβάνει κρατική επιδότηση, η λειτουργία του όμως στηρίζεται σε μεγάλο βαθμό στα νοσήλια που καταβάλλονται από τον ΕΟΠΥΥ για τα 52 παιδάκια με βαριά νοητική υστέρηση. Από το 2010 ο ΕΟΠΥΥ καθυστερεί την καταβολή των νοσηλίων και φτάσαμε σήμερα, Δεκέμβριο του 2015, που οι οφειλές του Εθνικού Οργανισμού Παροχής Υπηρεσιών Υγείας προς τα παιδιά που ζουν στο ειδικό οικοτροφείο αγγιζουν το μισό εκατομμύριο ευρώ!

«Τα παιδιά μας είναι αόρατοι πολίτες. Έχουν πολλαπλές αναπηρίες, αυτισμό, σύνδρομο Down…» εξήγησε η Ελευθερία Ζερβάκη πρόεδρος του ΔΣ του ειδικού οικοτροφείου μιλώντας στο Mega.

Στην ιστοσελίδα του οικοτροφείου αναφέρεται: «Σήμερα στο Σύλλογο Γονέων και Κηδεμόνων Νοητικά Υστερούντων Ατόμων «Οι Αγιοι Ανάργυροι» μετέχουν 52 οικογένειες για τον αντίστοιχο αριθμό περιθαλπομένων ατόμων. Η άδεια λειτουργίας προσδιορίζει το οίκημα σαν στέγη για 52 ΑΜΕΑ, με δείκτη νοημοσύνης (IQ) χαμηλότερο του 30%».

Ο σύλλογος έχει μη κερδοσκοπικό χαρακτήρα, με μόνη επιδίωξη το όφελος των 52 προστατευομένων μελών του. «Η αγωνία μας είναι ποιος και πόσο θα στηρίξει τα παιδιά μας όταν δεν θα είμαστε κοντά τους» σημείωσε η κυρία Ζερβάκη και εξομολογήθηκε: «Έχουμε κουραστεί…».

Προφανώς στον ΕΟΠΥΥ και στο καθ’ ύλην αρμόδιο υπουργείο Υγείας, μέσα στα τόσα προβλήματά τους δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν με τα 52 παιδιά του οικοτροφείου. Παιδιά με βαριά νοητική υστέρηση, πολλά από τα οποία δεν μπορούν καν να μιλήσουν, πολύ περισσότερο να αυτοεξυπηρετηθούν… Κι αν για ορισμένους γραφειοκράτες το οφειλόμενο ποσό των 480.000 ευρώ προς το ειδικό οικοτροφείο είναι ακόμη ένα από τα ελλείμματα που είναι δύσκολο να καλυφθούν, για τα 52 παιδιά με βαριά νοητική υστέρηση η οφειλή αυτή μπορεί να επηρεάσει την ίδια τους την ζωή.

Για το λόγο αυτό, απαιτείται η παρέμβαση στο ανώτατο δυνατό πολιτικό επίπεδο, αφού σήμερα, μέσα στην τόσο μεγάλη οικονομική κρίση που τόσο πολύ έχει αλλάξει τη ζωή εκατομμυρίων Ελλήνων, είναι υποχρέωση και καθήκον όλων -πρωτ’ απ’ όλα- να φροντίζουμε αυτούς που έχουν την μεγαλύτερη ανάγκη.

Πηγή:www.protothema.gr

Γράφει: Thomas

Ο Jono Lancaster δεν θέλει η πάθησή του να αποτελεί εμπόδιο και επιθυμεί να αποδείξει στα παιδιά που πάσχουν από το ίδιο σύνδρομο, το Treacher Collins, πως μπορούν και αυτά να έχουν μία πλούσια και ευτυχισμένη ζωή.

Ο 30χρονος από το Normanton στο Δυτικό Γιορκσάιρ της Αγγλίας, ο οποίος χρειάστηκε σχεδόν δύο δεκαετίες ζωής για να αγαπήσει το πρόσωπό του, έχει κάνει σκοπό της ζωής του να εμπνεύσει άλλους ανθρώπους με την πάθηση αυτή, η οποία δεν επιτρέπει στο κρανίο, το σαγόνι και τα ζυγωματικά να αναπτυχθούν πλήρως.

Στα μέσα του Νοέμβρη μάλιστα πήρε το αεροπλάνο και ταξίδεψε ως την Αυστραλία, στην Αδελαΐδα, για να συναντήσει ένα αγόρι 2 ετών που ζει και αυτό με το σύνδρομο Treacher Collins.

Η μαμά του αγοριού ήταν αυτή που επικοινώνησε μαζί του μέσω Facebook όταν είδε πως εκείνος σχεδίαζε ένα ταξίδι στην Αυστραλία, επειδή για την οικογένειά τους, ο Jono αποτελεί μεγάλη πηγή έμπνευσης.

«Μεγάλωσα με το Treacher Collins και θεωρούσα πως ήμουν μόνος μου, ένιωθα πως δεν υπάρχει κανένας άλλος στον κόσμο σαν κι εμένα. Θα ήταν πολύ ωραίο να είχα γνωρίσει κάποιον σαν και μένα όταν ήμουν πιο μικρός… κάποιον που εργάζεται και έχει σύντροφο, κάποιον που θα μου έλεγε «μπορείς και εσύ να τα καταφέρεις αυτά»», αναφέρει ο ίδιος.

Μπορείτε να ακολουθήσετε τις περιπέτειες του Jono στην Αυστραλία στη σελίδα του στο twitter:

Πηγή: www.eimaimama.gr

Evi Stathatou

Τα παιδιά τσακώνονται. Λιγότερο ή περισσότερο, σε μικρή ή μεγαλύτερη ηλικία, πάντως τσακώνονται. Πάντα πίστευα ότι τα δίδυμα λόγω του πιο έντονου ανταγωνισμού τους, διαφωνούν και καβγαδίζουν περισσότερο από τα άλλα αδέρφια. Τώρα πια που και ο μικρότερος γιος μου έχει μπει δυναμικά στο τερέν της μάχης με τα αδέρφια του, έχω αρχίσει να αναθεωρώ…. Μάλλον όλα τα αδέρφια (ίσως πιο πολύ τα αγόρια…) αρέσκονται στο να πλακώνονται και εκεί που γελάνε, μετά από λίγο να κλαίνε…

Το πρώτο πράγμα που κάνουμε μάλλον οι περισσότεροι γονείς όταν τα παιδιά μας διαφωνούν έντονα, είναι να παρέμβουμε και να τους ζητήσουμε να πουν συγγνώμη στο αδερφάκι τους, ανάλογα πάντα με το ποιος φταίει κατά τη γνώμη μας…

Διάβασα λοιπόν πρόσφατα σε ένα σχετικό άρθρο κάποιες γνώμες ειδικών για το αν τελικά πρέπει να λέμε εμείς οι γονείς στα παιδιά μας πότε να ζητήσουν συγγνώμη, όταν κάνουν κάτι που θεωρούμε λάθος.

Για παράδειγμα όταν τα παιδιά τσακώνονται και υπάρχει ένταση μεταξύ τους, εμείς σπεύδουμε να τους πούμε επιτακτικά να ζητήσουν συγγνώμη το ένα από το άλλο. Έχετε προσέξει πως κάποιες, αν όχι τις περισσότερες φορές τα παιδιά λένε συγγνώμη μέσα από τα δόντια τους, χαμηλώνοντας το κεφάλι και όχι φυσικά με ιδιαίτερο ενθουσιασμό;

Σύμφωνα λοιπόν με την Παιδοψυχολόγο Laura Markham και το βιβλίο της Peaceful Parent, Happy Siblings: How to Stop the Fighting and Raise Friends For Life, αυτού του είδους οι αναγκαστικές συγγνώμες όχι μόνο δεν έχουν κανένα νόημα, αλλά μπορεί να προκαλέσουν και τα αντίθετα αποτελέσματα από τα προσδοκώμενα. Ο κυριότερος λόγος είναι ότι εκείνη την ώρα που τα παιδιά είναι θυμωμένα, στενοχωρημένα, αναστατωμένα από τη μεταξύ τους διαμάχη, δεν αισθάνονται την ανάγκη να ζητήσουν ειλικρινά συγγνώμη.

“Όταν είμαι θυμωμένος, με εκνευρίζει να ζητάω συγγνώμη. Γιατί αυτό με κάνει ακόμη πιο θυμωμένο!”

” Δεν μου αρέσει όταν ο αδερφός μου μου ζητάει συγγνώμη επειδή του είπαν οι γονείς μου να το κάνει, γιατί φαίνεται ότι δεν το εννοεί καθόλου και αυτό με κάνει ακόμη πιο θυμωμένο”.

“Όταν ζητάς συγγνώμη και δεν το εννοείς, λες απλώς ψέμματα”

Άρα λοιπόν, αναγκάζοντας ένα παιδί να πει συγγνώμη όχι μόνο δεν του δίνουμε τα σωστά μηνύματα, αλλά δεν λύνουμε ουσιαστικά και το πρόβλημα. Οπότε τι άλλο μπορούμε να κάνουμε σε τέτοιες περιπτώσεις;

1. Βοηθάμε τα παιδιά να επικοινωνήσουν μεταξύ τους 

Αν βοηθήσουμε τα παιδιά να εκφράσουν τις επιθυμίες και τις ανάγκες τους, αν τα ακούσουμε προσεκτικά και τα ρωτήσουμε αν άκουσαν και κατάλαβαν αυτό που τους είπε το αδερφάκι τους, τα παιδιά θα αρχίσουν να λύνουν τις διαφορές τους σε ένα πιο βαθύ και ουσιαστικό επίπεδο και θα αισθανθούν πραγματικά την ανάγκη να ζητήσουν τα ίδια συγγνώμη.

2. Περιμένουμε μέχρι να τους περάσει ο θυμός

Αν το παιδί αισθανθεί μόνο του την ανάγκη να ζητήσει συγγνώμη, το ακούμε και το επικροτούμε. Αν όμως ακόμη φαίνεται θυμωμένο, είναι καλύτερο να ξεκαθαρίσουμε πως δεν θέλουμε να βιαστεί να ζητήσει συγγνώμη αν δεν το εννοεί. Μπορούμε για παράδειγμα να του πούμε “δεν θέλω να πεις τώρα κάτι που δεν είναι αλήθεια, γιατί δεν πιστεύω ότι θα κάνει κανέναν να νοιώσει καλύτερα”. 

3. Ενθαρρύνουμε τα παιδιά να λύσουν μόνα τους το πρόβλημα 

Αυτό σε καμία περίπτωση δεν σημαίνει πως βάζουμε το παιδί σε μια διαδικασία να πληρώσει τις συνέπειες αυτού που έκανε. Αντιθέτως, το παροτρύνουμε να αποφασίσει το ίδιο τι είναι καλύτερο να κάνει για να διορθώσει τα πράγματα και να τα κάνει καλύτερα. Μπορούμε να του δώσουμε και κάποιες ιδέες, όπως το να γράψει μια ωραία κάρτα, να προσπαθήσει να φτιάξει το χαλασμένο παιχνίδι, αλλά μετά να το αφήσουμε να σκεφτεί το ίδιο τι θέλει να κάνει. Μπορούμε μάλιστα να το ενθαρρύνουμε λέγοντας “Είμαι σίγουρη πως θα βρεις κάτι πολύ όμορφο να κάνεις ή να πεις!”

4. Οδηγούμε τα παιδιά με το παράδειγμά μας σε μελλοντικές αντιδράσεις

Τα παιδιά μαθαίνουν από εμάς πως να κάνουν πολλά πράγματα, ακόμη και πως να διορθώνουν προβλήματα στις σχέσεις τους. Οπότε είναι στο δικό μας χέρι πως θα συμπεριφερόμαστε σε αντίστοιχες περιτπώσεις, όταν για παράδειγμα διαφωνούμε με το σύντροφό μας. Ακόμη και στην περίπτωση που ζητάμε εμείς οι ίδιοι συγγνώμη, είναι καλό να το εννoούμε πραγματικά, γιατί αυτό φαίνεται στα παιδιά, αλλιώς είναι προτιμότερο να μην το λέμε ούτε και εμείς.

Πηγή:www.mytwins.gr

Η πρακτική αυτή των γάμων με ανήλικες, αυξάνεται κατακόρυφα στη χώρα, ιδιαίτερα σε στρατόπεδα προσφύγων από τη Συρία.

Θα μπορούσε να είναι εγγονή του ή στην καλύτερη περίπτωση κόρη του. Όμως, παρά το εκπληκτικό γεγονός ότι αυτή η «νύφη» είναι μόνο ένα παιδί, μερικοί περαστικοί εξέφρασαν τα συγχαρητήριά τους.

Στην περίπτωση αυτή, ο γάμος είναι πλασματικός και «έγινε» για να τονίσει τα δεινά των κοριτσιών στον Λίβανο τα οποία παντρεύονται πολύ ηλικιωμένους άνδρες από τα εννέα τους χρόνια.

Η πρακτική αυτή των γάμων με ανήλικες, αυξάνεται κατακόρυφα στη χώρα, ιδιαίτερα σε στρατόπεδα προσφύγων, όπου κορίτσια πρόσφυγες από τη Συρία, αναγκάζονται να παντρευτούν, ενώ είναι ακόμη παιδιά.

Πολλοί θεωρούν το γεγονός ενός τέτοιου γάμου αποδεκτό. Ένας άνδρας, περνώντας από το σημείο, ρωτάει: «Δική σου είναι;»
Ο γαμπρός απαντά «ναι» και ο άνδρας στη συνέχεια γνέφει, δίνοντάςτην έγκρισή του και τον συγχαίρει.

Ωστόσο, άλλοι αντιδρούν με θυμό. Μια γυναίκα είναι τόσο σοκαρισμένη, που απαιτεί να μάθει πού βρίσκονται οι γονείς του κοριτσιού.
«Είναι 12! Έκανα τζόκινγκ, αλλά τα πόδια μου πάγωσαν όταν την είδα», του φωνάζει.
Κάποιος της απαντά ότι ο «γάμος» είναι νόμιμος, καθώς ο γαμπρός έχει την άδεια των γονέων.

Κάποιος άλλος φωνάζει «Είσαι σαν τον παππού της», ενώ πιο δίπλα, ένας σοκαρισμένος άνδρας λέει «Οι γονείς της είναι εγκληματίες».

Ο ψεύτικος γάμος ήταν ιδέα της φιλανθρωπικής οργάνωσης Kafa, η οποία θέλησε να αναδείξει τους ντροπιαστικούς γάμους των παιδιών στο Λίβανο, όπου η ηλικία της συναίνεσης στη χώρα έχει οριστεί από το θρησκευτικό δικαστήριο.

Κορίτσια ηλικίας 14 ετών μπορούν να παντρευτούν χωρίς γονική συναίνεση, αν και τα δικαστήρια χορηγούν ειδική άδεια για γάμο στα κορίτσα των 9 ετών.

Περίπου ένα στα εκατό παιδιά που βρίσκονται στο Λίβανο παντρεύονται πριν από τα 15, σύμφωνα με την UNICEF, και το συγκλονιστικό φαινόμενο λέγεται ότι είναι σε άνοδο.

Σε προσφυγικούς καταυλισμούς σε όλη την αραβική περιοχή, διαπιστώθηκε ότι οι οικογένειες μικρών κοριτσιών από τη Συρία, παντρέψαν τις κόρες τους με ηλικιωμένους άνδρες επειδή πίστευαν ότι τους έδιναν μια καλύτερη και ασφαλέστερη ζωή.

Πηγή:www.thetoc.gr