Κάθομαι σταυροπόδι στο πάτωμα του μπάνιου μου, καθώς περιποιούμαι τα νυχάκια των ποδιών της κόρης μου. Ο εννιάχρονος γιος μου κάνει ντουζ ενώ εγώ γέρνω προς την μπανιέρα. Η τρίχρονη κόρη μου βάζει το νυχτικό της στο υπνοδωμάτιό της. Ο εντεκάχρονος γιος μου κυριολεκτικά «εισβάλλει» στο σπίτι μετά την προπόνηση του ποδοσφαίρου και ανεβαίνει στον πάνω όροφο ενώ παραπονιέται για πονόλαιμο και ζητά να ξαναζεστάνουμε το φαγητό για να φάει. Ο σύζυγός μου είναι έξω. Πήγε το μίνι-βαν για σέρβις. Ο ήλιος έχει δύσει κι εμείς ετοιμαζόμαστε να ξεκουραστούμε ξανά. Μέσα στο μπέρδεμα αυτής της συνηθισμένης βραδιάς, βλέπω την εφτάχρονη κόρη μου εντελώς γυμνή, να πλένει τα δόντια της δίπλα μου. Δεν μου αρέσει ο τρόπος που κοιτάζει τον εαυτό της στον καθρέπτη… Ο τρόπος που πιάνει την κοιλίτσα της και κατσουφιάζει στην όψη του προφίλ της. Την κοιτάζω για λίγο και μετά πλησιάζω.

«Τι έγινε, αγάπη μου;» ρωτάω. «Είμαι χοντρή», μου απαντά χωρίς να διστάσει. Νιώθω αδύναμη για μια στιγμή. «Το στομάχι μου κινείται όταν τρέχω. Θέλω να είμαι αδύνατη. Θέλω επίπεδο στομάχι». Σώπασα. Έχω διαβάσει έρευνες, βιβλία, μπλογκ. Έχω αριστεύσει σε έρευνες σε σχέση με το φύλο, έχω ασχοληθεί με τα ΜΜΕ, έχω παρακολουθήσει μαθήματα σε σχέση με την κοινωνία και τον πολιτισμό. Έχω συμβουλεύσει άλλες μητέρες και, ακόμη, παραδίδω μαθήματα για έφηβες. Έχω ταξιδέψει σε όλο τον κόσμο για να ενθαρρύνω γυναίκες και παιδιά με οικονομικά προβλήματα. Έχω αρκετές, αν όχι παραπάνω απ’ όσες γνώσεις χρειάζομαι, για να απαντήσω σε αυτό το σχόλιο. Αλλά στην πραγματικότητα είμαι πολύ αδύναμη. Δεν είναι δυνατόν. Όχι το δικό μου κορίτσι!

Ανακαλώ και επαναφέρω την αυτοκυριαρχία μου. «Είσαι φτιαγμένη τέλεια! Είσαι δυνατή και υγιής» Και είναι. Όμως αυτό δεν αρκεί.

Πασχίζω να βρω κάτι να πω. Αυτό το παιδί, η πρώτη μου κόρη για την οποία γιόρτασα μεγάλωσε γεμάτη από γυναικεία δύναμη. Της διάβαζα παραμύθια με γυναίκες πρωταγωνίστριες, επέμενα στο να παλεύει δίπλα στους αδερφούς της και ζητούσα να την αποκαλούν γενναία και δυνατή, όσο όμορφη και αξιολάτρευτη. Της λέω, λοιπόν, ότι όλοι είμαστε διαφορετικοί: από ίσιοι και αδύνατοι ως στρογγυλοί και πλαδαροί και χιλιάδες άλλα μεταξύ αυτών. Της λέω ότι αυτό είναι που μας κάνει όμορφους.

Δεν πείστηκε.

Διώχνω όλα τα υπόλοιπα παιδιά. Κλείνω την πόρτα και καθόμαστε η μία απέναντι στην άλλη, στο πάτωμα. Καταλαβαίνω ότι υπάρχει κάτι παραπάνω και χρειάζεται να δω μέσα από αυτό. Της εξηγώ ότι ήμουν ακριβώς όπως εκείνη όταν ήμουν κι εγώ επτά ετών. Της λέω ότι όταν μεγαλώσει θα γίνει σκληρή, ψηλή και δυνατή, όπως εγώ. Δεν είναι αρκετό γι’ αυτήν. Της θυμίζω πόσο γρήγορα μπορεί να τρέξει και εκείνο το γκολ που είχε βάλει στο ποδόσφαιρο. Της λέω πόσο καλή είναι στο ποδήλατο, τι καλή ισορροπία έχει με το πατίνι και πόσες ξεχωριστές φιγούρες ξέρει να κάνει με αυτό. Αναφέρω πόσο ωραία διαβάζει και γράφει και πόσο εύκολα κάνει μαθηματικές πράξεις. «Είμαι χοντρή», ξαναλέει.

Απελπίζομαι. «Παιδί μου, ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σου λένε όλοι όταν σε βλέπουν;». Αναστενάζει και μου απαντά «Ότι είμαι όμορφη». Η ομορφιά δεν με βοηθάει αυτήν τη στιγμή. Αποτυγχάνω. Την ρωτάω γιατί θεωρεί τον εαυτό της «χοντρό». Τα γαλάζια της μάτια συναντούν τα δικά μου. Μου εξηγεί ότι οι φίλοι της την έχουν αποκαλέσει «λίγο χοντρούλα» δύο φορές, όταν μιλούσαν για τα σώματά τους, φορώντας τα μαγιό τους. Και στενοχωρήθηκε… αλλά την ίδια στιγμή ένιωσε καλά, αφού, όπως μου είπε, κατάλαβε ότι η άποψη που είχε ως τότε για το σώμα της ήταν «σχεδόν σωστή».

Σκέφτομαι κάποια άσχημα πράγματα για τους συνομήλικούς της και τις μητέρες τους και αναρωτιέμαι ποια είναι τα μηνύματα που στέλνονται. Δεν έχω πια κανένα όπλο και… 20 λεπτά αργότερα, δεν έχω και καθόλου υπομονή. Νιώθω ότι χάνω τις δυνάμεις μου μπροστά σε αυτό που η κόρη μου θεωρεί πλέον δεδομένο.

Δεν καταλαβαίνω το λόγο για τον οποίο δεν αντικρίζει την τελειότητα στο είδωλό της.

Την σηκώνω όρθια και την βάζω να πατήσει στο σκαλάκι μπροστά από τον καθρέπτη. Βγάζω όλα μου τα ρούχα, ακόμη και το εσώρουχο. Καθόμαστε δίπλα-δίπλα, εντελώς γυμνές κι εκείνη γελά. Εγώ ξεκινάω να τραγουδώ ένα τραγούδι αυτοσχεδιάζοντας. Είναι ένα παράξενο είδος τραγουδιού… ραπ σε συνδυασμό με κάτι άλλο, ενώ οι στίχου είναι του τύπου «είμαστε τέλειοι ακριβώς όπως είμαστε, χωρίς αλλαγές». Είναι γελοίο, καθώς αρχίζουμε να χορεύουμε και η κόρη μου γελάει με την ψυχή της. Την παίρνω στην αγκαλιά μου. Είμαστε ένα μεγαλοπρεπές, γελοίο ζευγάρι. Τα άλλα παιδιά μας ακούνε. Μπαίνουν μέσα στο μπάνιο, τρομαγμένα και μπερδεμένα. Πηγαίνω το κοριτσάκι μου στο δωμάτιο, εκφράζοντας με κάθε τρόπο ότι είμαστε ωραίες, γυμνές και δυνατές κοπέλες. Φοράμε και οι δύο τις πιτζάμες μας. Διαβάζουμε μαζί μια ιστορία. Η λέξη «χοντρός» δεν θα ακουστεί ξανά.

Δεν είχα ιδέα αν τα είχα καταφέρει εκείνη τη νύχτα. Δεν ήξερα αν αυτά που είπα είχαν επίδραση πάνω της, αν διόρθωσα κάτι, αν της άλλαξα γνώμη. Αυτό που ξέρω είναι ότι πρέπει να συνεχίσω να εμπλουτίζω τόσο εμένα, όσο και τα παιδιά μου με αυτοπεποίθηση. Πρέπει να βρίσκομαι εκεί, να ρωτάω, να χτίζω αλλά και να γκρεμίζω. Να παίρνω χρόνο, να κάνω έξυπνες κινήσεις και να είμαι πάντοτε ανοιχτή. Πρέπει να έχω τη θέληση να χορέψω γυμνή μπροστά από τον καθρέπτη μου, να αντισταθώ στην όψη όσων άφησαν πέντε γέννες πάνω μου και να κοιτάζω το είδωλό μου με αγάπη.

Τότε, μαζί, με μια μικρή λάμψη στα μάτια μας, θα δούμε στον καθρέπτη το δικό μας φως, ένα φως που ακτινοβολεί. 

To πρωτότυπο κείμενο έγραψε η Janell Hofmann και το βρήκαμε από τον τοίχο της Κατερίνας και του Πανταζή

Την μετάφραση επιμελήθηκε η L.B.

Πηγή:mikroimegaloi.gr

Ανακοίνωσαν την απόφασή τους στους γονείς τους με διαφορά ενός μήνα

Μία απίστευτη ιστορία είδε σήμερα το φως της δημοσιότητας, μέσα από δημοσιεύματα του διεθνούς τύπου, με πρωταγωνιστές δύο αδέρφια που πήραν την γενναία απόφαση να ανακοινώσουν στους γονείς τους (με διαφορά μόλις ενός μήνα μεταξύ τους) ότι σκόπευαν να κάνουν αλλαγή φύλου.

Από την τρυφερή ηλικία των 3 ετών, η Άλι ΜακΓκάριτι ήταν κιόλας ένα αγοροκόριτσο που ήθελε να παίζει ποδόσφαιρο με τα άλλα αγόρια της γειτονιάς. Από την άλλη μεριά, ο κατά δύο χρόνια μεγαλύτερος αδερφός της, Ράσι, προτιμούσε να μένει σπίτι παίζοντας με τις κούκλες του.

Και για τα δύο παιδιά, η εφηβεία ήταν ιδιαίτερα δύσκολη εποχή, αφού το αδιάκοπο bullying αλλά και η προσπάθειά τους να «ταιριάξουν» με τον κοινωνικό τους περίγυρο συχνά οδηγούσε τα αδέρφια στην απελπισία. Ειδικά για τον Ράσι (που πλέον είναι γνωστός ως Ράι) η κατάσταση άρχισε να γίνεται επικίνδυνη, αφού τα συνεχή πειράγματα των συνομήλικών του τον είχαν φέρει κοντά στην κατάθλιψη.

Ωστόσο, αν και οι γονείς των παιδιών είχαν εστιάσει στον γιο τους, διαισθανόμενοι ότι βιώνει μία εσωτερική μάχη που του προκαλεί ψυχολογικά προβλήματα, δεν είχαν καταλάβει ότι την ίδια μάχη έδινε και η κόρη τους Άλι (σήμερα γνωστή ως Γκάβιν), η οποία μάλιστα ήταν και η πρώτη που τους ανακοίνωσε την απόφασή της να γίνει αγόρι, λίγο πριν κλείσει τα 15 της γενέθλια. Έναν μήνα μετά, το παράδειγμά της κοπέλας ακολούθησε και ο αδερφός της, που μάλιστα ζήτησε να προχωρήσει αμέσως στην απαιτούμενη επέμβαση για να γίνει κορίτσι.

Κι αν αναρωτιέστε ποια ήταν η αντίδραση των γονιών τους στα νέα ότι… η κόρη τους θα γίνει γιος και ο γιος τους κόρη, και οι δύο δηλώνουν απολύτως ευχαριστημένοι με την απόφαση των παιδιών τους. Δύο χρόνια μετά την «ανταλλαγή» φύλου, η μητέρα δηλώνει τα εξής «Οι άνθρωποι με ρωτάνε τι έχασα, αλλά δεν νιώθω ότι έχω χάσει τίποτα. Έχω και τον γιο μου και την κόρη μου έτσι όπως έπρεπε να είναι από την αρχή».

Όσο για τον πατέρα, είναι ακόμα πιο… φιλοσοφημένος. «Πάντα ήθελα να αποκτήσω ένα αγόρι και ένα κορίτσι, και αυτό ακριβώς έχω και τώρα, μόνο τα απέκτησα με διαφορετική σειρά από εκείνη που νόμιζα αρχικά.

Πηγή:www.protothema.gr

Έχεις νιώσει ποτέ πως ό,τι κι αν συμβεί, όσος καιρός και αν περάσει θα είσαι μαζί ξανά με τον ίδιο άνθρωπο; Να το πιστεύεις τόσο πολύ που να ταράζεται το σώμα σου και μόνο στη σκέψη;

Να έχεις έρθει σε σημείο να τρομάζεις με την έντονη διαίσθηση που σε πλημμυρίζει;

Οι φίλοι σου λένε πως έχεις αρχίσει να τρελαίνεσαι, επειδή προσπαθείς με κάποιο να τους εξηγήσεις πώς αισθάνεσαι, αλλά ουσιαστικά δεν μπορείς. Τα μεγάλα συναισθήματα άλλωστε δεν μπορούν να στριμωχτούν σε λέξεις. Αποτελούν ένα κώδικα που τον αντιλαμβάνονται μόνο δυο και μιλούν μόνο με την αφή, τις βαριές ανάσες και τα τυχαία αγγίγματα.

Δε σε νοιάζει η σαρκική επαφή. Ζητάς μόνο εκείνη τη γνώριμη αγκαλιά ν᾽ ανοίξει κι έπειτα να χαθείς μέσα της δίχως δεύτερη σκέψη. Να μείνεις θέλεις, μέχρι το σώμα να ξεκινήσει να παραπονιέται.

Δύο άνθρωποι που στο παρελθόν δέθηκαν μ᾽ έναν ανεξήγητο, παράξενο και ταυτόχρονα όμορφο τρόπο, δεν μπορούν να ξεχάσουν από τη μια στιγμή στην άλλη ο ένας τον άλλον. Κι ας έχουν καιρό να ιδωθούν. Κι ας θυμούνται, πλέον, ανεπαίσθητα τη φωνή και την όψη.

Βλέπεις πως κάτι έκανε τον κύκλο του κι εσύ επιμένεις πως στα συντρίμμια του θα δημιουργηθεί  ένας άλλος, νέος κύκλος. Όχι, μ᾽ έναν καινούριο άνθρωπο που θα ξεπροβάλλει απ᾽ το πουθενά, αλλά μ᾽ εκείνον τον έναν που μπήκε στη ζωή σου με το «έτσι θέλω» και ό,τι κι αν έκανες, δεν κατάφερες να τον πετάξεις έξω από αυτήν.

Δεν είναι η περίεργη ομορφιά της συνήθειας που σε κάθε βήμα σε τραβάει πίσω. Είναι μια δύναμη που σε κατακλύζει και βρίσκεται πάνω από σένα.

Κανένας εγωισμός δεν μπαίνει στη μέση. Το μόνο που σε κρατά ακούνητο είναι ο φόβος, που κόβει ενοχλητικές βόλτες και δεν σ᾽ αφήνει να σταθείς στα πόδια σου και να πάρεις μια απόφαση.

Για πολύ καιρό λειτουργούσα έχοντας ως γνώμονα την ανασφάλεια. Φοβόμουν να μη φάω τα μούτρα μου και δεν τολμούσα. Κατάλαβα, όμως, πως δεν κέρδισα τίποτα κι αποφάσισα να μη χάσω άλλο χρόνο.

Θα παρατήσω ό,τι κι αν κάνω και θα έρθω να σε βρω. Στο είχα πει κάποτε, πως δε θα σε εγκαταλείψω τόσο εύκολα κι εσύ το προσπέρασες. «Λόγια του αέρα» ψέλλισες και τράβηξες το βλέμμα.

Δεν σ᾽ αφήνω. Θα έρθω μέχρι τη πόρτα σου, θα περάσω το κατώφλι με το «έτσι γουστάρω» και θα παραδεχτώ πως ούτε μια μέρα δεν κατάφερες να μην περάσεις απ᾽ το μυαλό μου.

Θα σου πω για τις μοναχικές μου μέρες που περνούσαν αργά και βασανιστικά. Για τα αξημέρωτα βράδια που έπλαθα ιστορίες για το πώς θα βρω το κουράγιο να έρθω να σε βρω.

Πηγή: www.ilov.gr

Από Μανίνα Ζουμπουλάκη

Κανονικά θα έπρεπε να καταργηθεί – η χυλόπιτα, η «πόρτα»κλπ.κλπ. – αλλά επειδή δεν εξαφανίζεται το «σόρρυ, δεν μας κάνετε»… ας μελετήσουμε τις θετικές πλευρές του «ουστ».

Κατά μέσον όρο πρέπει να έχω φάει στη ζωή μου τόσες πόρτες, που θα μπορούσα να ανοίξω κατάστημα με πόμολα. Ανάλογες πόρτες τρώτε ή θα φάτε και σείς στη δική σας ζωή – εκτός κι αν ζείτε σε πύργο με μπάτλερ και καθαρόαιμα άλογα, οπότε εξαιρείστε του κανόνα. Ο κανόνας είναι ότι μια γυναίκα από τα 10 ως τα 100, δεν κάνει άλλη δουλειά: ακούει «όχι», «δεν μας κάνετε ακριβώς», «αποτύχατε», «δεν περάσατε» και «δεν φταίς εσύ, εγώ φταίω».

Όλα αυτά πρέπει να μάθει να τα αντιμετωπίζει παλικαρίσια και μάλιστα να τα εκμεταλλεύεται. Όχι για κανέναν άλλο λόγο, απλώς για να περνάει καλά στη ζωή της, που είναι και το ζητούμενο. Δηλαδή αν κάθε φορά που τρώμε χυλόπιτες και πόρτες φοράμε πλερέζες, σόρυ αλλά θα πρέπει να περνάμε το χρόνο μας κλαίγοντας στις φίλες μας στο τηλέφωνο και τρώγοντας σοκολατάκια. Δεν λέει.

Καμιά γυναίκα δεν πετάει στα σύννεφα όποτε τρώει στα μούτρα άλλη μία απογοήτευση. Ακόμα και τώρα, ύστερα από χιλιάδες πόρτες/χυλοπίτες, όταν μου έρχεται μια φρέσκια αισθάνομαι κουρέλι. Αλλά για λίγο. Όχι πάρα πολύ λίγο (ας μην υπερβάλλουμε), απλώς για ένα διάστημα σύντομο, που φροντίζω να το κάνω διασκεδαστικό ρίχνοντας χρωματιστά παρεό στα λαμπατέρ και…

Όχι εντάξει. Αν αποτύχατε στις εξετάσεις, χάσατε τον γκόμενο, δεν σας πήραν στη δουλειά των ονείρων σας, απολυθήκατε κλπ, αποκλείεται να σας φτιάξει το κέφι ένα παρεό πάνω στο λαμπατέρ, και υπάρχει φόβος να αρπάξει φωτιά το κομοδίνο. Δείτε το φιλοσοφικά, μοιραστείτε τον πόνο σας, προσπαθήστε να κάνετε κάτι δημιουργικό και τελικά ξεχάστε το. Θα περάσει. Θα έρθει άλλο «όχι» στη θέση του συγκεκριμένου, που κι αυτό θα περάσει.

Οι πόρτες είναι σαν την γρίπη. Μας φαίνονται αφόρητες όσο τις κουβαλάμε, αλλά ύστερα από δυο-τρείς μέρες/τέρμμινα όλο και κάτι κουνιέται. Κι αυτό ισχύει για κάθε είδους πόρτα.

. «Σόρυ, αλλά δεν πέρασες»: Είναι το κλασσικό των εξετάσεων – σε οτιδήποτε. Έχεις αποτύχει στις εξετάσεις ανώτατης σχολής και συνειδητοποιείς ξαφνικά ότι όχι, δεν θα γίνεις καρδιο-νευρο-χειρούργος. Κλαίς. Η ζωή σου φορμάρισε ένα άσχημο χτύπημα. Μετά τα κλάματα αναρωτιέσαι τι εναλλακτικές υπάρχουν.(α) Να ξαναδοκιμάσεις του χρόνου, (β) να συνεχίσεις να κλαίς, που είναι και δραματικό πράγμα, ή (γ) να σκεφτείς κάτι άλλο, πχ., μια σχολή μακιγιάζ. Ο κόσμος πάντοτε θα χρειάζεται ανθρώπους να του βάφουν τα μάτια προκειμένου να βγεί στην τηλεόραση ή να παντρευτεί, επομένως πάντα θα έχεις δουλειά, και τελικά πόσοι καρδιο-νευρο-χειρούργοι χωράνε σε ένα Ντεσεβώ; ‘ Η στην Ελλάδα; Όχι πολλοί. Άσχετο, απλώς μόλις πέρασε ένα Ντεσεβώ απ΄έξω.

. «Σόρρυ αλλά δεν μας κάνεις»: Έχεις περάσει από ωντισιόν στην δουλειά που ποθούσες από παιδί/χθες, και δεν τους γέμισες το μάτι. Όχι επειδή δεν είσαι αρκετά καλή, αλλά επειδή έχουν πολλές σαν κι εσένα. Εννοείται ότι αφού πιείς καφέ με φίλες και μοιραστείς τον πόνο σου υποφέροντας αφόρητα, ξαναπαίρνεις το δρόμο για ψάξιμο και χτυπάς κι άλλες πόρτες, όσο περισσότερες τόσο καλύτερα. Στις μισές σου λένε «δώσαμε». Στις άλλες μισές θα σε ακούσουν, και πιθανότατα σε κάποιες θα σε αφήσουν να μπείς. Δηλαδή δεν είναι δυνατόν να το βάζουμε κάτω με την πρώτη απόρριψη! Τότε τι θα έπρεπε να κάνουμε εμείς οι φρηλάντζες, που μια ζωή πάμε από πόρτα σε πόρτα με το δισάκι μας στον ώμο; (Μην το πεί κανείς. Μπορεί να είναι καλή ιδέα σε εποχή Κρίσης αλλά δεν πρόκειται να δέσουμε μια πέτρα στο λαιμό μας και να πέσουμε στο Τουρκολίμανο).

. «Σόρρυ, δεν φταίς εσύ, εγώ φταίω»: Ο άνθρωπός σου, το μουλάρι, παίρνει το καπελάκι του και φεύγει με ελαφρά πηδηματάκια ή σου δίνει τα παπούτσια στο χέρι – απ΄ όποια πλευρά κι αν το εξετάσεις, σε αδειάζει. Δεν σε θέλει πιά. Μάλλον έχει βρεί άλλη ήδη, όσο κι αν διαμαρτύρεται ότι «δεν είναι αυτό» (βρε άιντε από κει), ή «δεν φταις εσύ, εγώ φταίω, εσύ είσαι μια αγία». Πείτε του ότι όντως αυτός φταίει. Ο κόσμος είναι γεμάτος άντρες που έχουν στο μυαλό τους το σεξ, και καλό είναι να το εκμεταλλεύεσαι αυτό σε εποχή χωρισμών γιατί όταν έρθει η επόμενη σχέση δεν θα μπορείς να κινηθείς ελεύθερα στον κόσμο των ανδρών που έχουν το μυαλό τους στο σεξ – ΤΩΡΑ είναι η ευκαιρία! Κάτι πρέπει να σε βοηθήσει να σταθείς στα πόδια σου μετά την χυλόπιτα, και το καλύτερο γιατρικό είναι το φλερτ. Και το σεξ δεν είναι άσχημο, για την ακρίβεια είναι σούπερ-ντούπερ, ποιος το γαμεί το φλερτ. Άσε που μέσα στο χαμό μπορεί να γνωρίσεις τον άντρα της ζωής σου… ή έστω, του εξαμήνου/μηνός.

. «Σόρρυ, δεν μπορείς να μπείς»: Έχεις φορέσει καταπληκτικό φορεματάκι και καταπληκτικές γόβες με μαργαρίτες ανάμεσα στα δάχτυλα, υπέροχο glitter eye-liner, γενικά είσαι μία θεά. Φτάνεις στην είσοδο του μαγαζιού σινάμενη-κουνάμενη, κι ο πορτιέρης θέλει να μάθει αν έχετε κλείσει τραπέζι. Εσύ ρωτάς «τι εννοείς, αν έχω κλείσει τραπέζι; Μπαρ δεν είναι;» Ο πορτιέρης σου απαντάει ότι σήμερα ειδικά μπαίνουν μόνον όσοι έχουν κλείσει τραπέζι. Κάνεις μικρο-σκηνή στην είσοδο αλλά ο πορτιέρης, που είναι γκάου, επιμένει: δεν μπαίνεις.

Έχεις διάφορες επιλογές εδώ. (α) Να κάνεις τεράστια σκηνή και να αρχίσεις να χτυπιέσαι στην πόρτα, (β) Να πάς αλλού. Η (β) είναι η μόνη που πιάνει, γιατί άπαξ και στραβώσει ένας πορτιέρης που είναι και απλήρωτος ένα μήνα, δεν αλλάζει γνώμη. Σε άλλο μαγαζί μπορεί να περάσεις καλύτερα, ποτέ δεν ξέρεις. Η μόνη ανεπίτρεπτη επιλογή είναι η (γ) Να γυρίσεις σπίτι και να κλαίς. Γενικά οποιαδήποτε επιλογή περιλαμβάνει τις λέξεις «σπίτι» και «κλαίς» είναι για πέταμα.

. «Σόρρυ, δεν υπάρχει στο νουμεράκι σας»: Δεν πρόκειται για σοβαρή πόρτα. Διότι μπορεί να είχαν το τσίτι στο νούμερό σας και να το πούλησαν, μπορεί να μην το είχαν ποτέ, μπορεί και να μην υπήρχε καν στο Σύμπαν αυτό που είδατε σε σελίδα περιοδικού ή αυτό που ονειρευτήκατε. Σου λέει η πωλήτρια ότι δεν το έχει; Σιγά τα λάχανα. Νοιώθεις και ανακούφιση που δεν θα ξοδέψεις δεκάρα.

. «Σόρρυ αλλά δεν είσαι αρκετά ψηλή/αδύνατη/όμορφη/νέα/έξυπνη/πεπειραμένη/ικανή»: Οποιοσδήποτε λέει κάτι τέτοιο σε μια γυναίκα ή ακόμα και σε έναν άντρα που χώρισε την γυναίκα και πρόκειται για μουλάρι, είναι για μπάτσες. Ο οποιοσδήποτε, και το μουλάρι. Απλώς αγνοείς το σχόλιο, αν υποθέσουμε ότι το ακούς όντως. Γιατί σε γενικές γραμμές (α) μπορείς να μην ακούς την μπούρδα του καθενός και (β) είσαι τόσο όσο πιστεύεις ότι είσαι ή όσο σου χρειάζεται.

Άρα τα πράγματα δεν είναι και τόσο δραματικά. Εννοείται ότι αυτές και πολύ περισσότερες πόρτες τις έχω φορτωθεί και τις φορτώνομαι ακόμα – οι πιθανότητες όταν ζητάς κάτι, οτιδήποτε, είναι πάντοτε 50-50. Αλλά πολλές φορές το «όχι» βγαίνει σε καλό: αν είχα περάσει στην Αγγλική Φιλολογία όπου έδωσα εξετάσεις προ χιλιετίας, τώρα θα ήμουν μία βλαμμένη καθηγήτρια αγγλικών σε φροντιστήριο και θα αρπαζόμουν συνέχεια με τις μαθήτριες για ψύλλου πήδημα. Αποτυγχάνοντας στις εξετάσεις, κατέληξα – μπορεί βλαμμένη μεν, οκέυ δε σε χώρους όπου ανθούν οι πολλαπλές προσωπικότητες (πχ το Ιντερνετ). Μπορώ να μετρήσω ένα σκασμό τέτοια εμπόδια ή πόρτες ή χυλόπιτες – δουλειές στις οποίες δεν με πήρανε, άντρες που με χώρισαν κακήν κακώς αντι πινακίου φακής, άντρες που τους χώρισα κακήν κακώς επειδή είχα τα νεύρα μου, και η κάθε ανάποδη με την οποίαν έβλεπα αστράκια έμοιαζε με το τέλος του κόσμου αλλά τελικά δεν ήταν. Το τέλος του κόσμου, όπως έχουμε δεί στις ταινίες, είναι πολύ πιο δραματικό από έναν χωρισμό ή μία απόρριψη. Έχει ηχητικά εφφέ, εκρήξεις, σεισμούς-λιμούς-καταποντισμούς μέχρι και φλογοβόλα, επηρεάζει πολλούς ανθρώπους και δεν είναι απλή υπόθεση.

Σε αντίθεση με την πόρτα/απόρριψη/χυλόπιτα που είναι απλή υπόθεση τελικά. Παίρνεις βαθειά ανάσα, μαζεύεις τα μπογαλάκια σου και αναρωτιέσαι «τώρα τι κάνουμε;»

Πράγμα πολύ ενδιαφέρον και ιντριγκαδόρικο γιατί σηκώνει αμέτρητες απαντήσεις…

Πηγή:www.ihappy.gr

Με το «γιατί» που ρωτάμε στα παιδιά (π.χ. «Γιατί κλαις;»), το παιδί παίρνει αυτομάτως αμυντική στάση, επειδή υποθέτει ότι θεωρούμε πως δεν υπάρχει λόγος, ενώ, κατά κανόνα, τα παιδιά πιστεύουν ότι υπάρχει λόγος – που θα έπρεπε να είναι προφανής. Θεωρούν, επίσης, ότι το «γιατί» κρύβει και κάποια κατηγορία (π.χ. «Για να ταράζεσαι τόσο πολύ με κάτι τέτοιο, κάτι δεν πάει καλά μ’ εσένα!»)

Aldort, N., (2010). Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας. Εκδόσεις: Αλκυών

Διαβάστε περισσότερα: http://www.mamaword.com

«Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα καταφέρναμε να βγάλουμε φωτογραφίες με τον Αη Βασίλη, γιατί ο γιός μου δεν μπορεί να χειριστεί τον θόρυβο και το άγχος»

Οι οικογένειες με αυτιστικά παιδιά πολύ συχνά έρχονται αντιμέτωπες με δυσκολίες σε καθημερινές κοινωνικές καταστάσεις.

Ένα μη ελεγχόμενο περιβάλλον με θόρυβο, μπορεί να τρομάξει ένα αυτιστικό παιδί, καθιστώντας κάποιες δραστηριότητες πολύ δύσκολες.

Ένα τέτοιο παράδειγμα είναι η επίσκεψη ενός παιδιού με αυτισμό στον Πατέρα των Χριστουγέννων, τον Άγιο Βασίλη.

Η Erin Deely, μητέρα του 3χρονου Brayden, ο οποίος έχει αυτισμό, θεωρούσε ότι η επίσκεψη που μπορεί να είναι μια ιεροτελεστία της παιδικής ηλικίας για πολλούς, ήταν εκτός ορίων για το γιο της.

«Νόμιζα ότι ποτέ δεν θα καταφέρναμε να βγάλουμε φωτογραφίες με τον Αη Βασίλη, γιατί ο γιός μου δεν μπορεί να χειριστεί τον θόρυβο και το άγχος» είπε η γυναίκα.

Στις 22 Νοεμβρίου, ωστόσο, η Erin πήγε με το γιο της στο εμπορικό SouthPark στο Σάρλοτ της Βόρειας Καρολίνας, για να επισκεφθούν έναν «Άγιο Βασίλη που νοιάζεται».

Ο «Άγιος Βασίλης που νοιάζεται» είναι ένα πρόγραμμα που παρέχει ειδική φροντίδα σε παιδιά με ιδιαιτερότητες.

Ο Brayden ήταν πολύ ντροπαλός, αλλά αυτό δεν ήταν πρόβλημα. Ο Άη Βασίλης έπεσε στο έδαφος και να άρχισε να παίζει με τα παιχνίδια του Brayden προκειμένου να τον κάνει να αισθανθεί άνετα.

Το αποτέλεσμα ήταν μια συγκινητική ημέρα για την οικογένεια Deely, μαζί με μερικές φωτογραφίες που θα τους μείνουν αξέχαστες.

Πηγή: www.thetoc.gr

Γνωρίζετε οτι στο Γενικό Νοσοκομείο Αργοστολίου τελούνται κατα μέσο όρο γύρω στις 9 καισαρικές τομές το 2ήμερο; Αναιτιες….η μάλλον …με γελοίες δικαιολογίες που ο γιατρός αραδιάζει γνωρίζοντας καλά οτι εδώ στο νησί η ενημέρωση έχει πάει περίπατο.

Ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγειας έχει οδηγία οι καισαρικές τομές σε καθε χώρα να μήν υπερβαίνουν το 10-15% του συνόλου των τοκετών.  Στην Ελλάδα έχουμε φτάσει αισίως το 70%, αλλά η Κεφαλλονιά έχει σπάσει κάθε ρερόκ….έχουμε αγγίξει το 99% του συνόλου των τοκετών. Ο γιατρός προφασίζεται ανήκουστα πράγματα για να προβεί σε ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΣΜΕΝΗ καισαρική πάντα.

Δυστηχώς όμως οι γυναίκες δεν έχουν την κατάλληλη ενημέρωση αλλα και να την έχουν δεν έχουν την επιλογή να γεννήσουν με άλλον γιατρό στο νησί. Και το άλλο μεγάλο θέμα που είναι πάλι ατόπημα του γιατρού είναι το σαμποτάζ που γίνεται στον νοσοκομείο μας κατά του μητρικού θηλασμού.

Επίσης, γίνεται μεγάλο σαμποτάζ απο όλη την Ελλάδα, πασάροντας στα μαιευτήρια γάλατα σκόνη στις νέες μαμάδες, αλλα στην Κεφαλλονιά γίνεται κάτι ακόμα πιο παράνομο. Προχθεσινο περιστατικό: Πήγαινε για φυσιολογικό, και ξαφνικά της έβαλε προγραμματισμένη καισαρική. Κάνει την καισαρική και ο γιατρός μας της δίνει αντιβίωση (όπως γίνεται συνήθως) για τους πόνους και της ανακοινώνει ΟΤΙ ΤΗΣ ΑΠΑΓΟΡΕΥΕΙ ΝΑ ΘΗΛΑΣΕΙ ΛΟΓΩ ΤΗΣ ΑΝΤΙΒΙΩΣΗΣ.

Ζητάμε να μάθουμε τι αντιβίωση της έδωσε για να τσεκαρουμε στο πιστοποιημένο σαιτ αν είναι συμβατή με τον θηλασμό (http://www.e-lactancia.org/ ) και η απάντηση του ηταν ΟΤΙ ΔΕΝ ΧΡΕΙΑΖΕΤΑΙ ΝΑ ΞΕΡΕΙ Η ΚΟΠΕΛΑ, ΞΕΡΕΙ ΑΥΤΟΣ. Και έφυγε. (ενω υπάρχει χαρτί στην είσοδο που λεει ”Εχετε δικαίωμα να γνωρίζετε τι φάρμακα σας χορηγούνται και να τα δεχτείτε ή οχι) Έτσι απλά..

Κανένας δεν κάνει τον κόπο να τον καταγγείλει στον ιατρικό σύλλογο της Κεφαλονιάς γιατί όλοι ξέρουμε πόσο μικρό είναι το μέρος και ξέρουμε τους ”προστατευόμενους” απο την κοινωνία εδώ. Όπως επίσης και το τι θα γίνει μετά με τον άνθρωπο που το κατήγγειλε. Όμως η “παρανομία” εκει μέσα, έχει παραπάει..

Ένας ανώνυμος αναγνώστης

Πηγή:e-kefalonia.net

Όπως εξήγησαν οι γιατροί, οι κόγχες των ματιών του εμβρύου απέτυχαν να αναπτυχθούν σωστά στη μήτρα, με αποτέλεσμα τη σπάνια αυτή εικόνα

Η γέννηση ενός μωρού-κύκλωπα στη βορειοανατολική Αίγυπτο, στις αρχές Οκτωβρίου, είχε προκαλέσει σοκ στην ιατρική κοινότητα. Παρ’ ότι οι γιατροί προέβλεψαν ότι θα καταφέρει να επιβιώσει μόλις για λίγες ημέρες, θεωρήθηκε θαύμα το γεγονός ότι γεννήθηκε ζωντανό.

Είναι ελάχιστες οι φορές που φτάνει ένα παιδί να γεννιέται με «κυκλωπία», μία παραμόρφωση η οποία είχε επισημανθεί και τονιστεί ιδιαιτέρως στους αρχαίους ελληνικούς μύθους. Η ιατρική κοινότητα εικάζει πως το έμβρυο εκτέθηκε σε ραδιενεργή ακτινοβολία και για το λόγο αυτό δεν εξελίχθηκε κανονικά. Όπως αναφέρεται, τέσσερις στις 1.000 εγκυμοσύνες αφορούν έμβρυα με κυκλωπία, ωστόσο κανένα από αυτά δεν καταφέρνει να φτάσει ως τη γέννησή του, ενώ κατά κανόνα αυτά τα παιδιά αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα με την καρδιά τους.

Το αγόρι-κύκλωπας γεννήθηκε σε ιδιωτική κλινική στην πόλη Ελ Σενμπελαβέιν, στη βορειοανατολική Αίγυπτο. Όπως εξήγησαν οι γιατροί, οι κόγχες των ματιών του εμβρύου απέτυχαν να αναπτυχθούν σωστά στη μήτρα, με αποτέλεσμα τη σπάνια αυτή εικόνα. Αυτό είναι αποτέλεσμα των συνεπειών της ραδιενεργής ακτινοβολίας στον άνθρωπο και αναδείχθηκε εκ νέου ώστε να ευαισθητοποιηθεί η διεθνής κοινότητα.

Στο παρελθόν, κάποια παιδιά γεννήθηκαν με κυκλωπία και έζησαν για λίγες ώρες, ενώ το 2011, ένα παιδί στην Ινδία, επιβίωσε για δύο ημέρες.

Πηγή:www.protothema.gr