από Ε.Ι.

Ένα υπέροχο διαφημιστικό σποτ από την Αργεντινή αποδίδει σε ένα μόλις λεπτό την τεράστια αλλαγή που φέρνει ένα μωρό στη ζωή ενός ζευγαριού: Έλλειψη ύπνου, αποχή από το σεξ, ζημιές και πολλά ακόμη γίνονται καθημερινότητα μέσα στο σπίτι. Εν τέλει, όμως, η ευτυχία είναι αυτή που κυριαρχεί και που σε κάνει να θέλεις… κι άλλο!

«Η στιγμή που αποκτάς παιδιά δεν είναι απλά η πιο σημαντική της ζωής σου, αλλά και ο καλύτερος τρόπος για να ανακαλύψεις την ευγενική σου πλευρά», αναφέρει χαρακτηριστικά ο creative director της διαφήμισης, Sebastian Wilhelm. Δείτε το βίντεο και ανακαλύψτε σε ποιο βαθμό ταυτίζεστε κι εσείς με αυτήν την άποψη!

Πηγή:www.mama365.gr

Γράφει: η Ειρήνη Τζελέπη, Συμβουλευτική Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια, Pg.Dipl., MSc.

Ο ρόλος του πατέρα στη συναισθηματική εξέλιξη και ωρίμανση του παιδιού είναι εξαιρετικά σημαντικός. Το υψηλό ποσοστό διαζυγίων σήμερα αλλά και άλλα πιθανά αίτια μπορεί να οδηγήσουν πολλές φορές στην απομάκρυνσή του από την καθημερινή φροντίδα και ανατροφή των παιδιών, γεγονός που αποφέρει σημαντικές συνέπειες στην ανάπτυξή τους.

Το παιδί, από τη στιγμή της γέννησής του, ζει μια αποκλειστικά συμβιωτική σχέση με τη μητέρα που το βοηθά να επιβιώσει σε βιολογικό αλλά και συναισθηματικό επίπεδο. Σε αυτό το στάδιο το παιδί βιώνει τον εαυτό του όχι αποκλειστικά ως ξεχωριστό άτομο αλλά, κυρίως, ως μια προέκταση της ύπαρξης και της παρουσίας της μητέρας του. Ο πατέρας αποτελεί το πρόσωπο το οποίο στη συνέχεια μεσολαβεί στη σχέση αυτή «αποκόπτοντάς» το από τον ομφάλιο λώρο και «εισάγοντάς» το σε αλληλεπίδραση και με άλλα πρόσωπα και καταστάσεις. Η απουσία του επομένως σε αυτό το στάδιο αφήνει το παιδί σε μια σχέση προσκόλλησης με τη μητέρα και, κυρίως, με ένα αίσθημα προσωπικής αδυναμίας και ανεπάρκειας. Το ίδιο δεν μπορεί να προσδιορίσει επακριβώς «τι του λείπει», νιώθει ότι «σε κάτι υστερεί», ότι «κάτι έχει πληγεί ανεπανόρθωτα μέσα του»…

Η αυτοεκτίμηση και η «εικόνα» του εαυτού του πλήττονται και νιώθει ότι δεν έχει αυτό που έχουν τα άλλα παιδιά: την αγάπη και την αφοσίωση του πατέρα του. Βιώνει παράλληλα ένα συναισθηματικό «κενό» το οποίο ως έφηβος ή ως ενήλικας πιθανόν να αναζητήσει να καλύψει με διάφορους τρόπους, π.χ. σχέσεις εξαρτητικές, χρήση ουσιών, παραβατική συμπεριφορά κά.

Αγόρια και κορίτσια επηρεάζονται όμως και με διαφορετικό τρόπο:

ΤΑ ΑΓΟΡΙΑ

-Απουσία ανδρικού προτύπου
Το αγόρι έχει ανάγκη την παρουσία του πατέρα ως πρότυπο ταύτισης και ανακάλυψης της ανδρικής του ταυτότητας. Η απουσία του πατέρα το οδηγεί σε αναζήτηση άλλων στερεότυπων ανδρικών συμπεριφορών, π.χ., μίμηση ηρώων της τηλεόρασης, συμμαθητών στο σχολείο που θεωρούνται δυνατοί και σκληροί. Σε μια προσπάθεια επιβεβαίωσης του ανδρισμού του παριστάνει συχνά το σκληρό ή το μάγκα αποβάλλοντας εσκεμμένα οποιοδήποτε θηλυπρεπές στοιχείο της συμπεριφοράς του.

-Απομάκρυνση από τη μητέρα
Στην περίπτωση αυτή, λειτουργώντας αμυντικά, μπορεί να «παγώσει» τη σχέση με τη μητέρα του, θεωρώντας την συχνά ως υπεύθυνη για την απομάκρυνση του πατέρα. Αποστασιοποιείται και αρνείται την προσέγγιση και επικοινωνία μαζί της. Παραμένει έτσι με ένα αίσθημα μοναξιάς αλλά και πιθανού αδιεξόδου σχετικά με τη μετέπειτα εξέλιξη της σχέσης τους.

ΤΑ ΚΟΡΙΤΣΙΑ

-Αντίληψη για το ανδρικό φύλο
Η σχέση με τον πατέρα αποτελεί για το κορίτσι τη βάση στην οποία χτίζεται η σχέση του με το αντίθετο φύλο. Μέσω του πατέρα αποκτά εικόνα, αντίληψη και πεποίθηση γενικότερα για τον «άντρα» και βάσει αυτής μπορεί να επιλέξει αργότερα σύντροφο, σύζυγο αλλά και πατέρα των παιδιών της.

-Στήριξη της θηλυκότητας
Παράλληλα η συμπεριφορά του πατέρα στηρίζει και επιβεβαιώνει τη θηλυκή ταυτότητα του κοριτσιού. Την αίσθηση που αποκτά η ίδια μέσα της για την αξία της ως γυναίκα. Πολλά κορίτσια που δεν βιώνουν μια σχέση καθημερινής αλληλεπίδρασης και τρυφερότητας με τον πατέρα μπορεί να συμπεριφέρονται ως «αγοροκόριτσα» νιώθοντας βαθιά μέσα τους υποτιμημένη τη θηλυκή υπόσταση της προσωπικότητάς τους.

ΑΓΩΝΑΣ ΓΙΑ ΑΝΑΓΝΩΡΙΣΗ

Ο αγώνας για αναγνώριση είναι όμως διαρκής για αγόρια και κορίτσια, μια προσπάθεια αναπλήρωσης της προσοχής και της αφοσίωσης που έχει λείψει. Θέλουν να νιώσουν αυτό που δεν έχουν πάρει, ότι οι άλλοι τα αποδέχονται και αξίζουν την αγάπη τους. Παρ’ όλα αυτά, διστάζουν να εμπιστευτούν και να δεσμευτούν σε μια σχέση, ο φόβος επικρατεί ότι μπορεί να απογοητευθούν ή να εγκαταλειφθούν και πάλι.
Και ο θυμός επικρατεί, οργή που συνήθως στρέφεται προς τον ίδιο τον εαυτό επιφέροντας μια καταθλιπτική διάθεση. Γιατί κάθε παιδί σχεδόν πάντα θεωρεί ότι εκείνο φταίει όταν οι άλλοι δεν το προσέχουν όπως του αξίζει.

Συχνά καταβάλλεται μια υπερπροσπάθεια επίτευξης κάτι υψηλού και εξαιρετικά σημαντικού. Αγωνίζονται σκληρά, σχεδόν τελειοθηρικά και μπορεί να είναι ανταγωνιστικοί με τους άλλους. Πίσω από κάθε εναγώνια προσπάθεια κρύβεται όμως η βαθιά ανάγκη για αποδοχή και «μπράβο» από τους γύρω. Οι άλλοι μπορεί και πάλι να τους πληγώσουν…

Η ΜΗΤΕΡΑ

Ο ρόλος της μητέρας είναι καθοριστικός όποιος και να είναι ο λόγος απομάκρυνσης ή απουσίας του πατέρα. Η ίδια καλείται κυρίως:

-Να φροντίσει καλά τον εαυτό της προκειμένου να αντεπεξέλθει στο δύσκολο έργο της.

-Να παρέχει μια γέφυρα επικοινωνίας μεταξύ του πατέρα και των παιδιών.

-Να «επιτρέψει» την έκφραση αρνητικών συναισθημάτων.

-Να μην κατηγορεί «ανοιχτά» τον πατέρα.

-Να αποτελέσει εναλλακτικό πρότυπο ή και να παρέχει άλλα «θετικά» αντρικά πρότυπα.

-Να οριοθετήσει και να χειριστεί επωφελώς διακανονισμούς διαζυγίου ή άλλων σχετικών θεμάτων αποφεύγοντας διαρκείς και ανώφελες συγκρούσεις.

-Να μην ξεχνά ότι τα παιδιά αποτελούν σε κάθε περίπτωση απόγονο και των δύο γονέων. Τα ίδια δεν έχουν καμία επιλογή σε αυτό!

psychologynet.gr

Διαβάστηκε εδώ:enallaktikidrasi.com

Της Ρομίνας Ξύδα

Το πρώτο ποτό «γεννά» τα νέα μας. Λίγο κοινότοπα, πολύ στριμωγμένα, υπερβολικά αγχωμένα, αλλά «έλα, μωρέ, θα τα καταφέρουμε, όπως τα καταφέρναμε πάντα». Το δεύτερο «ξερνά» τα παλιά μας: τις τρέλες μας, τις αγωνίες μας, τις «αλητείες» μας, σταθερά συνοδευόμενες από εκείνο το γάργαρο, ανεπιτήδευτο, ξεκαρδιστικό γέλιο που μόνο ένα «παιδί» μπορεί «ξεστομίσει». Και το τρίτο… Το τρίτο φέρνει στην επιφάνεια τους άνδρες μας.

Ναι, τους άνδρες μας. Αυτούς που «θυμάσαι πόσο τρελά ερωτευθήκαμε; Και πώς πλαντάζαμε κάθε φορά που δεν μας τηλεφωνούσαν; Και πόσες τρίχες μάς έμειναν στο χέρι από την κόμη εκείνης της κουφιοκέφαλης που πίστευε ότι θα κατάφερνε να μπει ανάμεσά μας; Και πόσα κόλπα σκαρφιζόμασταν για να είμαστε συνεχώς μαζί; Όσο πιο πολύ μαζί, τόσο πιο πολύ ευτυχισμένες…» Και η ευτυχία έγινε γάμος με κουφέτα. Κι ο γάμος με κουφέτα έγινε μωρά με πάνες. Και τα μωρά με πάνες έγιναν παιδιά με… «μπαμπάδες που έχουν λιγότερο μυαλό από ένα πεντάχρονο!» Παύση. Νεύμα για τέταρτο ποτό.

Με τις ιστορίες των «μπαμπάδων που έχουν λιγότερο μυαλό από ένα πεντάχρονο» να γράφονται σε ενήλικα λευκώματα φρικαρισμένων μαμάδων. Όπως εγώ κι εσύ: «Δεν μπορείτε να φανταστείτε τι έπαθα προχθές. Δύο ώρες τον άφησα στο σπίτι με τα παιδιά για να πάω σούπερ μάρκετ κι όταν επέστρεψα δεν βρήκα ούτε σπίτι, ούτε παιδιά. Μη γελάτε! Δεν είμαι υπερβολική. Το σπίτι ήταν βομβαρδισμένο από πατατάκια, γαριδάκια, ποπ κορν, μαξιλάρια, παγωτά και μπέικον -εκατομμύρια κομματάκια μπέικον-, ο γιος μου βαμμένος «δρακουλάκι» με μαύρο μαρκαδόρο, η κόρη μου πριγκίπισσα με κάδρο της… τον τοίχο του σαλονιού και ο ακατονόμαστος, καλυμμένος με πάπλωμα, να τα κυνηγά για να τα πιάσει. Κι εκείνα να ξεκαρδίζονται κι εκείνος να φωνάζει: «Μπουυυυυυ, θα σας πιάσω και θα σας κάνω μια χαψιά! Μπουυυυυυυ, μόνο μην το πείτε στη μαμά!»«Πάλι καλά!» λέει η αμέσως επόμενη φιλενάδα χτυπώντας δυνατά το χέρι στην μπάρα: «Ο δικός σου τουλάχιστον ασχολείται! Ο δικός μου, που τον άφησα προχθές μόνο με τα παιδιά, ξέρετε τι έκανε; Ξάπλωσε φαρδύς πλατύς στον καναπέ και πήρε τον ύπνο του δικαίου! Μα δεν φοβήθηκε μήπως τα παιδιά ανοίξουν την πόρτα και φύγουν; μη βάλουν φωτιά στο σπίτι, μη βγούνε στο μπαλκόνι; Όταν γύρισα και τον είδα να κοιμάται, μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Έμπηξα μια τέτοια φωνή που απ’ την τρομάρα του σωριάστηκε στο πάτωμα! Ακούς εκεί να κοιμάται»

Οι ιστορίες «των μπαμπάδων που έχουν λιγότερο μυαλό από ένα πεντάχρονο» δεν έχουν αρχή, ούτε τέλος. Στο λεύκωμα των φρικαρισμένων μαμάδων καταγράφεται ο «μπαμπάς που αφήνει τον πεντάχρονο γιο του να περνάει μόνος του τον δρόμο για να γίνει υπεύθυνος και ανεξάρτητος», εκείνος που «ξεκαρδίζεται με το μικρό του επαναλαμβάνοντας με υποκοριστικά δε όλο το υβρεολόγιο της ελληνικής γλώσσας», ο άλλος που «δίνει στο παιδί μια σταλιά μπίρα γιατί κι εμένα μου έδινε ο δικός μου και δεν έπαθα τίποτα», κι αυτός που «Άσε πια τα παιδιά και λίγο ελεύθερα. Από τότε που έγινες μάνα όλο στην υστερία είσαι!»

Είσαι; Είμαι; Είμαστε; Χωρίς να το ψελλίσω -από ντροπή ή υπερηφάνεια- κουνάω το κεφάλι καταφατικά. Είσαι. Είμαι. Είμαστε. Δεν ξέρω αν για τη μετάλλαξή μας από ελεύθερα πνεύματα σε υπερπροστατευτικά όντα ευθύνεται η ιδιότητα της μάνας ούτε έχω καταλήξει για το εάν το ουσιαστικό της «αγάπης» είναι περισσότερο μητρικήπαρά πατρική υπόθεση. Εκείνο ωστόσο για το οποίο βάζω το χέρι μου στη φωτιά είναι ότι αυτός ο υπεπροσταυτευτισμός -ενίοτε και αυταρχισμός- με τον οποίο οι περισσότερες εξ ημών μεγαλώνουμε τα παιδιά μας μόνο μπούμερανγκ μπορεί να γυρίσει, τόσο σ’ εκείνα όσο και σ’ εμάς. Γιατί στην τελική, και η αταξία, και η ατασθαλία, και η ανευθυνότητα, και οι βρισιές, και τα ρίσκα, και τα κομματάκια μπέικον στο πάτωμα, και οι ζωγραφιές στους τοίχους, και οι λερωμένες κουζίνες και τα «βομβαρδισμένα» από παιδικά χεράκια σπίτια, μέσα στη ζωή μας είναι. Και κανείς άλλος δεν μπορεί να τα συστήσει καλύτερα στα παιδιά μας όσο οι μπαμπάδες που σε αντίθεση με εμάς, «γεννήθηκαν για να μη μεγαλώσουν ποτέ…»    

Οι φωτογραφίες που συνοδεύουν το άρθρο είναι όλες του Αμερικανού Φωτογράφου Dave Engledow, που έχει γίνει διάσημος κυρίως χάρη στις χιουμοριστικές φωτογραφίες που βγάζει με την κόρη του! Μπορείτε να δείτε όλη τη δουλειά του εδώ. 

Πηγή: talcmag.gr

Διαβάστηκε εδώ: www.babyads.gr