Της Έλλης Πάντα

Τα περισσότερα παιδιά στην προνηπιακή και νηπιακή ηλικία δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να μοιράζονται. Συνήθως, το δωμάτιό τους είναι γεμάτο με παιχνίδια, όταν όμως έρχεται ένας φίλος τους στο σπίτι, θα θελήσουν το συγκεκριμένο παιχνίδι που κρατάει το άλλο παιδί, ακόμα κι αν δεν έχουν παίξει ποτέ μαζί του. Αρχίζει τότε η «μάχη» και σύντομα, η χαρά και τα γέλια αντικαθίστανται από κλάματα και θυμό.

Στην ηλικία αυτή, τα παιδιά αντιλαμβάνονται ευκολότερα την έννοια του «δικού μου», παρά την έννοια του «ας μοιραστώ τα πράγματά μου με άλλους». Το να μοιράζονται είναι μια διαδικασία που μαθαίνουν καθώς αναπτύσσονται κοινωνικά, συναισθηματικά και διανοητικά.

Συνήθως, οι γονείς επιμένουν να μοιραστεί το παιδί τους τα πράγματά του, διότι αισθάνονται ντροπή μπροστά στους γονείς των άλλων παιδιών. Όμως, με το να τους θυμώνουν, τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι η μοιρασιά είναι κάτι που τους επιβάλλεται με φωνές, παρά τη θέλησή τους. Οι ακόλουθες συμβουλές θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε τέτοιες περιπτώσεις:

1. Ξεκινήστε από νωρίς. Από την πρώτη στιγμή που θα δείτε το παιδί σας να αρπάζει ένα παιχνίδι από τα χέρια του φίλου του, διδάξτε του την έννοια της μοιρασιάς. Δώστε το παιχνίδι στο άλλο παιδί και πείτε στο δικό σας να περιμένει σε λίγο τη δική του σειρά για να το πάρει. Το να μάθει να περιμένει τη σειρά του είναι το πρώτο βήμα για να μάθει να μοιράζεται.
2. Γίνετε εσείς παράδειγμα προς μίμηση. Εξασκείστε την έννοια της μοιρασιάς στο σπίτι υπό τη μορφή παιχνιδιού. Καθίστε στον καναπέ μαζί και συζητήστε για την έννοια της σειράς, όσο τρώτε μαζί το ίδιο παγωτό.
3. Παίξτε παιχνίδια συνεργασίας, που δε θα έχουν να κάνουν με έναν νικητή μόνο. Παρόλο που η έννοια του ανταγωνισμού είναι εξίσου καλή, δεν είναι κατάλληλη για την νηπιακή ηλικία.
4. Χρησιμοποιείστε χρονόμετρο όταν παίζει με άλλο παιδάκι. Όταν χτυπάει, είναι η σειρά του δικού σας παιδιού να δώσει ένα παιχνίδι στο φίλο του, ενώ όταν ξαναχτυπήσει θα το πάρει πίσω. Έτσι, μαθαίνει ότι όταν μοιράζεται κάτι, δεν το αποχωρίζεται για πάντα. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να συνεργαστείτε με τον γονέα του άλλου παιδιού, ώστε να κάνει το ίδιο όταν το δικό σας παιδί πηγαίνει στο σπίτι τους.

Τέλος, μην ξεχνάτε να το επαινείτε όταν μοιράζεται. Αντί να του λέτε φράσεις όπως «Είσαι πολύ καλό παιδί.», είναι καλύτερα να του λέτε φράσεις όπως «Είδες πόσο χάρηκε ο φίλος σου όταν του έδωσες το αυτοκινητάκι; Του άρεσε πολύ.». Με αυτόν τον τρόπο, εφίσταται η προσοχή του στο θετικό αποτέλεσμα της πράξης που έκανε.

Πηγή:www.babyads.gr

Της Σοφίας Παπαηλιάδου.

Αγόρι μου,

Θα υπάρξουν πολλές φορές μέσα στα χρόνια που θα έρθουν που εγώ θα είμαι λίγο πιο πολύ μαμά απ’ όσο πρέπει και θα μαλώσουμε.

Δηλαδή εγώ θα σε μαλώσω, εσύ θα κάνεις πως με ακούς, θα μου πετάξεις και μια συγγνώμη έτσι για να χουμε να πορευόμαστε, εγώ θα κάνω πως σε πιστεύω ότι με άκουσες και κάπως έτσι θα σε κρυφοκαμαρώνω όσο θα μεγαλώνεις και θα προσπαθώ να συμμαζεύω την κουκουβάγια από μέσα μου.

Και θα προσπαθώ να είμαι εκείνη η μάνα που θα ισορροπεί τους φόβους της και θα προσπαθεί να μην σου γεμίζει την ζωή με πρέπει και απαγορεύσεις. Θα προσπαθώ να είμαι εκείνη η μάνα που θα στέκεται πλάι σου. Ούτε πάνω σου για να σε καταδυναστεύει, ούτε πίσω σου για να σε κατασκοπεύει, ούτε μπροστά σου για να σου κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο.

Κι η αλήθεια είναι πως η συγχώρεση για μια μάνα στο παιδί της, είναι διαδρομή προδιαγεγραμμένη και το ξέρουμε όλοι.

Θα υπάρξει στη ζωή σου μόνο ένα πράγμα που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω.

Το να ασκήσεις βία.
Το να ασκήσεις βία πάνω σε μια γυναίκα.

Γι’αυτό αυτό το γράμμα, στο γράφω σήμερα, 25/11/2015, μια μέρα που τα τελευταία χρόνια λειτουργεί σαν «ξυπνητήρι αφύπνισης» κατά της άσκηση βίας στις γυναίκες.

Είναι μια μέρα που δε θα έπρεπε να υπάρχει.
Υπάρχει όμως και μια βόλτα στα νοσοκομεία θα σε πείσει για το γιατί υπάρχει και για το γιατί παραμένει επίκαιρη μέσα στα χρόνια.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία αγόρι μου για να ασκήσεις βία. Δεν υπάρχει καμία κακή στιγμή που δεν υπολόγισες. Δεν υπάρχει «ένα χαστούκι», «μια σπρωξιά».

Ο πόνος αγόρι μου δεν είναι εκείνος από τα χτυπήματα.

Κάθε χτύπημα σε μια γυναίκα, κάθε μελανιά, κάθε σημάδι, είναι ρωγμές και χαραγματιές στην ψυχή της που θα μείνουν αγιάτρευτες όσο αναπνέει.

Είναι οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό της και την πονάνε πιο πολύ από κάθε μπουνιά, κάθε κλοτσιά. Είναι οι λέξεις που προσπαθεί να αρθρώσει για να σταματήσει την βία, και δεν βγαίνουν.

Είναι τα σημάδια που σβήνουν αλλά εκείνη ξέρει πάντα πού είναι. Μπορεί το δέρμα της να καθαρίσει από τις μελανιές αλλά εκείνη ξέρει να σου δείξει πού ήταν το κάθε σημάδι.

Είναι ο ήχος των μηχανημάτων μιας εντατικής. Γιατί το χαστούκι, το σπρώξιμο, δεν είναι ποτέ «μεμονωμένα περιστατικά». Είναι η αρχή σε ένα έργο με προβλέψιμο τέλος.

Είναι τα φώτα του νοσοκομείου, αυτά τα σκληρά φώτα που ξεγυμνώνουν ξανά και ξανά την ψυχή.

Άκου αγόρι μου, οι γυναίκες, είμαστε παράξενα όντα. Ανθεκτικά και δεν σπάμε εύκολα. Αυτό που μας σπάει, είναι να ντραπούμε για τον εαυτό μας. Είμαστε ενοχικές και ακόμα και την βία πάνω μας, την αντιμετωπίζουμε σαν κάτι για το οποίο φταίξαμε εμείς.

Λίγες γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν, να καταγγείλουν.

Η μέρα αυτή αγόρι μου υπάρχει, γιατί κάθε μέρα κάποιες γυναίκες αποφασίζουν να σκουπίσουν τα αίματα από πάνω τους, να βάλουν αρκετό makeup για να καλύψουν τα επιφανειακά σημάδια και να συνεχίσουν το δρόμο τους.

Μόνο που ο δρόμος τους αυτός, αν δεν προλάβεις να τον εγκαταλείψεις, έχει μόνο ένα τέλος. Τον ψυχικό τους θάνατο.

Η μέρα αυτή υπάρχει, γιατί ο περίγυρος αποφάσισε πως «έλα μωρέ, τα θελε κι αυτή». Η μέρα αυτή υπάρχει γιατί η βία δεν σταματά στα σωματικά χτυπήματα. Η σκληρότερη βία, είναι το μετά. Η πιο ξεδιάντροπη βία είναι εκείνων που ξέρουν και δεν μιλάνε. Εκείνων που επιλέγουν την ησυχία τους.

Εγώ αγόρι μου, θα σου δώσω όλα εκείνα τα εφόδια που θα χρειαστεί για να μην περάσει ποτέ ούτε από την άκρη του μυαλού σου να σηκώσεις το χέρι σου σε οποιονδήποτε, αλλά ακόμα περισσότερο σε μια γυναίκα.

Από εσένα θέλω αγόρι μου να θυμάσαι, πως γεννήθηκες από μια γυναίκα. Ανατρέφεσαι από μια γυναίκα. Πήρες ζωή από την ζωή της και κομμάτια της για να είσαι σήμερα δίπλα της και να σου κρατά το χέρι, κι ας βουρκώνει χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί.

Θα είμαι δίπλα σου, ότι κι αν γίνει. Θα σε αγαπάω ότι κι αν γίνει. Θα πονάω για σένα ότι κι αν γίνει.

Μόνο που αν ποτέ, αγγίξεις με βία το σώμα και την ψυχή μιας γυναίκας, δεν θα μπορέσω να σε ξαναδώ ποτέ στα μάτια. Θα σε αγαπάω και πάλι, θα σε νοιάζομαι και πάλι και θα σταθώ δίπλα σου και πάλι. Μόνο που δεν θα μπορώ να σε ξαναδώ στα μάτια.

Γιατί εγώ θα έχω αποτύχει σαν μάνα και δεν θα είμαι πια περήφανη για εσένα, το σπλάχνο μου.

Πηγή: anapnoes.gr

Πηγή:mamareggina.blogspot.gr

Κόρη: Μ’ένα φίλο.

Ελληνίδα Μάνα: Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω γιατί άφησες τον άντρα σου. Τόσο καλό παιδί!

Κόρη: Δεν τον άφησα εγώ, ΑΥΤΟΣ με άφησε!

Ελληνίδα Μάνα: Τον άφησες να σ’αφήσει, και τώρα βγαίνεις έξω με τον καθένα.

Κόρη: Δε βγαίνω με τον καθένα. Μπορώ να σου φέρω τα παιδιά;

Ελληνίδα Μάνα: Εγώ δε σ’ άφησα ποτέ για να βγω έξω με κανέναν άλλο παρά με τον πατέρα σου.

Κόρη: Ναι, αλλά έκανες ένα σωρό πράγματα που δεν τα κάνω εγώ.

Ελληνίδα Μάνα: Τώρα τι υπονοείς;

Κόρη: Τίποτα. Θέλω απλά να μου πεις αν μπορείς να κρατήσεις τα παιδιά απόψε.

Ελληνίδα Μάνα: Θα περάσεις τη νύχτα μαζί του; Τι θα πει ο άντρας σου άμα το μάθει;

Κόρη: Ο ΠΡΩΗΝ άντρας μου εννοείς! Δε νομίζω πως θα τον νοιάξει… Από τότε που έφυγε από το σπίτι, αμφιβάλλω αν κοιμήθηκε ποτέ μόνος!

Ελληνίδα Μάνα: Τώρα λοιπόν θα κοιμηθείς στο σπίτι αυτουνού του χαμένου;

Κόρη: Δεν είναι χαμένος.

Ελληνίδα Μάνα: Όποιος άντρας βγαίνει με μια χωρισμένη με παιδιά είναι χαμένος και παράσιτο.

Κόρη: Κοίτα, δε θα το συζητήσω… Να τα φέρω τα παιδιά από κει ή όχι;

Ελληνίδα Μάνα: Άμοιρα παιδάκια μου με τέτοια μάνα…

Κόρη: Τι εννοείς με ΤΕΤΟΙΑ μάνα;;;

Ελληνίδα Μάνα: Χωρίς σταθερότητα… Εμ, γι’αυτό έφυγε ο άντρας σου…

Κόρη: Μα ακούς τι λες; Είσαι απαράδεκτη! Δε ντρέπεσαι!

Ελληνίδα Μάνα: Μη μου φωνάζεις εμένα! Πάω στοίχημα ότι κι αυτουνού του χαμένου έτσι του φωνάζεις!

Κόρη: Μπα, τώρα ανησυχείς για τον χαμένο;

Ελληνίδα Μάνα: Ααα, βλέπεις που το παραδέχεσαι πως είναι χαμένος; Το ήξερα εγώ!

Κόρη: Μαμά κλείνω.

Ελληνίδα Μάνα: Κάτσε παιδί μου! Μη κλείνεις! Τι ώρα θα μου φέρεις τα παιδιά;

Κόρη: Ούτε θα σου τα φέρω, ούτε θα βγω έτσι που μ’έσκασες!

Ελληνίδα Μάνα: Μα βρε παιδάκι μου, άμα δε βγαίνεις ποτέ έξω, πώς θα γνωρίσεις κανένα καλό παιδί;

Πηγή:www.newsbomb.gr

Tης Τζίνας Θανοπούλου

Πολύ συχνά στην εφηβεία, αλλά και σε πιο μικρές ηλικίες το παιδί μπορεί να πει στους γονείς του «Σε μισώ !» Γεγονός που μπορεί να σοκάρει, θυμώσει, φοβίσει τους γονείς. Για αυτό το λόγο οι γονείς πρέπει να καταλάβουν τι εννοεί το παιδί όταν λέει κάτι τέτοιο. Το «σε μισώ» είναι συχνά « ένας κώδικας επικοινωνίας» με τον οποίο το παιδί προσπαθεί να μεταφέρει ένα μπλοκαρισμένο συναίσθημα για κάτι που δεν μπορεί να εκφράσει με άλλες λέξεις και επιλέγει κάτι τόσο δυνατό για να περάσει το μήνυμά του. Οι γονείς πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι πέρα από αυτό που ακούν, κρύβεται μια δύσκολη πραγματικότητα που βιώνει το παιδί και πρέπει να μάθουν να την αποκρυπτογραφούν, ώστε να «ακούσουν» πραγματικά το παιδί και να το βοηθήσουν ουσιαστικά.

Πολλές φορές το «Σε μισώ» από το παιδί μπορεί να σημαίνει :

• «Δεν καταλαβαίνεις αληθινά τι χρειάζομαι αυτή τη στιγμή».
• «Δε με ακούς, νοιώθω μοναξιά»
• «Είμαστε εντελώς «αποσυνδεδεμένοι» αυτή τη στιγμή».
• «Νιώθω πληγωμένος/η».
• «Έχω πολύπλοκα αισθήματα και δεν ξέρω πώς να τα διαχειριστώ».
• «Δες τα πράγματα από τη δική μου οπτική γωνία».

Σαν γονείς έχουμε αγάπη και αδυναμία στα παιδιά μας, που  όταν ακούμε το «σε μισώ» νιώθουμε πληγωμένοικαι ίσως αποτυχημένοι. Τείνουμε να γίνουμε αντιδραστικοί, θυμωμένοι ή/ και απόμακροι και να λέμε πράγματα όπως:

• «……Και εγώ σε μισώ επίσης….».
• «Ό,τι πεις» (“Whatever….”).
• «Όχι, δε με μισείς… δεν το εννοείς…. απλά το λες».
• «Εμπρός, μίσησέ με, αλλά δε θα σου κάνω τις χάρες».
• «Πώς τολμάς να λες κάτι τέτοιο, πήγαινε στο δωμάτιό σου…».
• « Καλό & αυτό….. μετά από τόσα που έχω κάνει για σένα αυτό είναι το ευχαριστώ.Κάνε παιδί να δεις καλό !»

Πρέπει να συνειδητοποιήσουμε ότι κανένας από αυτούς τους λόγους ή τις απαντήσεις δε βοηθούν να αποκατασταθεί η σύνδεση με τα παιδιά μας, και επίσης δε βοηθούν εκείνα να μάθουν να ελέγχουν τα συναισθήματα που τα έχουν κατακλύσει.

Από την άλλη μεριά, αν κατορθώσουν οι γονείς να κρατήσουν τη ψυχραιμία τους κα να απαντήσουν ήρεμα στα παιδιά στο «σε μισώ», με μια απάντηση ψύχραιμη, όχι αντιδραστική, αλλά συμπονετική, ευαίσθητη, με κατανόηση και σταθερότητα.

Ας θυμηθούμε τα λόγια ενός  παιδοψυχολόγου που όταν του έθεσαν το θέμα αυτό, απάντησε: «Όταν το παιδί σάς λέει «σε μισώ», εσείς προχωρήστε λέγοντάς του ότι  εσείς  έχετε αρκετή αγάπη και για τους δυο σας». Απαντήστε στο «υποθετικό μίσος» του παιδιού με αγάπη , υπομονή & στωικότητα και ξεπεράστε το μίσος με το να είστε αρκετά στοργικοί και για τους δυο .

Ας περιγράψουμε εδώ ένα αληθινό γεγονός που βίωσε ένα παιδί που ένοιωσε μεγάλο πόνο, αλλά που εξωτερικά  εκφράστηκε με έντονο θυμό και ακόμα με έκφραση «μισώ όλο το κόσμο» . Την ημέρα που βίωσε το επώδυνο γεγονός του θανάτου του αγαπημένου του σκύλου…. Το παιδί ήρθε με λυγμούς και με τρεμάμενη φωνή μοιράστηκε: «Είμαι πραγματικά θυμωμένος που ο Rex πέθανε, Σας «Μισώ όλους»….& ιδιαίτερα εσένα που δεν μπόρεσες να κάνεις κάτι …. και έτρεξαν περισσότερα δάκρυα….»

Προσπάθησα να κρατήσω τη ψυχραιμία μου και η απάντηση που του έδωσα  μετά από μερικές βαθιές  ανάσες ήταν : «Πρέπει να είσαι πολύ αναστατωμένος & πληγωμένος που πέθανε ο αγαπημένος σου Rex». «Ναι» απάντησε, θυμωμένος και ξεκάθαρα πικραμένος. Ρώτησα αν θα ήθελε μια αγκαλιά και ήθελε. Φύγαμε μαζί όπου του “επέτρεψα” να κλάψει, να θυμώσει, να εκφράσει τοn πόνο του . Λίγες ώρες αργότερα μου είπε ότι τελικά δε με μισεί, αλλά μισούσε το ότι πέθανε ο Rex.

Έτσι λοιπόν, μπορούμε να προτείνουμε μερικούς θετικούς τρόπους να απαντήσετε στο «σε μισώ» του παιδιού:

• Πείτε του κάτι αλλά μείνετε κοντά του, συναισθηματικά & πρακτικά. Το παιδί έχει ανάγκη να εκφράσει περισσότερα αισθήματα.
• Προσπαθήστε να πείτε κάτι με κατανόηση όπως : «Πρέπει να είσαι πραγματικά πληγωμένος, τι αλήθεια αισθάνεσαι?… κτλ»
• Συλλογιστείτε τι νομίζετε ότι συμβαίνει: « Μπορώ να καταλάβω ότι ό,τι είπα πρέπει να σε αναστάτωσε», «Είσαι θυμωμένος αυτή τη στιγμή , αλλά μπορώ να σου εξηγήσω…»
• Ηρεμήστε αρχικά εσείς και μετά προσπαθήστε να ηρεμήσετε και το παιδί, : « Θέλω να σε ακούσω, όταν αισθάνεσαι έτοιμος …..»,  « Νομίζω ότι θέλεις χώρο, έτσι θα φύγω τώρα και όποτε θελήσεις να μιλήσεις θα είμαι εδώ …».

Ακούγοντας το «σε μισώ»  από το παιδί σας  δεν είναι εύκολο και δεν υπάρχουν μαγικές λέξεις να διορθώσουμε ή  διαγράψουμε το γεγονός. Η μόνη συνταγή είναι να το ακούτε, να συμπάσχετε & να είστε συνδεδεμένοι μαζί του και φυσικά αρκετά «ανοιχτοί», στοργικοί με αποδοχή για το παιδί σας, ώστε να μπορέσετε να μεταμορφώσετε τη δυσάρεστη εμπειρία,  σε μία θετική ευκαιρία για πιο ουσιαστική επικοινωνία και κατανόηση για τις βαθύτερες ανάγκες του παιδιού.

H Τζίνα Γ. Θανοπούλου, Ed.M., M.A., HARVARD University είναι Ψυχο – Εκπαιδευτική σύμβουλος παιδιών, εφήβων, ενηλίκων, ζευγαριών και οικογένειας.

Πηγή:www.womannow.gr

Το να είσαι καλός γονιός είναι μια προσπάθεια καθημερινή, που δεν σταματάει σχεδόν ποτέ. Φυσικά όλοι όσοι μεγαλώνουμε παιδιά κάνουμε λάθη. Έτσι μια δύσκολη ημέρα γεμάτη υποχρεώσεις, λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν ή μια δύσκολη σύσκεψη στο γραφείο πολλές

φορές μας οδηγούν σε λάθος συμπεριφορές. Αν πραγματικά κάνουμε ο,τι περνάει από το χέρι μας για να μεγαλώνουμε σωστά τα παιδιά μας, ας μην κατακρίνουμε τον εαυτό μας. Αρκεί να έχουμε πάντα στο νου μας πως οι ώριμοι γονείς συναισθάνονται τα παιδιά τους, συγχωρούν τον ίδιο τους το εαυτό για τυχόν λάθη και έχουν αυτοπεποίθηση στο ρόλο τους.

Για να δούμε τι απαντάει ένας ώριμος αλλά κι ένας ανώριμος γονιός (εννοούμε τον γονιό που υποβαθμίζει τα συναισθήματα του παιδιού, όχι πως δεν το αγαπάει) όταν το παιδί του μιλάει:

1.»Μαμά, φοβάμαι ν΄ανέβω στο δέντρο»

Ανώριμος γονιός : «Μα είναι δυνατόν, τι φοβάσαι μεγάλο παιδί; Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Έλα ν΄ανέβεις λοιπόν στο δέντρο, κοίτα τα άλλα παιδάκια που το κάνουν!»

Ώριμος γονιός: «Το καταλαβαίνω, πες μου πώς νιώθεις. Εγώ είμαι εδώ για να σε προστατεύω, αν θέλεις μπορώ να σε βοηθήσω, αλλά αν δε νιώθεις έτοιμος (π.χ ν΄ανέβεις στο δέντρο) δεν πειράζει. Ούτως ή άλλως κάνεις τόσα άλλα σπουδαία πράγματα.»

Ο ώριμος γονιός δεν υποβαθμίζει το φόβο του παιδιού του, κατανοεί ότι ένα μικρό παιδί κάνει καινούργια πράγματα και λογικό είναι να φοβάται. Δεν το καταπιέζει να κάνει κάτι μόνο και μόνο για να τονωθεί ο ίδιος (ότι τα κατάφερε το παιδί του) ή δε νιώθει ότι κάτι περισσότερο σημαίνει αυτό.Φυσικά δεν κάνει συγκρίσεις με άλλα παιδάκια. Και πάνω απ΄όλα, το ρωτά πώς νιώθει για ν΄αναπτύξει μια σχέση εμπιστοσύνης.

2.»Μαμά, είδα φάντασμα»

Ανώριμος γονιός: «Τι βλακείες είναι αυτές, δεν υπάρχουν φαντάσματα.»

Ώριμος γονιός: «Ναι; για πες μου πώς ήταν; Νόμιζα κι εγώ όταν ήμουν μικρή ότι είχα δει αλλά μεγαλώνοντας κατάλαβα ότι έκανα λάθος.»

Με την απάντησή του αυτή ένας ανώριμος γονιός προσπαθεί να κάνει το παιδί του να μην φοβάται. Δεν το κάνει δηλαδή για κακό (προφανώς). Έτσι όμως δεν πείθεται ένα μικρό παιδί. Επίσης το παιδί θέλει σημασία, χρόνο. Το καλύτερο λοιπόν είναι να το ρωτήσουμε περισσότερα γι αυτό που μας λέει, να μπούμε στη θέση του, να του πούμε πως κι εμείς κάποτε είμαστε σαν κι αυτό και μέσα  από την κουβέντα μας να ηρεμήσει και να πεισθεί.

3.»Μαμά, ο Γιαννάκης με έδειρε»

Ανώριμος γονιός: «Να τον δείρεις κι εσύ.»

Ώριμος γονιός: «Πόνεσες; Είσαι καλά; Εγώ είμαι εδώ, για πες μου όμως τι συνέβη; Ποιος ξεκίνησε πρώτος; Μήπως την επόμενη φορά πρέπει να το πεις στη δασκάλα;»

Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ωθήσουμε το παιδί ν΄ανταποδώσει το χτύπημα. Έτσι ενισχύουμε επιθετικές συμπεριφορές. Πρέπει πρώτα να ρωτήσουμε πως είναι, πώς νιώθει, τι συνέβη, αφού μέσα από την κουβέντα μπορεί να φανεί πως το δικό μας παιδί προκάλεσε τον καυγά. Αν πρόκειται  όμως για ένα παιδάκι που μονίμως έχει επιθετική συμπεριφορά πρέπει το δικό μας παιδί ν΄απευθυνθεί στη δασκάλα κι αν αυτό επαναληφθεί, θα μιλήσουμε πλέον εμείς στο σχολείο.

4.»Μαμά, δεν θέλω να έρθω μαζί σας εκεί που θα πάτε με τους μεγάλους, βαριέμαι»

Ανώριμος γονιός: «Δεν γίνεται να μην πάμε κι εγώ πήγαινα με τους γονείς μου. Μας περιμένουν»

Ώριμος γονιός: «Το καταλαβαίνω αυτό που μου λες. Το περνούσα κι εγώ όταν ήμουν μικρή. Επειδή όμως δεν γίνεται να μην πάει η μαμά κι ο μπαμπάς μπορούμε να βρούμε μαζί κάποιες λύσεις. Να τηλεφωνήσουμε στη γιαγιά και τον παππού να πας από το σπίτι τους; (αυτό στην περίπτωση που έχετε αυτή τη δυνατότητα). Να διαλέξουμε μαζί μερικά παιχνίδια, μαρκαδόρους και χαρτιά για να περάσει ευχάριστα η ώρα σου όσο θα βρισκόμαστε εκεί; Και σου υπόσχομαι πως αν δω πως δεν περνάς καλά, δεν θα μείνουμε πολύ ώρα»

Το παιδί λέει αλήθεια. Είναι μια πραγματικότητα. Δεν είναι σωστό να ακυρώνουμε αυτό που νιώθει και τελικά εκφράζει επειδή εμείς δεν έχουμε άλλη λύση. Ούτε φυσικά να μην πάμε εμείς. Βρίσκουμε λοιπόν εναλλακτικές κι ακούγοντας πραγματικά αυτό που μας έχει πει, μειώνουμε τον χρόνο παραμονής μας σ΄ένα περιβάλλον πραγματικά βαρετό για ένα παιδί.

5.»Μαμά, δεν θέλω να πάω σ΄αυτό το πάρτυ, δεν είναι φίλος μου αυτός»

Ανώριμος γονιός: «Θα πας, δεν θα εκτεθώ εγώ στη μαμά του, μας περιμένει»

Ώριμος γονιός: «Εντάξει, μήπως όμως θα είναι κι άλλοι φίλοι σου εκεί και τελικά περάσεις καλά; Έχετε μαλώσει μ΄αυτό το παιδάκι ή απλώς δεν παίζετε; Θέλεις να κάνεις κάτι άλλο εκείνη την ώρα; Πάντως δεν υπάρχει πρόβλημα αν δεν θέλεις, δεν θα πάμε»

Εδώ τα πράγματα είναι διαφορετικά σε σχέση με μια πρόσκληση για ενήλικες. Το πάρτυ είναι παιδικό, το παιδί λοιπόν που είναι καλεσμένο έχει όλο το δικαίωμα να μην θέλει να έρθει. Το βοηθάμε βέβαια για να καταλάβει κι αυτό κι εμείς τι το οδήγησε σ΄αυτή την απόφαση και δεν θέλει, αφού τα μικρά παιδιά δεν μπορούν να διαχειριστούν εύκολα καταστάσεις. Για παράδειγμα αν έχει μόλις αποκτήσει ένα νέο παιχνίδι  και θέλει να μείνει για να παίξει μ΄αυτό, του εξηγούμε ότι σε δυο ώρες το παιχνίδι θα είναι και πάλι στη διάθεσή του. Αν όμως δεν το συμπαθεί αυτό το παιδί που κάνει το πάρτυ, δεν υπάρχει κανένας λόγος να μπαίνει από τόσο νωρίς σε κοινωνικές υποχρεώσεις που στην ουσία είναι δικές μας. Εξηγούμε την αλήθεια στην άλλη μητέρα, η οποία αν είναι ώριμη θα το καταλάβει, λέγοντας οτι «είχε τις κακές του και δεν ήθελε να ρθει»  ή αν θεωρούμε ότι θα παρεξηγηθεί επικαλούμαστε μια μικρή αδιαθεσία.

 6.»Θέλω κι εμένα να μου πάρεις αυτό το παιχνίδι, η Μαρία το έχει» 

Ανώριμος γονιός: «Θα στο πάρω» ή «Όχι, δε με νοιάζει τι κάνει η Μαρία.»

Ωριμος γονιός: » Η Μαρία είναι σε μια άλλη οικογένεια. Κι έχει κι άλλα πράγματα που εσύ δεν τα έχεις, όπως εσύ έχεις δεκάδες πράγματα που δεν έχει η Μαρία. Για να δούμε τι είναι αυτό το παιχνίδι, δεν έχεις κάτι ανάλογο; Μήπως να περιμένουμε τα γενέθλιά σου; Δεν γίνεται διαρκώς να αγοράζουμε παιχνίδια.»

Ο ώριμος γονιός όπως είπαμε και στην αρχή έχει αυτοπεποίθηση. Πιστεύει δηλαδή ότι είναι καλός γονιός, άρα δε νιώθει ενοχικά που δεν έχει το παιδί του αυτό το παιχνίδι, ούτε μπαίνει σε συγκρίσεις με άλλες οικογένειες. Ξέρει πως το παιδί του είναι ευτυχισμένο γιατί έχουν μεταξύ τους καλή σχέση. Αυτό είναι πολύ βασικό να το μάθει ένα παιδί γιατί πάντα στη ζωή θα υπάρχει κάποιος που θα έχει κάτι περισσότερο. Το θέμα είναι πως τα παιδιά επηρεάζονται φυσικά. Αυτό πρέπει να το καταλάβουμε. Και μπορούμε κάπου κάπου να κάνουμε πίσω. Όχι όμως διαρκώς, διότι έτσι θα δημιουργήσουμε ανασφάλεια στο παιδί, ότι δεν είμαστε σταθεροί σ΄αυτά που λέμε και κάνουμε, ότι μπορεί να μας χειριστεί και στο τέλος δεν θα μπορεί να διαχειριστεί το ίδιο μεγαλώνοντας το «όχι».

7.»Μαμά δεν θέλω να διαβάσω» 

Ανώριμος γονιός: «Δεν θα βγεις από το δωμάτιό σου αν δεν τελειώσεις τα μαθήματά σου.»

Ώριμος γονιός: » Σε απασχολεί κάτι και δεν μπορείς να συγκεντρωθείς; Είσαι κουρασμένο; Έλα να το συζητήσουμε. Θέλεις να παίξεις για κανένα τεταρτάκι και μετά να πας να κάνεις τα μαθήματά σου; Πως θα νιώσεις αν αύριο σε ρωτήσει κάτι η δασκάλα και είσαι αδιάβαστος; Δυστυχώς δεν γίνεται να μη διαβάσεις. Είναι η μοναδική σου υποχρέωση. Πάρε λίγο χρόνο και πες μου όταν είσαι έτοιμος. Αν μάλιστα τελειώσεις γρήγορα θα πάμε και μια μικρή βόλτα.»

Κι εμείς κουραζόμαστε και βαριόμαστε πολλές φορές, απόλυτα το καταλαβαίνουμε. Αλλά έχουμε μάθει πως μερικά πράγματα είμαστε υποχρεωμένοι να τα κάνουμε. Γιατί διαφορετικά θα έχουμε επιπτώσεις. Το ίδιο πρέπει να μάθει κι ένα παιδί. Και η επίπτωση δεν είναι μια τιμωρία άσχετη όπως δεν θα φας παγωτό. Αλλά ότι αν είσαι αδιάβαστος θα εκτεθείς στην τάξη ή αν δεν τελειώσεις τα μαθήματά σου δεν θα πάμε βόλτα όχι γιατί είναι τιμωρία, γιατί δεν θα υπάρχει άλλος χρόνος. Τέλος πρέπει να μάθει πως η μοναδική υποχρέωση που έχει είναι το σχολείο και τα μαθήματά του.

8.»Κλαίω γιατί τσακώθηκα με τον φίλο μου»

Ανώριμος γονιός: «Μα είναι δυνατόν να κλαις για βλακείες; Κλαίνε οι άντρες; Άντε σταμάτα.»

Ώριμος γονιός: «Έλα σ΄εμένα στην αγκαλιά μου να κλάψεις. Πες μου τι συνέβη; Πως νιώθεις;»

Όταν βλέπουμε ένα παιδί να κλαίει νιώθουμε άβολα (δεν θα πρεπε όμως). Έτσι προσπαθούμε να το σταματήσουμε. Αυτό όμως δεν το ενθαρρύνει να εκφράζει τα συναισθήματά του και τα κρατάει μέσα του. Δεν μπορεί να μας εμπιστευθεί ή την επόμενη φορά απλώς δεν θα κλάψει κοντά μας κι έτσι θα χάσουμε την ευκαιρία να μιλήσουμε μαζί του, να του μάθουμε να αναγνωρίζει και να διαχειρίζεται τα συναισθήματά του. Του δείχνουμε λοιπόν ότι είμαστε εκεί, είμαστε δίπλα του και αποδεχόμαστε πλήρως αυτό που νιώθει.

9.»Μη φεύγεις, θα μου λείψεις»

Ανώριμος γονιός: «Τι να κάνω παιδί μου, πρέπει να πάω στη δουλειά. Καλημέρα.»

Ώριμος γονιός: «Κι εμένα θα μου λείψεις πολύ. Πρέπει όμως να πάω στη δουλειά αλλά θα κάνουμε μια συμφωνία. Θα κάτσεις εδώ να παίξεις με αυτό κι αυτό, θα μου ετοιμάσεις και μια ζωγραφιά, θα περάσει όμορφα και όταν θα έχεις παίξει, ζωγραφίσει και φάει εγώ θα έρθω, θα σε πάρω μια τεράστια αγκαλιά και θα παίξουμε ό,τι θέλεις εσύ. Μήπως θέλεις να πάμε και στην παιδική χαρά; Σε 5 ώρες θα είμαι πίσω.»

Το παιδί δεν καταλαβαίνει γιατί πρέπει να πάμε στη δουλειά. Και η εξήγηση αλλάζει με βάση την ηλικία του παιδιού. Του δημιουργούμε λοιπόν τις συνθήκες για να περάσει καλά σπίτι και του υποσχόμαστε κάτι που θα κάνουμε μαζί  όταν επιστρέψουμε. Είμαστε  όμως υποχρεωμένες να το τηρήσουμε, ό,τι κι αν έχει συμβεί, γιατί αλλιώς θα χάσουμε την αξιοπιστία μας.

10.»Θέλω να κοιμηθώ στο κρεβάτι σας»

Ανώριμος (και κουρασμένος) γονιός: «Άντε έλα.»

Ώριμος (ακόμη κι αν είναι κουρασμένος) γονιός: «Αγάπη μου αυτό δεν γίνεται. Εδώ κοιμάται μόνο η μαμά με τον μπαμπά. Εσύ έχεις δικό σου κρεβάτι και δικό σου δωμάτιο όπου έχεις τα παιχνίδια σου κι όλα τα ωραία σου πράγματα. Όλοι μαζί δεν κοιμόμαστε καλά και όλοι έχουμε ανάγκη από ύπνο. Μπορώ όμως να έρθω στο κρεβάτι σου να σου διαβάσω ένα παραμύθι, να μιλήσουμε για πολλή ώρα μέχρι να νιώσεις πως είσαι έτοιμο να κοιμηθείς. Ποιο παραμύθι θέλεις να σου πω;»

Γι αυτό το θέμα έχουν χυθεί τόνοι μελανιού κι έχουν γραφτεί δεκάδες βιβλία. Μπορούμε να αναλύσουμε τους λόγους που το παιδί θέλει να κοιμάται με τους γονείς καθώς και γιατί δεν πρέπει αυτό να συμβαίνει σε κάποιο άλλο Post (και θα το κάνουμε, είναι υπόσχεση) απλώς το βασικό που πρέπει να θυμόμαστε είναι πως το να κοιμάται μαζί με τους γονείς ένα παιδί του κάνει κακό. Πρέπει εμείς λοιπόν που θέλουμε να είναι καλά και να γίνει υγιής συναισθηματικά ενήλικας να θέσουμε τα όρια και να είμαστε αυστηροί σε αυτό. Όχι στον τόνο της φωνής μας, αλλά σ΄αυτό που λέμε!

Πηγή:www.womannow.gr

 

Ο νεαρός επιστήμονας κατάφερνε κατά το παρελθόν να κερδίζει τα προς το ζην εκμεταλλευόμενος το απίστευτο σεξ απίλ του, μιας και εργαζόταν για χρόνια ως μοντέλο. Πλέον έκανε στροφή 180 μοιρών στη καριέρα του αποφασίζοντας να καθίσει στα φοιτητικά έδρανα και να αποφοιτήσει έχοντας ανά χείρας το πτυχίο του γυναικολόγου.

Όπως αναφέρουν τα δεκάδες αφιερώματα που έχει πραγματοποιήσει ο διεθνής Τύπος, οι γυναίκες σχηματίζουν ουρά έξω από το ιατρείο του προκειμένου να τις εξετάσει…

Πηγή:WiFi NEWS

Διαβάστηκε εδώ: www.klik.gr