από Έλενα Μπούλια

Όταν ανακοινώνεις ότι σκέφτεσαι να κάνεις παιδί ή προσπαθείς να κάνεις παιδί ή ότι έμεινες έγκυος, οι φίλοι, η οικογένεια, ακόμα και ξένος κόσμος αρχίζουν να σε πολιορκούν με εγκωμιαστικά επιφωνήματα και κάθε πιθανή πληροφορία, από το πώς να θηλάσεις, ποια μάρκα πάνες να χρησιμοποιήσεις και πόσο Depon να δίνεις σε κάθε ηλικία. Όμως λίγοι -έως και κανείς- είναι αυτοί που θα σου μιλήσουν για πράγματα που μόνο όταν τα ζήσεις συνειδητοποιείς πόσο θεμελιωδώς σημαντικά είναι. Ποια είναι αυτά;

Δεν θα είσαι ποτέ ο άνθρωπος που ήσουν πριν αποκτήσεις παιδί. Αποχαιρέτισε τον παλιό σου εαυτό. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες σου και οι χειρότερες στιγμές σου ωχριούν μπροστά σε αυτές που θα έχεις ως μητέρα.

Κάθε φυσική καταστροφή και τρομοκρατική πράξη θα σου προκαλεί τον ίδιο πανικό και την εμμονή «Κι αν ήταν το παιδί μου;»

Θα πιάσεις τον εαυτό σου να διαβάζει κάθε πιθανή οδηγία ή κριτικές άλλων καταναλωτών για οποιαδήποτε νέα συσκευή αγοράσεις, μην τυχόν αναφέρεται πουθενά οποιοσδήποτε κίνδυνος για το μωρό.

Θα υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου -από λίγο έως πολύ- ο φόβος να αφήσεις το παιδί να παίξει μόνο του με άλλα παιδάκια της γειτονιάς, μην τυχόν παραμονεύει κάποιος επιτήδειος πίσω από την τσουλήθρα.

Αν το παιδί σου γεννηθεί με κάποια κινητική δυσκολία ή κάποιο πρόβλημα υγείας, θα περάσεις αμέτρητες ώρες παρακαλώντας τον Θεό να πάρεις την θέση του, να αποκτήσεις εσύ, αντί για το παιδί, το πρόβλημα.

Θα αντιμετωπίσεις πολλά περιστατικά κατά τα οποία θα παλέψεις με όλο σου το είναι για να επέμβεις και να σώσεις το παιδί από οτιδήποτε σου φαίνεται επικίνδυνο (συμπεριλαμβανομένης της τσουλήθρας που αναφέρθηκε πριν).

Θα θυμηθείς κάθε φόβο, απογοήτευση ή συναισθηματικό τραύμα που κουβαλάς και θα προσεύχεσαι στον Θεό να μην χρειαστεί ποτέ το παιδί σου να τα υποστεί και εκείνο. Ταυτόχρονα, θα ξέρεις ότι αυτό είναι αδύνατο και η καρδιά σου θα πονά για εκείνο προκαταβολικά.

Θα προσπαθείς να διακρίνεις αν άτομα που βρίσκονται κοντά στο παιδί σου -μικρά και μεγάλα- μπορεί με κάποιον τρόπο να του επιτεθούν και θα προσεύχεσαι να μην πέσει ποτέ θύμα bullying ή να μην γίνει θύτης.

Θα ξυπνάς μέσα στη νύχτα από το άγχος για το παιδί σου. Άλλα βράδια θα μένεις ξύπνια σκεπτόμενη όλο περηφάνια τα σπουδαία πράγματα που έκανε ή απλά το πόσο υπέροχο παιδί είναι. Και δεν θα υπάρχει κανένας άλλος αναγνωρίσιμος λόγος που θα το κάνεις αυτό, πέρα από την τεράστια αγάπη που του τρέφεις.

Σε στιγμές αδυναμίας και παραφροσύνης θα πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται -εν μέσω ενός τετραώρου ουρλιαχτών, τα οποία ούτε ο θηλασμός, ούτε η αλλαγή πάνας, ούτε το ζεστό μπανάκι δεν καταφέρνουν να καταλαγιάσουν- τι διάολο σκεφτόσουν όταν πήρες την κολοσσιαία απόφαση να γίνεις μαμά. Και στιγμιαία θα μισείς τον εαυτό σου που σκέφτηκε κάτι τόσο κατακριτέο, γιατί δεν θα άλλαζες το πολύτιμο αγγελούδι σου -και κάθε δευτερόλεπτο ουρλιαχτού του- με τίποτα στον κόσμο.

Θα έρθουν στιγμές που θα είσαι τόσο κουρασμένη και βρώμικη και συγχυσμένη και χωρίς ίχνος άλλης υπομονής, που το μόνο που θα θέλεις να κάνεις θα είναι απλά να φύγεις. Να σηκωθείς και να φύγεις από το σπίτι. Και θα ξέρεις πότε θα έχεις ανασυντάξει τον εαυτό σου αρκετά για να επιστρέψεις.

Θα νιώθεις ατελείωτες ενοχές που δεν θήλασες αρκετά (ή καθόλου) επειδή αναγκάστηκες να γυρίσεις στην δουλειά. Και ανεξάρτητα από τις αποφάσεις που θα πάρεις, οι ενοχές θα βρίσκουν πάντα τρόπο να τρυπώνουν, γιατί οι ενοχές δεν κάνουν διακρίσεις. Κάποια στιγμή (ελπίζουμε) θα βρεις την δύναμη και την αυτοπεποίθηση που απαιτούνται για να κλωτσήσεις τις ενοχές αυτές μακριά.

Θα υπάρχουν στιγμές που θα κλειδώνεσαι στο μπάνιο μόνο και μόνο για να αναπνεύσεις για μερικά δευτερόλεπτα.

Θα περνάς ώρες κοιτάζοντας το παιδί σου να κοιμάται ή να παίζει γιατί η απόλαυση να το καταβροχθίζεις με τα μάτια σου δεν θα συγκρίνεται με καμία άλλη.

Θα αντιμετωπίσεις καταστάσεις, οι οποίες θα προκαλούν τα προστατευτικά σου ένστικτα να επέμβουν, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς. Και το πόσα μπορείς να κάνεις για να σώσεις το παιδί σου είναι ένα συναίσθημα τόσο άγρια πρωτόγονο που θα σε τρομάξει.

Θα ανακαλύψεις ότι μοιράζεσαι έναν αόρατο δεσμό με τις άλλες μαμάδες -ακόμα και με εκείνες που δεν γνωρίζεις καν- ο οποίος είναι τόσο ισχυρός που θα θρηνείς όταν θρηνούν και θα χαίρεσαι με την χαρά τους, γιατί μόνο εκείνες σε «νιώθουν».

Θα μάθεις πως η συμβουλή «απόλαυσε αυτά τα χρόνια, γιατί δεν διαρκούν πολύ» μοιράζεται φειδωλά από άτομα που έχουν μεγαλώσει πολύ και έχουν ξεχάσει ότι δεν είναι κάθε στιγμή αυτών των χρόνων εξίσου ευχάριστη.

Θα ξεμωραίνεσαι κοιτάζοντας μουτζούρες και χοντροκομμένες χειροτεχνίες που θα φτιάχνουν τα μικροσκοπικά τους δαχτυλάκια, λέγοντάς τους πόσο όμορφες είναι και εννοώντας κάθε σου λέξη!

Θα απολαμβάνεις τα γαργαλητά και τα απογευματινά παιχνιδίσματα στον καναπέ, σίγουρη ότι δεν υπάρχει πιο γλυκός τρόπος σε ολόκληρο τον κόσμο για να περνά κανείς την ώρα του.

Θα ανακαλύψεις πως δεν υπάρχει τίποτα πιο θεϊκό από το να κρατάς το παιδί σου σφιχτά στην αγκαλιά σου και να εισπνέεις τη μυρωδιά του.

Θα καταλάβεις από πρώτο χέρι τι σημαίνει να βάζεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα.

Για πρώτη φορά στην ζωή σου θα μάθεις τι σημαίνει να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που να σε πονάει και να σε γεμίζει ευτυχία ταυτόχρονα, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά.

Θα ανακαλύψεις ότι το μοναδικό πράγμα που πραγματικά έχει σημασία για εσένα κοιμάται στο άλλο δωμάτιο.

Θα διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχει πιο σπουδαίο όνομα στον κόσμο από το «Μαμά».

Πηγή: Scarymommy

Διαβάστηκε εδώ: www.mama365.gr

Μία πολύ ευαίσθητη ιστορία που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκης, για την αγάπη και την αντοχή της στον χρόνο.
«Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Όταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Διαβάστηκε εδώ:www.e-mesara.gr

Της Έλλης Πάντα

Τα περισσότερα παιδιά στην προνηπιακή και νηπιακή ηλικία δεν γνωρίζουν τι σημαίνει να μοιράζονται. Συνήθως, το δωμάτιό τους είναι γεμάτο με παιχνίδια, όταν όμως έρχεται ένας φίλος τους στο σπίτι, θα θελήσουν το συγκεκριμένο παιχνίδι που κρατάει το άλλο παιδί, ακόμα κι αν δεν έχουν παίξει ποτέ μαζί του. Αρχίζει τότε η «μάχη» και σύντομα, η χαρά και τα γέλια αντικαθίστανται από κλάματα και θυμό.

Στην ηλικία αυτή, τα παιδιά αντιλαμβάνονται ευκολότερα την έννοια του «δικού μου», παρά την έννοια του «ας μοιραστώ τα πράγματά μου με άλλους». Το να μοιράζονται είναι μια διαδικασία που μαθαίνουν καθώς αναπτύσσονται κοινωνικά, συναισθηματικά και διανοητικά.

Συνήθως, οι γονείς επιμένουν να μοιραστεί το παιδί τους τα πράγματά του, διότι αισθάνονται ντροπή μπροστά στους γονείς των άλλων παιδιών. Όμως, με το να τους θυμώνουν, τα παιδιά αντιλαμβάνονται ότι η μοιρασιά είναι κάτι που τους επιβάλλεται με φωνές, παρά τη θέλησή τους. Οι ακόλουθες συμβουλές θα μπορούσαν να βοηθήσουν σε τέτοιες περιπτώσεις:

1. Ξεκινήστε από νωρίς. Από την πρώτη στιγμή που θα δείτε το παιδί σας να αρπάζει ένα παιχνίδι από τα χέρια του φίλου του, διδάξτε του την έννοια της μοιρασιάς. Δώστε το παιχνίδι στο άλλο παιδί και πείτε στο δικό σας να περιμένει σε λίγο τη δική του σειρά για να το πάρει. Το να μάθει να περιμένει τη σειρά του είναι το πρώτο βήμα για να μάθει να μοιράζεται.
2. Γίνετε εσείς παράδειγμα προς μίμηση. Εξασκείστε την έννοια της μοιρασιάς στο σπίτι υπό τη μορφή παιχνιδιού. Καθίστε στον καναπέ μαζί και συζητήστε για την έννοια της σειράς, όσο τρώτε μαζί το ίδιο παγωτό.
3. Παίξτε παιχνίδια συνεργασίας, που δε θα έχουν να κάνουν με έναν νικητή μόνο. Παρόλο που η έννοια του ανταγωνισμού είναι εξίσου καλή, δεν είναι κατάλληλη για την νηπιακή ηλικία.
4. Χρησιμοποιείστε χρονόμετρο όταν παίζει με άλλο παιδάκι. Όταν χτυπάει, είναι η σειρά του δικού σας παιδιού να δώσει ένα παιχνίδι στο φίλο του, ενώ όταν ξαναχτυπήσει θα το πάρει πίσω. Έτσι, μαθαίνει ότι όταν μοιράζεται κάτι, δεν το αποχωρίζεται για πάντα. Σε αυτή την περίπτωση θα πρέπει να συνεργαστείτε με τον γονέα του άλλου παιδιού, ώστε να κάνει το ίδιο όταν το δικό σας παιδί πηγαίνει στο σπίτι τους.

Τέλος, μην ξεχνάτε να το επαινείτε όταν μοιράζεται. Αντί να του λέτε φράσεις όπως «Είσαι πολύ καλό παιδί.», είναι καλύτερα να του λέτε φράσεις όπως «Είδες πόσο χάρηκε ο φίλος σου όταν του έδωσες το αυτοκινητάκι; Του άρεσε πολύ.». Με αυτόν τον τρόπο, εφίσταται η προσοχή του στο θετικό αποτέλεσμα της πράξης που έκανε.

Πηγή:www.babyads.gr

Της Σοφίας Παπαηλιάδου.

Αγόρι μου,

Θα υπάρξουν πολλές φορές μέσα στα χρόνια που θα έρθουν που εγώ θα είμαι λίγο πιο πολύ μαμά απ’ όσο πρέπει και θα μαλώσουμε.

Δηλαδή εγώ θα σε μαλώσω, εσύ θα κάνεις πως με ακούς, θα μου πετάξεις και μια συγγνώμη έτσι για να χουμε να πορευόμαστε, εγώ θα κάνω πως σε πιστεύω ότι με άκουσες και κάπως έτσι θα σε κρυφοκαμαρώνω όσο θα μεγαλώνεις και θα προσπαθώ να συμμαζεύω την κουκουβάγια από μέσα μου.

Και θα προσπαθώ να είμαι εκείνη η μάνα που θα ισορροπεί τους φόβους της και θα προσπαθεί να μην σου γεμίζει την ζωή με πρέπει και απαγορεύσεις. Θα προσπαθώ να είμαι εκείνη η μάνα που θα στέκεται πλάι σου. Ούτε πάνω σου για να σε καταδυναστεύει, ούτε πίσω σου για να σε κατασκοπεύει, ούτε μπροστά σου για να σου κουνάει επιδεικτικά το δάχτυλο.

Κι η αλήθεια είναι πως η συγχώρεση για μια μάνα στο παιδί της, είναι διαδρομή προδιαγεγραμμένη και το ξέρουμε όλοι.

Θα υπάρξει στη ζωή σου μόνο ένα πράγμα που δεν θα μπορέσω ποτέ να ξεπεράσω.

Το να ασκήσεις βία.
Το να ασκήσεις βία πάνω σε μια γυναίκα.

Γι’αυτό αυτό το γράμμα, στο γράφω σήμερα, 25/11/2015, μια μέρα που τα τελευταία χρόνια λειτουργεί σαν «ξυπνητήρι αφύπνισης» κατά της άσκηση βίας στις γυναίκες.

Είναι μια μέρα που δε θα έπρεπε να υπάρχει.
Υπάρχει όμως και μια βόλτα στα νοσοκομεία θα σε πείσει για το γιατί υπάρχει και για το γιατί παραμένει επίκαιρη μέσα στα χρόνια.

Δεν υπάρχει καμιά δικαιολογία αγόρι μου για να ασκήσεις βία. Δεν υπάρχει καμία κακή στιγμή που δεν υπολόγισες. Δεν υπάρχει «ένα χαστούκι», «μια σπρωξιά».

Ο πόνος αγόρι μου δεν είναι εκείνος από τα χτυπήματα.

Κάθε χτύπημα σε μια γυναίκα, κάθε μελανιά, κάθε σημάδι, είναι ρωγμές και χαραγματιές στην ψυχή της που θα μείνουν αγιάτρευτες όσο αναπνέει.

Είναι οι σκέψεις που περνάνε από το μυαλό της και την πονάνε πιο πολύ από κάθε μπουνιά, κάθε κλοτσιά. Είναι οι λέξεις που προσπαθεί να αρθρώσει για να σταματήσει την βία, και δεν βγαίνουν.

Είναι τα σημάδια που σβήνουν αλλά εκείνη ξέρει πάντα πού είναι. Μπορεί το δέρμα της να καθαρίσει από τις μελανιές αλλά εκείνη ξέρει να σου δείξει πού ήταν το κάθε σημάδι.

Είναι ο ήχος των μηχανημάτων μιας εντατικής. Γιατί το χαστούκι, το σπρώξιμο, δεν είναι ποτέ «μεμονωμένα περιστατικά». Είναι η αρχή σε ένα έργο με προβλέψιμο τέλος.

Είναι τα φώτα του νοσοκομείου, αυτά τα σκληρά φώτα που ξεγυμνώνουν ξανά και ξανά την ψυχή.

Άκου αγόρι μου, οι γυναίκες, είμαστε παράξενα όντα. Ανθεκτικά και δεν σπάμε εύκολα. Αυτό που μας σπάει, είναι να ντραπούμε για τον εαυτό μας. Είμαστε ενοχικές και ακόμα και την βία πάνω μας, την αντιμετωπίζουμε σαν κάτι για το οποίο φταίξαμε εμείς.

Λίγες γυναίκες βρίσκουν το θάρρος να μιλήσουν, να καταγγείλουν.

Η μέρα αυτή αγόρι μου υπάρχει, γιατί κάθε μέρα κάποιες γυναίκες αποφασίζουν να σκουπίσουν τα αίματα από πάνω τους, να βάλουν αρκετό makeup για να καλύψουν τα επιφανειακά σημάδια και να συνεχίσουν το δρόμο τους.

Μόνο που ο δρόμος τους αυτός, αν δεν προλάβεις να τον εγκαταλείψεις, έχει μόνο ένα τέλος. Τον ψυχικό τους θάνατο.

Η μέρα αυτή υπάρχει, γιατί ο περίγυρος αποφάσισε πως «έλα μωρέ, τα θελε κι αυτή». Η μέρα αυτή υπάρχει γιατί η βία δεν σταματά στα σωματικά χτυπήματα. Η σκληρότερη βία, είναι το μετά. Η πιο ξεδιάντροπη βία είναι εκείνων που ξέρουν και δεν μιλάνε. Εκείνων που επιλέγουν την ησυχία τους.

Εγώ αγόρι μου, θα σου δώσω όλα εκείνα τα εφόδια που θα χρειαστεί για να μην περάσει ποτέ ούτε από την άκρη του μυαλού σου να σηκώσεις το χέρι σου σε οποιονδήποτε, αλλά ακόμα περισσότερο σε μια γυναίκα.

Από εσένα θέλω αγόρι μου να θυμάσαι, πως γεννήθηκες από μια γυναίκα. Ανατρέφεσαι από μια γυναίκα. Πήρες ζωή από την ζωή της και κομμάτια της για να είσαι σήμερα δίπλα της και να σου κρατά το χέρι, κι ας βουρκώνει χωρίς να καταλαβαίνεις το γιατί.

Θα είμαι δίπλα σου, ότι κι αν γίνει. Θα σε αγαπάω ότι κι αν γίνει. Θα πονάω για σένα ότι κι αν γίνει.

Μόνο που αν ποτέ, αγγίξεις με βία το σώμα και την ψυχή μιας γυναίκας, δεν θα μπορέσω να σε ξαναδώ ποτέ στα μάτια. Θα σε αγαπάω και πάλι, θα σε νοιάζομαι και πάλι και θα σταθώ δίπλα σου και πάλι. Μόνο που δεν θα μπορώ να σε ξαναδώ στα μάτια.

Γιατί εγώ θα έχω αποτύχει σαν μάνα και δεν θα είμαι πια περήφανη για εσένα, το σπλάχνο μου.

Πηγή: anapnoes.gr

Πηγή:mamareggina.blogspot.gr

Κόρη: Μ’ένα φίλο.

Ελληνίδα Μάνα: Ειλικρινά δε μπορώ να καταλάβω γιατί άφησες τον άντρα σου. Τόσο καλό παιδί!

Κόρη: Δεν τον άφησα εγώ, ΑΥΤΟΣ με άφησε!

Ελληνίδα Μάνα: Τον άφησες να σ’αφήσει, και τώρα βγαίνεις έξω με τον καθένα.

Κόρη: Δε βγαίνω με τον καθένα. Μπορώ να σου φέρω τα παιδιά;

Ελληνίδα Μάνα: Εγώ δε σ’ άφησα ποτέ για να βγω έξω με κανέναν άλλο παρά με τον πατέρα σου.

Κόρη: Ναι, αλλά έκανες ένα σωρό πράγματα που δεν τα κάνω εγώ.

Ελληνίδα Μάνα: Τώρα τι υπονοείς;

Κόρη: Τίποτα. Θέλω απλά να μου πεις αν μπορείς να κρατήσεις τα παιδιά απόψε.

Ελληνίδα Μάνα: Θα περάσεις τη νύχτα μαζί του; Τι θα πει ο άντρας σου άμα το μάθει;

Κόρη: Ο ΠΡΩΗΝ άντρας μου εννοείς! Δε νομίζω πως θα τον νοιάξει… Από τότε που έφυγε από το σπίτι, αμφιβάλλω αν κοιμήθηκε ποτέ μόνος!

Ελληνίδα Μάνα: Τώρα λοιπόν θα κοιμηθείς στο σπίτι αυτουνού του χαμένου;

Κόρη: Δεν είναι χαμένος.

Ελληνίδα Μάνα: Όποιος άντρας βγαίνει με μια χωρισμένη με παιδιά είναι χαμένος και παράσιτο.

Κόρη: Κοίτα, δε θα το συζητήσω… Να τα φέρω τα παιδιά από κει ή όχι;

Ελληνίδα Μάνα: Άμοιρα παιδάκια μου με τέτοια μάνα…

Κόρη: Τι εννοείς με ΤΕΤΟΙΑ μάνα;;;

Ελληνίδα Μάνα: Χωρίς σταθερότητα… Εμ, γι’αυτό έφυγε ο άντρας σου…

Κόρη: Μα ακούς τι λες; Είσαι απαράδεκτη! Δε ντρέπεσαι!

Ελληνίδα Μάνα: Μη μου φωνάζεις εμένα! Πάω στοίχημα ότι κι αυτουνού του χαμένου έτσι του φωνάζεις!

Κόρη: Μπα, τώρα ανησυχείς για τον χαμένο;

Ελληνίδα Μάνα: Ααα, βλέπεις που το παραδέχεσαι πως είναι χαμένος; Το ήξερα εγώ!

Κόρη: Μαμά κλείνω.

Ελληνίδα Μάνα: Κάτσε παιδί μου! Μη κλείνεις! Τι ώρα θα μου φέρεις τα παιδιά;

Κόρη: Ούτε θα σου τα φέρω, ούτε θα βγω έτσι που μ’έσκασες!

Ελληνίδα Μάνα: Μα βρε παιδάκι μου, άμα δε βγαίνεις ποτέ έξω, πώς θα γνωρίσεις κανένα καλό παιδί;

Πηγή:www.newsbomb.gr