Σε αυτό το διάστημα των 5-6 ετών, έχουμε βρεθεί κάμποσες φορές, όχι με την πολυτέλεια του χρόνου, όπως στο παρελθόν, όμως πάντα συνεχίζαμε από εκεί που είχαμε μείνει, σαν να μην είχαν κυλήσει καθόλου οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Οι κουβέντες μας είχαν και έχουν πολλά «Θυμάσαι;;;,», γεγονός το οποίο μας έδινε και μας δίνει πολλή μεγάλη χαρά, γιατί είναι όμορφο να υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου, με τους οποίους μοιράζεσαι ιστορίες, στιγμές, αναμνήσεις, ευχάριστες ή όχι δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η παρουσία του άλλου στις εικόνες αυτές και τα συναισθήματα, τα οποία σου γεννά αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση, ότι ήταν πάντα εκεί, από επιθυμία κι όχι από υποχρέωση ή καθήκον.

Με το «κορίτσι» εκείνο λοιπόν, έχουμε περάσει πολλά, πολλά, πολλά. Πάντα ακούγαμε με αφοσίωση η μια την άλλη. Ακούγαμε ακόμα και τις σιωπές μας, οι οποίες κάποιες φορές είχαν πολλά περισσότερα να πουν, από τα λόγια. Ταξιδέψαμε αρκετά (παρά τον τεράστιο φόβο μου για τα αεροπλάνα!), κάναμε χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, αμίλητες, ακούγοντας τραγούδια ψυχής, ξενυχτήσαμε διαβάζοντας κι αποστηθίζοντας βιβλία ολόκληρα, για εξετάσεις Πανελλήνιες κι αργότερα στη σχολή, για το πτυχίο, καρδιοχτυπήσαμε από έρωτα, σίγουρες ότι είναι ο «απόλυτος», κλάψαμε από απογοήτευση (για εκείνον τον έρωτα, ο οποίος τελικά χμμμ, ε δεν τον έλεγες κι «απόλυτο»), μείναμε αγκαλιασμένες για ώρες, όταν κάποιο πρόσωπο αγαπημένο «έφευγε», νιώθοντας εκείνο τον πόνο της απώλειας που σου σκίζει την ψυχή κι ήμασταν πάντα εκεί, πάντα μαζί…

Ακόμα κι όταν άλλαξα «όχθη», στο ποτάμι της ζωής μας και βρέθηκα με 2 πιτσιρίκια, θαύματα μικρά, το «κορίτσι» εκείνο, ποτέ δεν με λησμόνησε, μάλλον εγώ «αποσύρθηκα», όχι επειδή το ήθελα, μα επειδή ίσως δεν έχω καταφέρει να τα συνδυάσω όλα, τόσο άψογα, όσο αρκετές μαμάδες, τις οποίες κατά καιρούς «διαβάζω» κι αναρωτιέμαι, μα τι στο καλό κάνω λάθος; (αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα!!).

Τη θυμάμαι, με πόση χαρά υποδέχτηκε τα νέα, ότι τελικά εκείνος ο άντρας, ήταν ο «ένας» κι είχαμε αποφασίσει, να μείνουμε μαζί. Τη θυμάμαι να με κοιτάει, με τόση τρυφερότητα, όταν κρατούσα για πρώτη φορά το γιο μου αγκαλιά κι ήμουν «χαμένη» σε έναν πρωτόγνωρο κυκεώνα συναισθημάτων κι ήταν σαν να μου έλεγε, «κοίτα τον…είναι τόσο όμορφος…δεν τα κατάφερες κι άσχημα φιλενάδα!».Κι ύστερα, την ένιωθα δίπλα μου, σε όλα εκείνα τα ατέλειωτα ξενύχτια, να με στηρίζει και να μου λέει με τον τρόπο της: «Θα τα καταφέρεις, απλά εμπιστέψου τον εαυτό σου και την αγάπη σου, για το μικρό αυτό πλασματάκι». Πόσο δίκιο είχε!

Ήταν εκεί και στον ερχομό της μικρής μου κόρης. Θυμάμαι με πόση συγκίνηση την κοιτούσε, όταν προσπαθούσε να θηλάσει για πρώτη φορά, αναγνωρίζοντας σε εκείνο το τοσοδούλικο πλασματάκι, ένα πείσμα όμοιο με το δικό μου. Νομίζω τότε ήταν που ευχήθηκα, να έμοιαζε λιγάκι η κόρη μου, σε εκείνο το «κορίτσι», το οποίο όσο κοιτάζω το παρελθόν, τόσο περισσότερο ανακαλύπτω ότι ήταν ξεχωριστό στη ζωή μου. Ένιωσα πως με θαύμαζε λιγάκι, αφού (άγνωστο πώς) με 2 πιτσιρίκια, μπορούσα ακόμα να χαμογελώ και να κάνω πως δεν βλέπω εκείνο το βουνό με τα ασιδέρωτα, τα πιάτα που περιμένουν κάποιος να φιλοτιμηθεί και να τα πλύνει επιτέλους , ενώ δεν έδειξε ποτέ να την ενοχλεί στο παραμικρό, η μάλλον (επιμελώς) ατημέλητη εικόνα μου, με τις φόρμες, το μαλλί-θάμνο (και ολίγον άλουστο), και την κατά τα άλλα, υπέροχη παντοφλίτσα μου.

Νομίζω δεν την ένοιαξε ποτέ, ότι αντί να τα λέμε οι 2 μας, εγώ διάβαζα κάποιο παραμύθι, σε 2 φατσούλες, που με κοιτούσαν με αγωνία. Ούτε όταν ακύρωνα, τελευταία στιγμή, λόγω «αδιαθεσίας τέκνου» εκείνο το κρασάκι, που είχαμε κανονίσει, μετά από καιρό, όταν επιτέλους όλα έδειχναν, ότι εκείνο το σύμπαν είχε κάνει τη συνομωσία του κι οργανώναμε βραδιά μόνο για κορίτσια (εμάς εννοώ καλέ!). Ξέρω πως εκείνη ειδικά, ποτέ δεν θα μου κρατήσει κακία, το βλέμμα της δεν θα με κρίνει και θα με καταλαβαίνει, γιατί νιώθω πως με ξέρει καλύτερα, ακόμα κι από μένα την ίδια.

Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα, το ευχαριστώ, το ευγνωμονώ, το αγαπώ εκείνο το «κορίτσι». Ήταν η διαδρομή μου μαζί του, η οποία με έκανε να νιώσω ότι είμαι πια έτοιμη, να την περάσω εκείνη την «όχθη» και να δώσω ζωή και πνοή σε 2 πλασματάκια μοναδικά. Και ξέρω πως ακόμα κι αν έχουμε «χαθεί» λιγάκι, εξακολουθούμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, που υπάρχουμε η «μια» στη ζωή της «άλλης» και θα πορευόμαστε μαζί για πάντα.

Γι’ αυτό λοιπόν, μην ξεχνάτε ποτέ, να αγαπάτε και να αγκαλιάζετε με τρυφερότητα, εκείνο το «κορίτσι», αυτό που ήσασταν κάποτε και νομίζετε ότι επειδή η ζωή σας άλλαξε, δεν υπάρχει πια. Να το φροντίζετε αυτό το πολύτιμο «κορίτσι», σαν λουλούδι τρυφερό και να έχετε πάντα την αγκαλιά και την ψυχή σας, ανοιχτές για εκείνο.

Κι εκείνο, να ξέρετε, είναι πάντα εκεί, άγρυπνος φύλακας-άγγελός σας, να σας υπενθυμίζει ότι ναι, είστε υπέροχες.

Πηγή:www.brightsideofmom.gr