Είναι μερικές φορές που η ζωή σου διασταυρώνεται τυχαία με τη ζωή κάποιου άλλου και τελικά καταλαβαίνεις ότι θα έχανες ίσως τα πάντα εάν δεν τον γνώριζες.

Ήταν τότε γιατρός στην Αγγλία. Έτυχε και έπεσε στα χέρια του το βιβλίο μου που είχε πρωτοβγεί. Μόλις το διάβασε ήθελε λέει να μου στείλει ένα mail, να μου πει περίπου τί πιστεύει ότι φταίει, να με βοηθήσει να κάνω παιδί. Αλλά δεν το ‘στειλε γιατί θεωρούσε ότι θα ντρεπόμουν να απαντήσω, θα τον περνούσα για τρελό ή για ακόμη ένα spam. Και δεν είχε άδικο. Τα mail που δέχτηκα τότε ήταν άπειρα και με τα πιο κουφά πράγματα. Το πιο συγκινητικό βέβαια ήταν μιας κοπέλας χημικού που είχε πρόσβαση σε φαρμακοβιομηχανίες και μου πρόσφερε δωρεάν φάρμακα. Την ευχαρίστησα και το προσπέρασα γιατί δεν ένιωθα καλά. Προφανώς το ίδιο θα έκανα και με εκείνον.

Ο γιατρός αυτός λοιπόν αφού δούλεψε κάποια χρόνια στην Αγγλία ήρθε στην Ελλάδα και έπιασε δουλειά στο κέντρο εξωσωματικής που επισκεπτόμουν τα τελευταία χρόνια. Ένα πρωί που είχα πάει για την θεραπεία μου, τα κορίτσια μου είπαν γελώντας ότι ο καινούργιος γιατρός τους σύστησε το βιβλίο μου και τους πρότεινε να το διαβάσουν. Κι εκείνες φυσικά του είπαν ότι με ξέρουν προσωπικά και πως για τους δικούς τους γιατρούς μιλάει το βιβλίο. Ζήτησε οπωσδήποτε να με γνωρίσει. Μας σύστησαν το ίδιο πρωί. Με πήρε στην άκρη, μου είπε ότι ήθελε καιρό να μου στείλει mail, βγήκαμε γειτονάκια από την Νίκαια και μου εκμυστηρεύτηκε ότι πριν το διαβάσειδεν είχε ιδέα πώς αισθάνονται οι ασθενείς του. Επίσης πως ίσως κατάλαβε τί περίπου συμβαίνει με την υγεία μου. Μου ζήτησε ένα ραντεβού να μιλήσουμε. Είπε ότι δοκιμάζει μία νέα θεραπεία που βρίσκεται στο εξωτερικό σε πειραματικό στάδιο. Προσφέρθηκε να μου στείλει τα papers και μου διάβασε τα πολύ ενθαρυντικά στατιστικά της.Ήθελε να με αναλάβει αφιλοκερδώς. Ήμουν λιγάκι διστακτική. Άλλος ένας γιατρός, μία ακόμη ελπίδα, ξανά τρεχάματα από την αρχή. Βέβαια, ήταν εκείνος ή μια δότρια ωαρίων. Και φυσικά διάλεξα το πρώτο ελπίζοντας ότι ίσως να βρεθεί πιο ανώδυνη λύση.

Δεν ξέρω ακριβώς πώς έγινε αυτό αλλά από εκείνη τη στιγμή λες και αυτός ο άνθρωπος όρισε επακριβώς τα βήματα μέχρι τη γέννηση της μικρής μου. Από την επέμβαση μέχρι τη σύλληψη, από τα φάρμακα που θα χρειαζόμουν μέχρι και κάθε λεπτομέρεια την ανακοίνωνε με τόση απλότητα που απορούσα. Κάθετι το είχε σχεδιάσει, το ήξερε από πριν. Εγώ βέβαια, όχι. Είπα απλά ένα ναι και ετοιμάστηκα ψυχολογικά για το πρώτο χειρουργείο. Εκείνο που με μικροσκοπικά ψαλίδια θα έκανε πολλές τομές και θα έφτιαχνε λέει πυθμένα για να αποικήσουν νέα κύτταρα. Ούτε κι εγώ ξέρω πόσα βράδια διάβαζα γι’ αυτό και πόσα από αυτά που έλεγε γκρέμιζαν τα όσα ήξερα ως τότε. Ήξερα για παράδειγμα ότι πολλές φορές μετά τη σύλληψη πρέπει να παίρνεις κορτιζόνη για να μην δει ο οργανισμός τα νέα κύτταρα ως εχθρό και στείλει αντισώματα και τα σκοτώσει. Όχι, μου έλεγε. Αυτό είναι λάθος. Όχι κορτιζόνη. Πρέπει να βρεις τρόπο να καταλάβει ο οργανισμός ότι πρόκειται για σύλληψη και όχι να το καλύπτεις. Μπορεί να λέω και βλακείες τώρα γιατί δεν τα θυμάμαι πολύ καλά αλλά το ρεζουμέ είναι πως οι ενέργειές του ήταν πάντα πολύ διαφορετικές από όσες είχα συναντήσει. Για οτιδήποτε βέβαια μου έστελνε link, μου διάβαζε στατιστικές και κυρίως μου τα συζητούσε για ώρες. Δεν το ‘χα ξανασυναντήσει αυτό.

Με άπειρα ζόρια έφτασα στον μήνα μου. Ζόρια δικά μου δηλαδή γιατί εκείνος ήταν πάντα σίγουρος και ήρεμος. Άμα έβλεπε πρόβλημα το έλεγε στην ψύχρα, έβρισκε αμέσως τη λύση και αυτό ήταν. Ούτε μελοδράματα, ούτε τσάμπα πανικός. Κι άμα καμιά φορά ενθουσιαζόμουν λίγο, μου έλεγε στα ίσια «εσύ έχεις δικαίωμα να χαρείς μόνο όταν σου δώσει το παιδί ο παιδίατρος και σου πει ότι είναι υγιές». Και με προσγείωνε. Αλλά ήταν ήρεμος και αυτό οι κεραίες μου το είχαν πιάσει από την πρώτη στιγμή. Κι άμα καμιά φορά με έπιαναν οι ντροπές μου και αργούσα να του τηλεφωνήσω για απορίες με έπαιρνε εκείνος. «Έχεις δύο ομφάλιους λώρους μέχρι να γεννήσεις. Έναν με το μωρό και έναν με τον γιατρό σου. Να μου τηλεφωνείς πιο συχνά».

Η μεγάλη μέρα είχε φτάσει. Ακόμη μια έκπληξη από εκείνον. Στο δωμάτιο τοκετού, εκτός από εκείνον και τη μαία είχε κανονίσει να έχω αναισθησιολόγο την σύζυγό του. Που τελικά εκτός από αναισθησιολόγος ήταν και η μόνιμη αγκαλίτσα μου για όσο χρειάστηκε να συνέλθω από τους λυγμούς. Που δεν συνήλθα βέβαια (τα υπόλοιπα κορίτσια στον όροφο όταν γνωριστήκαμε έλεγαν το ίδιο πράγμα: «αααα εσύ είσαι αυτή που έκλαιγε στην ανάνηψη…». Αυτή ήμουν).

Ακόμη όμως και την καισαρική, αυτός ο απίθανος γιατρός την έκανε με τον δικό του τρόπο. Μου τα ‘χε εξηγήσει αναλυτικά. Δεν κάνει λέει τομή όπως όλοι από πάνω μέχρι κάτω στην κοιλιά. Κάνει μια λεπτή τομή στο δέρμα και χοντρικά τα υπόλοιπα τα ανοίγει με τα δάκτυλα μέχρι τον σάκο. Μπλιαχ έλεγα όταν τα εξηγούσε. Όμως μετά κατάλαβα πόσο φανταστικό ήταν αυτό. Την πρώτη μέρα κατέβηκα για καφέ στο σαλόνι και το ίδιο βράδι κοιμήθηκα σαν πουλάκι ενώ τα υπόλοιπα κορίτσια δεν έκλεισαν μάτι απ΄τους πόνους. Με ρώταγαν το άλλο πρωί αν ήμουν σίγουρη ότι έκανα καισαρική. Εκείνος υπομονετικός όπως πάντα, μου το ξαναεξήγησε. Δεν έκοψε μυς, μονάχα λίγο δέρμα και μια μικρή τρυπούλα στον σάκο. Ήταν απλά μια επιφανειακή πληγή με λίγα λόγια, που σε λίγες μέρες ήταν σαν να μην έκανα ποτέ χειρουργείο. Και βέβαια, όλα αυτά που γράφω δεν είναι τίποτα μπροστά στα τόσα που είχε να παλέψει εννέα μήνες. Ιστορικό αποβολών, μονόκερος, θρομβοφιλία, διαβήτης, ισχιακή προβολή, η ηλικία μου και πόσα άλλα.

Τάσος Συκουτρής και Αγγελική

Προχθές συναντηθήκαμε για καφέ. Εγώ, ο άντρας μου και το παιδί μου. Κι εκείνος απέναντι και μας γελούσε. Κάθε τρεις και λίγο χτυπούσε το τηλέφωνο και ατάραχος καθησύχαζε πανικόβλητες έγκυες από χίλιες δυό φοβίες με τα γνωστά αστεία του. Και τις έκανε να γελούν. Και εγώ είχα ξεμείνει από λόγια. Πώς να του δώσω να καταλάβει πόσο πολύ σπουδαίο είναι αυτό που κάνει, αυτό που έκανε στην οικογένειά μου…

Κι άμα του λέω ευχαριστώ, δεν το δέχεται, δείχνει ψηλά και λέει «το θεό».

Θα μου πεις γιατί τα γράφεις όλα αυτά; Θα σου πω, ότι πολλές φορές δοξάζουμε το θεό κι ένα κάρο άυλα πράγματα για τα καλά που έχουμε και ξεχνάμε να πούμε ένα ευχαριστώ στα χειροπιαστά αίτια της ευτυχίας μας. Ε, αυτό είναι το δικό μου μικρό ευχαριστώ στον Τάσο.

Πηγή:www.ivfforums.gr

Σε αυτό το διάστημα των 5-6 ετών, έχουμε βρεθεί κάμποσες φορές, όχι με την πολυτέλεια του χρόνου, όπως στο παρελθόν, όμως πάντα συνεχίζαμε από εκεί που είχαμε μείνει, σαν να μην είχαν κυλήσει καθόλου οι μέρες, οι μήνες, τα χρόνια. Οι κουβέντες μας είχαν και έχουν πολλά «Θυμάσαι;;;,», γεγονός το οποίο μας έδινε και μας δίνει πολλή μεγάλη χαρά, γιατί είναι όμορφο να υπάρχουν άνθρωποι στη ζωή σου, με τους οποίους μοιράζεσαι ιστορίες, στιγμές, αναμνήσεις, ευχάριστες ή όχι δεν έχει σημασία. Σημασία έχει η παρουσία του άλλου στις εικόνες αυτές και τα συναισθήματα, τα οποία σου γεννά αυτή ακριβώς η συνειδητοποίηση, ότι ήταν πάντα εκεί, από επιθυμία κι όχι από υποχρέωση ή καθήκον.

Με το «κορίτσι» εκείνο λοιπόν, έχουμε περάσει πολλά, πολλά, πολλά. Πάντα ακούγαμε με αφοσίωση η μια την άλλη. Ακούγαμε ακόμα και τις σιωπές μας, οι οποίες κάποιες φορές είχαν πολλά περισσότερα να πουν, από τα λόγια. Ταξιδέψαμε αρκετά (παρά τον τεράστιο φόβο μου για τα αεροπλάνα!), κάναμε χιλιόμετρα με το αυτοκίνητο, αμίλητες, ακούγοντας τραγούδια ψυχής, ξενυχτήσαμε διαβάζοντας κι αποστηθίζοντας βιβλία ολόκληρα, για εξετάσεις Πανελλήνιες κι αργότερα στη σχολή, για το πτυχίο, καρδιοχτυπήσαμε από έρωτα, σίγουρες ότι είναι ο «απόλυτος», κλάψαμε από απογοήτευση (για εκείνον τον έρωτα, ο οποίος τελικά χμμμ, ε δεν τον έλεγες κι «απόλυτο»), μείναμε αγκαλιασμένες για ώρες, όταν κάποιο πρόσωπο αγαπημένο «έφευγε», νιώθοντας εκείνο τον πόνο της απώλειας που σου σκίζει την ψυχή κι ήμασταν πάντα εκεί, πάντα μαζί…

Ακόμα κι όταν άλλαξα «όχθη», στο ποτάμι της ζωής μας και βρέθηκα με 2 πιτσιρίκια, θαύματα μικρά, το «κορίτσι» εκείνο, ποτέ δεν με λησμόνησε, μάλλον εγώ «αποσύρθηκα», όχι επειδή το ήθελα, μα επειδή ίσως δεν έχω καταφέρει να τα συνδυάσω όλα, τόσο άψογα, όσο αρκετές μαμάδες, τις οποίες κατά καιρούς «διαβάζω» κι αναρωτιέμαι, μα τι στο καλό κάνω λάθος; (αλλά αυτό είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα!!).

Τη θυμάμαι, με πόση χαρά υποδέχτηκε τα νέα, ότι τελικά εκείνος ο άντρας, ήταν ο «ένας» κι είχαμε αποφασίσει, να μείνουμε μαζί. Τη θυμάμαι να με κοιτάει, με τόση τρυφερότητα, όταν κρατούσα για πρώτη φορά το γιο μου αγκαλιά κι ήμουν «χαμένη» σε έναν πρωτόγνωρο κυκεώνα συναισθημάτων κι ήταν σαν να μου έλεγε, «κοίτα τον…είναι τόσο όμορφος…δεν τα κατάφερες κι άσχημα φιλενάδα!».Κι ύστερα, την ένιωθα δίπλα μου, σε όλα εκείνα τα ατέλειωτα ξενύχτια, να με στηρίζει και να μου λέει με τον τρόπο της: «Θα τα καταφέρεις, απλά εμπιστέψου τον εαυτό σου και την αγάπη σου, για το μικρό αυτό πλασματάκι». Πόσο δίκιο είχε!

Ήταν εκεί και στον ερχομό της μικρής μου κόρης. Θυμάμαι με πόση συγκίνηση την κοιτούσε, όταν προσπαθούσε να θηλάσει για πρώτη φορά, αναγνωρίζοντας σε εκείνο το τοσοδούλικο πλασματάκι, ένα πείσμα όμοιο με το δικό μου. Νομίζω τότε ήταν που ευχήθηκα, να έμοιαζε λιγάκι η κόρη μου, σε εκείνο το «κορίτσι», το οποίο όσο κοιτάζω το παρελθόν, τόσο περισσότερο ανακαλύπτω ότι ήταν ξεχωριστό στη ζωή μου. Ένιωσα πως με θαύμαζε λιγάκι, αφού (άγνωστο πώς) με 2 πιτσιρίκια, μπορούσα ακόμα να χαμογελώ και να κάνω πως δεν βλέπω εκείνο το βουνό με τα ασιδέρωτα, τα πιάτα που περιμένουν κάποιος να φιλοτιμηθεί και να τα πλύνει επιτέλους , ενώ δεν έδειξε ποτέ να την ενοχλεί στο παραμικρό, η μάλλον (επιμελώς) ατημέλητη εικόνα μου, με τις φόρμες, το μαλλί-θάμνο (και ολίγον άλουστο), και την κατά τα άλλα, υπέροχη παντοφλίτσα μου.

Νομίζω δεν την ένοιαξε ποτέ, ότι αντί να τα λέμε οι 2 μας, εγώ διάβαζα κάποιο παραμύθι, σε 2 φατσούλες, που με κοιτούσαν με αγωνία. Ούτε όταν ακύρωνα, τελευταία στιγμή, λόγω «αδιαθεσίας τέκνου» εκείνο το κρασάκι, που είχαμε κανονίσει, μετά από καιρό, όταν επιτέλους όλα έδειχναν, ότι εκείνο το σύμπαν είχε κάνει τη συνομωσία του κι οργανώναμε βραδιά μόνο για κορίτσια (εμάς εννοώ καλέ!). Ξέρω πως εκείνη ειδικά, ποτέ δεν θα μου κρατήσει κακία, το βλέμμα της δεν θα με κρίνει και θα με καταλαβαίνει, γιατί νιώθω πως με ξέρει καλύτερα, ακόμα κι από μένα την ίδια.

Για όλα αυτά και για ακόμα περισσότερα, το ευχαριστώ, το ευγνωμονώ, το αγαπώ εκείνο το «κορίτσι». Ήταν η διαδρομή μου μαζί του, η οποία με έκανε να νιώσω ότι είμαι πια έτοιμη, να την περάσω εκείνη την «όχθη» και να δώσω ζωή και πνοή σε 2 πλασματάκια μοναδικά. Και ξέρω πως ακόμα κι αν έχουμε «χαθεί» λιγάκι, εξακολουθούμε να νιώθουμε ευγνωμοσύνη, που υπάρχουμε η «μια» στη ζωή της «άλλης» και θα πορευόμαστε μαζί για πάντα.

Γι’ αυτό λοιπόν, μην ξεχνάτε ποτέ, να αγαπάτε και να αγκαλιάζετε με τρυφερότητα, εκείνο το «κορίτσι», αυτό που ήσασταν κάποτε και νομίζετε ότι επειδή η ζωή σας άλλαξε, δεν υπάρχει πια. Να το φροντίζετε αυτό το πολύτιμο «κορίτσι», σαν λουλούδι τρυφερό και να έχετε πάντα την αγκαλιά και την ψυχή σας, ανοιχτές για εκείνο.

Κι εκείνο, να ξέρετε, είναι πάντα εκεί, άγρυπνος φύλακας-άγγελός σας, να σας υπενθυμίζει ότι ναι, είστε υπέροχες.

Πηγή:www.brightsideofmom.gr