Σαν άνθρωπος ήμουν πάντα ισχυρογνώμων, όπως έλεγε και η γιαγιά μου. Ήθελα όλοι να σκέφτονται όπως εγώ, κι όποιος δεν το έκανε με εκνεύριζε απίστευτα! Απο τότε που γεννήθηκε η κορούλα μου όμως, άρχισα να βλέπω το πράγμα διαφορετικά. 

Ψάχνοντας στο ίντερνετ σχετικά με το πως θα γίνω κι εγώ μια καλή μαμά, άρχισα να διαβάζω σχόλια-διαμάχες από κοπέλες που σκέφτονται ακριβώς όπως εγώ κάποτε: «Αν δεν συνάδουν οι απόψεις μας, σκέφτεσαι λάθος! Είσαι λάθος!«

Και ξαφνικά κατάλαβα πως υπάρχουν μαμαδοκατηγορίες. Αυτές που γέννησαν φυσιολογικά, άλλες που θηλάζουν, άλλες δεν χρησιμοποιούν στράτα, άλλες αγοράζουν βιολογικά για το παιδί τους, άλλες κοιμούνται μαζί, άλλες το παίρνουν αγκαλιές, άλλες δεν του μιλούν άγρια και διαβάζουν μέρα νύχτα βιβλία για το πως να το μεγαλώσουν και  άλλες, που γέννησαν με καισαρική ή δίνουν ξένο ή πιπίλα ή νουνού ή πατατάκια, που το αφήνουν να κλαίει για να μη «μάθει» και ένα σωρό ακόμα. Και οι μεν νομίζουν πως είναι καλύτερες μαμάδες από τις δε! Και έτσι οι λεχώνες παθαίνουν επιλόχειο που γέννησαν με καισαρική, ή που δε θήλασαν, γιατί τις έχουν κάνει να πιστεύουν πως δεν είναι το ίδιο καλές με τις άλλες που ούρλιαζαν από τους πόνους του φυσιολογικού τοκετού, ή με τις άλλες που παρά τις πληγές και τις μαστίτιδες θηλάζουν τρία χρόνια.

Και τώρα θα μιλήσω και για τη δική μου μαμά, που σαν τις περισσότερες της εποχής της δε θήλασε, φοβήθηκε μη με καλομάθει, μου έδινε πιπίλα, ρυζάλευρα και σκονόκρεμες, δεν είχε τόσο χρόνο να ασχοληθεί μαζί μου, χώρισε πολύ μικρή και έμεινε μόνη της με τρια παιδιά και τότε ειδικά…. σχεδόν απούσα λόγω του οτι έπρεπε να μας συντηρήσει. Ευτυχώς εγώ θυμάμαι και τα πεντανόστιμα φαγητά της, το δροσερό της χάδι όταν ψηνόμουν στον πυρετό, τα παιχνίδια που παίζαμε…  Μου λέει πως εγώ είμαι καλύτερη μαμά από εκείνη, γιατί εγώ τα κάνω όλα «σωστά» και με την υπομονή που εκείνη δεν είχε. Όμως εγώ δε με θεωρώ περισσότερο μαμά από εκείνη. Την αγαπώ παρά τα όποια «λάθη» της, γιατί είχε όλη την καλή θέληση να με μεγαλώσει με τον τρόπο που εκείνη πίστευε σωστό, γιατί στάθηκε «μαμά».

Και τι σημαίνει «μαμά»;

Είμαστε μαμάδες επειδή γεννάμε; Όχι. Γυναίκες που γεννάνε τα παιδιά τους και τα παρατούν θεωρούνται μαμάδες; Όχι.

Επειδή θηλάζουμε; Όχι. Και να μη θηλάσουμε πάλι μπορούμε να είμαστε καλή μαμά. Καλύτερη ίσως από άλλες που θηλάζουν.

Επειδή φροντίζουμε να μεγαλώσει σωστά το παιδί μας; Όχι. Και εκείνη η γερμανίδα της οποίας το όνομα μου διαφεύγει, που έλεγε πως το μεγαλύτερό της λάθος ήταν που έκανε παιδιά, παρόλο που τα φρόντιζε και τα είχε γεννήσει, δεν ήταν μαμά.

Άρα, μαμά είναι αυτή που αναλαμβάνει να μεγαλώσει έναν άνθρωπο, και το κάνει με όλη τη δύναμη της ψυχής της. Κανένας δεν είναι σε θέση να την κρίνει σαν μαμά, γιατί ότι κάνει το κάνει με καλή πρόθεση. Αγαπάει το παιδί της ακόμη κι αν το γέννησε με καισαρική, αν δεν το θήλασε, αν το αφήνει να φάει και κανένα γαριδάκι, ακόμη κι αν του δίνει πιπίλα και δεν του αγοράζει βιολογικά αυγά, ακόμα κι όταν το αφήνει να τσακίζεται στις κούνιες για να μάθει να σηκώνεται μόνο του (που εγώ δεν θα το έκανα, αλλά οι άλλες μαμάδες σίγουρα δεν το κάνουν επειδή δεν αγαπούν το παιδί τους).

Γι” αυτό, θα ήταν καλύτερα να σταματήσουμε να κρίνουμε τις αληθινές μαμάδες (δε μιλάω για αυτές που π.χ. απλά τα γέννησαν και αφήνουν τους «φίλους» τους να τα κακοποιούν) που δεν μεγαλώνουν τα παιδιά τους όπως εμείς τα δικά μας, γιατί πολύ απλά κάθε άνθρωπος είναι διαφορετικός! Καμία ΜΑΜΑ δεν θα έκανε κάτι εσκεμμένα για να βλάψει το παιδάκι της!

Και ναι, αν υπάρχει κάποιος που θα μας πει αν τελικά κάναμε καλή δουλειά, αυτός είναι το παιδί μας…!