Tης Μάρω Λεονάρδου

Kαι τώρα ήρθε η στιγμή να με βρίσετε, να με «κρεμάσετε» στο διαδίκτυο, να με πείτε άκαρδη και σκληρή και ό,τι άλλο κατεβάσει η κούτρα σας και φέρει στο μυαλό η οργή σας…. ‘ Ομως εγώ θα επιμένω να το λέω και να το ξαναλέω. Είναι ένα πράγμα να είσαι φιλόζωος, άλλο πράγμα να αισθάνεσαι μοναξιά και να έχεις για συντροφιά ένα ζωάκι, και εντελώς άλλο πράγμα η αρρώστια που βιώνει ο σύγχρονος άνθρωπος και αποτυπώνεται με δραματικό τρόπο γύρω μας και στις σελίδες κοινωνικής δικτύωσης.

Οχι τα αγαπημένα σας κατοικίδια δεν είναι παιδιά σας ( «ο γυιός μου!» γράφει η άλλη στη φωτο του σκύλου της που ανεβάζει στο fb)  και όχι εσείς δεν είστε η μαμά τους, ή ο μπαμπάς τους, αλλά το αφεντικό τους! Ξέρετε, όταν αρχίζουμε να μπερδεύομε τις λέξεις και τις έννοιες μπερδεύεται και η ζωή, κι αρχίζει να χάνει η μάνα το παιδί και το παιδί τη μάνα!

Ως μοναχικό μοναχοπαίδι, μεγάλωσα με γάτα. ‘Ηταν εκείνη που με περίμενε πίσω από την πόρτα όταν γυρνούσα από το σχολείο, εκείνη που καθόταν μαζί μου κάτω από τη λάμπα του γραφείου, κρατώντας μου παρέα όσες ώρες κι αν διάβαζα. ‘Ελεγε από τότε η μαμά μου ότι χαϊδεύοντας το τρίχωμα μιας γάτας ο άνθρωπος ηρεμεί, αργότερα όταν έμεινε μόνη και ηλικιωμένη και η ίδια την ηρεμούσε η σκυλίτσα της. Οπότε, μόνο για έλλειψη αγάπης προς τα ζώα δεν μπορεί να με κατηγορήσει κανείς. Αλλά αυτό που βλέπω γύρω μου, απλά δεν το αντέχω. Προσδίδοντας ανθρώπινες ιδιότητες στο ζώο που έχει κάποιος στο σπίτι, αυτόματα αποκλείει τον εαυτό του από το να αποκτήσει άνθρωπο – σύντροφο. Κάνοντας το σκύλο και τη γάτα εκτός από κατοικίδιο σύντροφο, γυιο, κόρη, σύζυγο, αυτομάτως στερεί κάποιος και από τον εαυτό του την προσδοκία να αποκτήσει κάποτε κάτι απ όλα αυτά.

Επιπλέον ,δεν μπορώ να δεχτώ με τίποτα το επιχείρημα ότι επειδή ο σκύλος είναι άνευ όρων υποταγμένος στο αφεντικό που τον ταϊζει, αυτομάτως έχει αποκτήσει και όλα εκείνα τα συναισθήματα που ο ιδιοκτήτης του έχει ανάγκη να νιώσει κάποιος γι αυτόν. Δεν μπορώ να δεχτώ ότι επειδή ο σκύλος δεν έχει την δυνατότητα να σου αντιμιλήσει, ή να σου πει ευθαρσώς τη γνώμη του για σένα, αυτομάτως σημαίνει ότι σε αποδέχεται και πλήρως ή όπως θα ήθελες να σε αποδέχεται ο σύντροφος που δεν έχεις. Χωρίς να αντιμιλά, ούτε να διαφωνεί.  Το δυστυχισμένο ζώο είναι καταδικασμένο να υπομένει κάθε σου παραξενιά, κάθε σου ιδιοτροπία και  αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά σου με υποταγή που αγγίζει τα όρια της δουλικότητας και αυτό σήμερα ορίζεται ως αγάπη! Ποιος άνθρωπος θα σε αγαπούσε τόσο! Ούτε η μάνα και ο πατέρας σου, πράγματι….

Το χειρότερο είναι πως με την ακραία φιλοζωία που μας έχει πιάσει, πλέον γατιά σκυλιά καταλήγουν να κοιμούνται μαζί μας, να τρώνε από τα πιάτα μας, σε λίγο θα πηγαίνουν και στην τουαλέτα όπως εμείς, έτσι ώστε να μη διαφέρουν σε τίποτα από τον απόντα σύντροφο! «Μα είναι εμβολιασμένο!» ακούς αμέσως τη δικαιολογία και καλά κάνει και είναι. Αλλά είναι δυνατόν να φιλάς τη γάτα στο στόμα όπως φιλάς το παιδί σου, ή τον αγαπημένο σου? Οταν το βλέπω αυτό, φρικάρω! Οχι από σιχασιά, μπορεί να είναι το καθαρότερο ζώο στον πλανήτη, αλλά επειδή πραγματικά θα προτιμούσα ένα αληθινό ανθρώπινο φιλί από το φιλί της γάτας μου σε αντίθεση με τους όλο και περισσότερους ανθρώπους που μπροστά στα δεινά και την προσπάθεια που απαιτεί η συντροφικότητα, επιλέγουν τη μοναξιά και το κατοικίδιό τους.

Προσωπικά, δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το μήκος πλάτος και εύρος των συναισθημάτων που μπορεί να αναπτύξει και να βιώσει ένα κατοικίδιο και απ όσο ξέρω γι αυτό το θέμα και οι απόψεις των επιστημόνων διίστανται. Το 2010 κυκλοφόρησε και στη χώρα μας από τις εκδόσεις Μελάνι, ένα βιβλίο του  αμερικανού Jonathan Safran Foyer , το «Τρώγοντας Ζώα», που έγινε διεθνές μπεστ – σέλλερ. Είμαι βέβαιη ότι όσοι το διάβασαν κατέληξαν χορτοφάγοι, αφού περιγράφονται μέσα σε αυτό  με σοκαριστικό τρόπο τα απερίγραπτα βασανιστήρια που περνούν στις βιομηχανικές μονάδες τα ζώα που καταλήγουν στο πιάτο σας. Αυτό που θυμάμαι ωστόσο έντονα από το συγκεκριμένο βιβλίο είναι ο προβληματισμός που αναπτύσσει ο συγγραφέας για τα ίδια ζώα που στο δυτικό κόσμο είναι αγαπημένα κατοικίδια, ενώ σε άλλες χώρες (χαρακτηριστικό παράδειγμα οι Φιλιππίνες ) αποτελούν πεντανόστιμο έδεσμα.

Θα μου πείτε και στη ζούγκλα ο άνθρωπος κάποτε έτρωγε άνθρωπο… Σημαίνει αυτό ότι ο άνθρωπος δεν έχει συναισθήματα? Ειλικρινά δεν ξέρω. Πριν όμως καταλήξουμε σε ένα ασφαλές συμπέρασμα για τα συναισθήματα που έχει ή δεν έχει ο σκύλος και η γάτα μας, ( γιατί όχι και ο παπαγάλος μας  – ήξερα κάποιον που μιλούσε στ αλήθεια με τα καναρίνια του και ήταν ευτυχισμένος – ή το χρυσόψαρο στη γιάλα )θα πρότεινα πρώτα να ανησυχήσουμε για την έλλειψη ενός αληθινού συντρόφου δίπλα μας και να κάνουμε κάτι γι αυτό. Εντάξει, η γούνα της γάτας ηρεμεί στο χάϊδεμα, όπως έλεγε και η μαμά μου, αλλά βρε παιδί μου το καλύτερο ηρεμιστικό δεν είναι μια μεγάλη ζεστή και ανθρώπινη αγκαλιά? Δικό σας….

Πηγή:www.ihappy.gr