Ξεκίνησα στις 5 Μαρτίου να επισκεφτώ τον γιατρό μου για τον τελευταίο υπέρηχο. Με ρώτησε πότε ήθελα να γεννήσω μιας και ήμουν ήδη έτοιμη και το μωρό αρκετά μεγάλο. Απάντησα το συντομότερο δυνατόν, οπότε κανονίστηκε η γέννα για τις 12 Απρίλη αφού μόνο με καισαρική μπορούσα να γεννήσω λόγω θέσης πλακούντα.
Φεύγοντας από τον γιατρό με έπιασε μια ανησυχία και μια φοβία, το ομολογώ, για την καισαρική. Ποιά, εμένα που είμαι «φαν» των ενέσεων και των εγχειρήσεων. Γυρίζοντας σπίτι, είπα στον άντρα μου, πρώτη φορά στην ζωή μου πόσο πολύ φοβάμαι την καισαρική. Δεν ξέρω γιατί την πήρα από φόβο, αλλά όσο πιο πολύ το σκεφτόμουν τόσο ήθελα να το βάλω στα πόδια.
Την προηγούμενη της γέννας, με ειδοποίησε ο γιατρός μου να πάω από το προηγούμενο βράδυ στο μαιευτήριο μιας και η γέννα θα ξεκινούσε πολύ νωρίς το πρωί. Περίμενα τον άντρα μου το απόγευμα, έτοιμη, με την βαλίτσα μου στο χωλ και μπανιαρισμένη. Φτάσαμε στο μαιευτήριο και με πήραν για εξετάσεις ώστε να είμαι έτοιμη νωρίς το επόμενο πρωί.
Όσο με είχαν στον καρδιοτοκογράφο με την ρομπίτσα μου, ειλικρινά φαντασιωνόμουν ξανά και ξανά πως σηκωνόμουν και το έβαζα στα πόδια έτσι όπως ήμουν…….ότι έτρεχα στους διαδρόμους του μαιευτηρίου με την ρόμπα και τον κόσμο να με κοιτάει.
Ο άντρας μου δεν το πίστευε πως εμένα, που ήμουν πάντα δυνατή και αποφασισμένη, με είχε λυγίσει μια «επεμβασούλα» που άλλωστε την περίμενα όλη μου την ζωή.
Εκείνο το βράδυ δεν κοιμήθηκα καθόλου και 5 και μισή το πρωί, αφού χαιρέτισα τον άντρα μου και την μάνα μου ξεκίνησα για το χειρουργείο. Όταν με ξάπλωσαν στο κρεβάτι και είδα αυτά τα χαρακτηριστικά φώτα από πάνω μου πανικοβλήθηκα ακόμα πιο πολύ. Και ξέρετε….επειδή ήμουν δυνατή και σίγουρη τόσο καιρό, ο πανικός μου ήταν μεγαλύτερος και με κατάτρωγε. Δεν το πίστευα πως αντί να το ευχαριστηθώ, εγώ φοβόμουν και όχι για το αν θα πάνε όλα καλά με το μωρό, αλλά για την επέμβαση αυτή καθεαυτή.
Ήρθε η αγαπημένη μου μαία και ο αναισθησιολόγος με την κόρη του να κάνουμε την επισκληρίδιο. Όλοι τους γνωστοί από τις αμέτρητες φορές στο κέντρο του γιατρού και όλοι μιλάγαμε με τα μικρά μας ονόματα. Η επισκληρίδιος κράτησε 20 λεπτά, με εμένα να με κρατάνε ο νοσοκόμος και η κόρη του αναισθησιολόγου, σε εμβρυακή στάση και να προσπαθούν να περάσουν την ένεση από τους σπόνδυλους της πλάτης.
Με τρύπησαν 3 φορές μέχρι να περάσει η ένεση και μου έκαναν 2 ενέσεις ξυλοκαΐνης.
Δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια μου όταν ήρθαν και οι υπόλοιποι γιατροί, που μου έκαναν υπέρηχους, να μου πουν καλή επιτυχία.
Ξαφνικά βρίσκομαι δεμένη και στα δυο χέρια και με το σεντόνι μέσα στο πρόσώπό μου και με πιάνει κλειστοφοβία.
Με βλέπει η μαία, να είναι καλά, και με ξεσκεπάζει , με καθησύχασε γιατί ήθελα να σηκωθώ και να φύγω και τράβαγα τα λουριά που ήμουν δεμένη.
Έρχεται και ο γιατρός μου και πριν το καταλάβω ξεκινάει η καισαρική. Πριν περάσουν 5 λεπτά ακούω τον γιατρό να λέει πως δεν βλέπει το παιδί και πως πρέπει να σπρώξουν.
Έρχεται ο αναισθησιολόγος με τον νοσοκόμο και μου λένε «Σοφάκι τώρα θα αισθανθείς λίγο άσχημα από το σπρώξιμο αλλά κάνε υπομονή» , λες και τόση ώρα ήμουν καλά δηλαδή…… Καλά το σπρώξιμο δεν θα το σχολιάσω γιατί ήταν λες και έσπρωχναν για να βγει άλογο από την κοιλιά μου.
Έβαλαν βεντούζα δυο φορές για να τραβήξουν τον μπέμπη μιας και είχε σφηνώσει σε σημείο που δεν έβγαινε με τίποτα. Ακούω τον γιατρό να λέει «βλέπω τους ώμους…..να και το κεφάλι» και ακούω τον ωραιότερο ήχο της ζωή μου, το κλάμα του μπέμπη μου.
«Χριστέ μου», σκέφτηκα, έγινα μάνα, δεν είναι όνειρο, συμβαίνει πραγματικά.
«Συγχαρητήρια Σοφάκι, επιτέλους έγινες μάνα, κορίτσι μου» ακούω τον γιατρό και την μαία να μου εύχονται και σκέφτομαι πως θα κρατηθώ και δεν θα κλάψω , μέχρι που έρχεται από πάνω μου η μαία και μου λέει «Δεν θα σε ξεχάσουμε ποτέ, να το ξέρεις, και μόνο που ερχόσουν στο κέντρο πάντα χαμογελαστή είναι αρκετό για να σε θυμόμαστε»
«Εκεί» έγινε ο χαμός από δάκρυα και καταπίεση χρόνων να μην λυγίσω, να είμαι πάντα χαρούμενη και να κρύβω την δυστυχία μου κάτω από μια μάσκα αδιαφορίας και δύναμης που δεν ήταν αληθινή.
Όλα τα χρόνια δυστυχίας, απόγνωσης και κατάθλιψης πέρασαν μπροστά από τα μάτια μου, τα ξόρκισα όμως όλα, εκεί μέσα στο αποστειρωμένο χειρουργείο, μέχρι την τελευταία λεπτομέρεια και μηδενίζω το κοντέρ .
Γύρισα το κεφάλι μου δεξιά και η μαία μου έδειξε το «όνειρο της ζωής μου» που χτυπιόταν πάνω στον πάγκο και εναντιωνόταν στην μαία, «3600 μπέμπαρο και κούκλο έκανες κορίτσι μου» άκουσα τον γιατρό να μου λέει αλλά για εμένα δεν υπήρχε κανείς άλλος εκείνη την στιγμή εκτός από την «κορυφή μου» ………την «άπιαστη και απάτητη κορυφή μου» που την είχα κατακτήσει.
Συγκεκριμένα, δεν την κατέκτησα απλά, αλλά ισοπέδωσα όλο το βουνό για να την «κάνω δική μου», το εξαφάνισα το κ@λοβουνό από τον χάρτη και το έκανα μόνη μου, μόνη μου με την επιμονή μου και την υπομονή μου.
Μου τον έβαλαν πάνω στο στήθος και αφού ησύχασε από το κλάμα του έδωσα αμέτρητα φιλιά.
Μια ώρα μετά ξύπνησα ακόμα στο χειρουργείο, λόγω του ότι ένα κομμάτι του πλακούντα είχε κολλήσει μέσα στην μήτρα και προσπαθούσαν να το καθαρίσουν.
Έχασα αρκετό αίμα, παραλίγο να χρειαστώ φιάλη, και 3 ώρες μετά μπόρεσα να δω τους δικούς μου. Ο άντρας μου, είχε ειδοποιήσει όλο τον κόσμο ότι γεννήσαμε και ήταν τρελά ευτυχισμένος, αν και ανησύχησε πολύ για εμένα όταν τους ενημέρωσε ο γιατρός τι είχε συμβεί.
Το μωρό το είχαν δει για λίγο και όταν τον ξαναέφεραν ο άντρας μου έσκυψε και μου είπε στο αυτί «Συγχαρητήρια μωρό μου, τα κατάφερες»
Γράφω την αφήγηση μου με τον μπέμπη αγκαλιά και δηλώνω πως δεν μετανιώνω για τίποτα από ότι έκανα στην ζωή μου, για καμία ένεση, επέμβαση, ωοληψία, λαπαροσκόπηση, υπέρηχο, υστεροσκόπηση, απόξεση, εμβρυομεταφορά, αρνητικά, θετικά …..για τίποτα.
Αφού κατάφερα να έχω τέτοιο αγγελάκι αγκαλιά όλα τα άλλα προβλήματα είναι απλά λοφάκια, όχι βουνά, απλά λοφάκια .
Δεν υπάρχουν απάτητες κορυφές κορίτσια………σηκωθείτε, οργανωθείτε, εξοπλιστείτε …..και βουρ στο ανέβα.
Από ψηλά τίποτα δεν φαντάζει τόσο τρομερό και τόσο φοβερό…………………όλα κατακτώνται.
SuperMomRocks 