H εφηβεία της κόρης σου χτυπά την πόρτα… Τότε αντιλαμβάνεσαι τα επτά θαύματα της εφηβείας. Όχι, όχι δεν πρόκειται για δακρύβρεχτη ιστορία αρπαγής, απλώς καθώς βλέπεις το κοριτσάκι σου να μεγαλώνει νιώθεις ότι φεύγει σε αποχωρίζεται, ένα σου κομμάτι είναι πια αλλού.

Πόσο μεγάλη επιτυχία για έναν γονέα να δημιουργεί υγιείς προσωπικότητες που μπορούν να σταθούν στα πόδια τους και να φύγουν από κοντά σου, από την εστία και την προσωπική σου ασφάλεια χωρίς ενοχές και ανασφάλειες. Μεγάλη επιτυχία!

Τα μεταβατικά στάδια βέβαια από την παιδικότητα στην ενηλικίωση είναι σαν τον μεσαίωνα, προσπαθείς να ισορροπήσεις σε νέα δεδομένα που είναι καθ’ οδόν, αλλά ακόμη δυσδιάκριτα. Πώς όμως καταλαβαίνεις ότι το κοριτσάκι σου που μέχρι πρότινος έπαιζε με τις κούκλες του μεγαλώνει; Ποια είναι εκείνα τα καθημερινά σημάδια, εκτός της ηλικίας που δεν είναι πάντα δείκτης, που οδηγούν το παιδί μας σε άλλη φάση ζωής;

Σφαλιάρα πρώτη: εκεί που είσαι όμορφα και χαλαρά, αγκαλιάζεις και κάνεις τρυφερότητες με το κορίτσι σου, ξαφνικά όλα αυτά γειώνονται τραβώντας το χέρι μακριά παρέα με την γνωστή ατάκα «έλααα άαασε με». Τα φωνήεντα σκόπιμα τραβηγμένα. Συμπέρασμα πρώτο: μάλλον δεν θέλει πια αγκαλιές.

Χλαπάτσα δεύτερη: εκεί που είσαι όμορφα και χαλαρά, εσύ ανυποψίαστη μάνα, μιλάς όλο τρυφερότητα, κάνεις κατάθεση ψυχής  για τα περασμένα και για το πώς ένιωσες όταν την γέννησες παίρνεις για απάντηση τα εξής «Ωωω! Τι ρομαντική που είσαι. Όμως ποια σκουλαρίκια να βάλω στο πάρτι της φίλης μου, τον θερμοσίφωνα τον άνοιξες;» Συμπέρασμα δεύτερο: το φωνήεν πάλι τραβηγμένο όπως βλέπεις είναι μάλλον δείγμα της εφηβείας.

Ωστικό κύμα τρία: παίρνεις τηλέφωνο από τη δουλειά να ακούσεις αυτή τη γλυκιά φωνούλα να σου λέει πόσο σε αγαπά. Αντ’ αυτού ακούς τον Μπάμπη τον νταλικέρη να σου απαντά «Έλα, τι θες;» και μένεις αφώνου και αλάλου γωνία με το ακουστικό στο χέρι. Συμπέρασμα τρίτο: μην το παλεύεις ούτε τηλεφωνικώς.

Γροθιά στο σαγόνι, τέσσερα: Περιμένεις όλο χαρά εσύ, πολύ αισιόδοξη μάνα, να έρθει το κοριτσάκι σου από το σχολείο να τα πείτε και να φάτε όλοι μαζί σαν οικογένεια. Εδώ θα ρίξω συμβουλή, παίξε καλύτερα τζόκερ! Έχεις περισσότερες πιθανότητες για το εξάρι, γιατί η πιθανότητα να ελέγξεις τη διάθεση του παιδιού σου σε αυτή τη φάση είναι μηδαμινή. Ορμόνες το λένε οι ειδικοί. Τις δικές μου τις ορμόνες, δηλαδή ποιος τις προσέχει; Το αντιπαρέρχομαι και εξακολουθώ να είμαι περιχαρής περιμένοντας. Και μπαίνει μέσα ο σίφουνας κοπανά κουδούνια πόρτες όλο νεύρα αδιευκρίνιστα, μη ρωτήσεις γιατί και κλείνεται στο δωμάτιο.

Αυτό πάλι που έχουν καταδικάσει τον εαυτό τους σε μόνιμο εγκλεισμό που το πας; Κάποτε για να την οδηγήσεις στο δωμάτιο έκανες αίτηση, τώρα κάνεις αίτηση για να την βγάλεις από κει μέσα. Και δώσ’ του το τηλέφωνο σκουλαρίκι και τενοντίτιδα στους αντίχειρες από τα μηνύματα. Για διάβασμα δεν το συζητώ, συνήθως δεν έχουμε τίποτα. Συμπέρασμα: ξέρουν αυτές και παρακαλώ μην επεμβαίνεις.

Μπουνιά στο στομάχι πέντε: Ξαφνικά λοιπόν εκεί που οι τσακωμοί με τις φιλενάδες ήταν για τα αυτοκόλλητα στο τετράδιο, τώρα οι τσακωμοί είναι για το αίσθημα. Του μίλησες, δεν του μίλησες. Με κοίταξε, σου χαμογέλασε εσένα περισσότερο από μένα και ούτω καθεξής. Και έρχεται η ώρα που έρχεται στο σπίτι με δάκρυα στα μάτια και σου ‘ρχεται να σκοτώσεις όποιον/α την έφερε σε αυτή την κατάσταση. Δοκιμάζεσαι δε λέω και το καταπίνεις αμάσητο. Είναι εκείνη η ώρα που θέλει να σου τα πει. Κάθεσαι δόλια μάνα να ακούσεις και να δώσεις συμβουλή. Πλανάσαι πλάνη οικτρά. Ανοίγεις το στόμα σου να πεις τι θα έκανες εσύ και ξεκινά η επίθεση: «Πας καλά; Δεν ξέρεις εσύ, δεν καταλαβαίνεις, νταξ μαμά άστο» και το κορυφαίο «εσύ αναφέρεσαι σε άλλη εποχή». Αν δεν είναι αυτό μπουνιά τι είναι; Συμπέρασμα: Ανήκεις πλέον σε άλλη εποχή, επίσημα. Είναι η εποχή της κόρης σου!

Μάχη του Δράμαλη, με αριθμό έξι: Θες να φύγεις, βιάζεσαι να πας στη δουλειά και ψάχνεις την μαύρη την ζακέτα εκείνη την Oxford που είχες αγοράσει πριν ένα μήνα. Δεν την βρίσκεις και κάνεις την εξής ρητορική ερώτηση: «μήπως την είδες πουθενά;» Παίρνεις την απαθέστατη απάντηση του στυλ «Α, ναι! Την φόρεσα χθες και την ξέχασα στο σχολείο». Εγκεφαλικό, αλλά εγώ κυρία γιατί οι ειδικοί στην τηλεόραση λένε να προσέχουμε τους εφήβους μη τους δημιουργήσουμε τραύματα. Το δικό μου το τραύμα τώρα ποιος θα το γιατρέψει;

Συμπέρασμα: Δεν υπάρχει γιατρειά για σένα μάνα καημένη.

Καταστροφή της Σμύρνης, επτά: Στο παρακάτω σκηνικό παρακαλώ  οι μανούλες να απομακρύνεται τα υπόλοιπα  ανήλικα τέκνα σας, πάρτε ποπ κορν, κουβερτούλα και στον καναπέ. Θα δούμε έργο με τίτλο «η κόρη μας μεγάλωσε» με πρωταγωνιστές πατέρα, που επιτέλους μπήκε στο νόημα και κόρη, που θέλει να πάει σε σχολική εκδήλωση μέχρι αργά.

Στη διαπραγμάτευση χαμένος βγαίνει πάντα ο πατέρας που θα ήθελε πολύ να χτυπήσει το κεφάλι του στην πόρτα του ψυγείου. Επίσης εδώ πατήστε παύση και παρακολουθείστε το εξής παράξενο φαινόμενο. Το αίμα του πατέρα να ακολουθεί πορεία αντίστροφη από αυτή της βαρύτητας. Αγγεία στα μάτια να σπάνε και πτερύγια αυτιών να γίνονται μπλε. Στο βλέμμα μια απορία διάχυτη, καθώς βλέπει την κόρη με το μικρό, κοντό εφαρμοστό της μαύρο φόρεμα και υπερπαραγωγή βάψιμο, να ναι έτοιμη να φύγει.

Αναρωτιέται πότε πρόλαβε το κορίτσι του και έγινε 3D; Πώς μεγάλωσε έτσι; Ποιος θα την κοιτάει και ένα σωρό αναπάντητα ερωτηματικά. Λες και όταν αντίστοιχα μας γνώρισε εμάς, που επίσης ήμασταν 3D, μη κοιτάς τώρα που ακολουθούμε πιστά το νόμο της βαρύτητας δεν είχαμε πατέρα. Μήπως ήμασταν ορφανές; Και τελειώνω με τις ερωτήσεις που κάνει ο πατέρας προς τη μάνα, αφού έχει  συνέλθει από το σοκ, ακολουθώντας με το βλέμμα του την κόρη. «Πού πάει αυτή έτσι;», «Γιατί βάφτηκε έτσι», «Εσύ της τα έμαθες αυτά τα βαψίματα» και ένα σωρό άλλα τέτοια. Συμπέρασμα: Πατέρα, άσκοπα περιμένεις απάντηση.

Εν κατακλείδι, η εφηβεία είναι μια υπέροχη περίοδος στη ζωή του παιδιού μας. Οπλισμένοι με υπομονή και επιμονή, ο  δικός μας ρόλος πρέπει να είναι (συμ)παραστατικός  και διακριτικά παρατηρητικός και  όλα θα πάνε κατ’ ευχήν. Καλή τύχη!