Άραγε ποια να ήταν η τελευταία σκέψη που έκανες λίγο πριν φύγεις; Ίσως να κοίταξες το μαξιλάρι αναζητώντας την μορφή εκείνου Ελενίτσα μου. Ίσως είδες την ζωή σου να περνάει σαν τρέιλερ ταινίας ψάχνοντας ακόμα την ευτυχία, την ζωή που δεν έζησες και έκλεισες τα μάτια τα σφάλισες και τίτλο δεν έδωσες κυρία Ελενίτσα ούτε καν του δημοτικού που πολλά χρόνια πριν έστεκες δίπλα στον δικό σου ΄΄Αντωνάκη΄΄ και με δόξα και τιμή έγινες η κυρία Κοκοβίκου! Παστρικιά θυμάμαι σε έλεγαν τότε, παστρικιά γιατί αγάπησες, παστρικιά γιατί ήρθες ξυπόλυτη απ’το το νησί σου για να ζήσεις καλύτερα, να δουλέψεις, να παντρευτείς και να ζήσεις όλα όσα επιθυμούσε η καρδιά σου.

Μα το κυνήγι της ευτυχίας δεν πετυχαίνει πάντα και για όλα ίσως φταίει ο Έρωτας αυτό το μικρό στρουμπουλό ανθρωπάκι που πετάει τα βέλη του και μετά στέκει πονηρά και κοιτά τα θύματα του. Τον έρωτα έψαχνες και εσύ και τον βρήκες μέσα στα μάτια εκείνου- τότε- θυμάσαι στην σκοτεινή αίθουσα του σινεμά που δούλευες σαν ταξιθέτρια. Μέσα στην μορφή εκείνου είδες το Κλαρκ Γκέιμπλ και εσύ σαν την Βίβιαν Λι ως Σκάρλετ Ο’ Χάρα να παίζεις το Όσα παίρνει ο άνεμος! Και πήρε πολλά ο άνεμος και μαζί την ζωή σου, τα όνειρα σου τους πόθους σου. Και ο άνεμος άφησε πίσω του τα συντρίμια της δικής σου ζωής κυρία Ελενίτσα ούτε καν του δημοτικού. Κοιτούσες χαμηλά, έκλεινες τα παράθυρα της δικής σου ζωής να μην ακουστούν οι ήχοι από την λεκτική και σωματική βια του αγαπημένου σου »Κλάρκ Γκέιμπλ» του δικού σου »Αντωνάκη» που επειδή σε πήρε με »δόξα και τιμή΄΄ σε έκανε υποπόδιο των ποδιών του και »σε σκίζω κυρία Ελενίτσα και παίρνω το καπελάκι μου και φεύγω» !

Εσύ εκεί όμως ανίκανη να σηκώσεις ανάστημα, δεχόμενη στωικά και αδιαμαρτύρητα τα καπρίτσια του! Και άφησες την ζωή να σε πάει εκεί που ήθελε, άφησες εκείνον να σου στερήσει το δικαίωμα της μητρότητας, άφησες εκείνον να αφήσει τα σημάδια του χαραγμένα σε κάθε ρυτίδα των χρόνων που πέρασαν. Έμεινες εκεί βράχος με τον ρόλο του κυματοθραύστη αφήνοντας την αλμύρα της θάλασσας να καίει τις πληγές σου! Έμεινες εκεί κοντά του μέχρι το τέλος και το μόνο που κέρδισες ήταν να βιώνεις την απώλεια του κάθε μέρα και κάποια στιγμή να φύγεις μόνη με τρομαγμένο βλέμμα ίσως για την ζωή που δεν έζησες ίσως για την ζωή που πέταξες αγαπημένη μου Ελενίτσα!

Η αναζήτηση της ευτυχίας και του έρωτα μοιάζει με επικίνδυνο παιχνίδι ειδικά για εκείνους-νες που τα αναζητούν απεγνωμένα. Ο έρωτας κάποιες φορές είναι τυφλός γιατί δεν βλέπει ή δεν θέλει να δει που ρίχνει τα βέλη του. Το μικρό αυτό στρουμπουλό ανθρωπάκι δαιμονίζεται κάποιες φορές χτυπώντας τα θύματα του, περιμένοντας στην γωνία τα αποτελέσματα του κλείνοντας μας το μάτι πονηρά αφήνοντας μας μετέωρους. Σχέσεις στοργής που γίνονται σχέσεις Οργής, και θύματα-θύτες είμαστε εμείς. Εμείς που δεν είδαμε που δεν αποτρέψαμε το στράγγισμα των αντοχών μας. Μια κίνηση ένα χαστούκι και μετά σειρά έχουν οι όρκοι πως δεν θα ξανασυμβεί αλλά είναι η αρχή της Βιας σε μια σχέση. Χιλιάδες γυναίκες κακοποιούνται καθημερινά είτε λεκτικά είτε σωματικά χωρίς να πάιρνουν την δύναμη να αντιδράσουν.

Όχι δεν είναι ανίκανες απλά ο φόβος σκιάζει κάθε επιθυμία να ξεφύγουν. Μεγαλύτερος εχθρός είναι ο φόβος και η ντροπή για τον κοινωνικό περίγυρο που μαζί με την μοναξιά της ψυχής βάζει το τείχος που θέλει πολύ αγώνα για να τον σπάσεις.Επίσης σε μια έρευνα που έγινε, γυναίκες αποκάλυψαν πως απέδιδαν τη βίαιη συμπεριφορά των συζύγων τους στην πιθανότητα ότι ίσως δεν ήταν οι ίδιες σωστές στον ρόλο τους ως σύζυγοι, κατά συνέπεια αισθάνονταν ενοχές παίρνοντας όλη την ευθύνη για την κατάσταση. Σαν αποτέλεσμα στην προσπάθεια τους να »διορθωθούν»’ παλεύουν να προσαρμοστούν στην ζωή και στην επιθυμία του συζύγου τους. Πολλές γυναίκες επίσης υπομένουν για χρόνια την κακοποίηση, σιωπώντας για να μην αποκαλυφθεί αυτό που περνάνε για χάρη των παιδιών τους. Η ύπαρξη των παιδιών τις κάνει να πιστεύουν πως οποιαδήποτε και αν είναι τα προβλήματα στον γάμο τους αξίζει να παλέψουν για χάρη των παιδιών. »Θα φύγω» πόσες φορές κάποιες γυναίκες δεν το είπαν μετά από κάθε ξυλοδαρμό μα έμειναν εκεί παλεύοντας για το παιχνίδι της χαμένης ευτυχίας τρέχοντας στον μαραθώνιο της αξιοπρέπειας στα ΄΄πρέπει και στα μη» ψάχνοντας να βρουν ένα σημάδι της αγάπης και του έρωτα, κάτι που θα τις δώει το κουράγιο να μείνουν..

Ορμητικό το ποτάμι της ψυχής ξεχειλίζει θυμό και οργή, σαρώνει, καταστρέφει αλλά την νηνεμία μόνο μια απόφαση θα φέρει. Μια μεγάλη και οριστική απόφαση αυτή που θα πει ένα μεγάλο τρανταχτό »ΟΧΙ» σε αυτόν που βγάζει τα αρρωστημένα ένστικτα του, ένα »ΟΧΙ» που θα οπλίσει με δύναμη μια γυναίκα να φύγει πριν γίνει από θύμα θύτης. Θύτης της ίδιας της της ζωής θύτης ίσως και των παιδιών της.

Η κακοποίηση των γυναικών αποτελεί μέχρι σήμερα στον κατα τ’άλλα πολιτισμένο κόσμο μάστιγα. Μια μάστιγα που παγκόσμια γίνεται προσπάθεια να εξαληφθεί όμως η βία ειναι αρχέγονο συναίσθημα στο κύτταρο του ανθρώπου που με τις κατάλληλες συνθήκες καλλιεργήται καταστρέφοντας όπως το σαράκι το ξύλο. Η εξάλειψη της ενδοοικογενειακής βίας της κακοποιήσης είτε λεκτικής είτε σωματικής γίνεται με προσπάθειες από τους κρατικούς φορείς, όμως τις περισσότερες φορές δεν είναι ικανές να λειτουργήσουν, όταν δεν γίνει καταγγελία από το θύμα. Πίσω λοιπόν από τις κλειστές πόρτες ας μην αφήσουμε εμείς το κακό να συνεχίζετε αλλά να απλώσουμε το χέρι σε μια γυναίκα σε μια κραυγή απόγνωσης, ας είμαστε εμείς που θα της δώσουμε την ώθηση να σπάσει το τείχος του φόβου!

ΜΑΡΙΑ ΓΑΒΡΙΕΛΑΤΟΥ (συγγραφέας)

Πηγή: www.epaggelmagynaika.gr