Αρχείο

All posts for the day 14 Νοεμβρίου 2015

Πρώτες σκέψεις μετά το μακελειό

Published 14 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou
23526374_2015_11_14T092245Z_1961065174_GF20000058866_RTRMADP_3_FRANCE_SHOOTING_GERMANY.limghandler
Toυ Μιχάλη Μήτσου
1) Τα ονόματα των δραστών του χθεσινού μακελειού στο Παρίσι δεν είναι ακόμη γνωστά ούτε οι διασυνδέσεις τους με τρομοκρατικές οργανώσεις. Μπορεί να είναι γάλλοι πολίτες που επέστρεψαν από το Ιράκ ή τη Συρία, μπορεί να είναι ξένοι τζιχαντιστές. Σε κάθε περίπτωση, δεν είναι θύματα του κοινωνικού αποκλεισμού, όπως έσπευσαν να προδικάσουν ορισμένοι «αναλυτές». Τα θύματα του κοινωνικού αποκλεισμού δεν δρουν οργανωμένα και τυφλά, όπως οι χθεσινοί τρομοκράτες. Ούτε κτυπούν νέους που ακούνε μουσική ή πίνουν τον καφέ τους. Οι δράστες των επτά χθεσινών επιθέσεων είχαν στο στόχαστρό τους τη δημοκρατία και τον δυτικό τρόπο ζωής.
2) Η απάντηση στις επιθέσεις αυτές δεν είναι ούτε το μόνιμο κλείσιμο συνόρων ούτε το «ντου» στη Μέση Ανατολή. Ο γάλλος πρόεδρος αποφάσισε να κλείσει τα σύνορα (όπως επιτρέπει η συνθήκη Σένγκεν σε έκτακτες καταστάσεις) και να κηρύξει τη χώρα σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης (κάτι που συμβαίνει για πρώτη φορά μετά τον πόλεμο της Αλγερίας), αλλά τα μέτρα αυτά είναι χωρίς αμφιβολία προσωρινά. Ασφαλώς και θα ενισχυθούν για ένα μεγάλο διάστημα τα μέτρα ασφαλείας σε όλες τις δυτικές χώρες, ασφαλώς και η καθημερινότητα θα γίνει δυσκολότερη, αλλά αυτό είναι το τίμημα της υπεράσπισης των δυτικών αξιών. Όπως έγραψε και ένας φίλος, «το ισχυρό Δημοκρατικό-ρεπουμπλικανικό κράτος είναι η μόνη εγγύηση για τη διατήρηση της ασφάλειας χωρίς εκπτώσεις ως προς τα ανθρώπινα δικαιώματα και χωρίς αδιάκριτο στιγματισμό θρησκειών, εθνών και ανθρώπων».
3) Αυτό που βλέπουμε δεν είναι ένας πόλεμος θρησκειών ούτε ένας πόλεμος πολιτισμών. Ο φανατισμός δεν έχει χρώμα ούτε ιδεολογία. Το Κοράνι δεν κηρύσσει τον πόλεμο εναντίον των «απίστων». Η πιο καταστροφική συνέπεια του νέου μακελειού θα είναι τα αντίποινα εναντίον των προσφύγων, εναντίον εκείνων ακριβώς δηλαδή που χρειάζονται σήμερα τη μεγαλύτερη προστασία. Η Μαρίν Λεπέν και οι ανά την Ευρώπη ακροδεξιοί τρίβουν τα χέρια τους μετά τις χθεσινές εξελίξεις. Τους πρόσφυγες λοιπόν και τα μάτια μας!
4) Η Αθήνα είναι πράγματι σχετικά πιο ασφαλής από το Παρίσι, το Λονδίνο, τη Νέα Υόρκη, την Αγκυρα ή τη Ρώμη. Αλλά μόνο σχετικά. Και ο λόγος δεν είναι ότι είμαστε πιο «καλοί» από τους άλλους, πιο «αντιιμπεριαλιστές» από τους άλλους, αλλά ότι η στρατηγική σημασία της χώρας μας είναι περιορισμένη. Ας σταματήσουν λοιπόν οι ανοησίες περί «της εκδίκησης εναντίον όσων δημιούργησαν το Ισλαμικό Κράτος»…
5) Αυτές τις ώρες μετρούν περισσότερο απ’όλα οι πράξεις αυτοθυσίας και αλληλεγγύης. Ο δημοσιογράφος της Le Monde που κατέβηκε από το διαμέρισμά του απέναντι από το Bataclan για να βοηθήσει τα θύματα κι έφαγε μια σφαίρα στο μπράτσο. Οι Γάλλοι που άνοιξαν τα σπίτια τους για να βρουν καταφύγιο οι τρομοκρατημένοι συμπατριώτες τους. Οι ταξιτζήδες που μετέφεραν δωρεάν τον κόσμο στα σπίτια του. Οι αστυνομικοί που έπεσαν στη φωτιά εν μέσω του γενικού χάους. Αυτοί θα νικήσουν, δεν μπορεί παρά αυτοί να νικήσουν, δεν γίνεται διαφορετικά.
6) Είναι η σειρά μας να δείξουμε αλληλεγγύη. Στη Θεσσαλονίκη οργανώνεται ήδη για το απόγευμα μια συγκέντρωση συμπαράστασης έξω από το Γαλλικό Ινστιτούτο, στην Αθήνα γίνεται ένα κάλεσμα για το βράδυ έξω από τη γαλλική πρεσβεία, ας γίνει το ίδιο και σε άλλες πόλεις.
7) Το σύνθημα του Κορνήλιου Καστοριάδη «σοσιαλισμός ή βαρβαρότητα» αποτελεί πλέον πολυτέλεια. Το σύνθημα «είμαστε όλοι Γάλλοι», όπως ήμασταν χθες όλοι Αμερικανοί ή Βρετανοί ή Ισπανοί, αποτελεί πλέον κοινοτοπία. Το δίλημμα είναι σήμερα ανάμεσα στη δημοκρατία και τη βαρβαρότητα, την ελευθερία και τον σκοταδισμό, τον ανθρωπισμό και την κτηνωδία, τη ζωή και την υποδούλωση.
Πηγή: www.tanea.gr

Τα λεφτά δεν κάνουν ευτυχισμένο τον γάμο

Published 14 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

zevgari-735x459

Μελέτη δείχνει ότι τα υλιστικά ζευγάρια  έχουν περισσότερα χρήματα αλλά και περισσότερα προβλήματα.

Μια νέα έρευνα που δημοσιεύτηκε πριν λίγες μέρες, επιβεβαιώνει τους Beatles και το τραγούδι ‘Can’t buy me love’,  διαπιστώνοντας ότι αυτό που δεν μπορούν να αγοράσουν τα χρήματα, είναι ένας ευτυχής και σταθερός γάμος.

Ερευνητές του πανεπιστημίου Brigham Young μελέτησαν 1734 παντρεμένα ζευγάρια. Κάθε ζευγάρι συμπλήρωσε ένα ερωτηματολόγιο και αξιολόγησε την σχέση του, ενώ απάντησε και σε ερωτήματα σχετικά με το πόσο εκτιμάει ο κάθε σύζυγος τα χρήματα και τα υλικά αγαθά.

Η στατιστική ανάλυση των ερευνητών έδειξε ότι τα ζευγάρια που θεωρούν ότι τα χρήματα δεν είναι σημαντικά, είχαν καλύτερη βαθμολογία κατά περίπου 10%-15% σε τομείς όπως η σταθερότητα του γάμου τους και η ποιότητας της σχέσης τους,  σε σχέση με τα ζευγάρια όπου ο ένας ή και οι δύο σύζυγοι ήταν υλιστές.

Μάλιστα, τα ζευγάρια όπου και οι δύο σύζυγοι ήταν υλιστές, ήταν σε χειρότερη θέση σχεδόν σε κάθε επιμέρους κατηγορία. Φάνηκε να έχουν έλλειψη επικοινωνίας, κακή διαχείριση των διαφωνιών και έλλειψη κατανόησης μεταξύ τους.

Τα ευρήματα της μελέτης δημοσιεύτηκαν  στο περιοδικό Journal of Couple & Relationship Therapy.

Στο 1/5 των ζευγαριών της μελέτης, και οι δυο σύζυγοι ‘αγαπούσαν’ πολύ το χρήμα. Αν και αυτά τα ζευγάρια ήταν σε καλύτερη οικονομική κατάσταση, εντούτοις τα χρήματα αποτελούσαν πολλές φορές αιτία σύγκρουσης.

Η σχέση των ζευγαριών όπου και οι δύο είναι υλιστές, παρόλο που επιπλέον τους δένει η αγάπη για το χρήμα, ήταν σε χειρότερη κατάσταση από ότι η σχέση των ζευγαριών όπου μόνο ο ένας είναι υλιστής.

Πηγή: antikleidi.com

Εκείνες που πάλεψαν για να γίνουν μάνες

Published 14 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

καρδουλα ασπρομαυρη

Κοιτούσε το ταβάνι εδώ κι ένα τέταρτο. Κοιτούσε και σκεφτόταν. Πόσες φορές το είχε κοιτάξει ετούτο το ταβάνι; Το ταβάνι του σπιτιού της ούτε που ξέρει πως μοιάζει. Αυτό εδώ το έχει παρατηρήσει τόσες φορές. Κάπου πρέπει να κοιτάει μέχρι να τελειώσει αυτή διαδικασία. Νιώθει άβολα κι ας είναι η τρίτη φορά που το κάνει.

Τρίτη φορά που στέκεται με τα πόδια ορθάνοιχτα και τα αυτιά τεντωμένα φορώντας την άχαρη πράσινη ρόμπα της. Τρίτη φορά που περνάει την πόρτα αυτού του θαλάμου με την ελπίδα πως σήμερα όλα θα πάνε καλά. Τρίτη φορά που ο άντρας της στέκεται σε μια αίθουσα αναμονής.

Τρίτη και φαρμακερή ή τρίτη κι ευλογημένη;

Δέκα χρόνια μαζί, τα οχτώ παντρεμένοι. Όταν άρχισαν να κάνουν έρωτα ελεύθερα ήταν σίγουροι πως θα πιάσουν παιδί με τη πρώτη. Ήταν τέτοια η σιγουριά τους που άρχισαν να ψάχνουν ονόματα και σπίτια με παιδικό δωμάτιο. Οι μήνες περνούσαν και η πολυπόθητη εγκυμοσύνη δεν έλεγε να ‘ρθει. Μετά τον πρώτο χρόνο προσπαθειών άρχισαν να τους μπαίνουν ψύλλοι στα αυτιά.

Εκείνοι δεν ήθελαν να το πιστέψουν μα πάντα υπάρχουν διάφοροι καλοθελητές. Φίλοι και συγγενείς έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου. Κι αν υπήρχε πρόβλημα; Κι αν κάποιος απ’ τους δύο δεν μπορούσε να τεκνοποιήσει; Μήπως έπρεπε να πάνε σε κάποιο γιατρό;

Η Μαρία φοβόταν τη συνέχεια. Εκείνη πάντα ήθελε ένα παιδί με τον άνθρωπο που αγαπούσε. Πίστευε πως όλα θα κυλήσουν ομαλά και πως όταν το επιθυμούσαν και οι δύο, ένα μωρό θα συμπλήρωνε την ευτυχία τους.

Οι εξετάσεις στα χέρια της, της έλεγαν το αντίθετο. Για εκείνη δεν έπαιζε κανένα ρόλο ποιος απ’ τους δύο είχε πρόβλημα. Την ένοιαζε μόνο να βρουν τη λύση. Όλα τα πράγματα έχουν μία λύση, επαναλάμβανε στον εαυτό της τη μέρα που επισκέφθηκε πρώτη φορά έναν ειδικό σε θέματα υπογονιμότητας.

Εκείνος πρότεινε εξωσωματική κι έτσι κι έγινε. Όχι μία, όχι δύο, αλλά τρεις φορές. Κι αν πάλι αποτύχει, θα μαζέψει τα κουράγια της και θα συνεχίσει.

Δεν είναι ατρόμητη ή θαρραλέα. Αποφασισμένη είναι.

Όπως όλες οι Μαρίες που καταφεύγουν στη διαδικασία της εξωσωματικής για να φέρουν στον κόσμο το παιδί τους. Είναι πολλές. Δε φαντάζεσαι πόσες. Τις προσπερνάς και δεν τις βλέπεις. Δε διαφέρουν σε τίποτα από σένα. Συνηθισμένες γυναίκες είναι που περπατούν, δουλεύουν, αστειεύονται, φοβούνται, πονάνε και προχωρούν μπροστά.

Μόνο εκείνες ξέρουν τι κρύβουν μέσα τους. Ζουν με το φόβο και την αγωνία της αποτυχίας. Φορτώνουν το σώμα τους με φάρμακα κι ορμόνες για να προετοιμάσουν το έδαφος. Κάνουν ενέσεις κάθε μέρα την ίδια ώρα κι ο άντρας τους αναλαμβάνει το ρόλο του νοσοκόμου. Αντέχουν τα νεύρα και την προσμονή του συντρόφου τους και σιχαίνονται εκείνο το βλέμμα της οπισθοχώρησης στα μάτια του μετά από μια αποτυχημένη προσπάθεια. Τότε είναι που μαζεύουν πέρα απ’ τα δικά τους συντρίμμια κι εκείνα των γύρω τους, βάζουν στην άκρη την απογοήτευση και αποφασίζουν πως την επόμενη φορά θα σταθούν πιο τυχερές.

Δεν το βάζουν κάτω με την πρώτη, τη δέκατη, την εικοστή αποτυχία. Υπομένουν το τρενάκι των συναισθημάτων τους γιατί κουμάντο στον εαυτό τους κάνουν εκείνες. Αντέχουν να στέκουν ακίνητες 72 ώρες μετά από κάθε προσπάθεια με την ελπίδα πως μέσα τους δημιουργείται μια ζωή. Και θα άντεχαν κι άλλο αρκεί να ήξεραν πως αυτή η προσπάθεια θα είναι και η τυχερή.

Κοντράρονται με τους συζύγους, τις οικογένειες και τη θρησκεία. Αν ήταν θέλημα Θεού θα είχες μείνει έγκυος, τους λένε. Αν ήταν θέλημα Θεού δε θα υπήρχε εναλλακτική, απαντάνε εκείνες. Τις μοίρες τους τις ορίζουν μόνες τους. Όσο αντέχει  η ψυχή τους, το σώμα τους και η τσέπη τους, εκείνες θα παλεύουν γι’ αυτό που επιθυμούν. Ένα μωρό.

Η διαδικασία της εξωσωματικής είναι σαν ένα παραμύθι. Μια μάχη ανάμεσα στο άσπρο και στο μαύρο. Αρχίζει με δυνατούς ήρωες που περνάνε διάφορες δοκιμασίες και δυσκολίες, κάπου στη μέση το κουράγιο εξασθενεί και η ήττα φαντάζει δεδομένη αλλά στο τέλος, κερδίζει πάντα ο καλός.

Ό,τι κατακτιέται με κόπο και πόνο είναι άξιο θαυμασμού και οι γυναίκες που καταφεύγουν στην εξωσωματική είναι μικρές ηρωίδες.

Για όλες τις Μαρίες εκεί έξω που τα κατάφεραν.

Για όλες τις Μαρίες που ακόμη προσπαθούν σε πείσμα όλων.

Για όλες τις Μαρίες που έγιναν μανούλες καρδιάς και για τα μικρά θαύματα που έφεραν στον κόσμο.

Υγ. Αφιερωμένο στην Κυριακή Τουρλίτη που εμπνεύστηκε το θέμα.

Πηγή: pillowfights.gr

Δείτε την απίστευτη μετάλλαξη των γενεών του 1990 και του 2000 και πόσο αδικημένα είναι αυτά τα παιδιά… Διαβάστε περισσότερα: Δείτε την απίστευτη μετάλλαξη των γενεών του 1990 και του 2000 και πόσο αδικημένα είναι αυτά τα παιδιά…

Published 14 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

tetris

Ήμασταν στην τελευταία δεκαετία που προλάβαμε τα ομαδικά παιχνίδια Κρυφτό, Κυνηγητό, Κλέφτες κι Αστυνόμους κ.α. Ακόμα, βλέπαμε Στρουμφάκια, Thundercats, Κabamaru και Candy Candyκαι όχι Pokemon, Digimon και Yu Gi Oh…

Παίζαμε με Playmobil και LEGO και όταν θέλαμε ποδόσφαιρο υπήρχε ακόμα κάποια αλάνα να μας δεχθεί…
Βλέπαμε εκπαιδευτική τηλεόραση στην ΕΡΤ1 και ποιος θα ξεχάσει τη φρουτοπία και του κουτιού τα παραμύθια!
Επίσης, κάναμε ακόμη παιδικά πάρτυ στα σπίτια μας και δεν τρέχαμε σε παιδότοπους. Δεν γεννηθήκαμε μέσα στην Τεχνολογία, αλλά την ανακαλύψαμε σε μία καλύτερη ηλικία – χωρίς να είναι η μοναδική επιλογή διεξόδου μας από την καθημερινότητα…
Ακούγαμε τη φωνή του άλλου, όταν παίρναμε τηλέφωνο, μέχρι που μας έφαγαν τα SMS…
Παίρναμε κουλούρια και λουκουμάδες με ζάχαρη από το κυλικείο και τρώγαμε Κουκουρούκου και Σοκοφρέτες…
Τρώγαμε ακόμη σπιτικό φαγητό…
Πρωτοχρονιά και Ανάσταση καθόμασταν με την οικογένεια μας και δεν τρέχαμε 00.01 στο πρώτο κλαμπ να τσακίσουμε Mojito, Space και Cuervo…

Είδαμε τα πρώτα Χρυσά σε Ολυμπιακούς αγώνες με τη Βούλα Πατουλίδου και τον Πύρρο Δήμα… Είδαμε σε πρώτη εκτέλεση απίθανες σειρές … από το Εκμέκ Παγωτό και τους Απαράδεκτους μέχρι τις Τρεις Χάριτες και τους Μεν και Δεν…
Ξέραμε μόνο την Μπαλαρίνα και τον Μύλο στα Λούνα Παρκ και δεν μας έφευγε η ψυχή στα 3G…
Μας έδιναν ένα πεντοχίλιαρο οι γιαγιάδες και οι παππούδες και νιώθαμε ευτυχισμένοι… Δεν ήμασταν μουρτζούφληδες όπως τώρα που αν πάρουμε 20 ευρώ κοιτάζουμε με μισό μάτι…
Ακόμα και το Game Boy δεν μας έκλεινε σπίτι…. το παίρναμε και τρέχαμε έξω να το μοιραστούμε με τους φίλους μας…
Γράφαμε ακόμη ραβασάκια και δεν κάναμε comment σε twitter και !
Βγαίναμε με τα ποδήλατα στο δρόμο και δεν κινδυνεύαμε τόσο…

Θυμάστε τους Ευχούληδες;

Ποιος θα ξεχάσει το Χάρρυ Κλυν σόου και τους Δέκα Μικρούς Μήτσους, το Κόντρα Πλακέ, τον Τροχό της Τύχης, Μέγκα Μπάγκα, ‘Αλλα Κόλπα (Ά ρε Βλάσση)…
Τα σόου της Ρούλας Κορομηλά και το Ciao Ant1….
Τους Ghostbusters- Karate Kid – ET – Home Alone – Γκούνις – Σεξογήινη (Ποιός δεν είχε κολλήσει με την Κίμ Μπάσιτζερ;), Carousel και Disney club στο Mega…
Τα αγαπημένα μας παιχνίδια ήταν Μήλα – Σχοινάκι – Μακριά γαϊδούρα
Προλάβαμε όλη την εξέλιξη του Χτυποκάρδια στο Μπέβερλυ Χιλς και το Baywatch, καθώς και τον Ιππότη της Ασφάλτου…
Τραγουδήσαμε «Το νού σου κύριε οδηγέ» και χορέψαμε λαμπάντα…

Πηγαίναμε στα «Ηλεκτρονικά» και παίζαμε Super Mario, Sonic, Mortal Compact, Streetfighter, Bubble Bubble, Tetris, Arkanoid, Top Gun και στα πλοία τρέχαμε να βρούμε που τα έχουν κρυμμένα…
Οι γονείς μας δεν ανησυχούσαν αν θα γυρίσουμε σώοι όπως τώρα… Ματώναμε τα γόνατα μας και συνεχίζαμε το παιχνίδι…
Θυμάστε τα καραμελάκια που όταν τα έβαζες στο στόμα ανατινάσσονταν; Και τη μόδα με τις τσίχλες Shock, το σπανάκι του Ποπάυ και τα τσιγάρα του Αστερίξ;

Παίζαμε Μπουκάλα και Θάρρος ή Αλήθεια, πατούσαμε τα κουτάκια από τα αναψυκτικά και περπατούσαμε σαν να ήταν τακούνια!
Κάναμε απίστευτες πλάκες με τις μπουγελόφατσες και τα μπουγέλα γενικά στα σχολεία…
Ντυνόμασταν Νίτζα, Καουμπόυ και Ρομπέν των Δασών τις Απόκριες και όχι Πίκατσου και Μπομπ Σφουγγαράκης…
Ψάχναμε για αυτοκόλλητα και τάπες στα γαριδάκια…
Είχαμε τα κλασσικά walkman με τα ακουστικά με το σφουγγαράκι στο πλάι και με το ζόρι χωρούσαμε στη τσέπη μας δύο κασέτες…

Κάναμε κοπάνες για να παίξουμε ποδόσφαιρο και όχι για να πάμε στα WEB και στα InSpot…
Βλέπαμε το Μικρό Σπίτι στο Λιβάδι, Αυθαίρετους, Ρετιρέ και Μικρομεσαίους…
Συνωστιζόμασταν στα Βίντεο Κλαμπ, για να πάρουμε κασέτες με τον Μουστάκα, τον Τσάκωνα, τον Ταμτάκο και τους νέους τότε Μιχαλόπουλο, Γαρδέλη, Ψάλτη και Στίβ Ντούζο…
Παίζαμε ακόμα με μπίλιες…Παίζαμε με τα ΥΠΕΡΑΤΟΥ καρτελάκια… αυτοκίνητα-πλοία-αεροπλάνα
Παίρναμε τα φακελάκια με τις φάρσες, μελανό μάτι, σκουλήκια στο νερό, τρύπιο δάχτυλο και άλλα πολλά… Είχαμε τις χλαπάτσες…

To πρώτο μας ηλεκτρονικό το Atari και ακολούθησαν NES, Super Nintendo, Mega Drive…
Βλέπαμε Παντρεμένους με παιδιά και τσαντιζόμασταν που η μαμά μας ήθελε να βλέπει Ατίθασα Νιάτα και Τόλμη και Γοητεία…
Πηγαίναμε στα μηχανήματα που έβγαζαν τα μπαλάκια με τα δωράκια και είχαμε αγωνία τι θα πετύχουμε…
Λέγαμε 6 αριθμούς για το νεόφερτο τότε Λόττο στους γονείς, αλλά ποτέ δεν μας κάθισαν…Παίρναμε Ξυστό και αν μας έπεφτε ένα κατοστάρικο, παίρναμε άλλο ένα και το χάναμε και αυτό…

Είδαμε να ξεφυτρώνουν καρτοτηλέφωνα σε όλη την Ελλάδα και κάναμε συλλογή από τηλεκάρτες…
Βάζαμε τα σπορτεξάκια με τα φώτα και είχαμε κολλήσει με τις τσάντες PAXOS…και ξερός…
Βλέπαμε Μάπετ Σόου…
Παίρναμε το μπλοκ με τις χειροτεχνίες και με το ασημόχαρτο και το χρυσόχαρτο φτιάχναμε στολίδια τα Χριστούγεννα…
Βλέπαμε Παιχνίδια χωρίς Σύνορα…
Είδαμε Michael Jordan και μαζεύαμε κάρτες ΝΒΑ…
Το πρώτο μας φιλί δινόταν με ακούμπισμα των χειλιών και όχι κατευθείαν η γλώσσα στον ουρανίσκο…
Μαζεύαμε καπάκια από αναψυκτικά στα ταβερνάκια που πηγαίναμε με τους γονείς.
Πιάναμε τα καλαμάκια και βάζοντάς τα κάτω από τη μασχάλη, κάναμε τεχνητά Αέρια…
Ακούγαμε Στέφανο Κορκολή, Οmega Vibes, Αλέξια και Κωνσταντίνα…
Βρέχαμε χαρτοπετσέτες και τις πετούσαμε σε ακαθόριστες πορείες και όποιον έβρισκε…
Τρώγαμε τυράκια BABYBEL και LA VAS QUI RIT(που το λέγαμε πάντα λαβάς τυρί)…
Διαβάζαμε Αλμανάκο, Κατερίνα, Μανίνα και Σαΐνια…
Βάζαμε κολόνια Μυρτώ…

Λουζόμασταν με Johnson’s όχι πια δάκρυα και βάζαμε τραυμαπλάστ με φιγούρες και ας μην είχαμε πληγή…
Τρώγαμε Καραμπόλα, αλλά ανοίγαμε το δωράκι πριν φάμε το παγωτό…
Παίζαμε τα επιτραπέζια της ΜΒ, όπως ΗΟΤEL, Μάντεψε ποιος, Το στοιχειωμένο σπίτι…
Είδαμε τον Casper και τον Σκαθαροζούμη…

Περάσαμε την επιδρομή από ψείρες και κόνιδες, και όμως είμαστε εδώ….Το φάρμακο που είχαν οι μαμάδες βρωμούσεεε…
Eίδαμε το Αγάπη μου συρρίκνωσα τα παιδιά και λατρέψαμε τα Cheerios από την σκηνή με τον μπαμπά στο πιάτο…
Τρώγαμε μπισκότα Rondo…και ανοίγαμε πρώτα να φάμε τη σοκολάτα ή τη βανίλια και μετά το μπισκότο…
Bλέπαμε τα Ρακούνς και τον Ντένις τον Τρομερό… Παράλληλα με το Για πα Ντα μπα Ντου του Φρεντ από τους Flinstones που τα άκουγε μονίμως από τη Βίλμα…
Βλέπαμε τη σειρά με το ανθρώπινο σώμα και το πως λειτουργεί ο οργανισμός…
Tραγουδούσαμε το Μ’ αρεσει να μη λέω πολλά και το Λιωμένο Παγωτό (που κολλούσε πάντα στο χέρι)…
Το σεξ ήταν ταμπού και κουβέντα στα κρυφά…

Κάθε βράδυ λέγαμε «Καληνύχτα» ένας, ένας και αν δεν τελειώναμε, δεν κοιμόμασταν… Κοιμόμασταν σε φίλους Σαββάτο βράδυ και το κανονίζαμε από την Κυριακή…
Όταν μας επισκεπτόταν κάποιος, δεν τον κοιτούσαμε στα χέρια…
Αγοράζαμε καινούρια τετράδια και κάθε χρόνο ορκιζόμασταν ότι θα τα κρατήσουμε καθαρά. 2 βδομάδες μετά είχαν γεμίσει στιχάκια και μηνύματα με τον διπλανό…

Όταν βλέπαμε προφυλακτικά κοκκινίζαμε… Θεωρούσαμε πορνό τη «Γαλάζια Λίμνη»…

Ερωτευόμασταν και το μάθαινε όλο το τμήμα… Αργήσαμε να μάθουμε το πώς γίνονται τα παιδιά…ενώ τώρααα…
Βλέπαμε το λικέρ στο σύνθετο του σαλονιού και δοκιμάζαμε…
Τις Κυριακές, σηκωνόμασταν απο νωρίς για να προλάβουμε τα «παιδικά»….
Ζωγραφίζαμε ακόμη σε χαρτί και όχι με προγράμματα στα VISTA…

Φτιάχναμε ακόμη παζλ και οι γονείς μας τα έκαναν κορνίζες…
Την πίτσα που την τρώγαμε σπάνια και κάναμε γιορτή κάθε φορά που μαθαίναμε ότι οι γονείς θα μας πάνε σε πιτσαρία…
thesecretrealtruth.blogspot.com

Διαβάστε περισσότερα: Δείτε την απίστευτη μετάλλαξη των γενεών του 1990 και του 2000 και πόσο αδικημένα είναι αυτά τα παιδιά… – iPaideia.gr

Πηγή: www.ipaideia.gr

Βίντεο: Τα παιδιά στην Ιαπωνία καθαρίζουν μόνα τους το νηπιαγωγείο τους

Published 14 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

23515314_image18_6069.limghandler

Από: Νινέττα Φαφούτη

Η υπευθυνότητα, ο αυτοσεβασμός, το αίσθημα αλληλεγγύης και προσφοράς είναι προσωπικές κατακτήσεις που μαθαίνονται από νωρίς, από την τρυφερή ακόμα παιδική, προσχολική ηλικία. Είναι στοιχεία βασικής παιδείας,  υπεύθυνα όχι μόνο για την ατομική εξέλιξη αλλά και για την συνολική κοινωνική πρόοδο. Και η πιο περίτρανη απόδειξη γι’ αυτό είναι μια ολόκληρη χώρα!

Συγκεκριμένα στην Ιαπωνία, τη χώρα του ανατέλλοντος ηλίου, εδώ και αιώνες δεν…. ανατέλλει μόνο ο ήλιος, αλλά και μια  παράδοση  πολιτισμού, ανθρωπισμού και βαθιάς παραδειγματικής παιδείας που διαμορφώνει συνειδητοποιημένους πολίτες για μια αξιοζήλευτη ποιότητα ζωής..

Στην Ιαπωνία η αυτονομία  των μικρών παιδιών ξεκινά από πολύ μικρές ηλικίες, καθώς από 3 ετών οι γονείς τους τα στέλνουν να κάνουν θελήματα: να πηγαίνουν στο φούρνο, στο μπακάλικο, κάνουν ψώνια και όλα αυτά χωρίς καμία επίβλεψη (βέβαια τα ποσοστά εγκληματικότητας είναι σχεδόν μηδαμινά). Τα παιδιά μαθαίνουν από νωρίς πως, σε ιδανικές συνθήκες, οποιοδήποτε μέλος της κοινωνίας μπορεί να εξυπηρετήσει ή να βοηθήσει κάποιο άλλο. Αυτή η πεποίθηση ενισχύεται και στο σχολείο, όπου τα παιδιά καλούνται να καθαρίσουν, να σφουγγαρίσουν, να τακτοποιήσουν αλλά και να σερβίρουν φαγητό τα ίδια στους συμμαθητές τους, αντί να το περιμένουν από το προσωπικό και τις δασκάλες τους.

Με το να αναλάβει ένα παιδί την ευθύνη για κάποιον κοινόχρηστο χώρο, το όφελος είναι διπλό: δεν ενισχύουν μόνο το αίσθημα εμπιστοσύνης σε αυτά αλλά και σε ολόκληρη την κοινότητα.

 

Πηγή: www.imommy.gr/

Ο πλανήτης πενθεί – Στα χρώματα της γαλλικής σημαίας δημόσια κτίρια σε όλο τον κόσμο

Published 14 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

ImageHandler-630x351

Στις πρώτες «αιματηρές» ειδήσεις, οι αντιδράσεις συμπαράστασης και αλληλεγγύης σε όλο τον κόσμο ήταν άμεσες. Στα χρώματα του μπλε, του λευκού και του κόκκινου φωτίστηκαν ο οβελίσκος στην κορυφή του One World Trade Center στη Νέα Υόρκη, το Empire State Building, το δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο, ο Πύργος CN στο Τορόντο και το Γουέμπλεϊ.

aaaone-world

Ο οβελίσκος στην κορυφή του One World Trade Center θα παραμείνει φωτισμένος έτσι τις επόμενες ημέρες, όπως ανακοίνωσε ο κυβερνήτης της Νέας Υόρκης, στη μνήμη των ανθρώπων που έχασαν τη ζωή τους και σε ένδειξη αλληλεγγύης στο γαλλικό λαό.

Το ίδιο συνέβη και στο Empire State Building

aaemprioe

Το δημαρχείο του Σαν Φρανσίσκο επίσης φωτίστηκε στα γαλλικά χρώματα, ενώ αναρτήθηκε μία σημαία της Γαλλίας έξω από το κτίριο.

aagouee

Στα χρώματα της γαλλικής σημαίας και το Γουέμπλεϊ.

mnimia1

Επεξεργασία άρθρου:

Πηγή:www.infowoman.gr

«ΤΑ ΚΑΠΡΙΤΣΙΑ»

Published 14 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou
 kid_18

Είναι φορές που μου φαίνεται πιο εύκολο να προσγειώσω αεροσκάφος παρά να διαχειριστώ τα καπρίτσια του τρίχρονου γιου μου.Είναι εκείνες οι στιγμές που πραγματικά θέλω να κλάψω ακριβώς όπως ένα μωρό!Αν  και αρκετά υπομονετική κάτι τέτοιες στιγμές θέλω απλά να πάρω τα βουνά!!!Καλές οι συμβουλές από ειδικούς αλλά ποιος τα τηρεί σε αυτήν την φάση!Ιδιαίτερα όταν η ώρα κοντεύει εννιά το βράδυ και είσαι ξύπνιος από τα χαράματα….έχεις κάνει οοολες τις δουλείες του σπιτιού , έχεις παει για δουλειά, έχεις κάνει γενικά τα πάντα δίνοντας όλο το εγώ σου και εκείνο συνεχίζει τα καπρίτσια του. Δεν μπορεί τα νήπια πρέπει να περνάνε μια μίνι εφηβεία. Μια περίοδος  διαπραγμάτευσης στα θέλω τους, και την αντοχή των ορίων! Μια κατάσταση που ζούμε  έντονα τις τελευταίες βδομάδες…

ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ Νο 1
Η κούπα με το γάλα είναι έτοιμη εδώ και ένα μισάωρο το παιδί σου κλαίει και χτυπιέται γιατί δεν θέλει να το πιει….. αγνοεί πλήρως  την κατανόηση που του δείχνεις απαιτεί να φάει μακαρόνια με κιμά……τώρα….Η ώρα περνάει και εκείνο συνεχίζει το δικό του οσκαρικό δράμα…..καλήμερα σου λέει μια φωνούλα από μέσα σου!!

ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ Νο 2
Βάζουμε  nickelodeon όμως το πρόγραμμα της τηλεόρασης είναι σταθερό και δεν πηγαίνει με τις δικές μας επιθυμίες, άλλα αυτό είναι κάτι που ένα νήπιο δεν μπορεί να το καταλάβει…έτσι λοιπόν το δράμα του πρωινού συνεχίζεται με την απαίτηση να δει Ντόρα….»βάλε Ντόρα σου λέω τώρα» τα δάκρυα τρέχουν και δεν ακούει τίποτα…..μαμά σε απόγνωση.

ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ Ν ο 3
Θες να πιεις έστω μια γουλιά από τον πρωινό σου καφέ, ο οποίος έχει κρυώσει πια!Την ώρα λοιπόν που κάθεσαι ,εκείνο θυμάται πως πεινάει.Μαμααααααά φωνάζει πριν κάτσεις σηκώνεσαι , ο μικρός ήδη έχει τραβήξει καρέκλα, έχει ανέβει πάνω στον πάγκο ψάχνοντας  το κρυφό ράφι με τις λιχουδιές….»δεν είναι πια μυστικό» σκέφτεσαι πρέπει οι λιχουδιές να αλλάξουν θέση άλλα τώρα που το παιδί έχει πάρει αγκαλιά τα γλυκίσματα άντε παρ τα!Τελικά με εκείνα και με τούτα καφέ δεν θα πιεις μαμά….
ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ Νο 4
Η ώρα για τα πρωινά ψώνια….αφού πρώτα γίνει η διαπραγμάτευση για το τι φαΐ θα φτιάξουμε σήμερα (καινούριο αυτό)πρέπει να ντυθούμε!Αυτό δεν το θέλω εκείνο δεν το θέλω  ξεκινάει ο ενός κύκλος από το γνωστό δράμα…σε εκείνη την περίπτωση είναι πιο εύκολα να ντύσεις χταπόδι πάρα παιδί.Ένα τέταρτο μετά επιτέλους είσαι στην πόρτα , τότε ακριβώς θυμάται ένα παιχνιδάκι που η τελευταία φορά που το είδες ήταν όταν έφτιαχνες καλοκαιρινά- χειμωνιάτικα….φυσικά  αρνείται  πεισματικά να φύγει αν δεν το πάρει μαζί……Τελικά με πολύ κόπο και συζήτηση καταφέρεις να είσαι καθ οδόν για τα ψώνια, κλασσικά σέρνεις σχεδόν το παιδάκι σου γιατί τα δικά του θέλω εκείνη την ώρα είναι αλλά από τα δικά σου…..δεν μπορεί κάποια στιγμή θα ηρεμήσει λες από μέσα σου…

ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ ο 5

Χτυπάει το τηλέφωνο …..εκείνη η ώρα είναι που θα θυμηθεί τα πάντα …..πεινάει ,πονάει,χτυπάει ,κλαίει , τσιρίζει και γενικώς κάνει τα πάντα για να κερδίσει την προσοχή σου! Μια στιγμή σημαντικού η ασήμαντου τηλεφωνήματος και μπορεί όλο το σπίτι να μετατραπεί σε πεδίο μάχης…..Αν υπήρχε στο σπίτι ένας τηλεφωνικός θάλαμος να κλειστώ μέσα…….
ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ Ν ο 6
Ώρα για βόλτα,παίζει κάνα δίωρο ασταμάτητα.Ανεβαίνει στο  ποδήλατο , παίζει  μπάλα , γενικά η ενέργεια ακόμα ξεχειλίζει από μέσα του  οπότε το απόγευμα δίνει τα ρέστα του!Προειδοποίηση πρώτη » Σε δέκα λεπτά ανεβαίνουμε σπίτι» επί κάνα εικοσάλεπτο προσπαθείς να βρεις κάτι ενδιαφέρον να του τάξεις προκείμενου να ανέβει πάνω με ήρεμο τρόπο τις πιο πολλές φορές πιάνει ,άλλα είναι και κάτι φορές που είναι αδύνατον να ανέβεις πάνω χωρίς να σας ακούσει όλο το τετράγωνο!Παιδί είναι και θέλει και άλλο παιχνίδι  σκέφτεσαι και σφίγγεις δυνατά τα δόντια σου…
ΚΑΠΡΙΤΣΙΟ Ν ο 7

Ώρα για ύπνο είναι εκείνη η ώρα που θυμάται πως μπορεί να παίξει όμορφα στο δωμάτιο του…να ζωγραφίσει….να φάει και φυσικά δεν νυστάζει ποτέ και με τίποτα! Ένας καινούριος αγώνας μα ο τελευταίος της ημέρας αρχίζει….πλύσιμο δοντιών, μπάνιο πιτζάμες και γάλα!!Φυσικά όταν φτάσει  στο κρεββάτι θέλει ένα συγκεκριμένο παραμύθι και εσύ αυτό θα του  διαβάσεις …!Όταν μετά από 10 λεπτά έχει πέσει ξερός το φιλάς γλυκά για καληνύχτα.Βγαίνεις από το δωμάτιο και ξεφυσας ανακουφισμένη ήρθε η ώρα που έστω και για λίγο θα χαλαρώσεις! Ναι είναι η δική σου ώρα, χωρίς άλλες διαπραγματεύσεις , καπρίτσια απαιτήσεις φωνές και κλάματα!!!!! Το γεγονός φυσικά που θα πάω μέσα να τον δω την ώρα που κοιμάται και   μπορεί να κάθομαι να τον χαζεύω ατέλειωτα, πιθανόν σημαίνει ότι παίρνω δύναμη για την επόμενη μέρα Άλλωστε αγαπάς όσο τίποτα τα καπρίτσια του…τις φωνές του και οτιδήποτε συνεπάγεται αυτής της ευτυχίας!Καληνύχτα παιδί μου!!!

Πηγή:mamareggina.blogspot.gr