Αρχείο

All posts for the day 13 Νοεμβρίου 2015

Πόση αυτοεκτίμηση έχετε και γιατί αξίζει να την αυξήσετε;

Published 13 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

aspida-612x382

«Εκτιμώ τον εαυτό μου» σημαίνει ότι έχω μια θετική εικόνα του εαυτού μου ως ένα άξιο, ικανό και αγαπητό άτομο. Προβλήματα, όπως, άγχος, φόβος, ενοχές, έλλειψη ορίων στις ερωτικές σχέσεις, συγκρούσεις με το άλλο φύλλο, δυσκολία στην επικοινωνία με τα παιδιά, παχυσαρκία, και τόσα άλλα είναι συμπτώματα της χαμηλής αυτοεκτίμησης.

Η χαμηλή αυτοεκτίμηση θεωρείται μία από τις σημαντικότερες αιτίες της κατάθλιψης, των προβληματικών σχέσεων και πολλών άλλων σοβαρών προβλημάτων. Εάν ανήκετε σε αυτή την ομάδα ανθρώπων, τότε, αξίζει να ασχοληθείτε με την αποκατάσταση της εικόνας του εαυτού σας. Πρόσφατες έρευνες δείχνουν ότι:

1. Η αυτοεκτίμηση σας κάνει αήττητους

Σύμφωνα με έρευνα του Πανεπιστημίου της Καλιφόρνια, η αυτοεκτίμηση σας βοηθά να αντιμετωπίσετε την αποτυχία και να επαναπροσδιορίσετε τους στόχους. Από την άλλη, οι άνθρωποι που κατηγορούν τον εαυτό τους μετά από μία αποτυχία, έχουν περισσότερες πιθανότητες να αποτύχουν ξανά.

2. Σας κάνει να νιώθετε ευτυχισμένοι

Σύμφωνα με έρευνα που δημοσιεύτηκε στο «Journal of Research in Personality», οι άνθρωποι που αγαπούν τον εαυτό τους είναι ευτυχισμένοι, χαρούμενοι, σοφοί, αισιόδοξοι, αυτόβουλοι και περίεργοι.

3. Βελτιώνει την εξωτερική σας εμφάνιση

Πολλαπλές μελέτες έχουν συνδέσει την αυτοεκτίμηση με τον υγιή τρόπο ζωής και την όρεξη για… καλλωπισμό. Συγκεκριμένα, οι άνθρωποι που αγαπούν τον εαυτό τους δεν έχουν κόμπλεξ με το σώμα τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως το παραμελούν.

4. Σας κάνει πιο «ανθεκτικούς» στις αντιξοότητες

Μία μελέτη του 2011 που δημοσιεύτηκε στο Psychological Science αναφέρει πως οι άνθρωποι με υψηλή αυτοεκτίμηση ξεπέρασαν γρηγορότερα ένα άσχημο γεγονός, όπως ο θάνατος ή το διαζύγιο, από εκείνους που είχαν ενοχές.

5. Μειώνει το αίσθημα δυσφορίας

Όσοι τα έχουν καλά με τον εαυτό τους δεν κινδυνεύουν από υπερβολικό άγχος και κατάθλιψη, σύμφωνα με μελέτη.

Τεστ Αυτοεκτίμησης

Ακολουθεί ένα απλό Τεστ Αυτοεκτίμησης του Karl Parera για να διαγνώσετε οι ίδιοι το ύψος της αυτοεκτίμησής σας. Απαντάτε απλώς σε κάθε δήλωση: ΑΛΗΘΕΙΑ ή ΨΕΜΑΤΑ. Εάν για κάποια απάντηση δεν είστε 100% σίγουροι ότι είναι ΑΛΗΘΕΙΑ, τότε είναι ΨΕΜΑΤΑ.

ΤΕΣΤ ΑΥΤΟΕΚΤΙΜΗΣΗΣ

1. Άλλοι άνθρωποι δεν είναι καλύτεροι ή πιο τυχεροί από μένα
2. Αποδέχομαι τον εαυτό μου όπως είναι και είμαι ευχαριστημένος μαζί του
3. Μου αρέσει κοινωνικοποίηση
4. Αξίζω την αγάπη και τον σεβασμό
5. Νιώθω ότι αξίζω και ότι είμαι χρήσιμος
6. Δεν χρειάζομαι άλλους να μου πουν ότι έχω κάνει καλή δουλειά
7. Το να είμαι ο εαυτός μου είναι πολύ σημαντικό
8. Κάνω φίλους εύκολα
9. Μπορώ να δεχτώ την κριτική, χωρίς να αισθάνομαι ότι με υποτιμούν
10. Παραδέχομαι τα λάθη μου ανοιχτά
11. Ποτέ δεν κρύβω τα αληθινά συναισθήματά μου
12. Πάντα μιλάω για τον εαυτό μου ανοικτά και εκθέτω τις ιδέες μου
13. Είμαι ένας ευτυχής και ανέμελος άνθρωπος
14. Δεν ανησυχώ για το τι σκέφτονται οι άλλοι για τις απόψεις μου
15. Δεν χρειάζομαι την έγκριση των άλλων για να αισθάνομαι καλά
16. Δεν αισθάνομαι ένοχος όταν λέω ή κάνω ό,τι θέλω

ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΑ ΤΕΣΤ

Εάν ο αριθμός των απαντήσεων που γράψατε ΑΛΗΘΕΙΑ είναι:

15-16 ΕΧΕΤΕ υψηλό επίπεδο της αυτοεκτίμησης!

12-14 Καλή αυτοεκτίμηση, αλλά υπάρχει χώρο για βελτίωση.

8-11 χαμηλή αυτοεκτίμηση – Σας κρατά πίσω

Κάτω από 8 η εκτίμησή σας είναι εξαιρετικά χαμηλή.

Read more: http://enallaktikidrasi.com/2015/10/pos-aytoektimisi-exete-kai-giati-aksizei-na-tin-ayksisete/#ixzz3oefhP2VD

ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΑΜΑΔΕΣ ΑΓΟΡΙΩΝ…

Published 13 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

tromaktiko

Κείμενο:

Δεν ήμουν από τις γυναίκες που πριν κάνουν παιδιά ονειρεύονταν κορίτσια. Ή αγόρια. Όχι για να μη διαπράξω ύβρη απέναντι στη ρήση: «γερό να “ναι και ό,τι να ΄ναι», αλλά γιατί πραγματικά θεωρούσα ότι η έλευση των παιδιών αλλάζει ούτως ή άλλως τις ισορροπίες. Έκανα λάθος. Γιατί ναι, οι ισορροπίες αλλάζουν ούτως ή άλλως. Αλλά με διαφορετικό τρόπο. Το να μεγαλώνει μια μαμά αγόρια, δηλαδή όντα διαφορετικών βιολογικών προδιαγραφών είναι-μεταξύ άλλων-πρόκληση. Μια σχέση-λάστιχο, τη μια να πρέπει να το τεντώνεις και την άλλη να το αφήνεις. Μια δύσκολη συνταγή που απαιτεί σωστές και δίκαιες δόσεις τεστοστερόνης και επιρροές οιστρογόνων.

Μετά από 8 ½ συναπτά έτη καθημερινής συμβίωσης με λιλιπούτεια αρσενικά καταθέτω έναν μικρό κατάλογο συμβουλών σε όλες εκείνες της μαμάδες που το soundtrack της ζωής τους συνθέτουν ποδοβολητά, οπαδικές ιαχές, πανηγυρισμοί κάθε είδους και υπεραπλουστευμένες απορίες που πάντα καταλήγουν στο καθοριστικής σημασίας ερώτημα: «τώρα τι θα φάω;»

  1. Ακολουθήστε τον σε κάποια δραστηριότητα. Ποδήλατο, περπάτημα στη βροχή, πεζοπορία-εξερεύνηση, κολύμβηση, καράτε, ζωγραφική, ταινίες, διάβασμα; Αποφασίστε να μάθετε κάτι καινούριο μαζί του, τα αγόρια ενθουσιάζονται, τα στερεότυπα ραγίζουν. Win-win situation.
  2. Γνωρίστε του τον συναρπαστικό κόσμο του…νοικοκυριού. Πηγαίνουμε το πιάτο μας στο νεροχύτη, βοηθάμε στο άπλωμα των ρούχων (που βελτιώνει και τη λεπτή τους κινητική) μαζεύουμε το δωμάτιό μας, πλένουμε τα πιάτα, μαθαίνουμε να μαγειρεύουμε τα βασικά. Μάθετε στα αγόρια σας να συμμετέχουν, να γίνονται πιο επιδέξιοι, να σέβονται.
  3. Αφήστε το να επιλέξει. Τα ρούχα του, το φαγητό του, το κούρεμά του, τα χόμπι του, τους φίλους του. Μην διαλέγετε για αυτόν. Κάντε ένα βήμα πίσω και παρακολουθήστε σε «πρώτη προβολή» τον άνθρωπο μου μεγαλώνετε να μεγαλώνει…κι άλλο.
  4. Μάθετέ του τι σημαίνει ισότητα. Με το να είστε εσείς ανεξάρτητη και δυνατή. Δουλέψτε, συναναστραφείτε, γυμναστείτε. Τα κορίτσια μπορούν να τα κάνουν όλα και ο γιος σας πρέπει να το διαπιστώνει καθημερινά.
  5. Αγκαλιάστε το. Πολύ. Όχι παντού. Όποτε το χρειάζεται εκείνο, όχι όποτε το χρειάζεστε εσείς.
  6. Ελέγξτε την πρόσβασή τους στο διαδίκτυο. Χρησιμοποιείστε όλα τα δυνατά και θεμιτά μέσα που σας επιτρέπουν να το κάνετε.
  7. Θυμίζετε στον γιο σας  καθημερινά ότι ήρθαν σε αυτόν τον κόσμο για να κάνουν κάτι σημαντικό. Για να αλλάξουν τον κόσμο.
  8. Μάθετέ του να διεκδικούν με πυγμή αλλά χωρίς ίχνος επιθετικότητας αυτό που θέλει.
  9. Κάντε το σπίτι σας το καταφύγιό του. Γεμίστε το αγάπη, ασφάλεια και αποδοχή. Ακούστε τον. Σας μιλάει, ακόμα και αν δεν ακούτε τη φωνή του.
  10. Να του επαναλαμβάνετε ότι τον αγαπάτε. Μέχρι να το εμπεδώσει. Και να το κάνει ό,τι θέλει. Ποδήλατο χωρίς βοηθητικές, γκολ, άριστα, πρώτο φιλί, πρώτο ραντεβού. Αγόρι είναι…

Πηγή: www.talcmag.gr

Δείτε ποιο είναι το πιο δημοφιλές όνομα σε όλον τον κόσμο! Είναι ελληνικό και δεν είναι η Μαρία

Published 13 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

Baby_h_633_451

Είναι κοριτσίστικο και ελληνικό!

Η έρευνα έγινε και η…
Σοφία είναι η νικήτρια και το πιο δημοφιλές όνομα που επιλέγουν οι γονείς για τα μωρά τους!

Σύμφωνα με την εμπειρογνώμων στα βρεφικά ονόματα στις ΗΠΑ, Laura Wattenberg, η Σόφια είναι το top όνομα σε εννέα χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Μεξικού, τη Σλοβακία, τη Ρωσία και την Ιταλία. Το παρατσούκλι της (Σόφι, Σοφιάννα, κ.α) είναι επίσης η δεύτερη ή τρίτη πιο δημοφιλής επιλογή για τους γονείς σε 20 άλλες χώρες, μεταξύ των οποίων ο Καναδάς και οι ΗΠΑ.

Για να προσδιοριστεί το πιο δημοφιλές όνομα μωρού στον κόσμο, η Wattenberg συγκέντρωσε τα στατιστικά των ονομάτων από 49 διαφορετικές χώρες. Κατέληξε στο συμπέρασμα ότι το Σοφία είναι το κορυφαίο όνομα σε όλο τον κόσμο, χάρη στην ικανότητά του να υπερβαίνει τα σύνορα..

Είναι ένα ιδιαίτερο όνομα που σημαίνει «σοφία». Έχει παράλληλα ένα παιχνιδιάρικο, αλλά και εκλεπτυσμένο ήχο και είναι εύκολο να το προφέρει κανείς σε πολλές γλώσσες.

Εξηγώντας τη δημοτικότητα της Σόφιας, η Wattenberg σημειώνει ότι τα διαπολιτισμικά ονόματα όπως το Μαρία, ο Ιωάννης και ο Mohamed έχουν μεν ισχυρούς οικογενειακούς και θρησκευτικούς δεσμούς, ωστόσο, οι γονείς φαίνεται πώς έχουν απομακρυνθεί από την παράδοση και τα κλασικά ονόματα και επιλέγουν πλέον πιο σπάνια ονόματα που πιστεύουν ότι έχουν περισσότερο στυλ.

 

Πηγή:newsone.gr

Το συγκλονιστικό Video της Unicef για την προστασία παιδιών

Published 13 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou
Ένα συγκλονιστικό βίντεο έδωσε στη δημοσιότητα η Unicef που στόχο έχει να μας υπενθυμίσει πως τα παιδιά είναι αυτά που βρίσκονται σε κίνδυνο όταν ο κόσμος έρχεται… ανάποδα.
Η διαφήμιση περιλαμβάνει παιδιά να αιωρούνται ανάποδα στην παιδική χαρά για να δείξει πόσο διαφορετικές θα ήταν οι ζωές τους αν ζούσαν σε περιοχές που βρίσκονται σε εμπόλεμη κατάσταση.
Το γεγονός δε ότι είναι βασισμένη σε εμπειρίες πραγματικών παιδιών, την καθιστά ακόμα πιο ρεαλιστική. «Το να προστατέψεις τα παιδιά από τη βία είναι κάτι σωτήριο – τόσο όσο το νερό, το καταφύγιο και τα φάρμακα.

Πηγή: www.sigmalive.com

Τα παιδιά και τα μάτια σας! Σοκαριστικό κοινωνικό πείραμα [video]

Published 13 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

prosoxi-sta-paidia

Χιλιάδες παιδιά αναφέρονται καθημερινά ως εξαφανισμένα σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλά από αυτά καταλήγουν σε τραγωδία. Είναι χειρότερα όταν οι γονείς θεωρούν την ασφάλεια των παιδιών τους δεδομένη…

Η Kidproof Safety, ένας εκδοτικός οίκος παγκόσμιας κλάσης για θέματα εκπαίδευσης ασφάλειας και προστασίας των παιδιών σε όλο τον κόσμο, αποφάσισε να δώσει σε αυτούς τους γονείς ένα γερό μάθημα! Έβαλαν έναν άντρα με 100 γλειφιτζούρια στην τσάντα του, να αναζητήσει παιδιά που έπαιζαν στον παιδότοπο ενός εμπορικού κέντρου ενώ είχαν διαφύγει της προσοχής των γονιών τους.

Τα πλησίαζε, τους πρόσφερε από ένα γλειφιτζούρι και τα προέτρεπε να πάνε να το δείξουν στους γονείς τους! Αναστατωμένοι οι γονείς έψαχναν με το βλέμμα να εντοπίσουν τον άντρα… το σοκ ήταν μεγαλύτερο όταν διάβαζαν το μήνυμα πάνω στο γλειφιτζούρι…

«Χρειάζεται ένα κλάσμα του δευτερολέπτου για να δελεάσει κάποιος το παιδί σας και να το πάρει μακριά σας. Κρατάτε άγρυπνο βλέμμα στο παιδί σας προτού να είναι πολύ αργά».

Ένα λεπτό αμέλειας, μια ολόκληρη ζωή μεταμέλειας… Δείτε το βίντεο που ακολουθεί

Πηγή : http://www.superdad.gr [ http://www.superdad.gr/mas-aresan/ta-paidia-kai-ta-matia-sas-sokaristiko-koinwniko-peirama/ ]

25 παιδιά στην τάξη και να μη φωνάξεις; Ε, είναι δύσκολο!

Published 13 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

eam_0

Να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι η καλή προαίρεση λύνει τα προβλήματα και όχι η δυσπιστία και η καχυποψία

Σε μια τάξη με είκοσι πέντε μαθητές, η φασαρία που φυσιολογικά υπάρχει, είναι τόση, που αν καθίσεις σε μια γωνιά για δέκα λεπτά έχεις σίγουρη την ημικρανία. Μη ρωτάς πώς τα καταφέρνουμε εμείς. Έχουμε συνηθίσει αν και αυτό δεν μας προστατεύει πάντα. Το παράλογο θα ήταν να επικρατούσε ησυχία ειδικά στην αρχή, ακριβώς διότι είμαστε σε σχολείο και όχι σε στρατώνα. Σκέψου ότι μέσα στην οχλαγωγία αυτή, η δασκάλα θα χρειαστεί πολλές φορές να πει κάτι στα παιδιά και αυτά πρέπει να το ακούσουν…

Μαγικοί τρόποι δεν υπάρχουν! Απλώς τραβάει την προσοχή τους για να σταματήσουν και να ακούσουν. Μπορεί να έχει ένα ταμπουρίνο στο χέρι και να το χτυπάει ρυθμικά, μια σφυρίχτρα, ένα ντέφι, μπορεί να χτυπήσει παλαμάκια ή μπορεί απλώς να ανεβάσει τη φωνή της τόσο, ώστε να ακουστεί πάνω από τις φωνές των παιδιών της και πάνω από τους θορύβους που κάνουν την ώρα που παίζουν.

Είκοσι πέντε μαθητές σε μια τάξη αγαπητέ γονιέ σημαίνει είκοσι πέντε στόματα, πενήντα πόδια και πενήντα χέρια.

Προσπάθησε μόνο να φανταστείς πόσο δυνατή πρέπει να είναι η φωνή της δασκάλας για ακουστεί πάνω από όλα αυτά!!! Φαντάσου επίσης πόση προσπάθεια πρέπει η ίδια να καταβάλει γι’ αυτό και πόσο κουραστικό και δύσκολο είναι όταν χρειάζεται να το κάνει συχνά.
Επίσης πρέπει να έχεις υπόψη ότι σε μια τάξη με πολύ ζωηρά παιδιά εκτός από ομιλίες, φωνές, γέλια, υπάρχουν και θόρυβοι που επιβαρύνουν ακόμα περισσότερο την κατάσταση, όπως όταν χτυπούν τα παιχνίδια ή τις καρέκλες τους ή τα συρτάρια τους.

Άλλος λόγος που φωνάζει η δασκάλα είναι επειδή κάποιες φορές θα χρειαστεί να μαλώσει κάποιον. Εσύ στο σπίτι τι κάνεις όταν το παιδί σου κάνει αταξίες και μάλιστα με κίνδυνο να χτυπήσει το ίδιο ή κάποιος άλλος;
Ακριβώς το ίδιο κάνει και η δασκάλα. Και όταν μαλώνεις κάποιον ασφαλώς ο τόνος της φωνής είναι ανάλογος.

Παρ΄όλα αυτά επειδή μπορεί να μην σε έχω πείσει κι επειδή όντως μπορεί να αντιμετωπίζεις περίπτωση υπερβάλλοντος ζήλου υπάρχει και γι’ αυτό λύση. Αν υποψιάζεσαι ότι η δασκάλα φωνάζει, στριγκλίζει, ουρλιάζει ή μαλώνει τα παιδιά ή ανεβάζει τη φωνή της αδικαιολόγητα, πήγαινε να της μιλήσεις.
Αν οι εξηγήσεις που θα σου δώσει δεν σε καλύψουν τότε μπορείς να απευθυνθείς στον προϊστάμενο της και να κάνεις εγγράφως τα παράπονα σου και όχι παίρνοντας ανώνυμα τηλέφωνο ή αραδιάζοντας διάφορα άλλα που θεωρείς ότι πρέπει για να γίνεις πειστικός/ή. Εκείνος τότε θα ελέγξει τι ακριβώς συμβαίνει και θα πάρεις απάντηση.

Πίστεψε με, το να κατασκοπεύεις κάτω από τα παράθυρα και να περιμένεις πότε θα ακουστεί η φωνή λίγο πιο έντονη είναι γελοίο και σε εξουθενώνει κι εσένα. Δεν θα ανακαλύψεις τίποτα έτσι. Ούτε φτιάχνοντας πηγαδάκια με άλλους γονείς και κατηγορώντας τη δασκάλα. Ούτε προσπαθώντας να εκμαιεύσεις από το παιδί σου αυτά που σε βολεύουν για να στηρίξεις την εικόνα που έχεις σχηματίσει. Εκτός αυτού αν όντως υπάρχει πρόβλημα, σίγουρα δε θα το λύσεις έτσι.
Να έχεις πάντα στο μυαλό σου ότι η καλή προαίρεση λύνει τα προβλήματα και όχι η δυσπιστία και η καχυποψία.

mikroseisaikaifainesai

Διαβάστηκε εδώ: www.alfavita.gr

Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΤΟΥ ΤΟΚΕΤΟΥ ΤΗΣ ΕΛΕΝΑΣ

Published 13 Νοεμβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou
 mitera2
Ήταν στις 18 Νοεμβρίου του 2013.  Στις 01:30 τα ξημερώματα, αφού ξύπνησα μετά από μόλις 10 λεπτά ύπνο, είχα ένα  βάρος στο στήθος. Κατάλαβα αμέσως πως  κάτι θα γινόταν εκείνο το βράδυ. Βρίσκομαι  στις 38 εβδομάδες και θυμάμαι πως ένιωθα έντονα ένα περίεργο συναίσθημα, μετά από λίγο σπάνε τα νερά, μένω ψύχραιμη, ετοιμάζομαι, παίρνω τηλέφωνο τον άντρα μου που δούλευε βράδυ αλλά του είχε κλείσει από μπαταρία, παίρνω έναν φίλο του που δουλεύανε μαζί,του το λέει και έρχεται τρέχοντας σπίτι αλαφιασμένος και αγχωμένος και με βρίσκει τα αλλάζω ρούχα (πάλι δεν ήξερα τι να βάλω!)και να γελάω, ενώ περίμενε μια άλλη εικόνα!!!  Μετά παίρνω τηλέφωνο την μαμά μου και την ξυπνάω.
«Τώρα έβλεπα στον ύπνο μου το μπέμπη»μου λέει,
«Ετοιμάσου να τον δεις και στον ξύπνιο σου» της λέω, «σπάσανε τα νερά».
Έρχεται λοιπόν μαζί με το μισό σόι και πάμε στο νοσοκομείο.
«Γεια σας» λέω, «Που γεννάμε;» Άνετη πολύ μέχρι στιγμής.
Η εμπειρία που θα ακολουθήσει είναι μοναδική, όπως μοναδική είναι για κάθε μανούλα η εμπειρία της γέννας της. Μόνο που όταν τα σκέφτομαι υπάρχει και κάτι γκρίζο… η αδιαφορία και η μη ενημέρωση.  Mε πάνε λοιπόν σε ένα δωμάτιο για προετοιμασία κτλ. Αρχίζω να καταλαβαίνω πως το προσωπικό δεν θα είναι ιδιαίτερα υποστηρικτικό.  Υπήρχε μια ξινίλα θα έλεγα… Τυπικοί έκαναν μεν την δουλειά τους χωρίς να έχουν στο μυαλό τους ότι η γέννα δεν είναι απλά μια δουλειά… εγώ περίμενα κάτι παραπάνω, μια κουβέντα ίσως κάπως πιο γλυκιά. Ειδικά εφόσον δεν άφησαν  έναν  δικό μου άνθρωπο να έρθει να μου μιλήσει έστω για δέκα λεπτά πριν ξεκινήσει ο τοκετός για ψυχολογική υποστήριξη. Οι ίδιοι δεν είναι ικανοί ή δεν είναι η δουλεία τους να την προσφέρουν. Άρχισα να αισθάνομαι περίεργα, να αισθάνομαι μια αδιαφορία που μέχρι το εξιτήριο θα γινόταν χειρότερη!
Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Στο δωμάτιο  που περίμενα  θυμάμαι έναν νεαρό που απλά με ρώτησε πως με λένε και με φώναζε με το όνομα μου, αυτό με έκανε  να νιώσω λίγο καλύτερα, τόσο απλό! Μια οικειότητα παραπάνω κάτι που να δείχνει μια ευαισθησία. Τέλος πάντων, τρεις ώρες «μόνο» που ήμουνα εκεί να προσπαθώ να γεννήσω χωρίς τον γυναικολόγο μου που υπέθεσε ότι θα γένναγα το πρωί (!) και είπε να πάρει έναν υπνάκο μιας και ήταν ξημερώματα, με πόνους πιο δυνατούς από όσο θα ήταν μιας και έκανα και πυρετό, που από ότι έμαθα μετά πολλαπλασίαζε τον πόνο, και όταν είδα ότι δεν αντέχω, ζητάω επισκληρίδιο, μου λένε τώρα γεννάς.
Κάνω λοιπόν υπομονή και λέω «Ο.Κ, θα τα καταφέρω» μιας που ήταν και επιθυμία μου να γεννήσω χωρίς επισκληρίδιο. Το είχα συζητήσει με το γιατρό και μου είχε πει άμα δεν αντέξεις θα σου κάνουμε και όσο για τις αναπνοές, του είχα πει να κάνω μαθήματα ανώδυνου τοκετού και μου είχε πει «αυτά είναι βλακείες,θα σου πω εγώ πως να αναπνέεις εκείνη την ώρα»! Μονό που εκείνη την ώρα αυτός δεν ήταν εκεί και εγώ έπαιρνα  βαθιές ανάσες που δεν έπρεπε τελικά και πόναγα πιο πολύ και ήθελα να λιποθυμήσω. Κάποια στιγμή ένιωσα το κεφάλι του παιδιού να βγαίνει και ένας νοσοκόμος που έτυχε να περνάει εκείνη τη στιγμή γούρλωσε τα μάτια και μου είπε να πάρω ανάσες κοφτές και μαγικά ένιωσα το μωρό να ξαναμπαίνει μέσα.
Σενάριο επιστημονικής φαντασίας γενικά ότι έζησα εκεί μέσα περιμένωντας να γεννήσω αλλά ταυτόχρονα περιμένοντας και τον γιατρό μου!!! Έρχεται επιτέλους ο γυναικολόγος, γεννάω στη μισή διαδρομή για το χειρουργείο, τότε όλοι τρέχανε πανικόβλητοι, βγαίνει το μωρό μου με μία εξώθηση μόνο και τυλιγμένο γύρω από τον ομφάλιο λώρο τρείς φορές.  ΚΑΤΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΤΟ ΕΙΧΑΝ ΔΕΙ ΣΤΟΝ ΥΠΕΡΗΧΟ παλιάς τεχνολογίας που διέθεταν. Ήμουνα και τυχερή βλέπετε όπως μου είπαν. Περίμενα να ακούσω το κλάμα του και το μόνο που έβλεπα ήταν το μωράκι μου να το ξετυλίγουν σαν κοκορέτσι γύρω από τον ομφάλιο λώρο.
Ναι αυτή ήταν η πρώτη εικόνα που αντίκρισα από το παιδί μου και δεν φτάνει όλο αυτό όταν με ράβανε (που πόναγε πιο πολύ από τη γέννα, μιας και δεν πιάνει αναισθητικό εκεί) μου φέρνουνε το παιδί να το δω πρώτη φορά και συνέχιζε να ράβει ο άλλος, ούτε αυτή την ιερή στιγμή δε με άφησε να απολαύσω, μέχρι που τον έβρισα δεν άντεξα πια. Το παίρνουνε το παιδί να το εξετάσει παιδίατρος και μου το ξαναφέρνουν την επόμενη μέρα τα ξημερώματα!! Χωρίς να ξέρω γιατί, χωρίς ενημέρωση. Σαν πρωτάρα νόμιζα ότι ήταν φυσικό, έτσι γίνεται… Ήμουν σε δίκλινο και έλειπε και το μωρό της διπλανής μου, την ρώτησα και μου είπε ότι το δικό της το έχουν στη μονάδα όπου το κράταγαν προληπτικά.  Πήγα και εγώ μαζί της,τότε από σπόντα έμαθα ότι εκεί ήταν και το δικό μου!!! Χωρίς να μου πουν τίποτα!Θύμωσα τόσο πολύ!  Και μου λέγανε κιόλας «Καλά δε στο πε κανείς?» Μόνο μια κοπέλα που έκανε την πρακτική της  προσπάθησε να με ηρεμήσει λίγο. Εκεί  παρότι είχα πει ότι θέλω να  το θηλάσω, του δίνουν φόρμουλα γιατί είχε το  σοκ της γέννας ( και δεν περνάει το σοκ της γέννας με την αγκαλιά της μαμάς αλλά με το κρύο πλαστικό μπουκάλι?) και χαμηλό σάκχαρο τα οποία έμαθα μετά όταν τσακώθηκα, και έκανα ένα νοσοκομείο ανάστατο με τις φωνές μου.
Με ακούσανε όλοι εκεί μέσα από τις τσιρίδες μου αλλά δεν ιδρώσανε και πολύ. Πάω να το θηλάσω πρώτη φορά στην πτέρυγα που το είχαν, μου το φέρνουν να το θηλάσω  και το πιάνω στην αγκαλιά μου και ρωτάω το αυτονόητο,»Τώρα τι κανω;» Η απάντηση ήταν να το βάλω στο  στήθος… αυτό το ήξερα. Πάλι καλά ο μπόμπιρας έπιασε κατευθείαν θηλή και άρχισε να θηλάζει μόνος του. Τις επόμενες μέρες ήταν πιο δύσκολο γιατί δεν θήλαζε καλά και μου μάτωσε τις θηλές, τα κατάφερα όμως μόνη μου και με κρέμες που βρήκα στο ίντερνετ να επουλώσουν τις πληγές, χωρίς να πάρουν ταρίφα οι μαίες που είναι η δουλειά τους και θα έπρεπε να προωθούν τον θηλασμό και όχι να βγάζουν λεφτά από αυτόν. Και το αποκορύφωμα, πριν καλά καλά βγω από το νοσοκομείο έρχεται ο γιατρός (ναι αυτός που με άφησε να γεννήσω σχεδόν μόνη μου) και μου ζητάει την αμοιβή του. Μα καλά πριν καν βγω από το νοσοκομείο??
Τέλος πάντων… Τέλος καλό για μένα. Δεν θέλω να τρομάξω τις γυναίκες σχετικά με τα δημόσια νοσοκομεία! Αυτή ήταν η δικιά ΜΟΥ εμπειρία και σίγουρα θα υπάρχουν και πολύ καλύτερες (ή χειρότερες) από αυτήν.  Αυτό που έχω να πω στις μέλλουσες μητέρες είναι  να ενημερωθείτε από πριν. Η γνώση είναι δύναμη. Σίγουρα δεν θα περίμενα σχεδόν μία μέρα να δω το μωρό μου αν ήξερα… Σίγουρα  δεν θα έκανα λάθος αναπνοές χειροτερεύοντας τον πόνο μου αν ήξερα…. Σίγουρα δεν θα τους άφηνα να δώσουν ξένο γάλα αν ήξερα…. Εγώ κοίταγα μόνο κάθε εβδομάδα κύησης που αντιστοιχούσε, ενώ πρέπει να τα κοιτάμε όλαααααα!!!
Ψαχτείτε νέες μητέρες μην αφήνετε να σας χαλάσουν τη σημαντικότερη μέρα της ζωής σας! Παρεμπιπτόντως σε λίγες μέρες ο γιος μου κλείνει τα 2 του χρόνια και  επέλεξε να θηλάζει ακόμα, εκεί που εγώ ήθελα να σταματήσω.
Χρόνια πολλά λοιπόν αγάπη μου ΤΕΡΑΣΤΙΑ, να σε χαιρόμαστε!!