Κοιτάζοντας την πριγκίπισσά μου που κοιμάται στο σπίτι μου, ένα πραγματικό αγγελούδι, συνειδητοποιώ ότι πριν από ένα χρόνο περίπου, στις 24 Οκτωβρίου 2014, επίσημα πια, ένας παράδεισος με έδιωξε από κοντά του…

γράφει ο Γεώργιος Στ. Στάγκας

Το ήθελες και έφταιγες θα πούνε οι περισσότεροι, ίσως και όλοι. Και έτσι είναι. Όχι δεν υπήρξε τρίτο πρόσωπο… άλλωστε δε θα μπορούσε να υπάρξει ποτέ… Όμως, δεν πονάει τόσο αυτό, αφού ο παράδεισος εκείνος είχε αρχίσει και «αλλοιωνόταν» και για τους δυο μας, αλλά το γεγονός ότι η συνέπεια αυτού «συναινετικού διωγμού» είχε σαν αποτέλεσμα να στερηθώ τον άγγελο μου, αφού ο παράδεισος αυτός τον κράτησε κοντά του…

Και πονάει αφάνταστα… Και ναι, μπορεί να την βλέπω όσο περισσότερο μπορώ αλλά δεν παύει από το μυαλό μου να περνάει η εικόνα και κυρίως η σκέψη ότι θα στερηθώ μεγάλες χαρές της πριγκίπισσάς μου και θα είμαι «απών» τουλάχιστον ως φυσική παρουσία, γιατί πάντα, νοερά τουλάχιστον, είμαι παρών.

Πώς, όμως, να εξηγήσεις σε ένα τρίχρονο παιδάκι ότι ο μπαμπάς ακόμα και αν δεν σε βλέπει του λείπεις περισσότερο απ’ οτιδήποτε άλλο στον κόσμο…

Πώς να εξηγήσεις σε ενα τρίχρονο, σχεδόν, κοριτσάκι ότι ο μπαμπάς θα παρατούσε δουλειά και πελάτες για να βρεθεί έστω και για δέκα λεπτά κοντά σου… για να ακούσει έστω και μια φορά την ημέρα το «μπαμπάκα σε αγαπώ πολύ»… για να ακούσει το γέλιο σου όταν σε γαργαλάει.

Κυρίως, όμως, για να σου πει ότι του λείπεις τόσοοοοο πολύ.

Πώς να σβήσεις τον ήχο του δυνατού κλαματός της, κάθε φορά που την αφήνεις στην αγκαλιά της μαμάς και φωνάζει να ξαναγυρίσει στην αγκαλιά σου… Και μετά να μπαίνεις στο αυτοκίνητό σου και να γυρνάς σπίτι σου κλαμμένος… κάθε φορά…

Σαν την πρώτη φορά που είχαν ανοίξει οι «βρυσούλες» και δεν έκλειναν. Τι κι αν προσπαθούσες. Είχε χαλάσει η άτιμη η βάνα κι όλο έτρεχαν… Μόνη παρηγοριά μου σε αυτή την δύσκολη περίοδο προσαρμογής αλλά και στέρησης είναι το γεγονός ότι δύο μήνες πρίν ένας άλλος παράδεισος άνοιξε την πύλη του και με δέχτηκε στην αγκαλιά του.

Μόνη παρηγοριά μου ότι θα χαρώ τρείς μέρες γεμάτες με το αγγελούδι μου, προσπαθώντας να ρουφήξουμε κάθε σταγόνα παιχνιδιού και αγάπης.

Σας αφήνω τώρα. Πάλι χάλασαν οι άτιμες οι «βρυσούλες» και τρέχουν ασταμάτητα…

Πηγή : www.superdad.gr

Μαμά μη….

….μου φωνάζεις…

Αλλάζει η έκφραση του προσώπου σου και η φωνή σου μου τρυπάει τα αυτάκια μου… Μα που πήγε η μαμά μου που με αγκάλιαζε το πρωί και μου ‘λεγε καλημέρα με φιλάκια;  Πού είναι η μαμά μου που καθόμαστε μαζί στο χαλί και τρώμε λιχουδιές ενώ φτιάχνουμε τα τουβλάκια μου; Ποια είναι αυτή η γυναίκα που με αγριοκοιτάζει με τα μάτια έτοιμα να βγούνε από τις κόγχες τους και φωνάζει με όλη της την δύναμη; Αυτή η γυναίκα απέναντί μου , μου πήρε την μαμά μου και με το θολό της βλέμμα βγάζει σε εμένα ότι την έχει πειράξει πιο πρίν… ο γείτονας που δεν της είπε καλημέρα, ο άγνωστος που την έκλεισε στον δρόμο με το αυτοκίνητο και την έβρισε, ο μπαμπάς που δεν την φίλησε φεύγοντας, η ζωή της που δεν είναι όπως περίμενε ή ονειρευόταν…  Μαμά μην μου φωνάζεις, όλα θα πάνε καλά, έτσι δεν μου λές πάντα όταν εγώ κλαίω; Τώρα θα κατεβάσω το κεφάλι μου για να μην κοιτάζω άλλο αυτή την άγνωστη γυναίκα που με τρομάζει και ίσως τρέξω να πάω να κρυφτώ… ναι αυτό θα κάνω! Θα πάω να περιμένω κάπου να έρθει η μαμά μου…

Μαμά μην…

….μην κλαις….

Κι εγώ κλαίω μαζί σου… ξέρω ότι κάτι δεν πάει καλά…  Από όταν ήμουν ακόμη πολύ μωράκι, μόλις βγήκα από την πισίνα που τόσο μου άρεσε εκεί μέσα στην κοιλίτσα σου, και σε αντίκρισα πρώτη φορά και είδα τα γλυκά σου ματάκια, από τότε λοιπόν όποτε με ενοχλούσε έκλαιγα… έκλαιγα όποτε κάτι δεν πήγαινε καλά… είτε πεινούσα, είτε πονούσα, είτε είχα φαγούρα, είτε είχα πιαστεί… Οπότε ξέρω ότι δεν είναι σκουπιδάκι αυτό που μπήκε στο ματάκι σου … ξέρω ότι είναι κάτι άλλο, και ίσως να μην έχω την λύση όμως θα ήθελα να μην με ξεχνάς… είμαι μαζί σου και δεν σε αφήνω.. θα σου πιάσω το χεράκι και θα σε πάρω αγκαλίτσα για να ακούσω την καρδούλα σου όπως τότε… ξέρω ότι αυτό θα σε κάνει να πάρεις μια βαθιά ανάσα και θα ανασυνταχθείς..

Μαμά μη….

…..με συγκρίνεις

Ξεχνάς ότι είμαι το παιδάκι σου και είμαι μοναδικός / μοναδική…  Δεν είναι απαραίτητο να ξέρω να μετράω ως το δέκα ή το είκοσι ή το εκατό και ανάποδα πριν κλείσω τα τέσσερα χρόνια μου… θα έρθει η ώρα που θα το κάνω , απλά δώσε μου λίγο χρόνο!   Δεν πειράζει αν δεν θέλω να παίξω με την ταμπλέτα που παίζουν τα άλλα παιδιά: η τεχνολογία είναι κάτι θαυμαστό όμως να… με συναρπάζει περισσότερο να τρέχω, να εξερευνώ, να πέφτω κάτω, να κυλιέμαι, να λερώνομαι… Ξέρω ότι είναι πιο κουραστικό για σένα όμως για μένα είναι το παν…  Δεν είναι απαραίτητο να κρατώ σωστά τον μαρκαδόρο για κάποιο διάστημα, θα περάσει που θα πάει θα το μάθω…. Δεν πειράζει αν δυσκολεύομαι στο διάβασμα… Ξέρεις κι εγώ κουράζομαι, ίσως και να πλήττω με την ζωή με τους ενήλικες… σε έχω ακούσει κρυφά – και συγνώμη γιαυτό μου έχεις πεί να μην το κάνω- να το λές όμως κι εσύ… αν βαριέσαι εσύ πώς να μην βαριέμαι εγώ…   Θέλω λίγο χρόνο για να συνηθίσω σε αυτή την ζωή την νοοτροπία και την τεχνική που γίνονται τα πράγματα! Και αυτό το χρονικό περιθώριο αποτελεί προσωπικό επίτευγμα για μένα.. είναι ολόδικό μου… όπως και κάθε άλλου παιδιού… Βλέπεις αν υπήρχαν καλούπια και γιαυτό κάποιοι θα πονούσαμε πολύ για να χωρέσουμε σε ένα μικρότερο από αυτά και κάποιοι θα μαζευόμαστε σε μια γωνίτσα και θα νιώθαμε πολύ μικροί σε κάποιο μεγαλύτερο καλούπι.  Και τι δεν θα “δινα να έβλεπα στα μάτια σου τον θαυμασμό σου όταν με κοιτάς και παρακολουθείς αυτά που κάνω…

Μαμά μην….

….με ειρωνεύεσαι….

Ίσως κάποιες φορές πάνω στην κούρασή σου ξεχνιέσαι και με αντιμετωπίζεις σαν ενήλικα… όμως εγώ ακόμη δεν ξέρω την διαφορά που έχει η ειρωνία από τον καθιερωμένο τρόπο που διαφωνούμε με κάποιον ενήλικα και μπορεί να το υιοθετήσω και αυτό θα μου δυσκολέψει τις σχέσεις μου με τους υπόλοιπους ανθρώπους.. Ξέρω ότι αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελες με τίποτα..

Μαμά μη…

…μιλάς μπροστά μου σαν να είμαι απών…

Γιατί απλά δεν είμαι… Ακούω κάθε τι και ειδικά αυτά που με αφορούν… και τα ενστερνίζομαι και τα παίρνω μέσα μου και τα κάνω νόμο… γιατί εσύ είσαι το πρότυπο και εγώ μαθαίνω από εσάς.. Αν πιστεύεις εσύ ότι ζηλεύω τότε ναι θα πίσω τον εαυτό μου ότι το κάνω… αν πιστευεις ότι είμαι τεμπέλης /  τεμπέλα, θα γίνω.. Αν πιστεύεις ότι αρνούμαι να σε βοηθήσω και δεν καταλαβαίνω τότε ναι: θα κάνω τα πάντα για να γίνω αυτό που τόσο ακράδαντα πιστεύεις ώστε να το μεταφέρεις και στις συζητήσεις σου με τους άλλους…

Μαμά μην…

…. μου ζητάς συγνώμη μετά από κάθε φορά που μου φέρεσαι άσχημα…

Απλά προσπάθησε να μην φτάνεις σε αυτό το σημείο… Το μονο που μαθαίνω έτσι είναι ότι δεν πειράζει αν χάνουμε τον αυτοέλεγχό μας και προβαίνουμε σε άσχημες και εκτός ελέγχου καταστάσεις… όσο κι αν πληγώσουμε τον άλλο , όσο κι αν τον τρομάξουμε, όσο κακοί κι αν γίνουμε απλά δεν πειράζει… με ένα συγνώμη διορθώνονται όλα και κοιμόμαστε ήσυχοι το βράδυ..  Μεγαλώνοντας δεν θα το ξεχάσω μαμά και οι ενοχές θα με κατακλύζουν.  Η αυτοπεποίθησή μου θα βάλλεται και θα φτάσω σε σημείο να νιώθω ανάξιος και κακός.  Αν σπάσω ένα πιάτο και μετά του ζητήσω συγνώμη τα κομμάτια του δεν θα ξανακολλήσουν.  Κι αν προσπαθήσω επιμελώς να το κολλήσω ποτέ δεν θα έχει την αρχική του ομορφιά.  Θα κουβαλάει τις ρωγμές που του προκάλεσα, όπως εσύ σε μένα όταν με κτύπησες και ας έκλαιγες μετά στην αγκαλιά μου.. όπως όταν με έβρισες και μετά πίστεψες πως το ξέχασα… απλά ήθελα να είμαστε καλά όπως πρίν μαμα…

Μαμά μη…

…μη φοβάσαι ξέρω ότι δεν με εγκαταλείπεις…

Ξέρω ότι προσπαθείς να μου προσφέρεις ότι καλύτερο μπορείς και γιαυτό λείπεις τόσες ώρες από κοντά μου..  Κουράζεσαι και το βλέπω στο πρόσωπό σου,  απλώς όταν έρχεσαι- και είσαι τόσο κουρασμένη και οι δουλειές που σε περιμένουν αν τις στοιβάξεις ξεπερνάνε το μπόι μου- κάτσε μια ώρα κοντά μου να παίξουμε, να με γαργαλήσεις, να γελάσουμε, να φάμε… να είσαι ολόδική μου για μια ώρα.. Μου είναι αρκετό.. μια απόλυτα δική μου, αφιερωμένη σε μένα ώρα.. και με τον καιρό που ξέρεις… μπορεί να το αυξήσουμε το περιθώριο, όμως η αγάπη σου ξέρει ότι ξεχειλίζει έτσι δεν είναι;

Μαμά μην…

… αφήνεσαι….

Είσαι όμορφη, είσαι νέα , είσαι έξυπνη, ικανή και μπορείς να κάνεις τα πιο όμορφα φαγητά και γλυκά του κόσμου.  Όταν νιώθεις ότι κάπου χάνεις την επαφή με τον χώρο και χρόνο για σένα σκέψου ότι είναι προσωρινό… Μόλις μεγαλώσω λίγο ακόμη τότε θα τα ξαναβρείς όλα… η ζωή δεν τελειώνει με τον ερχομό μου… μερικές φορές έχω νιώσει βάρος ή ακόμη και εμπόδιο.. από τον τρόπο που με κοιταξες, που μου μίλησες και από τον τρόπο που περπατάς.  Δεν με ρώτησες να ήθελα να έρθω.. ήταν δικός σου πόθος και απόφαση.. τώρα να μαι!! Δεν είμαι εμπόδιο, είμαι το παιδί σου και σε θέλω κοντά μου! Δεν καταργείς όλα τα υπόλοιπα επειδή υπάρχω εγώ… Έχεις σκεφθεί ότι είναι η ευκαιρία που σου δίνει η ζωή για να ζήσεις ακόμη μια φορά παιδικά χρόνια;

Μαμά μην…

…τους πιστεύεις..

Δεν είσαι χαζούλα επειδή έκανες  λάθος σε μια επιλογή σου… Για μένα είσαι η πιο έξυπνη από όλους… Μου λύνεις όλες μου τις απορίες και έχεις μια λύση για το κάθε τι.  Αλήθεια πως είναι να ξέρεις όλα αυτά τα πράγματα και να τα στριμώχνεις μέσα στο κεφαλάκι σου; Ίσως γιαυτό μερικές φορές μου λές ότι πονάει ..

Μαμά μην…

…σταματήσεις να χαμογελάς..

Είναι η ομορφότερη ανάμνηση που θα έχω από εσένα.  Το χαμόγελό σου με βοηθάει πάντα να ανασυντάσσομαι και να ξεπερνάω τις δυσκολίες.   Όταν είσαι εσύ χαρούμενη τότε είναι όλα… ακόμη και το σπίτι είναι πιο φωτεινό!!

Μαμά μην…

…σταματήσεις ποτέ να με αγαπάς..

Δεν χρειάζομαι τις γνώσεις σου, δεν χρειάζομαι τις γνωριμίες και τους κύκλους σου, δεν χρειάζομαι την οικονομική εξασφάλιση.  Είμαι παιδί και από όσο θυμάμαι πάντα ένα πράγμα αποζητούσα από σένα: την αγάπη σου!  με μια αγκαλιά σου, φεύγανε οι κακοί που καραδοκούσαν να με βλάψουν σαν έκλεινες το φώς στο δωμάτιό μου, με ένα σου φιλί περνούσανε όλα τα χτυπήματα κι ο πόνος, με ένα σου χαμόγελο ερχότανε το θάρρος και η αισιοδοξία και φυσούσανε στο πρόσωπό μου σαν ανοιξιάτικο πρωινό αεράκι… Η αγάπη σου θέλω να με συντροφεύει σε όλη μου την ζωή και αυτή θα θυμάμαι να δίνω όσο ζω και υπάρχω.. παντού…

της Άννας Θωμαΐδη-mikroimegaloi.gr

Διαβάστηκε εδώ:babyradio.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Ναι, ξέρω πάνω απ’ όλα είμαι μαμά! Είμαι όμως και άνθρωπος και σαν άνθρωπος θέλω…

Πηγή: www.imommy.gr

από Φοίβη Γλύστρα

«Απολαμβάνω όσο τίποτα άλλο να περνάω χρόνο μαζί σου, μικρή μου. Τα πρωινά που έρχεσαι αγουροξυπνημένη στο κρεβάτι μου, εγώ, παρά το ότι έχω κοιμηθεί λιγότερες από τέσσερις ώρες ξυπνάω με χαμόγελο γιατί το χαμόγελό σου μου δίνει ζωή. Τα απογεύματα, όταν γυρίζω γεμάτη άγχος απ’ τη δουλειά και τύψεις που πάλι δεν σε είδα αρκετά και πάλι δεν πρόλαβα να έρθω να σε πάρω απ’ το μπαλέτο (που τόσο το περιμένεις!), μόλις τρέχεις πάνω μου και σκαρφαλώνεις στο λαιμό μου όλα περνάνε.

Όταν τα βροχερά Σαββατοκύριακα καθόμαστε οι δυο μας στο πάτωμα, στο δωμάτιό σου και εσύ μου λες το όνομα από κάθε κουκλάκι σου και επιμένεις να παίξουμε κάτι πολύπλοκο που έχει συλλάβει το μυαλουδάκι σου, με κάνεις να νιώθω ότι έχω το πιο χαρισματικό, το πιο γλυκό, το πιο τρυφερό παιδί της γης.

Όταν δεν μπορώ να συνεννοηθώ με τον μπαμπά σου και μαύρα σύννεφα σκιάζουν τη σκέψη μου, το χάδι σου είναι το καλύτερο φάρμακο, η ομορφότερη παρηγοριά.

Όλα τα απίθανα πράγματα που λες, κάθε αστεία σου γκριμάτσα, κάθε ένα ρούχο και παιχνίδι σου που μαζεύω, κάθε μπουκιά που φτύνεις ξινίζοντας τη μουρίτσα σου, όλα είναι κάτι από ‘σένα. Και εσύ είσαι κομμάτι από ‘μένα.

Το ότι σε έχω είναι το μεγαλύτερο δώρο που μου έκανε η ζωή. Το ότι υπάρχεις είναι η ευτυχία και η δύναμή μου. Γι’ αυτό, μικρή μου, φοβάμαι -τρέμω- την ώρα που θα μου φύγεις. Ξέρω ότι δεν μπορεί να γίνει αλλιώς, ξέρω ότι πρέπει να ανοίξεις τα φτερά σου, ξέρω ότι κάποτε θα το κάνεις. Δεν μπορώ όμως να μην σκέφτομαι… Εγώ, τότε, τι θα απογίνω;

Τρέμω την μέρα που θα μαζέψεις τα πράγματά σου. Που θα σε βοηθάω να τακτοποιήσεις τα πάντα σε βαλίτσες και βαλιτσάκια και θα σε μαλώνω που δεν έχεις πετάξει ακόμη αυτά τα άθλια, σχισμένα αθλητικά. Τρέμω την ώρα που μαζί θα ψάξουμε να βρούμε ένα σπίτι που θα σου ταιριάζει, ένα σπίτι στο οποίο θα ζεις χωρίς εμένα.

Τρέμω την ώρα που δεν θα με έχεις πια ανάγκη. Γιατί, μικρή μου, εγώ σε έχω περισσότερη.

Όλα τα ξενύχτια όταν σε θήλαζα, όλες σου οι επίμονες ερωτήσεις -«μαμά, τι είναι αυτό;», «μαμα, γιατί;», όλες οι μικρές και οι μεγάλες θυσίες που έκανα για ‘σένα καμιά φορά βαρυγκομώντας, όταν έρθει η ώρα να φύγεις θα βαραίνουν την ψυχή μου. Γιατί όσο σε είχα, ίσως δεν το εκτιμούσα αρκετά. Και, όπως γίνεται συνήθως, πρέπει να χάσεις κάτι για να καταλάβεις όλη την αξία του -και η δική σου αξία στη ζωή μου είναι ανεκτίμητη.

Φοβάμαι, κοριτσάκι μου, τις μέρες της ενηλικίωσής σου. Φοβάμαι τις υποσχέσεις σου ότι «θα περάσω αύριο, μαμά, να σε δω», που δεν θα τηρείς γιατί η ζωή σου θα είναι γεμάτη υποχρεώσεις και φίλους και έρωτες. Ξέρω ότι έτσι πρέπει να γίνει κι αυτό εύχομαι για ‘σενα: μια πολυάσχολη, γεμάτη ζωή. Εγώ όμως που έμαθα να σε φροντίζω, να σου φτιάχνω τις κοτσίδες σου, να σε μαλώνω που ντύνεσαι ελαφρά και να σε περιποιούμαι, τι θα κάνω όταν μου φύγεις;

Και πιο πολύ, μικρή μου, φοβάμαι το μετά… Την εποχή που εσύ θα πρέπει να με φροντίζεις. Φοβάμαι τις μέρες εκείνες που τα πόδια μου δεν θα με κρατάνε. Που τα μάτια μου δεν θα βλέπουν όπως τώρα. Που το μυαλό μου, ίσως, δεν θα είναι πια το ίδιο. Ανησυχώ για την ώρα που θα πρέπει να γίνεις εσύ η μαμά μου κι εγώ δεν θα μπορώ πια να σου προσφέρω τίποτα.

Ανησυχώ για όλα όσα θα χάσω απ’ τη ζωή σου. Γιατί όλα τα πρωινά σου ξυπνήματα μακριά μου και για κάθε αλλαγή στην οποία εγώ δεν θα είμαι παρούσα.

Ανησυχώ, γιατί -ακόμη δεν το ξέρεις, είσαι μικρούλα- αλλά, η μαμά δεν θα είναι πάντα εδώ.

Γι’ αυτό κάθε λεπτό μου μαζί σου, είναι πολύτιμο. Πρέπει να είναι πολύτιμο.»

Πηγή: www.mama365.gr

Από Ντέμη Χατζή

Ας μου εξηγήσει κάποιος σας παρακαλώ γιατί μπορεί ένα 12χρονο αγόρι να αναγκάζεται να κοιμηθεί στις 11.30 μμ επειδή μέχρι τότε διάβαζε. Υπάρχει οποιαδήποτε λογική; Και μιλάω για ένα παιδί που είναι άριστος μαθητής τόσα χρόνια και φέτος πήγε γυμνάσιο και αγωνίζεται με τις δικές του δυνάμεις να τα καταφέρει. Για ένα παιδί που δεν θέλει να είναι παπαγάλος, αλλά θέλει να αναλύει, να καταλαβαίνει, να συζητάει, όπως κάνει σε ολόκληρη τη ζωή του. Ένα παιδί που αγαπάει πολύ τη γνώση. Μέχρι τώρα τουλάχιστον, γιατί όταν έχεις να διαβάσεις 4-5 ώρες την ημέρα και σκέφτεσαι αν πρέπει να κόψεις το παιχνίδι στο βουναλάκι της γειτονιάς ή την κιθάρα ή το ποδόσφαιρο για να προλαβαίνεις τα μαθήματα ή αν ρωτάς την καθηγήτριά σου κι εκείνη δεν σου λύνει την απορία, τότε ξέρω ότι θα πρέπει να βάλω τα δυνατά μου ως μάνα για να εξακολουθήσει να αγαπάει τη γνώση.

Όταν στην αρχή της χρονιάς είδα ότι οι πάρα πολλοί κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα στα 12χρονα παιδιά τους «για να τα καταφέρουν στο γυμνάσιο», το θεώρησα παράλογο και ζήτησα στην πρώτη συνάντηση με τους καθηγητές να σέβονται τα παιδιά που δεν κάνουν ιδιαίτερα. Όλοι με διαβεβαίωσαν ότι δεν χρειάζεται ένα παιδί ιδιαίτερα μαθήματα για να τα καταφέρει στο γυμνάσιο. Έλα όμως που τα περισσότερα παιδιά κάνουν ιδιαίτερα στο σπίτι κι έτσι πολλοί καθηγητές δεν μπαίνουν στον κόπο να εξηγήσουν τα πάντα μέσα στην τάξη. Έλα που και ιδιαίτερα να μην κάνει ένα παιδί, πρέπει να κάνει τον παπαγάλο και να περνάει καθημερινά ώρες αποστηθίζοντας κακογραμμένα βιβλία; Καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό επιβραβεύουν στην ελληνική δευτεροβάθμια εκπαίδευση. Την στεγνή, ανούσια αποστήθιση. Στα περισσότερα μαθήματα τον καλύτερο βαθμό παίρνει ο καλύτερος παπαγάλος.

Κι εκεί που μάθαινε, λοιπόν, το παιδί μου απ’έξω τα Θρησκευτικά για το διαγώνισμα και πάλευε να θυμηθεί τα βιβλία της Παλαιάς Διαθήκης και τι είναι Ρουθ, Ιωβ, Κριτές κλπ (από ένα κακογραμμένο βιβλίο που μόνο αγάπη για τη θρησκεία δεν εμπνέει στα παιδιά) σκάει στα γέλια και μου λέει «Αύριο θα βάλω και μπλε λοφίο και θα γίνω κανονικός παπαγάλος μακάο μαμά». Τουλάχιστον διατηρεί το χιούμορ του.

Γιατί όμως να βιώνει το παιδί μου (και πολλά άλλα παιδιά φαντάζομαι που πηγαίνουν σε ένα «κανονικό» δημόσιο σχολείο) αυτή την αδικία; Γιατί να μην γίνεται το μάθημα ολοκληρωμένα μέσα στην τάξη κι όταν γυρνάει στο σπίτι να έχει να κάνει μία επανάληψη και μετά να παίζει, να κάνει το άθλημα που αγαπάει και κιθάρα που τον ξεκουράζει; Για να μην είμαι άδικη, υπάρχουν και καθηγητές που λατρεύουν τα παιδιά και τη διδασκαλία και κάνουν θαύματα στην τάξη. Αυτοί όμως είναι η εξαίρεση. Όχι ο κανόνας.

Συνάντησε ο γιός μου μία παλιά συμμαθήτριά του, που φέτος πήγε σε ένα καλό ιδιωτικό σχολείο και του είπε πως εκείνη όταν γυρνάει δεν έχει να κάνει πολλά μαθήματα κι έτσι πηγαίνει σε όποια δραστηριότητα θέλει, παίζει και περνάει πολύ ωραία. «Τα κάνουν όλα μέσα στην τάξη μαμά!» μου είπε και τα ματάκια του γούρλωσαν από έκπληξη. Έτσι δεν θα έπρεπε να είναι και στο δημόσιο σχολείο της γειτονιάς μου;

Μα που ζω εγώ; Πρέπει να θυμάμαι ότι ζω στην Ελλάδα του 2015, όπου δεν είναι δεδομένο ότι οι καθηγητές θα μεταδώσουν μέσα στην τάξη τη γνώση στο παιδί μου, όπου τα ιδιαίτερα μαθήματα θεωρούνται “must”, όπου για να μάθεις καλά Αγγλικά θα πας φροντιστήριο, όπου το άναρχο (και τόσο σημαντικό για την σωστή ψυχική ανάπτυξη του παιδιού) παιχνίδι στη γειτονιά θεωρείται πλέον πολυτέλεια λόγω έλλειψης χρόνου.

Κι εγώ όσο μπορώ αντιστέκομαι. Αφήνω το παιδί μου να παίζει με τους φίλους του ελεύθερο, επιμένω να πάει στο ποδόσφαιρο ή στην κιθάρα κι ας μην προλάβει να διαβάσει τέλεια όλα του τα μαθήματα. Του λέω να επιμένει μέχρι να πάρει απάντηση από την καθηγήτρια που δεν του έλυσε την απορία του. Του λέω να μην δέχεται ό,τι θεωρεί ότι προσβάλει τη νοημοσύνη του ή την προσωπικότητά του. Μα που ζω εγώ; Ζω στην Ελλάδα που θέλω να αλλάξει (και πιστεύω ότι αλλάζει με τη στάση του) ο γιός μου κι όλα τα άλλα παιδιά κι οι γονείς που πιστεύουν ότι μόνο αν αντιδράσουμε θα γίνει καλύτερη η ζωή μας. Πρέπει να ζητάμε από τους καθηγητές να κάνουν καλύτερο μάθημα. Με την ίδια αγάπη που θα το έκαναν αν στην τάξη ήταν το δικό τους παιδί. Δεν είναι δίκαιο αυτό που γίνεται στα σχολεία. Κι έχω κι άλλον έναν αξιολάτρευτο γιο που ακολουθεί. Και θα πάει κι αυτός γυμνάσιο. Και θα πετύχει το ίδιο σύστημα μάλλον… «να τα μάθετε στο σπίτι σας». Γιατί δηλαδή; Ας μου εξηγήσει κάποιος: γιατί το κάνουν αυτό στα παιδιά;

Πηγή:ihappy.gr

Διαβάστηκε εδώ: mikroimegaloi.gr

Η Line Severinsen, μητέρα και εικονογράφος από το Bergen στην Νορβηγία, αποφάσισε να δημιουργήσει ένα πρότζεκτ με τις δυσκολίες και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει κάθε μέλλουσα μητέρα σε όλα τα στάδια της εγκυμοσύνης.

Αναμφίβολα, η μητρότητα είναι αρκετά δύσκολη, αλλά στο κόμικ της με τον τίτλο “Αγκαλιές και Χάος”, η Line απεικονίζει αυτές τις προκλήσεις με έναν πιο χιουμοριστικό τόνο.

Η Severinsen ξεκίνησε το συγκεκριμένο πρότζεκτ το 2012, όταν ήταν έγκυος στο πρώτο της παιδί, έκανε μια μικρή παύση και το συνέχισε, όταν ήταν έγκυος στο δεύτερο παιδί της,που γεννήθηκε τον Μάιο του 2015.

#1 Καταλαβαίνεις, ότι είσαι στο 3ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης σου, όταν σου πέφτει κάτι κάτω και αντί να το σηκώσεις, φεύγεις, μουρμουρίζοντας “γαμώτο”

#2 Δεν μπορείς να δεις ό,τι υπάρχει κάτω από την κοιλιά σου.

#3 Όταν διανύεις το 3ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης, κοιμάσαι κάπως έτσι.

#4 Σταματήστε να ακουμπάτε την κοιλιά μου!

#5 Ο μεγαλύτερος φόβος των όλων των αντρών.

#6 Η μαμά τίγρης

#7 Η ώρα που πρέπει να βάλεις τα παπούτσια σου, αποκτά άλλο νόημα!

#8 Νιώθεις σαν να περιμένεις έναν επαγγελματία μποξέρ!

#9 Η δική σου εκδοχή της γυμναστικής, όταν διανύεις το 3ο τρίμηνο της εγκυμοσύνης.

#10 Οι απόψεις των άλλων ανθρώπων.

#11 Υπάρχουν και αυτές οι λιγούρες της εγκυμοσύνης.

#12 Ο άντρας σου συμπάσχει μαζί σου.

#13 Ο μεγαλύτερος φόβος για την γέννα: Να σπάσουν τα νερά σε δημόσιο χώρο.

#14 Τι να μην πείτε ποτέ σε μια έγκυο γυναίκα!

#15 Λένε, ότι δεν πρέπει να τρως για δύο….

#16 Υπάρχει μια πριγκίπισσα στον χώρο! Φέρτε μου και άλλα μαξιλάρια, παρακαλώ…

#17 Όταν είναι τόσο πρησμένη, που νιώθεις σαν το ανθρωπάκι της Michelin.

#18 7 μήνες χωρίς καθόλου αλκοόλ!

#19 Παραδέξου, ότι βλέπεις εκπομπές με θέμα την γέννα όλη μέρα και μετά κλαις με λυγμούς.

#20 Η νοσοκόμα δείχνει τον πλακούντα στον μέλλοντα πατέρα

#21 Υπάρχουν και αυτές οι υπέροχες ορμόνες της εγκυμοσύνης.

#22 Το σώμα για την παραλία για το 2015 μπορεί να περιμένει.

#23 Οι κράμπες τις εγκυμοσύνης στην μέση της νύχτας.

#24 Αν είχες προδρομικό πλακούντας, ξέρεις την αίσθηση του να ζεις με μια βόμβα έτοιμη να εκραγεί μέσα στην κοιλιά σου.

Πηγή φωτογραφιών και δημιουργών: kosogkaos.no | Facebook | Instagram

Μετάφραση: tilestwra.com

Πηγή: www.tilestwra.com