Η τσαντούλα (από το αντούλα και αυτή) της μανούλας είναι ένα τεράστιο κεφάλαιο. Βασικά θα μπορούσε να είναι και ένας ολόκληρος τόμος από μόνος του. Θα σου δώσω για αρχή ένα τίτλο. Όσα και να πάρεις ποτέ δεν είναι αρκετά και ταυτόχρονα, μάλλον, τίποτα από όλα αυτά δεν θα σου χρειαστεί. Το σίγουρο είναι ότι θα τα κουβαλήσεις και θα τα κουβαλάς όπως κάθε μάνα σε τούτο εδώ τον τόπο.

Δεν μπορεί να μην έχεις την ανάμνηση της μάνας σου να σου κουβαλάει αν μη τί άλλο τη γνωστή ζακέτα. Τη δική της, τη δική σου, της αδερφής σου, μη σου πω και του πατέρα σου. Επίσης σίγουρα θα θυμάσαι σαν παιδί κι εσύ, ότι οι γονείς σου μια ολόκληρη ζωή, για κάποιο “ανεξήγητο” λόγο, συνεχώς έβγαζαν και έβαζαν πράγματα στο πορτ μπαγκαζ του αυτοκινήτου, κουβαλούσαν πάντα τσάντες και σακούλες και όλο αυτό το σκηνικό σε διακοπές και σαββατοκύριακα γινόταν αφόρητο.

Αμέτρητες ώρες συναρμολόγησης και ξεσυναρμολόγησης πραγμάτων, κουβαλήματος, φορτώματος αυτοκινήτου χάνονται στο βάθος του μυαλού μου. Με θυμάμαι να κάθομαι στο πίσω κάθισμα και οι γονείς μου φεύγοντας από το χωριό να γεμίζουν και να γεμίζουν και να γεμίζουν το αυτοκίνητο. “Άντε βρε μαμά, μπαμπά…πότε θα ξεκινήσουμε να βάλουμε μουσική;” Αυτή ήταν η απορία μας.

Και ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και ήρθε η ώρα μου να κουβαλήσω κι εγώ. Γιατί όχι πως δεν κουβαλούσα αλλά…μη φανταστείς. Κινητό, ατζέντα, καλλυντικά, κολατσιό για μένα, κλειδιά, πορτοφόλι, τελεία. Μέχρι εκεί. ΄Άντε το πολύ πολύ να κουβαλούσα και λαπτοπ. Και φυσικά ως γνήσια Ταύρος δεν ξεχνούσα ποτέ και τίποτα και πάντα ήμουν απόλυτα οργανωμένη.

Τώρα πια για να ξεκινήσω για κάπου πρέπει να έχω δύο τσάντες και οι δύο παραφουσκωμένες. Ορκίζομαι δεν κουβαλάω φάρμακα και αντιπυρετικά, ούτε ρούχα για μια εβδομάδα. Μόνο τα απολύτως απαραίτητα που όπως είπαμε συνήθως δεν θα τα χρειαστείς. Αλλά αν δεν τα πάρεις είναι κάτι παραπάνω από βέβαιο ότι θα τα χρειαστείς.

Την πρώτη φορά που πήγαμε στην παιδίατρο, κουβάλησα δύο τσάντες και το καρότσι ενώ τελικά το μωρό απλά μετακινήθηκε με το κάθισμα του αυτοκινήτου, γνωστό και ως αυγό, γιατί πολύ απλά παρκάραμε απέξω. Βέβαια ξέχασα να πάρω πάνες και το βιβλιάριο του μωρού. Φυσικά, ακριβώς επειδή τα ξέχασα, χρειάστηκε αλλαγή πάνας και μάλλον χρειαζόταν και το βιβλιάριο. Κάπου εδώ να τονίσω ότι αν δεν είχαμε πάρει το καρότσι μπορεί και να χρειαζόταν. Τώρα πια το πιστεύω.

Θα σας αναφέρω επιγραμματικά τί κουβαλάω για να μου πείτε αν είμαι υπερβολική ή όχι.

Δική μου τσάντα:

-Ατζέντα

-Πορτοφόλι, (αν το θυμηθώ γιατί τώρα τελευταία το ξεχνάω)

-Κινητό

-Κλειδιά

-Αγαπημένη κουκουβάγια μωρού (τύπου φωτεινούλης). Δεν πάμε πουθενά χωρίς αυτή. Δεν χωράει στην τσάντα μωρού, οπότε στριμώχνεται εδώ.

-Φρούτα και ξηρούς καρπούς. (όταν θηλάζεις τα σνακς είναι απαραίτητα. Δεν μπορώ να ψάχνω και από που θα τα αγοράσω)

-Ένα δεύτερο ρούχο του μωρού και ένα μπουφάν-ζακέτα. Ποτέ δεν ξέρεις πότε θα λερωθεί. Αν δεν το πάρεις σίγουρα θα λερωθεί. Τα έχουμε πει αυτά, μην τα ξαναλέμε!

• Ένα βαμβακερό σκουφί. Μην γελάσεις! Το ξέρω ότι δεν είναι Γενάρης. Όμως όλες οι μαμάδες τα ξεκίνησαν τα σκουφιά από τώρα γιατί το αυτί, ως γνωστό, είναι πολύ επικίνδυνο, να αρπάξει το πρώτο κρύωμα και μετά να τρέχουμε οικογενειακώς. Ο καιρός είναι περίεργος και ήδη η μύτη μου ξεκίνησε να τρέχει. Δεν θέλω να τρέχει και του μωρού.

-Επιθέματα στήθους. Γιατί αν περάσουν οι ώρες και δεν πιει το γαλατάκι του μπορεί και να μην τα προλάβουμε τα γάλατα και καταλαβαίνεις…δεν είναι καιρός για έξοδα!

-Λαπτοπ. Δεν πας πουθενά τη σήμερον ημέρα χωρίς το υπολογιστάκι σου!

Τσάντα μωρού.

-Πάνες (1-2 τουλάχιστον)

-Κρέμα συγκάματος. Δεν θα σε ρωτήσει το παιδί πότε θα συγκαεί

-Μωρομάντηλα. Νομίζω πιο εύκολο είναι να ξεχάσω το κινητό μου τώρα πια, παρά τα μωρομάντηλα.

-Μία πάνα αλλαγής, υφασμάτινη ή μιας χρήσεως. Ναι ναι… αυτή που την ακουμπάς οπουδήποτε για να αλλάξεις το μωρό σου.

-Ένα ματάκι! Τί να κάνουμε! Εμείς οι ομορφάντρες δεν πάμε πουθενά χωρίς το μάτι μας. Κινδυνεύουμε!

-Οινόπνευμα. Μη με ρωτήσεις γιατί!

-Αντισηπτικό τζελ για τα χέρια! Επίσης μη ρωτήσεις γιατί!

-Μια κουβερτούλα

Το θέμα είναι ότι όσο χειμωνιάζει νομίζω θα μεγαλώνουν και οι τσάντες.

Την πρώτη φορά που πήγα ξανά στη δουλειά ήταν φυσικά με το μωρό και χρειάστηκαν συνολικά τρία άτομα να με βοηθήσουν, ο άντρας μου που ήταν μαζί μου και στο αυτοκίνητο και δύο συνεργάτες που ήρθαν για να κουβαλήσουν τον ειδικό εξοπλισμό. Μετά από την πρώτη αυτή επίσκεψη συνειδητοποίησα ότι δεν γίνεται να κουβαλάς τρεις ορόφους το καρότσι κάθε φορά και επίσης δεν γίνεται να μην έχεις κάποιο χώρο στο γραφείο που να είναι αποκλειστικός του μωρού. Τη δεύτερη φορά λοιπόν, τα πράγματα ήταν κάπως καλύτερα. Πήγα μόνη μου στο γραφείο με το μωρό να είναι ανάποδα στο καρεκλάκι του στο πίσω κάθισμα και να κοιμάται. Δεν πήρα καρότσι αλλά μάρσιπο και έστησα στο γραφείο μου ένα μίνι παιδικό δωμάτιο. (Σε επόμενο ποστ θα αναλυθεί πάραυτα).

Εκτός από τις τσάντες όμως μου φορτώθηκαν και τύψεις. Ότι ταλαιπωρώ το μωρό μου κουβαλώντας το από εδώ και από εκεί. Την τρίτη φορά όλα ήταν πιο ελαφριά. Και οι τσάντες μου και οι τύψεις που σιγά σιγά μειώνονται γιατί εγώ και το μωρό είμαστε ακόμη ένα σώμα και δεν γίνεται να χωριστούμε. Θα είναι και αυτός όπου η μαμά του και θα είναι χαρούμενος. Θα είναι όσο το δυνατόν πιο κοντά στην αγκαλιά μου. Γιατί η μαμά πρέπει να δουλέψει!

Την τέταρτη φορά που θα πάμε στη δουλειά θα έχουμε και βοηθό παραγωγής. Την αγαπημένη γιαγιά. Για τις επόμενες δεν ξέρω. Ένα βήμα τη φορά!

Πηγή: www.antoulastories.com