Η Βάλια Μπαρμπατιώτη κατάγεται από την Αθήνα και ζει στην Μυτιλήνη μαζί με τον άντρα της και την 19 μηνών κόρη τους. Διατηρεί ένα βιβλιοπωλείο στο κέντρο της πόλης, το «Book and Art», το οποίο λειτουργεί επίσης ως χώρος τέχνης, ενώ έχει και παιχνίδια για μικρά παιδιά. Αυτά τα παιδικά παιχνίδια έγιναν και η αιτία για να τη γνωρίσουμε και να μάθουμε για την κοινωνική δράση που ξεκίνησε μόλις χτες, στην προσπάθειά της να βοηθήσει τα παιδιά των προσφύγων που έχουν κατακλύσει το νησί μαζί με τις οικογένειές τους.

«Σκεπτόμενη το τι θα γινόταν αν έπρεπε να χωρέσω μέσα σε μία τσάντα σε ένα σακίδιο όλα τα υπάρχοντά μου και να εγκαταλείψω το σπίτι, τη χώρα μου, τη ζωή μου, η σκέψη μου πήγε σε πολλά πράγματα «πρώτης ανάγκης» και μεγάλης σημασίας τα οποία έκατσα και έγραψα -έτσι από μαζοχισμό μάλλον», γράφει στη σελίδα του «Ένα παιχνίδι για ένα χαμόγελο» για το οποίο θα σας πούμε περισσότερα παρακάτω. «Ξαφνικά η Μαρία (η 19 μηνών κόρη μου) κλαίει απεγνωσμένα γιατί ψάχνει τον «κο Κουνέλι» αλλά δεν τον βρίσκει. Αφού βρίσκεται ο «αγνοούμενος», κρυμμένος ανάμεσα σε άλλα παιχνίδια, την ηρεμεί και την βάζει για ύπνο ο Γιώργος, ενώ ταυτόχρονα εγώ τρέχω γρήγορα στο σαλόνι να συμπληρώσω απευθείας στη λίστα της «τσάντας» το κουνέλι. Ε, λοιπόν πολλά παιδιά, χιλιάδες παιδιά αφήσανε πίσω τα αγαπημένα τους κουνέλια… Και μέσα στον πόνο τους αυτοί οι γονείς πρέπει -εκτός από τον ξεριζωμό τους- να εξηγήσουν στα παιδιά τους όχι μόνον γιατί δεν έχουν πια πατρίδα αλλά γιατί δεν ήταν αρκετά σημαντικό να μπει μέσα στη τσάντα τους, το αγαπημένο τους παιχνίδι…
Πάρτε παλιά παιχνίδια των παιδιών σας και κάντε τα τα αγαπημένα παιχνίδια αυτών των παιδιών που ακόμη και από μηνών κινδυνεύουν να χάσουν την παιδικότητά τους».
Έτσι δημιουργήθηκε το «Ένα παιχνίδι για ένα χαμόγελο», μια ιδιωτική πρωτοβουλία που στόχο έχει να προσφέρει λίγη, αλλά απαραίτητη, χαρά στα μικρά παιδιά από τη Συρία που φτάνουν κάθε μέρα στην Μυτιλήνη.

«Μπροστά από το βιβλιοπωλείο περνάνε συνέχεια παιδάκια, τα βλέπω κάθε μέρα, δεν μπορείς να φανταστείς τι γίνεται», μου λέει η Βάλια στο τηλέφωνο και από την ανησυχία και το πάθος στη φωνής της και μόνο μπορείς να καταλάβεις πόσο προσωπικά έχει πάρει το όλο θέμα -και πώς όχι, άλλωστε. «Αναρωτήθηκα λοιπόν πώς θα νιώθουν αυτά τα παιδιά εδώ, σε ένα ξένο μέρος μακριά από το σπίτι τους, χωρίς έστω το αγαπημένο τους παιχνίδι για να ξεχαστούν λίγο από την τραγωδία που έζησαν και συνεχίζουν να ζουν. Και σκέφτηκα τι μπορώ να κάνω για να τα βοηθήσω, για να τα βοηθήσουμε όλοι εδώ ώστε να νιώσουν λίγο καλύτερα, και αυτά αλλά και οι γονείς τους».

Όλους αυτούς τους μήνες η Βάλια, όπως και οι υπόλοιποι κάτοικοι του νησιού, ζουν την προσφυγική κρίση κάθε μέρα, στους δρόμους, στα μαγαζιά, στα σπίτια τους. «Η κατάσταση είναι πολύ σκληρή», μου λέει. «Έξι στις δέκα μέρες βλέπεις βάρκες να γεμίζουν την ακτή, ανθρώπους να κολυμπάνε και, μόλις φτάσουν στη στεριά να φιλάνε το χώμα που πατάνε. Επίσης, όσον αφορά στο χαρακτήρα αυτών των ανθρώπων, δεν είναι τυχαίο πως, ενώ έχουν περάσει τόσοι χιλιάδες πρόσφυγες από εδώ, δεν έχει συμβεί ποτέ τίποτα. Εκτός από κάποιες περιπτώσεις που προκλήθηκε μια μικρή φασαρία λόγω συνωστισμού, που είναι και λογικό, δεν έχει συμβεί ούτε ένα περιστατικό».

Για μια «γυναίκα της διπλανής πόρτας», που δεν είναι εγχώρια celebrity ή «όνομα» στα social media, η απίστευτη ανταπόκριση που έχει λάβει η πρωτοβουλία της μέσα στις τελευταίες ώρες έχει αφήσει έκπληκτη τη Βάλια. «Έχω πάθει πλάκα. Το πρωί με πήρε τηλέφωνο μια κοπέλα από το Ντουμπάι για να με ρωτήσει πώς μπορεί να στείλει παιχνίδια. Όταν μου ήρθε η ιδέα για το “Ένα παιχνίδι για ένα χαμόγελο” σκεφτόμουν πως, εντάξει, θα στείλουν οι δικοί μου άνθρωποι, οι φίλοι μου και τέλος. Αυτό που συμβαίνει όμως, είναι τεράστιο. Δε μπορώ να βλέπω emoticons που “κλαίνε”, καρδούλες και τέτοιες αντιδράσεις για ένα τόσο σοβαρό θέμα, είναι αλήθεια όμως πως τα social media έχουν μεγάλη επιρροή».

Τώρα η Βάλια προσπαθεί να βρει τρόπο για να στέλνει ο κόσμος παιχνίδια στο βιβλιοπωλείο της μέσω της Γενικής Ταχυδρομικής. Τα έξοδα της αποστολής δεν μπορεί, προφανώς, να τα αναλάβει η ίδια, πρόκειται όμως για ένα μηδαμινό ποσό σε σχέση με όλα αυτά που θα προσφέρει το παιχνίδι στο παιδάκι που θα το κρατήσει στα χέρια του. Μέχρι στιγμής, όποιος ενδιαφέρεται να στείλει παιχνίδια στο «Ένα παιχνίδι για ένα χαμόγελο» μπορεί να το κάνει μέσω μεταφορικής ή κούριερ.

**Θερμή παράκληση της Βάλιας: τα παιχνίδια να μην είναι μεγάλα, ογκώδη και βαριά για να μπορούν να τα κουβαλάνε οι οικογένειες, να είναι σε καλή κατάσταση και να μην έχουν πολεμικό χαρακτήρα (στρατιωτάκια, όπλα κλπ), για προφανείς λόγους.

Για περισσότερες πληροφορίες:

Βάλια Μπαρμπατιώτη / Book and Art, Κομνηνάκη 5, Μυτιλήνη
Τηλέφωνο επικοινωνίας: 2251 037961 και 6955 480016

Σε συνεργασία με την Huffingtonpost.gr

Διαβάστηκε εδώ: www.infokids.gr

H Jillian Benfield, μία νέα μανούλα που ανακάλυψε ότι ο μικρός της γιός έπρεπε να υποβληθεί σε εγχείρηση ανοιχτής καρδιάς, βρήκε παρηγοριά στο πιο απίθανο (για εκείνη) μέρος: στο νοσοκομείο.

Της Ρομίνας Ξύδα

Τις παρακολουθώ εδώ και ώρα. Η κόρη ‒θα ’ναι δεν θα ’ναι πέντε χρονών‒ να παρακαλάει τη μάνα για «ένα μόνο κρουασάν και θα σου ζητήσω ξανά το άλλο καλοκαίρι».

Η μάνα ανένδοτη, η κόρη «σιροπιασμένη»: «Σε παρακαλώ, μανουλίτσα μου, ένα μόνο κρουασάν με σοκολάτα και τίποτ’ άλλο». Οι παρακλήσεις της μικρής, επαναλαμβανόμενη δέηση ενός γλυκού «αμαρτήματος»· η αντίδραση της μάνας, ακαριαία μαχαιριά ενός μεγάλου «εγκλήματος»: «Όχι, Σοφία! Δεν υπάρχει περίπτωση να σου πάρω κρουασάν γιατί… θα γίνεις χοντρή! Μη σου πω ότι ήδη είσαι χοντρή!»

Η Σοφία δακρύζει. Δεν κλαίει γοερά, ούτε διαμαρτύρεται. Ούτε στριγκλίζει, ούτε φωνάζει. Η Σοφία δακρύζει. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Μοιάζουν με ήσυχες, ατάραχες, λιμνούλες που κυλάνε σιγά-σιγά σε τοσοδούλικες ψυχές μέχρι να γίνουν καταρράκτες και να πνίξουν μέσα τους κάθε ενήλικη προσβολή. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Δεν είναι δάκρυα οργής, ούτε θυμού, παρά μόνο στάλες ντροπής αποκρυσταλλωμένες σε παιδικές αναμνήσεις. Τα ξέρω αυτά τα δάκρυα σε μάτια παιδικά. Είχα κι εγώ μια φίλη που όταν ήταν μικρή ο πατέρας της την απειλούσε πως η γλυκιά γεύση της καραμέλας θα της προσδώσει την πίκρα του πάχους. Και πως αν τρώει πολύ θα γίνει χοντρή. Και άσχημη. Και παραμορφωμένη. Και πως τα παιδιά θα την κοροϊδεύουν. Και πως τα κορίτσια δεν θα την κάνουν παρέα. Και πως τα αγόρια δεν θα την αγαπούν. Και πως τα όμορφα φουστάνια θα κάνουν σε όλες τις άλλες εκτός από εκείνη.

Κι όσο εκείνος την απειλούσε μοστράροντας στα παιδικά της μάτια την περιφέρειά της – «πρωταγωνίστρια» σε πίνακα του Ρούμπενς, τόσο εκείνη καταβρόχθιζε οτιδήποτε μπορούσε να τη μεταμορφώσει σε χοντρή! Όχι γιατί πεινούσε, αλλά επειδή πονούσε. Όχι γιατί λιμπιζόταν, αλλά επειδή υπέφερε. Από τις φοβέρες, τις απειλές και το τέρας του πάχους με το οποίο απαράληπτα, σχεδόν εμμονικά τη φοβέριζε ο ίδιος της ο γονιός. Κάπως έτσι, οδηγημένη από το αντιδραστικό ασυνείδητο που όλοι κρύβουμε μέσα μας, η Χριστιάννα, έγινε η «γεματούλα» της παρέας. Μια χαρούμενη, πανέξυπνη, πλακατζού και ακομπλεξάριστη γεματούλα, που είχε και φίλες να την αγαπούν, και αγόρια να τη γουστάρουν, και φουστάνια να τη χωρούν, και όνειρα να την περιμένουν. Ήταν ένα βράδυ, σ’ ένα από εκείνα τα ατελείωτα πάρτι της εφηβείας μας με τη γρεναδίνη-πορτοκάλι και τα κόκκινα φωτορυθμικά, όταν ο πατέρας της γεματούλας Χριστιάννας μπούκαρε στο μεγάλο σαλόνι με όλο το απύθμενο κόμπλεξ του και με στεντόρεια φωνή έκανε θρύψαλα την αυτοπεποίθηση της παιδικής μου φίλης: «Γεια σας, παιδιά! Ήρθα να πάρω… τη βαρέλω μου!».

Από εκείνη τη βραδιά, από εκείνη κιόλας τη στιγμή, η «βαρέλω» άρχισε να κατρακυλά σ’ έναν αγώνα απώλειας βάρους που είχε τα πάντα εκτός από πάτο. Η Χριστιάννα σταμάτησε να τρώει, έπαψε να λιμπίζεται, αρνήθηκε να πεινάει, κηρύσσοντας στον εαυτό της μία ανελέητη απεργία πείνας που είχε έναν και μοναδικό στόχο: να ξεράσει από τα σωθικά της όλη την καταπίεση του τέλειου κορμιού που ο πατέρας της ήθελε να «πλάσει» για εκείνη χωρίς εκείνη. Ό,τι «έβαζε» το «έβγαζε», ό,τι μύριζε την αναγούλιαζε, ό,τι απολάμβανε χθες, σήμερα το μισούσε. Ακολούθησε η νοσηλεία της, νοσηλεία ενός σκελετού που μαχόταν να κρατηθεί στη ζωή και άπειρες ώρες ψυχανάλυσης προκειμένου να ξεριζώσει το χοντρό φάντασμα που πλανιόταν μέσα της από τότε που ήταν ακόμη παιδί. Λίγα χρόνια αργότερα η Χριστιάννα επανήλθε. Και έζησε. Και ερωτεύτηκε. Και έκανε παιδιά. Και μας καλούσε σε μαγικές βραδιές οινοποσίας και μοναδικών εδεσμάτων που ετοίμαζε ξανά με όρεξη: «Ξέρεις, φιλενάδα…» μου είχε πει ένα βράδυ ανάμεσα σε τσιμπολογήματα και δυο ποτήρια κρασί: «Ακόμη κι αν σήμερα είμαι καλά, δεν θα ξεπεράσω ποτέ το κακό που μου έκανε ο ίδιος μου ο πατέρας και η εμμονή του να είμαι αδύνατη. Αν ήθελε να με αποτρέψει ας μου έλεγε ότι τα γλυκά θα κάνουν κακό στα δόντια μου. Ή ότι τα λαχανικά θα με κάνουν όμορφη σαν πριγκίπισσα. Ή πως με τα πολλά παγωτά θα με πονέσει η κοιλιά μου. Όχι όμως πως θα γίνω χοντρή. Αυτόν τον τρόμο του πάχους δεν πρόκειται να τον ξεπεράσω ποτέ. Το πιστεύεις πως όταν τρώω δυο μπουκιές παραπάνω κοιτάζω αυτομάτως το μπούτι μου για να δω μήπως… πάχυνε; Το πιστεύεις ότι εγώ, η νούμερο ένα γλυκατζού των Αθηνών, δεν μπορώ να βάλω στο στόμα μου γλυκό; Το πιστεύεις πως όταν κάνω μία ατασθαλία αισθάνομαι σαν μικρό παιδί που αξίζει τη χειρότερη τιμωρία;».

Το πιστεύω, φιλενάδα μου. Γιατί το κακό που μπορεί να κάνει σε μια παιδική ψυχή η ενήλικη βλακεία είναι απύθμενο… Κοιτάζω ξανά γύρω μου. Η μικρή Σοφία κάθεται ακόμη παραδίπλα με τη μαμά της, τη μαμά που απείλησε το δικαίωμά της στην παιδική λιχουδιά με την ποινή του πάχους. Ασυναίσθητα, σχεδόν σπασμωδικά, σηκώνομαι από τη θέση μου και, περνώντας από δίπλα της, της ψελλίζω: «Χοντρή είσαι και φαίνεσαι!» Δεν δίνω μία αν με άκουσε. Ούτε αν με κατάλαβε. Ούτε αν στα μάτια της φάνηκα αγενής, αναιδέστατη, ακόμη και κατίνα. Την ατάκα αυτήν της τη χρώσταγα, όπως τη χρωστάω σε όλους τους βοϊδοκέφαλους γονείς που απειλούν τα παιδιά τους ότι θα γίνουν χοντρά…

Πηγή: talcmag.gr

Διαβάστηκε εδώ: www.babyads.gr

Στο “σχολείο” που πηγαίνω τον μεγάλο μου γιο, επικρατεί μια παράξενη κατάσταση.

Βασικα είναι σαν παιδικός σταθμός για μαμάδες που δεν δουλεύουν και δεν έχουν ανάγκη τη φύλαξη των παιδιών τους για το οκτάωρο που εκείνες θα εργάζονταν. Απασχολούν τα παιδιά λίγες ώρες την ημέρα.
Σε αντίθεση με εμένα, που είχα ανάγκη ένα καλό σχολείο λόγω κάποιων θεμάτων που παρουσιάστηκαν στον μικρό μου, οι υπόλοιπες μαμάδες είναι οικονομικά ευκατάστατες.

Όταν ξεκίνησε ο μικρούλης μου εκεί, δεν ήταν ο μόνος που έπρεπε να προσαρμοστεί στο καινούριο περιβάλλον. Ήταν δύσκολα και για εμένα. Μαμάδες πάντα περιποιημένες, γεμάτες ζωντάνια και χαμόγελο. Σε αντίθεση με εμένα, που ήμουν σε μια πολύ άσχημη φάση. Ψυχολογικά, πέρα από την οικονομική. Και όταν είσαι χάλια ψυχολογικά είσαι και εμφανισιακά. Εγώ είχα πιασμένα τα μαλλιά πάντα κοτσίδα και “παρουσιαζόμουν” κάθε πρωί με κάτι ρούχα κουρέλια, λόγω των κιλών που αυξάνονταν κάθε εβδομάδα.

Κάθε μέρα αγχωνόμουν μόνο και με τη σκέψη πως θα ανοίξω την πόρτα και θα μπω. Πώς θα συμπεριφερόμουν; Και αν ο μικρός είχε τίποτα “εκρήξεις” πώς θα αντιδρούσα; Τι θα έλεγαν οι μαμάδες αυτές; Θα σκέφτονταν “την κακομοίρα με τα 1002 προβλήματα, με το παιδί με τα “θέματα”, με το αυτοκίνητο το σαράβαλο”…

Και πέρασε ο καιρός. Και με όλη την φροντίδα μας για το παιδί τα προβλήματα εξαφανίστηκαν. Ο μικρός δεν έχει παθολογικό πρόβλημα όπως ντε και καλά ήθελαν διάφοροι επαγγελματίες να μας πείσουν. Και εγώ, αφού φεύγει σιγά-σιγά το άγχος για το παιδί και με ψυχολογικό κουράρισμα να γίνομαι κάθε μέρα και πιο καλά. Και να μη φοβάμαι να προσεγγίζω το διαφορετικό. Και μέσα από συζητήσεις με τις μαμάδες αυτές να βλέπω ότι δεν είναι τελικά από “άλλο” πλανήτη. Είναι και αυτές μαμάδες και έχουν και αυτές προβλήματα.

Με μερικές μάλιστα έχουμε τα ίδια! Και ναι, είναι και αυτοί άνθρωποι που ζουν δίπλα μου και όχι στη δική τους γυάλα. Και μπορώ να συζητήσω μαζί τους χωρίς να φοβάμαι ή να ντρέπομαι για το αυτοκίνητο που οδηγώ.

Οι διαφορές που στην αρχή φαίνονταν αγεφύρωτες, τώρα δεν υφίστανται.
Όλα ήταν στο μυαλό μου. Στο πιεσμένο μυαλό μου, εκείνης της εποχής.

Και εκεί κατάλαβα. Ότι κάθε άνθρωπος, είτε έχει λεφτά είτε όχι, έχει τα “θέματά” του. Μπορεί η καθημερινότητα μας να έχει διαφορές, αλλά επί της ουσίας είναι ίδια:

Είμαστε γυναίκες-μαμάδες. Αυτό μας έφερε κοντά. Αυτό είναι το σημείο προσεγγισής μας.  Τα προβλήματα διαφορετικά πολλές φορές. Μερικές φορές ίδια. Αλλά ο σκοπός ένας. Το καλύτερο για τα παιδιά μας. Η αγάπη για τα παιδιά μας.

Και πλέον είμαι και εγώ μια χαμογελαστή μαμα!

engamovios.com

Διαβάστηκε στο: babyradio.gr

4:30 το πρωί. Ξυπνάω από κλάμα της Μελίβοιας. Σηκώνομαι, πηγαίνω στο παιδικό δωμάτιο, τη χαϊδεύω για λίγα λεπτά στην πλατούλα, ξανακοιμάται. Προφανώς κάποιο όνειρο της τάραξε τη νυχτερινή γαλήνη. Η Δάειρα είναι πάλι ξεσκέπαστη. Όπως κάθε βράδι. Την σκεπάζω και αυτή, τη φιλάω στο κεφαλάκι και επιστρέφω στο κρεβάτι μου. Στριφογυρίζω. Σκέψεις πολλές. Και η φωνή. Πάλι. Βουίζει στα αυτιά μου. Δεν μπορώ να κοιμηθώ. Και να πω ότι είμαι ξεκούραστη; Σέρνομαι από την εξάντληση. Άλλωστε με 3 ώρες ύπνο δεν είσαι και χορτασμένη από δαύτον.

Το παίρνω απόφαση ότι η μέρα μου θα ξεκινήσει πολύ νωρίς σήμερα και εγκαταλείπω την προσπάθεια. Η αυπνία με νίκησε για δεύτερη συνεχόμενη φορά. Σηκώνομαι, φτιάχνω καφέ και κάθομαι στο laptop μου, πριν αρχίσω να συμμαζεύω την κουζίνα από τα απομεινάρια του χθεσινού δείπνου με τα παιδιά. Τραπέζι και πάγκος της κουζίνας τίγκα στα άπλυτα. Κάτω από το τραπέζι πεταμένα ψίχουλα και ζυμαρικά και κάτι κυβάκια από κομμένο αχλάδι. Στο καθιστικό ένα «χαλί» από καμιά 100ριά κομμάτια puzzle που ανακάλυψε χθες η Μελίβοια σε ένα κουτάκι και φρόντισε να «στρώσει» άτσαλα πάνω στα πλακάκια. Τα μαξιλάρια του καναπέ πεταμένα στο πάτωμα και ένα διπλό σεντόνι ριγμένο όπως να ‘ναι πάνω από τις παρατεταγμένες στη σειρά καρέκλες της τραπεζαρίας, δημιουργούν ένα αυτοσχέδιο τούνελ με εμπνευστή και αρχιτέκτονα, τη Δάειρα. Παιχνίδια παντού. Τρίμματα από τα κουλουράκια που έστειλε τις προάλλες η γιαγιά, στα πιο απίθανα μέρη. Και δεν περιγράφω καν την κατάσταση στα υπόλοιπα δωμάτια. Ένα σπίτι που έγινε άνω-κάτω μέσα σε λίγες μόνο ώρες. Κάθε μέρα τα ίδια. Το πρωί φτιάχνεις, το βράδι βομβαρδισμένο τοπίο. Με αυτόν το χαμό δίπλα μου, με μόνο 3 ώρες ύπνο, με μία μέρα δύσκολη μπροστά μου με τόσες…και άλλες τόσες ανοιχτές δουλειές εντός και εκτός σπιτιού, φανερά κουρασμένη σωματικά και ψυχολογικά με τις καθημερινές υποχρεώσεις…και όμως αισθάνομαι πολύ τυχερή. Γενικά. Για όλα. Ακόμη και για αυτόν το βομβαρδισμό. Γιατί αυτός ο βομβαρδισμός είναι ευχάριστος. Δεν είναι σαν τους άλλους. Κρύβει μέσα του οικογενειακή ευτυχία και παιδική ζωντάνια.

Κάνω ότι δε βλέπω γύρω μου. Τα παιδιά κοιμούνται. Ο μπαμπάς κοιμάται. Για λίγο «μόνη» σε ένα γεμάτο αγαπημένες ψυχές σπίτι, δεν είναι και άσχημη ιδέα. Κάνω τα στραβά μάτια για λίγη ώρα ακόμη, μέχρι να πιω τον καφέ μου. Άλλωστε τέτοια ησυχία, δε θέλω να την ταράξω με τον άκομψο θόρυβο των πιατικών. Αρχίζω να διαβάζω τα νέα της ημέρας. Και μεταξύ άλλων, πέφτω πάνω σε αυτό. Και νιώθω οργή και θλίψη με ό,τι συμβαίνει. Πάλι. Κάθε φορά που διαβάζω αντίστοιχο άρθρο, το ίδιο αισθάνομαι. Οργή και θλίψη. Μα περισσότερο, οργή. Οργή για την αιτία του κακού και τους ηθικούς αυτουργούς όλης αυτής της τραγωδίας. Οργή για το ανύπαρκτο και άρχηστο κράτος μας. Το ίδιο ανύπαρκτο και άρχηστο κράτος χρόνια τώρα. Οργή για την Ευρώπη των «ιδανικών» και των «αξιών», για τις μεγάλες δυνάμεις που σπεύδουν να επιβάλλουν την «τάξη» και να «αποκαταστήσουν» την «ασφάλεια» με τον δικό τους παράδοξο κάθε φορά τρόπο. Οργή για την αδικία που υπάρχει στον κόσμο. Για την υποκρισία που υπάρχει άφθονη γύρω μου. Για τους απανταχού ρατσιστές και μισάνθρωπους που ζουν σε αυτόν τον τόπο, τους νεοέλληνες της ντροπής, που άλλοι εκμεταλλεύονται και άλλοι αντιμετωπίζουν με περισσή αηδία και σιχαμάρα τον κάθε πονεμένο που βρέθηκε ξαφνικά ξεριζωμένος από το σπίτι του, σαν να έχουν ξεχάσει ότι σαν έθνος έχουμε βιώσει και εμείς την προσφυγιά και τον εθνικό κατατρεγμό. Καμία αλληλεγγύη. Καμία ανθρωπιά. Οργή γιατί αυτός ο κόσμος πάει από το κακό στο χειρότερο. Οργή για την απραξία ΟΛΩΝ ΜΑΣ. Σαν να παρακολουθούμε σαστισμένοι από τις οθόνες μας αυτές τις στατικές και κινούμενες εικόνες θλίψης και ντροπής και να μην κάνουμε τίποτα. Βλέπουμε μπροστά στα μάτια μας να εκτυλίσσεται αυτή η τραγωδία, φορτώνουμε άσχημα συναισθήματα μεν, αλλά ικανοποιούμε το ΕΓΩ μας (ότι εμείς και οι δικοί μας είμαστε καλά, δόξα τω Θεώ) και την προσπερνάμε. Όταν κλείσουμε την οθόνη μας (tablet, laptop, κινητού, τηλεόρασης) είναι σαν να κλείνουμε τα μάτια και τα αυτιά μας σε αυτό που συμβαίνει. Χαιρόμαστε την οικογενειακή μας θαλπωρή και ευτυχία.

Και αισθάνομαι ενοχές. Ενοχές για όλα αυτά που έχω. Για όλα αυτά που ναι μεν δε μου χαρίστηκαν, ναι μεν δεν τα βρήκα έτοιμα, ναι μεν κόπιασα για να τα αποκτήσω, ΟΜΩΣ ΤΑ ΕΧΩ. Γιατί απλά έτυχε να ζω σε μία χώρα ειρηνική, που σέβεται την ατομική ελευθερία και αξιοποίησα τις ευκαιρίες που μου δόθηκαν. Ευκαιρίες που κάπου αλλού κάποιοι άλλοι δεν είχαν και δε θα έχουν ποτέ. Ενοχές για όλα αυτά που τα δικά μου παιδιά απολαμβάνουν με αφθονία: φαγητό, στέγη, ρούχα, παιχνίδια, δυνατότητα σε μόρφωση, ΕΙΡΗΝΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, ΑΣΦΑΛΕΙΑ. Την ίδια ώρα που δεν ξέρω εγώ πόσα παιδιά και μωρά μεγαλώνουν σε εμπόλεμες ζώνες, επειδή είχαν την ατυχία να γεννηθούν σε λάθος τόπο λάθος εποχή, και άλλα παίζουν κρυφτούλι με το θάνατο δίπλα στο σπίτι σου. Στη χώρα σου. Μέσα στο αφρισμένο Αιγαίο μέσα σε κάποια βάρκα θανάτου. Γιατί έτσι είναι. Βάρκες ρώσικες ρουλέτες. Μπαίνουν οι άμοιροι στο άγνωστο με βάρκα την ελπίδα και δεν ξέρουν αν η δική τους ή η διπλανή θα βουλιάξει. Και ανάμεσά τους μωρά και παιδιά. Κάνε εικόνα. ΜΩΡΑ ΚΑΙ ΠΑΙΔΙΑ. Και έγκυες γυναίκες. Και αν καταφέρουν να φτάσουν απέναντι, θα είναι βρεγμένοι ως το κόκκαλο. Μικροί, μεγάλοι. Και τουρτουρίζουν από το κρύο. «Κρεμάνε» κάποια παιδιά ανάποδα για να βγάλουν το νερό από τα πνευμόνια. Και κάποια δεν τα καταφέρνουν. Και όσα τα καταφέρνουν, τι θα απογίνουν; Τι (θα) τρώνε; Που (θα) κοιμούνται; Πώς θα ζήσουν; Όλη τους η ζωή σε μία τσάντα και κάποιες λίγες οικονομίες, μέχρι πότε θα φτάσουν; Τι μέλλον έχουν; Απλά να φύγουν από EKEI που ήταν. Γιατί ΕΚΕΙ ήταν πολύ χειρότερα.

Πρόσφυγες. ΟΧΙ λαθρομετανάστες. Πρόσφυγες. Έχει διαφορά. Αλλά να σου πω και κάτι. Ίσως δεν έχει και καμία σημασία. Γιατί εν τέλει, και οι μεν και οι δε από ανάγκη έφυγαν. Και ο εξαναγκασμός, ανάγκη είναι και το δικαίωμα σε μία αξιοπρεπή ζωή, ανάγκη είναι. Δεν είναι πολυτέλεια. Δεν είναι φιλοδοξία. Και παιδιά. Πολλά παιδιά. ΠΑΙΔΙΑ γαμώτο μου. Είσαι μάνα, ξέρεις τι σημαίνει το παιδί σου να ζει αυτό. Στάσου για λίγο. Κάνε εικόνα. Σκέψου. Μπες για λίγο στη θέση αυτών των μανάδων. Εσύ, θα έβαζες το παιδί σου σε μία βάρκα, μαζί με άλλους πόσους, σε μία αφρισμένη θάλασσα, με προορισμό το άγνωστο και άφιξη ίσως και το ποτέ, έτσι για την πλάκα σου; Θα ρίσκαρες τη ζωή ΤΟΥ, έτσι για την πλάκα σου; Σκέψου τι οδήγησε αυτή τη μάνα να το κάνει. Σκέψου. Και βούλωσέ το όταν τη βλέπεις ταλαίπωρη και βρώμικη. Βούλωσέ το. Σεβάσου το δράμα της. Και εσύ στη θέση της, το ίδιο θα ήσουν. Και αν δεν μπορείς να δείξεις λίγη συμπόνοια, τουλάχιστον μην την εξευτελίζεις. Μην την αντιμετωπίζεις με αηδία λες και αυτή ευθύνεται για τη βρωμιά που υπάρχει γύρω σου. Που πάντα υπήρχε, απλά πιο πριν δεν την έβλεπες. Γιατί έχεις μάθει να ψάχνεις εξιλαστήρια θύματα για όλα τα κακά της δικής σου μοίρας.

Μπορεί η εικόνα του ταλαίπωρου με μία σακούλα ολόκληρο το βιος του, με ρούχα φθαρμένα και βρώμικα, με μαλλιά αχτένιστα και πρόσωπο αξύριστο, να σου είναι «κάπως» οικεία, να την έχει «συνηθίσει» το μάτι σου, να σε έχει «αναισθητοποιήσει» κατά κάποιον τρόπο -άλλωστε τη ζεις τόσα χρόνια- και να μη σε αγγίζει, όμως η εικόνα ενός παιδιού που έχει ξεβράσει η θάλασσα σε κάποια παραλία και η εικόνα ενός παιδιού σε σωσίβιο που παλεύει με τα κύματα που ούτε αυτό ξέρει ΓΙΑΤΙ και ΠΩΣ βρέθηκε εκεί…δε σου είναι καθόλου ΜΑ ΚΑΘΟΛΟΥ οικείες. Δεν είναι «συνηθισμένο» να το πω, να βλέπεις 3χρονα, 4χρονα, 10χρονα να τα έχει «ξεβράσει» η θάλασσα. Δεν είναι «συνηθισμένο» παιδιά με σωσίβια να προσπαθούν να επιβιώσουν σε αφρισμένα κύματα. Υπάρχουν παιδιά. Μωρά. Έγκυες γυναίκες. Μανάδες με νεογέννητα ημερών. Είδα σε ένα βίντεο ένα σωσίβιο να έχει γίνει βάρκα σωτηρίας για ένα βρέφος 5 ημερών. Πέντε ημερών!

Προχθές το πρωί, αλλάζοντας ραδιοφωνικό σταθμό στο αυτοκίνητο, πέφτω πάνω σε ένα απόσπασμα από ρεπορτάζ από μία διάσωση. Ένας άντρας -προφανώς διασώστης- φώναζε να προσέξουν όλοι το μωρό:«…the baby…ΤΗΕ ΒΑΒΥ…ΤΗΕ ΒΑΒΥΥΥΥΥ…». Η φωνή του σπαραχτική. Με στοίχειωσε. Από εκείνη τη στιγμή βουίζει συνεχώς και μου «τρυπάει» το μυαλό. Αυτή την ίδια φωνή άκουσα σήμερα τα χαράματα μόλις ξάπλωσα. Με στοίχειωσε αυτή η φωνή. Όπως με στοίχειωσε και αυτή η εικόνα, του πνιγμένου μωρού από τη Συρία που έκανε το γύρο του κόσμου. Σε αυτή τη στάση ακριβώς κοιμάται η Μελίβοια. Και μόλις είδα αυτή την εικόνα, θάμπωσε το βλέμμα μου από τα δάκρυα. Ήταν σαν να έβλεπα το παιδί μου. Και αμέσως σκέφτηκα τον άμοιρο πατέρα. Γιατί μάνα δεν υπάρχει. Πήγε να το συναντήσει στον Παράδεισο μαζί με το άλλο του αδερφάκι. Τουλάχιστον δε θα είναι μόνο του.

Μπερδεμένες σκέψεις. Και πολλά ερωτηματικά. Και ανάμικτα συναισθήματα. Γιατί κανείς δεν κάνει τίποτα γαμώτο μου; Πόσο δύσκολο είναι να βάλουν πλοία να περάσει ο κόσμος απέναντι με ασφάλεια; Πόσο δύσκολο είναι να ανοίξουν τα σύνορα; Πόσο δύσκολο είναι να προσφέρουν τα στοιχειώδη; Όχι έτσι άτσαλα. ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ. ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΑ. Δεν αρκεί η ιδιωτική πρωτοβουλία. Η ιδιωτική πρωτοβουλία είναι πολύ σημαντική, είναι απαραίτητη, αλλά δεν αρκεί. Το πρόβλημα είναι τεραστίων διαστάσεων. Μιλάμε για ανθρωπιστική κρίση. Μα το πιο αυτονόητο ερώτημα είναι το ερώτημα ενός παιδιού: Γιατί δε σταματούν αυτόν τον πόλεμο αυτοί που τον ξεκίνησαν; Γιατί να παίζονται τόσες παιδικές ψυχές κορώνα-γράμματα; Ποιος είναι αυτός που ορίζει την τύχη ενός παιδιού; Όλα στο βωμό του χρήματος; Τι ξεφτίλα είναι αυτή! Πόσο, μα πόσο σκατόκοσμος αυτός που ζούμε! Όσο βλέπω αυτές τις εικόνες ντροπής, φωτογραφίες με άψυχα παιδικά κορμιά θύματα αυτού του παραλογισμού, τόσο τρελαίνομαι. Και αισθάνομαι φοβερές τύψειςπου τα δικά μου παιδιά έχουν την τύχη -γιατί περί τύχης πρόκειται- να μεγαλώνουν σε ένα ασφαλές περιβάλλον με όλα τα αγαθά που έχουν ανάγκη. Τύψεις που τα δικά μου παιδιά δεν αναγκάστηκα να τα βάλω σε μία βάρκα για να περάσουν…απέναντι. Τύψεις που κάποιοι σε αυτόν τον πλανήτη τυγχάνουμε καλύτερης μοίρας. Τύψεις που μπορώ να κάνω σχέδια για τη ζωή μου και το μέλλον μου, όταν αυτοί οι άνθρωποι δεν μπορούν να κάνουν σχέδια για την αυριανή μέρα. Τύψεις επειδή έχω τα αυτονόητα που αξίζει κάθε ανθρώπινο ον. Τύψεις που ζω σε μία χώρα δημοκρατική και ελεύθερη. Και που παρόλα τα στραβά και τα ανάποδά της, όσο και αν χαλιέμαι ώρες-ώρες, ξέρω ότι είναι επιλογή μου στο αν θα την αφήσω ή όχι. Επιλογή, ΟΧΙ εξαναγκασμός.

«…αφήνεις την πατρίδα
μόνο όταν η πατρίδα δε σε αφήνει να μείνεις.
κανένας δεν αφήνει την πατρίδα εκτός αν η πατρίδα σε κυνηγά
φωτιά κάτω απ΄ τα πόδια σου
ζεστό αίμα στην κοιλιά σου
δεν είναι κάτι που φαντάστηκες ποτέ ότι θα έκανες
μέχρι που η λεπίδα χαράζει απειλές στο λαιμό σου
και ακόμα και τότε ψέλνεις τον εθνικό ύμνο
ανάμεσα στα δόντια σου
και σκίζεις το διαβατήριό σου σε τουαλέτες αεροδρομίων
κλαίγοντας καθώς κάθε μπουκιά χαρτιού
δηλώνει ξεκάθαρα ότι δεν πρόκειται να γυρίσεις.
πρέπει να καταλάβεις
ότι κανένας δε βάζει τα παιδιά του σε μια βάρκα
εκτός αν το νερό είναι πιο ασφαλές από την ξηρά
κανένας δεν καίει τις παλάμες του
κάτω από τρένα, ανάμεσα από βαγόνια
κανένας δεν περνά μέρες και νύχτες στο στομάχι ενός φορτηγού
τρώγοντας εφημερίδες
εκτός αν τα χιλιόμετρα που ταξιδεύει
σημαίνουν κάτι παραπάνω από ένα ταξίδι.
κανένας δε σέρνεται
κάτω από φράχτες
κανένας δε θέλει να τον δέρνουν
να τον λυπούνται
κανένας δε διαλέγει τα στρατόπεδα προσφύγων
ή τον πλήρη σωματικό έλεγχο σε σημεία
όπου το σώμα σου πονούσε
ή τη φυλακή,
επειδή η φυλακή είναι ασφαλέστερη
από μια πόλη που φλέγεται…»

[Ολόκληρο το ποίημα «Home» της Warsan Shire, μπορείτε να το διαβάσετε στα αγγλικά εδώ]

Αισθάνομαι πολύ μικρή και ανίκανη μπροστά σε όλη αυτή τη δολοφονία που συμβαίνει έξω από το κατώφλι μου. Θέλω να βοηθήσω, αλλά ξέρω ότι η δική μου βοήθεια είναι σταγόνα στον ωκεανό. Και αισθάνομαι άσχημα για αυτό. Θα μου πεις, και τι να κάνεις; Δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο παρά να βάλεις τη σταγόνα σου. Το δικό σου λιθαράκι.  Όμως οι ΜΚΟς, η τοπική κοινωνία ειδικά της παραμεθορίου που της έχει πέσει όλο το βάρος της υποδοχής και βοηθάνε ο καθένας με τον τρόπο του, οι εθελοντές γιατροί, εσείς-εμείς-όλοι μας που στέλνουμε ό,τι μπορούμε για να βοηθήσουμε,  αρκούμε; Το κύμα προσέλευσης είναι τεράστιο, το πρόβλημα παραμένει τεράστιο και ΑΛΥΤΟ. Και όσο σκέφτομαι ότι ο χειμώνας δεν έχει μπει ακόμη για τα καλά, όσο σκέφτομαι ότι ο φετινός χειμώνας θα είναι πολύ βαρύς από τις προγνώσεις που ακούω και ότι μέχρι τώρα έσωζαν ζωντανούς, από εδώ και πέρα πολύ φοβάμαι ότι θα μεταφέρουν πτώματα. Δεν μπορώ να βλέπω άλλα παιδικά κορμάκια θαλασσοπνιγμένα. Δεν μπορώ να βλέπω άλλες τέτοιες εικόνες.

Τις προάλλες που ξεκαθάρισα τις ντουλάπες, κάλεσα τη Δάειρα να με βοηθήσει. Μπορεί να είναι τεσσάρων, όμως κρίνω ότι είναι αρκετά μεγάλη και αρκετά έξυπνη να καταλάβει κάποια πράγματα. Της εξήγησα για τα παιδάκια που δεν είναι τόσο τυχερά όσο εκείνη και η αδερφούλα της. Που υπάρχουν κακοί άνθρωποι που τους γκρεμίζουν τα σπίτια, που τους κυνηγάνε να τους σκοτώσουν, που δεν έχουν σχολεία, δεν έχουν παιχνίδια, δεν μπορούν να παίζουν ελεύθερα…και η μαμά τους και ο μπαμπάς τους τα πήραν να φύγουν μακριά για να σωθούν. Και μπήκαν σε βάρκες και κάποια παιδάκια πνίγηκαν ενώ όσο κατάφεραν να σωθούν είναι βρεγμένα και χρειάζονται ρούχα και για αυτό εμείς μαζεύουμε από τα δικά μας και τους στέλνουμε. Με βοήθησε το κοριτσάκι μου να τα οργανώσουμε σε ομαδούλες και κάποια στιγμή είχαμε τον εξής διάλογο:

– Μαμά, ξέρεις ε; Στενοχωριέμαι που δε θα ξαναδώ αυτά τα ρούχα της Μελίβοιας (προφανώς δε θυμάται ότι τα φορούσε και αυτή πριν την αδερφούλα της).
– Και εγώ στενοχωριέμαι μωρό μου, γιατί με αυτά τα ρουχαλάκια σας θυμάμαι και εσένα και τη Μελίβοια μωράκια και όσο να’ναι, έχω δεθεί μαζί τους.
– Όμως μαμά, πρέπει να τα δώσουμε γιατί αυτά τα παιδάκια θα κρυολογήσουν. Και μπορεί να πεθάνουν. Και όταν το σκέφτομαι αυτό, δε στενοχωριέμαι, γιατί αυτό που κάνουμε είναι πολύ σημαντικό. Και αν θέλουμε μπορούμε να πάμε να αγοράσουμε ίδια ρούχα.

Και χθες, κάποια στιγμή στο άσχετο μου λέει:

– Μαμά, σε αγαπώ πολύ.
– Και εγώ μωρό μου.
– Εγώ σε αγαπώ πιο μακριά και από το φεγγάρι. Πιο πολύ και από την τελευταία πόλη της Ελλάδας. Μαμά, μπορούμε να φύγουμε από την Ελλάδα;
– Και που να πάμε;
– Να πάμε να βρούμε αυτά τα παιδάκια που δεν έχουν ρούχα για να τους τα δώσουμε. Να πάμε στη χώρα τους. Όμως πώς θα πάμε; Είναι πολύ μακριά. Με αεροπλάνο θα πάμε;
– ………………………..

Δεν ξέρω γιατί έγραψα αυτή την ανάρτηση. Δεν ξέρω αν έχει νόημα. Μπερδεμένες σκέψεις άτσαλα διατυπωμένες χωρίς συνοχή. Ίσως φανεί και ως παραλήρημα. Ίσως το μόνο που κατάφερα είναι να ξεφορτιστώ για λίγο. Για λίγο μόνο. Μέχρι να ξαναδώ κάποια νέα εικόνα που θα μου χαλάσει την ψυχολογία.

Δεν καταλαβαίνω γιατί συμβαίνει όλο αυτό. Η ανθρώπινη ζωή δεν έχει καμία σημασία; Πώς κάποιοι άνθρωποι επιτυχχάνουν την προσωπική τους «ολοκλήρωση» πάνω σε πτώματα μωρών και μικρών παιδιών; Πώς μπορούν οι απανταχού ιθύνοντες αυτής της τραγωδίας να σκεπάζουν τα παιδιά τους με τα παπλωματάκια τους κάθε βράδι, όταν για κάποια παιδάκια η Μεσόγειος έγινε το νεκροκρέβατό τους φέτος; Πώς μπορούν να φιλάνε χαρούμενοι τα παιδιά τους όταν άλλες μάνες τα νεκροφιλούν και ευθύνονται ΑΥΤΟΙ για αυτό; Πώς κοιμούνται ήσυχοι τα βράδια;

Ντροπή και αίσχος αισθάνομαι. Θλίψη και οργή. Μα περισσότερο οργή.

«Αν έστω και ένα παιδί σε κάποια άκρη του κόσμου πεθαίνει από την πείνα ή από τον πόλεμο, τότε ο πολιτισμός μας έχει αποτύχει οικτρά» είχε πει κάποτε ο Καζαντζάκης. Δυστυχώς, είμαστε αποτυχημένοι ως ανθρώπινο είδος, δάσκαλε. Πολύ αποτυχημένοι.

Κρατώ για το τέλος έναν αγαπημένο στίχο του Φίλιππου Πλιάτσικα:
«…αν θα μπορούσα τον κόσμο να άλλαζα, θα ξαναέβαφα γαλάζια τη θάλασσα».

Ναι. Αυτό θα έκανα.

Πηγή: www.mylovablebaby.com

Το πιο λαχταριστό θεματικό πάρκο της Ελλάδας έρχεται τον Νοέμβριο στην Αθήνα. Η δημιουργική και καλλιτεχνική ομάδα της HELEXPO προετοιμάζει με πυρετώδεις ρυθμούς τις εντυπωσιακές κατασκευές του παραμυθένιου «Εργοστασίου και Μουσείου Σοκολάτας» που καταλαμβάνουν περισσότερα από 3.500 τετραγωνικά μέτρα.

Καταρράκτης και σιντριβάνια σοκολάτας, γιγαντιαία σοκολατάκια, αλλά και μπισκότα. Αυτές είναι μερικές μόνο από τις απολαυστικές εκπλήξεις που επιφυλάσσουν οι ήρωες του παραμυθένιου εργοστασίου σοκολάτας στους τυχερούς επισκέπτες. Τα παραπάνω είναι μία μόνο ενδεικτική πρόγευση της αποκαλυπτικής περιήγησης στους δρόμους του κακάο, στη ζούγκλα του Αμαζονίου και στον πολιτισμό των Αζτέκων στο «Εργοστάσιο και Μουσείο Σοκολάτας».

Διαδραστικό και πρωτότυπο το θεματικό πάρκο, απευθύνεται σε επισκέπτες κάθε ηλικίας. Θα λειτουργήσει στο εκθεσιακό Κέντρο HELEXPO MAROUSSI, στη Λεωφόρο Κηφισίας, από 7 Νοεμβρίου 2015 έως 21 Φεβρουαρίου 2016, θα είναι δηλαδή εδώ καθ’ όλη την περίοδο των Χριστουγέννων!

Οι διοργανωτές τονίζουν ότι το, εκ των πραγμάτων, εξωτικό ταξίδι στο σοκολατένιο όνειρο συνδυάζει αριστοτεχνικά την ψυχαγωγία με την εκπαίδευση, ενώ παράλληλα απαντά πειστικά στο εύλογο ερώτημα: Γιατί να επισκεφθούμε το Εργοστάσιο και Μουσείο Σοκολάτας;

Ανάμεσα στα κυριότερα επιχειρήματα ξεχωρίζουν τα εξής:
– Στο Μουσείο του Κακάο και της Σοκολάτας μαθαίνετε τα πάντα για το εξωτικό κακαόδεντρο και βλέπετε αληθινά δείγματα καρπού και σπόρων.
-Στον Ναό των Αζτέκων ανακαλύπτετε τους θρύλους, τις παραδόσεις και τον πολιτισμό των ινδιάνων, αλλά και τις απίθανες ιστορίες του κακάο.
-Στη Ζούγκλα του Αμαζονίου σας περιμένει μια ξεχωριστή βιωματική εμπειρία και ξενάγηση, στην μικρή, «πραγματική» ζούγκλα με την αποπνικτική υγρασία και την τροπική ζέστη που δημιουργούν οι συνθήκες προσομοίωσης.
-Στην ξύλινη Καλύβα του Αμαζονίου ταξιδεύετε, με σύγχρονα τεχνολογικά μέσα και αφηγητή τον αγαπημένο ηθοποιό Θανάση Τσαλταμπάση, στους δρόμους του κακάο και της σοκολάτας στην Ευρώπη.
-Στο Εργαστήρι Σοκολάτας συμμετέχετε στα διάφορα στάδια παραγωγής (με το εκπληκτικό διαδραστικό εργαστήρι για παιδιά) και συσκευασίας σοκολάτας και φυσικά… δοκιμάζετε!
-Στο Εργαστήρι Μπισκότου παρακολουθείτε τη διαδικασία παραγωγής και τον ευφάνταστο σεφ να δημιουργεί τα πιο μαγικά μπισκότα!
-Στο Εργαστήρι Γάλακτος φωτογραφίζεστε στο παραμυθένιο σκηνικό της μικρής φάρμας.
-Στον Ποιοτικό Έλεγχο, στο χημείο του Εργοστασίου και με τη βοήθεια του «μαγικού» επιστήμονα, μαθαίνετε τι πρέπει να προσέχετε ως καταναλωτές και παρακολουθείτε ένα εντυπωσιακό «σοκολατένιο» πείραμα.
-Με τη Μηχανή του Χρόνου, μέσα από έναν δαιδαλώδη, παιχνιδιάρικο Λαβύρινθο, μεταφέρεστε στο σύμπαν και στις εποχές που ταξίδεψε διαχρονικά η σοκολάτα.
-Στον χώρο με το «μεγάλο μυστικό», σας περιμένει ο μεγαλύτερος Καταρράκτης Σοκολάτας της Ευρώπης όπου 1.200 λίτρα πραγματικής, λιωμένης σοκολάτας ρέουν μπροστά στα μάτια σας!
-Στην Αίθουσα Εκπαίδευσης μαθαίνετε, με διασκεδαστικό τρόπο, το σωστό βούρτσισμα των δοντιών, αλλά και σημαντικές λεπτομέρειες για την στοματική υγιεινή.
-Στη Choco Αrt, σε έναν διαφορετικό χώρο πολιτισμού και τέχνης, θαυμάζετε γλυπτά, πίνακες ζωγραφικής, έργα τέχνης, έκθεση φωτογραφίας και comics με θέμα τη σοκολάτα.
-Στους πολλούς χώρους Φωτογράφισης μπορείτε να απαθανατίσετε την επίσκεψή σας με επαγγελματικές αναμνηστικές φωτογραφίες!
-Στο Εργαστήρι Καραμέλας παρακολουθείτε την χειροποίητη παραγωγή και δοκιμάζετε «φρέσκια» καραμέλα!

Το συναρπαστικό ταξίδι στο «Εργοστάσιο και Μουσείο Σοκολάτας», ολοκληρώνεται με μίνι show γευσιγνωσίας που περιλαμβάνει εξαιρετικά σοκολατάκια και επιλεγμένες γεύσεις απ’ όλον τον κόσμο. Δοκιμάζετε, αναγνωρίζετε τα υλικά και… βραβεύεστε ως «Ειδικός Σοκολατογευσιγνώστης» (μόνο για ενήλικες)!

To «Εργοστάσιο και Μουσείο Σοκολάτας» λειτουργεί υπό την αιγίδα του ΕΟΤ, της Περιφέρειας Αττικής και του Δήμου Αμαρουσίου. Στο Εργοστάσιο λειτουργούν τμήματα με διάφορα θεματικά εργαστήρια (workshops), ενώ το ποικίλο πληροφοριακό υλικό του Μουσείου είναι προσβάσιμο στα Ελληνικά, στα Αγγλικά καθώς και στην νοηματική γλώσσα αλλά και σε άλλες γλώσσες μετά από συνεννόηση. Όλοι οι χώροι του «Εργοστασίου και Μουσείου Σοκολάτας» είναι προσβάσιμοι σε άτομα με κινητικά προβλήματα.

Εγκαίνια: 7 Νοεμβρίου 2015.
Λειτουργία: μέχρι 21 Φεβρουαρίου 2016.

Ωράρια λειτουργίας
Καθημερινά: 9:00 – 19:00 /Σάββατο: 11:00 – 21:00 & /Κυριακή 11:00 – 19:00

Τιμές Εισιτηρίων
Γενική είσοδος: 7,00 €/άτομο
Πολύτεκνοι /ΑΜΕΑ : 5,00€/άτομο
Οικογενειακό εισιτήριο (3 & 4 άτομα): 20,00€, (2 γονείς με 2 παιδιά ή 2 γονείς με ένα παιδί).
Σχολεία και Γκρουπ: 5,00€/άτομο.

Πληροφορίες: τηλ. 210 6168458
Για επισκέψεις σχολείων – ομαδικές κρατήσεις: τηλ. 210 6168456 -7

Helexpo Maroussi – Διεθνές Εκθεσιακό Κέντρο
Λεωφ. Κηφισίας 39 – ΤΚ 15123 ΜΑΡΟΥΣΙ

Πηγή:in.gr

Διαβάστηκε εδώ; www.babyads.gr

Χρήστο Μήτση

Επιτυχημένη μεταφορά του διάσημου κόμικς του Τσαρλς Σουλτς, η οποία αποτυπώνει εύστοχα το αντισυμβατικό πνεύμα και το ιδιότυπο χιούμορ του.

Αν εξαιρέσει κάποιος τους υπερήρωες, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι τα «Πίνατς», οι περιπέτειες του Τσάρλι Μπράουν και της παρέας του δηλαδή, είναι ίσως το διασημότερο κόμικς του προηγούμενου αιώνα. Διά χειρός Τσαρλς Σουλτς, ξεκίνησαν να δημοσιεύονται τον Οκτώβριο του 1950 σε εννιά αμερικανικές εφημερίδες ως ασπρόμαυρο καθημερινό γελοιογραφικό κόμικς τεσσάρων καρέ (επηρεασμένο από το Γιονκόμα στιλ των γιαπωνέζικων manga ), για να εξελιχθούν γρήγορα σε αναπόσπαστο κομμάτι 2.600 εντύπων και απόλαυση 355 εκατομμυρίων αναγνωστών σε 75 χώρες.

Ακολούθησε μια ανάλογα επιτυχημένη τηλεοπτική καριέρα, μουσικές ηχογραφήσεις, θεατρικά μιούζικαλ, κάθε λογής merchandise, ακόμα και θεματικά πάρκα. Έτσι, αν και ο πρωτότυπος κύκλος των «Πίνατς» έκλεισε το 2000 (συνεχίζεται φυσικά από τους επιγόνους του δημιουργού ), το λιτό σχεδιαστικό στιλ, μα κυρίως το αντισυμβατικό χιούμορ, οι ζωντανοί, πρωτότυποι χαρακτήρες και το υπόγεια κριτικό πνεύμα του Σουλτς απέναντι στο American success story επηρέασαν καθοριστικά όχι μόνο την 9η τέχνη, αλλά και ολόκληρη τη σύγχρονη ποπ κουλτούρα.

Η συντομία των επεισοδίων και η έλλειψη (πολλών ) διαλόγων που χαρακτηρίζουν το strip δυσκόλεψαν την κινηματογραφική μεταφορά του, με δύο συμπαθή animation του Μπιλ Μελέντεζ –που δανείζει εδώ, μετά θάνατον (! ), τη φωνή του στους Σνούπι και Γούντστοκ– πριν από τέσσερις και πλέον δεκαετίες να ξεχωρίζουν από τις πέντε συνολικά προσπάθειες.

Να όμως που οι παραγωγοί της «Εποχής των Παγετώνων», η οικογένεια Σουλτς (ο γιος Κρεγκ και ο εγγονός Μπράιαν ) ως σεναριογράφοι και ο σκηνοθέτης του «Χόρτον» κατάφεραν να στήσουν πρώτα ένα συμπαγές στόρι (ο ατζαμής, συνεσταλμένος Τσάρλι Μπράουν ερωτεύεται την καινούργια συμμαθήτριά του και με τη βοήθεια του πιστού σκύλου του Σνούπι προσπαθεί να βρει τρόπο να την πλησιάσει ) και κατόπιν μια ευφυώς διασκεδαστική ταινία, η οποία αποτυπώνει εύστοχα το στακάτο χιούμορ, την υποδειγματικά ακριβή περιγραφή της παιδικής ψυχολογίας και την cool σατιρική ματιά του αριστουργηματικού κόμικς. Ποτέ η ιστορία ενός γεννημένου loser (η απόλυτη αμερικανική προσβολή ) δεν ήταν τόσο απολαυστική. Η ταινία προβάλλεται σε 2D και 3D, αποκλειστικά μεταγλωττισμένη.

ΗΠΑ. 2015. Διάρκεια: 93΄. Διανομή: ODEON.

Πηγή: www.athinorama.gr