Σαν χθες θυμάμαι που την πήρα στο σπίτι από το μαιευτήριο, την κράταγα και έλεγα γεννήθηκε το νέο μοντέλο, η miss κόσμος και ας μου έλεγαν όλοι «κόψε κάτι δεν βλέπεις το αυτάκι πως πετάει;» Εννοείται πως δεν έβλεπα τίποτα.

Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα στον παιδικό. Προετοιμασμένη και εγώ για κλάματα, για υστερίες, για αγκαλιές. Και όταν απλά μπήκε μέσα και έπαιξε με τα παιδιά, έκλαιγα εγώ η τρελή η μάνα γιατί σκέφτηκα πως για να μην με ζητάει δεν πέρναγε καλά με μένα.

Θυμάμαι να τρώω τα νύχια από το άγχος αν θα τα καταφέρει στον αγώνα κολύμβησης, όχι γιατί ήθελα ντε και σώνει να πάρει μετάλλιο, αλλά για να μην μου στεναχωρεθεί.

Να μην μιλήσω για την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο που νόμιζα πως όλοι μικροί – μεγάλοι, μαθητές – καθηγητές θα ήταν εναντίον της.

Θυμάμαι τους πρώτους καβγάδες… Αχ παναγία μου αυτή δεν ήταν η κόρη μου ο σατανάς με φούστα και all star ήταν!

Οι τσιρίδες μπορεί κάποιος να μου πει γιατί γίνονται; Που ωφελούν και γιατί δυναμώνουν ένταση στα καλά καθούμενα;

Την έβλεπα να ετοιμάζεται να βγει ραντεβού πρώτη φορά, να με ρωτάει αν είναι όμορφη ….. Θεά είσαι μωρό μου.

Θυμάμαι τα πρώτα κλάματα της εφηβείας για κάποιο αγόρι. Τι τρυφερές και επώδυνες στιγμές έχουμε ζήσει και εμείς οι μάνες! Τι να πρωτοπείς για να παρηγορήσεις το παιδί σου, που και να τα πεις, αυτή την φίλη της θα ακούσει.

Γιατί είπαμε, εμείς δεν ξέρουμε, και ακούς φυσικά «Αχ βρε μαμά, αυτά ήταν στην δική σου εποχή».

Τα πρώτα ξενύχτια για έξοδο, τι αγωνία θεέ μου, την αϋπνία που έχω περάσει ούτε όταν είχε κολικούς.

Θυμάμαι την αγωνία της μπαίνοντας στο Λύκειο – μαμά θα τα καταφέρω; – την προσπάθεια, τα ξενύχτια πάνω στο γραφείο της.

Και εγώ να τρώγομαι μέσα μου. Αξίζει το κοριτσάκι μου να τα περνάει όλα αυτά; (απάντηση ακόμα δεν έχω). Θυμάμαι φυσικά με περίσσια περηφάνια το κλάμα που έριξα όταν επιτέλους κατάφερε τον στόχο της και μπήκε στο πανεπιστήμιο. Τα μάτια της έλαμπαν!

Από όλες τις φάσεις της ζωής της, αυτό που μου έχει μείνει με μία πικρία είναι η εφηβεία, διότι εκεί αισθάνθηκα πως την έχανα – απομακρυνόμασταν.

Δεν μου μίλαγε, κλεινόταν στο δωμάτιό της με τις ώρες, μου φώναζε, τσακωνόμασταν συνεχώς. Άσχημη περίοδος τότε που την πέρναγα, όχι όταν την θυμάμαι.

Μια ωραία μέρα έρχεται, με κοιτάει, μου μιλάει και εγώ της λέω «Βρε καλώς το κοριτσάκι μου, καλώς ήρθες πάλι κοντά μου». Απόρησε, αλλά είχα πλέον καταλάβει πως το μικρό μου κοριτσάκι έφυγε από την εφηβεία και μου γύρισε σαν το μεγάλο κοριτσάκι μου.

Απολαύστε όσο μπορείτε αυτή την περίοδο, προσπαθήστε να γελάσετε με τα μικρά παιδάκια σας που προσπαθούν να δείξουν τα μεγάλα.

Φάση είναι και περνάει.

Χρύσα Ε.

Πηγή: efiveia.gr