Ένα βίντεο που είναι ένα «γράμμα αγάπης στη μαμά» που μία κόρη δεν έγραψε ποτέ. Περιγράφει με μοναδικό τρόπο την ξεχωριστή σχέση που υπάρχει μεταξύ μίας μαμάς και της κόρης της. Τις πολύτιμες στιγμές και τις δύσκολες στιγμές.
Αφιερωμένο σε όλες τις μαμάδες του κόσμου.
Δεν είμαι γιατρός, απλά καταθέτω βιωματικά την δική μου εμπειρία στο θέμα της εξωσωματικής γονιμοποίησης.
Εν έτη 2015 και οι πληροφορίες που μπορεί να έχει ένα ζευγάρι γι’αυτό το θέμα είναι λίγες και σκόρπιες, με αποτέλεσμα το ίδιο το ζευγάρι πρώτα από όλα να πρέπει να συλλέξει όσες περισσότερες μπορεί για να ξεκινήσει από κάπου. Το Α και το Ω είναι ο γιατρός που θα επιλέξει και συνεπώς η κλινική, αυτό πρέπει να είναι και το πρώτο βήμα. Καλό είναι να έχει μάθει πληροφορίες το ζευγάρι για την διαδρομή και το έργο του γιατρού, όπως αν είναι δυνατόν να μάθει και από ανθρώπους που έχουν ήδη μπέι στην διαδικάσια αυτή.
Αφότου γίνει η πρώτη επίσκεψη με τον γιατρό και διαπιστωθεί ότι το ζευγάρι πρέπει να ξεκινήσει διαδικασίες εξωσωματικής γονιμοποίησης (γιατί η υπογονιμότητα μπορεί να οφείλεται και σε ποιό απλούς παράγοντες). Tο 2ο βήμα είναι ο προγενετικός έλεγχος – μια σειρά εξετάσεων που πρέπει να υποβληθεί το ζευγάρι, και η οποία λίστα έχει δωθεί από τον γιατρό (η πρώτη εικόνα ήταν σαν γρίφος για μένα γιατί οι εξέτάσεις ήταν πολλές και κάποιες έπρεπε να γίνουν σε συγκεκριμένες μέρες του κύκλου -μου πήρε ένα 2μηνο περίπου να τις ολοκληρώσω κι αυτό γιατί κάποιες από αυτές έπρεπε να γίνουν μάκρυα από το μέρος μου γιατί δεν υπήρχαν εξειδικευμένα κέντρα). Το 3ο βήμα είναι η θεραπεία με τις ορμόνες.
Στο τέλος των εξετάσεων μιλάς με τον γιατρό σου και ορίζεται ημερομηνία για την αρχή της θεραπείας (ήταν 21 ημέρες μετά τον κύκλο μου εκείνο το μήνα η 1η ένεση) όσο διαρκούν οι ενέσεις παράλληλα κάνεις υπερήχους για να παρακολουθείς τα ωάρια και αιματολογικές εξετάσεις για να βλέπεις την άνοδο της οιστραδιόλης και προγεστερόλης στον οργανισμό σου, σύμφωνα με ότι σου έχει πεί ο γιατρός. Αυτή η διαδικασία κρατάει μέχρι να είναι έτοιμα τα ωάρια ώστε να μπορέσουν με μια διαδικασία να στα πάρουν και να τα γονιμοποιήσουν.
Το 4ο βήμα είναι η πρόσκληση του γιατρού για την αρχή της διαδικασίας (Δευτέρα με είδε ο γιατρός,Τετάρτη με μια απλή μέθη πήρε τα ωάρια, παράλληλα ο σύζυγος είχε δώσει γεννετικό υλικό την ίδια μέρα), η διαδικασία κράτησε 10 λεπτά και αλλά 20 λεπτά μέχρι να ελέγξουν αν έχεις επανέλθει από την μέθη. Το 5ο και σημαντικότερο βήμα είναι το τηλέφώνημα του γιατρού για την ακριβή μέρα και ώρα της εμβριομεταφοράς, η οποία διαρκεί λίγα λεπτά χωρίς κανένα πόνο.
Το 6 βήμα είναι η ξεκούραση της μέλλουσας μητέρας και οι 14 ημέρες αναμονής μέχρι την πρώτη χοριακή, το προηγούμενο διάστημα χορηγείτε ανάλογη θεραπεία. Το 7ο βήμα είναι είναι το απότέλεσμα της 1ης χοριακής που αν και μπορεί να είναι ανεβασμένο μετά από 10 ημέρες επαναλάμβάνεται γιατί μπορεί να έχει ανέβει απλά και μόνο από τα φάρμακα. Το 8ο βήμα είναι σχεδόν μετά από 1 μήνα το 1ο υπερηχογράφημα που αυτό θα δείξει πραγματικά το αποτέλεσμα της όλης διαδικάσίας.
Μετά από όλα αυτά, κι αν όλα έχουν πάει καλά ο γιατρός σε παρακολουθεί σχεδόν μέχρι και τον 3ο μήνα, από εκεί και πέρα η εγκυμοσύνη συνεχίζεται κανονικά όπως και μιας φυσιολογικής σύλληψης.
Κλείνοντας θα ήθελα να πώ σε όσους ανθρώπους έχουν την επιθυμία για ένα μωρό, να μην σκεφτούν το μεγάλο διάστημα που διαρκεί η διαδικάσια, ούτε σε κάποια εμπόδια που θα βρούν, ούτε σε αρνητικά συναισθήματα που θα προκείψουν (θυμό,απογοήτευση κ.τ.λ). Αξίζει το κόπο !!!
Ε.
Πηγή: epaggelmagynaika.gr
Γράφει στο efiveia.gr η Ελένη
Γράφω αυτό το κείμενο ως μαμά σήμερα, αλλά θυμούμενη τα δικά μου εφηβικά χρόνια. Δεν μπορώ να πω ότι ήταν άσχημα, παρόλο που οι γονείς μου ήταν χωρισμένοι. Έμαθα μάλιστα να ζω έτσι, αφού χώρισαν όταν εγώ ήμουν μόνο 2 ετών. Δηλαδή το φυσιολογικό για μένα ήταν να ζω με τη μαμά μου και τη γιαγιά μου και όχι με τους δυο μου γονείς. Επιπλέον, η γυναίκα του μπαμπά μου (δεν μου αρέσει η ονομασία μητριά, παραπέμπει στο παραμύθι που όλοι ξέρουμε, στο οποίο η μητριά είναι κακή) ήταν πάντα πολύ καλή με μένα και μάλιστα τη θεωρούσα – και ακόμα τη θεωρώ – φίλη μου. Με πρόσεχε, μου μάθαινε πολλά, συζητούσε μαζί μου.
Λογικά λοιπόν, τα χρόνια της δικής μου εφηβείας ήταν φυσιολογικά. Μέχρι που μπήκε στη ζωή της μαμάς μου ένας άλλος άνδρας. Όχι γιατί έκανε η μητέρα μου σχέση, κάθε άλλο, αυτό το ήθελα πολύ, για να τη δω πάλι να γελάει. Το πρόβλημα ήταν ο συγκεκριμένος άνδρας. Δεν ήταν αυτός που έδειχνε μπροστά σε όλους. Είχε και ένα άλλο πρόσωπο, ένα πρόσωπο που μόνο εγώ είχα την ατυχία να γνωρίσω…
Χήρος, με δυο παιδιά, θα περίμενε κανείς να είναι ο πιο γλυκός άνθρωπος του κόσμου, που είχε τη θέληση και την ανάγκη να ξαναφτιάξει τη ζωή του, όπως εξάλλου και η μαμά μου. Αυτό όμως που ζητούσε ήταν κάτι παραπάνω από εκείνη και τη συντροφικότητα της. Ήθελε κι εμένα!
Όταν λοιπόν γύρναγε η μαμά μου την πλάτη, εκείνος άπλωνε το χέρι του και με χάιδευε σε «απαγορευμένα» σημεία. Όταν η μητέρα μου ήταν στη δουλειά και εγώ στο σπίτι – το σχολείο τότε ήταν και απογεύματα – εκείνος ερχόταν στο σπίτι. Θυμάμαι μια φορά χαρακτηριστικά, που μόλις είχα βγει από το μπάνιο όταν το κουδούνι χτύπησε. Τυλίχτηκα λοιπόν με μια πετσέτα και άνοιξα. Αυτός χαμογελώντας άρχισε να με φιλάει στο λαιμό. Ευτυχώς δεν προχώρησε ούτε με πίεσε όταν απομακρύνθηκα.
Η κατάσταση αυτή συνεχίστηκε για καιρό, αφού εγώ δεν μιλούσα. Γιατί; Διότι νόμιζα ότι αν της έλεγα τι συνέβαινε, θα τους χάλαγα τη σχέση. Το μυστικό όμως μαθεύτηκε. Από παιδί είχα τη συνήθεια να γράφω είτε ποιήματα, είτε κείμενα απλά για κάτι που με απασχολούσε. Το έβλεπα σαν διέξοδο όταν ήταν κάτι που δεν μπορούσα να πω σε κανένα ή δεν μπορούσα να διαχειριστώ. Έτσι έγραψα και γι’ αυτό μου το πρόβλημα. Μετά από λίγο καιρό αυτό το χαρτί το βρήκε η μαμά μου. Την ίδια μέρα χώρισε.
Μέσα στην ατυχία μου λοιπόν ήμουν τυχερή. Η ζημιά δεν ήταν μεγάλη, αφού δεν έγινε τελικά κάτι ανεπανόρθωτο. Όμως οι σκηνές δεν θα σβηστούν ποτέ από το μυαλό μου. Είμαι 38 ετών σήμερα και ακόμη δυσκολεύομαι να εμπιστευτώ και να αφεθώ, και κυρίως σε άνδρες.
Σε όλες τις μαμάδες λοιπόν που είναι χωρισμένες και έχουν κορίτσια: Μη φοβάστε να ξαναφτιάξετε τη ζωή σας. Να έχετε όμως πάντα τα μάτια σας ανοιχτά. Ο σύντροφός σας μπορεί να είναι ο καλύτερος του κόσμου. Όμως καλό είναι να είστε κάτι παραπάνω από σίγουρες για το ποιος θα ζήσει όχι μόνο με εσάς, αλλά και με την κόρη σας.
Ελένη
Πηγή: efiveia.gr
Όταν έμαθα ότι ήμουν έγκυος, δεν προσευχόμουν να γεννήσω ένα όμορφο μωρό. Αυτό ίσως το ονειρευόμουν, αλλά το μόνο πράγμα που με απασχολούσε ήταν να γεννήσω ένα υγιές παιδί. Έτρεμα στη σκέψη ότι μπορεί το μωράκι μου να είχε αυτισμό, σπαστικότητα, νοητική στέρηση. Έτρεμα, γιατί έχω ζήσει από κοντά τον πόνο της μάνας που κλαίει μερόνυχτα για τον ρατσισμό που δέχεται το παιδάκι της. Οικογένειες διαλύονται γιατί δεν αντέχουν το βάρος… Παιδιά ζουν σαν μπαλάκια, πότε στο ένα ίδρυμα και πότε στο άλλο γιατί δεν τα δέχονται στα σχολεία. Άνθρωποι τους συμπεριφέρονται σαν μιάσματα, σχεδόν τους φοβούνται και τους απεχθάνονται…
Κάθε φορά που συναντώ μαμάδες με αυτιστικά παιδάκια, διαλύομαι. Πώς να περιγράψεις τον πόνο τους; Πώς να τον νιώσεις τη στιγμή που το δικό σου παιδί χαίρει άκρας υγείας, παίζει με τα υπόλοιπα παιδάκια στην παιδική χαρά, πάει καθημερινά στο σχολείο…
Αυτές οι μαμάδες, είναι σύγχρονες ηρωίδες και σε αυτές τις μαμάδες είναι αφιερωμένο το σημερινό μου post.
Αυτό που θα διαβάσετε, είναι το γράμμα που έγραψε η Κατερίνα για την καλή της φίλη που αγωνίζεται να μεγαλώσει αξιοπρεπώς το αυτιστικό παιδί της. Η Κατερίνα δεν είναι δημοσιογράφος, ούτε συγγραφέας. Όμως θα εκπλαγείτε με το συγκινητικό γράψιμό της, με την αληθινή της γραφή που ξεχειλίζει σε περιγραφικότητα και συναίσθημα.
Κατερίνα, σ’ ευχαριστώ γι’ αυτό που διάβασα!
«Όταν ήμουν στην Έκτη Δημοτικού έγινε κάτι μαγικό! Γνώρισα τον Τάκη! Ο Τάκης ήταν ένα παιδί με ειδικές ανάγκες, κάποια χρόνια μεγαλύτερός μου. Ήταν η μασκότ της περιοχής με την κακή, κάκιστη έννοια… Τα παιδιά τον κορόιδευαν, οι μεγάλοι τον κορόιδευαν, όλοι τον κορόιδευαν και τον περιγελούσαν κι έκαναν πλάκα με τον Τάκη.
Με τον τρόπο που μιλούσε ή προσπαθούσε να μιλήσει, με τις άναρθρες κραυγές του, με τις άτσαλες κινήσεις και τους μανιερισμούς του, με το γέλιο του και το ορθάνοιχτο στόμα του. Κι εκείνος γελούσε ακόμη περισσότερο προκαλώντας ακόμη περισσότερο τις κοροϊδίες και τα πειράγματα.
Ήταν η πρώτη ημέρα στην Έκτη τάξη και θυμάμαι την μαμά του Τάκη να τον κρατά από το χέρι ολόκληρο άντρα και να μιλά με το δάσκαλο.
Έκλαιγε, έκλαιγε γοερά και θυμάμαι μια φράση που άκουσα στα κλεφτά «Θα γονατίσω εδώ μπροστά σας, να σας φιλήσω τα πόδια. Σας ικετεύω, σας παρακαλώ, σας παρακαλώ». Δεν το ήξερα τότε, μα έβλεπα μια Ικέτιδα…
Αμέσως μετά ο Τάκης μπήκε στην τάξη με το δάσκαλο κι έγινε χαμός. Γέλια, φωνές, λες κι ήρθε το τσίρκο… Ο δάσκαλος δεν μας μάλωσε, δεν είπε τίποτε. Έβαλε τον Τάκη να καθίσει στο πρώτο θρανίο και μας ανακοίνωσε πως κάθε λίγες ημέρες ένα νέο παιδί από όλους εμάς θα καθόταν δίπλα στον Τάκη και θα είχε την ευθύνη του, έτσι ώστε ο Τάκης να μη χάνει τα μαθήματα, να βρίσκει τα μολύβια και να μαζεύει τα πράγματά του, να έχει βοήθεια στο διάβασμα…
Φρίξαμε! Θα καθόμασταν μαζί με τον Τάκη; Μα ο Τάκης έχει σάλια. «Θα του μάθετε να τα σκουπίζει!», μας είπε ο δάσκαλος. Μα ο Τάκης μας πειράζει, μας χτυπάει, μας ενοχλεί. «Θα σταματήσετε να τον πειράζετε, να τον χτυπάτε, να τον ενοχλείτε!», έλεγε εκείνος. Μα ο Τάκης δεν ξέρει να διαβάζει καν! «Θα τον βοηθήσετε εσείς, να μάθει να διαβάζει!».
Κι έτσι η τάξη στην Έκτη Δημοτικού εκείνη την αξέχαστη χρονιά… ανέλαβε τον Τάκη. Κάθισα κι εγώ μαζί του σαν ήρθε η σειρά μου και τον θυμάμαι τόσο χαρούμενο και γελαστό, τόσο γενναιόδωρο για τη βοήθεια, τόσο αγωνιστή και τόσο ευτυχισμένο για πρώτη φορά!
Θυμάμαι να προσπαθώ να τον κάνω να πει το όνομά μου κι όταν τα κατάφερε τι απίθανο ήταν εκείνο το χειροκρότημα και το άναρθρο δυνατό του γέλιο με το λαμπερό πρόσωπο! Θα μου μείνει αξέχαστο!
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης είχε μάθει να διαβάζει, μάζευε τα πράγματά του και πάντα ερχόταν προετοιμασμένος για την επόμενη ημέρα! Και το πιο σημαντικό: Είχε φίλους! Έπαιζε μαζί με τα αγόρια ποδόσφαιρο και με τα κορίτσια κυνηγητό κι αν και ήταν άτσαλος και αργός πάντα ήταν μαζί μας στα ομαδικά παιχνίδια. Έκανε για πρώτη φορά παρέλαση, περήφανος κι όλοι τον χειροκροτούσαν παρόλο που έχανε το βήμα του, επιτέλους αποδεκτός μπροστά σε όλους εκείνους που τον είχαν σαν παιχνίδι.
Στο τέλος της χρονιάς ο Τάκης ήταν ο προστατευόμενός μας, κανείς δεν τον πείραζε, κανείς δεν τον ενοχλούσε, δεν ανεχόμασταν λέξη για εκείνον… Ο Τάκης είχε γίνει από ιδιαίτερος ξεχωριστός… Σπάνιος! Κι ήταν δικός μας και νιώθαμε κι εμείς ξεχωριστοί μαζί του.
Την τελευταία ημέρα στο σχολείο, θυμάμαι την μαμά του Τάκη. Κρατούσε στα χέρια της τα χέρια του δασκάλου, είχε το πρόσωπό της κολλημένο σε εκείνα τα ντροπαλά του χέρια, τα φιλούσε κι έκλαιγε με λυγμούς, ψιθυρίζοντας «ευχαριστώ, ευχαριστώ…».
Ήταν η τελευταία του χρονιά στο σχολείο η Έκτη Δημοτικού. Δεν πήγε ποτέ στο γυμνάσιο ο Τάκης… Η μαμά μου ακόμη τον θυμάται και κλαίει κι ακόμη θυμόμαστε εκείνον το δάσκαλο, τον καταπληκτικό εκείνο άνθρωπο που μας έκανε το μεγαλύτερο δώρο που μπορούσε να κάνει ένας δάσκαλος… Μας έκανε υπεύθυνους ανθρώπους. Μας έκανε ανθρώπους! Εκείνον τον απίθανο μπουρλοτιέρη που έβαλε φωτιά στα όνειρα μας… Δραγανίδης ήταν το όνομα του. Δεν έχω γράψει ποτέ μου ονόματα μα θα κάνω μιαν εξαίρεση για αυτόν τον ξεχωριστό παιδαγωγό. Ο κύριος Δραγανίδης… νέος, ξανθός, μουσάτος, ψηλός, αδύνατος κι όμορφος, σαν το Χριστό τον ίδιο. Όπου κι αν είσαι δάσκαλε, καλή σου ώρα και σε ευχαριστώ!
Πριν λίγα χρόνια γεννήθηκαν τα παιδιά μας κι ήμασταν ευτυχισμένοι μα για ένα αγαπημένο μας ζευγάρι η ευτυχία είχε πίκρα και πόνο όταν διαπιστώθηκε πως ο πανέμορφος γιος τους μεγαλώνοντας ανέπτυσσε κάποιες ιδιαιτερότητες στη νοητική και κινητική του ανάπτυξη.
Ο δρόμος είναι ατελείωτος για το γονιό, μα όλα τα μπορεί για το παιδί του. Μαθαίνει πως ο δρόμος έχει αγώνα και προχωρά προσπερνώντας εμπόδια, ιδιαίτερα στη χώρα μας κι εκεί που όλα μπαίνουν σε ένα ρυθμό και ο γονιός χαλαρώνει λίγο, έρχεται η ώρα το παιδί να μπει στην Δημόσια Εκπαίδευση και ο γονιός να γίνει, η μαμά του Τάκη!
Έτσι με φρίκη διαπιστώσαμε εν έτη 2000 και κάτι, γονείς να μαζεύουν υπογραφές για να φύγει από τα νήπια το ιδιαίτερο παιδί που ρίχνει το επίπεδο Χάρβαρντ των παιδιών τους… Ένα παιδί γελαστό κι ήσυχο, χωρίς ίχνος επιθετικότητας, που το μόνο του έγκλημα ήταν πως ήταν αργό και καθυστερούσε το ρυθμό στην τάξη. Και ξαφνιαστήκαμε ακόμη περισσότερο, γιατί αυτοί οι γονείς που έβαλαν τις υπογραφές τους, δεν μας ήταν άγνωστοι.
Ζήσαμε από τους φίλους μας να αντιστέκονται, να παλεύουν με ένα θηρίο… Και το σύστημα να νικά ξανά και ξανά!
Ζήσαμε δασκάλους «μικρούς», μικρότερους των περιστάσεων, να μην θέλουν να παλέψουν για ένα παιδί που έχει ανάγκη, πολύ μεγαλύτερη από τα υπόλοιπα νήπια του επιπέδου Χάρβαρντ, που ήξεραν κιόλας να κόβουν, να κολλούν και να λένε βου και α, βα! Πολύ πιο γρήγορα από εκείνον τον μικρό ξεχωριστό γιο των φίλων μας…
Και τα κατάφεραν! Τον έδιωξαν…
Κι οι γονείς συντετριμμένοι σαν τη μαμά του Τάκη έψαχναν να βρουν κάποιον γενναίο, κάποιον με όραμα, κάποιον άνθρωπο… Και βρήκαν. Βρήκαν πολλούς! Γιατί υπάρχουν…
Θυμάμαι τη φίλη μου, τη μαμά, με πόση αξιοπρέπεια να στέκεται μπρος μου με τα μάτια θολά λέγοντάς μου » Κάθε αρχή της χρονιάς ο ίδιος αγώνας… Κάθε αρχή της χρονιάς τρέμω…».
Τρέμει γιατί στην χώρα αυτή δεν υπάρχει σχέδιο ή πρόγραμμα για τους ιδιαίτερους ανθρώπους. Ελπίζεις να πέσεις σε καλό δάσκαλο, σε καλό διευθυντή, σε καλό άνθρωπο…
Το αγόρι μας τα κατάφερε κι έμαθε να γράφει και να διαβάζει και να μιλάει και να λύνει μαθηματικές ασκήσεις, γιατί έχει για μαμά, «την μαμά του Τάκη» και για δασκάλους ανθρώπους μα Α κεφαλαίο….
Όμως, όλα αυτά τα έγραψα για άλλο λόγο. Γιατί έρχεται η ώρα του θερισμού και μπορεί να γεννήσεις ένα φυσιολογικό υγιέστατο πανέμορφο στα μάτια σου παιδί μα να είσαι προσεκτικός και ταπεινός γιατί η ζωή έχει γυρίσματα πολλά.
Τα παιδιά βρίσκουν τον τρόπο να περιθωριοποιήσουν, να κοροϊδέψουν, να ταπεινώσουν και σήμερα μπορεί να είναι διαφορετικός ο Τάκης, μα αύριο ποιος ξέρει… ίσως να είναι διαφορετικό το δικό μας παιδί.
Για πολλούς και ασήμαντους λόγους… Δεν χρειάζεται να είναι κάτι σοβαρό, μην νομίζουμε πως μόνο τα σοβαρά μας κάνουν ιδιαίτερους…
Στα μάτια των παιδιών, το δικό μας παιδί, μπορεί να είναι διαφορετικό ή ιδιαίτερο γιατί έχει μακριά μαλλιά, γιατί μιλά πολύ αργά ή πολύ γρήγορα, γιατί ψευδίζει, γιατί κλαίει πολύ ή γιατί είναι φωνακλάδικο, γιατί είναι φαφούτικο, γιατί είναι γκρινιάρικο, γιατί παριστάνει το μάγκα, γιατί είναι κοντύτερο ή ψηλότερο από τα παιδιά της ηλικίας του, γιατί είναι παχουλό, ή πολύ αδύνατο, γιατί δεν μπορεί να τρέξει γρήγορα, γιατί δεν μπορεί να βάλει καλάθι στο μπάσκετ, γιατί το θεωρούν άσχημο, γιατί δεν μπορεί να διαβάσει το ίδιο καλά ή γρήγορα με τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί δυσκολεύεται στα μαθήματα, γιατί είναι πιο σκούρο το δέρμα του ή πιο ανοιχτό… Ποιος ξέρει;
Τα παιδιά βρίσκουν λόγους για να γίνουν σκληρά με τη διαφορετικότητα και τότε θα έρθει η σειρά μας να νιώσουμε το περιθώριο μέσω του παιδιού μας… Θα νιώσουμε τον πόνο και την απόγνωση και τότε θα γίνουμε «η μαμά του Τάκη»! Κι ίσως αυτό να είναι παροδικό μιας και το παιδί μας μπορεί να αλλάξει, να ψηλώσει, να αδυνατίσει, να κόψει τα μαλλιά του και να μην είναι πια διαφορετικό, όμως ο Τάκης θα είναι για πάντα Τάκης κι η μαμά του θα έχει για πάντα να αντιμετωπίζει γονείς σαν εμάς που θεωρούμε τα παιδιά μας ανώτερα και σημαντικότερα και μπορεί να ξεχάσουμε πως είμαστε άνθρωποι και να γίνουμε κάτι άλλο. Τότε θα έχει έρθει για εμάς η ώρα του θερισμού…
Όχι, η ζωή δεν εκδικείται, η ζωή εκπαιδεύει και για κάποιους, ήρθε η ώρα της εκπαίδευσης. Η ζωή θα βρει τρόπο να μας εκπαιδεύσει κι ας μην χρειαστεί αυτό να γίνει με πόνο. Οπότε ας κάνουμε χρήσιμη μια σκληρή εμπειρία, ας εκπαιδευτούμε κι ας εκπαιδεύσουμε κι εμείς τα παιδιά μας στο να αποδέχονται την διαφορετικότητα. Μόνον έτσι θα μάθουν να αναγνωρίζουν την περιθωριοποίηση για να την αποφεύγουν είτε ως θύτες, είτε ως θύματα, είτε ως απλοί παρατηρητές.
Έχε το νου σου λοιπόν, γιατί όλα στη ζωή αλλάζουν. Να το θυμάσαι κάθε φορά που δεν θέλεις έναν Τάκη να σταθεί δίπλα στο τέλειο πλάσμα σου… Να θυμάσαι πως ίσως έρθει η στιγμή να δοκιμαστείς σκληρά, πολύ σκληρότερα από όσο αξίζει σε άνθρωπο και σε γονιό και τι θα γίνει τότε; Τι θα γίνει αν το πλάσμα σου σταματήσει να είναι «τέλειο»; Τι θα γίνει αν η ζωή θελήσει εσύ αύριο να είσαι η «μαμά του Τάκη»; Ικέτιδα στα πόδια ενός ξένου;
Με τεράστιο σεβασμό στις μαμάδες του κάθε Τάκη και πάνω από όλα σε εσένα φίλη, γενναία μαμά του γενναίου σου παιδιού…
Αισθάνομαι πελώρια συγκίνηση σήμερα με αυτό το θέμα που ανακίνησε μνήμες και συναισθήματα πολλά… Είμαστε όλοι γονείς του Τάκη…
Κατερίνα»
Καλή σας ημέρα!
Από: Ελένη Χαδιαράκου
Μια νέα μελέτη που δημοσιεύτηκε στην Daily Mail μας αποδεικνύει πόσο καταστροφική μπορεί να αποβεί η αδιαφορία του πατέρα για ένα μικρό παιδί.
«Τα τελευταία 300 χρόνια, στην Αμερική, στην Ευρώπη αλλά και στη Μ. Βρετανία, υπήρχε η πεποίθηση ότι στην υγιή ανάπτυξη των παιδιών, έπαιζε ρόλο η σχέση αγάπης με τη μητέρα και ότι ο ρόλος του πατέρα ήταν να στηρίξει οικονομικά τη μητέρα αλλά και όλη την οικογένεια χωρίς όμως η παρουσία τους να απαιτείται για την υγιή ανάπτυξη των παιδιών. Όμως αυτή η πεποίθηση είναι εντελώς λανθασμένη και πρέπει να αρχίσουμε να αναγνωρίζουμε πως η επιρροή του πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντική στη ζωή του παιδιού μερικές φορές, μεγαλύτερη και από της μητέρας» μας λέει ο καθηγητής.
Τα συμπεράσματα αυτά, προέκυψαν από πολυάριθμες μελέτες σε παιδιά και ενήλικες που ρωτήθηκαν πόσο έδειχναν την αγάπη τους, οι γονείς τους. Ανάμεσα σε αυτές τις ερωτήσεις ήταν και αν ένιωθαν πως οι γονείς τους τα ήθελαν, αν ένιωθαν ότι τα αγαπούν και αν ο πατέρας και η μητέρα τους ήταν απόμακροι στο βαθμό που τα έκανε να νιώθουν πληγωμένα. Τα αποτελέσματα των παραπάνω ερευνών, έδειξαν ότι όσοι απορρίφθηκαν από τον πατέρα στη παιδική τους ηλικία, ένιωθαν μεγαλύτερη πίεση , άγχος, ένταση και ανασφάλεια στην ενήλικη ζωή τους.
Η πατρική αγάπη είναι εξίσου σημαντική με τη μητρική ενώ η απόρριψη είναι πιο επώδυνη για το παιδί, όταν αυτή προέρχεται από τον γονιό που το παιδί θεωρεί ως πιο ισχυρό και άξιο σεβασμού, όπως δηλαδή είναι η πατρική φιγούρα στα μάτια του.
Μάλιστα, μία από τις πιο σημαντικές ερωτήσεις που κάνουν τα παιδιά στον εαυτό τους, είναι: «Αξίζω; αξίζω να με αγαπούν οι γονείς μου και να περνάνε χρόνο μαζί μου;» Τα παιδιά που οι μπαμπάδες τους δεν συμμετέχουν ενεργά στο μεγάλωμά τους, απαντούν αρνητικά.
Ο καθηγητής Rohner επισημαίνει ότι τα παιδιά που δεν εισπράττουν αγάπη, τείνουν να γίνουν αγχώδη και ανασφαλή κι αυτό μπορεί να τα κάνει να χρειάζονται πάντα κάποιον για να σταθούν στα πόδια τους. Ο θυμός και η απόρριψη μπορεί να τα οδηγήσει στο να κλειστούν στον εαυτό τους σε μια προσπάθεια να τον προστατέψουν από το να πληγωθεί περισσότερο. Μια τέτοια στάση μπορεί να τα δυσκολέψει στη δημιουργία σχέσεων στο μέλλον ενώ υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να έχουν χαμηλή αυτό-εκτίμηση αλλά και αδυναμία να χειριστούν δύσκολες ή στρεσογόνες καταστάσεις. Η συμμετοχή του πατέρα είναι εξαιρετικά σημαντική ενώ η εσκεμμένη απουσία του ή η απόμακρη στάση του, παίζει ρόλο όταν το παιδί μεγαλώνοντας ενδίδει σε εξαρτήσεις ή αντιμετωπίζει ψυχολογικά προβλήματα.
Οι παραπάνω μελέτες επισημαίνουν τη σημασία της σταθερής οικογένειας, μέσα στην οποία οι γονείς δεσμεύονται να μεγαλώσουν τα παιδιά τους από κοινού, ανεξάρτητα από το αν είναι διαζευγμένοι, χωρισμένοι ή σε διάσταση.
Πριν μάλιστα από δύο χρόνια στη Μ. Βρετανία, ορίστηκαν ποινές μέχρι και φυλάκιση για τις μητέρες που εμποδίζουν την επικοινωνία των παιδιών με τον πατέρα τους λόγω χωρισμού ή διαζυγίου ενώ αναμένεται να κατοχυρωθεί και νομικά το δικαίωμα στην «κοινή ανατροφή των παιδιών» σε αρκετές χώρες που σήμερα κάνουν ανύπαρκτα έως δειλά βήματα προς αυτή τη κατεύθυνση.
Πηγή: imommy.gr
Σαν χθες θυμάμαι που την πήρα στο σπίτι από το μαιευτήριο, την κράταγα και έλεγα γεννήθηκε το νέο μοντέλο, η miss κόσμος και ας μου έλεγαν όλοι «κόψε κάτι δεν βλέπεις το αυτάκι πως πετάει;» Εννοείται πως δεν έβλεπα τίποτα.
Ακόμα θυμάμαι την πρώτη μέρα στον παιδικό. Προετοιμασμένη και εγώ για κλάματα, για υστερίες, για αγκαλιές. Και όταν απλά μπήκε μέσα και έπαιξε με τα παιδιά, έκλαιγα εγώ η τρελή η μάνα γιατί σκέφτηκα πως για να μην με ζητάει δεν πέρναγε καλά με μένα.
Θυμάμαι να τρώω τα νύχια από το άγχος αν θα τα καταφέρει στον αγώνα κολύμβησης, όχι γιατί ήθελα ντε και σώνει να πάρει μετάλλιο, αλλά για να μην μου στεναχωρεθεί.
Να μην μιλήσω για την πρώτη μέρα στο γυμνάσιο που νόμιζα πως όλοι μικροί – μεγάλοι, μαθητές – καθηγητές θα ήταν εναντίον της.
Θυμάμαι τους πρώτους καβγάδες… Αχ παναγία μου αυτή δεν ήταν η κόρη μου ο σατανάς με φούστα και all star ήταν!
Οι τσιρίδες μπορεί κάποιος να μου πει γιατί γίνονται; Που ωφελούν και γιατί δυναμώνουν ένταση στα καλά καθούμενα;
Την έβλεπα να ετοιμάζεται να βγει ραντεβού πρώτη φορά, να με ρωτάει αν είναι όμορφη ….. Θεά είσαι μωρό μου.
Θυμάμαι τα πρώτα κλάματα της εφηβείας για κάποιο αγόρι. Τι τρυφερές και επώδυνες στιγμές έχουμε ζήσει και εμείς οι μάνες! Τι να πρωτοπείς για να παρηγορήσεις το παιδί σου, που και να τα πεις, αυτή την φίλη της θα ακούσει.
Γιατί είπαμε, εμείς δεν ξέρουμε, και ακούς φυσικά «Αχ βρε μαμά, αυτά ήταν στην δική σου εποχή».
Τα πρώτα ξενύχτια για έξοδο, τι αγωνία θεέ μου, την αϋπνία που έχω περάσει ούτε όταν είχε κολικούς.
Θυμάμαι την αγωνία της μπαίνοντας στο Λύκειο – μαμά θα τα καταφέρω; – την προσπάθεια, τα ξενύχτια πάνω στο γραφείο της.
Και εγώ να τρώγομαι μέσα μου. Αξίζει το κοριτσάκι μου να τα περνάει όλα αυτά; (απάντηση ακόμα δεν έχω). Θυμάμαι φυσικά με περίσσια περηφάνια το κλάμα που έριξα όταν επιτέλους κατάφερε τον στόχο της και μπήκε στο πανεπιστήμιο. Τα μάτια της έλαμπαν!
Από όλες τις φάσεις της ζωής της, αυτό που μου έχει μείνει με μία πικρία είναι η εφηβεία, διότι εκεί αισθάνθηκα πως την έχανα – απομακρυνόμασταν.
Δεν μου μίλαγε, κλεινόταν στο δωμάτιό της με τις ώρες, μου φώναζε, τσακωνόμασταν συνεχώς. Άσχημη περίοδος τότε που την πέρναγα, όχι όταν την θυμάμαι.
Μια ωραία μέρα έρχεται, με κοιτάει, μου μιλάει και εγώ της λέω «Βρε καλώς το κοριτσάκι μου, καλώς ήρθες πάλι κοντά μου». Απόρησε, αλλά είχα πλέον καταλάβει πως το μικρό μου κοριτσάκι έφυγε από την εφηβεία και μου γύρισε σαν το μεγάλο κοριτσάκι μου.
Απολαύστε όσο μπορείτε αυτή την περίοδο, προσπαθήστε να γελάσετε με τα μικρά παιδάκια σας που προσπαθούν να δείξουν τα μεγάλα.
Φάση είναι και περνάει.
Χρύσα Ε.
Πηγή: efiveia.gr
Ένα σημαντικό ψυχοκοινωνικό θέμα της εποχής μας είναι o σημαντικός ρόλος που παίζει η ποιοτική σχέση του ζευγαριού που έχει αναλάβει τη διαπαιδαγώγηση των παιδιών, στη διαμόρφωση της ψυχολογικής τους υγείας, ισορροπίας και ανάπτυξης.
Η ποιότητα της σχέσης του ζευγαριού παίζει καθοριστικό ρόλο στην διαμόρφωση της ζωής των παιδιών, της ψυχολογικής, κοινωνικής, πνευματικής, σωματικής τους εξέλιξης. Καλό θα ήταν λοιπόν να προβληματιστεί το ζευγάρι πολύ πριν κάνει παιδιά, ακόμα και κατά την διάρκεια της εγκυμοσύνης, αλλά και μετά την απόκτηση του πρώτου παιδιού και των υπολοίπων που θα ακολουθήσουν.
Η ανάληψη της «Γονεϊκής Ταυτότητας» προϋποθέτει όχι μόνο την ικανότητα της αναπαραγωγής, αλλά και την ικανότητα, τη διάθεση, την απόφαση να το μεγαλώσεις σωματικά, ψυχολογικά, κοινωνικά, πνευματικά, και να το διαπαιδαγωγήσεις ισορροπημένα.
Η σωστή διαπαιδαγώγηση εξαρτάται αρχικά από την πρόθεση των ατόμων που αποτελούν το ζευγάρι να δουλέψουν σκληρά πάνω στην επικοινωνία τους, στο μοίρασμα των διαφόρων ρόλων και υποχρεώσεων, στις παραχωρήσεις που κάνει ο ένας για τον άλλο, στην εξέλιξη της ατομικής και κοινής τους ζωής, στην συγχώρεση λαθών και στα μαθήματα που πρέπει να παίρνουν ο ένας από τον άλλο και οι δυο από τα παιδιά τους.
Αξίζει να αναφερθεί μια πολύ σημαντική μελέτη του Τμήματος Ψυχολογίας του Πανεπιστημίου Harvard (Harvard Graduate School of Education) από μία ομάδα διακεκριμένων ψυχολόγων, η οποία αναφέρει ότι το μεγάλωμα και η σωστή διαπαιδαγώγηση των παιδιών, καθώς και η ποιοτική σχέση του ζευγαριού, καθορίζουν τη συμπεριφορά, ψυχολογική ανάπτυξη, ισορροπία και εξέλιξή τους.
Έτσι τα παιδιά που οι γονείς τους είχαν μια «δύσκολη επικοινωνιακά σχέση», δεν είχαν διάλογο μεταξύ τους, ασκούσαν αρνητική αλληλοκριτική και κάθε είδους βία & υπήρχε γονεϊκή απουσία, ψυχολογική ή/και σωματική, παρουσίαζαν δύο φορές περισσότερο από άλλα ψυχολογικά και κοινωνικά προβλήματα:
Επομένως η συμπεριφορά του ζευγαριού επηρεάζει τη μετέπειτα εξωτερική συμπεριφορά των παιδιών (ικανότητα κοινωνικοποίησης, τοποθέτηση και ικανότητα πραγματοποίησης στόχων κ.τ.λ.) αλλά και τα εσωτερικά ψυχολογικά, συναισθήματα ασφάλειας, ηρεμίας, σταθερότητας, αυτοπεποίθησης και ισορροπίας του.
ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΠΟΥ ΚΑΘΟΡΙΖΟΥΝ ΤΗΝ ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΥΓΕΙΑ, ΙΣΟΡΡΟΠΙΑ ΚΑΙ ΑΝΑΠΤΥΞΗ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ
Εκτός από την κληρονομικότητα (περίπου 40%), την προσωπική προδιάθεση (περίπου 40%), καθώς και διάφορες εξωτερικές κοινωνικές συνθήκες (περίπου 20%) παράγοντες ανάπτυξης θεωρούνται επίσης:
Μια ακόμα σημαντική έρευνα πραγματοποιήθηκε σε χώρες της Ευρώπης (και της Ελλάδας), γύρω από θέματα οικογενειακής θεραπείας, από τους ψυχολόγους, ερευνητές του Πανεπιστημίου Cambridge, Goldberg και Michaels. Σύμφωνα με τη μελέτη αυτή: “Οι άντρες και γυναίκες που ήταν ικανοποιημένοι από τον εαυτό τους και τη σχέση με το σύντροφό τους, πριν αλλά και μετά τη γέννηση του πρώτου παιδιού, είχαν την δυνατότητα να μεγαλώσουν δύο φορές πιο ισορροπημένα και ψυχικά υγιή παιδιά.”
Τέλος, τα παιδιά ζουν και εξελίσσονται με το δικό μας παράδειγμα ζωής και πράξης και όχι μόνο με τα λόγια μας. Εάν θέλουμε να τα βοηθήσουμε και να τα εμπνεύσουμε, ώστε να γίνουν ολοκληρωμένα, ώριμα, ψυχικά και κοινωνικά προσαρμοσμένα, ικανά, δημιουργικά άτομα, πρέπει να αρχίσουμε με το να βοηθάμε, υποστηρίζουμε και να εμπνέουμε εμάς τους ίδιους καθημερινά.
Πηγή: womannow.gr
SuperMomRocks 