Η Αλβανίδα φωτογράφος Soela Zani δίνει νέα πνοή σε κλασικούς πίνακες ζωγραφικής αναδημιουργώντας τους με τη βοήθεια παιδιών με σύνδρομο down

Διαβάστηκε εδώ:down-syndrome.gr

Δεν τον ξέρεις. Δε σε ξέρει ούτε αυτός. Δεν τον ψάχνεις, ούτε βιάζεται να σε βρει. Δε σε φαντάζεται, δεν ξέρεις αν είναι όμορφος ή άσχημος, δε γνωρίζεις αν μοιάζει με όσα έχεις ονειρευτεί. Ούτε σε νοιάζει να μάθεις ακόμα. Φτάνει που ξέρεις πως είναι κάπου εκεί έξω.

Ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει βγαίνει, πίνει, περνάει καλά και τραβάει τα ζόρια του, όπως όλοι. Γυρίζει εδώ κι εκεί, γελάει πολύ και δεν έχει ιδέα τι τον περιμένει. Δεν ξέρεις αν θα τον βρεις ή αν θα σε βρει αυτός. Πάντως θα βρεθείτε, και η σκέψη αυτή σε ησυχάζει και σε κάνει να χαμογελάς.

Όταν τον πρωτοδείς όλα θα βγάλουν νόημα· θα καταλάβεις, θα καταλάβει κι αυτός. Δε θα σταματήσει η καρδιά σου, ούτε θα κοπούν τα γόνατά σου όπως στις ταινίες. Ο κόσμος όμως για λίγα λεπτά θα χάσει το ρυθμό του, κι εκεί, στο «Χαίρω πολύ», θα καταλάβεις γιατί δεν ένιωσες έτσι με κανέναν άλλον. Γιατί το βλέμμα του θα σου τα πει όλα, πριν καν ανταλλάξετε ονόματα.

Ο άνθρωπος αυτός δε θα σε ερωτευτεί επειδή δεν έχεις ψεγάδια. Θα σε ερωτευτεί ακριβώς γι αυτά. Δε θα λέει μεγάλα λόγια, θα κάνει όμως μεγάλες πράξεις. Κι όσο δύσπιστα κι αν τον κοιτάζεις στην αρχή, αυτός θα βρίσκει πάντα τρόπους να σε εκπλήσσει ευχάριστα, ακόμα κι όταν η αρχή σας θα αποτελεί πια μακρινό παρελθόν.

Μπορεί να μην είναι τελικά όσο ρομαντικός τον φαντάστηκες, μπορεί ακόμα και να δυσκολεύεται να καταλάβει τον τρόπο που σκέφτεσαι, αλλά θα προσπαθεί. Και θα σου δείξει όσα απέτυχαν να σου δείξουν οι άλλοι. Θα σε κάνει να πιστέψεις πως ο κόσμος είναι τυχερός που σ” έχει, κι αυτό θα είναι το σημαντικότερό του επίτευγμα.

Θα πηγαίνετε βόλτες στη θάλασσα, θα σου γκρινιάζει για τη δουλειά του, θα τον νευριάζεις, θα βλέπετε ταινίες, θα τρώτε παγωτό μέχρι να πονέσει η κοιλιά σας, θα γελάτε μέχρι δακρύων, θα μαλώνετε και θα τα ξαναβρίσκετε με την ίδια ένταση. Θα του πεις πράγματα που δεν έχεις πει σε κανέναν, θα χαίρεται με τον ενθουσιασμό σου, δε θα σε ανταγωνίζεται. Δε θα κοροϊδεύει τα παράλογα όνειρά σου αλλά θα επιδιώκει να αποτελεί μέρος τους. Θα είσαστε κολλητοί, εραστές και σύντροφοι και θα σου μάθει πως τα δύσκολα είναι πιο εύκολα όταν στο τιμόνι της σχέσης βρίσκονται δύο.

Θα σε αγκαλιάσει όταν ο εγωισμός σου θα είναι πληγωμένος και παρόλα αυτά θα καταφέρει να σου δείξει πως τα σπασμένα κομμάτια κολλάνε με λίγη υπομονή, κόντρα σε όσα σου έχει διδάξει η κοινή λογική. Όταν σε γνωρίσει ίσως κοιτάζεις τον κόσμο με φόβο, ίσως ο κυνισμός σου δε σε αφήνει να αφεθείς, όμως τίποτα από αυτά δε θα τον κάνει να φύγει.  Ο άνθρωπος αυτός θα σου αλλάξει την κοσμοθεωρία, γιατί θα ξέρει να παλεύει.

Κι εσύ θα τον αγαπήσεις πιο πολύ απ’ όλους, γιατί θα σε κάνει να βιώσεις πράγματα που δεν έχεις ξαναζήσει. Θα τον αφήνεις να είναι ένα βήμα μπροστά σου και θα καμαρώνεις που είναι δικός σου. Θα τον αγαπήσεις περισσότερο απ’ όλους, επειδή θα ξέρεις πως οι προηγούμενοι αγάπησαν σε σένα έναν εαυτό ολόκληρο, ρομαντικό κι αυθόρμητο· αυτός όμως θα σε αγαπήσει για τις γρατσουνιές σου, σε μια περίοδο που ίσως δεν θα χαρακτήριζες τον ψυχισμό σου αξιαγάπητο.

Κι όταν μαλώνετε δε θα σε αφήνει να φεύγεις, ούτε θα τον τρομάζουν τα αψυχολόγητα ξεσπάσματά σου. Θα σε βάζει στη θέση σου και θα σε κρατάει τυρρανικά δίπλα του μέχρι να το λύσετε, επειδή θα θεωρεί λογικό πως οι άνθρωποι δεν συναντιούνται για να τα παρατάνε στην πρώτη δυσκολία. Επειδή θα ξέρει πως όταν κάτι χαλάει δεν το πετάς, αλλά το φτιάχνεις· ακριβώς όπως μας έμαθαν οι γιαγιάδες μας.

Θα σου μάθει πως ασφάλεια δε σημαίνει απαραίτητα βαρεμάρα, πως το πάθος αλλάζει μορφές, αλλά δεν εξαφανίζεται, πως οι αγάπες δεν πονάνε μόνο, αλλά δίνουν και φτερά. Κι όταν δεν είσαι εκεί, θα φέρεται λες και είσαι. Επειδή δε θα χρειάζεται να κρυφτεί, ούτε θα φοβάται να είναι ο εαυτός του. Όλα θα έρθουν τόσο φυσικά που δε θα έχει αναγκαστεί να προσποιηθεί στιγμή.

Ο άνθρωπος που θα σε αγαπήσει δε θα σε αντιμετωπίζει σαν εναλλακτική, αλλά σαν τη μόνη επιλογή· να μη σε επιλέξει μόνο την ημέρα που θα σε ερωτευτεί, αλλά να σε επιλέγει κάθε μέρα. Να του δίνεις φτερά για να πετάει μακριά σου, κι αυτός να μένει δίπλα σου επειδή γι’ αυτόν η λέξη «σπίτι» δεν θα αναφέρεται πια σε τοίχους, αλλά στον άνθρωπο που τον αγαπάει, σε σένα. Ο άνθρωπος αυτός φρόντισε να μη μοιάζει σε κανέναν.

Επιμέλεια Κειμένου Φρόσως Μαγκαφοπούλου: Κατερίνα Κεχαγιά

pillowfights

Σε έναν κόσμο που τα όχι είναι περισσότερα από τα ναι είναι σημαντικό να αναθρέψετε τα παιδιά σας με τέτοιο τρόπο ώστε να μην αισθάνονται ότι η αρνητικότητα έχει μεγαλύτερη αξία από την θετικότητα.

Τα ενθαρρυντικά λόγια μπορούν να έχουν πραγματικά καλή επίδραση στους μικρούς μας φίλους όσο μεγαλώνουν. Επομένως είναι σημαντικό να χρησιμοποιείτε φράσεις που θα τους κάνουν να αισθάνονται καλά με τους εαυτούς του και να τις θυμηθούν μια δύσκολη στιγμή στο μέλλον. Εδώ είναι 54 ενθαρρυντικά πράγματα που πρέπει να λέτε στα παιδιά σας σε καθημερινή βάση.

1. Με κάνεις περήφανη.
2. Τα λόγια σου έχουν σπουδαίο νόημα.
3. Έχεις πολύ καλές ιδέες.
4. Το λατρεύω που είμαι η μαμά σου.
5. Δεν χρειάζεται να είσαι τέλειος για να γίνεις σημαντικός.
6. Η γνώμη σου έχει σημασία.
7. Είσαι σημαντικός/η για εμένα.
8. Σε αγαπώ.
9. Πιστεύω σε σένα.
10. Αυτή η οικογένεια δεν θα ήταν ίδια χωρίς εσένα.
11. Είσαι πολύτιμος/η.
12. Μπορείς να λες όχι.
13. Μπορείς να λες ναι.
14. Ξέρω ότι έκανες το καλύτερο.
15. Είχες δίκιο.
16. Σ’ αγαπώ γι΄αυτό που είσαι.
17. Μπορούμε να το προσπαθήσουμε μαζί.
18. Με βοηθάς πολύ.
19. Το αξίζεις.
20. Με κάνεις χαρούμενη.
21. Αγαπώ τη δημιουργικότητά σου.
22. Μη φοβάσαι να είσαι ο εαυτός σου.
23. Μπορείς να κάνεις τη διαφορά
24. Μου αρέσει πολύ να περνάμε τον χρόνο μας μαζί.
25. Είναι καλό να είσαι περίεργος.
26. Λατρεύω τον τρόπο που διηγείσαι ιστορίες.
27. Αυτό που έκανες ήταν υπέροχο.
28. Σε θαυμάζω.
29. Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση.
30. Οι φίλοι σου είναι πολύ τυχεροί που σε έχουν.
31. Σε εμπιστεύομαι.
32. Αυτή ήταν μια πολύ καλή επιλογή.
33. Όταν σε βλέπω ευτυχισμένο με κάνεις ευτυχισμένο.
34. Μαθαίνω νέα πράγματα μαζί σου κάθε μέρα.
35. Με κάνεις καλύτερη.
36. Είσαι καλό παιδί.
37. Σε ευχαριστώ που είσαι ο εαυτός σου.
38. Είμαι τόσο χαρούμενη όταν είμαστε μαζί.
39. Είσαι πολύ όμορφος/η.
40. Σε καταλαβαίνω.
41. Το να σε βλέπω να μεγαλώνεις, είναι υπέροχο.
42. Ήσουν πραγματικά γενναίος/γενναία.
43. Σε συγχωρώ.
44. Σε εκτιμώ.
45. Όλοι κάνουμε λάθη.
46. Ναι κι εγώ.
47. Είσαι πολύ καλός σε αυτό!
48. Μπορείτε να δοκιμάσεις και πάλι αύριο.
49. Κανένας δεν είναι τέλειος.
50. Δεν γίνεται να τους συμπαθούμε όλους, και αυτό είναι αποδεκτό.
51. Έκανες πολύ καλά που έπραξες έτσι.
52. Ακούω.
53. Είσαι όμορφος/η μέσα και έξω.
54. Γεμίζεις την καρδιά και τη ζωή μου.

Πηγή: baby.gr

Εν όψει της Συνόδου για το κλίμα, χιλιάδες Παριζιάνοι αψήφισαν δύο εβδομάδες μετά τα τρομοκρατικά χτυπήματα της 13ης Νοεμβρίου τον φόβο και πήγαν στην πλατεία Δημοκρατίας, την οποία και γέμισαν με παπούτσια.

Με αυτό τον τρόπο οι κάτοικοι της γαλλικής πρωτεύουσας έδειξαν την αντίδρασή τους στην κλιματική αλλαγή με αφορμή τη Σύνοδο που πραγματοποιείται τη Δευτέρα στο Παρίσι.

Σημειώνεται ότι εξαιτίας των τρομοκρατικών επιθέσεων, στα μέτρα ασφαλείας που έχει υιοθετήσει η γαλλική κυβέρνηση συμπεριλαμβάνεται και η απαγόρευση της διεξαγωγής των πορειών για το κλίμα, που είχαν προγραμματιστεί αυτό το σαββατοκύριακο, αλλά και για τις 12 Δεκεμβρίου.

Οι ακτιβιστές όμως βρήκαν εναλλακτικούς τρόπους διαμαρτυρίας. Για παράδειγμα, τη συμμαχία 130 οργανισμών που κάλυψε την Πλατεία Δημοκρατίας με παπούτσια, συμβολίζοντας όλους εκείνους που ήθελαν να μετάσχουν στις πορείες.

Ήδη έχουν επιστρατευτεί 2.800 αστυνομικούς, έξω από τους χώρους στους οποίους θα γίνουν οι εργασίες της Συνόδου. Επιπλέον, 8.000 άτομα θα ενισχύσουν τα εξωτερικά σύνορα της Γαλλίας κατά τη διάρκειά της. Συνολικά, θα χρησιμοποιηθούν 120.000 αστυνομικοί, χωροφύλακες και στρατιώτες, σύμφωνα με τον υπουργό Εσωτερικών της Γαλλίας. Επιπλέον, όπως και σε κάθε Διάσκεψη των Μερών, οι δυνάμεις ασφαλείας του ΟΗΕ θα αναλάβουν τη φύλαξη της «Μπλε ζώνης», του χώρου διαπραγματεύσεων στον οποίο έχουν πρόσβαση μόνο όσοι διαθέτουν την ειδική διαπίστευση των Ηνωμένων Εθνών.

Κατά τα άλλα, οι διοργανωτές της συνόδου, εκτιμούν ότι θα μετάσχουν 40.000 άτομα και πως θα είναι η μεγαλύτερη Διάσκεψη των Μερών, όπως ονομάζεται. Συνήθως μετέχουν περίπου 10.000 άτομα στην ετήσια σύνοδο του ΟΗΕ για το κλίμα. Η προηγούμενη μεγαλύτερη ήταν εκείνη του 2009, στην Κοπεγχάγη, με περίπου 27.000 συμμετέχοντες. Η αυξημένη παρουσία φέτος αποδίδεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι έχει ενταθεί η ανησυχία για την υπερθέρμανση του πλανήτη.

Μέχρι τώρα, 150 πρόεδροι χωρών, πρωθυπουργοί, όπως και βασιλείς ή πρίγκιπες, έχουν δηλώσει ότι θα παραβρεθούν και θα κάνουν τρίλεπτες τοποθετήσεις τη Δευτέρα. Μόλις αυτοί αποχωρήσουν, θα αναλάβουν οι γραφειοκράτες και διπλωμάτες, που τις επόμενες εβδομάδες θα προσπαθήσουν να καταλήξουν σε συμφωνία, έως τις 11 Δεκεμβρίου.

Μάλιστα, σε μια προσπάθεια να ελαχιστοποιηθεί το το ενεργειακό αποτύπωμα της Συνόδου, οι διοργανωτές ζητούν από τους μετέχοντες να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς, παρέχοντας δωρεάν μετακινήσεις. Αυτό έχει συνολικό κόστος 79,5 εκατ. ευρώ.

Πηγή: www.athensvoice.gr

Από Μανίνα Ζουμπουλάκη

Το να αισθάνεσαι χαζή είναι πολύ κοντά στο αποχάζωμα, δηλαδή στην ειδική χαζομάρα της μαμάς που μόνο ως μαμά την καταλαβαίνεις … και την κάνεις γαργάρα, τουλάχιστον για μερικά χρόνια.

Βρέθηκα σ’ ένα τραπέζι πάνω στις μέρες που είχανε γίνει σημεία και τέρατα στην πολιτική σκηνή της χώρας. Μόνο που, εκείνες τις μέρες ακριβώς εγώ είχα 1) δύο άρρωστα τετράχρονα, το ένα αρρωστότερο, το δεύτερο όμως γκρινιαρότερο  2) ένα έξαλλο δεκαοκτάχρονο που με κατηγορούσε ότι κλέβω τις φόρμες ΝΙΚΕ του στο πλυντήριο και δεν βρίσκει καμία, τέλος 3) μηδέν βοήθεια και 4) λίγη δουλειά τις νύχτες, όση χρειάζεται. Δεν είχα ακούσει όχι ειδήσεις, ούτε τον εαυτό μου να παραμιλάει. Δεν είχα διαβάσει τίποτα στο Ιντερνετ ή οπουδήποτε αλλού. Δεν είχα βγεί απ΄το σπίτι μιά βδομάδα περίπου, αν παραβλέψουμε κάτι μπακάλικα και ψιλικατζίδικα που δεν μετράνε ως έξοδος παρά μόνον όταν έχεις άρρωστο παιδί στον καναπέ.

Λέγανε λοιπόν στο τραπέζι για τον Τάδε, που έκανε το Δείνα έγκλημα και μετά το παρα-Δείνα φρικτό, κι εγώ ρωτούσα συνέχεια «ποιος ρε παιδιά;», «τι έκανε;» «τι ακριβώς είναι;» και «πόσα έφαγε είπατε;» Κάποιος συγχύστηκε στο τέλος και μου την είπε, «εκεί που ανοίγεις το κομπιούτερ ρίχνε και μια ματιά σε καμιά εφημερίδα!» και… ένιωσα ηλίθια. Ένιωσα να κλωτσάει μέσα μου ενοχικά η κλασσική ηλιθιότητα της μαμάς (γκάααα) που συζητάει άνετα για συνταγές γλυκών, πώς καθαρίζει ο εμετός και από πού παίρνεις φθηνά ζιπούνια, αλλά δεν ξέρει ποιος είναι στο Κυβερνητικό Συμβούλιο. Ποιος είναι βουλευτής και ποιος υπουργός. Τι άλλαξε με τα Νέα Μέτρα. Τι δεν άλλαξε. Ποιος πιάστηκε με το χέρι στο χαλβά και ποιος δεν πιάστηκε επειδή έχει όλο το χαλβά αγκαλιά.

Ένιωσα χαζή και κατέβασα το κεφάλι και, βασικά, κόντεψε να με πάρει ο ύπνος έτσι όπως δεν συμμετείχα στην συζήτηση, δεν φλέρταρα (εννοείται) και δεν καταλάβαινα Χριστό. Μετά σκέφτηκα ότι είμαι πολλά χρόνια μαμά για να μασάω τόσο εύκολα, είπα «δε με χέζετε;» και συνέχισα να λέω ασυναρτησίες όποτε μου κατέβαινε: σόρι αλλά βγαίνω τα βράδια μία στις τόσες, σήμερα έχω ντυθεί και βαφτεί σαν καμπαρετζού, έφαγα τρο-με-ρό κλείσιμο τελευταία, δεν θα μου πείτε εσείς πότε να το βουλώσω και γενικά, ουστ!

Τα έχω ξαναπεράσει βλέπεις. Ως νέα μαμά, που θεωρούσε υποχρέωσή της να «είναι μέσα στα πράγματα» έκανα τις προσπάθειές μου να ενημερώνομαι. Ημουν δημοσιογράφος και συγγραφέας, αυτό που είμαι και σήμερα, αλλά όταν με ρώταγε κάποιος σε χώρο μη-μαμαδο-φιλικό (όχι παιδική χαρά πχ), «καλά, δεν ξέρεις ποιος είναι υπουργός αποτέτοιου;» … ήθελα να ανοίξει η γή να με καταπιεί. Η αυτοεκτίμησή σου όταν είσαι νέα μαμά είναι συνήθως στα Τάρταρα ή εκεί γύρω. Οι μέρες μπαίνουν η μία μέσα στην άλλη σε μια θολούρα αϋπνίας/διακεκομμένου ύπνου, τα κιλά δεν φεύγουν με τίποτα, η κοιλιά σου κρέμεται, δεν μπορείς να κάνεις το μωρό σου να φάει/κοιμηθεί/ενεργηθεί/ηρεμήσει, αισθάνεσαι αναποτελεσματική από διάφορες απόψεις. Γενικά δεν αισθάνεσαι top of the world. Και θα χρειαστείς μια πενταετία να συνέλθεις (παρακαλώ να μην σχολιάζουν όσες αισθάνονται ΘΕΕΣ σε αυτήν τη φάση, οι μοντέλες που μόλις γέννησαν – δεν θέλω να ξέρω – όσες έχουν άντρες που τις κοιτάνε στα μάτια πεταρίζοντας τις βλεφαρίδες και τους φέρνουν ακόμα λουκούμια και όσες έχουν «γυναίκα» που μένει μέσα στο σπίτι: δεν είστε εσείς το θέμα. Είναι οι άλλες, που δεν τα έχουν όλα τα παραπάνω, σόρι).

Γενικά τα γράφω αυτά για να σου δώσω κουράγιο και θάρρος, σε περίπτωση που καταλαβαίνεις τι εννοώ με την «χαζομάρα της μαμάς» και δεν το παίρνεις ως βρισιά ή υποτιμητικό σχόλιο: κάθε μαμά περνάει φάσεις που δεν σηκώνει κεφάλι (από το παιδί της και από το σπίτι της). Αν τυχαίνει να είσαι έτσι κατά καιρούς, μην νοιώθεις ένοχη ούτε ντάουν ούτε παραμελημένη, ούτε αδιάφορη και ασήμαντη ούτε αμόρφωτη και χαζή. Είσαι στο τριπάκι σου, ξέχνα τα τριπάκια των άλλων και προσπάθησε να απολαύσεις τις πολλές καλές πλευρές της μαμαδοσύνης… που η σπιρτάδα και η πλήρης ενημέρωση δεν είναι μέσα (στις καλές πλευρές μαμαδοσύνης), για την ακρίβεια είναι εντελώς απ΄έξω. Για κάμποσα χρόνια ακόμα θα συζητάς ευτυχισμένα για συνταγές, γάλατα, κρέμες μωρών, παιδικά βιβλία που έχουν σουξέ, δραστηριότητες και ανακαλύψεις στον χώρο της παιδικής ηλικίας. Παρηγορήσου με τη σκέψη ότι ΚΑΝΕΝΑΣ/ΚΑΜΙΑ απ΄αυτούς/ές που σε ειρωνεύονται για το (αναγκαστικά…) κοιμισμένο σου ύφος, δεν θα κατάφερναν να ταΐσουν, να κοιμίσουν ή να ντύσουν ένα μωρό, και κυρίως, να ηρεμήσουν ένα παιδάκι που κλαίει. Δεν θα ήξεραν τι να κάνουν, ενώ εσύ ξέρεις. (Το ότι ακόμα κι εσύ δεν ξέρεις πάντα τι να κάνεις, είναι μια πληροφορία που την κρατάς για πάρτη σου. Σιγά μη τα δώσεις κι όλα πιά! Είπαμε, χαζή μέχρι ένα σημείο…).

Πηγή:www.ihappy.gr

από Έλενα Μπούλια

Όταν ανακοινώνεις ότι σκέφτεσαι να κάνεις παιδί ή προσπαθείς να κάνεις παιδί ή ότι έμεινες έγκυος, οι φίλοι, η οικογένεια, ακόμα και ξένος κόσμος αρχίζουν να σε πολιορκούν με εγκωμιαστικά επιφωνήματα και κάθε πιθανή πληροφορία, από το πώς να θηλάσεις, ποια μάρκα πάνες να χρησιμοποιήσεις και πόσο Depon να δίνεις σε κάθε ηλικία. Όμως λίγοι -έως και κανείς- είναι αυτοί που θα σου μιλήσουν για πράγματα που μόνο όταν τα ζήσεις συνειδητοποιείς πόσο θεμελιωδώς σημαντικά είναι. Ποια είναι αυτά;

Δεν θα είσαι ποτέ ο άνθρωπος που ήσουν πριν αποκτήσεις παιδί. Αποχαιρέτισε τον παλιό σου εαυτό. Οι μεγαλύτερες επιτυχίες σου και οι χειρότερες στιγμές σου ωχριούν μπροστά σε αυτές που θα έχεις ως μητέρα.

Κάθε φυσική καταστροφή και τρομοκρατική πράξη θα σου προκαλεί τον ίδιο πανικό και την εμμονή «Κι αν ήταν το παιδί μου;»

Θα πιάσεις τον εαυτό σου να διαβάζει κάθε πιθανή οδηγία ή κριτικές άλλων καταναλωτών για οποιαδήποτε νέα συσκευή αγοράσεις, μην τυχόν αναφέρεται πουθενά οποιοσδήποτε κίνδυνος για το μωρό.

Θα υπάρχει πάντα στο πίσω μέρος του μυαλού σου -από λίγο έως πολύ- ο φόβος να αφήσεις το παιδί να παίξει μόνο του με άλλα παιδάκια της γειτονιάς, μην τυχόν παραμονεύει κάποιος επιτήδειος πίσω από την τσουλήθρα.

Αν το παιδί σου γεννηθεί με κάποια κινητική δυσκολία ή κάποιο πρόβλημα υγείας, θα περάσεις αμέτρητες ώρες παρακαλώντας τον Θεό να πάρεις την θέση του, να αποκτήσεις εσύ, αντί για το παιδί, το πρόβλημα.

Θα αντιμετωπίσεις πολλά περιστατικά κατά τα οποία θα παλέψεις με όλο σου το είναι για να επέμβεις και να σώσεις το παιδί από οτιδήποτε σου φαίνεται επικίνδυνο (συμπεριλαμβανομένης της τσουλήθρας που αναφέρθηκε πριν).

Θα θυμηθείς κάθε φόβο, απογοήτευση ή συναισθηματικό τραύμα που κουβαλάς και θα προσεύχεσαι στον Θεό να μην χρειαστεί ποτέ το παιδί σου να τα υποστεί και εκείνο. Ταυτόχρονα, θα ξέρεις ότι αυτό είναι αδύνατο και η καρδιά σου θα πονά για εκείνο προκαταβολικά.

Θα προσπαθείς να διακρίνεις αν άτομα που βρίσκονται κοντά στο παιδί σου -μικρά και μεγάλα- μπορεί με κάποιον τρόπο να του επιτεθούν και θα προσεύχεσαι να μην πέσει ποτέ θύμα bullying ή να μην γίνει θύτης.

Θα ξυπνάς μέσα στη νύχτα από το άγχος για το παιδί σου. Άλλα βράδια θα μένεις ξύπνια σκεπτόμενη όλο περηφάνια τα σπουδαία πράγματα που έκανε ή απλά το πόσο υπέροχο παιδί είναι. Και δεν θα υπάρχει κανένας άλλος αναγνωρίσιμος λόγος που θα το κάνεις αυτό, πέρα από την τεράστια αγάπη που του τρέφεις.

Σε στιγμές αδυναμίας και παραφροσύνης θα πιάσεις τον εαυτό σου να αναρωτιέται -εν μέσω ενός τετραώρου ουρλιαχτών, τα οποία ούτε ο θηλασμός, ούτε η αλλαγή πάνας, ούτε το ζεστό μπανάκι δεν καταφέρνουν να καταλαγιάσουν- τι διάολο σκεφτόσουν όταν πήρες την κολοσσιαία απόφαση να γίνεις μαμά. Και στιγμιαία θα μισείς τον εαυτό σου που σκέφτηκε κάτι τόσο κατακριτέο, γιατί δεν θα άλλαζες το πολύτιμο αγγελούδι σου -και κάθε δευτερόλεπτο ουρλιαχτού του- με τίποτα στον κόσμο.

Θα έρθουν στιγμές που θα είσαι τόσο κουρασμένη και βρώμικη και συγχυσμένη και χωρίς ίχνος άλλης υπομονής, που το μόνο που θα θέλεις να κάνεις θα είναι απλά να φύγεις. Να σηκωθείς και να φύγεις από το σπίτι. Και θα ξέρεις πότε θα έχεις ανασυντάξει τον εαυτό σου αρκετά για να επιστρέψεις.

Θα νιώθεις ατελείωτες ενοχές που δεν θήλασες αρκετά (ή καθόλου) επειδή αναγκάστηκες να γυρίσεις στην δουλειά. Και ανεξάρτητα από τις αποφάσεις που θα πάρεις, οι ενοχές θα βρίσκουν πάντα τρόπο να τρυπώνουν, γιατί οι ενοχές δεν κάνουν διακρίσεις. Κάποια στιγμή (ελπίζουμε) θα βρεις την δύναμη και την αυτοπεποίθηση που απαιτούνται για να κλωτσήσεις τις ενοχές αυτές μακριά.

Θα υπάρχουν στιγμές που θα κλειδώνεσαι στο μπάνιο μόνο και μόνο για να αναπνεύσεις για μερικά δευτερόλεπτα.

Θα περνάς ώρες κοιτάζοντας το παιδί σου να κοιμάται ή να παίζει γιατί η απόλαυση να το καταβροχθίζεις με τα μάτια σου δεν θα συγκρίνεται με καμία άλλη.

Θα αντιμετωπίσεις καταστάσεις, οι οποίες θα προκαλούν τα προστατευτικά σου ένστικτα να επέμβουν, χωρίς καν να το συνειδητοποιείς. Και το πόσα μπορείς να κάνεις για να σώσεις το παιδί σου είναι ένα συναίσθημα τόσο άγρια πρωτόγονο που θα σε τρομάξει.

Θα ανακαλύψεις ότι μοιράζεσαι έναν αόρατο δεσμό με τις άλλες μαμάδες -ακόμα και με εκείνες που δεν γνωρίζεις καν- ο οποίος είναι τόσο ισχυρός που θα θρηνείς όταν θρηνούν και θα χαίρεσαι με την χαρά τους, γιατί μόνο εκείνες σε «νιώθουν».

Θα μάθεις πως η συμβουλή «απόλαυσε αυτά τα χρόνια, γιατί δεν διαρκούν πολύ» μοιράζεται φειδωλά από άτομα που έχουν μεγαλώσει πολύ και έχουν ξεχάσει ότι δεν είναι κάθε στιγμή αυτών των χρόνων εξίσου ευχάριστη.

Θα ξεμωραίνεσαι κοιτάζοντας μουτζούρες και χοντροκομμένες χειροτεχνίες που θα φτιάχνουν τα μικροσκοπικά τους δαχτυλάκια, λέγοντάς τους πόσο όμορφες είναι και εννοώντας κάθε σου λέξη!

Θα απολαμβάνεις τα γαργαλητά και τα απογευματινά παιχνιδίσματα στον καναπέ, σίγουρη ότι δεν υπάρχει πιο γλυκός τρόπος σε ολόκληρο τον κόσμο για να περνά κανείς την ώρα του.

Θα ανακαλύψεις πως δεν υπάρχει τίποτα πιο θεϊκό από το να κρατάς το παιδί σου σφιχτά στην αγκαλιά σου και να εισπνέεις τη μυρωδιά του.

Θα καταλάβεις από πρώτο χέρι τι σημαίνει να βάζεις τον εαυτό σου σε δεύτερη μοίρα.

Για πρώτη φορά στην ζωή σου θα μάθεις τι σημαίνει να αγαπάς κάποιον τόσο πολύ που να σε πονάει και να σε γεμίζει ευτυχία ταυτόχρονα, τόσο σωματικά όσο και συναισθηματικά.

Θα ανακαλύψεις ότι το μοναδικό πράγμα που πραγματικά έχει σημασία για εσένα κοιμάται στο άλλο δωμάτιο.

Θα διαπιστώσεις ότι δεν υπάρχει πιο σπουδαίο όνομα στον κόσμο από το «Μαμά».

Πηγή: Scarymommy

Διαβάστηκε εδώ: www.mama365.gr

Μία πολύ ευαίσθητη ιστορία που έγραψε ο Μάνος Χατζιδάκης, για την αγάπη και την αντοχή της στον χρόνο.
«Μια φορά κι έναν καιρό, υπήρχε ένα νησί στο οποίο ζούσαν όλα τα Συναισθήματα.
Εκεί ζούσαν η Ευτυχία, η Λύπη, η Γνώση, η Αγάπη και όλα τα άλλα συναισθήματα.
Μια μέρα έμαθαν ότι το νησί τους θα βούλιαζε και έτσι όλοι επισκεύασαν τις βάρκες τους και άρχισαν να φεύγουν.
Η Αγάπη ήταν η μόνη που έμεινε πίσω. Ήθελε να αντέξει μέχρι την τελευταία στιγμή.
Όταν το νησί άρχισε να βυθίζεται, η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια.
Βλέπει τον Πλούτο που περνούσε με μια λαμπερή θαλαμηγό.
Η Αγάπη τον ρωτάει: «Πλούτε, μπορείς να με πάρεις μαζί σου;»,
«Όχι, δεν μπορώ» απάντησε ο Πλούτος. «Έχω ασήμι και χρυσάφι στο σκάφος μου και δεν υπάρχει χώρος για σένα».
Η Αγάπη τότε αποφάσισε να ζητήσει βοήθεια από την Αλαζονεία που επίσης περνούσε από μπροστά της σε ένα πανέμορφο σκάφος.
«Σε παρακαλώ βοήθησέ με» είπε η Αγάπη.
«Δεν μπορώ να σε βοηθήσω Αγάπη. Είσαι μούσκεμα και θα μου χαλάσεις το όμορφο σκάφος μου» της απάντησε η Αλαζονεία.
Η Λύπη ήταν πιο πέρα και έτσι η Αγάπη αποφάσισε να ζητήσει από αυτή βοήθεια.
«Λύπη άφησέ με να έρθω μαζί σου».
«Ω Αγάπη, είμαι τόσο λυπημένη που θέλω να μείνω μόνη μου» είπε η Λύπη.
Η Ευτυχία πέρασε μπροστά από την Αγάπη αλλά και αυτή δεν της έδωσε σημασία.
Ήταν τόσο ευτυχισμένη, που ούτε καν άκουσε την Αγάπη να ζητά βοήθεια.
Ξαφνικά ακούστηκε μια φωνή: «Αγάπη, έλα προς τα εδώ! Θα σε πάρω εγώ μαζί μου!».
Όταν ένας πολύ ηλικιωμένος κύριος που η Αγάπη δεν γνώριζε, αλλά ήταν γεμάτη από τέτοια ευγνωμοσύνη, που ξέχασε να ρωτήσει το όνομά του.
Όταν έφτασαν στην στεριά ο κύριος έφυγε και πήγε στο δρόμο του.
Η Αγάπη γνωρίζοντας πόσα χρωστούσε στον κύριο που τη βοήθησε, ρώτησε την Γνώση:
«Γνώση, ποιος με βοήθησε»;
«Ο Χρόνος» της απάντησε η Γνώση.
«Ο Χρόνος;;» ρώτησε η Αγάπη. «Γιατί με βοήθησε o Χρόνος;»
Τότε η Γνώση χαμογέλασε και με τη βαθιά σοφία της είπε:
«Μόνο ο Χρόνος μπορεί να καταλάβει πόσο μεγάλη σημασία έχει η Αγάπη».

Πηγή: http://www.thessalonikiartsandculture.gr/

Διαβάστηκε εδώ:www.e-mesara.gr