To “I love you Just the way you are” του Billy Joel το ανακάλυψα όταν ήμουν φοιτήτρια, αρκετά χρόνια μετά την κυκλοφορία του. Εκείνη την εποχή βέβαια, πώς να μην αγαπήσεις και να μην αγαπηθείς “just the way you are”? Ήμασταν 19-20-21. ΉΜΑΣΤΑΝ 19-20-21! Ήμασταν φρέσκοι, λαμπεροί και υπέροχοι.  Πανεύκολο να αγαπήσεις και να αγαπηθείς just the way you are!

Παρ’ όλα αυτά το να μπορείς να αγαπήσεις τον άλλον για αυτό που πραγματικά είναι, δεν είναι και λίγο… Γιατί αν τον αγαπήσεις για αυτό που πραγματικά είναι μέσα του, όταν τα χρόνια περάσουν και σταματήσει να είναι εξωτερικά όπως ήταν στα 19-20-21, εσύ θα εξακολουθήσεις να βλέπεις τον ίδιον άνθρωπο, ανεξάρτητα από τα σημάδια που θα έχει αφήσει πάνω του ο χρόνος.

Τις προάλλες διάβασα την ιστορία που θα σας διηγηθώ σήμερα και ένοιωσα να με πλημμυρίζει μια γλυκιά ζεστασιά. Ελπίζω να τη νοιώσετε κι εσείς! Είναι η ιστορία ενός συζύγου που αγαπάει τη γυναίκα του “just the way she is”.

Να λοιπόν τι συνέβη: Η γυναίκα, γύρω στα 45, αποφάσισε να κάνει μια αισθησιακή φωτογράφιση, με σκοπό να χαρίσει τις φωτογραφίες στο σύζυγό της. Προσέλαβε μία επαγγελματία φωτογράφο, την Victoria Caroline, που ειδικεύεται σε τέτοιες φωτογραφίσεις. Σύμφωνα με τη φωτογράφο, η σύζυγος ήταν υπέροχη, πληθωρική και με πλούσιες καμπύλες. Μετά τη φωτογράφιση η σύζυγος της είπε: «Θέλω φτιάξεις τις φωτογραφίες μου στο photoshop και να σβήσεις κυτταρίτιδα, ραγάδες, λίπη και ρυτίδες. Εξαφάνισέ τα όλα! Θέλω να νοιώσω πανέμορφη έστω ΜΙΑ ΦΟΡΑ στη ζωή μου». Έτσι η φωτογράφος έπιασε δουλειά και εξαφάνισε τα πάντα. Έκανε το όνειρο της γυναίκας πραγματικότητα και την έκανε να μοιάζει με Θεά.

Η σύζυγος πήρε τις φωτογραφίες και έφτιαξε ένα πανέμορφο άλμπουμ με 30 από αυτές. Το έδωσε στο σύζυγό της ως δώρο για τα Χριστούγεννα. 3 μέρες μετά η Victoria, πήρε το παρακάτω email από το σύζυγο.

Γεια σου Victoria,

Είμαι ο  (τάδε), ο σύζυγος της (τάδε). Σου γράφω γιατί έλαβα ένα άλμπουμ με φωτογραφίες που τράβηξες εσύ. Δε θέλω να νομίζεις ότι είμαι θυμωμένος μαζί σου… αλλά θέλω να σου γράψω τι ένοιωσα που τις είδα, ως τροφή για σκέψη. Είμαι με τη γυναίκα μου από τότε που ήμασταν 18 χρονών και έχουμε αποκτήσει δυο πανέμορφα παιδιά. Τα τελευταία χρόνια είχαμε τα πάνω μας και τα κάτω μας και νομίζω… ή μάλλον ΞΕΡΩ ότι η γυναίκα μου τράβηξε αυτές τις φωτογραφίες για να «ανάψει τη σπίθα». Μερικές φορές παραπονιέται ότι δεν την βρίσκω ελκυστική και μου λέει ότι δε θα με κατηγορούσε αν ποτέ έβρισκα κάποια νεώτερη.

Όταν άνοιξα το άλμπουμ η καρδιά μου βούλιαξε. Οι φωτογραφίες… παρά το ότι είναι πανέμορφες και είσαι αναμφισβήτητα καλή φωτογράφος… δεν είναι πραγματικά της γυναίκας μου. Έκανες κάθε ένα από τα «μειονεκτήματα» να εξαφανιστεί και παρά το ότι είμαι σίγουρη ότι αυτό ακριβώς σου ζήτησε να κάνεις, έσβησες οτιδήποτε απαρτίζει τη ζωή μας. Όταν έσβησες τις ραγάδες, έσβησες τα αποδεικτικά στοιχεία των παιδιών μας. Όταν έσβησες τις ρυτίδες, έσβησες δυο δεκαετίες από τα γέλια μας και τις ανησυχίες μας. Όταν έσβησες την κυτταρίτιδα, έσβησες την αγάπη της για τη ζαχαροπλαστική και όλες τις λιχουδιές που έχουμε απολαύσει όλα αυτά τα χρόνια.

Δε στα λέω αυτά για να σε κάνω να νιώσεις απαίσια, εσύ κάνεις τη δουλειά σου και το καταλαβαίνω. Σου γράφω για να σε ευχαριστήσω. Βλέποντας αυτές τις φωτογραφίες, συνειδητοποίησα ότι πράγματι δε λέω στη γυναίκα μου ότι την ΑΓΑΠΩ και την λατρεύω έτσι ακριβώς όπως είναι. Το ακούει τόσο σπάνια, που νόμιζε ότι αυτές οι φτιαγμένες φωτογραφίες είναι αυτό που ήθελα και ότι έτσι θέλω να μοιάζει. Πρέπει να βελτιωθώ και στο υπόλοιπο της ζωής μας να υμνώ τις ατέλειές της. Σε ευχαριστώ για την υπενθύμιση. 

Φιλικά, 

*******

Πηγή:www.aspaonline.gr

Υπάρχουν μερικά «μυστικά» που πρέπει να μπεις στο κλαμπ της «εργαζόμενης μαμάς» για να τα ανακαλύψεις και που οι συνάδελφοί σου -όσοι δεν έχουν παιδιά- δεν μπορούν ούτε να φανταστούν. Ας τους αποκαλύψουμε μερικά…

1. Ο λεκές στη μπλούζα μου είναι γουλιά από το πρωινό γάλα. Στην καλύτερη περίπτωση. Γιατί όταν είσαι μαμά, είσαι πολύ συνηθισμένη να βλέπεις διάφορα υγρά από τα οσώμα του μωρού να καταλήγουν στα ρούχα σου. Κι όταν είσαι και εργαζόμενη μαμά, είναι εξαιρετικά πιθανό να μην έχεις καθόλου χρόνο να αλλάξεις μπλούζα πριν φύγεις τρέχοντας για το γραφείο (ή να μην έχεις άλλη καθαρή).
2. Ο λόγος που έχω σχεδόν πάντα τα μαλλιά μου πιασμένα πίσω είναι επειδή δεν προλαβαίνω να λουστώ εδώ και πέντε μέρες.
3. Κάνω τόση ώρα να βρω ένα στυλό στην τσάντα μου επειδή είναι κρυμμένος ανάμεσα σε δεκάδες εντελώς άσχετα αντικείμενα, όπως: ένα ζευγάρι καλτσάκια, το κουτάκι της πιπίλας, ένα κουκλάκι που είχε πάνω η τούρτα στα χτεσινά γενέθλια, μισό μπισκότο και μια πάνα (ελπίζω όχι χρησιμοποιημένη).
4. Εάν κάποιος συνάδελφος θέλει να καθαρίσει το παντελόνι του γιατί έριξε τον καφέ ή το πληκτρολόγιό του ή να φρεσκάρει το πρόσωπό του, μπορεί να μου ζητήσει μωρομάντιλο. Δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχω μαζί μου!
5. Ακόμα κι αν είμαι το «μεγάλο» αφεντικό και η ιδιότητα που αναγράφεται στο ταμπελάκι έξω από την πόρτα μου υπονοεί ότι όλοι οι υπάλληλοι αναφέρονται σε μένα, εγώ με τη σειρά μου αναφέρομαι στη babysitter ή στη δασκάλα του παιδικού σταθμού. Εάν δεν είανι ευχαριστημένες εκείνες, δεν είμαι ούτε εγώ.
6. Μερικές φορές, όταν φτάνει η Δευτέρα και ξεκινάω για τη δουλειά νιώθω ανακούφιση. Ελπίζω ότι αυτό δεν σημαίνει ότι είμαι πολύ κακή μητέρα αλλά κάπου κάπου προτιμώ να είμαι μερικές ώρες μαζί με ενήλικες παρά να ακούω τα ίδια παιδικά τραγουδάκια που άκουγα όλο το Σαββατοκύριακο.
7. Είμαι τόσο κουρασμένη που το πρωί έβαλα κρέμα για τα συγκάματα στην οδοντόβουρτσά μου για να πλύνω τα δόντια μου. Επιπλέον, τις περισσότερες φορές ξεχνάω πού έχω βάλει τα κλειδιά μου και αν με ρωτήσεις πότε έχω γενέθλια θα μου πάρει ώρες να απαντήσω. Ελπίζω, να μην θεωρείς ότι αυτό μπορεί να επηρεάσει την ικανότητά μου να ολοκληρώσω αυτό το projectπου μου έχει ανατεθεί.
8. Αν και νιώθω ότι έχω εξελιχθεί σχεδόν σε σούπερ ήρωα για να μπορώ να φέρνω βόλτα το σπίτι, το παιδί ΚΑΙ τη δουλειά, μου φαίνεται ότι αυτό είναι απείρως πιο εύκολο από αυτό που κάνουν όσες μαμάδες ασχολούνται αποκλειστικά με τα παιδιά τους και αναλαμβάνουν να φτιάξουν 150 γλυκάκια για τη σχολική γιορτή.
9. Συχνά νιώθω ενοχές που φεύγω τόσες ώρες μακριά από τα παιδιά μου. Μπορεί και κάθε μέρα… Σ’ αυτές τις περιπτώσεις αναρωτιέμαι «υπάρχει περίπτωση να μην ξέρουν πόσο πολύ τα αγαπώ;» Όσο η απάντηση είναι «όχι» ξέρω ότι είμαι καλή μαμά.
10. Ξέρω ότι όλα αυτά είναι προσωρινά. Κι όσο κι αν με παρηγορεί η σκέψη ότι κάποια στιγμή, αρκετά σύντομα, δεν θα με παίρνουν τηλέφωνο εκατό φορές από το σπίτι για να στείλω ένα φιλί στ οπονεμένο γονατάκι ή θα μπορώ να κάνω τις δουλειές του σπιτιού χρησιμοποιώντας και τα δύο χέρια και θα πίνω τον καφέ μου χωρίς κανείς να με ενοχλεί χοροπηδώντας δίπλα μου στον καναπέ, την ίδια στιγμή ξέρω ότι αυτές οι στιγμές που ζω τώρα θα μου λείψουν τόσο πολύ που νιώθω ένα τσίμπημα στην καρδιά…

Πηγή:www.mamamia.gr

Παιδιά πολύ μικρά για να καταλάβουν από τώρα τι είναι ο θάνατος, δίνουν τη μάχη για τη ζωή τους στο Αιγαίο.

Ενας φωτογράφος κατέγραψε τις συγκλονιστικές στιγμές από τη μάχη των γιατρών να σώσουν τέτοια μικρά παιδιά, που βρέθηκαν στα κύματα της θάλασσας την Τετάρτη, όταν ναυάγησαν οι βάρκες που μετέφεραν μετανάστες στη Λέσβο, με αποτέλεσμα να πέσουν περισσότεροι από 200 άνθρωποι στο νερό.

Τουλάχιστον επτά παιδιά πνίγηκαν σήμερα, στις νέες τραγωδίες που σημειώθηκαν στο Αιγαίο, ενώ συνεχίζονται οι έρευνες για αμέτρητους αγνοούμενους. Στη Λέσβο, όπως φαίνεται στις φωτογραφίες που δημοσίευσε η Daily Mail, οι γιατροί έκαναν υπεράνθρωπες προσπάθειες για να επαναφέρουν στη ζωή μωρά και μικρά παιδιά, που κινδύνευσαν να χαθούν, ενώ τα τύλιγαν με κουβέρτες, καθώς είχαν παγώσει.

Εως αργά το βράδυ, ήταν σε εξέλιξη αγωνιώδης επιχείρηση ανοιχτά του νησιού, για διάσωση δεκάδων μεταναστών. Πληροφορίες έκαναν λόγο για τρεις σορούς, δυο αγοριών περίπου έξι ετών και ενός έτους και ενός άνδρα. Αγνωστος είναι ο ακριβής αριθμός των ανθρώπων που επέβαιναν στο σκάφος. Πολλοί από τους διασωθέντες, ανάμεσά τους μικρά παιδιά, μεταφέρθηκαν στο νοσοκομείο σε κρίσιμη κατάσταση.

Συγκλονιστικές είναι και οι εικόνες που δημοσίευσε το lesvosnews από τη νέα τραγωδία

Τουλάχιστον άλλοι επτά άνθρωποι έχασαν τη ζωή τους στα τρία ναυάγια στην περιοχή της Σάμου, συγκεκριμένα στο Αγαθονήσι, τον Άγιο Κωνσταντίνο και το Ποσειδώνιο. Στο Αγαθονήσι ανασύρθηκαν νεκροί μία ηλικιωμένη γυναίκα και δυο μικρά παιδιά, ένα αγοράκι πέντε ετών και ένα κοριτσάκι δυο χρόνων. Στο ναυάγιο στο Ποσειδώνιο είχαμε άλλους τρεις νεκρούς, έναν νεαρό άνδρα και δυο μικρά παιδιά ηλικίας περίπου ενός έτους και σε εκείνο στον Αγιο Κωνσταντίνο ανασύρθηκε νεκρό ένα κορίτσι πέντε μόλις ετών. Σε όλες τις περιπτώσεις, υπάρχουν αγνοούμενοι.

Πηγή: Συγκλονιστικές εικόνες: Γιατροί σώζουν παιδιά που βρέθηκαν στη θάλασσα μετά από τα ναυάγια στη Λέσβο | iefimerida.gr http://www.iefimerida.gr/news/233166/sygklonistikes-eikones-giatroi-sozoyn-paidia-poy-vrethikan-sti-thalassa-meta-apo-ta#ixzz3pxw62LYr

Όταν το παιδί δε διαβάζει

Μία συχνή αιτία εντάσεων μεταξύ γονέων και παιδιών είναι η αδιαφορία των παιδιών για το σχολικό διάβασμα με συνέπεια τις κακές σχολικές επιδόσεις. Στο παρόν άρθρο θα αναφερθούμε στους κυριότερους παράγοντες που επηρεάζουν την μαθητική επίδοση καθώς και σε τρόπους διαχείρισης πιο κατάλληλους ώστε να αποφεύγονται οι συγκρούσεις και να ενισχύονται οι οικογενειακοί δεσμοί. Να σημειωθεί ότι διαφοροποιούνται οι περιπτώσεις όπου ο μαθητής προσπαθεί αλλά αδυνατεί ή δεν μπορεί να ανταπεξέλθει (π.χ. μαθησιακές δυσκολίες).

Οι παράγοντες λοιπόν που σχετίζονται με την χαμηλή σχολική επίδοση είναι:

• Η αδυναμία ανταπόκρισης στις σχολικές απαιτήσεις λόγω γνωστικής ανωριμότητας κι έλλειψης γνώσεων από τις προηγούμενες τάξεις.

• Η απουσία σωστού τρόπου διαβάσματος ή/και κατάλληλου περιβάλλοντος.

• Η έλλειψη εσωτερικών κινήτρων για την μάθηση γενικότερα και την εκπαιδευτική διαδικασία ειδικότερα.

• Η ίδια η εκπαιδευτική διαδικασία που συχνά απομακρύνεται από την γνώση και επικεντρώνεται αφενός στην αναπαραγωγή της πληροφορίας αφετέρου στην εξεταστική επιτυχία.

• Η αναφερθείσα σημασία της εξεταστικής επιτυχίας που συνήθως χρειάζεται για την επίτευξή της κάποια ιδιωτική ενίσχυση οπότε και το πρόγραμμα του μαθητή εξαντλείται στο μάθημα με αποτέλεσμα την κούραση, την αδυναμία συγκέντρωσης και εν τέλει την κακή επίδοση.

• Ο ρόλος του εκπαιδευτικού μέσα στο παιδαγωγικό σύστημα που συχνά δυσκολεύει τον μαθητή αντί να τον στηρίζει και να του εμπνέει την επιθυμία για μάθηση.

• Το οικογενειακό περιβάλλον που μπορεί να συγκρίνει/ κατηγοριοποιεί/ τιμωρεί τον «κακό» μαθητή χωρίς να επιτυγχάνει έτσι την κινητοποίησή του αλλά αντιθέτως να ενεργοποιεί μια «αυτοεκπληρούμενη προφητεία». Οι απαιτήσεις αυτές ενίοτε μπορεί να είναι πιο υψηλές ή και προσωπικές του γονιού και να μην υπόκεινται στις επιθυμίες και στους στόχους του ίδιου του παιδιού οπότε το να μην διαβάζει μπορεί να είναι η αντίδρασή του στην πίεση που νιώθει.

• Η διαμόρφωση της σύγχρονης κοινωνικής πραγματικότητας με όρους που φαίνεται να μην ανταμείβουν την μόρφωση καθώς η ανεργία και οι χαμηλοί μισθοί πιθανά να αποτρέπουν το νεαρό άτομο από το να βρει νόημα στην μόρφωση, άρα στη μάθηση και συνεπώς στην καλή σχολική επίδοση.

Όπως γίνεται κατανοητό, τα παραπάνω αφορούν ιδίως τα μεγαλύτερα παιδιά που φοιτούν στο Γυμνάσιο και στο Λύκειο, καθώς οι μεγάλες εντάσεις εξαιτίας ασυνεπούς διαβάσματος και χαμηλών αποδόσεων προκύπτουν τότε που ο μαθητής έχει την ευθύνη του διαβάσματός του και δεν τον βοηθάει ο γονέας, όπως στο δημοτικό.

Είναι σημαντικές όμως οι βάσεις που τίθενται στις μικρές ηλικίες κι εκεί η γονική παρέμβαση και καθοδήγηση μπορούν να είναι καταλυτικές. Έχει αξία λοιπόν στα μικρά παιδιά οι γονείς να βάζουνένα σταθερό πρόγραμμα διαβάσματος που να καλύπτει τις μαθητικές τους υποχρεώσεις, συνυπολογίζοντας όμως τις προσωπικές τους επιθυμίες. Να σημειωθεί ότι ως προς το πρόγραμμα χρειάζεται προσοχή ώστε να μην είναι εξαντλητικό για τον μαθητή και να του αφήνει περιθώριο ελεύθερου χρόνου για παιχνίδι ή άλλες αγαπημένες δραστηριότητες. Η ενεργή ενασχόληση του γονέα στις πρώτες τάξεις με το διάβασμα μπορεί να είναι επιβοηθητική ώστε το παιδί να κατακτήσει από νωρίς σωστούς τρόπους εκμάθησης που θα μπορεί να χρησιμοποιήσει στην πορεία μόνο του.

Όσον αφορά τις μεγαλύτερες ηλικίες, είναι απαραίτητο οι γονείς να μπορέσουν να αναγνωρίσουν την άρνηση του παιδιού και να την διερευνήσουν ώστε να κατανοήσουν τους λόγους για τους οποίους εκφράζει τούτη την ασυνέπεια στις σχολικές του υποχρεώσεις. Η συζήτηση με συναισθηματική ειλικρίνεια μπορεί να οδηγήσει σε μια καλή επικοινωνία και κατανόηση μεταξύ γονιών και παιδιών όπου υπάρχει ο χώρος να εκφρασθούν αμφίπλευρα οι ανησυχίες, οι δυσκολίες, οι επιθυμίες και οι δυνατότητες με στόχο την συνδιαμόρφωση ενός στόχου για το παιδί. Ωστόσο, ηοριοθέτηση ως προς τις υποχρεώσεις είναι επίσης απαραίτητη ώστε το νεαρό άτομο να μάθει να αναλαμβάνει την ευθύνη των υποχρεώσεών του.

Καταλήγοντας, η ουσία μεταξύ των ενδοοικογενειακών σχέσεων βρίσκεται στην αποδοχή της ξεχωριστής ύπαρξης του κάθε μέλους, αποδεχόμενοι πρώτα από όλα τις προσωπικές επιθυμίες του παιδιού και την υποστήριξή του για την πραγμάτωσή τους. Η κινητοποίηση – ως προς την επάρκεια τουλάχιστον στις σχολικές απαιτήσεις – μπορεί να προκύψει όταν ο μαθητής αισθάνεται ότι δεν προσδιορίζεται μόνο από τη σχολική του επίδοση αλλά μπορεί να είναι αποδεκτός ως άτομο το οποίο και αξίζει αλλά και μπορεί να τα καταφέρει στην ζωή του (έστω κι αν αυτό δεν περιλαμβάνει τις σπουδές αλλά κάποια άλλη ενασχόληση).

Μαρία Μαγδαληνή Μάρκου – Ψυχολόγος

Πηγή:www.boro.gr

Georgia Kotsiopoulou

Ποτέ δεν ήμουν κορίτσι κοκέτα. Σε όλες μου τις παιδικές φωτογραφίες το καλοκαίρι φοράω σορτς –την δεκαετία του 80 τα σορτς είχαν αθλητική και μόνο εμφάνιση με ρίγα στο πλάι- με φανελάκια και τον χειμώνα χοντροκομμένα πουλόβερ και τζιν. Στο γυμνάσιο η καλή μου ‘’στολή’’ ήταν τα καρώ μάλλινα πουκάμισα που ήταν τότε της μόδας και κίτρινα μποτάκια. Δεν ήμουν αγοροκόριτσο, έβαζα λιποζαν και μάσκαρα και τα μαλλιά μου είχαν πάντα ένα καλοχτενισμένο κοκοράκι. Αλλά μέχρι εκεί. Στους γάμους η μαμά επέμενε για κάτι ροζ και φούξια, εγώ δεν αντιστεκόμουν και σήμερα χαζεύω τις φωτογραφίες, ένα θαύμα από φωτοσοπ χωρίς να υπάρχει τότε το φωτοσοπ ήμουν.
Δεν με λες ούτε σήμερα κορίτσι κοκέτα. Προτιμώ τις βερμούδες, τις φόρμες, τα άνετα φορέματα και φούστες, τα boyfriend jeans. All star και σαγιονάρες. Στους γάμους προτιμώ τα μακριά άνετα φορέματα που μπορώ να φορέσω με ίσια παπούτσια. ”Τι λάθος έγινε με μένα;” αναρωτιέμαι.

Θα μου πεις ”πού είναι το πρόβλημα;” Αφού τα έχεις βρει μια χαρά με τον εαυτό σου και τα έχετε συμφωνήσει μια χαρά’’. Θα σου πω εγώ πού είναι το πρόβλημα. Χαζεύω με τις ώρες φωτογραφίες με midi φορέματα στενά στην μέση, θαυμάζω πολύ ένα ζευγάρι ψηλοτάκουνες γόβες και ζηλεύω τα κορίτσια που βλέπω έξω που δεν πνίγονται από τα πολλά αξεσουάρ. Στην ντουλάπα μου έχω πολλά φορέματα που στη Νέα Υόρκη η Κάρι Μπράντσω θα τα έβαζε για να πάει στο μαρκετ αλλά για εμένα είναι τα καλά μου, τα επίσημά μου, τα πολύτιμα. Άρα κατά βάθος θέλω να ντύνομαι έτσι. Ωραία και γυναικεία.

Στις ελληνικές ταινίες τα κορίτσια αν και στενογράφοι πήγαιναν για δουλειά με κομψά midi φορέματα και ζωνάκι στην μέση και τα kitty heels ήταν η μόνη επιλογή για παπούτσια. Πολλές φορούσαν καπελάκι και τα μαλλιά ήταν πάντα καλοχτενισμένα. Ακόμα και τα κορίτσια στις φτωχογειτονιές την φούστα τους και το κραγιόν τους τα είχαν πάντα. Μένοντας στις ελληνικές ταινίες, δεν θυμάμαι καμία κοπέλα να πετάγεται στον μπακάλη ή στο περίπτερο για να πάρει ένα τηλέφωνο όπως κι όπως. Και θα ήθελα να είμαι έτσι. Να είμαστε όλες μας έτσι. Μια πόλη γεμάτη καλοντυμένα, κομψά κοριτσόπουλα. Δεν θα πω κουβέντα για το Χόλιγουντ.

”Τι έγινε στο μεταξύ;” ρωτάω τις φίλες μου. Απλοποιήθηκαν τα πράγματα μου λένε οι περισσότερες αλλά παίρνω και απαντήσεις ‘’δεν βοηθάνε τα πεζοδρόμια για ψηλοτάκουνα παπούτσια’’ και ‘’δεν προλαβαίνουμε να είμαστε κοκέτες’’.

Με χαζεύω που κάθομαι οκλαδόν στο γραφείο με την χακί βερμούδα και το καφέ φανελάκι και σκέφτομαι ότι έχω ένα σμαραγδί φόρεμα μέχρι το γόνατο το οποίο δεν το έχω φορέσει ποτέ μα ποτέ. Μα το λέω ‘’το αγαπημένο μου’’. ‘’Όχι’’ με διορθώνω, ‘’από σήμερα θα γίνει το αγαπημένο μου’’ και σχολάω.

Ξέρω πως το παραπάνω είναι το ιδανικό κλείσιμο για το κείμενο, αισιόδοξο όπως του πρέπει, αλλά μεταξύ μας και εσύ ξέρεις και εγώ ξέρω πως πάλι με τζιν και βερμούδες θα είμαι εγώ και όσα κορίτσια είναι σαν εμένα. Κι ας κοπανάμε το κεφάλι μας γεμάτες ζήλια στον τοίχο, σαν το εικονίδιο του facebook, κάθε φορά που βλέπουμε στο μετρό ένα κορίτσι πολύ περιποιημένο. Κι ας ορκιζόμαστε στον εαυτό μας μετά από κάθε ταινία ή σειρά με καλοντυμένα σύγχρονα κορίτσια πως θα αξιοποιήσουμε την ντουλάπα μας. Ψέμα είναι και ξέρεις.

Πηγή:www.savoirville.gr

Τo team του ελληνικού Marie Claire, παρουσίασε πρόσφατα ένα πείραμα που έκανε μια συνάδελφός τους από το Λονδίνο, η social media editor της βρετανικής έκδοσης του περιοδικού, Kenny Thapoung.

Η Kenny δανείστηκε από την γκαρνταρόμπα του περιοδικού ένα φόρεμα που εύκολα θα έβλεπες στην πασαρέλα της Εβδομάδας Υψηλής Ραπτικής και το φόρεσε για μία εβδομάδα όπου και αν πήγαινε. Στο σούπερ μάρκετ, στο μετρό, στο γραφείο, στις βόλτες της, στα ψώνια, παντού! Η τουαλέτα που διάλεξε είναι Christian Siriano, έχει πολύ μακριά ουρά και είναι από μεταλλιζέ, haute couture ύφασμα. Ότι πρέπει δηλαδή για το πείραμα και για να σε κοιτάνε οι περαστικοί λες και είσαι τρελή. Ή και όχι. Γιατί αν έχεις και το ανάλογο attitude, όλοι θα πιστεύουν ότι είσαι, όχι τρελή, αλλά κάποια σημαντική προσωπικότητα που έχει να πάει σε ένα πολύ fancy πάρτι με άλλες σημαντικές προσωπικότητες, celebrities κλπ.

Να λοιπόν οι συμπεριφορές που παρατήρησε από τον κόσμο στο μετρό, το σούπερμαρκετ, το γραφείο και γενικά σε μέρη που ο κόσμος δεν είναι συνηθισμένος να βλέπει κοπέλες με hautecouture τουαλέτες:

– Δύο φορές στο μετρό, οι επιβάτες μου προσέφεραν θέση παρόλο που δεν είμαι ούτε έγκυος, ούτε ηλικιωμένη.

– Κανείς δεν καθόταν δίπλα μου.

– Με κοιτούσαν όλοι με ανοιχτό το στόμα.

– Με έβγαζαν φωτογραφίες, μάλλον για το Snapchat.

– Τρεις φορές με αποκάλεσαν γοργόνα.

– Μια φορά μου είπαν συγχαρητήρια.

Πάντως, το πείραμα δεν πήγε όπως το περίμενε. Και εξηγεί:

«Πέρα από κάποιους περαστικούς που μου είπαν μια, δυο φορές ‘’ωραία φόρεμα’’, κανείς δεν με ρώτησε που πηγαίνω, κανείς δεν με φλέρταρε και γενικά κανείς δεν μου μιλούσε εκτός γραφείου. Σύμφωνα με τους επιστήμονες γνωρίζουμε μόνο 1000 άτομα στη ζωή μας, αλλά όταν συναντάς κάποια άτομα που σου φωνάζουν «ΡΩΤΑ ΜΕ ΓΙΑ ΑΥΤΟ ΤΟ ΠΕΡΙΕΡΓΟ ΠΡΑΓΜΑ» (όπως εγώ) και δεν τους μιλάς, τότε τι είναι αυτό τελοσπάντων που χρειάζεσαι για να ξεκινήσεις μια κουβέντα; Πόσες σημαντικές γνωριμίες χάνουμε επειδή κάναμε λάθος υποθέσεις ή απλά επειδή δεν το τολμήσαμε; Για αυτό, ακόμα και η υψηλή ραπτική δεν με έκανε να νιώσω διαφορετική από τους υπόλοιπους. Όλοι θέλουν να ξεχωρίζουν. Όλοι θέλουν να έρχεται καινούριος κόσμος και να τους μιλάει. Στο πρώτο, η τουαλέτα μπορεί να βοηθήσει. Στο δεύτερο είναι άχρηστη. Για αυτό την επόμενη φορά που θα δεις στο μετρό ένα κορίτσι με μία φανταστική τουαλέτα, μην φοβάσαι να την ρωτήσεις πού πηγαίνει. Θα είναι χαρούμενη να το μοιραστεί μαζί σου»

Πηγή:froot.gr