Είμαι η Κατερίνα και έχω δύο αγοράκια 5 και 7 χρονών. Είμαι χωρισμένη αλλά μεγαλώνω μόνη μου τα παιδιά μου γιατί ο μπαμπάς τους, μας πέταξε σε μια νύχτα έξω από το σπίτι. Στη δική μου ιστορία τα λεφτά και η απιστία έπαιξαν μεγάλο ρόλο. Ρομαντική καθώς ήμουν πάντα και ερωτευμένη με τον άντρα μου, του είχα απόλυτη εμπιστοσύνη. Λάθος μου.

Όταν γνώρισα τον άντρα μου ήμουν αεροσυνοδός με πολλά ταξίδια λόγω επαγγέλματος, πολλούς φίλους και πολύ καλό μισθό. Εκείνος είχε εταιρία πληροφορικής και πήγαινε καλά. Όταν τον ερωτεύτηκα και παντρευτήκαμε, αποφασίσαμε να σταματήσω από τη δουλειά για να κάνουμε οικογένεια διότι καθημερινά ταξίδια και οικογένεια δεν πήγαιναν μαζί. Έδωσα όλες μου τις οικονομίες για να επεκτείνουμε την επιχείρησή του και επειδή έχω δύο πτυχία και ξέρω πολλές ξένες γλώσσες, είπαμε να αναλάβω τη διοίκηση της εταιρίας ώστε εκείνος να αναλάβει τους παλιούς πελάτες και να βρίσκει καινούριους.

Ήμουν ερωτευμένη και απόλυτα ευτυχισμένη. Η ζωή μας ήταν γεμάτη και δεν μας έλειπε τίποτα. Δεν μπορούσα όμως να μην προσέξω πόσο άπληστος είχε αρχίσει να γίνεται με τα χρήματα.

Ακόμα και μήνες που η εταιρία πήγαινε καλά, γκρίνιαζε αν εκείνο το μήνα δεν είχε πάει τόσο καλά όσο τον προηγούμενο. Το απέδωσα στο άγχος του και δεν το πήρα σοβαρά. Πάλι λάθος μου. Αφοσιώθηκα στο σπίτι, στα παιδιά και στη δουλειά. Η γκρίνια του για τα λεφτά μεγάλωνε.

Με ανάγκασε και στο ένα παιδί και στο άλλο, να γυρίσω στην εταιρία σε ένα μήνα από τον τοκετό για να μην μείνει πίσω η δουλειά. Ο ξένος εργοδότης δεν ζητάει κάτι τέτοιο από τους υπαλλήλους και εμένα μου το ζητούσε ο ίδιος ο πατέρας των παιδιών μου. Δεν είπα τίποτα, το απέδωσα στο άγχος του. Ξανά.

Με τον καιρό η κατάσταση χειροτέρευε. Δεν τολμούσα να κάνω ένα έξοδο για εμένα, γινόταν χαμός. Ούτε τα νύχια μου δεν μπορούσα να φτιάξω σαν γυναίκα, έκανε θέμα για 12 ευρώ.

Μισθό φυσικά και δεν μου έκοβε, ένσημα ανύπαρκτα τόσα χρόνια. Άρχισα να θορυβούμαι, δεν ήταν φυσιολογικά όλα αυτά. Που πήγε ο άντρας που δεν υπολόγιζε; Που με πήγαινε ταξίδια και τα κάλυπτε όλα αυτός ακόμα και όταν εγώ έβγαζα το πορτοφόλι μου να πληρώσω;

Που μου έπαιρνε πανάκριβα δώρα χωρίς ποτέ να το ζητήσω; Τα τελευταία δύο χρόνια πρίν το μεγάλο μπαμ, δεν κάναμε ούτε σεξ. Ερχόταν αργά το βράδυ και κοιμόταν στον καναπέ ή στον ξενώνα.

Ο άντρας μου είχε χρόνια δεσμό με τη γυναίκα του πατέρα του. Και εγώ η βιτρίνα της σχέσης τους, η απόφασή του να κάνουμε οικογένεια για να μην τους καταλάβουν. Τους είδε μια μέρα μια φίλη μου και δεν το πίστευα ώσπου το είδα με τα μάτια μου. Το «έχασα τη γη κάτω από τα πόδια μου» δεν περιγράφει αυτό που ένιωσα όταν τους είδα να φιλιούνται. Ένιωθα τη καρδιά μου να βγαίνει από το σώμα μου. Κατάλαβα τί σημαίνει να παθαίνεις εγκεφαλικό…

Όταν του τα είπα όλα, με έβγαλε τρελή και ότι τα έλεγα όλα αυτά για να τον εκβιάσω και να του φάω λεφτά. Έγινε ένας μεγάλος καυγάς και με πέταξε έξω μαζί με τα παιδιά. Σε ένα βράδυ έχασα άντρα, σπίτι και δουλειά και μπήκα στο λεωφορείο με τις πιτζάμες και τα παιδιά στα χέρια να κλαίνε και πήγα στη μάνα μου.

Χωρίς ρούχα, χωρίς πράγματα και χωρίς καθόλου λεφτά για δικηγόρο μήπως πάρω τουλάχιστον τους μισθούς μου και διεκδικήσω πράγματα. Έκανα 2 μήνες να βγω από το πατρικό μου και ο πρώην έπαιρνε και απειλούσε. Ζητούσε αν έχετε Το Θεό σας να το ξεχάσω και να γυρίσω στην εταιρία του επειδή ξέμεινε από διευθύντρια!

Μετά από 2 μήνες και ψάχνοντας για δουλειά έπιασα ταμίας σε σούπερ μάρκετ και σιγά με πολύ μικρά βήματα στάθηκα στα πόδια μου. Ήταν μια πολύ σκοτεινή περίοδος της ζωής μου που ακόμα παλεύω να ξεπεράσω με τη βοήθεια ψυχολόγου. Αλλά τα κατάφερα!

Ερχόμαστε στο σήμερα. Σήμερα είμαι Προϊσταμένη σε αυτό το σούπερ μάρκετ. Τα παιδιά μου είναι γερά και τα πάνε καλά με το σχολείο. Πάλεψα πολύ μαζί τους γιατί έπαθαν μετατραυματικό σοκ ύστερα από εκείνη τη βραδιά που βγήκαμε σαν τρελοί στους δρόμους αλλά ευτυχώς το ξεπέρασαν.

Ο μπαμπάς τους τα βλέπει πολύ σπάνια και δεν θυμάται ούτε τα γενέθλιά τους. Εγώ όμως θυμάμαι όσα πέρασα και έχω να συμβουλέψω όλες τις μαμάδες, που φοβούνται να φύγουν και δεν κάνουν το βήμα γιατί δεν έχουν δουλειά ή λεφτά, πως αυτά είναι δικαιολογίες.

Δικαιολογίες για τη δειλία μας, το φόβο μας και τη βολή μας και δεν το λέω με επίθεση, το λέω με αγάπη και το καταλαβαίνω γιατί το πέρασα. Εγώ πετάχτηκα στο δρόμο μαζί με τα παιδιά μου σε μια νύχτα και όμως επέζησα. Γιατί όχι και εσείς;

Κατερίνα

Το κείμενο αυτό δημοσιεύθηκε στο singleparent.gr

Διαβάστηκε εδώ:www.tilestwra.com

της Τάνιας Μπαγέρη

Μπορεί οι ενήλικες στην Ελλάδα να θυμόμαστε τη σημασία του «ΟΧΙ» κάθε 28^η Οκτωβρίου για εθνικούς λόγους. Για τα παιδάκια όμως, ειδικότερα αυτά που είναι περίπου δυο με τριών ετών, η έννοια του «όχι» αποκτά άλλο νόημα. Έρευνες δείχνουν πως σε αυτήν την ηλικία, ένα παιδί μπορεί να χρησιμοποιεί το «όχι» για να διαφωνήσει με τους άλλους, κυρίως τους γονείς του και άλλα οικεία πρόσωπα, πάνω από 20 φορές… την ώρα!

Άλλο νωρίτερα και άλλο αργότερα λοιπόν, τα 2χρονα ξεκινούν να αντιδρούν αρνητικά σε ό,τι και αν τους προτείνεται, είτε πρόκειται για τις καθημερινές ρουτίνες φαγητού, ύπνου και μπάνιου ή πιο ιδιαίτερες δραστηριότητες όπως το να βγουν από το σπίτι ή να φύγουν από ένα μέρος που ήδη βρίσκονται. Ξαφνικά οι γονείς αρχίζουν να ακούνε συνεχώς εκφράσεις όπως: «όχι, δε θέλω», «φύγε», «μόνος μου» και έχουν να αντιμετωπίσουν ένα παιδί που συμπεριφέρεται σα να γκρεμίζεται ο κόσμος ολόκληρος, επειδή το φαγητό δε μπήκε στο κατάλληλο πιάτο ή κάποιος το βοήθησε να βάλει το παπούτσι του.

Καθώς τέτοιου είδους κρίσεις σε αυτήν την ηλικία μπορεί να επαναλαμβάνονται συνεχώς και να διαρκούν μεγάλο μέρος της μέρας, προκαλούν αρκετή ένταση μέσα στο σπίτι, και συχνά επηρεάζουν και τις διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ γονέων και παιδιών ή μεταξύ συντρόφων. Στατιστικά, μαζί με την εφηβεία είναι τα αναπτυξιακά στάδια που προβληματίζουν περισσότερο τους γονείς, και η στιγμή που εξαντλημένοι από τις καθημερινές διαπραγματεύσεις πιθανώς να αναζητήσουν υποστήριξη, καταφεύγοντας σε κάποιον ειδικό.

Πρόκειται για μια πολύ σημαντική φάση στη συναισθηματική και όχι μόνο ανάπτυξη, όπου το βρέφος αρχίζει να μεταβαίνει στο επόμενο στάδιο και σιγά σιγά γίνεται παιδάκι. Αυτό που συμβαίνει ουσιαστικά πίσω από την αντιδραστική συμπεριφορά προς τους γονείς, είναι ότι το παιδί αρχίζει να διαπραγματεύεται τη σχέση εξάρτησης μαζί τους προκειμένου να κατακτήσει σταδιακά την αυτονομία και την ανεξαρτησία του. Αυτό που μπερδεύει τους ενήλικες όμως, είναι πως αυτή η αναζήτηση της ανεξαρτησίας δε γίνεται σταθερά και με την ίδια ένταση πάντα, ούτε σε όλους τους τομείς. Έτσι, ενώ έχουμε ένα παιδί που μάχεται να κάνει μπάνιο μόνο του, από την άλλη θέλει το βράδυ να κοιμηθεί μαζί με τη μαμά του.

Αυτό που πρέπει να θυμόμαστε σε σχέση με αυτό το αναπτυξιακό στάδιο, είναι πως παίζει εξαιρετικά σημαντικό ρόλο στη μετέπειτα εξέλιξη του παιδιού, τόσο σε σχέση με την εικόνα εαυτού και την αυτοπεποίθηση, όσο και στη συμπεριφορά και τις σχέσεις με τους άλλους, στο σπίτι και στο σχολείο. Το παιδί έχει ανάγκη να του επιτρέπεται αυτή η διεκδίκηση της ανεξαρτησίας χωρίς να το μαλώνουν ή να το ντροπιάζουν, έχοντας όμως συγχρόνως γύρω του ένα πλαίσιο κανόνων και ορίων. Δεδομένου ότι σε αυτήν τη φάση το παιδί τοποθετείται ουσιαστικά για πρώτη φορά ως μονάδα στον κόσμο, βιώνει παράλληλα και μια διαδικασία κοινωνικοποίησης ανακαλύπτοντας ποιες συμπεριφορές είναι αποδεκτές και ποιες όχι.

Έτσι λοιπόν οι γονείς των 2χρονων παιδιών που έχουν αρχίσει να αντιδρούν και να λένε πολλά «όχι», καλούνται να βρουν την πολύ λεπτή ισορροπία μεταξύ ξεκάθαρης οριοθέτησης αλλά  και σεβασμού προς το παιδί, που θα περιλαμβάνει τους κατάλληλους τρόπους επικοινωνίας, οριοθέτησης και διαχείρισης των κρίσεων ενώ παράλληλα θα υποστηρίζει την αυτονομία του παιδιού και δε θα στραπατσάρει την εικόνα του εαυτού του και την αυτοπεποίθησή του.

Πηγή:mikroimegaloi.gr

«Δεν το διάλεξα να γεννηθώ τυφλός. Αυτό που διάλεξα είναι να είμαι καλός μαθητής»

Πηγαίνει σχολείο στον Πειραιά με τα παιδιά που δεν έχουν προβλήματα όρασης

Πριν 11 χρόνια γεννήθηκε χωρίς την όρασή του, αυτό όμως δεν τον εμποδίζει να σηκώσει την 28η Οκτωβρίου τη σημαία του σχολείου του μιας και είναι αριστούχος.

Ο Γιάννης Πολονύφης είναι ολικά τυφλός, παρόλα αυτά φοιτά στο 35ο Δημοτικό Σχολείο Πειραιά, μαζί με παιδιά που δεν έχουν προβλήματα όρασης.

Οι συμμαθητές του καθημερινά του «δανείζουν» την όρασή τους όπου χρειάζεται και εκείνος χάρη στη δύναμη της θέλησής του έγινε σημαιοφόρος και ετοιμάζεται να προοδεύσει και στο Μουσικό Γυμνάσιο Αλίμου.

Δίπλα του, αθόρυβος εθελοντής ο συνταξιούχος πλέον δάσκαλος Ειδικής Αγωγής κ. Αλέξης Γκλίνος, ο πρώτος δάσκαλος που εφάρμοσε στην Ελλάδα το εκπαιδευτικό πρόγραμμα «Ήλιος» που αφορά στην ένταξη τυφλών μαθητών σε κοινή σχολική τάξη.

«Πέρσι βγήκα στη σύνταξη υποχρεωτικά αλλά δε φεύγω από το σχολείο αν και ο Γιάννης μου δεν πάρει το απολυτήριο του», δηλώνει ο δάσκαλος και εξηγεί: «Τέλη της δεκαετίας του ’90 ξεκινήσαμε εκπαιδευτικά να εντάσσουμε παιδιά με προβλήματα όρασης στην κοινή σχολική τάξη, προετοιμάζοντας τα έτσι και για την ένταξή τους στην κοινωνία. Μετά το Γιάννη που φέτος τελειώνει τη Στ’ τάξη, από ότι φαίνεται το ιστορικό αυτό τμήμα ένταξης τυφλών μαθητών εδώ στον Πειραιά θα σβήσει».

Ο 11χρονος Γιάννης μένει στου Ζωγράφου και κάνει καθημερινά αρκετά χιλιόμετρα για να παρακολουθεί αυτό το πρότυπο εκπαιδευτικό πρόγραμμα στον Πειραιά.

«Την ίδια στιγμή που μόνο 2 στα 10 παιδιά με αναπηρία στην Ελλάδα καταφέρνουν να πάνε στο σχολείο, ο Γιάννης σηκώνει σήμερα ψηλά τη σημαία της δύναμης, της θέλησης και της αισιοδοξίας, κόντρα στις δυσκολίες των καιρών», δηλώνει ο νεαρός δικηγόρος και Επικεφαλής της Νεολαίας του Πανελληνίου Συνδέσμου Τυφλών κ. Βαγγέλης Αυγουλάς, παλιός μαθητής διακριθείς και ο ίδιος στο ίδιο σχολείο με τον ίδιο δάσκαλο.

«Η έλλειψη χρηματοδότησης, τα κενά στο ειδικό εκπαιδευτικό και βοηθητικό προσωπικό, η απουσία υλικοτεχνικής υποδομής και η διαχρονική έλλειψη σωστού, ολοκληρωμένου και ανθρωποκεντρικού σχεδιασμού από την πολιτεία για την εκπαίδευση των παιδιών με αναπηρία, έκαναν και κάνουν καθημερινά τη ζωή μας δύσκολη. Τα χρωστάμε όλα στους γονείς μας και στις οικογένειες μας που έχουν μάθει να μη λυγίζουν και να μας δίνουν δύναμη για να τα καταφέρουμε», εξηγεί ο κ. Αυγουλάς.

Ο 11χρονος Γιάννης παίζει πιάνο από μικρός και την περασμένη εβδομάδα, με τις φωνητικές του ικανότητες συγκίνησε την Μαρίζα Κωχ, η οποία θέλησε να τον γνωρίσει και να τον ακούσει. Η γνωστή τραγουδίστρια του έπαιξε πιάνο και ο μικρός Γιάννης τραγουδώντας «Στο Περιγιάλι Το Κρυφό» του Μίκη Θεοδωράκη συγκλόνισε με την ερμηνεία του τους παρευρισκόμενους.

Τον περασμένο Ιούλιο ο 11χρονος χάρισε τη φωνή του συμμετέχοντας αφιλοκερδώς σε φιλανθρωπική μουσική εκδήλωση για το Σύλλογο Φίλων Παιδιών με καρκίνο «Ελπίδα», τραγουδώντας μαζί με τον Μπάμπη Στόκα, την Ελένη Τσαλιγοπούλου και την «Ορχήστρα των Ονείρων» σε μεγάλη συναυλία στο Ίλιον.

«Δεν το διάλεξα να γεννηθώ τυφλός. Αυτό που διάλεξα είναι να είμαι καλός μαθητής και ξέρω ότι όταν μεγαλώσω θα ασχολούμαι επαγγελματικά με τη μουσική που την αγαπώ πολύ και με ταξιδεύει. Γράφω και εγώ δικούς μου στίχους ενώ μπορώ ακούγοντας μια φορά ένα τραγούδι να επαναλάβω τη μελωδία του στο πιάνο. Μακάρι όλα τα παιδιά του κόσμου να είναι μόνο χαρούμενα αυτά και οι οικογένειες τους και ας τους έχει τύχει κάποια δυσκολία στη ζωή τους», εύχεται ο μικρός Γιάννης Πολονύφης λίγο πριν την κατάθεση στεφάνου στο Μνημείο των Ηρώων του ’40 στον Πειραιά, με την οικογένειά του πάντα δίπλα του.

Πηγή:www.protothema.gr