Έχουμε συνηθίσει να είμαστε επιλεκτικοί στις παρέες μας. Μόλις κάποιος μας ξινίσει, αμέσως κόβουμε τα πολλά πολλά και ξεπαρεού. Η αλήθεια είναι πως μάθαμε από μικροί πως «τους φίλους τους διαλέγουμε», γι’ αυτό και τσεκάρουμε κάθε τρεις και λίγο τις επιλογές μας και αν αποφασίσουμε πως «δε θέλουμε τέτοιους φίλους», αλλάζουμε ρότα.
Εξάλλου θεωρούμε πως δεν έχουμε χρόνο να σπαταλήσουμε κάνοντας παρέα με ανθρώπους που δεν μας ταιριάζουν. Τουλάχιστον στην αληθινή ζωή. Διότι στα ψηφιακά δρώμενα τα πράγματα είναι εκ διαμέτρου αντίθετα.
Στο facebook και στα κοινωνικά μέσα δικτύωσης έχουμε όλοι γίνει πιο «large» στα κριτήρια με τα οποία κάνουμε φίλους. Ήμασταν κάποτε συμμαθητές; Φυσικά και θα τον κάνω accept. Μένουμε στην ίδια γειτονιά; Το ίδιο. Τι και αν μπορεί να μη λέμε καλημέρα, αν συναντηθούμε; Είναι νόμος να κάνεις ένα like στο γείτονα. Σ’ αρέσει δε σ’ αρέσει. Δουλεύουμε στον ίδιο χώρο ή στην ίδια πόλη ή έστω στην ίδια χώρα; Θα σε αποδεχτώ κι μετά αν κάτι δε μου πάει καλά, σε διαγράφω βρε αδερφέ. Για έναν ακόμα φίλο θα τα χαλάσουμε;
Με τούτα και μ’ εκείνα, φτάσαμε όλοι να έχουμε καμιά χιλιάρα φίλους. Να γεμίζει το χρονολόγιό μας με όλα αυτά που στην αληθινή ζωή θα βαριόμασταν ακόμα και ν’ ακούσουμε. Φαντάζεσαι να χαλάλιζες ένα πεντάλεπτο τη μέρα σε κάποιον που θα σου έδινε συνταγές και θα σου έβαζε φωτογραφίες με όλα αυτά που μαγειρεύει και τρώει; Δε νομίζω, Τάκη! Διότι αν δεν έχεις σκοπό, φίλε, να στείλεις ταπεράκι, ποιος ο λόγος να με ξελιγώνεις σε κάθε ανανέωση της σελίδας;
Το ίδιο φαντάζομαι θα ίσχυε αν είχες έναν φίλο που δεν άφηνε να πέσει τίποτα κάτω. Έχουμε όλοι από έναν τέτοιο. Δεν μιλάω για τους κολλητούς που –ούτως ή άλλως- έχουν υποχρέωση να κάνουνlike και comment σε κάθε ανάρτηση, γιατί αλλιώς μπορεί να κινδυνεύει και η σωματική τους ακεραιότητα. Αναφέρομαι στους άλλους εκείνους τους μακρινούς γνωστούς που από τότε που γίνατε φίλοι θεώρησαν υποχρέωση να ανατρέξουν σ’ όλες τις φωτογραφίες και να γράψουν από κάτω το σχόλιό τους. Από τότε, φυσικά, το κάνουν σε κάθε ανάρτηση που βλέπουν.Πολλές φορές δε, το χιούμορ τους δεν μπορείς να το πιάσεις καθώς δεν τους κάνεις καν παρέα για να ξέρεις πότε μιλάνε σοβαρά και πότε όχι, οπότε ελπίζεις να κάνουν πλάκα.
Μια άλλη κατηγορία φίλων που η διαδικτυακή παρέα έχει σταματήσει από καιρό να είναι ευχάριστη είναι εκείνοι «οι κολλημένοι με την μπάλα». Δεν εννοώ μόνο αυτούς που την έχουν δει αθλητικοί συντάκτες και μας ενημερώνουν για κάθε λεπτό του αγώνα. Εννοώ και τους άλλους όπου έχουν κολλήσει μ’ έναν οποιοσδήποτε φανατισμό. Μπορεί να έχουν πολιτικούς, ζωοφιλικούς ή διατροφικούς προβληματισμούς, τους οποίους εκφράζουν κάθε δέκα λεπτά με φανατικό τρόπο. Και αυτό δεν είναι απαραίτητα κακό. Το χειρότερο είναι πως ψοφάνε για καυγά. Για αυτούς τα κοινωνικά δίκτυα είναι ο δικός τους τρόπος να εκφράζουν κυρίως τη διαφωνία τους. Οπότε μπορεί να μη σου έχουν κάνει ποτέ like ή σχόλιο σε οτιδήποτε. Αν όμως μυριστούν ανάρτηση που αντιτίθεται στα δικά τους πιστεύω, τρέχουν αμέσως να δηλώσουν το παρόν.
Τέλος, είναι αυτοί οι ευκολόπιστοι που πιστεύουν πως τα κοινωνικά δίκτυα έχουν μεγαλύτερη δύναμη από αυτήν που πραγματικά πιστεύουμε. Έτσι, μαζεύουν likes γιατί τους είπαν πως ο Mark για κάθε κλικ δίνει λεφτά για να θεραπευτούν παιδάκια. Σε κάνουν tag σε διαγωνισμούς που τους καλούν να νευριάσουν 20 φίλους για να μπουν στη μεγάλη κλήρωση και μαζεύουν υπογραφές για να σωθεί ο αγριόγαλος. Εννοείται πως είναι αυτοί που σου στέλνουν και διάφορα tantra σύμφωνα με τα οποία αν δεν αλλάξεις φωτογραφία προφίλ και δεν δώσεις εντολή να το κάνουν και άλλοι θα σε πατήσει το πρώτο τρόλεϊ που θα βρεθεί στο δρόμο σου. Οπότε καλείσαι να διαλέξεις την κατάρα ή ένα απλό καλό delete;
SuperMomRocks 