Γονείς… Τεράστιο κεφάλαιο.Δουλεύω τόσο λίγο καιρό, αλλά έχω ήδη παράπονα από τους γονείς των μαθητών. Όχι τους δικούς μου φέτος. Γενικά.

Θέλουν το παιδί τους να παίρνει μόνο 10, να είναι το πιό έξυπνο, θέλουν στο ολοήμερο να προλαβαίνει να διαβάσει ό,τι έχει και δεν έχει, αλλά να μην κουράζεται κιόλας. Αν το παιδί είναι αγενές και κακομαθημενο, δεν φταίνε καθόλου αυτοί αλλά “εσύ που δεν τους επιβάλλεσαι”. Κάτσε ρε συ. Εσύ έχεις ένα παιδί και δεν μπορείς να το κουμαντάρεις, και θέλεις να κουμαντάρω 20 παιδιά που στο σπίτι τους αλωνίζουν;
Κι αν στο σπίτι μαθαίνει το ποίημα από εσένα γονιέ “έλα μωρέ.. δασκαλάκος, τι να λέει τώρα; Σιγά την επιστημη”, πώς θέλεις να σεβαστεί το σχολείο;

Εμαθες γονιέ ότι τα παιδιά δεν κάνει να τα χτυπάμε και δεν κάνει να τα πληγώνουμε με το να απαιτούμε από δαύτα παράλογα πράγματα που δεν ταιριάζουν στον χαρακτήρα τους. Ξέχασες όμως κάτι σημαντικό. Τα ό ρ ι α !!!
Τα όρια είναι απαραίτητα. Κι αν εσένα δεν σου φαίνονται απαραίτητα είναι μάλλον γιατί βλεπεις το παιδί σου απ τις 4 που φέυγει απ το ολοήμερο μέχρι τις 6 που πάει στις γλωσσικές-καλιτεχνικές-αθλητικές του υποχρεώσεις και το ξαναβλέπεις πριν πάει για ύπνο.

Θέλεις το καλό του, και αυτό το πιστεύω με όλη μου τη δύναμη, για το καλό του παιδιού σου έστρωσα τον κώλο μου και έδωσα τόσες εξετάσεις, ήθελα το καλό του παιδιού σου από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου. είναι η δουλειά μου το καλό του παιδιού σου, και την αγαπώ αυτή τη δουλειά. Συνεργάσου λοιπόν μαζί μου και άσε τα ξερολίκια και τους τσαμπουκάδες. Κακό στο παιδί σου θα κάνεις αν γίνεις εχθρός μου και όχι συνεργάτης. Γιατί εγώ τη δουλειά μου θα συνεχίσω να την κάνω όσο κι αν δεν γουστάρεις.

Είμαι πιό μικρή από σένα γονιέ, αλλά το σπούδασα αυτό που κάνω. Ήρθα ποτέ εγώ να σου πω ότι δεν κουρεύεις/χτίζεις/οδηγείς/πουλάς σωστά;

Γιατί υπάρχουν όλο και περισσότερα παιδιά που δε σέβονται τίποτα απολύτως;
Το ότι βρίζει το παιδί σου γονιέ ακόμα και τις δασκάλες σημαίνει ότι οι βρισιές στο σπίτι σας είναι κάτι φυσιολογικό. Ζωηρά παιδιά υπάρχουν πολλά, και μαγκιά τους να χουν τόση ενέργεια. Με κουράζουν, αλλά τα αγαπώ πολύ. Μήπως όμως το δικό σου δεν είναι απλά ζωηρό αλλά ένα γαϊδούρι και μισό;

Γιατί το αγχώνεις το παιδί σου για βαθμούς, για εργασίες, για επίδειξη; Γιατί εδώ κι ένα μήνα το μόνο που μου ζητάς είναι να μην αφηνω το παιδί σου να κάνει παρέα με το “περιθωριοποιημένο” παιδί; Αφού στο είπα εξ αρχής “δεν έχω καμιά δουλειά να πω σε ένα παιδί με ποιόν θα κάνει παρέα.Εδώ ενώνουμε, δεν χωρίζουμε. Τέλος”

Γιατί γονιέ θεωρείς τη δουλειά μου εύκολη και ασήμαντη αφού λες ότι σπαέι το κεφάλι σου όταν κάθεσαι με το παιδί σου στο σπίτι και αφού όταν το παιδί εχει πρόβλημα αναρωτιέσαι “μα τι στο καλό κάνει η δασκάλα του; Δεν έχει ευθύνη;”

Συνεργάσου! Ο δάσκαλος από μόνος του δε μπορέι σε ένα χρόνο να κάνει 25 παιδιά και καλούς μαθητές, και έξυπνους,και πετυχημένους, και καλούς χαρακτήρες.

Μην απαιτείς μονάχα, έχεις και συ ευθύνη γονιέ!!

skepsisekmistirefsis

Διαβάστε περισσότερα: Γονιέ! Μην απαιτείς μονάχα, έχεις και συ ευθύνη !! – iPaideia.gr

Έντυσε το κοριτσάκι με πορτοκαλί ρούχα, την έβαλε να κάνει δουλειές, να τρώει και να κοιμάται σαν να ήταν κρατούμενη

Σάλο έχει προκαλέσει στην διαδικτυακή κοινότητα η απόφαση ενός πατέρα στην Αμερική να «βάλει στη φυλακή» την τρίχρονη κόρη του, ως τιμωρία επειδή δεν υπάκουσε. Μετέτρεψε το σπίτι σε… σωφρονιστικό κατάστημα και μάλιστα δημοσίευσε τα κατορθώματά του στο facebook.

Σε ένα ποστ, που μετά το σάλο που ξέσπασε έχει διαγραφεί, ο Juliano Parker ανέβασε φωτογραφίες της κόρης του, ηλικίας μόλις τριών ετών, να φορά ένα πορτοκαλί μπλουζάκι σαν φουστάνι, που παραπέμπει προφανώς στις στολές των κρατουμένων στις αμερικανικές φυλακές, και την δείχνει να κλαίει, να τρώει μόνο κρέας και να πίνει νερό, αλλά και να της έχει ετοιμάσει ένα στρώμα στο πάτωμα για να κοιμηθεί, που μοιάζει επίσης με κρεβάτι σε κελί φυλακής.

Σαν να μην έφταναν οι απεχθέστατες φωτογραφίες, ο ίδιος έγραψε: «Η κόρη μου Ομπριέλα τσακώθηκε με εμένα και τη γυναίκα μου μπροστά σε κόσμο, χωρίς να μας ακούει, ενώ αντίθετα αντιμιλούσε. Το ξύλο δεν κάνει πια δουλειά. Η κόρη μου το έχει συνηθίσει και εξάλλου στις μέρες μας δεν μπορείς να δείρεις τα παιδιά όπως παλιά, γιατί το λένε «κακοποίηση». Έτσι σήμερα, είπα στην κόρη μου, ότι αφού θέλει να είναι κακό κορίτσι, θα της δείξω πού πάνε τα κακά παιδιά. Μετέτρεψα το διαμέρισμα σε φυλακή, της πήρα τα ρούχα και τώρα φορά το πορτοκαλί μου μπλουζάκι».

Ο ίδιος περιέγραφε πως ανάγκασε τη μικρή να φάει βραστό κρέας και πατάτες, ενώ τα αδέρφια της έτρωγαν πίτσα, αλλά και πως την έβαλε να καθαρίσει το δωμάτιο, να πλύνει τα πιάτα και να κοιμηθεί σε ένα στρώμα στο πάτωμα, αντί για το κρεβάτι της.

Πηγή:www.protothema.gr

Η συμπεριφορές που εκδηλώνουν τα παιδιά σε κάθε αναπτυξιακό στάδιο, είναι, στο μεγαλύτερό τους μέρος, φυσιολογικές. Φυσικά, κάθε παιδί είναι μοναδικό και μεγαλώνει με το δικό του ρυθμό. Ως γονείς, χρειάζεται να έχετε ρεαλιστικές προσδοκίες για τη συμπεριφορά και τις ικανότητες των παιδιών σας.

Χρησιμοποιείστε τα αναπτυξιακά ορόσημα που παραθέτουμε, μόνο σαν ένα οδηγό για το τι μπορείτε να περιμένετε καθώς το παιδί σας μεγαλώνει. Σε όλες τις ηλικίες και σε όλα τα στάδια, το παιδί σας χρειάζεται την άνευ όρων αγάπη σας και την υποστήριξή σας στην αναπτυξιακή τους διαδρομή.

0 ως 6 μηνών

Το μωρό σας είναι νέο στη ζωή και δεν μπορεί να κατανοήσει πολλά πράγματα. Φοβάται εύκολα. Χρειάζεται να νιώθει ασφάλεια και προστασία. Οι γονείς πρέπει να του παρέχουν συναισθηματική ασφάλεια, λεκτική και σωματική προσοχή και αγάπη άνευ όρων. Τα μωρά δεν μπορούν να κατανοήσουν κανόνες και προσδοκίες. Το μόνο που θέλουν είναι να ικανοποιούνται οι ανάγκες τους. Επειδή δεν μπορούν να μιλήσουν, κλαίνε για να μας δείξουν ότι χρειάζονται κάτι.

Το πιο σημαντικό που μπορούν να κάνουν οι γονείς σ’ αυτό το στάδιο είναι να ανταποκρίνονται στο μωρό τους και να προσπαθούν να καταλάβουν τι είναι αυτό που χρειάζεται. Τα μωρά χρειάζονται αγκαλιά, κανάκεμα, λίκνισμα, σωματική επαφή. Η αγκαλιά είναι πολύ σημαντική για τη σχέση σας με το μωρό και για την ανάπτυξη του εγκεφάλου του. Το λίκνισμα και η σωματική επαφή είναι «τροφές» για τον εγκέφαλό του, αφού δημιουργούν συνδέσεις ανάμεσα στα εγκεφαλικά του κύτταρα. Να θυμάστε ότι το κλάμα είναι φυσιολογικό, ακόμη κι όταν συνεχίζεται όταν προσπαθείτε να το παρηγορήσετε. Είναι φυσιολογικό επίσης, το κλάμα να κρατάει αρκετή ώρα, ιδιαίτερα τις απογευματινές ώρες. Σ’ αυτό το στάδιο, τα μωρά μαθαίνουν πώς να χρησιμοποιούν τους μύες τους. Μαθαίνουν να πιάνουν και να μασάνε. Τους αρέσει πολύ να πιάνουν πράγματα και βάζουν τα πάντα στο στόμα τους. Είναι σημαντικό να απομακρύνετε από το περιβάλλον του οτιδήποτε θα μπορούσε να τα βλάψει αν το πιάσουν ή το μασήσουν. Να θυμάστε ότι τα μωρά δεν αντιλαμβάνονται τον κίνδυνο.

6 – 12 μηνών

Σ’ αυτό το στάδιο, τα μωρά συνήθως κλαίνε λιγότερο και χαμογελάνε περισσότερο. Μπορεί να κλαίνε γιατί φοβούνται ότι έχετε φύγει. Το μωρό μπορεί πλέον να καταλάβει ότι έχετε φύγει απ’ το δωμάτιο αλλά δεν μπορεί ακόμη να καταλάβει ότι θα ξαναγυρίσετε. Είναι πολύ σημαντικό να χτίσετε την εμπιστοσύνη του μωρού σε σας. Πρέπει να ξέρει ότι είστε πάντα κοντά του. Σ’ αυτή τη φάση, τα μωρά μπορεί να κλαίνε γιατί βγάζουν δόντια ή έχουν πόνο στο στομάχι ή στο λαιμό. Επίσης τα μωρά κλαίνε γιατί «οργανώνεται» ο εγκέφαλός τους. Είναι φυσιολογικό να κλαίνε την ίδια ώρα κάθε βράδυ. Είναι ένα σημάδι ότι το σώμα και το μυαλό τους αναπτύσσουν έναν ρυθμό. Το κλάμα είναι μέρος αυτής της διαδικασίας.

Επίσης, σ’ αυτό το στάδιο τα μωρά αρχίζουν να παράγουν ήχους όπως: «μπα», «ντα», «μα». Όταν ανταποκρίνεστε στους ήχους που παράγει το μωρό σας και στις πρώτες του λέξεις, ενθαρρύνετε μια πολύ σημαντική πλευρά της σχέσης σας μαζί του: την επικοινωνία.

Πως μπορείτε να διαχειριστείτε τη συμπεριφορά του μωρού σας

Αν το μωρό κλαίει πολύ, μπορεί να βοηθήσει το να:

• Κατανοήσετε ότι το κλάμα είναι ο τρόπος που επικοινωνούν τα μωρά.
• Ακούσετε τα μηνύματα που στέλνει το μωρό σας και να μάθετε απ’ αυτό αν π.χ. το κλάμα αφορά τον αέρα, αν πεινάει, αν ζεσταίνεται ή κρυώνει ή αν είναι κουρασμένο.
• Έχετε υπόψη ότι κάποια μωρά κλαίνε περισσότερο από άλλα.
• Το παρηγορήσετε παίρνοντάς το αγκαλιά, μιλώντας του ήρεμα και λικνίζοντάς το ελαφρά.

Αν το μωρό δεν μπορεί να κοιμηθεί ή δεν παραμένει κοιμισμένο για αρκετή ώρα, μπορεί να βοηθήσει το να:

• Εξασφαλίσετε ότι νιώθει άνετα, ότι δεν ζεσταίνεται πολύ, δεν κρυώνει, δεν πεινάει, δεν το φυσάει αέρας ή δεν έχει λερώσει την πάνα του.
• Κατανοήσετε ότι κάποια μωρά κοιμούνται λιγότερο από άλλα.
• Βοηθήσετε το μωρό να τακτοποιηθεί στο κρεβατάκι του με απαλές κινήσεις.

Αν νιώθετε ταραγμένοι ή θυμωμένοι, μπορεί να βοηθήσει το να:

• Κάνετε ένα διάλλειμα ζητώντας από κάποιον φίλο ή μέλος της οικογένειάς σας να φροντίσει το μωρό.
• Βάλτε τα μωρό στο κρεβατάκι του και πηγαίνετε σ’ ένα άλλο δωμάτιο για λίγο, ώστε να ηρεμήσετε.
• Ζητείστε βοήθεια. Μιλήστε σε κάποιον που ασχολείται με παιδιά, π.χ. τον παιδίατρό σας ή μια νοσηλεύτρια.

Χαρείτε το μωρό σας, δώστε του πολλές αγκαλιές και περιμένετε το πρώτο του χαμόγελο!

Παναγιώτα Δ. Κυπραίου, Ψυχοθεραπεύτρια – Συντονίστρια Σχολών Γονέων,

www.psychotherapeia.net.gr

O Οκτώβρης είναι καθιερωμένος από τον Ronald Reagan από το 1988 ως μήνας ευαισθητοποίησης και ενημέρωσης σχετικά με τη νεογνική απώλεια και την απώλεια κύησης.

Το έχω ξαναπεί, θα το ξαναπώ και δεν θα πάψω να το λέω….

Ναι. Είμαι περήφανη μαμά 2 αγγέλων στον ουρανό.

Μαμά δεν είναι μόνο αυτή που μεγαλώνει το παιδάκι της…

Μαμά είναι και αυτή που έμεινε έγκυος και έχασε το παιδάκι της κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης. Δεν έχει σημασία σε ποιο στάδιο. Μαμά είναι και αυτή που έχασε το μωράκι της αφού το γέννησε. Είτε νωρίτερα, είτε αργότερα. Μαμά για μένα είναι η κάθε γυναίκα που παλεύει με νύχια και με δόντια να αποκτήσει ένα παιδάκι- με τον οποιοδήποτε τρόπο- και δυσκολεύεται πολύ να τα καταφέρει.

Αν μου επιτρέπετε, αυτή η μαμά είναι παραδόξως, λίγο παραπάνω μαμά από τις άλλες…. Λίγο διαφορετική μαμά από τις άλλες….

Διότι την απέραντη χαρά του θετικού τεστ εγκυμοσύνης την διαδέχθηκε απέραντη θλίψη.Διότι ενώ περίμενε να κρατήσει ένα μωρό στην αγκαλιά της, γύρισε σπίτι με άδεια χέρια και ακόμα πιο άδεια ψυχή. Διότι έχει λαχταρίσει ένα μωρό όσο τίποτε άλλο και δέχεται να μπει σε άκρως επώδυνες διαδικασίες, σωματικά και ψυχικά, για να τα καταφέρει.

Αυτές είναι περιπτώσεις που κάθε μια ξεχωριστά απαιτούν ιδιαίτερο χειρισμό και αντιμετώπιση. Τόσο από την ίδια την μανούλα, όσο και από τον σύντροφο της, την οικογένεια της, τους γιατρούς που την παρακολουθούν, όσο και από τον κοινωνικό της περίγυρο.

Δεν είμαι ψυχολόγος, ούτε αρμόδια να μιλήσω για όλες αυτές τις περιπτώσεις. Είμαι όμως μια μανούλα που έχει πονέσει πολύ. Που έχει χάσει δυο αγγελούδια, σε δυο διαφορετικές εγκυμοσύνες, και οι δυο σε προχωρημένο στάδιο.

Είμαι μια μανούλα που ξέρει πολύ καλά τι θα πει να μην κρατάς το μωράκι που κουβαλούσες μέσα σου για τόσους μήνες, αγκαλιά. Είμαι μια μανούλα που βρέθηκε στην θέση να πρέπει να θάψει το μωράκι της. Είμαι μια μανούλα που γέννησε νεκρό το ένα της μωράκι και μια μανούλα που παρά τα απανωτά ηρεμιστικά προσευχόταν ατελείωτα για 8 ώρες να ζήσει το δεύτερο μωράκι της μέχρι που την ενημέρωσε ο άντρας της ότι το χάσανε και αυτό. Είμαι μια μανούλα που γύρισε σε ένα άδειο σπίτι, με άδεια ψυχή και την βαλίτσα του μαιευτηρίου γεμάτη αφόρετα βρεφικά ρουχαλάκια.

Αν είσαι λοιπόν και εσύ μια τέτοια μανούλα άκου τι έχω να σου πω.

Καταρχάς, δεν θα είναι εύκολο. Θα είναι πάρα πολύ δύσκολο να το αντιμετωπίσεις. Όμως αν παλέψεις και δεν χάσεις την πίστη σου θα τα καταφέρεις.

Για αρχή αποδέξου το. Αποδέξου την απώλεια σου και την θλίψη σου. Κλάψε όσο θες, όσο χρειάζεσαι και μην ακούς κανέναν να σου λέει το αντίθετο. Αν θες να θυμώσεις, θύμωσε. Φώναξε και ζήτα εξηγήσεις. Απαίτησε να δεις το μωρό σου. Να το κρατήσεις στην αγκαλιά σου, να το νιώσεις, να το μυρίσεις και να το φιλήσεις. Να διαπιστώσεις καλύτερα για ποιο λόγο πενθείς. Ακόμα και αν δεν νιώθεις δυνατή να το κάνεις, θα βρεις τη δύναμη. Θα στη «στείλει ο όποιος αρμόδιος». Πίστεψε με. Δεν θα το μετανιώσεις.

Βγάλε το μωρό σου φωτογραφία. Πολλές φωτογραφίες. Στο εξωτερικό υπάρχει ολόκληρο κίνημα σχετικά με αυτό, μην σοκάρεσαι. Από πικρή προσωπική εμπειρία σε διαβεβαιώ πως αυτές οι φωτογραφίες θα είναι ότι πολυτιμότερο έχεις. Μην διστάζεις. Η περιγεννετική παθοανατομολόγος που έκανε νεκροψία και στα δυο μου αγγελούδια στην Αθήνα μου αποκάλυψε πως άπειρες φορές την επισκέπτονταν μετά από χρόνια μανούλες- ακόμα και αφού είχαν αποκτήσει παιδιά- ζητώντας της να δουν φωτογραφία από τα δικά τους αγγελούδια.

Γεγονός που μας οδηγεί στο επόμενο. Ακόμα και αν είναι προφανή τα αίτια θανάτου, ζήτησε να το δει ειδικός. Θα σε καθυστερήσει, θα παρατείνει την αγωνία και τον πόνο σου, μα είναι κάτι που πρέπει να γίνει για να είσαι απολύτως σίγουρη τι συνέβη ώστε να το αντιμετωπίσεις. Έπειτα κανόνισε την ταφή του. Μην αφήσεις το νοσοκομείο να το «τακτοποιήσει». Όσο δύσκολο και αν είναι, είναι το σωστό και θα έχεις για πάντα ένα σημείο αναφοράς του πένθους σου αλλά και ένα σημείο συνάντησης με το αγγελούδι σου.

Μην αφήνεις τον άντρα σου εκτός. Πενθεί και αυτός και ίσως να του είναι πιο δύσκολο να το διαχειριστεί ακόμα και από εσένα. Μην υποτιμάς τον πόνο του. Ναι- δεν είναι ίδιος με τον δικό σου, μα είναι εκεί και είναι αληθινός. Μιλήστε, ανοιχτά και χωρίς φόβο. Ότι σκέφτεσαι πες το. Εξέφρασε τα συναισθήματα σου, τις φοβίες σου, τις αγωνίες σου, όλα. Ζήτα του χρόνο, ζήτα του να κάνει υπομονή γιατί θα χρειαστεί λίγος χρόνος να το ξεπεράσεις. Ζήτα του να σεβαστεί τις αποφάσεις σου σχετικά με το μωρό ακόμα και αν δεν τις καταλαβαίνει. Αγκαλιαστείτε, κοιμηθείτε πρόσωπο με πρόσωπο σφιχταγκαλιασμένοι, μην αφήσετε την απώλεια σας να σας απομακρύνει.

Μην χάσεις την πίστη σου. Αντίθετα ψάξε απεγνωσμένα να την βρεις. Αυτή θα σε φέρει πιο κοντά στο αγγελούδι σου, αυτή θα σου δώσει δύναμη να το αντιμετωπίσεις. Προσευχήσου για το μωράκι σου καθημερινά. Και να θυμάσαι. Μετά την δική σου αγκαλιά η καλύτερη δυνατή αγκαλιά που θα μπορούσες να το εμπιστευθείς είναι της Παναγίας- μητέρας όλων μας. Το μωρό σου είναι στα καλύτερα χέρια, είναι καλά να είσαι βέβαιη για αυτό, σε γνωρίζει ήδη και θα σε περιμένει όταν έρθει η ώρα. Οι δρόμοι σας ΘΑ συναντηθούν ξανά.

Για το τέλος σου άφησα το πιο σημαντικό. ΜΗΝ νιώθεις τύψεις ή ενοχές. ΔΕΝ φταις. ΚΑΝΕΙΣ δεν φταίει. Έτσι ήταν να γίνει και έτσι έγινε. Δεν μπορείς να το εξηγήσεις, το ξέρω. Να σου πω κάτι; Δεν χρειάζεται να το εξηγήσεις. Αν δυσκολεύεσαι να το διαχειριστείς ζήτα επαγγελματική βοήθεια. Να θυμάσαι όμως – δεν φταις στο υπόσχομαι – το παίρνω πάνω μου εγώ ναι;

Να ζητήσω τώρα μερικά πράγματα από τον κοινωνικό περίγυρο εκ μέρους όλων αυτών των μαμάδων που έχουν βιώσει μια τέτοια απώλεια; Από την πιο στενή οικογένεια μέχρι και τους απλούς γνωστούς;

– Μην μου λες πως δεν πειράζει. Μην μου λες πως είμαι νέα και θα κάνω άλλα παιδιά. Μην μου μιλάς λες και δεν έγινε τίποτα- λες και δεν ήμουν έγκυος. Αν δεν ξέρεις τι ακριβώς να πεις, ένα «Λυπάμαι πολύ για την απώλεια σου» είναι ότι αρκετό. Αλλιώς μην μιλάς καθόλου.

-Δώσε μου χώρο και χρόνο αλλά μην εξαφανισθείς. Η αλήθεια είναι πως πονάω τόσο πολύ που δεν ξέρω τι θέλω. Θέλω και χρόνο και δεν θέλω. Θέλω χώρο μα θέλω και την παρουσία σου. Προσπάθησε να είσαι εκεί για μένα. Διακριτικά και όμορφα. Κάνε και εσύ λίγο υπομονή με τον τρόπο που το διαχειρίζομαι.

-Μην πάρεις την πρωτοβουλία να «ξεφορτωθείς» οτιδήποτε μωρουδιακό από το σπίτι μου. Δεν θα ξεχάσω αυτό που έγινε μόνο και μόνο επειδή δεν θα δω τι κούνια, ή δεν θα μυρίσω τα ρουχαλάκια. Άσε αυτή την διαδικασία να την κάνω αν και όποτε επιθυμώ εγώ και με τον τρόπο που επιθυμώ εγώ.

-Ρώτα με για το μωρό μου. Ήταν όμορφο; Σε ποιον έμοιαζε; Θέλω να μιλήσω για αυτό, πίστεψε με. Θέλω να μιλάω μόνο για αυτό στην αρχή. Θέλω να μοιραστώ αυτά που είδα. Αν έχω φωτογραφία, ζήτα μου μια και για σένα. Υπήρξε έστω και για λίγο μέλος της οικογένειας μας. Και θα είναι για πάντα. Με τιμά αν νιώθεις και εσύ το ίδιο.

-Όταν με το καλό αποκτήσω παιδάκια που θα κρατήσω στην αγκαλιά μου, μην ξεχνάς το αγγελούδι μου. Εγώ δεν το ξεχνώ. Το μετράω και αυτό σαν παιδί μου. Αν με πάρεις ένα τηλέφωνο την ημέρα των γενεθλίων του και την ημέρα που έφυγε από κοντά μου, θα το εκτιμήσω απεριόριστα. Επειδή δεν το έζησα πολύ, δεν σημαίνει πως δεν νιώθω όπως οποιαδήποτε μανούλα που θα έχανε το παιδί της.

-Κατάλαβε με αν δεν είμαι το ίδιο άτομο που ήμουν και αγάπησε τον καινούργιο εαυτό μου. Άλλαξα- και εσύ το ίδιο θα έκανες.

Μανούλα που πονάς αγάπησε και εσύ αυτόν τον νέο σου εαυτό. Αποδέξου τη δοκιμασία που σου έτυχε και κάνε ότι μπορείς για να την δουλέψεις με θετικό τρόπο. Είναι το λιγότερο που οφείλεις να κάνεις, τόσο για τον εαυτό σου, όσο και για το αγγελούδι σου στον ουρανό. Θα έχεις για πάντα μια πληγή, μα με τον καιρό, θα πάψει να αιμορραγεί. Θα είναι όμως πάντα εκεί. Αυτό είναι το κόστος για να έχεις πρεσβευτή άγγελο στον ουρανό.

Μανούλα που πονάς κάνε μου και μια τελευταία χάρη. Κάνε μου αυτή τη χάρη για σένα, για μένα, για όλα τα αγγελούδια στον ουρανό. Κοιτάξου στον καθρέφτη και πες «Είμαι περήφανη μαμά ενός αγγέλου στον ουρανό». Πες το δυνατά. Και αμέσως η καρδιά σου θα πλημμυρίσει ζεστασιά. Εντάξει;

Και μην ξεχνάς….

Πάντα μα πάντα μετά την καταιγίδα ακολουθεί το ουράνιο τόξο.

μαμά Γιάννα

to-imerologio-mias-mamas.blogspot.gr

Όπως δημοσιεύτηκε στο Mama Relax

Διαβάστηκε εδώ:www.eimaimama.gr

Υπάρχει μία άβολη αλλά συγχρόνως απλή αλήθεια. Γονιός δεν γεννιέσαι. Γίνεσαι, «περνώντας» μέσα από πολύπλοκες διαδικασίες και διλλήματα, και έχοντας σαν –κύριο- οδηγό το ένστικτο και όλα όσα βίωσες στην οικογένεια στην οποία μεγάλωσες. Δεν είναι καθόλου απλό, ούτε εύκολο να βρεις τα κατάλληλα βήματα που πρέπει να κάνεις για την ανατροφή ενός παιδιού. Και τα πράγματα φαίνονται ακόμη πιο δύσκολα, καθώς διαπιστώνεις ότι εκεί έξω δεν υπάρχει κανένα σχολείο να σε διδάξει πώς να μεγαλώσεις ένα παιδί. Ωστόσο, υπάρχει μία πυξίδα που θα σε καθοδηγήσει. Παρότι δεν θα βρεις πουθενά αναλυτικές οδηγίες και καθολικούς ρητούς κανόνες για την ανατροφή των παιδιών, οι ειδικοί μπορούν να προτείνουν τρόπους αποτελεσματικούς για κάθε οικογένεια ξεχωριστά.

Γράφει η Δήμητρα Ξενάκη, Ψυχοθεραπεύτρια-Συστημική/Οικογενειακή Θεραπεύτρια, BSc(Hons)Psych(Open), μέλος της EFTA (European Family Therapy Association)

Η αυθόρμητη διαδρομή
Ποιο δρόμο πρέπει επομένως, να ακολουθήσεις για την ανατροφή των παιδιών σου; Ο πρώτος αυθόρμητος τρόπος που ακολουθούν οι μεγάλη πλειοψηφία των γονιών, τόσοι όσοι είχαν ισορροπημένη παιδική ηλικία, αλλά και εκείνοι που αντιμετώπισαν προβλήματα όταν ήταν παιδιά, είναι να ακολουθήσουν τον τρόπο με τον οποίο μεγάλωσαν. Έχουν «αντιγράψει» και αναπαραγάγουν ό,τι έχουν ζήσει οι ίδιοι σαν παιδιά και τους είναι οικείο και ασφαλές, έστω κι αν, αρκετές φορές δεν το θεωρούν απόλυτα «σωστό» και προσπαθούν να το ταιριάξουν στις σημερινές συνθήκες ζωής και κοινωνικής πραγματικότητας. Αγνοώντας κάποιον άλλον τρόπο ανατροφής, πράττουν εκείνο που γνωρίζουν. Κι αυτό είναι απόλυτα σεβαστό και εκτιμητέο, γιατί προσπαθούν να πετύχουν το καλύτερο για τα παιδιά τους και δεν διστάζουν να κοπιάσουν πολύ γι’ αυτό. Υπάρχουν ωστόσο, και οι περιπτώσεις που ακολουθούν ακριβώς αντίθετο δρόμο. Πρόκειται για εκείνες – τις περιπτώσεις- που τα παιδικά τους βιώματα είναι αρνητικά και επώδυνα. Ακόμη όμως και σε αυτές, σαν αφετηρία παραμένει ο τρόπος που έχουν βιώσει στη δική τους πατρική οικογένεια.

Μέσα από τα μάτια των παιδιών
Τα παιδιά έρχονται στον κόσμο ως «άγραφα χαρτιά» και κάνουν μια ιδιαίτερα δύσκολη πορεία ανάπτυξης και επιβίωσης, που δεν είναι και τόσο ορατή στα δικά μας ενήλικα μάτια. Σκέψου ότι ξεκινούν με μηδενική εμπειρία, γεγονός που είναι σχεδόν αδύνατο να το αντιληφθείς. Τα παιδιά, από βρέφη, δίνουν το δικό τους μοναχικό και μοναδικό αγώνα για να σταθούν στα πόδια τους, μεταφορικά και κυριολεκτικά, να μιλήσουν, να επικοινωνήσουν, να συμβιώσουν, να γνωρίσουν, να κατανοήσουν και να επιβιώσουν στον κόσμο που τους περιβάλλει, είτε είναι σε γνωστό (στο σπίτι) είτε σε άγνωστο πλαίσιο (πχ στο σχολείο). Αυτές και πολλές άλλες απόλυτα αναγκαίες, είναι οι δεξιότητες που χτίζουν στο δρόμο προς την ενηλικίωση τους.

Κάθε οικογένεια είναι μοναδική
Κάθε παιδί, όπως και κάθε γονιός έχει τη δική του μοναδική ιδιαιτερότητα. Γι αυτόν ακριβώς το λόγο, δεν υπάρχουν άκαμπτες «συνταγές» και οδηγίες από τους ειδικούς. Υπάρχουν, όμως, τρόποι που είναι αποτελεσματικοί για την κάθε οικογένεια. Επομένως και για την οικογένειά σου. Για παράδειγμα, υπάρχουν τρόποι ή – καλύτερα – βοηθητικές προτάσεις για τις οικογένειες με στόχο να βελτιώσουν την επικοινωνία των μελών τους. Προτάσεις που ανοίγουν «χώρο» για να εκφραστούν οι δυσκολίες των παιδιών με τους γονείς τους, αλλά και των γονιών με τα παιδιά τους, έτσι ώστε να «χτιστεί» μια αμφίδρομη σχέση. Οι καλύτεροι τρόποι επικοινωνίας στην οικογένεια ενδυναμώνουν επιπλέον την αυτοεκτίμηση των μελών της. Κάθε παιδί ή ενήλικας γονιός με χαμηλή αυτοεκτίμηση, παρουσιάζει δυσκολίες στην επικοινωνία μέσα στο οικογενειακό σύστημα ή στην ευρύτερη κοινωνική ζωή του/της και η οικογένεια είναι ένας χώρος που μπορεί να εκπαιδευτεί και να βελτιώσει αυτές τις δυσκολίες. Επιπρόσθετα, σ’ αυτό το νοητό «χώρο» είναι σημαντικό να μπορούν να εκφράζονται και να αντιμετωπίζονται οι εντάσεις και οι συγκρούσεις της οικογένειας και όχι μόνο, να υπάρχει μοίρασμα και συζήτηση και για τις καλές στιγμές της οικογένειας. Αυτό προτείνεται να γίνεται σε σταθερή βάση όταν υπάρχει δυνατότητα να είναι μαζεμένα όλα τα μέλη.

Απλά εμπιστευτείτε τα…
Κίνηση κλειδί είναι να συνειδητοποιήσεις τον τρόπο με τον οποίο εμπλέκεσαι στα προβλήματα του παιδιού σου. Αν δηλαδή, συνηθίζεις να παίρνεις στους ώμους σου το πρόβλημα του και να το διεκπεραιώνεις πιστεύοντας ότι αυτό οφείλεις να κάνεις, ότι αυτός είναι ο ρόλος σου ως γονιός, ενώ θα ήταν καλύτερα να το βοηθούσες μέσα από την ενεργητική ακρόαση να αποφασίσει το ίδιο και να πάρει την ευθύνη της επιλογής του, στο βαθμό – πάντα – που αντιστοιχεί στην ηλικία του. Μην ξεχνάς ότι ασφαλώς το παιδί μπορεί και πρέπει να αποφασίσει για τις σχέσεις του στο σχολείο. Βεβαίως και είναι το πιο κατάλληλο να αποφασίσει με ποιο παιδί θέλει να παίζει στο διάλειμμα ή με ποιό συμμαθητή του θέλει να κάτσει στο ίδιο θρανίο. Τα παιδιά αξίζουν την εμπιστοσύνη μας, κάτω από προϋποθέσεις που αφορούν στους γονείς και τη δυνατότητα τους να είναι όχι σωστοί γονείς ούτε λάθος γονείς αλλά αποτελεσματικοί.

Αποτελεσματικός γονιός
‘Ένας αλάνθαστος οδηγός για να αποσαφηνίσεις αν είσαι αποτελεσματικός γονιός, είναι τα συναισθήματα που έχεις για τον ίδιο σου τον εαυτό, και αυτό είναι άμεσα συνδεδεμένο με τα συναισθήματα που αναδύονται με το παιδί σου. Αν είσαι αγχωμένος και πιεσμένος από την εργασιακή του καθημερινότητα, τότε θα γίνεις νευρικός και απότομος εντός του σπιτιού, όταν το παιδί σου σε πιέσει να ασχοληθείς μαζί του. Είναι αναγκαίο λοιπόν να βρεθεί ο χρόνος, μαζί και η διάθεση, να δείξεις ενδιαφέρον στις ανάγκες του παιδιού για παιγνίδι ή για βοήθεια στο διάβασμα ή στις εξωσχολικές δραστηριότητες που αναπτύσσει τον ελεύθερο του χρόνο. Είναι απόλυτα κατανοητό και αναγκαίο ότι και εσύ ως γονιός, οφείλεις να διαθέτεις στον εαυτό σου τη δυνατότητα ξεκούρασης και ηρεμίας για να μπορείς να ανταπεξέλθεις πιο αποτελεσματικά στις υποχρεώσεις που έχει ο γονεϊκός σου ρόλος.

Όλοι μπορούν να μάθουν
Τα μέλη μιας οικογένειας πρέπει να εκπαιδευτούν έτσι ώστε να ακούγονται οι ανάγκες όλων και να γίνεται διαχείριση αυτών των αναγκών με κριτήριο την προτεραιότητα κάθε ανάγκης στην παρούσα χρονική στιγμή. Είναι πολύ σημαντικό να υπάρχει διάλογος μεταξύ του ζευγαριού για τις ανάγκες και τις υποχρεώσεις της οικογένειας, δηλαδή, εσύ και ο (η) σύντροφός σου να συν-αποφασίζετε. Είναι επίσης σημαντικό να ακούγεται η γνώμη του παιδιού, όχι απαραίτητα να ακολουθείται, αλλά να εκφράζεται και να συζητιέται με ηρεμία και πραγματική προσοχή στα λεγόμενα του και κυρίως όχι με κρυφό στόχο να του αλλάξεις γνώμη και να το πείσεις ότι εσύ έχεις τη σωστή λύση για τις ανάγκες του. Τα συναισθήματα των παιδιών είναι ένας πολύτιμος οδηγός για το γονιό, όταν εκείνος καταφέρνει να τα ακούει με σοβαρότητα και θετική διάθεση. Αυτό δεν είναι πάντα εύκολο, γιατί προαπαιτεί ότι ο γονιός μπορεί να αντιλαμβάνεται και να κατανοεί πρώτα τα δικά του συναισθήματα. Δεν γίνεται εύκολα ούτε αυτόματα κάτι τέτοιο: θέλει προσπάθεια και εκπαίδευση και σε κάποιες περιπτώσεις πιο ιδιαίτερη και συγκεκριμένη βοήθεια από τους ειδικούς όχι μόνο για να γίνει αποτελεσματικός γονέας αλλά για να νιώθει πιο ισορροπημένα με τον εαυτό του στις όποιες σχέσεις χτίζει και διαμορφώνει. Άλλωστε ο γονεϊκός ρόλος μας αναγκάζει πιο πιεστικά να διαχειριστούμε αποτελεσματικά ότι αφορά τις σχέσεις μας με τους άλλους και η σχέση μας με τους άλλους είναι η σχέση μας με τον ίδιο μας τον εαυτό.

Πηγή:therapeutikoergastiri.wordpress.com

Η κόρη μου έτρεχε ανάμεσα στους διαδρόμους των παιχνιδιών σε ένα μεγάλο πολυκατάστημα με τον περιπατητήρα της. Την κυνηγούσα και της έλεγα να σταματήσει διαφορετικά δεν θα της αγόραζα την αγαπημένη της κούκλα. Ένας από τους υπαλλήλους που στεκόταν σε μία σκάλα και έφτιαχνε τα ράφια, την πρόσεξε. Ήμουν σίγουρη ότι θα της έλεγε να σταματήσει αλλά αντί γι’αυτό με κοίταξε και είπε: “Λυπάμαι τόσο πολύ που είναι έτσι”. To πρόσωπό του είχε οίκτο και λύπη. Νόμιζε ότι η αναπηρία του παιδιού μου ήταν μια μεγάλη τραγωδία.

Το σχόλιό του με σταμάτησε ακριβώς μπροστά του. Ευτυχώς, η κόρη μου έτρεχε πλέον σε διαφορετικό διάδρομο και δεν άκουσε τον άνδρα, ούτε είδε το λυπημένο του πρόσωπο.

“ Για ποιο πράγμα λυπάστε;” τον ρώτησα.

“ Επειδή είναι έτσι”, είπε κουνώντας το κεφάλι του.

Εδώ να σας πω ότι πραγματικά πιστεύω ότι μια θυμωμένη αντίδραση δεν κάνει καλό σε κανέναν. Προσπαθώ να δράττομαι οποιασδήποτε ευκαιρίας έχω, προκειμένου να πληροφορήσω και να βοηθήσω τους ανθρώπους να δουν και να καταλάβουν πως είναι η ζωή με αναπηρία. Αλλά, μεταξύ μας, βαθειά μέσα μου, ήθελα να ταρακουνήσω την σκάλα του!

“ΜΗΝ ΛΥΠΑΣΤΕ”, είπα. “Nιώθω πολύ περήφανη γι’αυτήν”.

“Ναι φυσικά, αλλά το κακόμοιρο το παιδάκι δεν μπορεί να περπατήσει, είναι τόσο λυπηρό” είπε.

“Δεν είναι” είπα.

Με κοίταξε λες και ΕΓΩ ήμουν αυτή που δεν μπορούσε να καταλάβει.

“Δεν ξέραμε καν αν θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τον περιπατητήρα μόνη της” είπα, “και κοιτάξτε την, εννοώ κοιτάξτε την! ΠΕΡΠΑΤΑΕΙ!”

Εκείνη τη στιγμή η Nina έτρεχε διπλά μας ξανά.

“Είναι εκπληκτικό. Είναι απλά ένα μικρό κοριτσάκι που διασκεδάζει και αγαπάει τη ζωή. Δεν υπάρχει τίποτα για το οποίο θα έπρεπε να λυπάστε. Αυτό θα έπρεπε να σας κάνει να χαμογελάτε”.

Αυτό ήταν όλο, απομακρύνθηκα και πλησίασα την κόρη μου.

Τραγωδία! Μερικοί άνθρωποι πιστεύουν ότι η αναπηρία του παιδιού μου είναι τραγωδία!

Λοιπόν η αναπηρία του παιδιού μου δεν είναι τραγωδία. Αλλά ξέρω, ξέρω ότι μερικοί άνθρωποι μας κοιτάνε, κοιτάνε τα δύο μου κορίτσια και πιστεύουν ότι είναι τραγωδία το γεγονός ότι έχουν αναπηρία. Πιστεύουν ότι είμαστε εκείνη ή κακομοίρα οικογένεια με ΔΥΟ παιδιά με αναπηρία!

Αλλά ξέρετε τι θα ήταν τραγωδία? Αν έχανα ένα από αυτά.

Ξέρω ότι κάποιοι πιστεύουν ότι οι άνθρωποι με αναπηρία υποφέρουν. Αλλά εγώ σας λέω ότι η κόρη μου με σύνδρομο Down δεν υποφέρει. Στην πραγματικότητα αγαπάει τη ζωή! Είναι ένα πνευματώδες μικρό κορίτσι γεμάτο χαρά και αγάπη χωρίς όρους.

Και ενώ η κόρη μου με εγκεφαλική παράλυση έχει να αντιμετωπίσει τον πόνο κάθε μέρα, της αρέσει που είναι ζωντανή. Της αρέσει να τρέχει στους διαδρόμους και τι όμορφα που χασκογελάει! Ο Θεός γνωρίζει ότι αν την έχανα, αυτό θα ήταν τραγωδία!

Η αναπηρία του παιδιού μου δεν είναι τραγωδία. Η τραγωδία βρίσκεται στο πως οι άνθρωποι αντιλαμβάνονται την αναπηρία, και σε μερικά ανακριβή στερεότυπα και παλιομοδίτικους τρόπους σκέψης. Μακάρι οι άνθρωποι να μπορούσαν να δουν αυτό που βλέπω, αυτό που ζω!

Τα παιδιά μου είναι καταρχήν παιδιά.

Τους αρέσει να παίζουν, να στριφογυρίζουν και να κολυμπούν!

Αγαπάνε τα Χριστούγεννα, τα γενέθλια και τα πάρτι!

Τους αρέσει να χορεύουν, να τραγουδάνε και να γυρνάνε γύρω-γύρω!

Τους αρέσει η σοκολάτα, το παγωτό και τα μπισκότα!

Τους αρέσει να κάνουν αστείες φαταούλες όταν βλέπουν μια κάμερα!

Τους αρέσει να φτιάχνουν κάστρα στην άμμο!

Τους αρέσει να γελάνε, να αγαπάνε και να ουρλιάζουν με χαρά!

Με κάνουν τόσο περήφανη!

Είναι παιδιά γεμάτα ζωή. Τόσο γεμάτα από ζωή!

Η ζωή πρέπει να γιορτάζεται και αυτό κάνουν!

Η αναπηρία του παιδιού μου δεν είναι τραγωδία. Η ζωή μπορεί να ήταν διαφορετική αν ήμασταν μια τυπική οικογένεια, αλλά οι ζωές μας είναι πλούσιες και γεμάτες.

Τόσο πλούσιες και τόσο γεμάτες.

Πηγή: http://themighty.com

Μετάφραση/Προσαρμογή για το 4disabled.gr: Τάνια Ιωακειμίδου

Πηγήlwww.4disabled.gr

Τι συμβαίνει όταν ο γονιός  ξεχάσει κάθε άλλο ρόλο και  ζει τη ζωή του μέσα από τα παιδιά του;

Έρχεται μια στιγμή στη ζωή μας που γινόμαστε γονείς. Είναι ένα γεγονός το οποίο κάποιοι το ονειρεύτηκαν ενώ σε άλλους ήρθε ξαφνικά και απρόσμενα.

Μερικοί χρειάστηκε να προσπαθήσουν καιρό για να γίνουν γονείς άλλοι πάλι όχι. Με όποιους τρόπους και αν ήρθε ένα παιδί το σίγουρο είναι ότι μας έβαλε σε ένα συναρπαστικό ρόλο, μας έκανε γονείς, ανοίγοντας έτσι ένα νέο κεφάλαιο στη ζωή μας.

Θα ήθελα να επιμείνω λίγο παραπάνω στη λέξη «ρόλος». Ο ρόλος του γονιού είναι ένας από τους αναρίθμητους ρόλους στους οποίους μπαίνουμε κατά τη διάρκεια της ζωής. Φανταστείτε τους ρόλους σαν καπέλα που βάζουμε και βγάζουμε καθημερινά.

Είμαστε «παιδιά», «αδέρφια», «εργαζόμενοι», «άνεργοι», «φίλοι», «παππούδες», «συνεργάτες» κτλ. Ζώντας μέσα σε ένα κοινωνικό πλαίσιο βρισκόμαστε μέσα σε πολλαπλά πλέγματα σχέσεων καθένα από τα οποία μας καλεί να πάρουμε ένα ρόλο και να ανταποκριθούμε σε αυτόν ανάλογα με τις ισχύουσες αξίες και τα κοινωνικά πρότυπα.

Πολλές φορές όμως συμβαίνει να αφιερωνόμαστε τόσο πολύ στον ρόλο του γονιού που ξεχνάμε ότι πρόκειται για ένα μόνο από τα πολλά κομμάτια της προσωπικότητας και της ζωής μας. Καταλήγουμε έτσι «να τα δίνουμε όλα στα παιδιά, να θυσιαζόμαστε γι’αυτά» και να «ζούμε για τα παιδιά μας».

Το φαινόμενο αυτό δε συμβαίνει μόνο με τον ρόλο του γονιού. Η γνωστή ψυχοθεραπεύτρια V.Satir αναφέρει στο βιβλίο της «Πλάθοντας ανθρώπους» ότι σε μία συνεδρία η γιαγιά της οικογένειας έβαλε τα κλάματα όταν η Satir την προσφώνησε με το όνομά της. Αργότερα διηγήθηκε ότι για χρόνια όλοι μέσα στο σπίτι την φώναζαν «γιαγιά», σαν με ένα τρόπο να είχαν ξεχάσει ότι πρόκειται για έναν άνθρωπο που έχει όνομα και ανάγκες.

Τι συμβαίνει όμως όταν ένας γονιός ξεχνάει τις προσωπικές του ανάγκες που χρειάζονται και αυτές «τάισμα» και φροντίδα; Τότε υπάρχει η πιθανότητα να αρχίσει να ζει μέσα κυρίως από τη ζωή του παιδιού του.

Το παιδί με ένα περίεργο τρόπο γίνεται αυτός που «τρέφει» τον γονιό με το να ανταποκρίνεται στις προσδοκίες που ο ενήλικας έχει θέσει. Με άλλα λόγια καλείται να γίνει ο γονιός του γονιού του. Τον φροντίζει και του δίνει χαρά και ικανοποίηση με το να είναι όπως ο γονιός επιθυμεί.

Έτσι δημιουργείται ένας φαύλος κύκλος: ο γονιός που προηγουμένως έχει θυσιάσει πλευρές του εαυτού του για να μεγαλώσει, όπως λέμε «σωστά» το παιδί του, στηρίζεται συναισθηματικά στο παιδί που θα τον ανταμείψει για όλα όσα πέρασε.

Και έτσι το παιδί που αισθάνεται υπεύθυνο και υπόλογο για τις θυσίες του γονιού απαρνείται με τη σειρά του τις δικές του επιθυμίες για να ευχαριστήσει τον ενήλικα. Δεν είναι τυχαίο ότι στην παγκόσμια μυθολογία υπάρχουν ιστορίες που αναφέρονται σε αυτόν ακριβώς τον τύπο σχέσης.

Φτάνει να θυμηθούμε την γνωστή σε όλους μας Ιφιγένεια η οποία θυσιάστηκε από τον πατέρα της για να μπορέσουν τα καράβια των Αχαιών να ξεκινήσουν την εκστρατεία στην Τροία. Αν πάλι ανατρέξουμε στο χριστιανισμό θα συναντήσουμε τον Αβραάμ ο οποίος ήταν έτοιμος να θυσιάσει τον γυιό του Ισαάκ μετά από εντολή του θεού.

Φυσικά οι γονείς έχουν προσδοκίες και όνειρα. Αναμφισβήτητα παλεύουν καθημερινά για να δώσουν στα παιδιά τους τα εφόδια που θα τα εξοπλίσουν για το υπόλοιπο της ζωής τους. Είναι σημαντικό όμως να μην περιμένουν να πάρουν χαρά και ικανοποίηση μόνο μέσα από τη σχέση με τα παιδιά.

Οι ενήλικες είναι υποκείμενα -ολότητες με ανάγκες, ενδιαφέροντα, σχέσεις, όνειρα στα οποία μπορούν να στρέφονται για να παίρνουν δύναμη και ενέργεια. Άλλωστε τα παιδιά αισθάνονται ασφάλεια και ηρεμία όταν σχετίζονται με πρότυπα ανθρώπων που ζουν με νόημα τη ζωή τους.

Κατά τη διάρκεια αεροπορικών πτήσεων η οδηγία που δίνουν οι αεροσυνοδοί στους επιβάτες που συνοδεύουν παιδιά είναι ότι σε περίπτωση ανάγκης πρώτα ο ενήλικας πρέπει να βάλει τη μάσκα οξυγόνου και μετά τα παιδιά. Πρέπει με άλλα λόγια να είναι καλά ο ενήλικας για να μπορέσει να φροντίσει επαρκώς το παιδί του.

«Και τι να κάνω; να αδιαφορήσω;» θα ρωτήσει κάποιος. Σε καμία περίπτωση δε λέμε κάτι τέτοιο. Ο κάθε γονιός έχει το δικό του στυλ που βασίζεται στις προσωπικές του αξίες και στάσεις ζωής.

Από την άλλη μεριά όμως αντί να δίνουμε το μήνυμα στα παιδιά ότι η ζωή είναι γεμάτη θυσίες μήπως θα ήταν πιο βοηθητικό να στηρίξουμε με πράξεις την ιδέα ότι την ζωή αξίζει να τη ζεις;

* Γράφει η Ράνια Φιλίνδρα, Ψυχολόγος, Οικογενειακή Ψυχοθεραπεύτρια

Πηγή: enallaktikidrasi.com

Διαβάστηκε εδώ:tvxs.gr

Οι γκρι αποχρώσεις αποτελούν, μετά το Burgundy, μια ακόμη κυρίαρχη τάση στο φετινό φθινοπωρινό μανικιούρ. Υιοθετήστε τις λοιπόν, συνδυάζοντας τις με άλλα χρώματα όπως το ροζ, το μπεζ, το μαύρο, το μπλε και γενικότερα τις nude αποχρώσεις.

Δείτε 35 υπέροχες προτάσεις για παιχνιδιάρικα, αλλά και chic μανικιούρ και πάρτε ιδέες!

Πηγή:www.beautetinkyriaki.gr