Αυτή είναι μια ανάρτηση που ήθελα να την κάνω από πέρσι, αλλά κρατήθηκα. Γιατί αν σας τα έλεγα έτσι κοφτά, όπως συνηθίζω, ίσως και να σας τρόμαζα. Τώρα όμως που όλα τα παιδάκια τακτοποιήθηκαν στα σχολεία τους, νιώθω πιο έτοιμη να τα πω. Αυτή είναι η δική μου οπτική, με βάση τα δικά μου κριτήρια. Μπορεί να ταιριάζουν με τα δικά σας, μπορεί και όχι. Όπως μου είπε πρόσφατα και μια φίλη μου: “Aν με βόλευε θα πήγαινα στο σταθμό που μου είπες, γιατί όπου με έχεις στείλει μέχρι τώρα (σ.σ. διακοπές και εξόδους) όλα τα βρήκα ακριβώς όπως τα περιέγραψες.” Αυτό συνέβη γιατί με αυτήν τη φίλη μου έχουμε τα ίδια κριτήρια. Το μέρος που της είπα να πάει διακοπές το καλοκαίρι είχε φανατικές θετικές κριτικές και φανατικές αρνητικές. Έχουμε τα ίδια κριτήρια, που σημαίνει ότι δίνουμε βάση στα ίδια πράγματα, άρα αυτά που είδα εγώ,  τα ίδια είδε κι εκείνη. Αυτή η μικρή εισαγωγή για να σας προλάβω και να σας πω πως δεν είναι απαραίτητο να έχουμε τα ίδια κριτήρια. Εσείς μπορεί να μένετε σε άλλα πράγματα από αυτά στα οποία δίνω προσοχή εγώ, οπότε δε χρειάζεται να αλλάξετε καμία γνώμη επειδή βγήκα εγώ η τυχαία και έγραψα στο internet μια λίστα με 1, 2, 3,…πράγματα που προσέχω σε κάθε παιδικό σταθμό.

Πριν ξεκινήσω τη λίστα να πω ότι έχω μεγάλη εμπειρία από σταθμούς, γιατί ξεκινήσαμε νωρίς, αλλάζαμε συχνά (λόγω συνθηκών και του τι μας βόλευε κάθε φορά) και γιατί κάποιες χρονιές τα παιδιά μου δεν πήγαιναν στον ίδιο παιδικό σταθμό. Να θυμηθώ να σας πω και έναν καλό λόγο για αυτό, γιατί παρόλο που δεν είναι το βολικότερο πράγμα στον κόσμο για το γονιό για τα παιδιά καμιά φορά είναι χρήσιμος αυτός ο διαχωρισμός σχολείων.

Τα πράγματα που εγώ προσέχω σε ένα σταθμό, μαζί με τα στοιχεία από τα οποία έχω “καεί” είναι τα εξής:

1. Tάξη και οργάνωση. Από πείρα σας λέω ότι δεν μπορεί να λειτουργεί άψογα ένας σταθμός στον οποίο επικρατεί το χάος. Χαρτιά στιβαγμένα πάνω στο γραφείο τη διευθύντριας, γενικότερη εικόνα μέσα σε αυτό που παραπέμπει σε φάση “χάνω τα αυγά και τα πασχάλια” δεν είναι καλά στοιχεία. Είναι πολύ κακά στοιχεία. Δείχνει ότι η διευθύντρια δεν μπορεί καλά-καλά να κουμαντάρει το χώρο της. Φανταστείτε τι έχει να γίνει αν το πάμε σε επίπεδο συνολικής διαχείρισης και διεύθυνσης του σχολείου. “Όσα πάνε κι όσα ΄ρθουν” είναι η κατάσταση που θα χαρακτηρίζει ένα τέτοιο σχολείο, οπότε αν μπορείτε να το αποφύγετε, πάρ΄τε το παιδάκι σας και αλλάξτε δρόμο.

2. Διευθύντρια που μιλάει πολύ για το φοβερό επίπεδο του σταθμού της. Οι καλοί σταθμοί δε συζητούν ποτέ τέτοια θέματα και δεν περηφανεύονται για το πόσο καλοί είναι. Η εικόνα τους και τα αποτελέσματά τους μιλούν από μόνα τους.

3. Διευθύντρια που μένει στα δευτερεύοντα: χειροτεχνίες, φαγητό, έξτρα μαθήματα (μπαλέτα, καράτε, κλπ.). Θα την καταλάβετε αμέσως. Θα κάνετε το πρώτο ραντεβού μαζί της και αντί να κάτσει να ακούσει τι ζητάτε εσείς από έναν παιδικό σταθμό, αντί να κάτσει να ακούσει 5 πράγματα για το παιδί σας, θα σας βομβαρδίσει με τα αγνά υλικά που χρησιμοποιούν στο μαγείρεμα, θα σας δείξει τις περσινές χειροτεχνίες για να ψαρώσετε και θα σας πει τι καταπληκτική γιορτή έκαναν το καλοκαίρι. Όλα αυτά δεν προσφέρουν τίποτα. Βelieve me. Αυτό που εσείς θέλετε είναι ένα περιβάλλον μέσα στο οποίο το παιδί σας θα ανθίσει και θα αγαπήσει το σχολείο. Δε θέλετε το Harvard σε επίπεδο παιδικού σταθμού.

4. Διευθύντρια που προσπαθεί για να φαίνεται πολύ γλυκούλα. Μακριά. Πολύ κακός οιωνός. Και για να μην μπερδευόμαστε….άλλο είμαι χαριτωμένη, χαμογελαστή και γλυκιά από μόνη μου και άλλο τονίζω πόσο τα παιδιά με αγαπάνε και πόσο τα λατρεύω. Ηallo! Aυτή είναι η δουλειά σου. Αλίμονο αν δεν αγαπούσες τα παιδιά και δεν είχες την αποδοχή τους. Για να νιώθει την ανάγκη να τα πει, μάλλον τα αντίθετα συμβαίνουν. Συγνώμη αν σας χαλάω το όνειρο.

5. Διευθύντρια που γίνεται θυσία για τα παιδιά. Όσοι δίνουν εγκάρδια δε γίνονται θυσία, δε νιώθουν την ανάγκη να τονίσουν ότι τα έχουν σαν δικά τους. Και εδώ η εικόνα μιλάει καλύτερα από τα λόγια.

6. Διευθύντρια που μιλάει με αριθμούς. “Φέτος μας προτίμησαν 20 γονείς παραπάνω, που ήρθαν απογοητευμένοι από άλλα σχολεία και μας είπαν εδώ σε εσάς μόνο νιώθουμε ασφάλεια για τα παιδιά μας.” Όπως είστε, δίνετε συγχαρητήρια για την κατακόρυφη άνοδο των πωλήσεων, δείχνετε καταγοητευμένοι από τα κατορθώματα της κυρίας διευθύντριας – που μόλις έβγαλε σκάρτους όλους τους γύρω σταθμούς  – και φεύγετε για τον πλησιέστερο σταθμό. Δεν έχει σημασία ποιος θα είναι. Ένας από τους γύρω σταθμούς να είναι, αρκεί να μην είναι αυτός που βρίσκεστε μόλις τώρα και δίνετε συγχαρητήρια για τις φοβερές πωλήσεις του.

7. Οι πολλές χειροτεχνίες. Κακό, κακό, πολύ κακό πράγμα. Ειδικά αν φαίνονται πολύ ωραίες. Το παιδί κάνει μηχανικά ό,τι του πει η κυρία σε ένα φύλλο χαρτί που ήδη έχει φιλοτεχνηθεί σε μεγάλο βαθμό από τη δασκάλα του. Δεν το θέλετε αυτό. Ή καλύτερα δε θέλετε μόνο αυτό. Θέλετε και ομαδικές εργασίες, θέλετε ένα φύλλο μουτζουρωμένο ή αδέξια κολλημένο που όμως δείχνει ότι το παιδί σας προσπάθησε πολύ για να το κάνει. Δε θέλετε το χέρι της κυρίας να κατευθύνει το χέρι του παιδιού στο σωστό σημείο που θα κολλήσει το γκοφρέ χαρτάκι. Θέλετε να το κάνει και μόνο του. Θα το καταλάβατε αν το έχει κάνει ΚΑΙ μόνο του, γιατί η χειροτεχνία δε θα είναι εντελώς σωστή και δε θα είναι για καδράρισμα στο σαλόνι. Προσωπικά, τα βάζω σε περίοπτη θέση, αλλά όχι γιατί είναι σπουδαία έργα τέχνης, αλλά γιατί είναι ΠΡΟΣΩΠΙΚΑ έργα τέχνης και έχουν την “υπογραφή” των παιδιών μου και όχι κατά τα 2/3 την υπογραφή της κυρίας τους και κατά το 1/3 τη δική τους υπογραφή.

8. Ο σταθμός που όλο πάει εκδρομές και παρακολουθεί διαρκώς θέατρα, εξειδικευμένα μαθήματα κλπ. Calm down. Μιλάμε για παιδικό σταθμό. Εδώ τα μισά παιδιά δεν ξέρουν πως να ζητήσουν ένα παιχνίδι από το διπλανό τους χωρίς να αρχίσουν να κλαίνε και να πλακώνονται στο ξύλο. Έχουν πολύ σοβαρότερα πράγματα να μάθουν από τα θέατρα, την κλασική μουσική και τα εικαστικά. Ας μάθουν πρώτα να συνυπάρχουν με τους άλλους και μετά όλα τα υπόλοιπα. Αλλά, ξέρετε? Πιο εύκολο να σε φορτώσω στο πούλμαν και να πάρουμε τους αγρούς ή να πάρω μια δασκάλα μπαλέτου 3 φορές την εβδομάδα, παρά να μάθω σωστή συμπεριφορά, διαχείριση θυμού, κανόνες συνεργασίας και άλλα τόσα χρήσιμα σε μικρά 2χρονα, 3χρονα και 4χρονα. Καταλάβατε τώρα γιατί σε πολλούς σταθμούς είναι πολλές οι έξτρα δραστηριότητες? Και καταλάβατε γιατί ενώ τα στέλνετε σχολείο δήθεν  μου τάχα μου γιατί έτσι θα κοινωνικοποιηθούν, αγρίμια τα στείλατε και αγρίμια τα πήρατε πίσω? Δεν είναι τα terrible twos και terrrible threes που φταίνε, αλλά τo βαριέμαι terribly του σχολείου να κάνει τη δύσκολη δουλειά.

9. Οι φήμες. Οι φήμες ποτέ δεν είναι ανυπόστατες. Ακόμη κι εγώ που έλεγα φέτος ότι δεν καταλαβαίνω από που προέρχονται όλες οι αρνητικές φήμες του νηπιαγωγείου της κόρης μου, βιάστηκα να κρίνω. Είδα τα φετινά πρωτάκια και κατάλαβα. Φουρνιά με φουρνιά παιδιών αλλάζει, οι δασκάλες μπορεί να έχουν αλλάξει, μην περιμένετε ότι το πέρσι ενός σταθμού θα είναι το ίδιο με το φέτος. ΕΚΤΟΣ ΑΝ….Εκτός αν η διευθύντρια είναι τσακάλι, πονάει το σταθμό της, δε βλέπει τα παιδιά σαν πελάτες της και τη νοιάζει προσωπικά το καθετί που συμβαίνει στο σταθμό. Αυτός ο σταθμός θα είναι αστέρι. Και καμία κακή φήμη δε θα ακούσετε, όσο και να ψάξετε. Αλλά δείτε…σας έβαλα δύσκολα. Σας μίλησα για διευθύντρια που τρέχει το σταθμό περισσότερο σαν δασκάλα και σαν γονιός, παρά σαν επιχειρηματίας. Πολύ δυσεύρετο αυτό. Όταν το συναντήσετε θα καταλάβετε την τεράστια διαφορά των δύο.

10. Τέλος διευθύντρια που δεν τη νοιάζει τι λένε οι γονείς. Μου έτυχε περίπτωση μαμάς που μου περιέγραφε πως έφυγε από παιδικό σταθμό γιατί η διευθύντρια επέμενε τα 2,5χρονα να βγάλουν την πάνα, ενώ η μαμά δεν ήθελε. Γούστο της και καπέλο της που δεν ήθελε. Ήθελε να μην πιέσει καθόλου, ήθελε να τη βγάλει μόνο του το παιδί όταν είναι εντελώς έτοιμο χωρίς να κάνει εκπαίδευση τουαλέτας πρώτα και γενικά καλά έκανε και ήθελε ό,τι ήθελε για το παιδί της. Αφού η μαμά ή το παιδί δεν είναι έτοιμο για τέτοιο βήμα, ακούμε ενεργά τους προβληματισμούς της, δεν κρίνουμε, δίνουμε χρόνο και αν η μαμά αργεί να το πάρει απόφαση και τελικά ζημιώνει το ίδιο το παιδί της ξαναμιλάμε με αγάπη και ηρεμία. Δε λέμε ότι τα παιδιά του σταθμού μας βγάζουν όλα την πάνα στα 2,5, γιατί αυτό από μόνο του είναι στενόμυαλο και χαζό. Δε διευθύνουμε το Ηarvard. Έναν παιδικό σταθμό διευθύνουμε και έχουμε να κάνουμε και με παιδιά, αλλά και με γονείς. Ουαί κι αλίμονο όποιος διευθυντής νομίζει ότι μπορεί να παρακάμψει γονιό προνηπίου. Μάλλον δεν έχει βρεθεί ποτέ του με γονείς παιδιών προσχολικής ηλικίας.

11. Και πραγματικό τέλος τώρα (το είπα και στο #10, αλλά θυμήθηκα και κάτι ακόμη τελικά)…Ο λεγόμενος “οικογενειακός” παιδικός σταθμός. Αλήθεια ποτέ δεν κατάλαβα τι θα πει αυτό και κατά διαβολική σύμπτωση όσους παιδικούς σταθμούς μου τους παρουσίασαν έτσι, εγώ είδα τελικά περιβάλλον αντιεπαγγελματικό (πραγματική οικογένεια, μόνο “τι χαμπάρια?” δε λέγαμε μεταξύ μας), κατάσταση “χύμα στο κύμα” και άστα να πάνε. Θέλω επαγγελματίες στην εκπαίδευση των παιδιών μου. Αν γίνουμε όλοι μαζί φίλοι στο τέλος θα είναι αφού φύγουμε για το νήπιο. Όσο είμαστε εκεί να λέμε μια προσωπική κουβέντα, να μιλάμε στον ενικό, να συμπαθιόμαστε, αλλά να μην ξεχνάμε τη σχέση που μας συνδέει. Γιατί εύκολα στο πολύ οικογενειακό κλίμα θα φτάσετε σε σημείο να μην μπορείτε να μιλήσετε για κάτι που δε σας αρέσει ή που σας προβληματίζει, γιατί η απέναντι πλευρά θα το πάρει προσωπικά και θα παρεξηγηθεί. Δεν ψάχνετε μια ακόμη χαμένη ξαδέρφη σε μορφή διευθύντριας. Ψάχνετε μια επαγγελματία εκπαιδευτικό που ασχολείται προσωπικά με το κάθε παιδάκι και τον κάθε γονιό, γιατί αυτό επιτάσσει το επάγγελμά της και τα χρηστά ήθη αυτού.  Ξαδέλφες αν σας λείπουν, έχω εγώ ντουζίνα να σας στείλω από μία.

Καταλήγοντας θέλω να πω πως το Α και το Ω ενός σταθμού είναι η διεύθυνση. Αν αυτή είναι αστέρι, οι δασκάλες θα είναι αστέρια και όλα θα βαίνουν καλώς. Αν  η διεύθυνση είναι λοξή, με τάσεις υπεροψίας και μη συνεργάσιμη, τότε καλωσήρθες γονιέ στο στρατόπεδο συγκέντρωσης. Με λίγο χρώμα, παιχνίδια, μουσική και χειροτεχνίες σε κάνουν να ξεχνάς ότι στην πραγματικότητα δε διαφέρει από ένα στρατόπεδο. Μην πεις ότι δε σου τα είπα.

Τέλος συγνώμη που μιλούσα σταθερά με τον όρο “διευθύντρια”. Έχει και άντρες διευθυντές, αλλά είναι λιγότεροι κι εγώ δεν έχω συναντήσει κανέναν. Όποιος ιδιοκτήτης ή διευθυντής παιδικού σταθμού θίχτηκε, καλώς έκανε και θίχτηκε γιατί ακριβώς για εσάς μιλάω. Αν είστε από τους άλλους, τους αγαπημένους μου διευθυντές, τότε σίγουρα δε θιχτήκατε γιατί δεν ταυτιστήκατε.

Με όλη μου την αγάπη!

Ο γονιός που βρήκε μετά από χρόνια αναζητήσεων τον απολύτως τέλειο, για τα δικά του γούστα, παιδικό σταθμό και νιώθει ευτυχής. Γιατί εκεί έξω για όλους μας υπάρχει το σχολείο που μας κάνει να νιώθουμε τέλεια που στέλνουμε το παιδί μας.

                                                    *****************

Kαι φυσικά πάλι ξέχασα κάτι. Γιατί σε ορισμένες περιπτώσεις είναι καλό τα παιδιά μας να πηγαίνουν σε ξεχωριστά σχολεία? Γιατί κάποια μεγάλα παιδιά “καπελώνουν” τα μικρά αδέρφια. Και κάποια μικρά αδέρφια πνίγονται από αυτό, αλλά δεν ξέρουν πως να το εκφράσουν ή επαναπαύονται ότι πάντα θα τους σώζει ο μεγάλος και δεν προσπαθούν αρκετά να τα βγάλουν πέρα μέσα στη μικρή κοινωνία του σχολείου. Αν συμβαίνει αυτό, είναι πολύ δύσκολο να σας το επισημάνει η διευθύντρια του σχολείου, γιατί αυτομάτως θα πρέπει να διώξει έναν πελάτη της (το ένα σας παιδί). Ακόμη κι αν τα παιδιά είναι σε διαφορετικές τάξεις (που αυτό είναι σχεδόν βέβαιο, αν δε μιλάμε για δίδυμα, καπέλωμα πάντα μπορεί να γίνεται στις λίγες κοινές δραστηριότητες των τάξεων ή κατά τις αργές μεσημβρινές ώρες που τα παιδάκια που παραμένουν είναι λίγα και συνήθως ενσωματώνονται σε ένα τμήμα. Πολύ δύσκολα να σας πει η ίδια η διευθύντρια φέρε μόνο το το ένα σου παιδί εδώ και στείλε το άλλο αλλού, γιατί αυτό θα το βοηθήσει να εξελιχθεί ταχύτερα. Εγώ ήμουν τυχερή, γιατί έπεσα σε τέτοιο ειλικρινέστατο και καθαρό άνθρωπο, που μου το είπε απαρνούμενη το ένα επιπλέον έσοδο που θα είχε με δύο δικά μου παιδιά εκεί μέσα. Τελικά εγώ άλλο παιδί έδωσα το Σεπτέμβρη και άλλο παρέλαβα τον Ιούλη. Δηλαδή, το ίδιο (ίδιο φύλο, ίδιο όνομα, λίγο ψηλότερο μόνο), αλλά πολύ πιο αυτόνομο και πιστεύοντας πολύ περισσότερο στις δυνάμεις του. Τι να πω ρε παιδιά? Στην περίοδο της κρίσης υπάρχουν γυναίκες επιχειρηματίες που σκέφτονται με καρδούλες στα μάτια τους και όχι με ευρώ? Ναι, τελικά μάλλον υπάρχουν. Σπανίζουν, αλλά εγώ είμαι πολύ τυχερή που έπεσα επάνω της.

Πηγή:koxilo.tumblr.com

Χρειάζεται να μεταμφιεζόμαστε για να έρθουμε πιο κοντά;
Kαθημερινά διαπιστώνουμε πως ελάχιστοι είναι αυτοί που δεν είναι διστακτικοί απέναντι στα ΑΜΕΑ. Αντιπροσωπευτική για τη στάση των ανθρώπων απέναντι σε άτομα με αναπηρία είναι η συγκινητική και ιδιαιτέρως έξυπνη διαφήμιση του οργανισμού Pro Infirmis από την Ελβετία, ο οποίος βοηθά άτομα με ειδικές ανάγκες.

Στην ουσία αποδεικνύεται ως πείραμα: σχεδόν όλοι οι άνθρωποι είμαστε ιδιαίτερα διστακτικοί απέναντι στα άτομα με ειδικές ανάγκες ενώ λίγοι από εμάς θα καθόντουσαν δίπλα και θα αγκάλιαζαν τον άνδρα που κρύβεται μέσα στο αποκριάτικο κουστούμι, αν δεν το φορούσε. Ένα μάθημα συμπεριφοράς προς όλους μας, απέναντι σε αυτούς, τους ξεχωριστούς ανθρώπους μας δίνει η ακόλουθη διαφήμιση.

Γιατί, δεν πρέπει να ξεχνάμε πως στην κοινωνία μας υπάρχουν πολλών ειδών διαφορετικότητες κι ένα από τα βασικά μαθήματα ζωής που πρέπει να διδάξουμε στα παιδιά μας είναι πως όλα τα παιδιά, όλοι οι άνθρωποι είναι ίσοι ανεξαρτήτου χρώματος, φύλου, ικανοτήτων.

Οφείλουμε ως γονείς να διδάξουμε στα παιδιά μας να αποδέχονται τη διαφορετικότητα των συνανθρώπων μας και να την αγκαλιάζουν…δίχως να φοβούνται…

Πηγή:www.eidikipaidagwgos.gr

ΚΕΙΜΕΝΟ: ΓΙΩΡΓΟΣ ΕΥΣΤΑΘΙΟΥ

Είναι πανέμορφη, με μεγάλα καταγάλανα μάτια, ξανθά μαλλιά, τη λένε Grace και είναι 3 χρονών. Από την ημέρα που γεννήθηκε μέχρι και τώρα ζει στο ίδρυμα προστασίας που έχουν οι θετοί γονείς της, Paul και Jill. Εκείνοι όμως είναι απελπισμένοι, μια και σε λίγο θα συνταξιοδοτηθούν και δεν μπορούν πια να τη φροντίσουν.

Γι’ αυτό ψάχνουν ένα σπίτι για το μικρό αγγελούδι, μια και κανείς δεν θέλει να την υιοθετήσει. «Προσπαθούμε να βρούμε το καινούριο σπίτι της Grace. Είναι τόσο σημαντικό για εκείνη να βρει μια οικογένεια και να δούμε τελικά ότι όλα θα πάνε καλά, αφού εμείς πλέον δεν μπορούμε να τη βοηθήσουμε. Χρειάζεται μια οικογένεια για τα Χριστούγεννα», δήλωσαν στη Daily Mirror.

Η ζωή δεν ήταν εύκολη για την Grace, μια και γεννήθηκε, σε μόλις 25 εβδομάδες, και ζύγιζε μόλις 1.300 κιλά. «Στην αρχή, όταν ακούσαμε για τις ειδικές ανάγκες της Grace αναρωτηθήκαμε εάν θα μπορούσαμε να τη φροντίσουμε. Αλλά όταν την είδα να είναι με μάσκες οξυγόνου στο νοσοκομείο, ήξερα ότι έπρεπε να τη βοηθήσουμε. Είναι ένα πολύ ιδιαίτερο μικρό κοριτσάκι», πρόσθεσαν οι Paul και Jill.

Μέχρι τώρα η μικρή, που φοράει ακόμα ρούχα για παιδιά ηλικίας μόλις 18 μηνών, πάσχει από σοβαρά προβλήματα υγείας, όπως μυϊκή και εγκεφαλική παράλυση ενώ έχει και τακτικές λοιμώξεις του θώρακα. Αρρωσταίνει συχνά και χρειάζεται κάποιον δίπλα της συνεχώς, ειδικά το χειμώνα, καθώς ο κρύος καιρός την κάνει επιρρεπή σε λοιμώξεις.

Ελπίζουμε και ευχόμαστε σύντομα να βρεθεί μια οικογένεια για την Grace (Φωτογραφίες: Julian Hamilton/Daily Mirror Grace).

Δείτε περισσότερα στο video που ακολουθεί:

Πηγή:www.peoplegreece.com

«Είμαι σαράντα κι ανυπομονώ να φτάσω τα πενήντα» είπε με θάρρος και ενθουσιασμό στην τελευταία της συνέντευξη στη Vogue, η Αντζελίνα Ζολί. Μια γυναίκα πανέμορφη, επιτυχημένη, παντρεμένη με τον πιο όμορφο άνδρα του πλανήτη και με μια μεικτή οικογένεια που δεν έχει τίποτα απολύτως να ζηλέψει απ᾽ αυτές που εμείς, οι μικροαστοί, θεωρούμε φυσιολογικές. Μάλλον το αντίθετο.

Θα περίμενε κανείς αυτή η πανέμορφη γυναίκα ν᾽ ανησυχεί για τον χρόνο που περνάει από πάνω της και τη φθορά που επιφέρει στο πρόσωπο και το σώμα. Για τα γηρατειά που είναι μπροστά της και την εικόνα της παγκοσμίως. Για το ότι, πλέον, πρέπει να αντιμετωπίσει τ᾽ αναπόφευκτο.

Όμως, εκείνη αντί για τη ματαιοδοξία επιλέγει να περιμένει με προσμονή την ηλικία που κάθε γυναίκα τρέμει: τα πενήντα.

Τι είναι αυτό που κάνει τους ανθρώπους να αγχώνονται τρομερά για τη φυσιολογική φθορά του σώματός τους; Ισχύει και για τα δύο φύλα αλλά εκδηλώνεται περισσότερο στις γυναίκες, αν και τα τελευταία χρόνια παρατηρείται σημαντική αύξηση και στους άνδρες.

Η όμορφη, ελκυστική εμφάνιση ήταν και παραμένει ιδιαίτερα σημαντικός παράγοντας σε μια κοινωνία που διαμορφώνει συγκεκριμένα πρότυπα και πεποιθήσεις. Το όμορφο ελκύει πάντα το βλέμμα, είτε πρόκειται για αντικείμενο, φύση, ζώο ή άνθρωπο. Συνεπώς, η επιθυμία κάθε ανθρώπου να δείχνει όμορφος είναι απολύτως φυσιολογική.

Από εκεί, όμως, ως το σημείο που έχουμε φτάσει σήμερα, της μανίας των ανθρώπων να συνδέουν την εξωτερική εμφάνιση με την αξία και την επιτυχία, απέχει πολύ.

Η συντριπτική πλειοψηφία των γυναικών και των ανδρών πανικοβάλλονται στη θέα κυτταρίτιδας στο σώμα τους. Πέφτουν στα πατώματα μόλις πάρουν πέντε κιλά. Χάνουν τη γη κάτω από τα πόδια τους όταν δουν τις πρώτες γκρίζες τρίχες στα μαλλιά τους. Τους κόβεται η ανάσα όταν δουν χαλάρωση στα μπράτσα.

Αντίθετα, αν χάσουν πέντε κιλά νιώθουν ότι μετατράπηκαν σε Μπραντ Πιτ και τριγυρνάνε με ύφος «εγώ γαμάω και δέρνω, μπορώ να έχω όποια γυναίκα θέλω». Η αυτοπεποίθηση από το ναδίρ εκτινάσσεται στο ζενίθ μόλις υπάρξει μια μικρή, έστω βελτίωση, στην εμφάνιση με αντίστοιχο αντίκτυπο στη συμπεριφορά.

Γι᾽ αυτόν ακριβώς το λόγο, γίνεται ένας αέναος αγώνας εναντίον όλων των σημαδιών φυσιολογικής φθοράς. Πόλεμος κατά πάντων: ρυτίδες, γκρίζες τρίχες, κηλίδες, πανάδες, κυτταρίτιδα, χαλάρωση, μαύροι κύκλοι, ο κατάλογος δεν έχει τέλος. Το χειρότερο είναι ότι πρόκειται για έναν αγώνα χαμένο, αφού όλοι ξέρουμε ποιoς νικάει τελικά.

Εδώ ακούμε συχνά το λογικοφανές επιχείρημα: «αφού μπορώ να καθυστερήσω τη φθορά και να είμαι το καλύτερό μου σε κάθε ηλικία, γιατί αυτό είναι κακό;».

Ορθόν το επιχείρημα και εύστοχο. Φυσικά κι όταν συζητάμε σε αυτή τη βάση, δεν υπάρχει τίποτα κακό. Όμως, πόσο εύκολο είναι να βάλουμε ένα όριο στο πού σταματά η λογική ενασχόληση με τον εαυτό μας και πού αρχίζει η μανία;

Αν είναι τόσο εύκολο να βάλουμε το όριο, γιατί έχει γεμίσει ο τόπος σαρανταπεντάρες με κορμί και ντύσιμο εικοσάρας; Με σαραντάρηδες που κυκλοφορούν με το ντύσιμο και τη νοοτροπία εικοσάρη -πίνω, καπνίζω, ξενυχτάω και λογαριασμό δε δίνω;

Κάπου εδώ προκύπτει το πιο σημαντικό ερώτημα: φροντίζουμε, άραγε, με την ίδια ζέση, ένταση, μανία και πάθος την ομορφιά της ψυχής μας; Ασκούμε το πνεύμα μας και την ψυχή μας όπως το σώμα μας; Καλλιεργούμε την ψυχή και τα συναισθήματά μας;

Σοβαρέψαμε λίγο τώρα, σωστά;

Δε θα ξεχάσω ποτέ τη στιγμή που παραβρέθηκα σε ένα τραπέζι φίλων και είδα ένα ζευγάρι. Εκείνος πανέμορφος και εκείνη επιεικώς χάλια. Η αυθόρμητη σκέψη μου ήταν «μα τι κάνει αυτός με αυτήν».

Ντράπηκα αμέσως για τη σκέψη μου και άρχισα να τους παρατηρώ. Μέσα σε μισή ώρα, είχα καταλάβει. Ήταν μια γυναίκα γεμάτη ζωντάνια, υπέροχο χιούμορ, ζεστό βλέμμα, είχε ένα καλό λόγο για όλους, με δυο λόγια ήταν η ψυχή της παρέας. Μισή ώρα μετά η εικόνα της είχε αλλάξει στα μάτια μου. Δεν ήταν πια η άσχημη, παχιά γυναίκα αλλά μια γλυκιά, καταπληκτική κοπέλα.

Και τότε κατάλαβα ότι εκείνος ο πανέμορφος άνδρας είχε μπουχτίσει από πλαστικές τύπισσες με ελάχιστη προσωπικότητα και μόλις βρέθηκε στην ίδια παρέα μαζί της ένιωσε εξαρτημένος από την ζωντάνια, τη μούρλα και το πάθος της για ζωή. Ποιoς δε θέλει έναν τέτοιο άνθρωπο δίπλα του; Υπάρχει, άραγε, σοβαρό επιχείρημα γιατί να μην επιλέξεις μια τέτοια γυναίκα;

Η ομορφιά αποτελεί οπωσδήποτε μια από τις πιο σημαντικές παραμέτρους στη ζωή μας.Αν, όμως, δε συνοδεύεται και από άλλες αξίες, δε σημαίνει τίποτα από μόνη της. Ναι, αδυνάτισες. Μέσα σου όμως παραμένεις ο ίδιος. Τι θα κάνεις για αυτό; Ναι, το κορμί σου δεν έχει πια κυτταρίτιδα. Η ψυχή σου όμως; Είναι ελεύθερη από αγκυλώσεις; Έχεις την ίδια επαφή με το συναίσθημά σου όσο με τις ρυτίδες σου; Λάμπεις από μέσα;

Γιατί, όσο κλισέ κι αν ακούγεται, η πραγματική ομορφιά είναι αυτή που έρχεται από μέσα μας. Από την καλοσύνη της ψυχής μας. Από την αγάπη μας για τον εαυτό μας και τους άλλους. Από τη λάμψη που έχουν τα μάτια μας όταν γελάμε αληθινά. Από τον προσωπικό μας αγώνα να μάθουμε και να σεβαστούμε τον εαυτό μας και τους περιορισμούς μας.

Έτσι, θα μπορέσουμε να αντιμετωπίσουμε το αναπόφευκτο: τη φθορά του σώματός μας. Να υποδεχτούμε με χαρά και αγάπη κάθε άσπρη τρίχα, κάθε νέα ρυτίδα, κάθε αλλαγή στο σώμα μας. Για το μοναδικό και απλό λόγο ότι είμαστε τυχεροί και ευλογημένοι να ζήσουμε τόσο ώστε να μπορέσουμε να γεράσουμε και να βιώσουμε τις χαρές και τη σοφία που μας δίνει κάθε ηλικία. Αυτό, ξέρετε, είναι προνόμιο. Και δεν το ‘χουν όλοι.

Άλλωστε στο τέλος, εκείνο που μένει σε όλους μας είναι αυτό που έχουμε μέσα μας: η αγάπη. Αυτή που πήραμε μα κυρίως, αυτή που δώσαμε απλόχερα.

Πηγή:www.ilov.gr

Κείμενο: Ρομίνα Ξύδα

 Πόσες μεταμφιεσμένες ξιπασιές χωρούν σ’ ένα παιδικό πάρτι; Πόσες συνταγές χαράς ξεπατικώνουμε από το δικό μας άχαρο παρόν; Πόσα κεράκια πρέπει να σβήνουν τα παιδιά μας εν ονόματι της δικής μας ματαιοδοξίας; Οι Ελληνίδες μαμάδες ξέρουν καλά. Και μια Γερμανίδα, ακόμη καλύτερα…

Ανεβαίνει τα σκαλοπάτια σαν σίφουνας, ηφαίστειο έτοιμο να εκραγεί από την έξαψη της πρώτης του ανήλικης αγάπης: «Μαμά, η Μάρλεν, η φίλη μου απ’ το κολυμβητήριο, κάνει πάρτι και με κάλεσε. Θα πάμε. Δεν θα πάμε;»Η Μάρλεν. Η τετράχρονη Γερμανιδούλα με τα τιρκουάζ μάτια, τα «αχυρένια» μαλλιά και τη μαμά-Μέρκελ που, με μάτι Μέδουσας, στρέφεται και πετρώνει όσες μαμάδες υποκύπτουν δίχως δεύτερη κουβέντα στα «θέλω» των παιδιών τους. «Εσείς οι Ελληνίδες μαμάδες κάνετε πολλά λάθη. Δεν μπορείτε να πείτε στα παιδιά σας neine, γι’ αυτό είναι κακομαθημένα», μου είχε πει σε σπαστά ελληνικά κάποιο απόγευμα στην πρώτη μας και τελευταία κουβέντα στα σκαλοπάτια των αποδυτηρίων όταν κατάλαβε πως οι απαγορεύσεις μου δεν ήταν τίποτα παραπάνω από ένα κομμάτι πλαστελίνη στα χέρια του τετράχρονου βασιλιά μου. Έκτοτε, δεν ξαναμιλήσαμε ποτέ. Και έκτοτε, ως Ελληνίδα λειράτη κότα, δεν επεδίωξα να ξαναμιλήσουμε ποτέ. Και τώρα; Τώρα ως βέρα Ελληνίδα χαζομαμά, ντύνω τον μοναχογιό μου πρίγκιπα και ως άλλη βασιλομήτωρ ετοιμάζομαι να τον συνοδεύσω στο πάρτι της αγαπημένης του Μάρλεν.
Χτυπάμε το κουδούνι πιασμένοι χέρι-χέρι με το χαμόγελο να παγώνει στις πρώτες κιόλας λέξεις της αλλοδαπής οικοδέσποινας: «Λυπάμαι, Ρομίνα, αλλά το πάρτι δεν είναι για εσάς. Μπορεί να περάσει μόνο ο Ανδρέας και να έρθετε να τον πάρετε στις 8 ακριβώς». Παγώνω. Εκείνη του απλώνει το χέρι της απαλά, εγώ σφίγγω το δικό μου κι ο μικρός μου πρίγκιπας με κοιτά στα μάτια. Βλέμμα ικεσίας αναμεμειγμένο με σπίθες απόγνωσης, όπως τότε που ήμασταν παιδιά και ζητούσαμε λίγη παραπάνω ώρα στο πάρτι της κολλητής μας. Για κλάσματα δευτερολέπτων γίνομαι πάλι παιδί, κι εκείνο το απροσδιόριστο κενό των πάρτι που δεν έζησα μέχρι τέλους, ανεβαίνει στην επιφάνεια λύνοντάς μου παλάμη και ψυχή. Το μικρό μου αντράκι περνάει την πύλη της αγαπημένης του Μάρλεν, κι εγώ ακούω πίσω μου την πόρτα να κλείνει δυνατά. Μένω για κάμποσα λεπτά στην ίδια ακριβώς θέση, αποσβολωμένη, θιγμένη, προσβεβλημένη από τη γαϊδούρα Γερμανίδα που μου έριξε «πόρτα». Θέλω να της φωνάξω να τσακιστεί από την πατρίδα μου παρέα με όλα της τα χαράτσια και τις δυτικότροπες αντιλήψεις της, να της επισημάνω πόσο φιλόξενες κυρίες είμαστε εμείς οι Ελληνίδες, να της αναφέρω ένα-ένα τα πάρτι-υπερπαραγωγή που έχω κάνει μέχρι σήμερα για τον κανακάρη μου.
Τα πάρτι του κανακάρη μου: πόσος κόπος, πόση αγωνία, πόσο άγχος, πόση προετοιμασία, πόσα χρήματα. Να υπολογίζω το κάθε παιδάκι επί τέσσερα (μαμά-μπαμπάς-αδέλφι), να επιστρατεύω διακοσμητές και ανθοπώλες, να ξετρυπώνω την καλύτερη animatrice της Αττικής, να αγοράζω τα πιο πρωτότυπα δώρα για το finale, να παραγγέλνω την τούρτα-υπερπαραγωγή, να μαγειρεύω μερόνυχτα, να συμπληρώνω το menu με το καλύτερο catering, να φορτώνω τον «μπακάλη» με ξηρούς καρπούς και την κάβα με σκωτσέζικο ουίσκι και γαλλική σαμπάνια. Να φουσκώνω μπαλόνια μέχρι ν’ αδειάσουν τα πνευμόνια μου, να γράφω προσκλήσεις μέχρι να παραλύσει το χέρι μου, να τρίβω πατώματα μέχρι τα ματώσουν τα γόνατα, ν’ αναζητώ σαν τρελή την τελειότητα μέχρι να ξεφουσκώσει η απέραντη ματαιοδοξία του μικροαστικού μου κοσμάκη. Γιατί; Και για ποιον; Για ένα παιδί που σε λίγα χρόνια δεν πρόκειται να θυμάται τίποτα απ’ όλα αυτά ή για μια ενήλικη που η φαντασίωση του εύπορου χθες την κάνει ακόμη και σήμερα να συμπεριφέρεται σαν ξεπεσμένη αριστοκράτισσα; Γιατί «οφείλουμε» στα πάρτι των μικρών μας να έχουμε ουίσκι και σολομό, πού μάθαμε ότι πρέπει να δίνουμε δώρα στα παιδάκια που έρχονται να μας ευχηθούν και ποια ξιπασιά μάς επιτρέπει ακόμη και σήμερα να πετάμε στα σκουπίδια τις καλύτερες στιγμές των παιδιών μας παρέα με μισό κιλό τυροπιτάκια και δυο κιλά κεφτέδες; Τα πιο γλυκά πάρτι της ζωής μου ήταν εκείνα που είχα δίπλα μου τους φίλους μου. Όχι τους γονείς τους. Εκείνα, που μας κυνηγούσε γύρω-γύρω η μάνα μου. Όχι η animatrice. Εκείνα, που το μαγικό γλυκό της γιαγιάς με τις στρώσεις από μπισκότα, κρέμα και ζελέ δεν μπορεί ακόμη και σήμερα να συγκριθεί με καμία ζαχαρόπαστα χαϊκλασάτου γλυκατζή. Εκείνα, που όταν έσβηναν τα φώτα έτρεχα στην κουζίνα να φάω επειδή είχα ξεχαστεί θεονήστικη για ώρες απ’ το παιχνίδι. Εκείνα, που μου θύμισε η «γαϊδούρα» η Γερμανίδα…
Κοιτάζω το ρολόι. Δείχνει οκτώ παρά πέντε ακριβώς. Τρέχω ως άλλη σταχτοπούτα να πάρω τον πρίγκιπά μου πριν τα μάγια λυθούν και η «κακιά» Γερμανίδα καταλάβει πως το αμάξι μου είναι κολοκύθα, τα μετάξια μου κουρέλια και οι αγωνίες μου ποντίκια που χρόνια τώρα πάσχιζαν για ένα κομμάτι τυρί, κατά προτίμηση γαλλικό. Χτυπάω κουδούνι και ο μικρός ορμάει στην αγκαλιά μου. Τα μάτια του λάμπουν, το ίδιο κι εκείνο το χρυσαφί νόμισμα που κρατάει στη μικροσκοπική παλάμη του: «Μαμά, αυτό ήταν το πιο ωραίο πάρτι! Πιο ωραίο από το δικό μου. Παίξαμε με την κυρία Άνγκελα και τα παιδάκια το κυνήγι του θησαυρού σε όλο το σπίτι. Και στον κήπο, μαμά. Και η κυρία Άνγκελα μας κυνηγούσε και μας έκανε να γελάμε και τον θησαυρό τον βρήκα εγώ, μαμά. Και χορέψαμε, και ήπιαμε χυμό, και φτιάξαμε κουλουράκια με αληθινή ζύμη. Και το σπίτι το κάναμε όλο αλεύρι, αλλά η κυρία Άνγκελα δεν φώναξε. Και είχε και λουκανικάκια με πατάτες, αλλά δεν έφαγα, μαμά. Γιατί έπαιζα. Δεν πειράζει, μαμά. Θα φάω σπίτι». Ο μικρός μου σοφός μιλάει ακατάπαυστα, εκστασιασμένα, αληθινά και κυρίως σκληρά, πετώντας μου κατάμουτρα τη δική του αλήθεια: εκείνη που μας υπαγορεύει ότι τα παιδιά δεν χρειάζονται χλιδάτες ανοησίες και στημένες χαρές για να είναι αληθινά ευτυχισμένα. Τα πάρτι-υπερπαραγωγή ανήκουν πλέον στο παρελθόν και στις προσκλήσεις που θα αποσταλούν σε λίγους μήνες από σήμερα σε φίλους και γνωστούς θα αναγράφεται με μεγάλα χαρούμενα γράμματα: «Το πάρτι μας είναι αυστηρά για παιδιά! Danke Schon…» 

Πηγή: http://www.talcmag.gr/gyro-gyro-oloi/melodia-anarxias-5/

Διαβάστηκε εδώ:www.babyads.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Αν θέλετε να έχετε μια ευτυχισμένη και αρμονική οικογενειακή ζωή, φροντίστε να αποκτήσετε κόρες. Όχι όμως πολλές: δύο είναι όσες χρειάζεται η «συνταγή» της ευτυχίας. Αυτό μας λένε οι επιστήμονες!

Αυτό είναι το συμπέρασμα μιας βρετανικής δημοσκόπησης, στην οποία συμμετείχαν 2.116 γονείς, οι οποίοι είχαν διάφορους συνδυασμούς παιδιών ηλικίας 16 ετών και άνω.

Οι γονείς μίλησαν για τη ζωή με τα παιδιά τους – και τα όσα είπαν, οδήγησαν τους ερευνητές στην κατάρτιση μιας λίστας με τους πιο αρμονικούς και πιο δυσαρμονικούς συνδυασμούς παιδιών.

από E.M.

Η μαμά-blogger Toni Hammer όταν ήταν μικρή έλεγε ότι δεν θα κάνει παιδιά. Απέκτησε, όμως, την Lillian και τoν Levi, οι οποίοι γεννήθηκαν με 355 ημέρες διαφορά μεταξύ τους, γιατί το σύμπαν έχει τρομακτική αίσθηση του χιούμορ! Έγραψε το παρακάτω κείμενο σε μία δύσκολη στιγμή της καθημερινότητάς της με τα παιδιά, όπως αυτές που όλες οι μαμάδες κάποια στιγμή βιώνουν, κυρίως για να θυμίσει τόσο στον εαυτό της όσο και σε εμάς ότι… είμαστε απλά φυσιολογικές.

Ήταν 7.30 το πρωί όταν η κόρη μου ήρθε και με ρώτησε «Μαμά είθαι καλά;»

Ο λόγος που με ρώτησε ήταν επειδή την στιγμή εκείνη είχα χυθεί στο πάτωμα του σαλονιού, στα κακά μου τα χάλια, και έκλαιγα πάνω από το 5ο φλιτζάνι καφέ. Στις επτά και μισή το πρωί. Την ίδια ώρα που άλλοι άνθρωποι ετοιμάζονται για να ξεκινήσουν τη μέρα τους, εγώ είχα ήδη βαρέσει καμπανάκι λήξης.

«Η μανούλα είναι λίγο λυπημένη, μωρό μου», της είπα.

«Γιατί μαμά;», με ρώτησε, χαϊδεύοντας απαλά την πλάτη μου με περισσότερη μητρική τρυφερότητα από όση εγώ θα μπορούσα να δείξω σε αντίστοιχη περίπτωση.

«Είμαι λυπημένη γιατί μου τελείωσε ο καφές.» Αυτό βρήκα εκείνη τη στιγμή να της πω.

Τι σκεφτόμουν πραγματικά; «Είμαι λυπημένη επειδή τελείωσα. Παρέδωσα τα όπλα. Δεν αντέχω άλλο να είμαι μαμά. Ήμουν, είμαι, και πάντα θα είμαι κακός γονιός. Δεν μπορώ να κάνω τίποτα σωστά. Ό,τι κι αν κάνω είναι λάθος. Δεν αντέχω άλλο –και δεν με αντέχουν και οι υπόλοιποι στην οικογένεια. Είναι χάλια όλο αυτό. Εγώ είμαι χάλια.»

Ήμουν υπερβολική; Ναι.

Έλεγα αλήθεια; Μάλλον όχι.

Εκείνη την στιγμή, όμως, το ένιωθα σαν αλήθεια. Ένιωθα ότι ήμουν απαράδεκτη μαμά και είχα πολλά επιχειρήματα στο μυαλό μου που υποστήριζαν αυτόν τον φόβο.

• Είναι τόσο άσχημο να κλαίω στο πάτωμα, μπροστά στα παιδιά μου. Πόσο τραυματικό να είναι αυτό για την ψυχούλα τους;
• Είχα ήδη φωνάξει στον γιο μου περίπου 81 φορές εκείνο το πρωί, γιατί έχει τη μανία να σκαρφαλώνει στο τραπέζι της τραπεζαρίας.
• Δεν ήμουν σίγουρη πόσες φορές ακόμα θα άντεχα να λέω «σταμάτα να χτυπάς τον αδερφό σου» μέχρι να απελπιστώ και να αφήσω το σπίτι μου να γίνει πεδίο μάχης.
• Τα παιδιά μου τρώνε τα περισσότερα γεύματά τους σε στιλ «πικ νικ» μπροστά στην τηλεόραση, γιατί υπάρχουν μέρες που απλά δεν αντέχω άλλο τις μάχες στο τραπέζι για να καθίσουν και να φάνε σαν άνθρωποι.
• Κλειδώνομαι στο μπάνιο κάθε 5 λεπτά για να πάρω βαθιές ανάσες, να προσποιηθώ ότι είμαι μόνη μου και λέω από μέσα μου ξόρκια ελπίζοντας να μεταφερθώ μαγικά στο πραγματικό μου σπίτι, γιατί αυτό το σπίτι που ζω τώρα μοιάζει με φρενοκομείο.
• Τα παιδιά μου δεν τρώνε αρκετά φρούτα και λαχανικά.
• Τρώνε πολύ junk.
• Τα παιδιά μου βλέπουν πολλές ώρες τηλεόραση.
• Δεν ξέρω πώς να πειθαρχήσω σωστά κανένα τους.
• Δεν ξέρω τι να κάνω με το κάθε παιδί για να περάσει η μέρα.

(η λίστα αυτή θα μπορούσε να συνεχίζεται για πάντα…)

Εκείνο το πρωί ήμουν πεπεισμένη ότι είμαι η χειρότερη μαμά του κόσμου.

Το ίδιο βράδυ, ωστόσο, ενώ είχα βάλει σκούπα για να μαζέψω σχεδόν ένα ολόκληρο κουτί πατημένων δημητριακών, είχα μία σπάνια στιγμή διαύγειας.

Δεν είμαι τραγική μαμά.

Είμαι… φυσιολογική.

Όταν σταμάτησα να αυτομαστιγώνομαι με δάκρυα και φόβους και ενοχές, άρχισα να θυμάμαι άλλες ιστορίες μαμάδων που έχω διαβάσει ή ακούσει, περιστατικά από την ζωή φίλων μου με παιδιά και βιβλία που έχω διαβάσει (πριν έρθουν τα παιδιά μου για να σκίσουν όλες τις σελίδες). Θυμήθηκα ότι:

• Κι άλλες μαμάδες φωνάζουν στα παιδιά τους μερικές φορές.
• Κι άλλες μαμάδες δεν μπορούν να κοιμηθούν γιατί οι ενοχές τους τις κρατούν ξύπνιες.
• Κι άλλες μαμάδες έχουν δώσει στις κόρες τους δημητριακά για φαγητό και τα έχουν ονομάσει «γεύμα».
• Κι άλλων μαμάδων τα σπίτια έχουν βρώμικες τουαλέτες και κουζίνες με πατώματα που κολλάνε.
• Κι άλλες μαμάδες κρύβονται στην ντουλάπα για μερικές στιγμές ηρεμίας.
• Κι άλλες μαμάδες δυσκολεύονται να σκεφτούν διασκεδαστικά πράγματα για να κάνουν με τα παιδιά τους στο σπίτι.
• Κι άλλες μαμάδες προσεύχονται ο γιος τους απλά να αποκοιμηθεί από μόνος του, όταν ξυπνά χωρίς λόγο στις 5.00 το πρωί.
• Κι άλλες μαμάδες είναι σίγουρες ότι τα έχουν κάνει θάλασσα με τα παιδιά τους.

Αν όλες αυτές οι μαμάδες -φίλες και άγνωστες- περνούν τόσο δύσκολες ώρες… αυτό σημαίνει ότι δεν είμαι η μόνη.

Κι αν είμαστε όλες οι μαμάδες στο ίδιο μήκος κύματος… αν δίνουμε όλες τις ίδιες μάχες… τότε… Δεν είμαι κακή μαμά.

Είμαι απλά φυσιολογική.

Και πρέπει να βγάλω αυτό το βάρος από μέσα μου.»

Πηγή:www.mama365.gr

Η πιο τρυφερή στιγμή της πρώτης γνωριμίας μεταξύ των δύο ειδών

Οι γονείς του 11μηνου πιτσιρικά, ήταν επιφυλακτικοί γι” αυτή τη γνωριμία μεταξύ των δύο μελών της οικογένειας και γι” αυτό τους κράτησαν χωριστά αρκετό καιρό μετά τη γέννηση του μωρού.