Νομίζω πως σε όλους έχει συμβεί να έχουμε πάει για καφέ, ή να ταξιδεύουμε, ή ακόμα χειρότερα να γίνεται διακοπή ρεύματος και η μπαταρία μας, να είναι στα κόκκινα, χωρίς καμία πρόσβαση σε πρίζα, για άμεση φόρτιση του κινητού ή του τάμπλετ μας …

Επειδή εγώ προσωπικά το γνωρίζω πολύ καλά, τι σημαίνει να «ξεμένεις» από μπαταρία την πιο κρίσιμη στιγμή, ενώ δουλεύεις ή ενώ ετοιμάζεσαι να κάνεις share φωτογραφίες και παιχνίδια η μπαταρία σας να εξαντλείται!

Ειδικά τώρα που τα κινητά μας έχουν αντικαταστήσει τις φωτογραφικές μας μηχανές , δεν υπάρχει χειρότερο από το να χάνεις στιγμές που δεν ξαναγυρίζουν … Δεν θα ξεχάσω όταν η μπαταρία μου, με άφησε στα γενέθλια του παιδιού και είχα ξεχάσει τον φορτιστή στο σπίτι !

Καλά για τέτοια είμαστε τώρα?

Πλέον ποτέ ξανά!!

Και για να σας πω μια αστεία ιστορία, που όσοι με ακολουθείτε στο Facebook, ίσως θυμάστε.

Μόνη ολομόναχη στο σπίτι με ασύρματο τηλέφωνο για σταθερό και γίνεται διακοπή ρεύματος και μου κόβονται τα πόδια ΚΥΡΙΟΛΕΚΤΙΚΑ… γιατί συνειδητοποιώ πως έχω 2% μπαταρία, αλλά επίσης τι άλλο?

Ναι καλά καταλάβατε …το σωτήριο APC και φυσικά και φόρτισα το κινητό μου και έβαλα την εφαρμογή του φακού για να βρω τα απαραίτητα και πήρα τηλέφωνο τις φίλες μου, να τρέξουν γιατί μόνη μου δεν ΑΝΤΕΧΩ!

Η λύση λοιπόν είναι μόνο μία και λέγεται APC Mobile Power Pack και μπορείς να φορτίσεις το κινητό σου ή το τάμπλετ στη στιγμή!

Πραγματοποιεί δύο φορτίσεις σε smartphone ή μισή σε τάμπλετ καταπληκτικό?

Το πιο συναρπαστικό όμως ξέρετε πιο είναι…?

Μπορείς ταυτόχρονα να φορτίσεις και δεύτερη συσκευή.

Εμένα προσωπικά με έχει σώσει πάμπολλες φορές και δεν το αποχωρίζομαι ποτέ έχει πάντα την θέση του μέσα στην τσάντα μου

καθώς και το μέγεθος του καταλαμβάνει πολύ χώρο!

Να προσθέσω επίσης ότι έχει δύο χρόνια εγγύηση που οτιδήποτε και αν συμβεί το αντικαθιστούν με νέο!!

Θα το βρείτε εδώ

Και εδώ επίσης

Έρχεται σε 2 μεγέθη και 2 Χρώματα

Εγώ προσωπικά λάτρεψα το λευκό!

Έτσι λοιπόν με το APC Mobile Power Pack έμαθα να είμαι ήσυχη! Δεν μασάω πιά!!!

Φιλάκια στα μουτράκια

Σοφία

Η Julie Carles ήταν αυτό που λέμε γυναίκα καριέρας… Ποτέ δεν είχε σκεφτεί σοβαρά το ενδεχόμενο να κάνει παιδιά.

Ο πρώτος της γάμος έληξε όταν ήταν 31 ετών και είπε ότι δεν θα ξαναπαντρευτεί ποτέ. Μέχρι που συνάντησε τον Jose, παντρεύτηκαν ένα χρόνο μετά και στα 36 της αποφάσισαν να ξεκινήσουν τις προσπάθειες για ένα παιδί.

Λίγους μήνες μετά, επισκέφτηκε έναν ειδικό γιατί δεν είχε καταφέρει να μείνει έγκυος. Της είπε πως ίσως χρειαστεί κάποια φάρμακα.

Αποφάσισε να περιμένει έναν ακόμα μήνα πριν κάνει οτιδήποτε και ω… θαύμα! Έμεινε έγκυος σε ομοζυγωτικά τετράδυμα κορίτσια!!!

Tα κορίτσια της γεννήθηκαν 11 εβδομάδες πριν την ώρα τους. Αν και οι γιατροί προσπάθησαν να τα κρατήσουν όσο το δυνατόν περισσότερο μέσα στην κοιλιά της μαμάς, παρά τις πρόωρες συσπάσεις, οι γονείς και ο γιατρός αποφάσισαν να προχωρήσουν σε καισαρική τομή, επειδή ένα από τα τέσσερα μωρά είχε σταματήσει να αναπτύσσεται. Bλέπετε και τα τέσσερα μωράκια χρησιμοποιούσαν έναν πλακούντα και ουσιαστικά «πάλευαν» για την τροφή τους.

Οι γονείς ήθελαν να δώσουν και στα τέσσερα κορίτσια τις ίδιες πιθανότητες επιβίωσης. Αν δεν προχωρούσαν σε καισαρική, οι πιθανότητες να πεθάνει το ένα μωρό μέσα στην κοιλιά ήταν μεγάλες.

Και το ρίσκο εκτός κοιλιάς, βέβαια, ήταν τεράστιο.

Αν και εξαιρετικά πρόωρα, σήμερα τα κορίτσια χαίρουν άκρας υγείας. Η απόφαση του γιατρού και τον γονιών αποδείχτηκε σωστή.

Η Julie Carles είναι η 27η γυναίκα στον πλανήτη που μένει έγκυος σε ομοζυγωτικά (ολόιδια) τετράδυμα με φυσικό τρόπο. 

Πηγή:www.eimaimama.gr

Πηγή:www.ilov.gr

από Φοίβη Γλύστρα

Όσο η ανθρωπότητα προχωρά, εξελίσσεται και μεταβάλλεται, μεταβάλλονται οι συνήθειες, τα ατοπήματα και τα λάθη της. Οι γονείς μας -τουλάχιστον πολλοί απ’ αυτούς- δεν έδιναν ιδιαίτερη σημασία στην οδική ασφάλεια, η εποχή τους δεν τους υπαγόρευε να «γράφουν» τα παιδιά τους μπαλέτο ή κιθάρα και δεν πολυδίσταζαν να ρίξουν καμιά καρπαζιά. Αντίστοιχα, οι σημερινοί γονείς ξέρουν ότι η βία είναι ανεπίτρεπτη, κατανοούν ότι οι δημιουργικές δραστηριότητες αναπτύσσουν πνευματικά και συναισθηματικά το παιδί, είναι εξοικειωμένοι με όρους και κανόνες της ψυχολογίας, αλλά κάνουν κι αυτοί λάθη -λάθη προσαρμοσμένα στην εποχή τους, αλλά λάθη.

Διαβάζοντας -και αντίστοιχα, γράφοντας- για τα σφάλματα που κάνουν οι σημερινοί γονείς, ο στόχος δεν είναι να το αυτομαστίγωμα ή η απαγγελία κατηγοριών στους «κακούς γονείς, που αν δεν μπορούν να μεγαλώσουν παιδιά, τότε γιατί τα κάνουν;». Η αυτογνωσία είναι η αρχή για την αλλαγή -και, ως γνωστόν, η αρχή είναι το ήμισυ του παντός. 

Τρελοί ρυθμοί, λίγος χρόνος με το παιδί

Σε μια εποχή που για να τα βγάλει πέρα μια οικογένεια πρέπει -συνήθως- να δουλεύουν και οι δύο, οι γιαγιάδες και οι παππούδες παίζουν πρωταγωνιστικό ρόλο στην διαπαιδαγώγηση αλλά και την καθημερινότητα των παιδιών και, ταυτόχρονα, ο χρόνος που απομένει στους ίδιους τους γονείς για να περάσουν μερικές στιγμές χαλάρωσης, παιχνιδιού ή τρυφερότητας είναι πολύ περιορισμένος. Για δυο γονείς που δουλεύουν όλη την ημέρα, το γεγονός ότι δεν βλέπουν αρκετά τα παιδιά τους είναι πρόβλημα, άγχος και ενοχή -όχι λάθος.

Το λάθος έρχεται όταν τα Σαββατοκύριακα, αντί για παιχνίδι, ζωγραφική, σινεμά, μπάλα στο πάρκο και ποδήλατο στη γειτονιά τα παιδιά στρογγυλοκάθονται μπροστά σε μία οθόνη που παίζει ρόλο νταντάς. Όταν ο διαθέσιμος χρόνος είναι λίγος, κάθε λεπτό μετράει. Ρωτήστε το παιδί πώς πέρασε τη μέρα του, παίξτε επιτραπέζια, κάντε

πλάκα, κάντε το κρεβάτι τραμπολίνο και πηγαίνετε σε μουσεία. Είναι χρέος μας να δημιουργήσουμε στα παιδιά μας όμορφες, κοινές αναμνήσεις.

Η υπερπροστασία μπορεί να αποβεί καταστροφική

Οι σύγχρονοι γονείς είναι σίγουρα πιο προσεκτικοί και πιο επιμελείς με τα της ασφάλειας και της φροντίδας του παιδιού σε σχέση με προηγούμενες γενιές. Μήπως όμως τα χιλιάδες άρθρα που διαβάζουν για τους κινδύνους που παραμονεύουν αν βλάψουν την υγεία ή την ψυχολογία των παιδιών τους, τους έχει κάνει υπερπροστατευτικούς;

Η φροντίδα και η αγάπη δεν έχουν όρια, η προστασία όμως πρέπει να έχει. Το παιδί ίσως είναι μεγαλύτερο/ ικανότερο/ πιο αξιόπιστο κι εμπιστεύσιμο απ’ όσο έχουν ζυγίσει οι γονείς. Υπερβάλοντας με τη φροντίδα, μπορεί να μειώσετε την αυτοπεποίθηση των παιδιών, να τους στερήσουν τη δυνατότητα να μάθουν από τα λάθη τους, να δημιουργήσετε ενήλικες με εξαρτήσεις και χωρίς αυτοπεποίθηση.

Ας προσπαθήσουμε, λοιπόν, να μην αναλαμβάνουμε εμείς τις ευθύνες των παιδιών μας, ας γίνουμε λίγο πιο ανοιχτοί στο ρίσκο κι ας τα αφήσουμε να χάσουν, να πέσουν, να σφάλουν για το καλό τους.

Τσιγκουνιές ή υπερβολές στα «μπράβο»

Γενικά, το να βρεθούν -και να τηρηθούν!- οι ισορροπίες είναι πράγμα δύσκολο όταν μεγαλώνει κανείς παιδιά. Μία εκ των ισορροπιών που τείνουν να χάνονται απ’ τους σύγχρονους γονείς, είναι αυτή της επιβράβευσης. Κάνοντας μια γρήγορη «βόλτα» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και συζητώντας με γονείς, θα συναντήσει κανείς συχνά τόσο την άποψη «Οι σημερινοί γονείς είναι πολύ «μαλακοί» και κακομαθαίνουν τα παιδιά με τα διαρκή «μπράβο»», όσο και την αντίθετή της «Στα παιδιά πρέπει πάντα να μιλάμε θετικά. Να τα επιβραβεύουμε και να ενισχύουμε την αυτοπεποίθησή τους».

Η αλήθεια δεν μπορεί να είναι παρά στη μέση -όπως στις περισσότερες περιπτώσεις πολώσεων. Η σύγχρονη άποψη που θέλει τους γονείς φειδωλούς στα θετικά σχόλια και την επιβράβευση έχει μεν βάση -κανείς δεν θέλει να μεγαλώσει έναν κακομαθημένο νάρκισσο, η ακραία της εφαρμογή είναι όμως επιζήμια. Τα παιδιά γίνονται καλύτερα όταν ενθαρρύνονται και κυνηγούν το επόμενο έπαινο όταν κερδίζουν έναν. Αντίστοιχα, τα ακατάπαυστα «μπράβο, είσαι ο καλύτερος», κάθε άλλο παρά βοηθούν ένα παιδί να βελτιώσει τον εαυτό του. Μέτρον άριστον, λοιπόν, με πολλά «μπράβο» στις κατάλληλες στιγμές.

Αναθρέφουμε το παιδί που θα θέλαμε να έχουμε -όχι αυτό που ήδη έχουμε

Πριν ακόμη γεννηθεί ένα παιδί –πριν ακόμη υπάρξει η ιδέα του παιδιού!- οι γονείς έχουν βάλει μπροστά τη μηχανή που παράγει σχέδια γι’ αυτό. Θα γίνει δικηγόρος. Θα γίνει καλλιτέχνης. Θα γίνει γυναικάς. Θα γίνει γυναικάρα. Θα είναι δημοφιλής. Θα είναι ταπεινή. Οι γονείς θέλουν να είναι μέντορες και οδηγοί για τα παιδιά τους και, πράγματι, είναι. Όμως συχνά τείνουν να μπερδεύουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες με τα όνειρα, τις δυνατότητες και τις ανάγκες που έχει το ίδιο το παιδί. 

Δουλειά του γονιού είναι να δώσει κατευθυντήριες γραμμές, να βάλει τα δυνατά του να φτιάξει, να χτίσει, να διαμορφώσει έναν άνθρωπο σύμφωνα με τις αρχές του –όχι να αναγκάσει τα παιδιά του να γίνουν ό,τι θαρρεί πώς είναι ιδανικό. Πόσο μάλλον ό,τι δεν έγινε ο ίδιος… 

Υποτιμούμε τα απλά, στοχεύοντας στα «μεγάλα»

Το «να ΄ναι καλό κι ευγενικό παιδί» μοιάζει λίγο σε σχέση με το «να ‘ναι σημαιοφόρος», για αρκετούς γονείς. Οι στόχοι που οι γονείς βάζουν για τα παιδιά τους σήμερα είναι υψηλότεροι σε σχέση με παλιά. Κι αυτό, ενώ μπορεί να αποδειχτεί ζωογόνο και ενθαρρυντικό, μπορεί ταυτόχρονα να εξελιχθεί σ’ αυτό που η λαϊκή παροιμία περιγράφει ως «Βλέπουμε το δέντρο, αλλά χάνουμε το δάσος».

Χρήσιμο, ωφέλιμο, απαραίτητο το σκάκι, ο χορός, η επιμέλεια στα του σχολείου. Δεν θα έπρεπε όμως να είναι προτεραιότητα η ευγένεια, η δοτικότητα, η συντροφικότητα, η ισορροπημένη συμπεριφορά;

Δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τα νεύρα μας

Αφήνοντας εντελώς στην άκρη τη χρήση βίας που είναι χωρίς δεύτερη συζήτηση απαγορευμένη, δεν μπορούμε να παραλείψουμε απ’ τη λίστα με τα λάθη των σύγχρονων γονιών την αδυναμία τους να ελέγχουν τον εκνευρισμό τους. Κανείς δεν μπορεί να κατηγορήσει έναν γονιό κουρασμένο σωματικά και ψυχικά, που μια στο τόσο δεν καταφέρνει να φιλτράρει τα συναισθήματά του και ξεσπά. Η πίεση είναι μεγάλη και οι δυσκολίες για τη σύγχρονη οικογένεια ατελείωτες. Όμως, τα παιδιά είναι οι λιγότερο υπεύθυνοι για οτιδήποτε στραβό συμβαίνει στις ζωές μας και τείνουμε καμιά φορά (όλοι!) να ξεχνάμε την ηλικία και τη θέση τους.

Οι φωνές και οι απειλές είναι, ανάλογα με την έντασή τους, από δυσάρεστες έως τραυματικές. Ένα τρίχρονο που αργοπορεί, που δεν καταλαβαίνει, που κλαίει γοερά επειδή κάτι θέλει είναι απλά ένα τρίχρονο που κάνει ό,τι μπορεί. Πόσο δύσκολο είναι για ένα γονιό να είναι διαρκώς ψύχραιμος, σοβαρός και «παιδαγωγικά ορθός»; Πολύ. Είναι, μάλλον ακατόρθωτο.

Αλλά, όπως λέει και γνωστό ρητό: δεν υπάρχει τρόπος να γίνουμε οι τέλειοι γονείς, υπάρχουν όμως εκατομμύρια τρόποι να γίνουμε καλύτεροι. Τα λάθη μάς διδάσκουν πώς να βελτιωνόμαστε -και πάντα υπάρχει περιθώριο βελτίωσης!

Πηγή:www.mama365.gr

Είναι η Πρώτη Γυναίκα στον κόσμο που γέννησε με αυτόν τον τρόπο. Αυτό το 1 έτους μωρό είναι ένα απίστευτο Ιατρικό Θαύμα.

Η 37χρονη Malin Stenberg ζει στο Γκέτεμποργκ της Σουηδίας και είναι ερωτευμένη με το φίλο της Claes Nilsson. Αλλά υπάρχει ένα πρόβλημα που στέκεται εμπόδιο στο δρόμο τους για μια ευτυχισμένη ζωή: οι δύο τους θα ήθελαν να ξεκινήσουν μια οικογένεια.

Αλλά η Malin, εξαιτίας ενός γενετικού ελαττώματος που ονομάζεται Σύνδρομο Rokitansky, γεννήθηκε χωρίς κόλπο ή μήτρα. Υποβλήθηκε σε χειρουργική επέμβαση, όταν ήταν νεότερης ηλικίας για να λάβει ένα τεχνητό κόλπο, αλλά ήξερε από την παιδική της ηλικία ότι ποτέ δεν θα μπορούσε να κάνει τα δικά της παιδιά. Ωστόσο ο Claes αρνείται να εγκαταλείψει το όνειρό του να έχει τη δική του οικογένεια!

Ο φίλος της Malin κατάφερε να εντάξει, 29 ετών εκείνη την εποχή,τη φίλη του σε ένα ριψοκίνδυνο και πρωτοποριακό ερευνητικό πρόγραμμα στο Πανεπιστήμιο του Γκέτεμποργκ. Μόλις 9 γυναίκες επελέγησαν για να λάβουν μέρος. Και η Malin ήταν μία από αυτές.

Οι γυναίκες μοιράζονται την ίδια μοίρα: λόγω ατελούς σωματικού σχηματισμού δεν μπορούν να κάνουν τα δικά τους παιδιά. Ο σκοπός της μελέτης είναι η εμφύτευση μιας ξένης μήτρας μέσα στο σώμα των γυναικών. Προηγούμενες προσπάθειες που έγιναν στο παρελθόν έδειξαν ότι μεταμοσχεύσεις από νεκρούς δότες ως επί το πλείστον απορρίφθηκαν, εφόσον η οικογένεια του δότη συμφωνούσε με τη μεταμόσχευση.

Η 61χρονη Ewa Rosen είναι φίλη της οικογένειας, μητέρα 2 γιων και ήδη γιαγιά 4 εγγονών. Δήλωσε εθελοντικά αμέσως να δωρίσει τη μήτρα της στη Malin. Και ένα ιατρικό θαύμα συνέβη: μόλις 43 μέρες μετά την επέμβαση, η πλέον 35χρονη είχε περίοδο για πρώτη φορά στη ζωή της.

Και μόλις 1 χρόνο μετά την επέμβαση, οι δύο τους έχουν τελικά το αίσιο τέλος που περίμεναν: η νεαρή γυναίκα είναι έγκυος!

11 γονιμοποιημένα αυγά ήδη περίμεναν στον πάγο και με την πρώτη προσπάθεια, η επιθυμία τους έγινε πραγματικότητα. Επιτέλους!

Το έμβρυο αναπτύσσεται θαυμάσια και σύμφωνα με το σχέδιο. Μετά από κάποιες παρατυπίες που εμφανίστηκαν στην 31η εβδομάδα, η Malin υποβλήθηκε σε καισαρική τομή. Κανείς δεν είναι βέβαιος αν αυτό ήταν εξαιτίας του μοσχεύματος ή όχι. Αλλά δεν έχει σημασία για την Malin και τον Claes. Είναι πλέον σε θέση να κρατήσουν ό,τι ήθελαν όλη τη ζωή τους στα χέρια τους. Ο μικρός Βίνσεντ τους έκανε τους πιο ευτυχισμένους γονείς σε ολόκληρο τον κόσμο!

Εν τω μεταξύ, ο μικρός έχει κλείσει τον πρώτο του χρόνο ζωής και είναι υγιέστατος. Είναι ένα παρατηρητικό και χαρούμενο παιδί. Εξακολουθεί να μην μπορεί να κατανοήσει το ταξίδι που πέρασαν οι γονείς του, μια διαδρομή με αναταραχές, για να τον φέρουν σε αυτόν τον κόσμο. Η δότρια, Ewa Rosen, έχει γίνει σαν μια γιαγιά για τον μικρό και έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με την Malin και την οικογένειά της. Η ξένη μήτρα έχει αφαιρεθεί, έτσι ώστε η Malin να μην χρειάζεται πλέον να υποστεί ισχυρή ορμονική θεραπεία.

7 από τις 9 γυναίκες που συμμετείχαν στην έρευνα αποδέχτηκαν επιτυχώς τις εμφυτευμένες μήτρες τους. Και 4 από αυτές έχουν ήδη κάνει τα δικά τους μωρά, με τον Vincent να είναι ο πρώτος. Αυτός ο αριθμός είναι απίστευτα υψηλός. Αλλά η ιστορία του μικρού Vincent δίνει σε πολλές γυναίκες την ελπίδα ότι μια μέρα θα έχουν το δικό τους παιδί.

Γράφει: Katerina

Διαβάζοντας ανελλιπώς το «Είμαι μαμά» και το «Ελληνίδες Μαμάδες», μιας και ο Μάνος και η Ολίβια είναι φίλοι μου και τους εκτιμώ, θαυμάζω τις γνώσεις τους και αντλώ πολύτιμες πληροφορίες για το επάγγελμά μου από τα θέματα που συζητιούνται, γεννήθηκε μέσα μου μια μεγάλη ανάγκη. Η ανάγκη της εξομολόγησης μιας ακούσια άτεκνης γυναίκας που ζει καθημερινά μέσα στον κόσμο των μαμάδων αφού εδώ και 28 χρόνια τώρα έχει επιλέξει να διδάσκει και να φροντίζει τα παιδάκια τους.

Θα ήθελα να μοιραστώ μαζί σας τα συναισθήματα που έχω θαμμένα μέσα μου σχετικά με την ακούσια ατεκνία μου. Αυτά τα συναισθήματα έχουν κατά καιρούς παρεξηγηθεί από το περιβάλλον μου που συχνά με χαρακτηρίζει «κολλημένη», καταθλιπτική, ανήμπορη, ζηλιάρα, σκληρή, σοβαρή, ανήσυχη, επιθετική, ευερέθιστη και κυνική.

Στ’ αλήθεια δεν είμαι τίποτα απ’ όλα αυτά, είμαι μπερδεμένη, αγχωμένη, φοβισμένη, έρημη και μόνη, ένοχη, θυμωμένη και λυπημένη. Να σας εξηγήσω γιατί:

Είμαι μπερδεμένη γιατί στη ζωή μου πάντα πίστευα ότι είμαι γόνιμη και γερή και θα γινόμουν μια πολύ καλή μαμά μιας και λατρεύω τα παιδιά. Η φύση όμως είχε άλλα σχέδια και το σώμα μου με πρόδωσε. Δεν κατάλαβα ποτέ το πώς και το γιατί αφού η ιατρική δεν ήταν σε θέση να μου λύσει όλες τις απορίες μου.

Είμαι αγχωμένη γιατί δεν ξέρω πώς γερνάει ένα άτεκνο γυναικείο σώμα, τι παιχνίδια παίζουν οι άδικες ορμόνες που χάθηκαν χωρίς να κάνουν τη δουλειά τους δίνοντας τη θέση τους σε άλλες που ίσως θεριεύοντας μου κάνουν κακό.

Είμαι φοβισμένη γιατί πρέπει να παίρνω διαρκώς φάρμακα για να ρυθμίσω τις ιδιόρρυθμες δραστηριότητες του οργανισμού μου, τα οποία έχουν του κόσμου τις παρενέργειες και αναρωτιέμαι πόσο καλό μου κάνουν τελικά

Είμαι μόνη και η μοναξιά πολλές φορές με τρελαίνει γιατί δεν έχει τέλος. Δεν είναι η μοναξιά που νιώθει κανείς χωρίς παρέα, είναι μια εσωτερική μόνιμη μοναξιά, αυτή της ατεκνίας, που με ακολουθεί παντού ακόμα και όταν είμαι με φίλους. Λυγίζω στην ιδέα ότι θα γεράσω συντροφιά με αυτή την πολύ συγκεκριμένη ερημιά μου.

Είμαι ένοχη γιατί δεν έκανα περισσότερες προσπάθειες να αποκτήσω παιδάκι όταν θεωρητικά είχα το χρόνο στο πλάι μου. Δεν ακολούθησα όλες τις μεθόδους που μου πρόσφερε η επιστήμη, δεν έδωσα όλες τις μάχες μου και δείλιασα μετά από μια αποτυχημένη, παλίνδρομη κύηση.

Είμαι θυμωμένη με τον κόσμο γύρω μου, με τους γιατρούς που δε με στήριξαν, με το σύντροφο που δε με κατάλαβε, με τον καθένα αφελή που μου χτυπάει με οίκτο την πλάτη και κατασκευάζει παροιμίες για να απαλύνει -και καλά-την ατεκνία μου («Δεν έχεις παιδί, έχεις ένα καημό, έχεις παιδί, έχεις χίλιους…»)

Είμαι λυπημένη γιατί δεν είχα την ευκαιρία να ολοκληρώσω την αποστολή της γυναικείας φύσης μου, γιατί δε θα αισθανθώ ποτέ όπως τόσα εκατομμύρια ευτυχισμένες γυναίκες στον πλανήτη, γιατί δε θα μπορέσω να καταλάβω πώς νιώθουν τόσες μανούλες γύρω μου, γιατί δε θα σφίξω ποτέ το μωρό μου στη αγκαλιά μου.

Με σοκάρει όταν ακούω γυναίκες να παραπονιούνται για τα παιδιά τους, να τα κατηγορούν για τη ζωή τους που άλλαξε, για τον ύπνο τους που χάνουνε, για τις σκοτούρες που τους φορτώνουν στο μυαλό, να τα χαρακτηρίζουν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο και -χειρότερα ακόμα-να εύχονται να μην τα είχαν!

Όχι, δε θα ανέβω ποτέ στη κορφή της ευτυχίας, εκεί που μόνο η μητρότητα σε ανεβάζει, θα έχω πάντα την πικρή γεύση της ζήλιας για τις αισθήσεις μου που δεν κορύφωσαν την τέρψη τους.

Κάποιες μέρες είναι πολύ χειρότερες από άλλες, είναι κόλαση, είναι ποτάμια δάκρυα, είναι κραυγή αποτυχίας. Πολλές φορές όταν με ρωτάνε «Τι κάνεις;» απαντάω «Καλά» γιατί αυτή είναι μια συνηθισμένη απάντηση που έχουμε μάθει να δίνουμε και που ο άλλος έχει μάθει να περιμένει. Η αλήθεια είναι πως ποτέ δε θα είμαι «καλά» στον κόσμο των άτεκνων. Πάντα κάτι θα με ξεχωρίζει και θα με διαφοροποιεί από τις φίλες μου που κουβεντιάζουν και μοιράζονται τις ανησυχίες τους για τα παιδιά τους σε όποια ηλικία και αν αυτά βρίσκονται. Σαν το αδέσποτο που προσπαθεί να επιβιώσει στην παρέα των δεσποζόμενων.

Δε μου κάνει κανείς χάρη όταν μου δίνει το μωρό του να το κρατήσω αγκαλιά, να του αλλάξω την πάνα, να παίξω μαζί του. Μου ξύνει μονάχα τη μεγάλη μου πληγή υπενθυμίζοντάς μου τη μόνιμη έλλειψή μου. Δε γίνομαι λιγότερο άτεκνη όταν φροντίζω τα παιδιά κάποιου άλλου, όταν καθημερινά βρίσκομαι περιτριγυρισμένη από καμιά διακοσαριά μαθητές, κάποιοι από τους οποίους είναι «οι δικοί μου». Μπορεί να θέλω να γνωρίσω όσο πιο πολλά θέματα γίνεται σχετικά με τα παιδιά, το μεγάλωμά τους, τη μόρφωσή τους, αφιέρωσα πολύ χρόνο της ζωής μου να τελειοποιηθώ προς αυτή τη κατεύθυνση, θέλω να παίρνω μέρος σε συζητήσεις, αναλύσεις προβληματισμούς σε σχέση με το παιδί και τις ανάγκες του. Κι όμως μπορεί πολλές φορές να χαθώ σε μια νεφέλη σκέψεων, να μένω αμίλητη και αμέτοχη επί ώρες, να αρνηθώ μια πρόσκληση στο σπίτι των φίλων με παιδιά, να φύγω βιαστικά όταν κάποιο σοβαρό θέμα ανατροφής ή υγείας προκύψει -κι ας έχω εμπεριστατωμένη άποψη. Κακία μπορεί να φανεί σε μερικούς, κι όμως δεν είναι. Είναι γιατί πονάει τόσο μα τόσο πολύ που πρέπει να το αποφύγω για να προστατευτώ!

Είναι δύσκολη εξίσωση να προσπαθεί ο γονέας να κατανοήσει τον άτεκνο, όπως φυσικά και το αντίθετο. Δεν μπορεί να μπει κανείς από τους δυο στη θέση του άλλου. Ο άτεκνος θα έδινε τα πάντα για να μπορέσει να γίνει γονέας. Είναι εξαιρετικά σπάνιο (έως απίθανο) όμως να ήθελε ο γονέας να ήταν άτεκνος…

Πώς και πότε συμφιλιώνεται λοιπόν μια γυναίκα με αυτήν την «αόρατη αναπηρία» της; Αν ξέρει κάποιος θα ήθελα πολύ να με διαφωτίσει… ευχαριστώ!

—

H Kατερίνα Καλιμικεράκη είναι δασκάλα με σπουδές και μελέτες πάνω σε θέματα παιδοψυχολογίας

Πηγή:www.eimaimama.gr

Παίρνεις το πρώτο θετικό τεστ εγκυμοσύνης στα χέρια σου και νιώθεις ήδη αγχωμένη. Τι πρέπει να τρώω; Πόσο να κουράζομαι;; Πειράζει να κλάψω;;; Αγοράζεις βιβλία για την πρώτη φροντίδα του μωρού, κοιτάζεις καταλόγους με προϊόντα για μωρά και ψάχνεις οτιδήποτε θα σε κάνει την τέλεια μαμά…

Και μετά γεννιέται το παιδί. Δεν καταφέρνεις ίσως να θηλάσεις γιατί κανείς δεν σου είπε πως. Το μωρό κλαίει και νιώθεις ανεπαρκής. Να το αφήσω να κλάψει ή να το παίρνω αγκαλιά;;; Ψάχνεις βοήθεια σε γνωστούς και φίλους και αναζητάς στο διαδίκτυο πληροφορίες. Και είναι όλα τόσο μπερδεμένα! Ο καθένας λέει τα δικά του. Κάθε ψυχολογική θεωρία αντιτίθεται στην άλλη.

Κι όμως υπάρχει μια αρχή που αγνοούμε!

Η ανατροφή των παιδιών είναι ένα μονοπάτι ωρίμανσης και εξέλιξης, αρκεί να τολμήσουμε να διδαχτούμε περισσότερο και να διδάξουμε λιγότερα (Αλντορ)

Ρόλος της μαμάς αλλά και του μπαμπά δεν είναι να βάλει σε καλούπια την συμπεριφορά του παιδιού. Δεν είναι να έχουμε τον έλεγχο που οι δικοί μας γονείς είχαν σε εμάς. Οφείλουμε λοιπόν να απεγκλωβιστούμε από τα πρότυπα της τιμωρίας, του ελέγχου και της δέσμευσης. Γιατί τότε θα φύγει κι ο θυμός, ο φόβος και το άγχος από τα παιδιά. Μεγαλώνουμε παιδιά που νιώθουν, εκφράζουν το συναίσθημα τους και ζουν «ελεύθερα».

Περπατάμε λοιπόν παράλληλα στο μονοπάτι της ζωής. 
Γονείς και παιδιά. Παιδιά και γονείς.

Δεν είναι εύκολο. Θέλει χρόνο κι υπομονή. Θέλει δουλειά με τον εαυτό μας και αναζήτηση απαντήσεων στα γιατί του παρελθόντος μας. Ο σκοπός δεν είναι να γίνουμε οι τέλειοι γονείς. Πώς θα μπορούσαμε άλλωστε; Ο θυμός του παιδιού μας επομένως δεν έρχεται για να χαλάσει την εικόνα που θα θέλαμε να έχουμε. Δεν δείχνει αποτυχία στο ρόλο μας. Είναι ένα από τα πολλά συναισθήματα που δείχνουν ότι το παιδί μας βρίσκεται σε κίνηση. Και κίνηση σημαίνει ζωή! Το συναίσθημα είναι η κίνηση της ζωής που υπάρχει μέσα στο παιδί. Το προστατεύει, το δυναμώνει, του δείχνει τα όρια του, το ενώνει με τους άλλους.

Υποστηρίξτε λοιπόν σε καθημερινή βάση το παιδί σας, δείξτε του εμπιστοσύνη, περπατήστε πλάι του, δείξτε την αγάπη σας…

Υπογράφει η ψυχολόγος Γιούλη Μπαλίκου.
Περισσότερα άρθρα της θα βρείτε στο www.psychologiapaidiou.blogspot.gr

Πηγή:mikroimegaloi.gr

Ένα video για την ενηλικίωση αλλά και για τις σκληρές προσγειώσεις της ζωής, που μπορεί να σε κάνουν να φτάσεις πιο μακριά απ’ ό,τι φανταζόσουν…