γράφει η Ιωάννα

Καλησπέρα σας γλυκύτατες μανούλες. Ονομάζομαι Ιωάννα και είμαι 23 χρονών. Δεν είμαι ακόμα μανούλα αλλά ελπίζω να γίνω κάποτε… Πάρτε τα χαρτομάντηλα αγκαλιά και ας ξεκινήσει το διάβασμα!

Το δύσκολο ταξίδι μου ξεκίνησε το 2003. Ήμουν 14 χρονών και δεν είχα ακόμα περίοδο.Από τα 13 μου με παρακολουθούσε ο οικογενειακός γυναικολόγος, πολύ καλός στην δουλειά του και καλός άνθρωπος.

Οι μήνες περνούσαν, περίοδος… γιοκ! Έκανα κάποιους προληπτικούς υπερήχους, οι οποίοι έδειξαν πολυκυστικές ωοθήκες. Εντάξει, είπαμε, αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο! Ήμουν και πολύ αδύνατη τότε, δεν πήγε ο νους μας στο κακό. Κάποια στιγμή έγινα 15 και δεν είχα ακόμα περίοδο… Τότε άρχισαν οι υποψίες για διάφορα θέματα. Να προσθέσω πως δεν είχα κάτι εξωτερικά που να πρόδιδε το πρόβλημα που είχα.

Ο γυναικολόγος με στέλνει για εξετάσεις αίματος, ξανά υπέρηχος ωοθηκών, κάτω κοιλίας, μέχρι που βρίσκει πως η μήτρα μου είναι ασυνήθιστα μικρή. Γυναικολογικό έλεγχο δεν μου είχε κάνει για να μη μου πειράξει τον υμένα. Εκεί ήταν το λάθος του…

Γίνομαι 16, εννοείται πως δεν είχα ακόμα περίοδο! Είχα πολλά νεύρα γενικότερα και ας είμαι από την φύση μου κάπως οξύθυμη, αρκετή ακμή και τα σχετικά εν αναμονής περιόδου. Το αίμα όμως έλειπε! Τότε ο γυναικολόγος με στέλνει στο Αλεξάνδρα, στο τμήμα εφηβικής γυναικολογίας τον Νοέμβριο του 2006. Να τονίσω πως μέχρι τότε δεν είχα καμία σεξουαλική επαφή..

Να μην πολυλογώ, μετά από ΠΟΛΛΕΣ εξετάσεις, έχουμε την διάγνωση στα χέρια μας, η οποία είναι: «Aπλασία κόλπου». Δεν νομίζω να έχετε ακούσει ξανά τον όρο, το σύνδρομο αυτό είναι αρκετά σπάνιο, εμφανίζεται ανά 30.000 κορίτσια.

Στην αρχή δεν ήξερα λεπτομέρειες, μετά όμως που έμαθα γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Οι γυναίκες που έχουν το σύνδρομο αυτό, δεν μπορούν να μείνουν έγκυες, γιατί δεν έχουν καθόλου μήτρα ή είναι ατροφική, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν τράχηλο, δεν έχουν κόλπο ( «δημιουργούν» έναν με χειρουργική επέμβαση ), έχουν φυσιολογικές ωοθήκες, συνήθως πολυκυστικές και λειτουργικές σάλπιγγες. Συνεπώς, δεν έχουν περίοδο. Ποτέ. Το σύνδρομο αυτό ΔΕΝ είναι κληρονομικό, απλά όταν ήταν στον 4ο μήνα η μητέρα μου κρύωσε και το φάρμακο που πήρε μου προκάλεσε αυτό το πρόβλημα, οπότε σας παρακαλώ πολύ, προσέχετε τι φάρμακα παίρνετε!

Με λίγα λόγια, δεν θα μπορέσω ποτέ να βιώσω 100% την μητρότητα… Δεν θα χαρώ ποτέ με το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, ούτε θα φουσκώσει ποτέ η κοιλιά μου, ούτε τίποτα άλλο…

Anyway, με αυτά και με αυτά, μπαίνω στο χειρουργείο για δημιουργία «νεόκολπου». Ναι, θα μου δημιουργούσαν κόλπο. Ήμουν η μικρότερη στον θάλαμο, θυμάμαι που μου έδωσαν μονόκλινο για να μην αγχώνομαι περισσότερο. Οι γυναίκες έβλεπαν ένα τόσο δα φοβισμένο κοριτσάκι και αναρωτιόντουσαν τι κάνω εγώ εκεί μέσα. Δεν μίλαγα πολύ, ήμουν για πολλά χρόνια σε κατάσταση σοκ… Η εγχείρηση πέτυχε, έμεινα 1 εβδομάδα μέσα, πονούσα φοβερά, πονούσα τρομερά, δεν μπορούσα να ησυχάσω.

Για 2 μήνες έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι, ούτε για τουαλέτα θα σηκωνόμουν γιατί είχα πάρα πολλά ράμματα εκεί «κάτω»… Η ψυχολογία μου στα Τάρταρα, συνέχεια να κλαίω και να λέω «γιατί σε μένα, γιατί μου στέρησες αυτό το Θείο δώρο, γιατί…» Με πάρα πολύ πόνο, με ακόμα περισσότερα δάκρυα και με λίγο κουράγιο πλέον πέρασαν 6 μήνες. Ξαναπήγα στο Αλεξάνδρα για να δουν την «πρόοδο» μου και όλα ήταν μια χαρά. Πλέον θα μπορούσα να έχω σεξουαλικές επαφές, και αυτές με προσοχή. Αλλά δεν ήμουν η ίδια πια, είχα αλλάξει, είχα γίνει σκληρός άνθρωπος, ιδιαίτερα με τις γυναίκες..

Για ένα αρκετό μεγάλο διάστημα έβλεπα έγκυο στον δρόμο και έβαζα τα κλάματα, δεν μπορούσα να συνέλθω, να το ξεπεράσω… Άλλωστε, πως μπορεί να ξεπεράσει μια γυναίκα κάτι τέτοιο;Όποτε έβλεπα γυναίκα να μαλώνει το παιδί της πήγαινα και της μίλαγα γλυκά και της εξηγούσα πως είναι η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο και δεν είναι σωστό να ασχολείται με μικρότητες… Η ζήλεια πάντα ήταν κολλητή μου φίλη. Όχι όμως η άσχημη ζήλεια, που εύχεσαι άσχημα πράγματα, αλλά η «καλή», που κάθεσαι και χαζεύεις μια μητέρα με το παιδί της αγκαλιά και πιστεύεις πως δεν υπάρχει ωραιότερο θέαμα στον κόσμο και εύχεσαι να μπορέσεις να βιώσεις κάτι τόσο απίστευτο…

Η ζωή μου ξέρω πως δεν θα είναι εύκολη, έχω να αντιμετωπίσω πολλές άσχημες καταστάσεις. Λόγω της ιδιαιτερότητας μου και κυρίως των ορμονών μου, αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα με την υγεία μου. Το πιο πρόσφατο, ένα «γρομπαλάκι» στον αριστερό μαστό μου, το οποίο με έστειλε κατευθείαν σε ένα ξένο και άσχημο περιβάλλον, το περιβάλλον του νοσοκομείου Μεταξά. Άσχημες αναμνήσεις από κει, καθώς εκεί μέσα κατέληξε ο αγαπημένος μου παππούς… Μετά από ψάξιμο μηνών, αποδείχθηκε πως δεν είναι καρκίνος, αλλά λόγω βεβαρημένου ιστορικού οικογενείας θα πρέπει να προσέχω ιδιαίτερα.

Μετά σκέφτομαι, «Πες πως βρίσκω ένα καλό παιδί και θέλουμε να το προχωρήσουμε, τι κάνω;» Ναι, αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.. Δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει ο κάθε άντρας στο άκουσμα «Δεν μπορώ να μείνω έγκυος«. Έπρεπε να προσέχω, να ξέρω ποιους θα εμπιστεύομαι… Τελικά βρήκα έναν θαυμάσιο άντρα με τον οποίο είμαστε 1 1/2 χρόνο μαζί και κοντά του έχω βρει την ευτυχία… Ακόμα, μερικές φορές ξεσπάω σε κλάματα και του λέω «Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που δεν μπορώ να σου προσφέρω το πολυτιμότερο δώρο» καιμου απαντάει πως εγώ είμαι το πολυτιμότερο δώρο του και πως για τα υπόλοιπα υπάρχει λύση.

Πλέον έχω κάνει ακόμα 2 επεμβάσεις για λειτουργικούς σκοπούς και ελπίζω να μην ξανακάνω ποτέ μου…! Τον τελευταίο χρόνο ψάχνω πολύ το θέμα «παρένθετη μητρότητα» και μπορώ να πω πως δεν έχουμε καλές βάσεις στο συγκεκριμένο κομμάτι… Θέλει τεράστια υπομονή, μεγάλα αποθέματα κουράγιου και πίστη. Είχα σκεφτεί και το ενδεχόμενο υιοθεσίας, θέλω πάρα πολύ να υιοθετήσω ένα κινεζάκι, ίσως γιατί και γω μοιάζω λίγο με κινεζάκι, χαχα! Αλλά οι υποδομές στην Ελλάδα δεν είναι για τέτοια μεγάλα βήματα…

Όλη αυτή η εμπειρία που έζησα, που ζω και που θα ζήσω με έχει ωριμάσει κατά πολύ, αλλά και με έχει πληγώσει αφάνταστα… Δεν μπορείτε να καταλάβετε τι ρατσισμό έχω βιώσει από συγγενικά μου πρόσωπα, ειδικά όταν με έβλεπαν και με έλεγαν «στείρα»… Πόση κακία πρέπει να κουβαλά ένας άνθρωπος για να πει σε ένα κοριτσάκι τέτοια πράγματα; Δεν πειράζει όμως, κάποια στιγμή θα κρατήσω τον θησαυρό μου αγκαλιά…

Επίσης, έχω γίνει πάρα πολύ ευαίσθητη στο θέμα παιδιών. Πραγματικά, κάθε φορά που βγαίνω έξω παίρνω και από 2-3 Kinder έκπληξη και τα δίνω σε μικρά παιδάκια, κάθομαι και τα ταϊζω στο στόμα και όσοι με έχουν δει, βλέπουν το πρόσωπο μου να λάμπει από ευτυχία, από λατρεία στο θέαμα των μωρών/παιδιών… Έχω μια φίλη από την σχολή, η οποία είναι στον 7ο μήνα και περιμένει κοριτσάκι. Όταν μας ανακοίνωσε πως είναι έγκυος, πιο πολύ έκλαιγα εγώ παρά εκείνη! Το τι έχω ψωνίσει για την μικρή δε λέγεται! Φορμάκια, παιχνίδια, αν μπορούσα θα της έπαιρνα τα πάντα!!! Μην βιαστείτε και με πείτε «τρελή» και με εμμονές… Απλά αυτό που έχουν -έστω- οι περισσότερες γυναίκες και το θεωρούν δεδομένο, για μένα φαίνεται κάτι το φανταστικό, το ανυπέρβλητο.. Είναι όνειρο ζωής… Χαίρομαι με τις χαρές των άλλων, και το δείχνω όπως μπορώ..

Την τελευταία φορά έδειχνα στον πατέρα μου κάτι ρουχαλάκια που πήρα για την μπέμπα και ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη, το έβλεπα στα μάτια του… Μου είπε «Θα γίνεις η καλύτερη μητέρα του κόσμου«.. Αυτό ήταν. Ξέσπασα σε λυγμούς και μέσα στα αναφιλητά μου του έλεγα «Θα σε κάνω παππού, στο υπόσχομαι…«

Ενημέρωση 4/13:

Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε κάτι ΤΟΣΟ πολύ που να μην μπορείτε να σκεφτείτε κάτι άλλο; Να έχει γίνει μόνιμη ιδέα, να σας κρατά δέσμιο χωρίς να μπορείτε να ελευθερωθείτε; Αν ναι, τότε θα με καταλάβετε. Αν όχι, προσπαθήστε να μπείτε στη θέση μου.

Πλέον είμαι 24 χρονών και βιώνω εδώ και 2 χρόνια την καλύτερη σχέση της ζωής μου, οπότε λογικότατο ήταν να σκέφτομαι γάμους και παιδάκια. Πλέον όμως, σκέφτομαι μόνο γάμους και όχι παιδάκια. Από τότε που έμαθα την διάγνωση -πάνε σχεδόν 7 χρόνια από τότε- το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα αποκτήσω ένα παιδάκι, είχα τρελό έρωτα με τα μωρά, τεράστια καψούρα! Ήθελα να βρω και το κατάλληλο άτομο για να αποκτήσω την πολυπόθητη οικογένεια και τον βρήκα. Αλλά… Εδώ και 2 μήνες σκέφτομαι αντίστροφα, ανάποδα.

Αιτία ήταν μια επίσκεψη στον γυναικολόγο μου με αφορμή κάτι εξετάσεις μέχρι που μου είπε το εξής, «Ξέρεις Ιωάννα μου, λόγω αμηνόρροιας – σωστά διαβάσατε, δεν είχα/έχω/ούτε θα έχω ποτέ περίοδο – τρελών ορμονών κτλ, καλό θα ήταν να αποκτήσεις ένα παιδάκι στα 28 σου, φοβάμαι για πρόωρη εμμηνόπαυση συν τις πολυκυστικές ωοθήκες που έχεις«. Κάγκελο εγώ. Δηλαδή είχα διορία μέχρι τα 28 μου. 4 χρόνια. 4 χρόνια να βρω κάτι χιλιάδες ευρώ, σωστή παρένθετη κτλ κτλ.

Πανικοβλήθηκα!

Φεύγω από το ιατρείο και πάω να κάνω τις εξετάσεις, υπέρηχος κάτω κοιλίας+μαστών (ινοκυστική μαστοπάθεια). Συνήθως ο υπέρηχος κάτω κοιλίας κρατάει κάνα 5λεπτο, δεν έχουν και πολλά να βρουν εκεί μέσα! (Black humour) Αυτός όμως κράτησε 20 λεπτά, έβλεπα τον γιατρό σκεπτικό. Με τα πολλά, μου λέει πως δεν βλέπει την δεξιά ωοθήκη και να πάω να κάνω μια μαγνητική… Για να μην σας κουράζω, η δεξιά μου ωοθήκη συρρικνώθηκε! Την απορρόφησε ο οργανισμός μου για κάποιο μυστήριο λόγο…! Όταν πήγα τα αποτελέσματα των εξετάσεων στον γυναικολόγο μου, με κοίταξε με ένα βλέμμα που ποτέ δεν θα ξεχάσω, το βλέμμα της λύπησης… Για άλλη μια φορά, κάποιος με λυπόταν για την κατάσταση μου. Αυτό δεν το άντεχα, είναι το χειρότερο πράγμα… Αφού ζύγισε καλά τα λόγια του, μου είπε πως καλό θα είναι να ξεκινήσω τις προσπάθειες από τα 26 μου, σε 2 χρόνια δηλαδή!

Και κάπως έτσι, άλλαξαν όλα.

Πίσω στο σπίτι, αφού το έχουν μάθει οι γονείς, ξαφνικά από το πουθενά προσφέρεται η μητέρα μου για παρένθετη. ΚΑΓΚΕΛΟ ξανά εγώ. Να τονίσω πως είναι 47 χρονών αλλά πρέπει να κάνει υστερεκτομή, αλλά δεν το έχει τολμήσει τα τελευταία 2 χρόνια. Η αρχική μου αντίδραση ήταν αρνητική, όπως και οι επόμενες. Μια εγκυμοσύνη με τα προβλήματα υγείας της μητέρας μου θα ήταν καταστροφική, δεν θα ρίσκαρα ούτε για ένα δευτερόλεπτο το ενδεχόμενο να την χάσω μαζί με το παιδί. Εκείνη βέβαια ονειρευόταν, αλλά την προσγείωνα κάθε φορά. Τελικά πήγαμε σε 2 γιατρούς για το ενδεχόμενο να γίνει η μητέρα μου η παρένθετη, αλλά μετά από εξετάσεις, πλήρες ιστορικό κατέληξαν και οι 2 πως δεν είναι κατάλληλη για αυτό το εγχείρημα. Ανακουφίστηκα μπορώ να πω…

Ξαφνικά εκεί που ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου ένα βράδυ, σκέφτηκα το εξής.

«Αν δεν είχα το πρόβλημα με τα γυναικολογικά μου, θα ήθελα άραγε ένα παιδί; Θα το κυνηγούσα τόσο πολύ;«

Η απάντηση μου ήταν… Όχι. Εκείνη την μαγική ώρα, το μυαλό μου ελευθερώθηκε από τα αόρατα δεσμά, το άγχος μου εξαφανίστηκε και ο αέρας που εισέπνευσα ήταν ο πιο καθαρός… Αναζωογονήθηκα, ή μάλλον, γεννήθηκα ξανά. Εκείνη την ώρα κατάλαβα πως η φούσκα έσκασε, η φούσκα που υπήρχε 7 χρόνια και με ταλαιπωρούσε, που τρεφόταν από την βιασύνη μου, τον φόβο μου και τις σκέψεις μου, έσκασε.

Ήθελα ένα παδί μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να κάνω ένα. Ήθελα απεγνωσμένα ένα παιδί για να αποδείξω σε όλους, και πρώτα στον εαυτό μου πως μπορώ και εγώ να βιώσω την μητρότητα, με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος. Ήθελα ένα παιδί για να σταματήσω να νιώθω μισή… Η αλήθεια με χτύπησε σαν κεραυνός. Και από τότε, είμαι ξανά χαρούμενη, ξανά ελεύθερη.

Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να κάνω παιδί. Έστω, όχι τώρα. Κι ας τρέχει ο χρόνος. Πρώτα απ” όλα, πρέπει εγώ να νιώσω έτοιμη. Αν και πιστεύω πως προσωπικά εγώ, το τονίζω και το ξανατονίζω, πιστεύω πως θα ζήσω καλύτερα χωρίς παιδιά.

Η μητρότητα δεν είναι για όλες κορίτσια και στο δικό μου DNA δεν γράφτηκε ποτέ…

Να είστε πάντα καλά και να χαίρεστε τις οικογένειες σας.

Υ.Γ  Σας χαιρετώ με το αγαπημένο μου τραγούδι από τον μοναδικό Frank Sinatra

Πηγή:www.eimaimama.gr