Αρχείο

All posts for the day 20 Οκτωβρίου 2015

Η σπάνια ιστορία μου

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

cf88cf85cf87cebfcebbcebfceb3ceb9cebaceb7-ceb4ceb9ceb1cf84ceb1cf81ceb1cf87ceb7

γράφει η Ιωάννα

Καλησπέρα σας γλυκύτατες μανούλες. Ονομάζομαι Ιωάννα και είμαι 23 χρονών. Δεν είμαι ακόμα μανούλα αλλά ελπίζω να γίνω κάποτε… Πάρτε τα χαρτομάντηλα αγκαλιά και ας ξεκινήσει το διάβασμα!

Το δύσκολο ταξίδι μου ξεκίνησε το 2003. Ήμουν 14 χρονών και δεν είχα ακόμα περίοδο.Από τα 13 μου με παρακολουθούσε ο οικογενειακός γυναικολόγος, πολύ καλός στην δουλειά του και καλός άνθρωπος.

Οι μήνες περνούσαν, περίοδος… γιοκ! Έκανα κάποιους προληπτικούς υπερήχους, οι οποίοι έδειξαν πολυκυστικές ωοθήκες. Εντάξει, είπαμε, αρκετά συνηθισμένο φαινόμενο! Ήμουν και πολύ αδύνατη τότε, δεν πήγε ο νους μας στο κακό. Κάποια στιγμή έγινα 15 και δεν είχα ακόμα περίοδο… Τότε άρχισαν οι υποψίες για διάφορα θέματα. Να προσθέσω πως δεν είχα κάτι εξωτερικά που να πρόδιδε το πρόβλημα που είχα.

Ο γυναικολόγος με στέλνει για εξετάσεις αίματος, ξανά υπέρηχος ωοθηκών, κάτω κοιλίας, μέχρι που βρίσκει πως η μήτρα μου είναι ασυνήθιστα μικρή. Γυναικολογικό έλεγχο δεν μου είχε κάνει για να μη μου πειράξει τον υμένα. Εκεί ήταν το λάθος του…

Γίνομαι 16, εννοείται πως δεν είχα ακόμα περίοδο! Είχα πολλά νεύρα γενικότερα και ας είμαι από την φύση μου κάπως οξύθυμη, αρκετή ακμή και τα σχετικά εν αναμονής περιόδου. Το αίμα όμως έλειπε! Τότε ο γυναικολόγος με στέλνει στο Αλεξάνδρα, στο τμήμα εφηβικής γυναικολογίας τον Νοέμβριο του 2006. Να τονίσω πως μέχρι τότε δεν είχα καμία σεξουαλική επαφή..

Να μην πολυλογώ, μετά από ΠΟΛΛΕΣ εξετάσεις, έχουμε την διάγνωση στα χέρια μας, η οποία είναι: «Aπλασία κόλπου». Δεν νομίζω να έχετε ακούσει ξανά τον όρο, το σύνδρομο αυτό είναι αρκετά σπάνιο, εμφανίζεται ανά 30.000 κορίτσια.

Στην αρχή δεν ήξερα λεπτομέρειες, μετά όμως που έμαθα γκρεμίστηκε ο κόσμος μου. Οι γυναίκες που έχουν το σύνδρομο αυτό, δεν μπορούν να μείνουν έγκυες, γιατί δεν έχουν καθόλου μήτρα ή είναι ατροφική, στις περισσότερες περιπτώσεις δεν έχουν τράχηλο, δεν έχουν κόλπο ( «δημιουργούν» έναν με χειρουργική επέμβαση ), έχουν φυσιολογικές ωοθήκες, συνήθως πολυκυστικές και λειτουργικές σάλπιγγες. Συνεπώς, δεν έχουν περίοδο. Ποτέ. Το σύνδρομο αυτό ΔΕΝ είναι κληρονομικό, απλά όταν ήταν στον 4ο μήνα η μητέρα μου κρύωσε και το φάρμακο που πήρε μου προκάλεσε αυτό το πρόβλημα, οπότε σας παρακαλώ πολύ, προσέχετε τι φάρμακα παίρνετε!

Με λίγα λόγια, δεν θα μπορέσω ποτέ να βιώσω 100% την μητρότητα… Δεν θα χαρώ ποτέ με το θετικό τεστ εγκυμοσύνης, ούτε θα φουσκώσει ποτέ η κοιλιά μου, ούτε τίποτα άλλο…

Anyway, με αυτά και με αυτά, μπαίνω στο χειρουργείο για δημιουργία «νεόκολπου». Ναι, θα μου δημιουργούσαν κόλπο. Ήμουν η μικρότερη στον θάλαμο, θυμάμαι που μου έδωσαν μονόκλινο για να μην αγχώνομαι περισσότερο. Οι γυναίκες έβλεπαν ένα τόσο δα φοβισμένο κοριτσάκι και αναρωτιόντουσαν τι κάνω εγώ εκεί μέσα. Δεν μίλαγα πολύ, ήμουν για πολλά χρόνια σε κατάσταση σοκ… Η εγχείρηση πέτυχε, έμεινα 1 εβδομάδα μέσα, πονούσα φοβερά, πονούσα τρομερά, δεν μπορούσα να ησυχάσω.

Για 2 μήνες έπρεπε να μείνω στο κρεβάτι, ούτε για τουαλέτα θα σηκωνόμουν γιατί είχα πάρα πολλά ράμματα εκεί «κάτω»… Η ψυχολογία μου στα Τάρταρα, συνέχεια να κλαίω και να λέω «γιατί σε μένα, γιατί μου στέρησες αυτό το Θείο δώρο, γιατί…» Με πάρα πολύ πόνο, με ακόμα περισσότερα δάκρυα και με λίγο κουράγιο πλέον πέρασαν 6 μήνες. Ξαναπήγα στο Αλεξάνδρα για να δουν την «πρόοδο» μου και όλα ήταν μια χαρά. Πλέον θα μπορούσα να έχω σεξουαλικές επαφές, και αυτές με προσοχή. Αλλά δεν ήμουν η ίδια πια, είχα αλλάξει, είχα γίνει σκληρός άνθρωπος, ιδιαίτερα με τις γυναίκες..

Για ένα αρκετό μεγάλο διάστημα έβλεπα έγκυο στον δρόμο και έβαζα τα κλάματα, δεν μπορούσα να συνέλθω, να το ξεπεράσω… Άλλωστε, πως μπορεί να ξεπεράσει μια γυναίκα κάτι τέτοιο;Όποτε έβλεπα γυναίκα να μαλώνει το παιδί της πήγαινα και της μίλαγα γλυκά και της εξηγούσα πως είναι η πιο τυχερή γυναίκα στον κόσμο και δεν είναι σωστό να ασχολείται με μικρότητες… Η ζήλεια πάντα ήταν κολλητή μου φίλη. Όχι όμως η άσχημη ζήλεια, που εύχεσαι άσχημα πράγματα, αλλά η «καλή», που κάθεσαι και χαζεύεις μια μητέρα με το παιδί της αγκαλιά και πιστεύεις πως δεν υπάρχει ωραιότερο θέαμα στον κόσμο και εύχεσαι να μπορέσεις να βιώσεις κάτι τόσο απίστευτο…

Η ζωή μου ξέρω πως δεν θα είναι εύκολη, έχω να αντιμετωπίσω πολλές άσχημες καταστάσεις. Λόγω της ιδιαιτερότητας μου και κυρίως των ορμονών μου, αντιμετωπίζω διάφορα προβλήματα με την υγεία μου. Το πιο πρόσφατο, ένα «γρομπαλάκι» στον αριστερό μαστό μου, το οποίο με έστειλε κατευθείαν σε ένα ξένο και άσχημο περιβάλλον, το περιβάλλον του νοσοκομείου Μεταξά. Άσχημες αναμνήσεις από κει, καθώς εκεί μέσα κατέληξε ο αγαπημένος μου παππούς… Μετά από ψάξιμο μηνών, αποδείχθηκε πως δεν είναι καρκίνος, αλλά λόγω βεβαρημένου ιστορικού οικογενείας θα πρέπει να προσέχω ιδιαίτερα.

Μετά σκέφτομαι, «Πες πως βρίσκω ένα καλό παιδί και θέλουμε να το προχωρήσουμε, τι κάνω;» Ναι, αυτό είναι μεγάλο πρόβλημα.. Δεν ξέρεις πως θα αντιδράσει ο κάθε άντρας στο άκουσμα «Δεν μπορώ να μείνω έγκυος«. Έπρεπε να προσέχω, να ξέρω ποιους θα εμπιστεύομαι… Τελικά βρήκα έναν θαυμάσιο άντρα με τον οποίο είμαστε 1 1/2 χρόνο μαζί και κοντά του έχω βρει την ευτυχία… Ακόμα, μερικές φορές ξεσπάω σε κλάματα και του λέω «Σιχαίνομαι τον εαυτό μου που δεν μπορώ να σου προσφέρω το πολυτιμότερο δώρο» καιμου απαντάει πως εγώ είμαι το πολυτιμότερο δώρο του και πως για τα υπόλοιπα υπάρχει λύση.

Πλέον έχω κάνει ακόμα 2 επεμβάσεις για λειτουργικούς σκοπούς και ελπίζω να μην ξανακάνω ποτέ μου…! Τον τελευταίο χρόνο ψάχνω πολύ το θέμα «παρένθετη μητρότητα» και μπορώ να πω πως δεν έχουμε καλές βάσεις στο συγκεκριμένο κομμάτι… Θέλει τεράστια υπομονή, μεγάλα αποθέματα κουράγιου και πίστη. Είχα σκεφτεί και το ενδεχόμενο υιοθεσίας, θέλω πάρα πολύ να υιοθετήσω ένα κινεζάκι, ίσως γιατί και γω μοιάζω λίγο με κινεζάκι, χαχα! Αλλά οι υποδομές στην Ελλάδα δεν είναι για τέτοια μεγάλα βήματα…

Όλη αυτή η εμπειρία που έζησα, που ζω και που θα ζήσω με έχει ωριμάσει κατά πολύ, αλλά και με έχει πληγώσει αφάνταστα… Δεν μπορείτε να καταλάβετε τι ρατσισμό έχω βιώσει από συγγενικά μου πρόσωπα, ειδικά όταν με έβλεπαν και με έλεγαν «στείρα»… Πόση κακία πρέπει να κουβαλά ένας άνθρωπος για να πει σε ένα κοριτσάκι τέτοια πράγματα; Δεν πειράζει όμως, κάποια στιγμή θα κρατήσω τον θησαυρό μου αγκαλιά…

Επίσης, έχω γίνει πάρα πολύ ευαίσθητη στο θέμα παιδιών. Πραγματικά, κάθε φορά που βγαίνω έξω παίρνω και από 2-3 Kinder έκπληξη και τα δίνω σε μικρά παιδάκια, κάθομαι και τα ταϊζω στο στόμα και όσοι με έχουν δει, βλέπουν το πρόσωπο μου να λάμπει από ευτυχία, από λατρεία στο θέαμα των μωρών/παιδιών… Έχω μια φίλη από την σχολή, η οποία είναι στον 7ο μήνα και περιμένει κοριτσάκι. Όταν μας ανακοίνωσε πως είναι έγκυος, πιο πολύ έκλαιγα εγώ παρά εκείνη! Το τι έχω ψωνίσει για την μικρή δε λέγεται! Φορμάκια, παιχνίδια, αν μπορούσα θα της έπαιρνα τα πάντα!!! Μην βιαστείτε και με πείτε «τρελή» και με εμμονές… Απλά αυτό που έχουν -έστω- οι περισσότερες γυναίκες και το θεωρούν δεδομένο, για μένα φαίνεται κάτι το φανταστικό, το ανυπέρβλητο.. Είναι όνειρο ζωής… Χαίρομαι με τις χαρές των άλλων, και το δείχνω όπως μπορώ..

Την τελευταία φορά έδειχνα στον πατέρα μου κάτι ρουχαλάκια που πήρα για την μπέμπα και ήμουν πραγματικά ευτυχισμένη, το έβλεπα στα μάτια του… Μου είπε «Θα γίνεις η καλύτερη μητέρα του κόσμου«.. Αυτό ήταν. Ξέσπασα σε λυγμούς και μέσα στα αναφιλητά μου του έλεγα «Θα σε κάνω παππού, στο υπόσχομαι…«

Ενημέρωση 4/13:

Σας έχει τύχει ποτέ να θέλετε κάτι ΤΟΣΟ πολύ που να μην μπορείτε να σκεφτείτε κάτι άλλο; Να έχει γίνει μόνιμη ιδέα, να σας κρατά δέσμιο χωρίς να μπορείτε να ελευθερωθείτε; Αν ναι, τότε θα με καταλάβετε. Αν όχι, προσπαθήστε να μπείτε στη θέση μου.

Πλέον είμαι 24 χρονών και βιώνω εδώ και 2 χρόνια την καλύτερη σχέση της ζωής μου, οπότε λογικότατο ήταν να σκέφτομαι γάμους και παιδάκια. Πλέον όμως, σκέφτομαι μόνο γάμους και όχι παιδάκια. Από τότε που έμαθα την διάγνωση -πάνε σχεδόν 7 χρόνια από τότε- το μόνο που σκεφτόμουν ήταν πότε θα αποκτήσω ένα παιδάκι, είχα τρελό έρωτα με τα μωρά, τεράστια καψούρα! Ήθελα να βρω και το κατάλληλο άτομο για να αποκτήσω την πολυπόθητη οικογένεια και τον βρήκα. Αλλά… Εδώ και 2 μήνες σκέφτομαι αντίστροφα, ανάποδα.

Αιτία ήταν μια επίσκεψη στον γυναικολόγο μου με αφορμή κάτι εξετάσεις μέχρι που μου είπε το εξής, «Ξέρεις Ιωάννα μου, λόγω αμηνόρροιας – σωστά διαβάσατε, δεν είχα/έχω/ούτε θα έχω ποτέ περίοδο – τρελών ορμονών κτλ, καλό θα ήταν να αποκτήσεις ένα παιδάκι στα 28 σου, φοβάμαι για πρόωρη εμμηνόπαυση συν τις πολυκυστικές ωοθήκες που έχεις«. Κάγκελο εγώ. Δηλαδή είχα διορία μέχρι τα 28 μου. 4 χρόνια. 4 χρόνια να βρω κάτι χιλιάδες ευρώ, σωστή παρένθετη κτλ κτλ.

Πανικοβλήθηκα!

Φεύγω από το ιατρείο και πάω να κάνω τις εξετάσεις, υπέρηχος κάτω κοιλίας+μαστών (ινοκυστική μαστοπάθεια). Συνήθως ο υπέρηχος κάτω κοιλίας κρατάει κάνα 5λεπτο, δεν έχουν και πολλά να βρουν εκεί μέσα! (Black humour) Αυτός όμως κράτησε 20 λεπτά, έβλεπα τον γιατρό σκεπτικό. Με τα πολλά, μου λέει πως δεν βλέπει την δεξιά ωοθήκη και να πάω να κάνω μια μαγνητική… Για να μην σας κουράζω, η δεξιά μου ωοθήκη συρρικνώθηκε! Την απορρόφησε ο οργανισμός μου για κάποιο μυστήριο λόγο…! Όταν πήγα τα αποτελέσματα των εξετάσεων στον γυναικολόγο μου, με κοίταξε με ένα βλέμμα που ποτέ δεν θα ξεχάσω, το βλέμμα της λύπησης… Για άλλη μια φορά, κάποιος με λυπόταν για την κατάσταση μου. Αυτό δεν το άντεχα, είναι το χειρότερο πράγμα… Αφού ζύγισε καλά τα λόγια του, μου είπε πως καλό θα είναι να ξεκινήσω τις προσπάθειες από τα 26 μου, σε 2 χρόνια δηλαδή!

Και κάπως έτσι, άλλαξαν όλα.

Πίσω στο σπίτι, αφού το έχουν μάθει οι γονείς, ξαφνικά από το πουθενά προσφέρεται η μητέρα μου για παρένθετη. ΚΑΓΚΕΛΟ ξανά εγώ. Να τονίσω πως είναι 47 χρονών αλλά πρέπει να κάνει υστερεκτομή, αλλά δεν το έχει τολμήσει τα τελευταία 2 χρόνια. Η αρχική μου αντίδραση ήταν αρνητική, όπως και οι επόμενες. Μια εγκυμοσύνη με τα προβλήματα υγείας της μητέρας μου θα ήταν καταστροφική, δεν θα ρίσκαρα ούτε για ένα δευτερόλεπτο το ενδεχόμενο να την χάσω μαζί με το παιδί. Εκείνη βέβαια ονειρευόταν, αλλά την προσγείωνα κάθε φορά. Τελικά πήγαμε σε 2 γιατρούς για το ενδεχόμενο να γίνει η μητέρα μου η παρένθετη, αλλά μετά από εξετάσεις, πλήρες ιστορικό κατέληξαν και οι 2 πως δεν είναι κατάλληλη για αυτό το εγχείρημα. Ανακουφίστηκα μπορώ να πω…

Ξαφνικά εκεί που ήμουν ξαπλωμένη στο κρεβάτι μου ένα βράδυ, σκέφτηκα το εξής.

«Αν δεν είχα το πρόβλημα με τα γυναικολογικά μου, θα ήθελα άραγε ένα παιδί; Θα το κυνηγούσα τόσο πολύ;«

Η απάντηση μου ήταν… Όχι. Εκείνη την μαγική ώρα, το μυαλό μου ελευθερώθηκε από τα αόρατα δεσμά, το άγχος μου εξαφανίστηκε και ο αέρας που εισέπνευσα ήταν ο πιο καθαρός… Αναζωογονήθηκα, ή μάλλον, γεννήθηκα ξανά. Εκείνη την ώρα κατάλαβα πως η φούσκα έσκασε, η φούσκα που υπήρχε 7 χρόνια και με ταλαιπωρούσε, που τρεφόταν από την βιασύνη μου, τον φόβο μου και τις σκέψεις μου, έσκασε.

Ήθελα ένα παδί μόνο και μόνο επειδή δεν μπορώ να κάνω ένα. Ήθελα απεγνωσμένα ένα παιδί για να αποδείξω σε όλους, και πρώτα στον εαυτό μου πως μπορώ και εγώ να βιώσω την μητρότητα, με οποιονδήποτε τρόπο και με οποιοδήποτε κόστος. Ήθελα ένα παιδί για να σταματήσω να νιώθω μισή… Η αλήθεια με χτύπησε σαν κεραυνός. Και από τότε, είμαι ξανά χαρούμενη, ξανά ελεύθερη.

Η αλήθεια είναι πως δεν θέλω να κάνω παιδί. Έστω, όχι τώρα. Κι ας τρέχει ο χρόνος. Πρώτα απ” όλα, πρέπει εγώ να νιώσω έτοιμη. Αν και πιστεύω πως προσωπικά εγώ, το τονίζω και το ξανατονίζω, πιστεύω πως θα ζήσω καλύτερα χωρίς παιδιά.

Η μητρότητα δεν είναι για όλες κορίτσια και στο δικό μου DNA δεν γράφτηκε ποτέ…

Να είστε πάντα καλά και να χαίρεστε τις οικογένειες σας.

Υ.Γ Σας χαιρετώ με το αγαπημένο μου τραγούδι από τον μοναδικό Frank Sinatra

Πηγή:www.eimaimama.gr

Βίντεο: Μαμά μόνη; Ας σταθούμε πλάι της!

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

17318151_singlemom2_572x330.limghandler

Από: Νινέττα Φαφούτη

Οι περισσότεροι από εμάς δεν μπορούμε να φανταστούμε το μέγεθος δυσκολίας που αντιμετωπίζει ένας μονογονέας για να μεγαλώσει ΜΟΝΟΣ του το παιδί του. Ειδικότερα δε, οι γυναίκες.

Στο βίντεο που ακολουθεί, θα παρακολουθήσετε την «Οδύσσεια» μιας μαμάς, να μεγαλώσει μόνη της το μωρό της χωρίς να έχει – δυστυχώς- την βοήθεια κανενός.

Το συγκεκριμένο βίντεο δημιουργήθηκε από το κέντρο στήριξης γυναικών «Washington Area Women’s Foundation» και καλεί όλες τις μονογονεϊκές μανούλες στην ανοιχτή αγκαλιά του.

Δείτε το βίντεο, αξίζει:

Πηγή:www.imommy.gr

Αληθινή Ιστορία: Παιδί μου…

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

1b007-54197-creteplus

Νομίζω πως η καρδιά μου θα σπάσει κι ακόμα δεν ξεκίνησα να γράφω την ιστορία μου. Γεια σας λοιπόν..Έχοντας διαβάσει τις ιστορίες που δημοσιεύτηκαν τον τελευταίο καιρό, βρήκα την δύναμη να γράψω και την δικιά μου.
Όλα άρχισαν πριν αρκετά χρόνια, μόλις ανακάλυψα ότι ήμουν έγκυος. Η χαρά μας δεν περιγράφεται! Οι γονείς μας και τα αδέρφια μας είχαν τρελαθεί. Το πρώτο ζουζούνι και για τις δύο οικογένειες. Γέλια και κλάματα χαράς παντού. Κι εγώ ένιωθα κάτι που πραγματικά δεν έχω λόγια να σας το περιγράψω.

Ξεκίνησα με το να βρω γιατρό και να με καθοδηγήσει. Βρήκα έναν υπέροχο άνθρωπο που με βοήθησε σε όλα. Είχα όμως δύσκολη εγκυμοσύνη. Με εμετούς και μην μπορώντας να φάω τίποτα. Όλα με ενοχλούσαν αλλά έκανα υπομονή για το ζουζούνι μου. Και το υπερηχογράφημα δείχνει μπόμπιρα. Ένα αντράκι μεγάλωνε στην κοιλιά μου. Και νόμιζα πως ήμουν στον έβδομο ουρανό. Του είπα λοιπόν ότι θα κάνω τα πάντα για εκείνον, για να είναι γερός και να έρθει στην ζωή.

Οι μήνες περνούσαν με εμετούς και κρεβάτι. Έπρεπε να ξεκουράζομαι αρκετά γιατί ήταν χαμηλά. Και φτάσαμε στον 9ο μήνα. Που περιμέναμε να έρθει ο άντρας που μας έκλεψε της καρδιές απ’τον πρώτο χτύπο της καρδιάς του. 22.30 και τρώγοντας παγωτό στην βεράντα με πιάνουν οι πόνοι και σπάνε τα νερά. Δεν πανικοβληθήκαμε καθόλου γιατί το περιμέναμε.Ξεκινήσαμε για το μαιευτήριο και πήραμε και τον γιατρό μας τηλέφωνο. Πόνοι έντονοι και συχνοί.

Μόλις φτάσαμε στο μαιευτήριο και με πήραν μέσα όλα σταμάτησαν. Σταμάτησαν οι πόνοι και οι διαστολές και χαλάρωσε ο μπέμπης μας. Οι ώρες περνούσαν κι εγώ προσπαθούσα αλλά τίποτα. Άρχισα να φοβάμαι. Είχαν περάσει 8 ώρες αλλά ο γιατρός μου ήθελε φυσιολογικό τοκετό γιατί μπορούσα. Δεν μπορούσα όμως! 12 ώρες και ακόμα εκεί. Χωρίς να καταφέρνω να γεννήσω το παιδί μου. »Γιατρέ μου φοβάμαι, ας κάνουμε καισαρική.» Όχι εκείνος και πλέον φτάσαμε στις 18 ώρες. Και ο άντρας μου μέσα έξω να μου δίνει κουράγιο. Και ναι, πάμε σε καισαρική μετά από παρακάλια που έκανα στον γιατρό μου. Που να ήξερα Παναγία μου! Μέσα σε λίγα λεπτά είχα γεννήσει ένα μελαχροινό αντράκι που ζύγιζε 3.100.

Γέλαγα και έκλαιγα μαζί! Ο μπεμπούλης μου είχε γεννηθεί και ήταν μια χαρά. Ένας κούκλος, ο πιο όμορφος μέσα στο μαιεύτηριο.Τον πήραν να τον ετοιμάσουν και θα τον έβλεπα πιο μετά ξανά. Και τα μάτια μου κλείνουν! Κοιμόμουν για λίγες ώρες και όταν ξύπνησα δεν με ένοιαζαν ούτε ράμματα ούτε τίποτα,δεν ένιωθα πόνο. Αγκαλιές και συγκίνηση και γέλια. Και τι ένιωθα εγώ; Μόνο χαρά και αγάπη και ευγνομωσύνη για το θαύμα που έζησα. Η χαρά μου όμως κράτησε για λίγο.. Μέσα στις επόμενες ώρες εγώ με τον γιο μου βρεθήκαμε στην εντατική να παλεύουμε για την ζωή μας.Υψηλός πυρετός που δεν έπεφτε με τίποτα.Εξετάσεις και οξυγόνο και σωληνάκια και δεν καταλάβαινα.Ήθελα το παιδί μου και φώναζα και έκλαιγα.

Πέφτω σε κώμα.Για 6 μέρες έδιναν αγώνα να με κρατήσουν στην ζωή. Για μένα μόνο! Για τον μπέμπη μου όλα τελείωσαν την δεύτερη μέρα της ζωής του. Δεν άντεξε η καρδούλα του,δεν άντεξε τον πόνο που του προξένησαν.Και οι δύο είχαμε προσβληθεί από ένα μικρόβιο. Δεν συγκράτησα ποτέ όνομα και τέτοια.Δεν τα χρειαζόμουν! Αυτό που ήθελα ήταν τον μελαγχροινό μου άγγελο. Όταν ξύπνησα είδα τον άντρα μου. Μου είπε ότι με περίμενε να ξυπνήσω.Ήταν όμως τόσο διαφορετικός.Τον ρώτησα κατευθείαν πως είναι ο μπέμπης μας. Χαμήλωσε το κεφάλι και βλέπω τα δάκρυα του.

Η πόρτα ανοίγει και μπαίνει ο γιατρός και δύο νοσοκόμες. Μου βάζουν κάτι στον ορό μου και μου είπαν αργότερα ότι ήταν ηρεμιστικό που φυσικά δεν με έπιασε. Ο γιατρός μου λέει ότι πρέπει να είμαι ψύχραιμη γιατί πέρασα πολλά.Τον ρωτάω που είναι το αγοράκι μου. Η καρδιά του δεν άντεξε, μου λέει.Όχι όχι όχι. Αρνούμαι να το δεχτώ. Του είπα ότι θα τον προσέχω.Του το είχα υποσχεθεί. Όχι το παιδί μου. Όχι Παναγία μου.

Οι στριγγλιές μου ακούστηκαν παντού. Ξεριζώθηκε η καρδιά μου και η ψυχή μου. Έκλαιγα και φώναζα να μου φέρουν το παιδί μου μέχρι που λιποθύμησα. Συνήλθα πολύ γρήγορα. Ήθελα να φύγω,ήθελα να πάω στο παιδί μου. Δεν υπήρχε! Το είχαν κηδέψει χωρίς να το δω, χωρίς να το φιλήσω,να τον αποχαιρετήσω και να του ζητήσω συγνώμη που δεν κατάφερα να τον προσέχω. Δεν πρόλαβαν ούτε μία φωτογραφία να το βγάλουν να το έχω εκεί δίπλα μου. Μετά από λίγες μέρες και με παρακολούθηση ψυχολόγου βγαίνω απ’το νοσοκομείο.

Στο σπίτι δεν υπήρχε τίποτα που να θυμίζει το σπίτι που είχαμε ετοιμάσει για το παιδί μας. Τα είχαν εξαφανίσει όλα η οικογένεια μου. Η οικογένεια μου που έχασαν το πρώτο εγγόνι,το πρώτο ανιψάκι.Τα πόδια μου δεν με κρατούσαν,ο άντρας μου δίπλα μου με μάτια κόκκινα και κρατώντας με απ’το χέρι. »Μαζί θα το παλέψουμε» μου λέει με τρεμάμενη φωνή. Του ζήτησα να με πάει κοντά του, τον παρακάλεσα. Αρνήθηκε. Δεν κάνει μου λέει! Με πήγε. Είμασταν αγκαλιά και του ζητούσαμε συγνώμη που πόνεσε εξαιτίας μας και που δεν τον προσέχαμε.

Του αφήσαμε το πρώτο αρκουδάκι που είχαμε πάρει και που το είχα φυλαγμένο πριν φύγω για γέννα. Είμασταν εκεί κάθε μέρα, κοντά του. Με παραμύθια που τελείωναν με την συγνώμη μου που δεν τον πρόσεχα. Συγνώμη παιδί μου! Θα το λέω για όσο ζω και αναπνέω!

Ανώνυμη

Πηγή:epaggelmagynaika.gr

Ούτε μαζί σου, ούτε χωρίς εσένα

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

diazigio-11

Χρόνο με το χρόνο αυξάνεται το ποσοστό των διαζυγίων.

Όλο και πιο συχνά, όλο και πιο γρήγορα όλο και πιο «φυσικά» οι άνθρωποι λένε το «όχι» αφού πρώτα έχουν πει το «ναι» με ή χωρίς δισταγμούς κι αμφιβολίες.

Θεολόγοι, κοινωνιολόγοι, ψυχολόγοι είναι ανήσυχοι μπροστά σ’ αυτό το φαινόμενο και τις πιθανές επιπτώσεις του στα ήθη, τις κοινωνικές αξίες, την ψυχική υγεία των ανθρώπων που ζουν και μεγαλώνουν μέσα σ’ αυτό.

Παράλληλα με την αύξηση των διαζυγίων παρατηρείται όμως και ένα άλλο φαινόμενο. Είναι τα ζευγάρια που ενώ η σχέση τους είναι τελειωμένη και -δείχνουν να- έχουν παραιτηθεί από την προσπάθεια να την σώσουν, δεν χωρίζουν, εξακολουθούν να μένουν μαζί.

Κι αν αυτό σε άλλες εποχές ήταν κάτι που συνέβαινε και έμεναν ανδρόγυνα μαζί που δεν είχαν τίποτε να πουν ο ένας στον άλλο και τίποτε να μοιραστούν εκτός από την φροντίδα για τα παιδιά τους, το σπίτι ή την περιουσία τους, κανείς δεν το έβρισκε κάτι περισσότερο από λυπηρό γιατί έστω αυτά τα λίγα ήταν επαρκείς λόγοι για να παραμένουν παντρεμένοι δυο άνθρωποι αποξενωμένοι μεταξύ τους. Τα πράγματα όμως έχουν αλλάξει προ πολλού.

Κανείς δεν θέλει πια και δεν αναγνωρίζει το γάμο από ανάγκη. Ο γάμος πρέπει πάνω απ’ όλα να είναι συναισθηματικό στήριγμα, το ζευγάρι να αγαπιέται, να αλληλοστηρίζεται, να είναι κοντά, να διατηρεί τον έρωτα του.

Οι περισσότερες γυναίκες πια δουλεύουν και είναι οικονομικά λιγότερο ή περισσότερο ανεξάρτητες ή έστω θα μπορούσαν να δουλέψουν και προτιμούν πολύ συχνά να υποστούν τις μεγάλες δυσκολίες (οικονομικές, κοινωνικές, επαγγελματικές, ψυχολογικές) που έπονται ενός διαζυγίου από το να παραμένουν σ’ ένα γάμο που δεν τις καλύπτει πια συναισθηματικά.

Κι όμως παρόλο που δεν είναι ούτε οικονομικοί λόγοι, ούτε ηθικές αναστολές ούτε καν τα παιδιά που τους κρατούν μαζί, κάποια ζευγάρια παραμένουν μαζί ενώ δεν έχουν τίποτα να πουν ο ένας στον άλλο.

Κι ενώ απ’ τη μια αισθάνονται μέσα τους επείγουσα την ανάγκη να ξεφύγουν απ’ αυτό το θλιβερό απομεινάρι της σχέσης τους, από την άλλη δεν καταφέρνουν να κάνουν το αποφασιστικό βήμα.

Όμως ποιος θα μπορούσε να αξιολογήσει αν το βάρος ενός διαζυγίου είναι πιο εύκολο να «σηκωθεί» από το –γνώριμο- βάρος μιας σχέσης, έστω προβληματικής, έστω στάσιμης και αποτυχημένης;

Επειδή δεν είναι όλοι οι άνθρωποι ίδιοι, δεν έχουν ούτε τις ίδιες ανάγκες ούτε την ίδια αντοχή και ανεκτικότητα, γι’ αυτό δεν είναι καθόλου εύκολο να πει κανείς πότε μια σχέση αρχίζει πια να γίνεται επιζήμια για αυτούς που την απαρτίζουν ώστε να απειλείται η ψυχική τους υγεία και ηρεμία. Θα μπορούσαμε ίσως ενδεικτικά να πούμε ότι συμβαίνει αυτό όταν:

-Βασικές ανάγκες όπως για παράδειγμα τρυφερότητα, εγγύτητα, συναισθηματική θαλπωρή, αφοσίωση, επικοινωνία, αλληλοβοήθεια, σεξουαλικότητα) παραμένουν επί χρόνιαανικανοποίητες

-υπάρχει αρνητική κλιμάκωση της κατάστασης και κακή συναισθηματική ατμόσφαιρα απογοήτευσης και παραίτησης χωρίς χαρά ή ευχαρίστηση

-χρόνιες συγκρούσεις και εντάσεις έχουν εξαντλήσει τον ένα ή και τους δύο συζύγους, εμφανίζονται ψυχολογικά προβλήματα, κατάθλιψη, ψυχοσωματικές παθήσεις

-έχει μειωθεί η αυτοπεποίθηση και η αυτοεκτίμηση του ενός συζύγου, αισθάνεται όλο και πιο άχρηστος, ανεπαρκής, ανίκανος και αμφιβάλλει για την ικανότητα του να ανταπεξέλεθει στη ζωή του

-ένας σύζυγος αισθάνεται διαρκώς πολύ μόνος

-επικρατεί διαρκής «πόλεμος» και κλίμα επιθετικότητας και η επικοινωνία περιορίζεται σε αλληλοκατηγορίες και χτυπήματα «κάτω απ’ τη μέση»

-υπάρχει πρόβλημα επικοινωνίας, κανείς δεν είναι πια σε θέση να ακούει και να καταλαβαίνει τον άλλο

Αυτά είναι χαρακτηριστικά διαλυμένων σχέσεων που βέβαια δεν παρουσιάζονται όλα ταυτόχρονα και σε κάθε μεμονωμένη περίπτωση σχέσης. Παρόλα αυτά κυρίαρχη είναι η αίσθηση ότι η σχέση αυτή «μας διαλύει και μας κρατάει φυλακισμένους». Τι είδους μπορεί να είναι αυτά τα αόρατα δεσμά που πραγματικά δένουν μαζί δυο ανθρώπους που στην ουσία δεν αντέχουν ο ένας τον άλλο;

Αρκετά χαρακτηριστικό είναι ότι δεν υποφέρουν και οι δυο σύζυγοι το ίδιο. Στις περισσότερες περιπτώσεις είναι κυρίως ο ένας απ’ τους δύο που αισθάνεται περισσότερο μόνος, κουρασμένος και απελπισμένος απ’ τη σχέση και το εκφράζει. Σπανιότερα συμβαίνει να αισθάνονται και οι δύο με την ίδια ένταση το αδιέξοδο της σχέσης τους αλλά όμως νιώθουν ανίκανοι να αποδεσμευτούν απ’ αυτή και να χωρίσουν.

Είτε μας αρέσει είτε όχι, ο τρόπος που συνδεόμαστε με τον σύντροφο μας έχει τις ρίζες του –σ’ αυτό συμφωνούν οι περισσότεροι ειδικοί- στην πρώτη σημαντική σχέση της ζωής μας, τη σχέση με τους γονείς μας.

Ας πούμε ότι η σχέση αυτή λειτουργεί κάπως σαν «οδηγός» βάσει του οποίου διαμορφώνουμε τις σχέσεις της ζωής μας. Αυτό δεν σημαίνει ότι δεν έχουμε την δυνατότητα να αλλάξουμε πολλά πράγματα σ’ αυτό, ανάλογα βέβαια με το πόσο ελεύθερα είμαστε σε θέση να χρησιμοποιούμε τον «οδηγό» που διαθέτουμε.

Στη σχέση αυτή υπάρχουν κάποια στοιχεία που μπορεί να έχουν πολύ αρνητικές επιδράσεις πάνω στον τρόπο που βιώνουμε εμείς αργότερα τις δικές μας συντροφικές σχέσεις. Όταν οι σχέση με τους γονείς χαρακτηρίζεται από:

-έλλειψη σταθερότητας και ασφάλειας (παιδιά που έχουν παραμεληθεί, κακοποιηθεί, εγκαταλειφθεί ή βιώσει πρόωρη απώλεια των γονιών),

-έλλειψη αυτονομίας και εξάρτηση («τη μαμά σου δεν θα την εγκαταλείψεις ποτέ» ή «να θυμάσαι ότι οι γονείς σου θα είναι πάντα η πραγματική σου οικογένεια»),

-από ενοχές («εγώ έδωσα τα πάντα για σένα κι εσύ;»),

-υπερβολική αυταρχικότητα και εκφοβισμό («σ’ αυτό το σπίτι διατάζω εγώ και όποιος δεν θέλει να συμμορφωθεί θα υποστεί τις συνέπειες»),

τότε είναι πολύ πιθανό και η συζυγική σχέση να χτιστεί με βάση αυτά τα χαρακτηριστικά. Όποιος κουβαλάει μια τέτοια κληρονομιά (συχνά συμβαίνει να κουβαλούν και οι δύο σύζυγοι τέτοια στοιχεία) δυσκολεύεται να φύγει από μία σχέση ακόμη κι αν αυτή είναι στην πραγματικότητα τελειωμένη.

Στην προοπτική του χωρισμού «παίζεται» μέσα του η γνώριμη ταινία της ανασφάλειας, της εξάρτησης, των ενοχών, του φόβου, του «χωρίς εσένα δεν είμαι τίποτα».

Μαζί με μια τέτοια κληρονομιά μπορεί να συνυπάρχουν βέβαια και άλλα χαρακτηριστικά που κάνουν δύσκολη την απόφαση ενός χωρισμού όπως: συντηρητικές πεποιθήσεις για την οικογένεια, αμφιβολίες για το αν τα πράγματα είναι πράγματι τόσο άσχημα, ελπίδα ότι «μπορεί τελικά να τα βρούμε», η προσδοκία αυτού που νιώθει αδικημένος ότι κάποια στιγμή μπορεί να δικαιωθεί, η αντίληψη ότι διαζύγιο σημαίνει μέγιστη προσωπική αποτυχία αλλά βέβαια και οικονομικά προβλήματα, οι ανησυχίες για τα παιδιά, ο φόβος της μοναξιάς.

Όλα αυτά δεν είναι καθόλου αμελητέα και αποτελούν, το καθένα από μόνο του, πολύ σοβαρό λόγο για να προσπαθεί ένα ζευγάρι να σώσει το γάμο του. Δεν αρκούν όμως για να δικαιολογήσουν την διατήρηση ενός γάμου που έχει γίνει προ πολλού πηγή δυστυχίας για το ζευγάρι (και κατά συνέπεια για τα παιδιά, αν υπάρχουν) που δεν βρίσκει κανένα τρόπο πια να βελτιώσει την κατάσταση.

Υπάρχει τρόπος να οδηγηθεί τελικά μία τέτοια σχέση σε μία «λύση», ένα χωρισμό δηλαδή που να μην ισοδυναμεί με την καταστροφή των συζύγων; Η «κληρονομιά», όπως περιγράφηκε παραπάνω κάνει σίγουρα τα πράγματα ιδιαίτερα δύσκολα.

Γι’ αυτό το πιο αναγκαίο και σημαντικό βήμα είναι να αποκρυσταλλωθεί τουλάχιστον στον έναν απ’ τους δύο αληθινή επιθυμία να φύγει απ’ τη σχέση. Πολλές φορές σε τέτοια ζευγάρια υπάρχει διάχυτη επί χρόνια η απειλή «χωρίζουμε» αλλά κανένας απ’ τους δυο δεν έχει αντιμετωπίσει το ενδεχόμενο αυτό σαν μία δυνατότητα που θα μπορούσε να πραγματικά να επιδιώξει (ακόμη και αν έχουν υπάρξει προσωρινοί χωρισμοί, συμβαίνει συχνά ο σκοπός να μην ήταν ο χωρισμός αλλά η τιμωρία και η μεταμέλεια του άλλου και η επανασύνδεση).

Σημαντικό είναι επίσης, αυτός που παίρνει την απόφαση να κλείσει, έστω προσωρινά, ειρήνη με τον εαυτό του. Να του αναγνωρίσει την δυσκολία του να τελειώσει τη σχέση αυτή προσπαθώντας να αποφύγει τις αυτοκατηγορίες π. χ. «είμαι άχρηστη και ανίκανη που δεν μπορώ να βάλω ένα τέλος».

Στην προσπάθεια να αποδεσμευτεί κάποιος από μία τέτοια σχέση, χρειάζεται συμμάχους, φίλους, γνωστούς ή συγγενείς που μπορούν να παρηγορήσουν, να ενθαρρύνουν και να συμπαρασταθούν σε περιόδους απόγνωσης.

Χρειάζεται επίσης ένα δεύτερο στήριγμα που να λειτουργεί αντισταθμιστικά στην απώλεια της σχέσης. Κάτι τέτοιο μπορεί να είναι η δουλειά, μία εθελοντική δραστηριότητα, μια αγαπημένη ασχολία, κάποια εκπαίδευση, ένας τομέας εκτός γάμου δηλαδή, που να προσφέρει, έστω λίγο, ικανοποίηση, ευχαρίστηση και την αίσθηση της προσωπικής επιτυχίας.

Ένας τρόπος για να απαλύνει κανείς το φόβο μπροστά στο χωρισμό είναι ο χωρισμός «σε δόσεις», η δοκιμή δηλαδή της απόστασης χωρίς έχει γίνει η τελική ρήξη. Είναι πιο δύσκολο να φανταστεί κανείς τον εαυτό του χωρίς τον άλλο αν δεν έχει περάσει ποτέ έστω και μια μέρα μόνος αφότου παντρεύτηκε.

Μικρές «αποδράσεις», σ’ ένα φίλο ή μια φίλη, στις διακοπές, βοηθούν να δημιουργηθούν οι προϋποθέσεις για να απαγκιστρωθεί κανείς από τη σχέση, να μείνει για λίγο χωρίς τον άλλο.

Σε αρκετές περιπτώσεις η θεραπεία, ατομική ή ζεύγους βοηθάει να ξεκαθαρίσουν περισσότερο τα πράγματα και δίνει την ευκαιρία να γίνουν τα πρώτα βήματα της αποδέσμευσης.

Ένα διαζύγιο είναι μία από τις πιο δύσκολες και επώδυνες εμπειρίες που μπορεί να περάσει ένας άνθρωπος στη ζωή του και σίγουρα η πρώτη προτεραιότητα για τον καθένα που εμπλέκεται στις δυσκολίες ενός γάμου είναι να διαφυλάξει τη σχέση. Δεν είναι όμως αποτυχία κανενός ένα διαζύγιο που βοηθάει δυο ανθρώπους να βάλουν τέλος σε μια κοινή πορεία γεμάτη απογοήτευση, θλίψη, θυμό και δυστυχία.

Γράφει η Λουίζα Βογιατζή, Ψυχολόγος, Σύμβουλος Προσωποκεντρικής Προσέγγισης
Πηγή: mypsychologist.gr

Διαβάστηκε εδώ:www.thessalonikiartsandculture.gr

Η αδελφή μου κι εγώ

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

84313_1546

Η αδελφή μου κι εγώ μεγαλώσαμε κάτω από την ίδια στέγη. Μοιραστήκαμε ίδιες εικόνες, ίδια συναισθήματα και σκέψεις.

Η αδελφή μου κι εγώ γνωρίσαμε μαζί τον πόνο, γευτήκαμε μαζί τη χαρά και σκορπίσαμε μαζί τα σύννεφα από πάνω μας.

Η αδερφή μου κι εγώ νιώσαμε τη μοναξιά κι ας είχαμε η μια την άλλη. Η μοναξιά βιώνεται έντονα από άτομα μελαγχολικά.

Η αδερφή μου κι εγώ ζήσαμε το ταξίδι και τη προσμονή μαζί.

Η αδερφή μου κι εγώ κλάψαμε μαζί, αλλά και χώρια γιατί ήμασταν και εγωίστριες.

Η αδελφή μου κι εγώ γελάσαμε πολύ τις νύχτες με φεγγάρι, αλλά και τις νύχτες με βροχή.

Η αδελφή μου κι εγώ τσακωνόμασταν συνέχεια, αλλά μάθαμε να λέμε συγγνώμη πριν κοιμηθούμε τα βράδια.

Η αδελφή μου κι εγώ κάναμε βόλτες στην εξοχή. Εγώ της μιλούσα για φιλοσοφία κι εκείνη για τις πουέντ της.

Η αδελφή μου κι εγώ γράφαμε τα όνειρά μας σε χαρτί και κλείναμε τα μάτια να μας φανταστούμε εκεί.

Η αδελφή μου κι εγώ δώσαμε πριν κάποια χρόνια μια υπόσχεση.. «Ό,τι κι αν γίνει θα ακολουθήσουμε τα όνειρά μας και θα αγαπιόμαστε πάντα, όπου κι αν είμαστε.»

Η αδελφή μου κι εγώ μεγαλώνουμε…ακόμη μεγαλώνουμε.. Χώρια, αλλά πάντα μαζί!!!!!!!

Μαρσέλα-Ζωή Καπλάνη

Πηγή:freeminds.gr

Κράτα την πόρτα!

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

a795e43ad198ca75c00e329a1c7d431a_L

Γράφει: Αρετή Μποταΐτη

της Kim Bongiorno, από το Let Me Start By Saying

Μαθήματα για τα παιδιά μου:

Κράτα την πόρτα ανοιχτή για τον επόμενο.

Ρώτα την ηλικιωμένη κυρία πώς είναι σήμερα και άκουσε την απάντησή της.

Μην εμπιστεύεσαι όλο τον κόσμο. Μην ακούς το «μην εμπιστεύεσαι κανέναν».

Μάζεψε αυτό που είδες ότι έχει πέσει ακόμα κι αν δεν το έριξες εσύ.

Χαμογέλα και κοίτα τους ανθρώπους στα μάτια.

Να δίνεις περιθώρια αμφιβολίας για τους άλλους (ειδικά όταν είσαι κακοδιάθετος).

Να είσαι τόσο δυνατός ώστε να μην τα βάζουν οι άλλοι μαζί σου, να είσαι τόσο ευαίσθητος ώστε να ξέρουν ότι μπορούν να σε αγκαλιάσουν.

Μην παρκάρεις στις θέσεις των ΑΜΕΑ -εκτός αν το χρειάζεσαι ο ίδιος.

Μην πας στο express ταμείο του σούπερ μάρκετ με περισσότερα από 10 αντικείμενα.

Να είσαι ελαφρύς στην καρδιά και σταθερός στα πόδια.

Να εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου, και για το καλό και για το κακό.

Να παίρνεις ρίσκα χωρίς να πληγώνεις τους άλλους ή τον εαυτό σου.

Μάθε να κάνεις τους γύρω σου να γελούν, χωρίς να κάνεις κάποιον να κλάψει.

Να θυμάσαι πόσο ωραία είναι η ζωή σου.

Να σκέφτεσαι πριν πράξεις.

Να σημειώνεις τα γενέθλια των δικών σου ανθρώπων.

Να θυμώνεις αλλά να μην εκδικείσαι.

Να παραδέχεσαι τα λάθη σου.

Να μοιράζεσαι.

Να χρησιμοποιείς τις λέξεις «παρακαλώ», «ευχαριστώ» και «συγγνώμη» κάθε μέρα.

Κάνε τη δουλειά που χρειάζεται για να έχεις μια άνετη ζωή.

Μην εκμεταλλεύεσαι την καλοσύνη των άλλων.

Να μαθαίνεις από τα σκληρά μαθήματα που σου δίνει η ζωή.

Να ψάχνεις για ουράνια τόξα, όσο σπάνια κι αν εμφανίζονται.

Να ξέρεις ότι οι πιο σημαντικές «συνδέσεις» γίνονται όταν δεν κοιτάς την οθόνη σου.

Να το λες στους άλλους όταν νιώθεις περήφανος για εκείνους.

Μην κάνεις δύσκολο για τους άλλους το να σε κάνουν ευτυχισμένο.

Μην λες «ξέρω πώς νιώθεις» ακόμα κι αν έχεις περάσει τα ίδια. Πες «λυπάμαι, τι μπορώ να κάνω για σένα;»

Παίξε για να κερδίσεις αλλά παίξε δίκαια.

Κάποιος πάντα χάνει στο τέλος. Κάποιες φορές θα είσαι εσύ. Μην κλαψουρίζεις, μάθε από την ήττα σου.

Δείξε στους αγαπημένους σου ότι τους υποστηρίζεις ακόμα και αν βαριέσαι απελπιστικά αυτό που εκείνοι βρίσκουν συναρπαστικό.

Να προσφέρεις τη θέση σου, τη μπάλα σου, τους φίλους σου, στο καινούριο παιδί.

Να επιστρέφεις τα βιβλία στην βιβλιοθήκη στην ώρα τους.

Να δίνεις τα εύσημα σε αυτούς που το αξίζουν.

Με υπομονή και εξάσκηση θα μάθεις να δένεις τα παπούτσια σου, καθώς και άλλα δύσκολα πράγματα που θα θελήσεις να μάθεις στην ζωή σου.

Προσποιήσου ότι το κέικ της γιαγιάς σου είναι το ωραιότερο του κόσμου.

Να χρησιμοποιείς οδοντικό νήμα και όχι μόνο μια εβδομάδα πριν από το ραντεβού σου με τον οδοντίατρο.

Πες το σ’ εκείνον- και μόνο σ’ εκείνον- ότι το φερμουάρ του είναι ανοικτό.

Να αντιστέκεσαι στους νταήδες με εξυπνάδα και καλοσύνη.

Μάθε να έχεις τακτ.

Μάθε τα βασικά εργαλεία και τι κάνει το καθένα.

Διάβασε σε κάποιον που δεν ξέρει να διαβάσει, γράψε σημειώματα σε κάποιον που ξέρει.

Πίνε νερό.

Απόλαυσε το γλυκό σου.

Τρώγε τα λαχανικά σου.

Αναγνώρισε ποιος δυσκολεύεται να πει «σ’ αγαπώ» και άστον να το δείξει με τον τρόπο του.

Γίνε αυτός που η μαμά σου πάντα ήξερε πως μπορείς να γίνεις.

(το ανακαλύψαμε στο Pinterest)

Πηγή:mikroimegaloi.gr

Η συγκλονιστική ιστορία του τρίχρονου παιδιού που ζυγίζει όσο ένας ενήλικας και δεν μπορεί να σταματήσει το φαγητό [βίντεο]

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

paxysarko-paidi4-570-480x327

Μπορεί να είναι μόλις τριών ετών αλλά ζυγίζει 70 κιλά και δεν μπορεί να σταματήσει το φαγητό. Ο λόγος για ένα αγοράκι από την Ταϊλάνδη που αντιμετωπίζει εκατοντάδες προβλήματα λόγω του βάρους του.

Ο Μίσαελ γεννήθηκε το 2011 και το βάρος του ήταν φυσιολογικό: δύο κιλά και 900 γραμμάρια. Και ενώ ήταν ένα παιδί σαν όλα τα άλλα, ο Μίσαελ κάθε μήνα έπαιρνε συνεχώς βάρος. Τελικά, τρία χρόνια μετά ζυγίζει 70 κιλά και συνεχίζει να παχαίνει. Η όρεξη που έχει για το φαγητό δεν σταματάει ποτέ και οι γονείς του ισχυρίζονται ότι δεν μπορούν να κάνουν κάτι.

Οι γιατροί πιστεύουν πως ο Μίσαελ δεν έχει απλά μία αδυναμία στο φαγητό και πάσχει από το σπάνιο σύνδρομο Γουίλι το οποίο προκαλεί μία συνεχής επιθυμία για φαγητό. Τα παιδιά που πάσχουν από αυτό το σύνδρομο τρώνε τρεις με έξι φορές παραπάνω από ότι τα παιδιά της ηλικίας τους και πάλι πεινούν.

Ο τρίχρονος Μίσαελ έχει και θυρεοειδή σε συνδυασμό με το σύνδρομο και οι γονείς του λένε ότι τα φάρμακα δεν τον έχουν βοηθήσει καθόλου. «Το να πάμε στον γιατρό είναι δύσκολο. Ο Μίσαελ κινείται δύσκολα και όταν βγαίνουμε στον δρόμο οι άνθρωποι σταματούν και θέλουν να τον φωτογραφίσουν. Μου λένε πως δεν έχουν ξαναδεί ένα παιδί τόσο παχύ στην ζωή τους και με ρωτούν πόσο χρονών είναι και πόσα κιλά ζυγίζει» δήλωσε ο πατέρας του τρίχρονου.

Εκτός από προβλήματα με το βάρος του, ο Μίσαελ έχει και προβλήματα συμπεριφοράς. Δεν τα πάει καλά με τους ανθρώπους και δεν θέλει να έχει επαφές μαζί του. Οι γονείς του έχουν αναγκαστεί να μισθώνουν ένα ιδιωτικό ταξί για να τον μετακινεί, επειδή ο Μίσαελ συμπαθεί τον οδηγό και δεν θέλει να περπατάει στο δρόμο.

«Οι γιατροί πιστεύουν ότι έχει το σύνδρομο και γι αυτό παχαίνει συνεχώς. Θέλουν να του κάνουν εξετάσεις» δήλωσε η μητέρα του. Το συγκεκριμένο σύνδρομο προκαλεί μία συνεχή αίσθηση πείνας, οδηγεί σε αύξηση του βάρους που μπορεί να αποβεί επικίνδυνη μέχρι και μοιραία ενώ προκαλεί προβλήματα στους μύες και δημιουργεί μαθησιακά προβλήματα.

paxysarko-paidi3-570-480x334

paxysarko-paidi-570-620x330

paxysarko-paidi1-570

paxysarko-paidi2-570-480x339

Επίσης όσοι πάσχουν από το σύνδρομο μπορεί να εμφανίσουν προβλήματα συμπεριφοράς όπως εκρήξεις θυμού και μεγάλο πείσμα. Δεν υπάρχει καμία θεραπεία και το μόνο που γίνεται είναι να κατευναστούν τα προβλήματα με φαρμακευτική αγωγή. Για τους γονείς είναι πολύ δύσκολη η ανατροφή ενός τέτοιου παιδιού επειδή συνεχώς δίνουν μία μάχη για να αντιμετωπίσουν τα προβλήματα συμπεριφοράς του και να το κάνουν να σταματήσει το φαγητό.

Meet three-year-old Misael who weighs over 150 pounds http://www.dailymail.co.uk/video/health/video-1123399/Meet-three-year-old-Misael-weighs-150-pounds.html

Πηγή:newsking.gr

Deco: Μια παιδική χαρά στο σπίτι σας

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

23223409_fall_deco_7.limghandler

Από: Νινέττα Φαφούτη

Οι μπαταρίες των παιδιών το ξέρουμε όλοι καλά, δεν είναι μόνο επαναφορτιζόμενες αλλά και παντός καιρού. Πράγμα που σημαίνει ότι η ενέργειά τους είναι ανεξάντλητη… ειδικά τον χειμώνα που αναγκαστικά οι δραστηριότητες εκτός σπιτιού μειώνονται και οι ώρες που περνούν στο σπίτι είναι αρκετά περισσότερες.

Ποιά είναι η λύση λοιπόν, για να μην μεταμορφωθεί το σπίτι σε βομβαρδισμένο τοπίο αλλά και τα παιδιά να εκτονώσουν την ενέργειά τους δημιουργικά, αθλητικά και πρωτότυπα; Την απάντηση μπορούν να δώσουν με τον πιο έξυπνο τρόπο αυτές οι κατασκευές εσωτερικού χώρου. Εξάλλου, μην ξεχνάτε ότι στα παιδιά αρέσει να σκαρφαλώνουν, να κουνιούνται, να κρεμιούνται…Εμείς σας δίνουμε μερικές πρωτότυπες και ευρηματικές ιδέες για να φτιάξετε «μόνοι» σας μια παιδική χαρά μέσα στο σπίτι!

Πηγή:www.imommy.gr

Γνωρίζοντας καλύτερα τα ντροπαλά παιδιά!

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

f60320e02af6b7f5076c650cedeaea51_L

Τα περισσότερα παιδιά προσχολικής ηλικίας είναι ντροπαλά και συμπεριφέρονται με συστολή σε διάφορες στιγμές και καταστάσεις. Όπως αναφέρεται στη βιβλιογραφία, η ντροπαλότητα είναι φυσικό κομμάτι της ανθρώπινης ανάπτυξης! Στην ηλικία των 4 ή 5 ετών, τα παιδιά αρχίζουν και αποκτούν την πρώτη συνειδητή αίσθηση ντροπής, φόβου ή αμηχανίας.

Σε κάποιους ανθρώπους αυτού του είδους η αίσθηση της ντροπής παραμένει και στην ενήλικη ζωή, αλλά συνήθως κορυφώνεται στην αρχή της εφηβείας. Όταν όμως η ντροπαλότητα εκφράζεται με μια πιο σταθερή συχνότητα, τότε υποδηλώνει ότι είναι χαρακτηριστικό της προσωπικότητας ενός ατόμου και αυτό από μόνο του δεν είναι ούτε κακό ούτε λάθος. Τα ντροπαλά άτομα μπορεί να είναι πολύ καλοί ακροατές, να κρατούν καλή συντροφιά και η συνολική τους παρουσία να αποπνέει ζεστασιά και καλοσύνη!

Με άλλα λόγια, η ντροπαλότητα σαν χαρακτηριστικό της προσωπικότητας δεν είναι πρόβλημα και θα ήταν άδικο αν αντιμετωπιζόταν έτσι. Εκεί όμως που αξίζει να δοθεί προσοχή, είναι όταν το ντροπαλό άτομο είναι ιδιαίτερα κλεισμένο στο εαυτό του γιατί φοβάται τις κοινωνικές συναναστροφές και καταστάσεις, ή όταν μένει μόνο του όχι επειδή το θέλει, αλλά επειδή φοβάται την αλληλεπίδραση με τους άλλους. Αυτός ο βαθμός ντροπαλότητας μπορεί να επηρεάσει τη λειτουργικότητα του παιδιού, την κοινωνική του ανάπτυξη και τη συνολική ευχαρίστηση που λαμβάνει από το κοινωνικό περιβάλλον. Γιατί αντιδρά το παιδί με ντροπαλότητα;

Η συμπεριφορά του παιδιού που χαρακτηρίζεται ως “ντροπαλή”, μπορεί να έχει αρκετούς λόγους και αιτίες. Ένα ντροπαλό παιδί με υγιή αυτοεκτίμηση κρατά τη βλεμματική επαφή, είναι ευγενικό και δείχνει να είναι ευχαριστημένο με τον εαυτό του. Είναι απλά ήσυχο. Από την άλλη πλευρά, η ντροπαλότητα μπορεί να είναι μία αντίδραση σε αυτό που αντιλαμβάνεται το παιδί ως τρομακτικό ή πάνω από τις δυνατότητές του διαχειρίσιμο, και μπορεί να περιλαμβάνει ένα μίγμα συναισθημάτων όπως φόβο και ένταση.

Η ντροπαλότητα, μπορεί να γίνει το μέσο που βοηθά το παιδί να αποχωρήσει από την κατάσταση που προκαλεί όλα αυτά, έτσι ώστε αποκτήσει μια αίσθηση ελέγχου και να καταλάβει πώς μπορεί να προσεγγίσει καλύτερα την κατάσταση. Συνήθως, η ντροπαλότητα μειώνεται καθώς τα παιδιά μεγαλώνουν και εξοικειώνονται με μια ποικιλία κοινωνικών καταστάσεων και ανθρώπινων επαφών. Τα περισσότερα παιδιά γίνονται πιο άνετα στο να χειρίζονται νέες εμπειρίες και στο να γνωρίζουν νέους ανθρώπους.

Υπάρχουν όμως και οι περιπτώσεις, όπου το αίσθημα της ντροπαλότητας βιώνεται σε μεγαλύτερο βαθμό, και τα παιδιά χρειάζονται περισσότερο χρόνο προσαρμογής και εξοικείωσης, καθώς και ενίσχυση των κοινωνικών δεξιοτήτων τους. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά του ντροπαλού παιδιού; Η ντροπαλότητα στα παιδιά μπορεί να πάρει πολλές μορφές, αλλά σύμφωνα με τη βιβλιογραφία, τα περισσότερα ντροπαλά παιδιά παρουσιάζουν ένα συνδυασμό των παρακάτω χαρακτηριστικών. Σπάνια μιλούν οικειοθελώς. Μπορεί να μην ανταποκριθούν όταν τους μιλά ένας δάσκαλος ή συμμαθητής. Μπορεί να ακολουθούν οδηγίες, χωρίς να ανταποκρίνονται προφορικά σε αυτές. Συχνά μιλούν με απαλή και ήσυχη φωνή. Όταν τους μιλάει κάποιος, μπορεί να γυρίσουν την πλάτη τους ή μπορεί να μην έχουν καθόλου βλεμματική επαφή. Μπορεί να στρέφουν το βλέμμα τους στο έδαφος όταν βρίσκονται με άγνωστα άτομα. Μπορεί να παρακολουθούν, αλλά να μη συμμετέχουν στο παιχνίδι με άλλα παιδιά. Σε άγνωστες καταστάσεις, μπορεί να φαίνονται ανήσυχα, αφηρημένα και νευρικά. Σε μια καινούρια κατάσταση, μπορεί να αρνηθούν να εμπλακούν όταν δεν υπάρχει μαζί τους ένας ενήλικας που να τους κάνει να νιώθουν οικεία.

Πώς μπορεί να επηρεάσει η ντροπαλότητα τα παιδιά; Ενώ η ντροπαλότητα μπορεί να έχει κάποιες θετικές πτυχές όπως για παράδειγμα το ότι ένα ντροπαλό παιδί σπάνια παρεκτρέπεται και συνήθως σκέφτεται πριν ενεργήσει, οι αρνητικές πτυχές μπορούν να δημιουργήσουν πρακτικά και συναισθηματικά προβλήματα στα παιδιά. Τα πολύ ντροπαλά παιδιά μπορεί να φαίνονται στους συνομηλίκους τους εχθρικά, μπορεί να έχουν πολύ λίγες στενές σχέσεις και έτσι μπορεί να έχουν και λιγότερες ευκαιρίες για να εξασκήσουν την ανάπτυξη κοινωνικών δεξιοτήτων. Επίσης, η ντροπαλότητα μπορεί να περιορίσει τη μάθηση και την καθημερινή απόλαυση του σχολείου. Καθώς τα ντροπαλά παιδιά μεγαλώνουν και ωριμάζουν, τείνουν να είναι πιο μοναχικά, να έχουν χαμηλή αυτοεκτίμηση και να γίνονται ανήσυχοι έφηβοι.

Τι μπορούν να κάνουν οι γονείς; Τις περισσότερες φορές οι γονείς διαισθάνονται τις δυσκολίες που συνδέονται με την ντροπαλότητα, και προσπαθούν ενστικτωδώς να πείσουν τα ντροπαλά παιδιά να βγουν “από το καβούκι τους”, παροτρύνοντάς τα να εμπλέκονται περισσότερο με ανθρώπους και κοινωνικές καταστάσεις. Για να ενθαρρύνουν οι γονείς το ντροπαλό παιδί, θα πρέπει να προσέχουν να μη μεταφράζουν την ντροπαλότητα σαν κάτι που γίνεται επίτηδες ή από πείσμα. Αντίθετα, θα είναι πιο αποτελεσματικό να αντιμετωπίσουν τη συστολή του παιδιού ως μια οποιαδήποτε αναπτυξιακή διαδικασία ή δεξιότητα, με υπομονή, αποδοχή και καλοσύνη έτσι ώστε να δώσουν ώθηση στην αυτοπεποίθηση που έχει ανάγκη το παιδί για να γίνει πιο άνετο στις κοινωνικές του συναναστροφές.

Οι γονείς δεν θα πρέπει να χαρακτηρίζουν και να βάζουν την ταμπέλα του “ντροπαλού” στο παιδί, γιατί με αυτό τον τρόπο το αποτρέπουν να δει άλλα ποιοτικά χαρακτηριστικά της προσωπικότητάς του. Οι χαρακτηρισμοί ενθαρρύνουν το παιδί να βλέπει τον εαυτό του σύμφωνα με την ταμπέλα που κουβαλάει και ενισχύουν το ρόλο αυτό χωρίς να επιτρέπουν την προσπάθεια για αλλαγή ή βελτίωση.

Τα ντροπαλά παιδιά επωφελούνται ιδιαίτερα από την ενίσχυση κοινωνικών δεξιοτήτων όπως το να γνωρίζουν νέους ανθρώπους, να ξεκινούν συζητήσεις, να διατηρούν βλεμματική επαφή, να είναι καλοί ακροατές κ.α. Οι γονείς μπορούν να εξηγήσουν στο παιδί τα πλεονεκτήματα της καλής κοινωνικής συναναστροφής και να δημιουργήσουν ευκαιρίες όπου το παιδί θα νιώσει άνετα να ανοιχτεί και να πετύχει.

Οι γονείς δεν χρειάζεται να πιέζουν το παιδί να εμπλακεί σε καινούριες καταστάσεις όταν δεν νιώθει άνετα να το κάνει. Είναι σημαντικό να δώσουν στο παιδί το χρόνο που χρειάζεται για να νιώσει καλά και να ενθαρρύνουν την προσπάθεια που κάνει όταν εμπλέκεται σε μια κοινωνική συναναστροφή. Μπορεί να χρειαστεί χρόνο για να ξεπεράσει και να διαχειριστεί το παιδί τη νευρικότητα που νιώθει, αλλά η βοήθεια, η στήριξη και η ενθάρρυνση των γονιών είναι καθοριστική. Αν κατανοούσαμε τι πραγματικά σημαίνει το να είσαι ντροπαλός, θα καταλήγαμε ότι δεν είναι και τόσο αρνητικό χαρακτηριστικό τελικά.

Στην πραγματικότητα το όλο θέμα είναι το πώς διαχειρίζεται κανείς την ντροπαλότητα. Ακόμα και αν το παιδί είναι ντροπαλό και χαρακτηρίζεται έτσι, δε χρειάζεται να απολογούνται ούτε οι γονείς άλλα ούτε και το ίδιο το παιδί για αυτό που είναι. Τα περισσότερα ντροπαλά παιδιά έχουν έναν εσωτερικό εαυτό που λάμπει, και αν οι εξωστρεφείς τους άφηναν λίγο χώρο, σίγουρα θα το αναγνώριζαν αυτό!

Πηγή : www.parentshelp.gr

20 τεμπέλικα χτενίσματα που θα εντυπωσιάσουν τα πλήθη

Published 20 Οκτωβρίου, 2015 by sofiaathanasiadou

tempelika-xtenismata-pou-tha-entypwsiasoun-plithi-01

Αν είστε από τις γυναίκες που τους αρέσει να παίζουν με τα μαλλιά τους, όμως ο χρόνος και η φαντασία σας είναι περιορισμένη, τα 20 τεμπέλικα χτενίσματα που ακολουθούν θα αποτελέσουν εύκολες και γρήγορες λύσεις που θα σας λύσουν τα χέρια.