Ένα πρωινό του Μάρτη, η Kate Rohdenburg, σύμβουλος πρόληψης σεξουαλικής κακοποίησης, βρέθηκε σε μία τάξη μαθητών της Α’ Δημοτικού. Στα χέρια της κρατούσε δύο πλαστικές κούκλες, που κάθε μία φορούσε ένα μικρό πανί για εσώρουχο.
Είχε ήδη καλύψει τα βασικότερα θέματα στην πρόληψη της παιδικής σεξουαλικής κακοποίησης – τη συγκατάθεση, την ενσυναίσθηση, τα δικαιώματα που έχουν στο σώμα τους και την ιδιωτικότητα.
«Ποια μέρη του σώματος είναι κοινά στις δύο κούκλες;» ρωτάει η Rohdenburg τα εξάχρονα παιδιά.
«Το πρόσωπο! Η μύτη! Η κοιλιά! Το στόμα! Τα δάχτυλα!» φωνάζουν εκείνα.
«Όλοι έχουμε καρδιά!» λέει ένα άλλο.
«Έχουν και οι δύο πέος!» φώναξε ένα τρίτο, και όλοι ξέσπασαν σε γέλια.
«Έτσι λες;» ρώτησε η Rohdenburg. «Έχουν όλοι ένα πέος;»
«Όχιιιιι!» γέλασαν τα παιδιά αποδοκιμαστικά.
Η Rohdenburg και άλλοι εκπαιδευτικοί θεωρούν πως το να μαθαίνεις τις «τυπικές» ονομασίες για τα μέρη του σώματος, είναι πολύ σημαντικό. Τα παιδιά πρέπει να μάθουν τους σωστούς όρους της ανατομίας, ανάλογα με την ηλικία τους, λέει η Laura Palumbo, ειδικός πρόληψης στο National Sexual Violence Resource Center (NSVRC). Αυτό ενισχύει τη θετική εικόνα που έχουν για τον εαυτό τους, την αυτοπεποίθηση και την επικοινωνία γονιών και παιδιών. Αποθαρρύνει τους δράστες και σε περίπτωση κακοποίησης, βοηθά τα παιδιά και τους ενήλικες να χειριστούν το θέμα και να διηγηθούν το περιστατικό.
Παρά τις αποδείξεις σχετικά με την αξία που έχει η χρήση αυτών των λέξεων για να προστατεύσει τα παιδιά, μπορεί να προκαλέσουν προβλήματα. Ένας καθηγητής βιολογίας στο Idaho που ανέφερε τη λέξη «αιδοίο» στην τάξη του βρέθηκε αντιμέτωπος με κατηγορίες από τους γονείς των μαθητών. Μια μητέρα φώναξε στη σύμβουλο που εκπαίδευε μια τάξη μαθητών πρώτης δημοτικού πως η σύμβουλος «κατέστρεψε την αθωότητα» της κόρης της, όταν χρησιμοποίησε τη λέξη πέος.
Γίνεται όλο και πιο κατανοητό σε εκπαιδευτικούς – και γονείς – όμως πως εξηγώντας την ανθρώπινη ανατομία στα παιδιά με απλές και σωστές λέξεις, μπορεί να τα βοηθήσει στη ζωή τους. «Χρειάζεται όλοι οι ενήλικες να συμβάλλουν στο να έχουν τα παιδιά μία σωστή σεξουαλική διαπαιδαγώγηση», αναφέρει η Palumbo. «Και το πρώτο βήμα είναι τα μέρη του σώματος». Οι εκπαιδευτικοί και οι γονείς θα πρέπει να επικοινωνούν με ακρίβεια, χωρίς να νιώθουν ντροπή ή να στιγματίζονται, συμπληρώνει. Βοηθά τα παιδιά «που έχουν σημαντικές ερωτήσεις σε θέματα υγείας ή που είχαν μία εμπειρία που τους ανησυχεί» να συζητήσουν με τους γονείς τους τον προβληματισμό τους», είτε το παιδί είναι 7 είτε 17. Οι γονείς είναι πράγματι οι πιο σημαντικοί δάσκαλοι για τα παιδιά, σημειώνει η Palumbo, αλλά δεν είναι δυστυχώς το σπίτι όλων των παιδιών το πιο ασφαλές και φιλόξενο περιβάλλον. Μία έρευνα υποδεικνύει πως το 34% των παιδιών που κακοποιήθηκαν σεξουαλικά κακοποιήθηκε από κάποιο μέλος της οικογένειας. Την ίδια στιγμή, ένας στους δέκα μαθητές αναφέρει να πέφτει θύμα σεξουαλικής κακοποίησης από εργαζόμενους στο σχολείο, κατά κύριο λόγο δασκάλους και προπονητές.
Ο Anthony Rizzuto, Ph.D, παιδοψυχολόγος επικεφαλής της εφαρμογής της προληπτικής εκπαίδευσης σε καθολικά σχολεία της Βοστώνης, όπου το πρόβλημα της κακοποίησης ήταν έντονο, αναφέρει: «Υπάρχει πολύς θυμός εκεί έξω πολλή δυσπιστία. Στην έρευνά μας περιγράφουμε πώς η χρήση σωστών ανατομικών όρων δίνει στα παιδιά τη γλώσσα της επικοινωνίας που χρειάζονται για να αναφέρουν το οτιδήποτε, ιδίως αν πρόκειται για την αστυνομία ή τις κοινωνικές υπηρεσίες». Παρόλο που είναι δύσκολο να αξιολογήσει κανείς το αντίκτυπο της εκμάθησης των κατάλληλων όρων μέσα στα πλαίσια των προγραμμάτων αυτών «τα παιδιά μαθαίνουν πως το σχολείο και η εκκλησία αποτελούν ένα ασφαλές περιβάλλον για να εκμυστηρευτούν μια εμπειρία τους και οι άνθρωποι εκείνοι θα ξέρουν τι πρέπει να κάνουν για να σταματήσουν το πρόβλημα». Και όντως από την παρακολούθηση των συζητήσεων με τους γονείς, πολλά παιδιά ένιωσαν πιο άνετα να μοιραστούν προσωπικά θέματα με δασκάλους και γονείς».
Πίσω στην αίθουσα, η Rohdenburg είχε ακόμη στα χέρια της τις δύο κούκλες. «Τα μωρά έχουν κάποια μέρη στο σώμα τους που είναι ίδια και κάποια που είναι διαφορετικά», είπε. «Με την πάνα που φοράνε είναι δύσκολο να καταλάβεις ποια μέρη είναι διαφορετικά – εκτός και αν ξέρουμε το απόκρυφο σημείο του μωρού. Γιατί τα λέμε «απόκρυφα»»;
«Γιατί είναι!» απαντούν τα παιδιά.
Κι εδώ βρίσκεται η καρδιά του ζητήματος της πρόληψης της σεξουαλικής κακοποίησης: Οι σύμβουλοι πρόληψης σεξουαλικής κακοποίησης συνιστούν πως τα παιδιά θα πρέπει να καταλαβαίνουν πως τα «απόκρυφα» μέρη του σώματός τους είναι για να τα κρατάνε κρυφά και δεν πρέπει να τα αγγίζει κάποιος άλλος. Θέλουν όμως επίσης να αισθάνονται άνετα να μιλούν για αυτά χρησιμοποιώντας τις σωστές λέξεις και όχι ευφημισμούς. «Δεν θέλουμε να τους δώσουμε την ιδέα πως θα υπάρξει πρόβλημα αν ρωτήσουν για σεξουαλικά θέματα και θέματα υγείας», λέει η Palumbo. Όταν κάποιος κατηγορεί έναν δάσκαλο που χρησιμοποιεί τη λέξη «αιδοίο», δίνει την εικόνα στα παιδιά πως ερωτήσεις επάνω σε τέτοια θέματα τιμωρούνται.
Οι ειδικοί σημειώνουν πως η χρήση των σωστών όρων είναι απλά ένα μικρό κομμάτι ενός πολύπλοκου παζλ. Ιδανικά, τα μοντέλα πρόληψης θα πρέπει να εφαρμόζονται συστηματικά, με την εκπαίδευση του προσωπικού των σχολείων.
Όταν η Rohdenburg άλλαξε στις κούκλες τις πάνες «γιατί τα μωρά χρειάζονται βοήθεια σ’ αυτό», κράτησε μία προσεκτικά στηρίζοντας στα χέρια της το λαιμό και το κεφάλι της και την έδειξε στα παιδιά.
«Πέος!» φώναξαν αυτά, βλέποντας το μωρό που δεν είχε πια πάνα.
Κρατώντας το δεύτερο: «Αιδοίο!» φώναξαν με χαρά.
«Κάποιες φορές γελάμε γιατί δε μιλάμε συχνά για το αιδοίο και το πέος». «Αλλά είναι κι αυτά μέρη του σώματος», εξηγεί, «απόκρυφα μέρη του σώματος».
πηγή: theatlantic.com
Διαβάστηκε εδώ:www.eimaimama.gr
SuperMomRocks 