Σοφία Καλπαζίδου

Κουράστηκα να σε δικαιολογώ

Το τρυφερό αυτό βίντεο δείχνει δύο νεογέννητα διδυμάκια που νομίζουν ακόμα ότι είναι στη μήτρα της μητέρας τους. Η νοσοκόμα Sonia Rochel, που χρησιμοποιεί μια νέα προσέγγιση για μπάνιο, η οποία ονομάζεται «Σπα για μωρά», βάζει τα μωράκια απαλά στο νέο υγρό τους περιβάλλον, με ζεστό νερό και απαλή μουσική και το θέαμα είναι απλά υπέροχο.

Πηγή:www.babyads.gr

Επιμέλεια: Διεπιστημονική ομάδα ελληνικής επιστημονικής εταιρείας ειδικής αγωγής- προσέγγιση, http://www.proseggisi.gr/

Τι θα ζητούσε αν μπορούσε ένα παιδί με διαταραχή ελλειμματικής προσοχής και υπερκινητικότητα από τους γονείς του.

– Η πάθησή μου είναι μία πραγματικότητα. Είναι ένα σύνδρομο. Δυστυχώς καταγράφω ό,τι πέσει στην αντίληψη μου χωρίς να μπορώ να το φιλτράρω, μαθαίνω με έναν ανοργάνωτο και τυχαίο τρόπο και «πετάγομαι» από το ένα θέμα στο άλλο χωρίς να μπορώ να ελέγξω τον εαυτό μου.

– Δεν είμαι χαζός/χαζή. Το ξέρω ότι δυσκολεύομαι να μάθω κάποια απλά πράγματα. Όμως την ώρα που προσπαθώ να συγκεντρωθώ, το σώμα μου μού ζητάει να κουνηθώ και το μυαλό μου δεν μπορεί να σταθεροποιηθεί σε αυτό που προσπαθώ. Πόσο με κουράζει αυτό!

-Όταν με ρωτάτε ευθέως για ένα γεγονός, δεν είμαι σε θέση να το περιγράψω ή μιλάω λίγο γι’ αυτό. Επίσης όταν γράφω γρήγορα, ο γραφικός χαρακτήρας μου είναι άσχημος, σχεδόν δυσανάγνωστος κάτι που με απογοητεύει πολύ και ας μην το δείχνω. Τέλος όταν διαβάζω, δεν καταφέρνω να κατανοήσω το κείμενο και πολλές φορές πρέπει να μου το εξηγήσετε ξανά και ξανά.

– Δε θέλω δραστηριότητες πάνω από τις δυνάμεις μου. Κουράζομαι και απογοητεύομαι. Περιμένετε, θα μεγαλώσω!

– Οι δυσκολίες μου που συνδέονται με τη διατήρηση της προσοχής και τον αυτοέλεγχο μου χειροτερεύουν ή καλυτερεύουν κατά περιόδους, χωρίς να υπάρχει κάθε φορά λογική εξήγηση για αυτό.

– Βλέπω πόσο χαίρεστε όταν είμαι καλύτερα και βλέπω πόσο απελπίζεστε όταν «ξαναπέφτω».

– Μην πέφτετε σε αντιφάσεις. Με μπερδεύετε έτσι αφάνταστα και με κάνετε να χάνω την πίστη μου σε εσάς.

– Το ξέρω ότι είναι πολύ δύσκολο και κουραστικό να έχετε ένα παιδί σαν εμένα. Σας ζαλίζω όλη την ώρα και συχνά ντρέπεστε για εμένα.

– Μη φοβάστε να είστε σταθεροί μαζί μου. Αυτό θα με κάνει να νοιώθω περισσότερη σιγουριά. Έτσι βάζετε τάξη στο χάος μου.

– Μην ξεχνάτε όταν με βλέπετε να είμαι πολύ ενοχλητικός και η συμπεριφορά μου είναι πολύ αρνητική (μπορεί να χτυπάω ή να βρίζω) ότι δεν θέλω να σας πληγώσω. Θέλω να είμαι «καλός» και να με αγαπάτε, αλλά δεν μπορώ να είμαι ήρεμος. Άλλωστε έχω πληγωθεί πολύ και από την απόρριψη από τους συμμαθητές και πιθανά και τους δασκάλους μου.

– Μη με βομβαρδίζετε με την έννοια του «καλού παιδιού». Κάποιες φορές θα γίνω και «κακός-ή».Αγαπάτε με για αυτό που είμαι και δώσε μου να καταλάβω ό,τι έκανα (θετικό ή αρνητικό, επιβράβευση ή επίπληξη).

– Έχω μία μεγάλη υπερευαισθησία που συνδέεται με παρορμητικότητα και κατευθύνεται από το συναίσθημα μου με αποτέλεσμα να μην αντέχω την κριτική. Η διάθεση μου μπορεί να αλλάξει γρήγορα και πολύ έντονα εξαιτίας κάποιων πολύ μικρών και ασήμαντων πραγμάτων. Θέλω να το ξέρεις αυτό κάθε φορά που με βλέπετε να κάνω «έκρηξη».

– Μη μου αφαιρείτε το δικαίωμα του να θυμώνω, ακόμη και μαζί σας. Είναι και αυτό συναίσθημα και πρέπει να εκδηλωθεί. Προστατεύστε με από τον θυμό μου και μάθετε με να τον διοχετεύω σωστά.

– Μη μου δίνετε επιπόλαιες υποσχέσεις. Νοιώθω πολύ περιφρονημένος όταν δεν τις κρατάτε.

– Μη με απειλείτε, μη με εκβιάζετε. Έτσι δεν μαθαίνω, φοβάμαι και ίσως καταφύγω στην ψευτιά ή στην επιθετική ενέργεια για να καλύψω τον φόβο μου.

– Μη μου κάνετε παρατηρήσεις μπροστά σε κόσμο αν μπορείτε. Αυτό μου το κάνουν όλοι και συνέχεια γιατί είμαι «άτακτο» και «κακό» παιδί. Θα προσέξω περισσότερο αυτό που θα μου πείτε, αν μου μιλήσετε ήρεμα, μια στιγμή που θα είμαστε οι δυο μας. Επίσης μη μου κάνετε συνεχώς παρατηρήσεις. Γιατί τότε θα χρειασθεί να προστατεύσω τον εαυτό μου κάνοντας τον κουφό.

– Έχω έντονο το αίσθημα του δικαίου. Θυμώνω πολύ και αισθάνομαι άχρηστος όταν με αδικείτε. Με ενοχλεί όταν με κατακρίνετε για κάτι που δεν μπορώ να κάνω. Το ξέρω ότι δεν μπορώ να το κάνω και θυμώνω και εγώ με τον εαυτό μου!

– Μη διανοηθείτε ποτέ, πως θα πέσει η υπόληψή σας αν μου ζητήσετε συγνώμη. Μια τίμια αναγνώριση ενός λάθους σας, μου δημιουργεί πολύ θερμά συναισθήματα απέναντί σας και μου μαθαίνει να ζητώ και εγώ συγγνώμη για τα σφάλματά μου (που μάλλον είναι και αυτά πολλά).

– Μη μου δημιουργείτε το συναίσθημα πως τα λάθη μου είναι αμαρτήματα (ενοχή). Μπερδεύονται έτσι μέσα μου όλες οι αξίες που έχω μάθει να αναγνωρίζω και μειώνεται η αυτοπεποίθησή μου.

– Έχω διαφορετικούς βιορυθμούς και μπορεί να κοιμάμαι λιγότερο απ’ ό,τι τα άλλα παιδιά. Ο εγκέφαλος μου χρειάζεται χρόνο για να μπορεί να «αποσυνδεθεί». Έτσι, το πρωί συχνά χρειάζομαι χρόνο για να ξεκινήσω κανονικά τη μέρα μου και συχνά είμαι από το πρωί κουρασμένος.

– Μη δίνετε μεγάλη σημασία στις μικροαδιαθεσίες μου. Καμιά φορά δημιουργούνται ίσα – ίσα για να κερδίσω την προσοχή που ζητούσα. – Δεν δέχομαι εύκολα τη σωματική επαφή. Έχω αυτό που λένε απτική αμυντικότητα. Δέχομαι από μερικούς ανθρώπους χάδια, ενώ δεν μπορώ από άλλους. Αυτό δεν σημαίνει ότι τους αντιπαθώ. Μάλλον προτιμάω τα ελαφρά χάδια στην πλάτη.

– Αντιμετωπίζω δυσκολίες με τους συνομηλίκους μου, καθώς με την παρορμητικότητα μου δείχνω συχνά μικρότερο από την ηλικία του κάνοντας «χαζά» πράγματα. Το ξέρω ότι αντιδρώ με παρορμητικό, συχνά υπερβολικό τρόπο. Ξαφνικά ενεργώ με απρόβλεπτο τρόπο, πετάγομαι ή λέω κάτι άσχετο με τη συζήτηση την ώρα που οι άλλοι μιλούν, καταστρέφω κάποιο αντικείμενο, δεν τηρώ τους κανόνες του παιχνιδιού, θυμώνω εύκολα ή δείχνω προσβεβλημένο. Εξ αιτίας αυτού οι άλλοι ενοχλούνται ή πιστεύουν ότι «δεν είναι στα λογικά μου». Συχνά δεν με θέλουν στα σπίτια τους και αυτό σας έχει απομονώσει από τις παρέες σας.

– Μη με συγκρίνετε με άλλα παιδιά. Νοιώθω πολύ άσχημα, χάνω τον εαυτό μου. Είμαι μοναδικός-(ή).

– Μη με προστατεύετε από τις συνέπειες των πράξεων μου. Χρειάζεται καμιά φορά να πάθω για να μάθω.

– Τα πηγαίνω καλύτερα με αρκετά πιο μεγάλα παιδιά (αυτά εκτιμούν αφενός το γεγονός ότι επικοινωνούν εύκολα μαζί μου χάρη στην προθυμία μου να ασχοληθώ με νέα πράγματα και επιπρόσθετα πιστεύουν ότι ασκούν επίδραση πάνω του). Επίσης τα πηγαίνω καλά και με αρκετά μικρότερα παιδιά (αυτά επωφελούνται από την ανάγκη μου να πάρω τον ρόλο του δυνατού και να προσφέρω βοήθεια, τη στοργικότητα μου και τον ταχύτατο ρυθμό με τον οποίο αλλάζω νέα παιχνίδια). Με τους συνομηλίκους τα καταφέρνω καλά όταν αυτοί έχουν την ίδια ή ακριβώς την αντίθετη ιδιοσυγκρασία, ειδικά στην παιδική και εφηβική ηλικία.

– Μη ξεχνάτε πόσο γρήγορα μεγαλώνω όπως όλα τα παιδιά, περνώντας από διάφορες φάσεις. Σταθείτε δίπλα μου σε κάθε στιγμή και προσπαθήστε σας παρακαλώ να προσαρμόζετε την στάση σας στις ανάγκες μου.

– Μη με παραχαϊδεύετε (υπερπροστασία). Ξέρω πολύ καλά πως δεν θα πρέπει να μου δίνετε οτιδήποτε ζητώ. Σας δοκιμάζω για να δω. Θέλω να μάθω να αντέχω στις ματαιώσεις. Αλλιώς υποφέρω.

– Παίξτε μαζί μου. Σας θέλω γιατί μου αρέσετε. Σας έχω ανάγκη για να με οδηγήσετε στα μονοπάτια της φαντασίας και του παραμυθιού.

– Πηγαίνετέ με σε κάποιον ειδικό για να με βοηθήσει. Πίστεψέ με, δεν μπορείτε από μόνοι σας να αντιμετωπίσετε αυτό που μου συμβαίνει. Ελάτε σε συνεργασία με τον δάσκαλό μου. Έτσι και εκείνος θα καταλάβει ότι προσπαθείτε για εμένα και δεν είναι μόνος του αλλά και εγώ θα ξέρω ότι δεν είμαι μόνος μου στον αγώνα μου.

– Μην προσπαθείτε με τις ερωτήσεις σας να μου προσφέρετε έμμεσα την απάντηση. Έχω δικαίωμα να έχω τη δική μου γνώμη. Δώστε μου περιθώρια να την πω και να εκφράσω τα συναισθήματά μου.

Πηγή:www.specialeducation.gr

Από: Ζαχαρία Πηνελόπη

Όταν ένας ενήλικος κάνει ησυχία, το πιο πιθανό είναι να διαβάζει, να ξεκουράζεται,  να χαλαρώνει ή να διαλογίζεται. Τι γίνεται, όμως, όταν ένα παιδί κάνει ησυχία; Στην περίπτωση αυτή, είσαι σχεδόν βέβαιος ότι κάτι ύποπτο έχει συμβεί. Και για του λόγου το αληθές, αυτές οι 20 φωτογραφίες με τα πιτσιρίκια που προσπαθούν να καλύψουν τη ζημιά χωρίς να βγάζουν τσιμουδιά, σαν να μην τρέχει τίποτα, το επιβεβαιώνουν. Απ’ ό,τι φαίνεται, αυτός που ανακάλυψε τη φράση «η σιωπή είναι χρυσός» δεν ήταν γονιός!

Πηγή:www.imommy.gr

Αν εξοργίζομαι επειδή αργείς, μπορεί, το να έρχεσαι στην ώρα σου να μην αρκεί για την επίλυση του προβλήματός μου.

Θα έπρεπε να δω τι είναι αυτό που με πειράζει τόσο, ποια ερμηνεία δίνω στην αργοπορία σου, τι είναι αυτό που χρειάζομαι από σένα, τι σου ζητάω απαιτώντας ακρίβεια… Να μου αποδείξεις ότι νοιάζεσαι για μένα; Να με εκτιμάς; Να με λάβεις υπόψη σου; Τι θέλω να πω όταν αντιδρώ έτσι;

Όταν επικεντρωνόμαστε υπερβολικά στον εαυτό μας, δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι συμβαίνει στον άλλον και γινόμαστε εγωκεντρικοί.

Γι’ αυτόν που βλέπει απ΄έξω, η συμπεριφορά μας μοιάζει τουλάχιστον υπερβολική – αν όχι εντελώς παράλογη. Και πιθανότατα είναι, γιατί αυτές οι τόσο πρωτόγονες αντιδράσεις προέρχονται στην πραγματικότητα από τα πρώτα χρόνια της ζωής μας, από τους τρόπους συμπεριφοράς που μάθαμε για να προστατευόμαστε από τα τραύματα της παιδικής ηλικίας…

Αυτή η ανάμνηση του πρωτογενούς τραύματος μπορεί να ονομαστεί «το πληγωμένο παιδί». Αυτό το πληγωμένο παιδί που φέρουμε μέσα μας είναι που μας κάνει να αντιδρούμε έτσι.

Κουβαλάμε τους πόνους που δεν μπορέσαμε να εκφράσουμε στην παιδική μας ηλικία και τους εξωτερικεύουμε μέσω των αντιδράσεών μας, χωρίς να το συνειδητοποιούμε. Αυτό σημαίνει πως τοποθετούμαστε πριν καλά καλά μπορέσουμε να σκεφτούμε. Αυτού του είδους οι αντιδράσεις είναι που δημιουργούν τα περισσότερα προβλήματα στις διαπροσωπικές σχέσεις.

Δυστυχώς, όταν βιώνουμε μία σχέση, τους πόνους και τους θυμούς που δεν βρήκαν διέξοδο στο παρελθόν, τους αναπλάθουμε στο παρόν μας, εμπλέκοντας και τον άλλον στις αντιδράσεις μας.

Γενικά, αυτοί οι παλιοί πόνοι δεν εμφανίζονται μέχρι να βρεθούμε σε μία ερωτική σχέση. Η σχέση και ο γάμος ξύνουν αυτές τις παλιές πληγές και υποθέτουμε πως είναι ο σύντροφός μας που τις προκαλεί.

Συνήθως αυτό δε συμβαίνει από την αρχή, αλλά σιγά σιγά, όσο αισθανόμαστε πραγματικά δεμένοι με τον άλλον. Αυτό το πληγωμένο παιδί που κουβαλάμε μέσα μας είναι σαν μία μαύρη τρύπα που ρουφάει τα πάντα, σαν ένας πονόδοντος. Όταν παρουσιάζεται στη ζωή μας δεν μπορούμε να σκεφτούμε τίποτε άλλο, ο πόνος κυριαρχεί στη ζωή μας.

Σε πολλές περιπτώσεις χωρισμού, το πρόβλημα δεν βρίσκεται στη σχέση μεταξύ των δύο, αλλά σε άλυτα θέματα του παρελθόντος ενός από τους δύο (ή και των δύο).

Η αντίδρασή μου προκαλεί τη δική σου, κι έτσι ο ένας επηρεάζει αρνητικά τον άλλον.

Όταν κουβαλάμε μέσα μας το πληγωμένο παιδί, έχουμε την αίσθηση πως ποτέ δεν βρισκόμαστε στο παρόν. Πάντα αντιδρούμε για πράγματα που μας συνέβησαν πριν πολλά χρόνια.

Αυτό καθιστά τη σχέση με τον άλλον αδύνατη. Όσο δεν ασχολούμαι με το πληγωμένο παιδί, αυτό θα συνεχίσει να αντιδρά και να επιδεινώνει τις προσωπικές μου σχέσεις, καθώς ο μόνος που μπορεί να το ακούσει είμαι εγώ ο ίδιος όταν σκύβω πάνω στη θλίψη και την οργή του. Τότε μόνο το παιδί παύει να αντιδρά, γιατί τότε μόνο το στηρίζω.

Το πληγωμένο παιδί ζητάει την επικύρωση του πόνου του. Μόνο όταν ένας άνθρωπος αισθάνεται επιβεβαίωση μέσα στον πόνο του, μπορεί να τον εκφράσει και να τον ξεπεράσει. Για να αγγίξω το σημείο που με πονάει είναι απολύτως απαραίτητο να σταματήσω να κατηγορώ τον άλλον και να παρατηρήσω μέσα από τις αντιδράσεις μου τι είναι αυτό που μου συμβαίνει.

Στις χειρότερες περιπτώσεις, όταν ένα ζευγάρι νιώθει αυτό το κενό που δεν μπορεί να γεμίσει με τους δυο, αποφασίζει να κάνει ένα παιδί… καθώς κι αυτοί που δείχνουν ενήλικοι, δεν είναι παρά δύο απελπισμένα παιδιά που ψάχνουν σωτηρία στο κοινό παιδί τους.

Υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να είναι λαμπροί ως ενήλικες, αλλά όταν αποτραβιούνται στην οικειότητα των πιο στενών τους σχέσεων δεν είναι παρά παιδιά, που χρειάζονται διαρκώς βοήθεια και αντιδρούν στην έλλειψη στοργής, προσοχής ή αναγνώρισης.

Να μάθουμε να εκμεταλλευόμαστε κάθε δυσκολία που συναντάμε στο δρόμο μας, για να εμβαθύνουμε περισσότερο και να έρθουμε σε ουσιαστικότερη επαφή, όχι μόνο με τον σύντροφό μας, αλλά και με την δική μας προσωπική κατάσταση, ως ζωντανά πλάσματα.

 «Να βλέπεις στον έρωτα», Jorge Bucay

Πηγή:psychotherapyjourney.wordpress.com

Η Ελένη είναι μια μαμά που δεν… μασάει. Έπρεπε να προσέχει πολύ το τελευταίο διάστημα της εγκυμοσύνης της, λόγω αδυναμίας του ομφάλιου λώρου, έπρεπε να γεννήσει με προγραμματισμένη καισαρική και έπρεπε να αφήσει το μωρό της για μέρες στη θερμοκοιτίδα. Ώσπου ένα βράδυ δεν άντεξε άλλο και θεωρώντας ότι το παιδί της είναι καλά, πήγε και το… πήρε!

Μην σαλτάρετε, λέμε!

μαμά Ελένη

Καλησπέρα κορίτσια, σύζυγοι, σύντροφοι, κόρες, μα πάνω απ” όλα μανούλες.

Αποφάσισα να σας πω κι εγώ την ιστοριούλα μου με αφορμή ένα γεγονός που έγινε μόλις προχθές και κατάλαβα πως τελικά ο φόβος που μας κυριεύει είναι που μας κάνει κακό και όχι αυτά καθεαυτά τα γεγονότα.

Τον περασμένο Ιούνιο λοιπόν, μετά από μόλις 1 μήνα προσπαθειών, έκανα το πολυπόθητο οικιακό τεστάκι και ανακάλυψα πως ήμουν έγκυος. Καμιά ιδιαίτερη τρέλα δεν έπαθα γιατί ήρθε πολύ εύκολα το μωρό μου και όλοι το αντιμετωπίσαμε σαν κάτι πολύ φυσιολογικό. Περνώντας ο καιρός όμως που μεγάλωνε η κοιλίτσα και η ζυγαριά άρχισε να βαρηγκομάει…. κατάλαβα πως η ζωή μου θα αλλάξει ριζικά!!!

Επίσης άλλη μια αλλαγή ήταν ότι αφού είδα το φασολάκι μου στον υπέρηχο και άκουσα την καρδούλα του και ενώ ο γιατρός μου μου είχε επιτρέψει 5 τσιγάρα την ημέρα, εγώ το έκοψα εντελώς…. οπότε την «άκουσα» και μ” αυτό λιγουλάκι……..

Γύρω στον 3ο μήνα της εγκυμοσύνης μου (και αφού είχα κάνει όλες μου τις εξετάσεις και ήταν άψογες) είδα λίγο αιματάκι. Έτσι!! Ξαφνικά!!! Και χωρίς λόγο. ΟΚ λέω…. θα πάω στον γιατρό μου. Ο γιατρός μου όμως είχε πάει διακοπές…… και έτσι πήγα στο ΙΑΣΩ σ” έναν άσχετο γιατρό να με εξετάσει για να δει τι γίνεται…. Αποκόλληση μου λέει. Ξάπλα στο κρεββάτι για 15 μέρες και τα ξαναλές με τον γιατρό σου.

Παίρνω τηλ τον γιατρό μου, του το λέω και μου απαντάει πως πρέπει να κάτσω σίγουρα 10 μέρες στο κρεβάτι και να πάω να με δει μετά….

Εκεί τα χρειάστηκα. Δεν υπήρχε και καμιά γνωστή να μου πει μια καλή κουβέντα!!!! Όλες οι «φίλες» μου εξαφανισμένες……. ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧ!!!!! Πόσα κατάλαβα σ” αυτήν την εγκυμοσύνη….

Τελοσπάντων…. περνάει αυτό, επιστρέφω και στη δουλειά μου και όλα κυλούσαν υπέροχα!!!

Η πιθανή μου ημερομηνία ήταν για 1η Απριλίου. Εγώ είχα κρατήσει πολλές μέρες άδειας κι έτσι 22 Δεκεμβρίου ήταν η τελευταία μέρα που πήγα για δουλειά. Και σκεφτόμουν…. «ουουουουου!!! Τέλεια!!! Θα προλάβω να ετοιμάσω το δωμάτιο….. θα ξεκουραστώ…… και θα υποδεχτώ φρέσκια και όμορφη το μωράκι μου……«. Το ξέρετε όμως αυτό που λένε πως όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελά;; Ε αυτό συνέβη….

5 Γενάρη πάω για το dopller (σε ειδικό γιατρό, για όσες δεν το “χετε κάνει) και μου λέει κατά γράμμα….. «Ελενάκι….. το μωρό είναι 1990 γρ. ενώ έπρεπε να είναι γύρω στο 1,5 κιλάκι….. όμως αυτό που με ανησυχεί είναι ότι ο λώρος του είναι αδύναμος«. ΚΟΚΑΛΩΣΑ!!!!

«Τι σημαίνει δλδ αυτό;«

«Ε ….. να….. το μωρό δεν θρέφεται πια σωστά και πρέπει να το παρακολουθούμε στενά…«.

Εγώ κορίτσια στον κόσμο μου!!!! Να μην καταλαβαίνω τι μου γίνεται!!! Συνέχεια τον ρώταγα…. «Δηλαδή,…….δηλαδή,……. δηλαδή,…….. ΔΗΛΑΔΗ;;;» Και κάποια στιγμή αυτός ο ευγενέστατος γιατρός που τον είχα χρυσοπληρώσει μου λέει «ΔΗΛΑΔΗ πρέπει να παρακολουθούμε το μωρό μέρα παρά μέρα, μην τυχόν και συμβεί το ανεπανόρθωτο«.

Ω ρε μάνα μουυυυυυυυυυυυ!!!!!!!! Κλάμα,κακό……. ο άντρας μου να μην ξέρει τι να με κάνει!!!!!!

Και εκεί που προσπαθούσε να με ηρεμήσει ο καημένος, ξαναβρίσκω λίγο την αυτοκυριαρχία μου και ρωτάω «εγώ τι μπορώ να κάνω για να βοηθήσω;» Κοιτάει λοπόν ο τύπος την καρτέλα μου με τα δεδομένα που είχα συμπληρώσει απ” την α” επιπέδου εξέταση και γυρνάει, παιδιά, κατακόκκινος και με αρχίζει σ’έναν εξάψαλμο…….

«ΚΑΚΟΥΡΓΑ, ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ 6 ΜΗΝΩΝ ΕΓΚΥΟΣ ΚΑΙ ΚΑΠΝΙΖΕΙΣ. ΑΥΤΟ ΦΤΑΙΕΙ ΠΟΥ ΤΟ ΕΠΑΘΕΣ ΑΥΤΟ!!! Ή ΝΑ ΣΤΟ ΠΩ ΠΙΟ ΑΠΛΑ, ΕΣΥ ΦΤΑΙΣ ΠΟΥ ΤΟ ΕΠΑΘΕ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΩΡΟ, ΓΙΑΤΙ ΚΑΠΝΙΖΕΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΙΣ!!!!!!!!!!» και άλλα κοσμητικά που δεν θέλω να μπω στην διαδικασία να τα θυμηθώ…… πήγε ο καλός μου να του απαντήσει και εγώ απλά τον τράβηξα και βγήκαμε έξω.

Να σας θυμησω ότι το κάπνισμα το είχα κόψει από 2 μηνών… (για σκεφτείτε να έκανα αυτά τα 5 που μου είχε επιτρέψει ο γιατρός μου, τι τύψεις θα με είχε κάνει να νιώσω αυτό το δίποδο ζώο…)

Να μην τα πολυλογώ, κάθε Δευτέρα- Τετάρτη και Παρασκευή πήγαινα στο ΙΑΣΩ για να με παρακολουθεί ο γιατρός μου και κάθε Τρίτη και Πέμπτη πήγαινα στον ηλίθιο (τυχαίνει να “ναι και απ” τους καλύτερους στη δουλειά του βλέπεις…) για να μετράμε το βάρος του μωρού (και κάθε φορά του σκάγαμε και 100€). Δεν βαριέσαι χαλάλι!!!! Ο γιατρός μου είχε πει. «Θέλω να μπεις στον 9ο, αλλά αν το μωρό χάσει έστω και 5 γραμμάρια, μπαίνεις για γέννα.»

Αυτό γινόταν επί 25 μέρες, ώσπου κάποια στιγμή μου λέει ο ηλίθιος (ναι…. έτσι θα τον λέω για να συνενοούμαστε) ότι έχω χάσει όλα τα αμνιακά υγρά και πρέπει να είμαι πολυυυυυυυυυυύ προσεκτική. Σε τι;; Έπρεπε να βάζω ξυπνητήρι το βράδυ κάθε 1 ώρα για να «ακούω» το μωρό. Αν δεν είχε κίνηση, σημαίνει πως πιέζεται χωρίς υγρά και θα “πρεπε να μπω να γεννήσω εκείνη τη στιγμή.

ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΤΕ ΓΙΑ ΤΙ ΠΙΕΣΗ ΜΙΛΑΜΕ;;;

Συνέχεια σκεφτόμουν «όσο εύκολα ήρθε, τόσο δύσκολη πορεία έχει«. Ξέρετε όμως τι με βοήθησε απ” την αποκόλληση μέχρι και την ημέρα που πήγα να γεννήσω; Σκεφτόμουν «Γαντζώσου από κάπου μωράκι μου και όταν βγεις θα τα περάσουμε ζάχαρη!!!!!!«

Και πέρναγε ο καιρός…..

Μια Πέμπτη λοιπόν, μετά από 7 εβδομάδες,  πάω στον ηλίθιο, μου κάνει τον υπέρηχο και μου λέει «περίμενε«, παει κάνει κάτι τηλεφωνήματα και μου λέει «είπε ο γιατρός σου να πας απ’το ΙΑΣΩ. Σε περιμένει«. Λέω στον άντρα μου, μωρε λες να γεννήσω απόψε; Μπαααααααα……ΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΧΧ Παναγιά Κανάλα Μεγαλόχαρη!!!!!! Το τι αγωνία πέρασα!!!!!!!!!

Πάμε από κει, με βάζει και ο άλλος κάτω, μου μπήζει 2 ενέσεις (για τους πνεύμονες λέει) και μου λέει με πλήρη απάθεια κι αυτός….. «Η πίεσή σου ανεβαίνει αισθητά και απότομα, τα πόδια σου και τα χέρια σου είναι πολύ πρησμένα και δεν μ’αρέσει καθόλου αυτό! Τώρα το Σαββατοκύριακο θέλω να’χεις λίγο παραπάνω τον νου σου στο μωρό. Κάνε και κανένα μασαζάκι, κοιμήσου και λίγο παραπάνω, γιατί την Δευτέρα το μεσημεράκι θα’χεις γεννήσει με επισκληρίδιο και καισαρική«

ΟΡΙΣΤΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ;;;;

Βγαίνω έξω, τα λέω στον άντρα μου, τρέχουμε σπίτι, τα λέμε και στους δικούς μου (να “ναι καλά οι άνθρωποι, εικόνισμα πρέπει να τους κάνω τόσο που έτρεξαν, ανησύχησαν και βοήθησαν και μένα και για το μωρό) και λέμε 3 μέρες είναι θα περάσουν και θα “χουμε το μωρούλι μας στην αγκαλιά μας!!!!

Ας μην τα πολυλογώ άλλο….. πάω την Δευτέρα 28/2 πια (το κατανοείτε;),  το πρωί στις 8, με ετοίμασαν και 12.30 με πήρανε μέσα. Στις 13.35 άκουσα τον ωραιότερο ήχο του κόσμου. Το κλάμα της κορούλας μου. Και μετά ακούω μια μαία να λέει «έκλαψε με την 1η, είναι μια κούκλα, το βάρος της είναι 1990 γρ, βάλτε την λίγο πάνω στη μανούλα για να την τρέξουμε στη θερμοκιτίδα«.

«Ποια θερμοκοιτίδα;; Τι λέει η βλαμένη;; Τι είναι αυτό;; Αφού είπε ότι έκλαψε με την 1η!!!!!!  Μα τι λέει αυτή;; Χαζή είναι;;;» Κάποια στιγμή με πήρε χαμπάρι η μαία μου ότι κοίταζα περίεργα και μου λέει «Μην ανησυχείς, επειδή βγήκε αδυνατούλα θα την βάλουν για λίγες μέρες στη θερμοκοιτίδα«.

Άλλη στεναχώρια. Να φέρνουν τα μωρά στα δωμμάτια κι εγώ να πρέπει να πηγαίνω με τον ουρητήρα και τον ορό στην Εντατική αρχικά και μετά στην απλή παρακολούθηση για να την δω μισή ωρίτσα μόνο!!!! Πω πωωωωωω… Μιλάμε για μεγάλη φρίκη!!!!!

Έρχεται και η μέρα που είναι να βγω εγώ… Το μωρό στα 1960 γρ και ούτε συζήτηση να μου το δώσουν!!! Έπρεπε λέει να γίνει 2 κιλά ΝΤΑΝ για να την πάρω (μη χέσω μέσα το μετρικό σύστημα………..!!!!!!!)

Φαντάζεστε το βράδυ που γύρισα στο σπίτι; Χωρίς κοιλιά και χωρίς μωρό!!! Να κοιτάω την καλάθα που την είχαμε βάλει δίπλα στο κρεβάτι μας άδεια όλη νύχτα, να κοιτάω το δωμάτιό της και να μην είναι εκεί!! Και ξαφνικά κορίτσια πήρα ανάποδες!!!!!!!! Έφτιαξα καφέ (στις 3:30 τη νύχτα), ξύπνησα και τον άντρα μου και του λέω «πάμε στο μπαλκόνι. έχω φτιάξει καφέ. πάμε να κάνουμε ένα τσιγάρο, να πιούμε και λίγο καφέ και φύγαμε για ΙΑΣΩ. ΣΗΚΩ ΣΟΥ ΛΕΩΩΩΩΩΩΩ!!!!!!!» Ε τον κακομοίρη κι αυτόν τι πέρασε……

Σηκώνεται, κάνουμε ένα τσιγάρο (βάλσαμο το ρημάδι!!!!!) και ξεκινάμε για ΙΑΣΩ στις 4 τα ξημερώματα. Οι δικοί μου από πάνω τα “χασαν!!!! Μας άκουσαν και μας έπαιρναν στο κινητό. «Πού πάτε βρε τρελά μες στη νύχτα;«

«Μπαμπά, πάω να φέρω το μωρό μου σπίτι του«

«ΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΚΙ ΕΜΕΙΣ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ»

Τότε κατάλαβα τι σημαίνει να “σαι γονιός!!!!

Γονιός είναι αυτός που δεν αφήνει το παιδί του μόνο του, ούτε όταν είναι 5 ημερών (όπως η δικιά μου), ούτε όταν είναι 27 χρονών (οπως είμαι εγώ)……

Πήγαμε όλοι μαζί, έστησα μια καβγαδάρα που θα με θυμούνται ακόμα νομίζω και Σάββατο πρωί πρωί την πήραμε την κούκλα μας στο σπίτι. 1990 γρ. Όσο ακριβώς γεννήθηκε. Ένα γατάκι στην αγκαλιά μου να με κοιτάει με τα τεράστια ματόνια της και να προσπαθεί να με πιάσει, αλλά απ’την αδυναμια να πέφτει κάτω το χεράκι της πριν καν καλά καλά σηκωθεί!!!! Δεν με πείραζε όμως!!!! Ήξερα ότι θα μεγαλώσει και θα’ναι μια χαρά!!!

Κορίτσια μου, μέλλουσες μανούλες μου που ίσως να “χετε κάτι παρόμοιο… ΗΞΕΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ 1Η ΣΤΙΓΜΗ ΚΑΙ ΠΡΙΝ ΑΚΟΜΑ ΤΗΝ ΑΠΟΚΟΛΛΗΣΗ ΠΩΣ ΑΥΤΟ ΤΟ ΜΩΡΟ ΗΡΘΕ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕΙΝΕΙ!!!! ΚΙ ΕΓΩ ΕΠΡΕΠΕ ΑΠΛΑ ΝΑ ΤΗΝ ΚΟΥΒΑΛΗΣΩ ΓΙΑ ΚΑΠΟΙΟΥΣ ΜΗΝΕΣ….. ΜΕΧΡΙ ΝΑ ΔΥΝΑΜΩΣΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΒΓΕΙ ΓΕΡΗ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!!!! ΑΣ ΒΓΗΚΕ ΜΙΚΡΟΥΛΑ….. ΜΟΛΙΣ 1990 ΓΡ ΚΑΙ 43 ΠΟΝΤΟΥΣ…… ΗΤΑΝ ΤΟ ΜΩΡΟ ΜΟΥ ΠΟΥ ΗΘΕΛΕ ΝΑ “ΡΘΕΙ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ!!!!

Συμπέρασμα: Μην σαλτάρετε με ΚΑΝΕΝΑΝ γιατρό, ΟΤΙ κι αν σας λέει!!!!!!!!!! Μην σαλτάρετε όταν κάποιος σας πει ότι κάτι δεν πάει καλά με το μωρό…. Μην σαλτάρετε ΓΕΝΙΚΟΤΕΡΑ!!!!!!!! Χαλαρά και όλα θα πάνε καλά ή τελοσπάντων… όλα θα πάνε όπως είναι γραφτό να πάνε!!!!

Φιλιά πολλά σε όλες σας και εύχομαι στις εγκυούλες ΨΥΧΡΑΙΜΙΑ!!!!!!!!!!!!

(Συγνώμη που σας ζάλισα……. είμαι πολυλογού………. χιχιχιχιχιχχιχιχιχι!!!!!!!!)

από Φοίβη Γλύστρα

Σήμερα είναι Παρασκευή, επομένως αύριο είναι Σάββατο, επομένως είμαστε όλοι τρισευτυχισμένοι! Ή όχι; Κάποιοι ανάμεσά μας δεν προβλέπεται να αράξουν με βιβλίο/περιοδικό/ τάμπλετ και καφέ το πρωί της Κυριακής. Για κάποιους, Σαββατόβραδο δεν σημαίνει ντύσιμο-στόλισμα και έξοδος. Μερικοί από μας δεν θα ξυπνήσουν… Κυριακή, αυτό το Σάββατο. Αντιθέτως, θα είναι πολύ απασχολημένοι –τόσο ή και περισσότερο απ’ ότι είναι τις καθημερινές.

Οι αναξιοπαθούντες για τους οποίους γίνεται λόγος είναι οι γονείς. Αν έχετε παιδιά –εφόσον διαβάζετε αυτό το κείμενο, λογικά έχετε- το ξέρετε από πρώτο χέρι: το Σαββατοκύριακο για τους γονείς με μικρά παιδιά σημαίνει κάτι εντελώς διαφορετικό από αυτό που σημαίνει για όλο τον υπόλοιπο κόσμο.

Τι σημαίνει, λοιπόν, Σαββατοκύριακο για τους γονείς;

Σαββατοκύριακο σημαίνει να ξυπνάς αξημέρωτα –κι όταν λέμε αξημέρωτα, μπορεί και να το εννοούμε!- γιατί το ξυπνητήρι σου δεν είναι απ’ αυτά που απενεργοποιούνται… Φοράει πιτζαμάκια, είναι χαμογελαστό και γεμάτο ενέργεια και θα σε ξυπνήσει απ’ τις 7 το πρωί για να κάνετε αγκαλίτσες!

Σαββατοκύριακο σημαίνει ένα τουλάχιστον παιδικό πάρτι κάποιου συμμαθητή απ’ το σχολείο ή τον παιδικό σταθμό. Είκοσι-τριάντα παιδάκια σε μία τάξη μας κάνουν είκοσι-τριάντα γενέθλια. Επομένως, μία από τις δύο ημέρες είναι αφιερωμένη στην «κοινωνική υποχρέωση» που έχει το παιδάκι σας (και στο να βρείτε δώρο για το εορτάζον παιδάκι).

Σαββατοκύριακο σημαίνει φασίνα! Πρέπει να κατέβουν τα χειμωνιάτικα, να στρωθούν τα χαλιά, να πλυθούν κάποια στιγμή τα μπαλκόνια, να σιδερωθεί οι τόνοι ρούχων, να γίνει επιτέλους μια γενική καθαριότητα στο μπάνιο. Όλες οι δουλειές που οι υπόλοιποι άνθρωποι κάνουν με την ησυχία τους τα απογεύματα των καθημερινών, είναι για τους γονείς υποχρεωτικό να γίνουν το Σαββατοκύριακο.

Σαββατοκύριακο σημαίνει φαγητό με τους γονείς και τα πεθερικά. Πολλοί άτεκνοι ενήλικες δεν «σπαταλάνε» το Σαββατοκύριακό τους σε επισκέψεις στο πατρικό τους σπίτι. Για εσάς όμως το Κυριακάτικο οικογενειακό γεύμα με τους γονείς σας ή τους γονείς του άλλου σας μισού είναι μονόδρομος. Οι καθημερινές είναι όλες ασφυκτικά πιεσμένες και οι γονείς γκρινιάζουν (με το δίκιο τους) ότι «καθόλου δεν τα ΄χουν δει τα παιδιά». Οπότε, ξεχνάτε πάραυτα τα τεμπέλικα μεσημέρια στον καναπέ και παίρνετε το μακρύ δρόμο για την καθιερωμένη επίσκεψη…

Σαββατοκύριακο σημαίνει να τρέχεις να αναπληρώσεις τον χαμένο χρόνο με το παιδί σου. Ειδικά για τους γονείς που εργάζονται, η καθημερινότητα δημιουργεί μια μόνιμη ενοχή: δεν περνούν αρκετό ποιοτικό χρόνο με τα παιδιά. Το Σαββατοκύριακο, λοιπόν, δεν μπορεί να αφιερωθεί στη φίλη που έχει «μάζωξη» για τα γενέθλιά της ή στην παράσταση που από πέρσι θέλετε να δείτε. Το Σαββατοκύριακο θα αφιερωθεί στο παιδί και σε δραστηριότητες που αφορούν το παιδί.

Σαββατοκύριακο σημαίνει να προσπαθείς να κοιμηθείς νωρίς το βράδυ, γιατί ξέρεις πώς την επόμενη μέρα θα χρειαστεί να ξυπνήσεις πάλι απ’ τ’ άγρια χαράματα και να μην τα καταφέρνεις. Να παλεύεις να πείσεις τον εαυτό σου να σηκωθεί αυτή τη στιγμή απ’ τον καναπέ και να πάει να ξεκουραστεί και να μην τα καταφέρνεις. Να μουρμουράς κατάρες πριν σε πάρει ο ύπνος επειδή πάλι δεν θα κλείσεις 6ωρο.

Σαββατοκύριακο σημαίνει ψώνια. Ψώνια στο σούπερ μάρκετ για όλη την εβδομάδα, ψώνια στη λαϊκή, δυο ρουχαλάκια απ’ την Ερμού για το πιτσιρίκι που δεν του κάνει τίποτα από τα περσινά, μια γρήγορη βόλτα στο βιβλιοπωλείο γιατί όλο κάτι ζητάει αυτή η δασκάλα. Και, καμιά φορά, η ζωή σας χαρίζει το πιο φωτεινό της χαμόγελο και καταφέρνετε να κλείσετε ένα ραντεβού στο κομμωτήριο ή στην κυρία που σας κάνει αποτρίχωση.

Σαββατοκύριακο σημαίνει «Δεν το πιστεύω ότι αύριο είναι πάλι Δευτέρα!».Εντάξει, αυτό είναι αλήθεια πανανθρώπινη –όλοι μισούν τις Δευτέρες- αλλά για τους γονείς η Κυριακή το βράδυ είναι λίγο πιο «σκληρή» απ’ ότι για τους υπόλοιπους. Γιατί έχουν μπροστά τους μια ακόμη δύσκολη και πολυάσχολη εβδομάδα. Γιατί δεν ξεκουράστηκαν αρκετά το διήμερο. Γιατί δεν θυμούνται από πότε έχουν να κοιμηθούν όσο τραβάει η ψυχή τους. Γιατί ο χρόνος που είχαν για να απολαύσουν  (σχεδόν) ανενόχλητοι τα παιδάκια τους πάλι τέλειωσε…

Διαβάστηκε εδώ:mikroimegaloi.gr

Η Julie ήταν έγκυος στο 7^ο της παιδί και την 36^η βδομάδα της εγκυμοσύνης, επισκέφθηκε το γιατρό για την καθιερωμένη της εξέταση. Στον υπέρηχο, ο γιατρός είδε ορισμένα ανησυχητικά πράγματα. Τον επόμενο μήνα, οι γιατροί ανακοίνωσαν στην οικογένεια ότι η κόρη τους πιθανώς θα γεννιόταν με Τρισωμία 13 ή 18, αλλά δεν μπορούσαν να είναι σίγουροι μέχρι να γεννηθεί το μωρό και να εξετασθεί.

Η Τρισωμία είναι η παρουσία τριών χρωμοσωμάτων αντί για ένα. Η πιο γνωστή τρισωμία είναι η Τρισωμία 21, γνωστή ως σύνδρομο Down. Η Τρισωμία 13 (σύνδρομο Patau) και η Τρισωμία 18 (σύνδρομο Edwards) είναι γενετικές διαταραχές, που περιλαμβάνουν προβλήματα υγείας που επηρεάζουν σχεδόν κάθε όργανο του σώματος. Είναι μοιραίες διαγνώσεις – περισσότερα από τα μισά μωρά που έχουν αυτές τις διαταραχές δεν επιβιώνουν την πρώτη βδομάδα της ζωής τους και οι επιζώντες, συνήθως δεν καταφέρνουν να περάσουν τα πρώτα τους γενέθλια.

Ο τοκετός της Julie κράτησε 20 ώρες και όλοι αγωνιούσαν για το αν το μωρό θα επιβιώσει. Στην αρχή δεν ανέπνεε και όταν οι γιατροί προσπάθησαν να το διασωληνώσουν, άφησε μια μικρή κραυγή και άρχισε να αναπνέει.

Η μικρή Lily τοποθετήθηκε αμέσως σε μηχάνημα υποβοηθούμενης αναπνοής στην μονάδα εντατικής θεραπείας νεογνών, όπου την παρακολουθούσαν διαρκώς. Την ίδια μέρα, τα αδέρφια της ήρθαν στο νοσοκομείο και είχαν την ευκαιρία να αγγίξουν και να καλωσορίσουν την νέα τους αδερφή. Έπειτα, η Lily μεταφέρθηκε στο δωμάτιο της μητέρας της, όπου η φωτογράφος που είχε καλέσει, απαθανάτισε τις στιγμές που πέρασαν μαζί.

Η Lily έζησε δυόμιση μέρες. Σε αυτό το διάστημα, η οικογένειά της την πλημμύρισε με αγάπη και της έκανε τα πρώτα και τα δεύτερα γενέθλια. Έφυγε ειρηνικά, χωρίς κανένα σωληνάκι πάνω της, στα χέρια της μητέρας της. Η οικογένειά της έγραψε ένα όμορφο κείμενο για εκείνη:

«Έζησε δυόμιση αγγελικές μέρες μαζί μας. Γιορτάσαμε τα πρώτα της γενέθλια με κρίνα, χειρόγραφες γενέθλιες κάρτες από τα αδέρφια της και ένα μεγάλο, λαμπερό μπαλόνι στο σχήμα του νούμερου 1. Στα δεύτερα γενέθλιά της, μαζευτήκαμε γύρω της. Την κρατήσαμε, την αγκαλιάσαμε και τη φιλήσαμε ξανά και ξανά. Της είπαμε πόσο πολύ την αγαπούσαμε και πόσο πολύ θα μας έλειπε. Και την αποχαιρετήσαμε. Για την ώρα.»

Πηγή:www.babyads.gr