Μικρές καθημερινές ιστορίες χωρισμού. 

Ο χωρισμός είναι μια πικρόγλυκη ιστορία.

Για κάποιους είναι καταπέλτης, τους βυθίζει σαν τον Τιτανικό, ωσότου τους ανασύρει το λιμενικό.

Για άλλους λειτουργεί σχεδόν λυτρωτικά, ανασαίνουν με μεγαλύτερη ευκολία, η μαύρη κουρτίνα τραβιέται στην άκρη και λούζονται στο φως, σαν τα γατιά.

Ο χωρισμός δε θέλει δύο, όπως η σχέση. Μετά την απομάκρυνση από το κοινό ταμείο είναι προσωπική υπόθεση του καθενός. Θα κλάψεις, θα διαολοστείλεις, θα πενθήσεις, θα ανασάνεις, θα προχωρήσεις.

Ένα είναι το σίγουρο, σε έναν χωρισμό διακρίνεις την ποιότητα του ανθρώπου. Βλέπεις για πρώτη φορά στοιχεία του χαρακτήρα του και της προσωπικότητάς του σε εφαρμογή. Στοιχεία που δεν έκαναν εμφάνιση το όσο διάστημα βρισκόσασταν σε σχέση, γιατί πολύ απλά ήσασταν σε σχέση.

Δεν είναι λίγες οι φορές που ακούς να λένε «δεν ξέρω πως ήμουν με αυτό τον άνθρωπο, δεν τον αναγνωρίζω» και άλλα τέτοια. Τα έχουμε πει όλοι μας. Έχει τύχει σε όλους μας να έρθουμε αντιμέτωποι με την άλλη όψη του ίδιου νομίσματος και να μην μας αρέσει. Να δεις τον κακό εαυτό ενός ανθρώπου.

Έχεις ζήσει όμως και χωρισμούς που τους χαρακτήρισε η απόλυτη αξιοπρέπεια, που αν και γνώριζες ότι ο άλλος γκρεμίστηκε, ανέλαβε το μερίδιο λήξης και αποχώρησε από το παιχνίδι χωρίς δράματα. Γνωστοποίησε τα θέλω του, αλλά σεβάστηκε τα δικά σου. Άνθρωποι ολόκληροι και πριν και στην πορεία και μετά το τέλος. Που όταν αναφέρεσαι σε αυτούς μόνο δυνατούς μπορείς να τους χαρακτηρίσεις. Δυνατούς και ώριμους.

Ναι, ο ώριμος χωρισμός θέλει ώριμους ανθρώπους, όχι ατελείς προσωπικότητες. 

Κράτησέ το αυτό. Ατελείς προσωπικότητες. Άνθρωποι που αντί να σε εξελίσσουν και να εξελίσσονται μέσα στη σχέση, φροντίζουν να σε κρατούν και να κρατιούνται σε μία διαρκής στασιμότητα. Ούτε ένα βήμα μπροστά ούτε ένα βήμα πίσω. Η λέξη που ψάχνεις είναι η ανασφάλεια και θα βάλω και εγώ τη λέξη φόβος.

Αυτοί συνήθως δν φεύγουν ποτέ, άρα ο χωρισμός δεν είναι δική τους απόφαση. Το μικρόφωνο τους δίνεται μετά, όπου θα δεις τον άλλον τους εαυτό και δεν θα είναι για καλό.

Θεωρώ πως υπάρχουν πάντα δείγματα για την ποιότητα του συντρόφου σου. Μπορεί να μη τους δίνεις σημασία αλλά στο τέλος ανατρέχεις στην πρώτη αίσθηση. Και επιβεβαιώνεται ευτυχώς ή δυστυχώς.

Το μενού έχει τα πάντα όλα. Από ήρεμες εκδηλώσεις αγάπης -διότι αν δε φτάσει στις 40 κλήσεις και 50 μηνύματα δεν είναι υπερβολή- μέχρι και ατάκες «Γιάννη θα φαρμακωθώ».

Στην χειρότερη -κάτι που απεύχθομαι να ζήσεις- ανακαλύπτεις τον χειρότερο του εαυτό.Με λίγα λόγια το άτομο έχει σοβαρά ψυχολογικά και δεν ευθύνεσαι, πίστεψέ με, για αυτά. Αυτοί οι άνθρωποι θα φροντίσουν να δυστυχήσεις, με την ίδια θέρμη που επέδειξαν για να ευτυχήσεις. Θα προβούν σε ενέργειες βγαλμένες από ιστορίες τρόμου, και εσύ θα εύχεσαι να μην είχε ποτέ προχωρήσει μαζί τους.

Μία φορά αρκεί. Καμία όμως να μη σου συμβεί. 

Ο χωρισμός είναι όπως σου είπα μία γλυκόπικρη κατάσταση. Ένας μικρός θάνατος όπως σοφά έχουν πει άλλοι πριν από εμένα. Δε γνωρίζεις τι θα συναντήσεις, ποιο ξεχασμένο κομμάτι του εαυτού σου θα έρθει στην επιφάνεια.

Ξέρω ανθρώπους που δεν αντέχουν την απόρριψη και πανικοβλημένοι ξεστομίζουν ασυναρτησίες για να πληγώσουν τον άλλον.

Ξέρω ανθρώπους που ο χωρισμός τους γυμνώνει από το ρούχο του σκληρού και απόλυτου αρσενικού και τους κάνει βούτυρο.

Ξέρω και χωρισμούς που τιμήσανε την σχέση. 

Ανθρώπους που αποχώρησαν με τέτοια αξιοπρέπεια υπό συνθήκες που ίσως ούτε εσύ και εγώ θα μπορούσαμε να κρατήσουμε την ψυχραιμία μας.

Γιατί ο άνθρωπος στον χωρισμό φαίνεται. Μετά το τέλος – όταν αυτό έρχεται για τους όποιους λόγους- αποδεικνύεται αν υπάρχει αγάπη και σεβασμός. Δε μιλάω για την αγάπη που δόθηκε αλλά αυτήν που κουβαλάς μέσα σου για τον άλλον, και πρώτα από όλα για τον ίδιο σου τον εαυτό. Τον σεβασμό σε όσα έχεις κοινωνήσει και όσα έχεις συμμετέχει.

Της Μαρίας Κωφίδου.

Πηγή:www.anapnoes.gr

Αρθρογράφος: ΓΕΡΜΑΝΟΥ ΑΝΤΩΝΙΑ

Οι εκδηλώσεις αδερφικής ζήλιας αποτελούν αναπόσπαστο κομμάτι μιας υγιούς και φυσιολογικής οικογενειακής ζωής. Τα αδέρφια αγαπούν, την ίδια ώρα που μισούν, που θαυμάζουν και ζηλεύουν. Όλα τα συναισθήματα συνυπάρχουν, χωρίς η ύπαρξη του ενός να αποκλείει την ύπαρξη του άλλου.

Το να έχει ένα παιδί αδέρφια το βοηθάει σημαντικά, διότι έχει μια πρώτη σημαντική εμπειρία άλλων παιδιών και μέσα από όλη αυτή την εμπειρία και τις σχέσεις που δημιουργούνται μεταξύ τους, το κάθε παιδί μαθαίνει:

• να μοιράζεται
• να βοηθάει
• να συνεργάζεται
• να βρίσκει τη θέση και το ρόλο του μέσα στην ομάδα
• να αποδέχεται τη διαφορετικότητα
• να βιώνει θετικά συναισθήματα για τον άλλον
• να συνυπάρχει και να συμβιώνει με τα άλλα παιδιά

Όλη αυτή η εμπειρία και οι ανταλλαγές μεταξύ αδερφών το βοηθάνε, αλλά και θα το βοηθήσουν στη λειτουργία του και την προσαρμογή του σε άλλες ομάδες, εξωοικογενειακές (σχολικές, της γειτονιάς), κοινωνικές και εργασιακές αργότερα. Από την άλλη πλευρά η ύπαρξη των αδερφών επιδρά και αρνητικά, καθότι οι μεταξύ τους σχέσεις χαρακτηρίζονται από αντιπαλότητα και ανταγωνιστικότητα.

Η στάση των γονιών
Συνήθως οι γονείς διαπράττουν δύο σφάλματα, ως προς την αντιμετώπιση των εντάσεων μεταξύ των παιδιών τους.

Εξιδανίκευση των οικογενειακών σχέσεων: Πρέπει να είμαστε όλοι αγαπημένοι, να μη μαλώνουμε και κατά συνέπεια τ’ αδέλφια οφείλουν να ζουν αρμονικά. Η πραγματικότητα όμως μας διαψεύδει. Οι οικογενειακές σχέσεις είναι οι πιο καθοριστικές σχέσεις στη ζωή μας, άρα σε αυτές θα προβάλουμε και το καλό και το κακό κομμάτι του εαυτού μας. Όσο δεν επιτρέπουμε να εκφραστεί η αρνητική πλευρά μας τόσο αυτή θα επανέρχεται με πλάγιους και ύπουλους τρόπους.

Η συμπεριφορά απέναντι στα παιδιά πρέπει να είναι απόλυτα ισότιμη: Κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει την αγάπη που τρέφουν οι γονείς για όλα τα παιδιά τους, όμως το κάθε παιδί δεν είναι το ίδιο και ο κάθε γονιός σύμφωνα με τα βιώματα και τις εμπειρίες του, μπορεί να νιώθει πιο κοντά σε ένα συγκεκριμένο παιδί ή αντίθετα να δυσκολεύεται να επικοινωνήσει με ένα άλλο. Μόνο και μόνο η διαφορά ηλικίας δημιουργεί «αδικίες» ως προς την φροντίδα και την ενασχόληση με το παιδί. Το ζητούμενο δεν είναι να είμαστε όλοι ίσοι αλλά να μπορέσει ο καθένας να βρει τη θέση που του αρμόζει σύμφωνα με την ιδιοσυγκρασία, το φύλο και την ηλικία του.

Η σειρά γέννησης έχει σημασία;
To πρωτότοκο παιδί μαθαίνει να αναζητά τον έπαινο, να διεκδικεί, να επιδιώκει την επιτυχία και συχνά την τελειότητα. Εμφανίζει τάσεις υπευθυνότητας απέναντι στα μικρότερα αδέρφια και συχνά γίνεται υπερπροστατευτικό. Εισπράττει τις μεγεθυμένες αντιδράσεις των γονέων και ο χαρακτηρισμός που του δίνεται ως ‘’ο/η μεγάλος/η’’ αποτελεί ένα επιπλέον φορτίο στους ώμους του.

Το δευτερότοκο παιδί εάν δεν έχει γεννηθεί με μεγάλη διαφορά από το πρωτότοκο, βρίσκεται σε μια σχέση ανταγωνισμού μαζί του και θεωρεί πως πρέπει να το ξεπεράσει. Όταν το μικρότερο παιδί γίνεται το μεσαίο παιδί, μετατρέπεται σε παιδί ‘’σάντουιτς’’ και αυτό μπορεί να του δημιουργήσει ανασφάλεια όσον αφορά την ικανοποίηση των αναγκών του.

Το μικρότερο παιδί χαρακτηρίζεται ως ‘’χαϊδεμένο’’ και παραμένει πάντα για τους άλλους ως ‘’ο/η μικρός/ή’’. Νιώθουν ότι δεν τα παίρνουν στα σοβαρά και ότι κανένας δεν ενδιαφέρεται πραγματικά για αυτό που σκέφτονται. Δυσκολεύονται να πάρουν αποφάσεις και σπάνια τους δίνονται ευθύνες, καθώς για αυτά υπάρχει το μεγαλύτερο παιδί.

Το μοναχοπαίδι δεν είναι αναγκαστικά κακομαθημένο, αναπτύσσει όμως την αίσθηση ότι είναι ιδιαίτερο. Έχει το χαρακτηριστικό της υπευθυνότητας του πρωτότοκου και βγάζει ένα ισχυρό αίσθημα ανεξαρτησίας Αισθάνεται υπεύθυνο για όσα συμβαίνουν στον πατέρα ή τη μητέρα του και τυχαίνει να συμπεριφέρεται καλά με άτομα μεγαλύτερης ηλικίας.

Τρόποι Αντιμετώπισης συγκρούσεων:

• Αντιμετωπίστε το κάθε παιδί ως μοναδικό άτομο
• Αποφύγετε συγκρίσεις
• Ξοδέψτε χρόνο με το κάθε παιδί ξεχωριστά
• Θέστε ξεκάθαρα όρια σε σχέση με το σεβασμό που χρειάζεται να δείχνει ο ένας αδελφός προς τον άλλον και αναπτύξτε μια ατμόσφαιρα συνεργασίας
• Μην επεμβαίνετε στους καυγάδες παίρνοντας το ρόλο του διαιτητή και αποφύγετε να πάρετε θέση. Αυτό ενισχύει τον ανταγωνισμό ανάμεσά τους. Όταν το επιτρέπουν οι συνθήκες αφήστε τα παιδιά να τα βγάλουν πέρα μόνα τους, χωρίς να ανταγωνίζονται για τη προσοχή των γονιών και για το ποιος θα κερδίσει την εύνοια τους
• Σε μια άσχετη στιγμή συζητήστε για το πως θα μπορούσαν να χειριστούν τη κατάσταση διαφορετικά. Να σκεφτούν εναλλακτικές προτάσεις
• Μην εξιδανικεύετε τις οικογενειακές σχέσεις ‘’πρέπει να είστε αγαπημένοι’’. Είναι φυσικό σε τέτοιου είδους στενές σχέσεις ένα παιδί να εκδηλώνει και τον ¨καλό¨ αλλά και τον ¨κακό¨ εαυτό του. Διαχωρίστε όμως το συναίσθημα που νιώθει από τη συμπεριφορά

Συγγραφή άρθρου:

Γερμανού Αντωνία
Ψυχολόγος, ΜSc

Πηγή:www.e-psychology.gr

Γιατί συμβαίνει ; Μπορεί για σας να είναι άσχημο το πως συμπεριφέρεται ορισμένες φορές το παιδί σας, η επιθετική του συμπεριφορά όμως είναι ένα κανονικό μέρος της ανάπτυξης του. Ακόμα οι αναδυόμενες γλωσσικές του δεξιότητες και η σφοδρή του επιθυμία να γίνει ανεξάρτητο είναι χαρακτηριστικά της εξέλιξής του. Ως ένα βαθμό το χτύπημα και το δάγκωμα είναι απόλυτα φυσιολογικά για ένα μικρό παιδί αυτό δεν σημαίνει όμως ότι θα πρέπει να το αγνοούμε, φυσικά. Αφήστε το παιδί σας να γνωρίζει ότι η επιθετική του συμπεριφορά είναι απαράδεκτη και δείξτε του άλλους τρόπους για να εκφράσει τα συναισθήματά του. Τι να κάνετε; Αν το παιδί σας είναι επιθετικό προς τα άλλα παιδιά την ώρα του παιχνιδιού καθίστε μαζί του και παρακολουθήστε μαζί το παιχνίδι των άλλων παιδιών, εξηγώντας του ότι μπορεί να πάει πίσω στο παιχνίδι όταν αισθανθεί έτοιμο να ενταχθεί στην διασκέδαση χωρίς να βλάπτει τα άλλα παιδιά.

Αποφύγετε να του φωνάξετε και να το τιμωρήσετε πριν του εξηγήσετε τι κάνει λάθος. Τα μικρά παιδιά δεν έχουν την γνωστική ωριμότητα να είναι σε θέση να μπουν στη θέση του άλλου παιδιού ή να αλλάξουν τη συμπεριφορά τους με βάση λεκτική διατύπωση συλλογισμών. Αλλά μπορούν να κατανοήσουν τις συνέπειες. Κρατήστε την ψυχραιμία σας. Φωνάζοντας, χτυπώντας ή λέγοντας στο παιδί σας ότι είναι κακό, δεν θα περιορίσει τη συμπεριφορά του αντιθέτως θα το κάνει μακροπρόθεσμα πιο επιθετικό. Στην πραγματικότητα, κρατώντας τον έλεγχο της ψυχραιμία σας μπορεί να είναι το πρώτο βήμα για να μάθει πως να ελέγχει και το ίδιο τη συμπεριφορά του. Σαφή όρια. Προσπαθήστε να ανταποκρίνεστε άμεσα κάθε φορά που το μικρό παιδί σας είναι επιθετικό. Μην περιμένετε μέχρι να χτυπήσει τον αδελφό του για τρίτη φορά για να πείτε, «Αυτό είναι αρκετό!» Πρέπει να ξέρει αμέσως όταν έχει κάνει κάτι λάθος. Έτσι το παιδί θα μπορέσει να συνδέσει τη συμπεριφορά του, με την συνέπεια και να καταλάβει ότι αν χτυπάει ή δαγκώνει κάποιον, θα πρέπει να υποστεί και τις συνέπειες.

Πειθαρχία με συνέπεια. Θα πρέπει ο τρόπος που αντιδράτε κάθε φορά που το παιδί σας κάνει κάτι λάθος να είναι ανάλογος του σφάλματός του. Ακόμα και όταν βρίσκεστε μπροστά σε κόσμο, ώστε να καταλάβει πως δεν υπάρχει τρόπος να αποφύγει τις συνέπειες των πράξεών του. Διδάξτε εναλλακτικές λύσεις. Περιμένετε έως ότου το παιδί σας έχει ηρεμήσει από την τιμωρία και στη συνέχεια, ήρεμα και απαλά κάνετε μαζί του μια αναθεώρηση του τι συνέβη. Ρωτήστε το αν μπορεί να εξηγήσει τι προκάλεσε το ξέσπασμα του. Δώστε έμφαση στο ότι είναι απόλυτα φυσικό να αισθανόμαστε θυμό, αλλά δεν είναι σωστό να το δείχνουμε με χτυπήματα και κλοτσιές.. Ενθαρρύνετε το να βρει έναν πιο αποτελεσματικό τρόπο για την αντιμετώπιση αυτού του συναισθήματος. Βεβαιωθείτε ότι το παιδί σας κατανοεί και αποδέχεται ότι πρέπει να ζητήσει συγνώμη αφού επιτεθεί σε κάποιον. Δεν έχει σημασία αν η συγνώμη είναι ειλικρινής.

Επιβράβευση της ορθής συμπεριφοράς. Αντί να δίνετε προσοχή στο παιδί σας μόνο όταν αυτό έχει λάθος συμπεριφορά, προσπαθήστε να του δίνετε σημασία όταν η συμπεριφορά του είναι σωστή και επιβραβεύστε το για την πράξη του.  Περιορίστε τον χρόνο που το παιδί παρακολουθεί τηλεόραση. Τα κινούμενα σχέδια και άλλα θεάματα σχεδιασμένα για μικρά παιδιά πολλές φορές περιλαμβάνουν φωνές, απειλές, ακόμα και χτυπήματα. Προσπαθήστε να ελέγχετε πρώτα τα προγράμματα που παρακολουθεί, ιδίως αν φαίνεται επιρρεπές στο να αναπτύξει επιθετική συμπεριφορά. Το καλύτερο που μπορείτε να κάνετε είναι να παρακολουθείτε μαζί του τα προγράμματα που του αρέσουν και να συζητάτε μαζί του λέγοντας την άποψή σας για ότι διαδραματίζεται. Αφήνετέ το παιδί να βγαίνει έξω. Μπορεί να διαπιστώσετε ότι εάν το παιδί σας έχει την ευκαιρία να εκτονώσει την ενέργεια του, καλύτερα να το κάνει εκτός σπιτιού. Εάν το παιδί σας είναι υψηλό πνεύμα, δώστε του τον χρόνο να τρέξει και να παίξει σε εξωτερικούς χώρους, ώστε να νιώσει πιο ελεύθερο και αργότερα ήρεμο.

Μην φοβάστε να ζητήσετε βοήθεια. Μερικές φορές η επιθετικότητα ενός παιδιού απαιτεί μεγαλύτερη παρέμβαση από αυτήν που μπορεί να προσφέρει ο γονέας. Εάν το παιδί σας φαίνεται να συμπεριφέρετε επιθετικά πιο συχνά από ό, τι στο παρελθόν, αν συχνά φοβίζει ή αναστατώνει τα άλλα παιδιά, ή αν οι προσπάθειές σας για τον περιορισμό της λανθάνουσας συμπεριφοράς του, έχει μικρή επίδραση, μιλήστε με το γιατρό του παιδιού σας, ο οποίος μπορεί με τη σειρά του να σας συστήσει ένα σύμβουλο ή έναν παιδοψυχολόγο. Μαζί μπορείτε να προσδιορίσετε την πηγή της επιθετικής συμπεριφοράς και να βοηθήσετε το παιδί σας μέσα από αυτό. Να θυμάστε, το παιδί σας είναι ακόμη πολύ νέο. Αν προσπαθήσετε να βοηθήσετε το παιδί σας υπομονετικά και δημιουργικά, τότε το πιο πιθανό είναι ότι η συμπεριφορά που είχε παρουσιάσει θα αποτελέσει κάποια στιγμή παρελθόν.

Πηγή : Paidorama.com [ http://www.paidorama.com/i-epithetikotita-to-xtipima-kai-to-dagkwma-twn-paidiwn.html ]

Από: Ζαχαρία Πηνελόπη

Όταν μια γυναίκα μένει έγκυος, αρχίζει σιγά-σιγά να βλέπει το σώμα της να αλλάζει εξωτερικά: η κοιλιά μεγαλώνει, το στήθος πρήζεται και παίρνει μερικά παραπάνω κιλά. Τι γίνεται, όμως, εσωτερικά; Τι συμβαίνει στα όργανα του γυναικείου σώματος κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, ώστε να δημιουργηθεί ο απαραίτητος χώρος για να αναπτυχθεί το έμβρυο;

Την απάντηση στο παραπάνω ερώτημα έρχεται να δώσει το «Μουσείο Επιστήμης και Βιομηχανίας» του Σικάγο, με το διαδραστικό εργαλείο «Make Room For Baby», που παρουσιάζει πώς αναδιοργανώνεται εσωτερικά το σώμα μιας εγκύου, προκειμένου να «χωρέσει» το αναπτυσσόμενο έμβρυο.

Όπως θα δείτε στο χαρακτηριστικό βίντεο, περίπου στις 24 εβδομάδες της κύησης παρατηρούνται πλέον σημαντικές μεταβολές. Το συκώτι έχει μετακινηθεί προς τα επάνω και το στομάχι πιέζεται αισθητά, ενώ η καρδιά της μητέρας λειτουργεί πιο εντατικά. Κατά το τελευταίο τρίμηνο της κύησης, οι πνεύμονες συμπιέζονται και μετακινούνται προς τα επάνω, ενώ και το έντερο αλλάζει θέση και πιέζεται η ουροδόχος κύστη. Τέλος, παρουσιάζεται η «διαφυγή» του μωρού κατά τον τοκετό, αλλά και η επιστροφή των οργάνων στην αρχική τους θέση.

Κάντε «κλικ» στην παρακάτω εικόνα και εξερευνήστε το διαδραστικό εργαλείο στην επίσημη ιστοσελίδα του Μουσείου, για να δείτε τι συμβαίνει στο γυναικείο οργανισμό σε κάθε στάδιο της εγκυμοσύνης.

http://www.msichicago.org/whats-here/exhibits/you/the-exhibit/your-beginning/make-room-for-baby/interactive/

Πηγή:www.imommy.gr

Από: Ελένη Χαδιαράκου

Νέα έρευνα που δημοσιεύθηκε πρόσφατα στο επιστημονικό περιοδικό Journal of Microscopy and Ultrastructure, μας επισημαίνει πόσο επικίνδυνες είναι οι συσκευές που εκπέμπουν ηλεκτρομαγνητικά πεδία ραδιοσυχνοτήτων για τα παιδιά μας!

Πηγή:www.imommy.gr/