Θυμάμαι τον εαυτό μου πάντα να θέλει κόρη και ήμουν βέβαιη ότι μόλις το αποφάσιζα, θα αποκτούσα κοριτσάκι. Όταν όμως πριν 8 χρόνια ο γυναικολόγος, κατά τη διάρκεια του υπερηχογραφήματος, μου ανακοίνωσε με πλατύ χαμόγελο «ναι, είναι αγοράκι, χωρίς αμφιβολία!» ένιωσα ότι μούδιασα.
Εγώ αγοράκι; Μου φάνηκε αδιανότητο. «Σίγουρα γιατρέ;» ρώτησα, «γιατί εγώ κοριτσάκι έχω παραγγείλει».
Το αμήχανο χιούμορ μου έπεσε στο κενό και έφυγα από εκεί με τον τρισδιάστατο υπέρηχο στο χέρι, που μου αποδείκνυε περίτρανα το φύλο του παιδιού και με το κεφάλι μου γεμάτο ερωτηματικά.
Πώς θα μεγάλωνα εγώ αγόρι; Τι ήξερα για τα αγόρια; Δηλαδή θα έπαιζα με μπουλντόζες και αυτοκινητάκια, θα έφτιαχνα κάστρα και ό,τι άλλο τέλος πάντως κάνουν τα αγοράκια; Πάει και η εικόνα που είχα για τα ξανθά μπουκλάκια και τα χαριτωμένα κοτσιδάκια, τα νάζια και τα καμώματα.
Τώρα έπρεπε να προετοιμάζομαι για «άσε μας, ρε μάνα» και αγριοφωνάρες. Πανικός! Οχτώ χρόνια μετά από εκείνη την ημέρα, ξέρω πια πόσο μαγικό είναι να μεγαλώνεις αγόρι. Πώς μεγαλώνουμε όμως τα αγόρια; Τι σημαίνει «μεγαλώνω αγόρια»;
Αποκτώντας γιο, μια γυναίκα καταλαβαίνει καλύτερα την ανδρική φύση. Για να το πω πιο απλά, συνειδητοποιεί ότι ορισμένα πράγματα, για τα οποία προβληματιζόταν, ταλαιπωρούταν κι έκλαιγε μια ζωή, είναι τελικά DNA και δε μπορεί κανείς να κάνει κάτι για αυτό. Τι εννοώ; Τα αγόρια δεν κρατούν θυμούς. Μπορεί να κάνουν τους πιο μεγάλους καβγάδες και μετά από μισή ώρα θα σε ρωτήσουν πώς τα πέρασες σήμερα. Έχουν έντονες εκρήξεις αλλά δε διαρκούν πολύ. Αυτό που οι γυναίκες αντιλαμβανόμαστε ως αναισθησία, είναι απλώς φύση.
Επίσης, τα αγόρια δε θυμούνται τους λόγους που καβγάδισαν, ούτε κρατούν κακίες από «τότε που έκανες αυτό και εκείνο και τότε που δεν έκανες το άλλο…». Όχι. Ξεχνούν τους καυγάδες στο φτερό. Η σκέψη τους είναι απλή. Επιπλέον, τα αγόρια από μικρά λατρεύουν τα αηδιαστικά πράγματα. Οι λάσπες τα ελκύουν σαν μαγνήτης, τρελαίνονται να κυλιούνται στα χόρτα, δεν υπάρχει μεγαλύτερη χαρά από το να πατάνε κάμπιες, συζητούν με τις ώρες μεταξύ τους για μύξες, σάλια και άλλες σωματικές απεκκρίσεις (δε χρειάζεται να αναφέρω, κατανοείτε), ενώ καμαρώνουν για το πόσο δυνατά ρεύονται και στήνουν ολόκληρους διαγωνισμούς.
Αυτό δεν αλλάζει πολύ στην ενήλικη ζωή τους κι έτσι εμείς γαϊδούρια τους ανεβάζουμε, βόδια τους κατεβάζουμε. Τα βάζεις με το ζόρι να κάνουν μπάνιο, λες κι έχουν τσακωθεί με το νερό από την εποχή της βάφτισης, και τα κυνηγάς για να αλλάξουν ρούχα και κάλτσες. Είναι μονίμως σε υπερένταση, πλακώνονται στο ξύλο με τους φίλους τους για πλάκα, αλλά φιλιώνουν μετά από ένα λεπτό θυμού, λέγοντας «πάμε φίλε να παίξουμε μπάλα;» σα να μη τρέχει τίποτα. Όταν αναλάβουν κάτι στην κουζίνα, ας πούμε να πιούνε νερό, ανακατεύουν το σύμπαν.
Τραβούν τα κοτσιδάκια των συμμαθητριών τους για να τους δείξουν το ενδιαφέρον τους και χαρίζουν ψόφια έντομα στο κοριτσάκι που «αγαπάνε», με περίσσιο καμάρι. Η λίστα είναι ατέλειωτη, αλλά νομίζω όλοι καταλάβαμε τις αντιστοιχίες. Εκτός από τα παραπάνω, τα αγόρια γεννιούνται με εκπληκτικές ευαισθησίες, οι οποίες όμως κοινωνικά δεν είναι αποδεκτές για τους άνδρες, με αποτέλεσμα να καταπιέζονται από πολύ τρυφερές ηλικίες. Έχουμε, λοιπόν, την πλειοψηφία των γονιών να λέει στο αγοράκι «μην κλαις, οι άνδρες δεν κλαίνε.» Γιατί, ρε συ, οι άνδρες δεν κλαίνε; Δεν έχουν αυτοί δακρυικούς πόρους στα μάτια τους; Και τι τα κάνουν, δηλαδή, οι άνδρες τα δάκρυα;
Δημιουργούνται έτσι γενιές ανδρών που καταπιέζουν την ευαισθησία και τα δάκρυά τους, μετατρέποντάς τα σε σκληρότητα. Προσωπικά, θεωρώ άκρως συγκινητική την εικόνα ενός άνδρα που κλαίει και φυσικά δεν τον θεωρώ λιγότερο άνδρα από τους άλλους. Το αντίθετο μάλιστα. Μεγαλώνοντας αγόρι, χρειάζεται να ενθαρρύνουμε την τρυφερή πλευρά του. Δεν είναι κακό να κοιμάται με το αρκουδάκι του, είναι εντάξει αν κλαίει ή αν ντρέπεται. Τα αγόρια είναι πολύ ευάλωτα στις ενοχές, γι’ αυτό ας μην τους τις ενισχύουμε.
Μεγαλώνοντας αγόρι, χρειάζεται να το μάθουμε να αναγνωρίζει τα συναισθήματά του κι όχι να ντρέπεται για αυτά. Είναι πολύτιμο κεφάλαιο στη ζωή του να μπορεί να διαχωρίζει το θυμό, την αγάπη, τη στεναχώρια, τον ενθουσιασμό και να μπορεί να εμβαθύνει σε αυτά. Έτσι, ως ενήλικας θα έχει τη δυνατότητα να τα διαχειριστεί σωστά αλλά και να τα δείχνει χωρίς να φοβάται ότι θα τον κοροϊδέψουν ή ότι θα τον απορρίψουν. Μεγαλώνοντας αγόρι, χρειάζεται να του μάθουμε να είναι ανεξάρτητο και αυτάρκες. Του μαθαίνουμε από νωρίς να πλένει τα πιάτα, να φροντίζει τον εαυτό του, τα ρούχα του, να σιδερώνει, να σκουπίζει το σπίτι. Με αυτόν τον τρόπο, του μαθαίνουμε ότι η γυναίκα δεν είναι δούλα που οφείλει να τον υπηρετεί.
Επίσης, τον βοηθάμε να μάθει ότι οι σχέσεις πρέπει να είναι ισότιμες καθώς και πώς να είναι συντροφικός. Μεγαλώνοντας αγόρι, χρειάζεται να του μάθουμε ότι οι γυναίκες δεν αρκεί να είναι όμορφες, αλλά χρειάζεται κυρίως να έχουν μυαλό και προσωπικότητα. Αν, πάλι, γίνετε εσείς τέτοιο πρότυπο για εκείνο, ακόμη καλύτερα. Μεγαλώνοντας αγόρι, χρειάζεται να του μάθουμε τρόπους. Δε χρειάζεται να αναλύσω το γιατί. Τίποτα δεν είναι πιο γοητευτικό από έναν άνδρα με τρόπους.
Μεγαλώνοντας αγόρι, χρειάζεται να του ενισχύσετε την αυτοεκτίμηση και την εμπιστοσύνη στον εαυτό του. Βοηθήστε το να πιστέψει στον εαυτό του. Στη ζωή του θα βρεθεί σε διλήμματα, θα αποτύχει, θα χάσει μάχες. Είπαμε, τα αγόρια είναι πιο ευαίσθητα. Δείξτε του ότι δεν πειράζει να χάνει, ότι η αξία του δεν εξαρτάται από την επιτυχία και ότι μπορεί να τα διορθώσει όλα. Μ΄ αυτό τον τρόπο δημιουργείτε δυνατές προσωπικότητες. Μεγαλώνοντας αγόρι, αγκαλιάστε το και φιλήστε το σε κάθε ευκαιρία. Ζουλήξτε το και χαϊδέψτε του τα μαλλιά. Πείτε του συχνά «μπράβο γιε μου!». Μην είστε σκληρές μαζί τους, τα αγόρια δε χρειάζονται αυστηρότητα, μόνο όρια. Τέλος, να έχετε πάντοτε μαζί σας μια δεύτερη αλλαξιά. Και τραυμαπλάστ με τον Μίκι Μάους.
Πηγή: http://www.pillowfights.gr
Διαβάστηκε στο: www.infokids.gr
SuperMomRocks 