Η Μαρία, μία γυναίκα που επιθυμούσε διακαώς να γίνει μητέρα, μετά από τρεις εξωσωματικές και την δική της «μάχη» με την κατάθλιψη, αλλά και τον καρκίνο, μίλησε στην εκπομπή της Ζήνας Κουτσελίνη, «Αλήθειες με τη Ζήνα».
Η γυναίκα βρέθηκε στο πλατό, ενώ μίλησε και σε βίντεο της εκπομπής, εμφανώς συγκινημένη, για όσα της συνέβησαν όλα αυτά τα χρόνια.
Δείτε το απόσπασμα…
Πηγή:www.entertv.gr
Οι γιατροί ξεπέρασαν τον εαυτό τους και κατάφεραν να σώσουν τη ζωή του μόλις 16 μηνών αγοριού χρησιμοποιώντας σύρμα και οστά από τα πλευρά του.Ένα τροχαίο ατύχημα
Οι γιατροί ξεπέρασαν τον εαυτό τους και κατάφεραν να σώσουν τη ζωή του μόλις 16 μηνών αγοριού χρησιμοποιώντας σύρμα και οστά από τα πλευρά του.
Ένα τροχαίο ατύχημα ήταν η αιτία που το κεφάλι του μικρού Τζάκσον Τέιλορ αποκόπηκε εσωτερικά από το υπόλοιπο σώμα του. Το αυτοκίνητο στο οποίο επέβαιναν ο Τζάκσον, η μητέρα του και η 9χρονη αδερφή του ταξίδευε με ταχύτητα περίπου 110 χλμ την ώρα όταν συγκρούστηκαν μετωπικά με άλλο όχημα. Το ατύχημα συνέβη στις 15 Σεπτεμβρίου και το αγόρι μεταφέρθηκε εσπευσμένα σε νοσοκομείο του Μπρίσμπεϊν (Αυστραλία).
Η σύγκρουση ήταν τόσο σφοδρή που το κεφάλι του αγοριού αποσυνδέθηκε εσωτερικά από τον αυχένα του σε πλήρη εσωτερικό αποκεφαλισμό, περιγράφει ο χειρουργός Δρ Τ. Άσκιν.
Έπειτα από επέμβαση διάρκειας 6 ωρών, οι γιατροί κατάφεραν να συνδέσουν και πάλι το κεφάλι του Τζάκσον και μάλιστα η εξαιρετικά καλή ανάρρωσή του θεωρείται ένα μικρό θαύμα.
Ο Δρ Άσκιν και η ομάδα του επανένωσαν τους σπονδύλους με τη βοήθεια ειδικού σύρματος και στη συνέχεια πήραν τμήμα από τα πλευρά του ώστε να σταθεροποιήσουν τους σπονδύλους.
«Τα περισσότερα παιδιά δεν θα κατάφερναν εξ αρχής να επιβιώσουν του τραυματισμού», δηλώνει ο Δρ Άσκιν, «αλλά ακόμη κι αν τα κατάφερναν, πιθανότατα δεν θα μπορούσαν να κινηθούν ή να αναπνέουν χωρίς εξωτερική βοήθεια».
Ο Τζάκσον θα πρέπει να φορά ειδικό μηχανισμό υποστήριξης για μερικές εβδομάδες ώστε το σώμα του να παραμένει σταθερό. Οι γιατροί εκτιμούν ότι θα αναρρώσει πλήρως και ότι θα έχει μια απολύτως φυσιολογική ζωή.
Πηγή:koutsompolio.gr
Οι γείτονες κάνουν λόγο για διανοητικά ασταθές άτομο
Ένας άνδρας στο κρατίδιο Uttar Pradesh, στην Ινδία, έδειρε μέχρι θανάτου την τετράχρονη κόρη του, επειδή κατά την διάρκεια του φαγητού, της έπεσε η μαντίλα
Ο Jafar Hussain, από την πόλη Bareilly, στο κρατίδιο Uttar Pradesh, στην Ινδία, συνελήφθη για τον θάνατο της τετράχρονης κόρης του, την οποία έδειρε μέχρι θανάτου, επειδή κατά την διάρκεια του μεσημεριανού φαγητού, έπεσε η μαντίλα από το κεφάλι της.
Ο άνδρας είναι φανατικά θρησκευόμενος ισλαμιστής και έχει εμμονή με την παραδοσιακή μαντίλα dupatta, κατέθεσαν στην αστυνομία οι γείτονες, ενώ δεν παρέλειψαν να τονίσουν ότι πρόκειται για άτομο διανοητικά ασταθές.
Σύμφωνα με τον Brijesh Srivastava, εκπρόσωπο της τοπικής αστυνομίας, ο άνδρας έχει συλληφθεί και ανακρίνεται για το τραγικό περιστατικό και η σορός του άτυχου κοριτσιού έχει σταλεί για νεκροψία.
Η εφημερίδα Hindustan Times αναφέρει, ότι, ενώ η οικογένεια έτρωγε το μεσημεριανό γεύμα, η μαντίλα έπεσε από το κεφάλι της τετράχρονης, χωρίς εκείνη να το αντιληφθεί. Ο πατέρας της άρχισε να την χτυπά με μανία και επανειλημμένα την πετούσε στο δάπεδο. Η σύζυγός του προσπάθησε να τον εμποδίσει, αλλά εκείνος χτύπησε και την ίδια και στην συνέχεια της πρότεινε να θάψουν το παιδί τους στο εσωτερικό του σπιτιού, κάτι που η μητέρα του άτυχου παιδιού αρνήθηκε.
Πηγή:www.protothema.gr
Η Amy Owen χώρισε από τον James Davis Jr, που ήταν ο σύζυγό της και αγαπημένος της από το σχολείο. Ο πατέρας μπορούσε να βλέπει το παιδί τους, ένα μωρό 8 μηνών, κάθε σαββατοκύριακο.
Στις 12 Αυγούστου, 2012, η μικρή Cheyenne δεν έλεγε να σταματήσει το κλάμα και σύμφωνα με τον James, απλά την ‘ταρακούνησε’ λίγο. Προηγουμένως είχε προσπαθήσει να το αποκρύψει, αλλά παραδέχτηκε πως την ταρακούνησε δυνατά.
Το κρανίο του μωρού είχε κατάγματα και ο εγκέφαλός της αιμορραγούσε. Ο πατέρας καταδικάστηκε σε 20 χρόνια φυλακή, που μειώθηκαν σε 10 χρόνια και αφέθηκε ελεύθερος μετά από 5 χρόνια υπό επιτήρηση.
Καμιά τιμωρία στον κόσμο δεν μπορεί να επανορθώσει το κακό που της έκανε. Είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως ένας γονιός μπορεί να είναι τόσο αδιάφορος για την ευημερία του μωρού του, αλλά δυστυχώς συμβαίνει.
Σύμφωνα με το νοσοκομείο Mayo Clinic, ‘το σύνδρομο ανατάραξης του μωρού, καταστρέφει τα κύτταρα του εγκεφάλου του μωρού και εμποδίζει τον εγκέφαλό του από το να πάρει αρκετό οξυγόνο. Είναι μια μορφή κακοποίησης που έχει σαν αποτέλεσμα τη μόνιμη βλάβη του εγκεφάλου ή τον θάνατο.’
Η μόνη πρόληψη για το σύνδρομο αυτό είναι να είναι ο γονιός υπεύθυνος. Το Mayo Clinic συμβουλεύει, ‘Τίποτα δεν δικαιολογεί το να ταρακουνήσει κάποιος ένα μωρό. Χρειάζονται μόνο μερικά δευτερόλεπτα για να προκληθούν ανεπανόρθωτες ζημιές. Αν έχετε συναισθηματικά προβλήματα ή στρες επειδή είστε γονείς απευθυνθείτε σε ειδικούς. Ο παιδίατρός σας μπορεί να σας παραπέμψει στον σωστό σύμβουλο.’
Προειδοποίηση: Οι φωτογραφίες παρακάτω μπορεί να αναστατώσουν κάποιους που θα τις δουν.
Μετά τον χωρισμό των γονιών της η μικρή Cheyenne περνούσε τα σαββατοκύριακα με τον πατέρα της. Όταν αυτή ήταν 8 μηνών, ο πατέρας της την κούνησε δυνατά γιατί δεν άντεχε το συνεχές κλάμα της.
‘Άφησα το χαρούμενο μωρό μου στον πατέρα της για την νύχτα. Μιάμιση ώρα αργότερα ένα τηλεφώνημα μου άλλαξε την ζωή για πάντα. Το γλυκό μωρό μου δεν ανέπνεε. Η καρδούλα του είχε σταματήσει και την μετέφεραν με ελικόπτερο στο νοσοκομείο Greenville Memorial’ είπε αργότερα η μητέρα.
‘ Δεν ξέρω πως κατάφερα να φτάσω στο σπίτι του πατέρα της ακριβώς πριν την μεταφέρουν. Δεν θα ξεχάσω ποτέ την εικόνα του άψυχου κορμιού της που το μετέφεραν στο ελικόπτερο. Θυμάμαι ότι της κρατούσα το χέρι και την γέμισα φιλιά έξω από το χειρουργείο γιατί πίστευα πως δεν θα την ξαναδώ ζωντανή ξανά.’
‘ Έκλαιγα τρέμοντας και παρακαλούσα τον Θεό να την σώσει και να πάρει εμένα στην θέση της. Ήμουν δίπλα στο κρεβάτι της και την έβλεπα, το πόδι της μαύρο από αιμάτωμα,πρησμένη, γεμάτη ορούς και επιδέσμους όταν η αστυνομία μου τηλεφώνησε και μου είπε ότι ο James ομολόγησε ότι την ταρακούνησε.’
‘ Ο άνδρας που είχα αγαπήσει, η σχολική μου αγάπη, ο άνδρας που γνώρισα και μοιράστηκα την ζωή μου για 10 ολόκληρα χρόνια, έκανε κάτι τέτοιο στην κόρη ΜΑΣ. Όλος ο κόσμος γύρω μου κατέρρευσε.’
Αφαίρεσαν τον μισό εγκέφαλο της Cheyenne. Για αρκετό καιρό τα πράγματα φαίνονταν άσχημα. Το μικρό παιδί υπέστη πολλά χειρουργεία αλλά η μαμά της την θεωρεί ένα μωρό-θαύμα.
Τρία χρόνια αργότερα, η Cheyenne είναι πολύ καλά. Αν και δυσκολεύεται σε κάποια καθημερινά πράγματα και το αριστερό της πόδι είναι αδύναμο, τα πάει καλά.
Ωστόσο, η μητέρα της προειδοποιεί τους γονείς για αυτού του είδους την παιδική κακοποίηση.
Αρκούν μόνο λίγα δευτερόλεπτα για να αλλάξουν τα πράγματα για πάντα. Λίγα λεπτά απόγνωσης και θυμού μπορούν να προκαλέσουν αυτό που δεν μπορεί κανείς να σκεφτεί. Είχα ακούσει για αυτό το σύνδρομο, και έλεγα ότι δεν θα συμβεί αυτό ποτέ σε μένα. Αλλά να που συνέβη. Συμβαίνει πολύ συχνότερα από ότι είχα φανταστεί και αυτό πρέπει να γίνει γνωστό’
‘Η Cheyenne είναι ένα δυνατό μικρό κορίτσι και κάνει να φαίνεται η όλη διαδικασία εύκολη αλλά στην πραγματικότητα, τα περισσότερα μωρά δεν έχουν καν την ευκαιρία να προσπαθήσουν να γίνουν καλά. Έτσι θυμηθείτε ότι όταν το παιδί σας ουρλιάζει και τίποτα δεν το κάνει να σταματήσει, αφήστε το κάτω και απομακρυνθείτε από κοντά του. Το τονίζω αυτό όσο μπορώ. Και ειλικρινά προσέχετε με ποιόν αφήνετε τα παιδιά σας.’
Πείτε και σε άλλους για τους κινδύνους από αυτό το σύνδρομο, για να το γνωρίζουν!
πηγή: www.tilestwra.com
Διαβάστηκε εδώ:www.mommyandthecity.gr
Πολλές φορές σκέφτομαι το αν είμαι καλή μαμά ή όχι! Ενώ είμαι αρκετά καλή στο να δίνω συμβουλές σε άλλες μανούλες-φίλες, εγώ δυστυχώς δεν μπορώ να εφαρμόσω όλα εκείνα που συμβουλεύω τους άλλους να κάνουν.
Γράφει η Μαργαρίτα Νικολάου
Υπάρχουν πολλά λάθη που κάνω καθημερινά με το παιδί μου και θα ήθελα να τα μοιραστώ μαζί σας.
Δεν ξέρω αν κακομαθαίνω το παιδί μου ή όχι. Ξέρω ό,τι τίποτε από τα παραπάνω δεν είναι μέσα στη λίστα με το τι είναι σωστό για ένα παιδί… αλλά έτσι είναι. Δεν μπορώ να αλλάξω κάτι! Ανησυχώ πολύ για τον τρόπο που μεγαλώνει αλλά η καθημερινότητά μου έχει αντίκτυπο στον τρόπο που διαχειρίζομαι τη μητρότητα. Όπως και να έχει όμως, η μικρή μου δείχνει ευτυχισμένη με τον τρόπο που μεγαλώνει.
Σίγουρα όλες οι μαμάδες κάνουμε λάθη, σίγουρα όλες οι μαμάδες μεγαλώνουμε διαφορετικά τα παιδιά μας… αλλά έτσι πρέπει. Το κάθε σπίτι είναι διαφορετικό. Η κάθε οικογένεια και οι άνθρωποι που την απαρτίζουν είναι διαφορετικοί. Αυτή όμως είναι και η μοναδικότητα του καθενός. Αυτό μας κάνει μοναδικούς.
Για αυτό λοιπόν μην κρίνετε και κατακρίνετε καμία μαμά. Όλες κάνουμε λάθη. Άλλες πολλά, άλλες λίγα. Αλλά μέσα από τα λάθη μας μαθαίνουμε και εμείς και τα παιδιά μας. Και να σας πω και κάτι τελευταίο; Αν το παιδί σας είναι ευτυχισμένο… τότε αυτόματα γίνεστε καλή μαμά ακόμη και μέσα από τα λάθη σας!
Θα ξεκινησω την ιστορια μου με αισιοδοξια καθως εχω μια αξιολατρευτη κορουλα και στηριγμα μου τον υπεροχο αντρα μου.
Πριν 26 μερες γεννησα το δευτερο παιδακι μου και μετα απο 1 ωρα και 45 λεπτα το εχασα.Δεν υπαρχουν λογια για μια μανα να χανει το παιδι της, εστω και αν δεν το γνωρισε ποτε, αλλα πως δεν το γνωρισε; 9 μηνες στην κοιλια μου ενα ζωηρο παιδακι… Θεε μου!!
Θα σας τα πω απο την αρχη μηπως και ελαφρυνει λιγο η καρδια μου, γιατι ολοι περιμενουν να ειμαι δυνατη και μου λενε οτι η ζωη ειναι μπροστα μου, μικρη ειμαι, θα κανω αλλο… Λογια παρηγοριας που ομως δεν παρηγορουν καθολου… Τουλαχιστον οχι ακομα!
Ειχα μια εγκυμοσυνη πολυ καλη με εμετους μεχρι τον 4ο αλλα κατα τα αλλα ολα καλα. Μεχρι τον 9ο σηκωνα την μικρη μου, δουλευα, ειχα τρελη ενεργεια σαν να μην ημουν εγκυος. Μεχρι που πηγα να γεννησω! Εφτασα στο νοσοκομειο με διαστολη 7 και δεν προλαβαινα ουτε να ξεντυθω. Σε μιση ωρα η διαστολη 10, εγω μαθημενη απο τους πονους της πρωτης μου γεννας (γεννησα με φυσιολογικο τοκετο χωρις επισκληριδιο και βεντουζα το πρωτο μου παιδακι), σκεφτομουν οτι ειμαι τυχερη που θα γεννησω τοσο ευκολα! Που να “ξερα!
Ο μικρος ηταν πολυ ψηλα δεμενος με τον λωρο παντου αρχισε να χανει παλμους, με ετοιμασανε για καισαρικη, αλλα επανηλθαν οι παλμοι του και συνεχισαμε κανονικα. Εκεινη την ωρα ηρθε και ο γιατρος μου και ενω ο γιατρος της εφημεριας ελεγε για καισαρικη, ο δικος μου επεμενε για φυσιολογικο τοκετο. Μετα απο 2 ωρες και ενω δεν κατεβαινε ακομη ο μικρος, μου βαλανε βεντουζα, με πατουσαν απο πανω οι μαιες και εγω να σπρωχνω… Τελικα γεννηθηκε το παιδακι μου στις 9 και 15, αλλα δεν εκλαψε. Του δωσανε οξυγονο, τρεχανε ολοι για να τον πανε στην νεογνολογικη, οπου και ακουσα το κλαμα του. Ενα δυνατο κλαμα, Θεε μου!!
Εγω εμεινα στην αιθουσα μεχρι να με ραψουν γιατι ειχα διαλυθει απο κατω πραγματικα… Μετα απο δυο ωρες μονη μου και να προσπαθω να μαθω τι κανει το παιδι μου, βαλανε τον αντρα μου μεσα και μου ειπε οτι ειναι σε μηχανικη υποστηριξη, αλλα ειναι καλα. Τωρα που το σκεφτομαι ολοι ηταν με σκυφτα κεφαλια και κανεις δεν μου ειπε «Να σου ζησει!», αλλα εκεινη την ωρα δεν καταλαβαινα… Αφου με πηγαν στο κρεβατι μου να παρακαλαω ολο το βραδυ τον αντρα μου να παει να δει τι κανει το μωρο και μου ελεγε «Αστο το πρωι!» και να σκεφτομαι οτι αφου δεν μας ειπανε κατι κακο αρα το μωρο ειναι σταθερο…
Παρακαλουσα τον Αη Γιωργη ολο το βραδυ να ειναι καλα το παιδακι μου…
Τελικα στις 7 το πρωι λεω στον αντρα μου «Σηκω πηγαινε στο παιδι και μαθε τι γινεται» Εκανε πως πηγε μια βολτα και ηρθε με ματια δακρυσμενα να μου πει οτι το παιδακι μου ειχε φυγει απο το προηγουμενο βραδυ 11 η ωρα. Δεν προλαβα ουτε να το παρω μια αγκαλια, εφυγε το παιδακι μου μονο του, το ειδα μονο στην γεννα… Ηταν ενα αγγελακι μελαχροινο με μαλλακια σαν την αδερφουλα του 4300 και 52,5 ποντους ολοκληρο παιδακι…
Δεν φωναξα, δεν ειπα γιατι, δεν εβρισα κανενα, οταν ο πονος ειναι τοσο μεγαλος δεν σου μαλακωνει τιποτα την καρδια, ουτε βρισιες, ουτε καταρες… Θελω το παιδι μου αλλα δεν μπορω να το εχω… Το μυαλο μου ειναι συνεχεια εκει στο προσωπακι του, στο κορμακι του, δεν αντεχεται ο πονος που νιωθω… Αλλα εχω ενα ακομη παιδακι που με χρειαζεται χαμογελαστη και ηρεμη και εναν αντρα που χωρις αυτον δεν θα αντεχα κανεναν πονο… Ειναι το στηριγμα μου και η ζωη μου αυτος και η κορη μου! Ισως αν ειχα κανει καισαρικη να ειχα μαζι μου το παιδακι μου αλλα ποιος ξερει, ουτε οι γιατροι ξερουν, ουτε ειχε το κουραγιο ο αντρας μου να το ψαξει… Εγω το ειχα, ηθελα να μαθω γιατι εφυγε το παιδι μου αλλα σεβαστηκα τον αντρα μου…
Για αυτο, μανουλες μου, καισαρικη ή φυσιολογικος τοκετος, το θεμα ειναι γερο μωρακι, ολα τα αλλα δεν μπορω ουτε να τα ακουω… Μπορει να σας τα ειπα ολα μαζι και μπερδεμενα αλλα ακομη δεν ξεκαθαρισαν μεσα μου…
Να ειστε καλα
μια μανουλα πληγωμενη
Πηγή:www.eimaimama.gr
Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου… Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου; Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω… Και τι σκέφτεσαι; Σκέφτομαι ότι δε με αγαπά και πολύ.
Η μητέρα του Συλβέν, οκτώ ετών, τον έφερε σε ‘μένα διότι «δεν είναι φρόνιμος»! Δεν την ακούει, κάνει βλακείες.
– Ξέρεις γιατί σε χτυπάει η μαμά;
– Επειδή έχω κάνει κάποια βλακεία.
– Και αυτό σε κάνει να μη θέλεις να κάνεις βλακείες πια;
– Δεν κάνω βλακείες επίτηδες.
– Τι μπορείς να κάνεις για να μη σε χτυπάει;
– Πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, να προσέχω περισσότερο.
– Μπορείς να το κάνεις αυτό;
– Μα όχι, αφού δεν το κάνω επίτηδες.
Είναι σαφές! Τα χαστούκια δεν έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν τον Συλβέν να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Όμως, έχουν τη δύναμη να τον κάνουν να αισθάνεται στερημένος κι ένοχος.
Όσο τα χτυπήματα δεν είναι πραγματικά βίαια- και αλίμονο, συχνά ακόμη κι όταν είναι- τα παιδιά δικαιολογούν τους γονείς τους. Βρίσκουν φυσικό να τα χτυπούν και το δικαιολογούν: εκείνα έκαναν κάτι κακό, ήταν ανυπάκουα, έκαναν κάποια ανοησία. Αυτό είναι που τα δηλητηριάζει, περισσότερο από το σωματικό πόνο, και που κάνει βλαβερό ακόμη και το παραμικρό χτύπημα, το παιδί αισθάνεται «κακό» και πιστεύει ότι ο γονέας έχει το δικαίωμα να βλάπτει το σώμα του.
Η Μονίκ Ταζρού το εκφράζει πολύ σωστά με την εξής φράση: «Το σώμα δεν αποτελεί πλέον απλώς το αντικείμενο που δέχεται τα χτυπήματα, μετατρέπεται κυρίως στο εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί και είναι το ίδιο το παιδί που υποφέρει μέσα του». Το εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί, αυτό ακριβώς.
Παρ’ όλο που τα χτυπήματα μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγή της συμπεριφοράς βραχυπρόθεσμα, συνήθως είναι άχρηστα. Όλοι οι γονείς το έχουν βιώσει αυτό, γεγονός που δεν τους εμποδίζει να συνεχίσουν να χτυπούν. Αυτό αποδεικνύει ότι το πραγματικό κίνητρο είναι ασυνείδητο. Ορισμένοι γονείς το αναγνωρίζουν, άλλοι όχι. (…)
|
«Θα λέγαμε ότι πηγαίνει γυρεύοντας για ξύλο». ΌΧΙ, τα φαινόμενα είναι σίγουρα εναντίον του, αλλά ας το αναλύσουμε. Όταν σας χτυπά κάποιος που πρέπει να σας προστατεύει, δημιουργείται μια γνωστική ασυμφωνία. «Η μαμά είναι η προστάτης μου»/ «Η μαμά μου κάνει κακό»: πρόκειται για δύο ασύμβατες φράσεις. Το παιδί πρέπει είτε να αμφισβητήσει την πρώτη, είτε τη δεύτερη. Όμως, είναι ευκολότερο να πιστέψει ότι «δεν πονάω και τόσο πολύ» παρά ότι «η μαμά δε με προστατεύει πια». Εξάλλου η μαμά έχει την τάση να επιβεβαιώνει αυτή την εκδοχή: «Σε δέρνω για το καλό σου, οπότε δεν πονάς». Όλα αυτά είναι ακατανόητα. Έτσι, για να μπορέσει το παιδί να δώσει σε όλα αυτά κάποιο νόημα, επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά που οδήγησε σε ξύλο. Για να μειώσει τη γνωστική ασυμφωνία αναισθητοποιείται, έτσι ώστε να μην πονάει. Γι’ αυτό το ξύλο οδηγεί στο ξύλο. Ένας γονιός χτυπά το παιδί του σπάνια, όποτε κάνει κάποια ανοησία. Χτυπά αντανακλαστικά, από συνήθεια, από άγνοια, αλλά κυρίως επειδή είναι κουρασμένος, πνιγμένος από την αίσθηση της ανικανότητάς του. Δεν ξέρει πια τι να κάνει, δεν καταφέρνει να χειριστεί τις προδιαθέσεις του, οπότε δέρνει για να αποκτήσει και πάλι εξουσία, αυτήν την εξουσία επάνω στον άλλον που προσφέρει η δυνατότητα να τον πληγώσεις και που δίνει την εντύπωση της αξίας. Το να κάνουμε κακό αποτελεί μια προσπάθεια αποκατάστασης ότι έχουμε σημασία. Μπορώ να κάνω κακό… έχω εξουσία… είμαι ικανός! «Με ελευθερώνει, μετά αισθάνομαι καλύτερα!» μου επιβεβαίωσε μια μητέρα. Τη στιγμή που χτυπάμε είμαστε πλημμυρισμένοι από μία παρόρμηση καταστροφής, ανάληψης της εξουσίας, υποδούλωσης του άλλου. Αυτό ίσως, να μας ελευθερώνει, αλλά στην πραγματικότητα το ξύλο μας βοηθά να κρύβουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα. Οι πιο ευερέθιστοι, πτοημένοι,κουρασμένοι και αγχωμένοι γονείς είναι αυτοί που χρησιμοποιούν συχνότερα τις σωματικές τιμωρίες: το παιδί, άρα, τιμωρείται βάσει αυτού που υποφέρουν οι γονείς του και όχι ανάλογα με τα όσα κάνει ή δεν κάνει. Όλοι οι γονείς, ή σχεδόν όλοι, σήκωσαν κάποια στιγμή το χέρι τους στο παιδί τους. Όμως, πρέπει να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, το ξύλο δεν αποτελεί εκπαιδευτική μέθοδο. Πρόκειται για μία βίαιη παρόρμηση που μπορούμε να μάθουμε να την ελέγχουμε. Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να προσβάλλουμε, να ενοχοποιούμε, να απαξιώνουμε αυτούς που αγαπούμε περισσότερο; Ποτέ δε θα τολμούσαμε να συμπεριφερθούμε έτσι σε κάποιο συνάδελφο ή φίλο. Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να κάνουμε τόσο κακό στις κόρες των ματιών μας; Ιζαμπέλ Φιλιοζά, -Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς-, psychotherapyjourney.wordpress.com |
Ο Matt Downes, 37 ετών, και η γυναίκα του Ρόζι διηγήθηκαν στην Daily Mail την απίστευτη ιστορία του ενός γιου τους, που ονομαζόταν Τζόε και τώρα ονομάζεται Λίλι, ντύνεται στα ροζ και φέρεται σαν κορίτσι.
Ο πατέρας είναι στέλεχος μεγάλης επιχείρησης και εξηγεί ότι ολόκληρη η οικογένεια υποστήριξε την απόφαση του μικρού Τζόε να γίνει Λίλι.
«Ενώ τα άλλα αγοράκια της ηλικίας του έπαιζαν αγορίστικα παιχνίδια, εκείνος από την ηλικία των 18 μηνών έπαιζε διαφορετικά».
Σε ηλικία 1,5 ετών τα πράγματα έγιναν πιο ξεκάθαρα. Ενα σαββατοκύριακο και ενώ τα δίδυμα αγόρια βρίσκονταν με τους παπούδες τους, πήγαν για ψώνια. Ο ένας αγόρασε ένα τανκ και αγορίστικα περιοδικά, εκείνη αγόρασε ένα ροζ περιοδικό με παραμύθια για κορίτσια.
Σε ηλικία 2 ετών είχε τάση για ροζ παιχνίδια και κούκλες. Για τις Απόκριες ζήτησε ροζ τουτού και κοριτσίστικα αξεσουάρ, ενώ ο Ολι, ο άλλος δίδυμος, ντύθηκε Μπάτμαν.
Οταν τα παιδιά πήγαν στο νηπιαγωγείο, ο πατέρας ρώτησε τη δασκάλα να μάθει τη συμπεριφορά τους. Εκείνη απάντησε ότι ο Ολι έπαιζε όλη τη μέρα στην αυλή με τα άλλα αγόρια, ενώ ο Τζόε βρισκόταν στο δωμάτιο με τα κορίτσια. Εκανε παρέα και φιλίες μαζί τους.
Οι γονείς δεν αντιστάθηκαν σε όλες αυτές τις κινήσεις του μικρού παιδιού. Οταν έγινε τριών ετών τότε προβληματίστηκαν σοβαρά για το τι έπρεπε να κάνουν. Εκείνα τα Χριστούγεννα αγόρασαν στερεότυπα αγορίστικα παιχνίδια και για τους δύο, αλλά εκείνη δεν τα ήθελε με τίποτα.
Στα 4 χρόνια του, το παιδί είχε ξεκαθαρίσει τι θέλει. Γυριζε από το σχολείο και ντυνόταν σαν πριγκήπισσα μέσα στο σπίτι. Τότε γεννήθηκε ένα ακόμη παιδί, η κόρη τους Μπέλλα και ο Τζόε εκφράστηκε ελεύθερα. Οταν η Μπέλλα βρισκόταν στο μπάνιο, ο Τζόε ρώτησε μια μέρα: «Γιατί δεν μπορώ να έχω κι εγώ τέτοιο;» δείχνοντας τα γεννητικά όργανα του κοριτσιού.
Στη συνέχεια ο Τζόε γράφτηκε στο μπαλέτο και φορούσε τα πιο τρελά ρούχα, λεοπάρ, ροζ τουτού κλπ, αντί για άσπρο ή μαύρο κολάν.
Το καλοκαίρι πήγαν διακοπές στη Μαγιόρκα και ο Τζόε είπε στους γονείς του για πρώτη φορά ότι θέλει να τον φωνάζουν Λίλυ.
«Η αλλαγή του ονόματος μου στοίχισε» ομολογεί ο πατέρας.
«Είχα ένα βαρύ αίσθημα απώλειας, σαν να έχασα ένα παιδί. Είναι κάτι διαφορετικό από το να πεθαίνει κάποιος».
«Δεν είναι πια ο Τζόε. Κοιτάζω τις παλιές φωτογραφίες και είναι δύσκολο για τον εγκέφαλό μου να καταλάβει αυτή την εξέλιξη».
Στις διακοπές η Λίλυ ντυνόταν πια αποκλειστικά με γυναικεία ρούχα και αυτό ήταν αρκετά σκληρό για τους γονείς της. Οταν επέστρεψαν από τις διακοπές και στο αεροδρόμιο πήγαν για έλεγχο διαβατηρίων, ο ελεγκτής τάχασε διαβάζοντας το όνομα ενός αγοριού και βλέποντας μπροστά του ένα κορίτσι.
Οι γονείς συμβουλεύτηκαν το κέντρο Tavistock and Portman το οποίο τους ενημέρωσε ότι αν το παιδί εξακολουθήσει την ίδια πορεία ως τα 11 ή τα 12 τότε πρέπει να πάρει ειδικές ορμόνες για να μπλοκάρει την εξέλιξη του αγοριού. Οι γιατροί είπαν ότι η Λίλυ θα μπορεί να παίρνει θηλυκές ορμόνες ως τα 16 και στα 18 της χρόνια θα μπορεί να επιλέξει αν επιθυμεί να κάνει εγχείριση αλλαγής φύλου.
Οι γονείς συμφώνησαν και η Λίλυ πηγαίνει τώρα στο σχολείο με μακριά μαλλιά και κοριτσίστικα ρούχα.
Από: Singleparent.gr
Τα παιδιά συχνά βιώνουν πόνο, σύγχυση και ανασφάλεια όταν οι γονείς τους χωρίζουν. Σε κάποιες δε περιπτώσεις κατηγορούν τον εαυτό τους και νιώθουν ότι το διαζύγιο των γονιών τους είναι δική τους ευθύνη. Πολλά παιδιά διατηρούν την ελπίδα – πολλές φορές και για χρόνια – ότι οι γονείς τους μια μέρα θα τα ξαναβρούν. Το λιγότερο που ελπίζουν και ονειρεύονται είναι οι γονείς τους να παραμείνουν φίλοι.
Όταν ο πρώην άντρας μου και εγώ χωρίσαμε μετά από 10 χρόνια γάμου, η κόρη μας ήταν 5 ετών και ο γιος μας μόλις 3. Όπως εμείς οι ενήλικες κάνουμε έναν απολογισμό σχετικά με το τι οδήγησε στην διάλυση του γάμου, έτσι και τα παιδιά χρειάζεται να καταλάβουν γιατί οι γονείς τους δεν είναι πλέον μαζί. Εξαιτίας αυτού, αποφασίσαμε να συμβουλευτούμε μια παιδοψυχολόγο, ώστε να βρούμε τον κατάλληλο τρόπο για να εξηγήσουμε την καινούρια αυτή κατάσταση στα παιδιά μας. Κατά τύχη, μοιράστηκε μαζί μας την ιστορία μιας χελώνας ξηράς και μίας θαλάσσης, την οποία χρησιμοποιήσαμε για να βοηθήσουμε τα παιδιά μας να κατανοήσουν καλύτερα την κατάσταση.
«Μια φορά και έναν καιρό, πολλά χρόνια πριν, ήταν μια χελώνα ξηράς (Μαμά) και μια χελώνα θαλάσσης (Μπαμπάς) οι οποίες συναντήθηκαν κοντά σε μια πολύ όμορφη ακτή. Τους άρεσε να κολυμπούν μαζί στα ρηχά νερά και να παίζουν στην άμμο. Σύντομα ερωτεύτηκαν πολύ και αποφάσισαν να παντρευτούν. Για λίγο, συνέχισαν να ζουν στην ακροθαλασσιά ώστε η Μαμά να μπορεί να κάθεται στην άμμο και να είναι στεγνή και ζεστή ενώ ο Μπαμπάς να κάθεται στα ρηχά νερά για να δροσίζεται. Μερικά χρόνια μετά αποκτήσανε δυο χελωνάκια (εσάς τα δυο!). Τα χελωνάκια είχαν πανέμορφα καφέ και γαλαζοπράσινα καβούκια. Ήταν πολύ ξεχωριστά και έμοιαζαν από λίγο και στους δυο γονείς τους.
Όμως καθώς τα χρόνια πέρασαν, ο Μπαμπάς θαλάσσια χελώνα άρχισε να περνά περισσότερο χρόνο στον ωκεανό καθώς ταξίδευε όλο και πιο μακριά για να βρει μαργαριτάρια. Έτσι, περνούσε λιγότερο καιρό στην ακτή. Η Μαμά χελώνα ξηράς άρχισε και εκείνη να απομακρύνεται προς τους αμμόλοφους για να βρει φαγητό στο δάσος. Λίγο-λίγο, ο Μπαμπάς χελώνα και η Μαμά χελώνα άρχισαν ν” απομακρύνονται όλο και περισσότερο.
Μια μέρα λοιπόν, η Μαμά χελώνα και ο Μπαμπάς χελώνα αποφάσισαν ότι δεν ήθελαν να ζουν πλέον μαζί. Ο Μπαμπάς χελώνα αποφάσισε να ζήσει στον πάτο της θάλασσας όπου ήταν πιο ευτυχισμένος ενώ η Μαμά χελώνα να μείνει στους αμμόλοφους πάνω από την παραλία, όπου ένιωθε πιο άνετα. Και ενώ τα χελωνάκια στενοχωρήθηκαν που οι γονείς τους δεν θα ήταν πια μαζί, σύντομα συνειδητοποίησαν ότι καθώς ήταν μισές θαλάσσιες χελώνες και μισές χελώνες ξηράς, θα μπορούσαν κάποιες φορές να μένουν στον ωκεανό με τον πατέρα τους και κάποιες φορές στην στεριά με τη μητέρα τους.
Τα χελωνάκια συνέχιζαν να περνούν το χρόνο τους με τον καθένα από τους γονείς τους. Έγιναν φίλοι με τα ψάρια, τα δελφίνια και τις φάλαινες στη θάλασσα αλλά έγιναν και φίλοι με λαγούς, ελάφια και αλεπούδες στο δάσος. Τους άρεσε ο χρόνος που περνούσαν με τους γονείς τους. Μεγάλωσαν και έγιναν ένα νέο είδος χελώνας με όμορφο καφέ-γαλαζοπράσινο κέλυφος που μπορούσε να ζει και στην θάλασσα και στην στεριά!»
Αυτό ήταν το παραμύθι που άρεσε πολύ στα παιδιά μας, και από τότε μας ζητούσαν να τους τη λέμε ξανά και ξανά. Με τον καιρό, αυτή η ιστορία βοήθησε τα παιδιά, να αντιμετωπίσουν και να αποδεχθούν το γεγονός ότι ο γάμος μου με τον πατέρα τους είχε τελειώσει. Ξέρουν μέσα τους ότι κάποτε αγαπήσαμε ο ένας τον άλλο, πολύ. Είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσουν ότι γεννήθηκαν από μια πραγματική αγάπη και ότι ο χωρισμός μας δεν είχε να κάνει καθόλου μ” εκείνα αλλά με το ότι επιλέξαμε να πάρει ο καθένας το δρόμο του.
Ευτυχώς ο πρώην μου και εγώ είμαστε ακόμα φίλοι και τα παιδιά έχουν συνηθίσει να περνάνε τον χρόνο τους πότε στο σπίτι του ενός και πότε στο σπίτι του άλλου. Είμαστε υπερήφανοι για το γεγονός ότι η φιλία μας επιβίωσε. Και το πιο σημαντικό είναι ότι η συναισθηματική υγεία και ευτυχία των παιδιών μας, παραμένει προτεραιότητα για εμάς. Επιπλέον, σήμερα, έχω ξαναπαντρευτεί και έχω άλλα δυο παιδιά από τον δεύτερο μου γάμο. Και τα τέσσερα παιδιά μου ζουν μαζί μας και η οικογένεια μας είναι πολύ δεμένη.
Ανά τα χρόνια, όταν τα δυο μεγαλύτερα παιδιά μου επέλεγαν δώρα για εμένα ή για τον πατέρα τους προτιμούσαν κάτι που να είχε να κάνει με χελώνες, όπως μπρελόκ, φιγούρες, μανικετόκουμπα ή κολιέ. Καθώς μεγάλωναν, οι χελώνες εμφανίστηκαν στις ζωγραφιές τους ή ακόμα και σαν δώρα στα μικρότερα αδέλφια τους.
Αυτό το καλοκαίρι, πήγαμε οικογενειακώς διακοπές στην Ισπανία και επισκεφθήκαμε πολλά μέρη. Το πρώτο πράγμα που η μεγαλύτερη, πλέον έφηβη, κόρη μου πρόσεξε καθώς μπαίναμε στην διάσημη εκκλησία του Gaudi, την «Sagrada Familia», ήταν τα αγάλματα μιας χελώνας ξηράς και μιας θαλάσσιας στην είσοδο!
Μέχρι και σήμερα, η ιστορία με τις χελώνες παραμένει πολύτιμη για εμάς. Έχει γίνει μέρος της ζωής μας. Είμαι πολύ ευγνώμων που άκουσα και διηγήθηκα αυτή τη θεραπευτική ιστορία, όταν τα παιδιά μου την είχαν τόσο ανάγκη!
Μήπως τα πρωινά σας είναι από τις πιο αγχωτικές στιγμές της ημέρας, μέχρι να ετοιμάσετε τα παιδιά για το σχολείο/παιδικό σταθμό, να ντυθείτε κι εσείς, να ετοιμάσετε τσάντες, πρωινό και καφέ και να προλάβετε να είστε στην ώρα σας για τη δουλειά; Πόσες φορές άραγε φωνάζετε το πρωί: «σήκω επιτέλους από το κρεβάτι αγάπη μου»; Πόσο συχνά αγανακτείτε που θέλει τόση ώρα για να πλύνει τα δόντια του ή να ντυθεί; Η λύση δεν είναι άλλη από την σταθερή ρουτίνα.
«Τα παιδιά λειτουργούν καλύτερα όταν ζουν σε έναν κόσμο προβλέψιμο, με κανόνες και ρουτίνα που γνωρίζουν και έχουν συνηθίσει» εξηγεί η ψυχολόγος Αμάντα Σάκερ. Δείτε πως μπορείτε να το καταφέρετε, για να μειώσετε την πρωινή γκρίνια αλλά και το άγχος.
Εάν μπαίνετε στο δωμάτιο κάθε πέντε λεπτά φωνάζοντας «ακόμη δεν σηκώθηκες;», τότε μάλλον δεν θα μάθει ποτέ να το κάνει μόνο του. Η παιδαγωγός Σαρίνα Νάτκιν υποστηρίζει πως, από την ηλικία των 5 ετών, τα παιδιά μπορούν να σηκώνονται μόνα τους από το κρεβάτι. Πείτε του λοιπόν ότι είναι πλέον αρκετά «μεγάλο παιδί» για να σηκώνεται μόνο του από το κρεβάτι όταν του λέτε να ξυπνήσει και πως είναι δική του ευθύνη να ετοιμαστεί.
Τα παιδιά θα πρέπει να προετοιμάζονται για την πρωινή ρουτίνα από μικρότερη ηλικία, ακόμη κι αν δεν έχουν να πάνε στο σχολείο ή τον παιδικό σταθμό. Η κα. Νάτκιν μάλιστα συνιστά πως θα πρέπει να ξεκινάνε από την ηλικία των δύο ή τριών ετών. «Όταν αρχίζουν από μικρότερη ηλικία, μαθαίνουν γρηγορότερα και νιώθουν μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση ότι μπορούν να τα καταφέρουν μόνα τους» δηλώνει και συστήνει στους γονείς να ξεκινήσουν από μικρές και εύκολες αρμοδιότητες, ανεβάζοντας σταδιακά τον πήχη της δυσκολίας. Εάν ζητήσετε κάτι πολύ δύσκολο πολύ νωρίς, τότε μπορεί να έχετε το αντίστροφο αποτέλεσμα.
Το καλό πρωινό …από το βράδυ φαίνεται! Δημιουργήστε σαφή ρουτίνα για τα παιδιά πριν κοιμηθούν. Γάλα, πιτζάμες, βούρτσισμα δοντιών, διάβασμα, κλπ. πρέπει να γίνονται με προκαθορισμένη σειρά που να τηρείται με ευλάβεια. Εξηγήστε στο παιδί τα βήματα. Μπορείτε ακόμη να το πάρετε φωτογραφίες σε κάθε μία από αυτές τις ενέργειες και να αναρτήσετε έναν σχετικό πίνακα. Εάν βγει εκτός πορείας ρωτήστε το «τι κάνουμε μετά;». Θα νιώσει υπερηφάνεια εάν έχει τη σωστή απάντηση.
Είναι το πιο παλιό και δοκιμασμένο κόλπο των γονιών για να κοιμούνται τα παιδιά στην ώρα τους! Τρέξτε, χοροπηδήξτε, παίξτε μπάλα, χορέψτε ξέφρενα …μέχρι τελικής πτώσεως. Ό,τι κι αν κάνετε για να κουράσετε όμως τα παιδιά, φροντίστε να το κάνετε μαζί. Η Νάτκιν εξηγεί ότι ο ποιοτικός χρόνος των γονιών με τα παιδιά πριν τον ύπνο είναι το καλύτερο αντίδοτο για τις νυχτερινές γκρίνιες, που στην ουσία δεν είναι τίποτα άλλο παρά η απέλπιδα προσπάθεια του παιδιού να περάσει λίγο περισσότερο χρόνο με τον μπαμπά ή τη μαμά.
Ο πιο σίγουρος τρόπος για να εξασφαλίσετε ότι το παιδί θα σηκωθεί εύκολα το πρωί είναι να έχει κοιμηθεί αρκετά τη νύχτα. Υπολογίζεται ότι τα παιδιά 1-3 ετών χρειάζονται 12 – 14 ώρες ύπνου την ημέρα, τα παιδιά 3 – 5 ετών 11-13 ώρες, και τα παιδιά 5-10 ετών χρειάζονται 10 με 11 ώρες ύπνο. Εάν, λοιπόν, ήσαστε κάπως χαλαροί με το ωράριο του ύπνου, ήρθε η ώρα να αναθεωρήσετε.
Φωτογραφήστε το παιδί σε κάθε βήμα της πρωινής του ρουτίνας. Το πρωινό γάλα, το βούρτσισμα των δοντιών, το ντύσιμο, κλπ. Φτιάξτε έναν πίνακα και ζητήστε του κάθε φορά να σας λέει το πρωινό του πρόγραμμα. Μπορείτε, αν θέλετε, να κάνετε μία «πρόβα» χωρίς την πίεση του χρόνου, ένα ήρεμο απόγευμα.
Μην ξεκινάτε το πρωινό σας στο παραπέντε. Είναι προτιμότερο να ξυπνήσετε όλοι 15 με 30 λεπτά νωρίτερα, προκειμένου να ξεκινήσει η μέρα με ηρεμία χωρίς αγκομαχητά και νεύρα.
Η τιμωρία δεν είναι το καλύτερο κίνητρο για να ξεκινήσει το παιδί την ημέρα του. Η κα. Νάτκιν παροτρύνει τους γονείς να μην ξεκινούν την ημέρα τους απειλώντας τα παιδιά τους. «Με απειλές αλλά και δωροδοκίες, τελικά μειώνουμε τις πιθανότητες να αναπτύξουν τη συμπεριφορά που θέλουμε» εξηγεί. Είναι προτιμότερο να ακολουθήσετε την στρατηγική της συνεχούς εξάσκησης για την πρωινή ρουτίνα, παρά να προσπαθήσετε να τα μάθετε όλα στο παιδί μεμιάς με απειλές. Κάποια στιγμή θα μάθει το πρόγραμμα.
Πηγή: Education.com
Επιμέλεια: Κατερίνα Παράσχου
Πηγή:www.letsfamily.gr
SuperMomRocks 