Ο Σεπτέμβριος ήταν Μήνας Ευαισθητοποίησης για την Μονάδα Εντατικής Νοσηλείας Νεογνών.
Τον αφιερώσαμε σε όλους όσους νοιάζονται και παλεύουν να έρθουν τα μωρά μας στην αγκαλιά μας.
Στη χώρα μας και ιδιαίτερα εν μέσω οικονομικής κρίσης, η κατάσταση στις μονάδες εντατικής νοσηλείας νεογνών (κρατικές και ιδιωτικές) είναι εξαιρετικά δύσκολη. Όλα αυτά είναι ένας λόγος παραπάνω να ευχαριστήσουμε το νοσηλευτικό προσωπικό των μονάδων καινα ελπίζουμε στην ανθρωπιά, στις ευαισθησίες τους και στην αγάπη που έχουν για τα μωρά μας.
Αυτή η «ελπίδα» όμως δεν μας καθησυχάζει. Δεν μας κάνει να ξεχάσουμε το πρόβλημα, αλλά να «ακούσουμε» πραγματικά την ανάγκη για την άμεση λύση του. Γιατί υπάρχουν και παραδείγματα «προς μίμηση».
Στην άλλη πλευρά της γης, σε ένα «παράλληλο σύμπαν» μια προωρομαμά, σαν και εμάς, γράφει πως η κατάλληλη νοσηλεύτρια έσωσε τη ζωή του γιου της και βοήθησε και τους γονείς του να αντέξουν τις πρώτες δυσκολίες της προωρότητας.
Ο μικρούλης είχε γεννηθεί 16 εβδομάδες νωρίτερα και αφού είχε περάσει την πρώτη του εβδομάδα στη Μονάδα άρχισε να παρουσιάζει τις πρώτες επιπλοκές.
Οι ενοχές και ο φόβος που ένιωθε η μητέρα του ενισχύθηκαν…
«Η κοιλιά του είχε πάρει ένα χρώμα μπλε-γκρι και είχε ακόμα μεγαλύτερη δυσκολία στην αναπνοή. Ο μεγαλύτερος μου φόβος είχε γίνει πραγματικότητα. Θυμάμαι που σκεφτόμουν: Πάει. Αυτό ήταν. Θα πεθάνει μπροστά στα μάτια μας. Έμοιαζε τόσο αξιολύπητος, τόσο αδύναμος και τόσο άρρωστος. Τι έκανε την κοιλιά του να αλλάξει χρώμα τόσο γρήγορα; Τι του κάνανε;»
Ο γιατρός που ήταν σε εφημερία δεν είχε να δώσει καμιά απάντηση. Περίμενε τα αποτελέσματα των εξετάσεων. Το μωρό έπρεπε να μεταφερθεί σε άλλο νοσοκομείο. Εκεί θα είχε περισσότερες πιθανότητες επιβίωσης. Οι «αποδόσεις» για ένα μωρό 24 εβδομάδων ήταν ήδη χαμηλές και ειδικά για μωρό 24 εβδομάδων και με μπλε κοιλιά ήταν πολύ σοβαρό πρόβλημα. Οι γονείς υπέγραψαν τα χαρτιά για τη μεταφορά και περίμεναν…
Μετά από μια αναμονή ατελείωτη το ασθενοφόρο με το πλήρωμα του ήρθε. Μαζί του ήταν και μια μικροκαμωμένη νοσοκόμα με ανοιχτόχρωμα μαλλιά, όμορφα μάτια και μια σοβαρή συμπεριφορά.
«Ήρθε και μας συστήθηκε. Φαινόταν γνώστης της δουλειάς της και ειλικρινής- τ’όνομα της ήταν Παμ- και προφανώς την είχαν στείλει εκεί για να συνοδέψει το μωρό μας στο νέο του προσωρινό σπίτι. Μας είπε λίγα λόγια για το τι σημαίνει «πρόωρα γονείς», μας προετοίμασε για το χρόνο παραμονής του, για την ποιότητα του νοσοκομείου που θα πάει και για την μέχρι εκεί μεταφορά του. Εντυπωσιάστηκα από τον χειρισμό της ευαίσθητης κατάστασης μας, αλλά αυτό που μου έμεινε περισσότερο ήταν η ικανότητα της να φέρει την ελπίδα στην καρδιά μου, που είχε χαθεί από τη στιγμή που είδα πόσο άρρωστος ήταν. Εκείνη συνέχισε να πιστεύει πως θα επιβιώσει, παρά την μπλε κοιλιά. Έμοιαζε αποφασισμένη να του σώσει τη ζωή. Αυτό ήταν βασικό για μένα.»
Αφού η νοσηλεύτρια ηρέμησε τους γονείς, άρχισε να ετοιμάζει τον μικρούλη. Του μιλούσε γλυκά και τρυφερά. Του φερόταν σαν να μπορούσε να καταλάβει κάθε της λέξη. Η θεραπευτική διαδικασία είχε ξεκινήσει. Έτσι κέρδισε και την εμπιστοσύνη των γονιών. Της εμπιστεύτηκαν το μωρό τους σε όλη τη διαδρομή ενώ εκείνοι ακολουθούσαν με το δικό τους αυτοκίνητο μέχρι το νοσοκομείο…
 |
Η Παμ τελικά έγινε η κύρια νοσηλεύτρια του μικρού Τζάρεντ. Οι εξετάσεις έδειξαν ότι ο μικρός έπασχε από Νεκρική Εντεροκολίτιδα, μια πάθηση συχνή στα πρόωρα βρέφη, όπου τμήματα του εντέρου υφίστανται νέκρωση (νέκρωση του ιστού). Επίσης είχε αμφιβληστροειδοπάθεια της προωρότητας και 3ου βαθμού εγκεφαλική αιμορραγία. Η νοσηλεύτρια είχε πάρει πια τη ζωή του μικρού στα χέρια της.
«Για πέντε μήνες ήταν εκείνη, ο πατέρας του και εγώ. Μας περιβάλλανε υπέροχες νοσηλεύτριες που μέχρι σήμερα είμαστε σαν οικογένεια. Η Παμ όμως είναι σαν δεύτερη μαμά του. Είδα να προσεύχεται γι’αυτόν τις δύσκολες μέρες. Μοιράστηκα μαζί της τις μεγαλύτερες μου ανησυχίες. Με βοήθησε να βγάλω μια άκρη για το τι συμβαίνει. Τώρα πια στο σπίτι είναι οι γιαγιάδες, οι θείες και οι αδελφές μου που με βοηθάνε. Εκεί όμως ήταν η Παμ και δεν θα την ξεχάσουμε ποτέ.
Δεν επέλεξα εγώ νοσηλευτή για το γιο μου, αλλά ο νοσηλευτής εμάς. Ο κύριος νοσηλευτής του παιδιού σας θα πρέπει να ενδιαφέρεται για το παιδί τόσο όσο εσείς. Έτσι θα έπρεπε να είναι. Θα πρέπει να έχει τις γνώσεις, την εμπειρία και την επιθυμία να αναλάβει με μεγάλο ενδιαφέρον το παιδί σας. Ο κύριος νοσηλευτής είναι ο «συνεργάτης» σας στο να εξασφαλιστεί η έξοδος του μωρού από τη Μ.Ε.Ν ζωντανό! Αυτό παίρνει ΑΓΑΠΗ!
Είμαι υπερήφανη να λέω ότι ο γιος μου είχε δεύτερη μαμά στη Μ.Ε.Ν. Σε αντίθεση με ορισμένες μητέρες, ήθελα οι νοσοκόμες του γιου μου να νιώθουν συνδεδεμένες μαζί του. Κατά κάποιο τρόπο με «έκανε μαμά» αυτή η εμπειρία. Εγώ και το μωρό είχαμε μια εύκολη μετάβαση στη ζωή στο σπίτι λόγω των μαθημάτων που μου έκανε για τη φροντίδα ενός πρόωρου.
Εκείνη με ενθάρρυνε επίσης να πάρω και εγώ το χρόνο μου και να δίνω βάση στις λεπτομέρειες. Είμαι αιώνια ευγνώμον. Ο Τζάριντ είναι ένα υγιές αγόρι χάρη σε πολλά από τα μαθήματα της.
Ξέρετε ποιος πρέπει να είναι ο κύριος νοσηλευτής του παιδιού σας; Είναι η νοσοκόμα με την οποία μπορείτε να το αφήσετε για να το φροντίσει και παρόλα αυτά να νιώσετε άνετα. Είναι η νοσοκόμα που της εμπιστεύεται τη ζωή του παιδιού σας. Είναι η νοσοκόμα που επιλέγει το παιδί σας. Είναι η νοσοκόμα που κάνει την επιβίωση του παιδιού σας πρωταρχική της ευθύνη.»
SuperMomRocks 