Η 24χρονη Nadia Menaz είχε ζητήσει από δικαστήριο του Μάντσεστερ να εκδώσει περιοριστική εντολή για τους γονείς και για τα τρία, από τα οκτώ αδέλφια της

Τέλος στην ζωή της με απαγχονισμό έθεσε η 24χρονη Nadia Menaz, μοντέλο, που ζούσε και εργαζόταν στο Μάντσεστερ της Βρετανίας, αλλά προερχόταν από αυστηρά μουσουλμανική οικογένεια. Η 24χρονη κοπέλα είχε εγκαταλείψει το σπίτι της από 16 ετών και δούλευε ως μοντέλο ενώ ασχολείτο και με την διοργάνωση γάμων.

Η νεαρή γυναίκα παντρεύτηκε το 2011 τον 25χρονο μουσουλμάνο Umar Rasool σε ισλαμική τελετή που δεν αναγνωρίζεται από το βρετανικό δίκαιο και ένα χρόνο αργότερα απέκτησε μαζί του μία κόρη. Σύμφωνα με την κατάθεση του εξαδέλφου της η 24χρονη φοβόταν ότι οι γονείς της θα την αναγκάσουν με την βία να κάνει δεύτερο γάμο με άτομο της επιλογής τους, αφού δεν ενέκριναν τον σύζυγό της και τους ίδιους φόβους είχε για τα τρία από τα οκτώ αδέλφια της.

Η Nadia Menaz είχε καταφύγει το περασμένο έτος σε οικογενειακό δικαστήριο του Μάντσεστερ για να ζητήσει να εκδοθεί περιοριστική εντολή για τους γονείς και τα τρία αδέλφιά της, όπως και έγινε. Τον περασμένο Μάιο ο σύζυγός της επιστρέφοντας στο σπίτι του ζευγαριού, μετά από επίσκεψη στους γονείς του, βρήκε την σύζυγό του απαγχονισμένη.

Οι γονείς της 24χρονης δήλωσαν κατά την ανάκριση ότι η κόρη τους είχε άσχημη σχέση με τον σύζυγό της και συχνά καβγάδιζε μαζί του, ενώ ο εξάδελφός της κατέθεσε ότι η νεαρή γυναίκα έπασχε από κατάθλιψη και ελάμβανε θεραπευτική αγωγή.

Ο πατέρας της Nadia Menaz, ο 60χρονος Sabir Hussain και η μητέρα της, η 55χρονη Rukasana Kousar, υποστήριξαν ότι δεν γνώριζαν πως η κόρη τους είχε ζητήσει περιοριστική εντολή εναντίον τους και τόνισαν, ότι δεν θεωρούν τον θάνατό της αυτοκτονία, ενώ υπαινίχθηκαν ότι υποψιάζονται πως κάποιος την δολοφόνησε.

Η ιατροδικαστική εξέταση έδειξε θάνατο δι’ απαγχονισμού αλλά και εξήντα τραύματα στον μηρό για τα οποία ο ιατροδικαστής εκτίμησε ότι πρόκειται για αυτοτραυματισμούς. Η ανάκριση για την υπόθεση συνεχίζεται.

Πηγή:www.protothema.gr

Από: Ελένη Καραγιάννη

Όλοι οι γονείς ξέρουν πόσο εντυπωσιακά μεγαλώνει ένα παιδί κατά τον πρώτο χρόνο της ζωής του. Όταν όμως βλέπεις αυτό το… θαύμα να εξελίσσεται μπροστά σου μέσα σε λίγα λεπτά, τότε μόνο διαπιστώνεις πόσα πολλά καινούρια, αξιοθαύμαστα, υπέροχα πράγματα έχεις ζήσει μαζί του αυτούς τους δώδεκα μήνες.  Αφορμή για να το συνειδητοποιήσουμε ήταν αυτό το βίντεο του βρετανού φωτογράφου Σαν Κόρνγουελ που, αφού τράβηξε με την κάμερα τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του γιου του, από τη στιγμή της γέννησής του μέχρι τα πρώτα του γενέθλια, έφτιαξε ένα πολύ τρυφερό και νοσταλγικό κλιπάκι.  Απολαύστε το!

Πηγή:www.imommy.gr

Γράφει: Thomas

γράφει η Emily Dugan για τον Independent

Στην γραμμή στήριξης παιδιών ChildLine, περισσότερες από 1 στις 10 κλήσεις αναφέρουν εκφοβισμό ή και σεξουαλική παρενόχληση από γυναίκες.

Ο Bill Jenkins γνωρίζει καλά πως πολλοί θεωρούν ότι μία γυναίκα είναι αδύνατο να βλάψει ένα παιδί. Η παιδική του ηλικία καθορίστηκε από τη σεξουαλική και σωματική κακοποίηση που υπέστη από τη θετή μητέρα του – κι όμως, όλα τα σημάδια της απόγνωσής του αγνοήθηκαν.

«Ήμουν οκτώ ή εννιά όταν η σωματική κακοποίηση μετατράπηκε σε σεξουαλική», θυμάται. «Ήταν την ώρα του μπάνιου – εκείνη όμως ήταν στο μπάνιο, όχι εγώ. Ήταν ανάρμοστο να την πλένω και να την αγγίζω και δεν καταλάβαινα τι συνέβαινε. Καθόλου. Ήμουν παιδί. Με έβαζε να κάνω πράγματα για να αποκτήσει μεγαλύτερη δύναμη.

«Υπήρχαν τα σημάδια της δυστυχίας και του τι συνέβαινε, αλλά κανείς δεν έκανε κάτι. Θυμάμαι όταν ήμουν έξι, όταν με χτύπησε τόσο άσχημα στην πλάτη, που όλη η πλάτη μου είχε μελανιάσει και η δασκάλα του δημοτικού, η κυρία Cross, την είδε και δεν έκανε τίποτα. Έτσι ήταν».

Εγκατέλειψε το σπίτι του τέσσερις φορές. Στα 12 του, διένυσε μάλιστα με το ποδήλατο τη διαδρομή από το Chichester στο Λονδίνο για να δει τον πατέρα του, ο οποίος τον έστειλε πίσω την επόμενη μέρα. Κανείς όμως δεν εξέταζε το τι του συνέβαινε.

Σήμερα, ο κύριος Jenkins είναι 60 ετών, κατοικεί στο Berkshire και εργάζεται ως ένας επιτυχημένος επιχειρηματίας στον κλάδο της τεχνολογίας. Ελπίζει η ιστορία του να αφυπνίσει τον κόσμο και να δουν πως και οι γυναίκες, όχι μόνο οι άντρες, κακοποιούν σεξουαλικά τα παιδιά.

Τα νέα στοιχεία αποκαλύπτουν τον αριθμό των περιστατικών σεξουαλική κακοποίησης σε παιδιά από γυναίκες. Περισσότερες από 1 στις 10 κλήσεις που ανέφεραν σεξουαλική κακοποίηση στη γραμμή στήριξης παιδιών ChildLine τον τελευταίο χρόνο ήταν από παιδιά που είχαν κακοποιηθεί από γυναίκες.

Συνολικά, υπήρχαν 762 τηλεσυνεδρίες όπου ο θύτης ήταν γυναίκα – σε σύγκριση με τις 6004 περιπτώσεις όπου ο θύτης ήταν άντρας. Η έρευνα της NSPCC από το 2005 ανακάλυψε πως οι γυναίκες ευθύνονταν για «σχεδόν 5% όλων των περιστατικών σεξουαλικής κακοποίησης σε παιδιά», αλλά οι πρόσφατοι αριθμοί κάνουν λόγο για πολύ υψηλότερο ποσοστό.

Ο Jon Brown, επικεφαλής του προγράμματος σεξουαλικής κακοποίησης της NSCPP, δήλωσε: «Οι κλήσεις που λαμβάνουμε στην ChildLine δείχνουν πως τα ποσοστά είναι υψηλότερα απ’ όσο νομίζαμε. Δεν είναι στα ίδια επίπεδα με τους άντρες θύτες αλλά είναι μάλλον περισσότερες από το 5% του συνόλου των περιστατικών. Αυτοί οι αριθμοί είναι ανησυχητικοί και δείχνουν την ανάγκη για μία καλύτερη κατανόηση της σεξουαλικής κακοποίησης από γυναίκες και τη σημασία που έχει η αντίληψη των προειδοποιητικών ενδείξεων – και την ανάγκη για κατάλληλα θεραπευτικά προγράμματα, τόσο για τα θύματα όσο και για τους θύτες».

Πιστεύει πως οι γυναίκες μπορούν συνήθως ευκολότερα να κρύψουν την κακοποίηση επειδή η κοινωνία δυσκολεύεται περισσότερο να δεχτεί πως είναι ικανές για κάτι τέτοιο.«Είναι δύσκολο να το εντοπίσει κανείς λόγω των κοινωνικών συμπεριφορών. Επιπλέον, οι γυναίκες συμμετέχουν πιο ενεργά στην βασική και προσωπική φροντίδα των παιδιών από ό,τι οι άντρες και έτσι είναι δυσκολότερο να αντιληφθεί κανείς αν έχουν το κίνητρο ή εξαναγκάζονται στη διάπραξη σεξουαλικών αδικημάτων, μιας και είναι σημαντικός ο χρόνος που οι γυναίκες μένουν μόνες με τα παιδιά».

Ο χρόνος για φροντίδα που είχε η θετή μητέρα του κυρίου Jenkins μόνη της μαζί του ήταν αυτό που διευκόλυνε τόσο την κακοποίησή του. «Δεν υπήρχε μία μέρα που να περνούσε και να μην ήμουν τρομαγμένος», θυμάται. «Αυτό το απαίσιο αίσθημα στο στομάχι κάθε φορά που πήγαινα σπίτι. Να μην γνωρίζω τη διάθεσή της, να μην γνωρίζω αν θα είχα προβλήματα».

Στην ηλικία των τριών ετών, η βιολογική του μητέρα βρισκόταν στο ψυχιατρείο και ο πατέρας του τον είχε εγκαταλείψει, μαζί με τα αδέλφια του, στους φύλακες του δικαστηρίου. Άλλαξαν τρεις με τέσσερις θετές οικογένειες προτού εγκατασταθούν στο Chichester με την οικογένεια που θα του έδινε μια στέγη και θα τον κακοποιούσε ώσπου να τους αφήσει στην εφηβεία τα ου.

Για εκείνον και τα αδέλφια του, η ψυχολογική κακοποίηση έκανε μεγαλύτερη ζημιά από τη σωματική. «Η ψυχολογική κακοποίηση δεν σταματούσε. «Δεν αξίζεις τίποτα», «Είσαι άχρηστος», «Δεν θα γίνεις ποτέ σου τίποτα».

«Η ψυχολογική κακοποίηση ήταν τόσο μεγάλη που στα 11 του χρόνια, ο αδελφός μου σηκώθηκε ένα πρωί απ’ το κρεβάτι και είχε ξεχάσει τελείως να διαβάζει και να γράφει. Έπρεπε να τα μάθει και πάλι από την αρχή. Πείτε μου: πόσο φρικτή θα πρέπει να ήταν η κακοποίηση για να έσβηνε τον εγκέφαλο ενός 11χρονου αγοριού;»

Τελικά, η κακοποίηση του έδωσε το κίνητρο να συνεχίσει τη ζωή του. «Ως έναν βαθμό, πιστεύω, με έναν τρελό τρόπο, πως έγινα επιτυχημένος επειδή κατέληξα να προσπαθώ να αποδείξω σε ανθρώπους που δεν ζουν πια πως δεν θα γινόμουν τα όσα μου έλεγαν».

Αποφασισμένος να σταματήσει την κακοποίηση, ο κύριος Jenkins ίδρυσε την Securus Software πριν από 12 χρόνια, η οποία έχει αναπτύξει ένα λογισμικό που καταγράφει την οθόνη του υπολογιστή όταν πληκτρολογεί κάποιος λέξεις κλειδιά που θα μπορούσαν να αποτελούν ενδείξεις εκφοβισμού ή κακοποίησης. Το λογισμικό αυτό χρησιμοποιείται σήμερα σε 3500 σχολεία και από 2 εκατομμύρια μαθητές, καθώς και στη Βρετανική αστυνομία για να ελέγχονται οι υπολογιστές των δραστών σεξουαλικών αδικημάτων. Αυτό, όπως λέει, είναι μόνο η αρχή.

Αυτό που επιθυμεί ο κύριος Jenkins είναι να κάνει την κοινωνία να έρθει αντιμέτωπη με όσα είναι ικανές να κάνουν μερικές γυναίκες. «Όλοι το κάνουν πέρα». «Όχι, όχι, όχι! Οι γυναίκες δεν μπορούν να το κάνουν αυτό», λέει. «Με συγχωρείτε: ναι, μπορούν».

Πηγή:www.eimaimama.gr

Ειναι η πρώτη φορα που γραφω και γενικα που μιλαω τοσο ανοιχτα για το συγκεκριμένο θεμα. Ας τα παρουμε απο την αρχη λοιπον.

Με τον Δημητρη, τον αντρα μου, γνωριστηκαμε τυχαια και μπορω να πω οτι ερωτευτηκαμε αμεσως. Απο τον πρωτο χρονο που ημασταν μαζι, λεγαμε οτι θα θελαμε καποια στιγμη να παντρευτουμε, να κανουμε και παιδακι οσο ημασταν μικροι, να το χαρουμε οπως πρεπει. Τα σχεδια τα καναμε για αρκετα χρονια αργοτερα, γιατι οπως καταλαβαινετε στα 18 τα δικα μου και στα 23 τα δικα του χρονια, ηταν πολυ νωρις για κατι τετοιο. Και εδω ταιριαζει απολυτα η παροιμια “οταν ο ανθρωπος κανει σχεδια, ο Θεος γελαει”.

Για να μην τα πολυλογω, ημασταν υπεροχα μαζι.

Μετα απο 2 χρονια σχεσης ειχα καποιες μερες καθυστερηση. Δεν καταλαβαμε αμεσω τι συνεβαινε γιατι γενικα δεν ειχα στανταρ κυκλο. Αφου περασε ενας μηνας και δεν εγινε τιποτα, αρχισα να σκεφτομαι μηπως συμβαινει κατι αλλο. Και επιβεβαιωθηκα κανοντας δυο τεστ εγκυμοσυνης, τα οποια φυσικα βγηκαν θετικα. Στην αρχη σοκαριστηκαμε και οι δυο. Ημουν 19 μισο και νομιζα οτι μου ηρθε ο ουρανος στο κεφαλι.

Εννοειται πως το κρατησαμε το μωρακι μας.

Μετα το σοκ ημασταν πολυ χαρουμενοι. Καναμε σχεδια για βολτες με το γιο μας και για μια ζωη υπεροχη. Ψαχναμε για ονομα και μεχρι που γεννηθηκε το μωρακι μας δεν ειχαμε αποφασισει για καποιο. Αλλα λεγαμε πως ειχαμε καιρο και θα βρισκαμε το καταλληλο. Στο σπιτι μας με το μωρο εζησα καποιες απο τις πιο ευτυχισμενες μερες τις ζωη μου μεσα στον ενα μηνα που κρατησε.

Γεννησα 10 Οκτωβριου με καισαρικη. Στις 16 Νοεμβριου το πρωι ετοιμαζομουν να παω στον γιατρο μου για ελενχο. Μεχρι που χτυπησε το τηλεφωνο και κατεστρεψε τη μιση μου ζωη. Απαντησε η μητερα μου και χωρις να μου πει τι συμβαινει μου ειπε πως με θελει να μου μιλησει ο πατερας μου με τον θειο μου. Πηγα, τους βρηκα και μου ειπαν τα χειροτερα νεα που θα μπορουσαν.

Ο αντρας μου ειχε ενα ατυχημα και εχασε τη ζωη του.

Δεν μπορουσα να βαλω στο μυαλο μου κατι τετοιο. Μετακομισα στους γονεις μου και για εναμιση χρονο μετα περιμενα να τον δω να ερχεται. Προσπαθησα να ειμαι οσο δυνατη μπορω για τον Δημητρακη μου (πηρε το ονομα του μπαμπα του) και πιστευω οτι τα καταφερα.

Εχουν περασει 4 χρονια απο τοτε. Ο Δημητρακης μου βλεπει σε φωτογραφιες τον μπαμπα του, τον γνωριζει αλλα δεν ξερει τι συμβαινει. Φετος παει προνηπιο και εχει αρχισει να το σκεφτεται. Και εδω ειναι το μεγαλο μου προβλημα. Νομιζω πως δεν μπορω να το διαχειριστω οπως πρεπει, με ψυχραιμια. Δεν ξερω πως ακριβως να του πω κατι τετοιο. Και μονο στη σκεψη οτι καποια στιγμη θα κανουμε αυτη τη κουβεντα, τρελαινομαι.

Ελπιζω να πανε ολα καλα.

Αν θελετε θα ηθελα να ακουσω και τη γνωμη σας….

Σοφία

Ρομίνα Ξύδα

Μια πόλη μέσα στην πόλη – Η πλατεία Βικτωρίας γεμάτη αντίσκηνα με Αφγανούς μετανάστες και πρόσφυγες περιτριγυρισμένους από σκουπίδια και ξεραμένα κόπρανα, με οσμές ούρων και ιδρώτα, που συνθέτουν ένα σκηνικό απελπισίας για τους περίοικους και τους καταστηματάρχες

«Οι μετανάστες είναι πολλοί. Οχι, βέβαια, στα εργοστάσιά μας. Τις αργίες, τις Κυριακές στις πλατείες, φαίνονται πάρα πολλοί», λέει ο διάσημος θεατρικός συγγραφέας Μαξ Φρις. Απέναντί του, στέκει ο Αλμπερτ Αϊνστάιν και ρουφώντας μια γουλιά από τον ζεστό καφέ του, τού απαντά: «Ο κόσμος είναι επικίνδυνος όχι εξαιτίας αυτών που κάνουν το κακό, αλλά εξαιτίας αυτών που τους κοιτάζουν χωρίς να κάνουν τίποτα».

Πρωινό στην πλατεία Βικτωρίας και ο παραπάνω σουρεάλ διάλογος μοιάζει να είναι ο πλέον αντιπροσωπευτικός μιας εικόνας που δεν γεννά κανένα άλλο συναίσθημα πέρα από θλίψη για τη δυστυχία των προσφύγων και θυμό για την αδιαφορία της κυβέρνησης. Αυτής με την κόκκινη παντιέρα της «κοινωνικής ευαισθησίας» που ανεμίζει κουρελιασμένη στο κέντρο της αλλοτινής αστικής πλατείας των Αθηνών…

Είναι ακόμη πρωί. Οι σκηνές που κρύβουν μέσα τους οικογένειες προσφύγων από το Αφγανιστάν ανοίγουν δειλά-δειλά τις μπρος στα περίεργα μάτια των περαστικών. Η πλατεία ένας ατέλειωτος καταυλισμός ανθρώπων με τις συνθήκες διαβίωσης να ταυτίζονται στην καλύτερη των περιπτώσεων με εκείνες ενός αδέσποτου. Μικρά παιδιά κάνουν την ανάγκη τους εκεί όπου τρώνε, ηλικιωμένοι ικετεύουν για ένα μπουκάλι νερό, μητέρες θηλάζουν δίπλα σε ακαθαρσίες, άνδρες σε παίρνουν στο κατόπι για «κάπου μείνει».

Μπάνιο σε τουαλέτες καφενείων, βρώμα, δυσωδία και αγανάκτηση

Ξεραμένα κόπρανα, ούρα, σκουπίδια και ιδρώτας, πλανώνται στον αέρα της πλατείας Βικτωρίας μετατρέποντας το βήμα σου σε μια νευρωτική τρεχάλα χωρίς συγκεκριμένο προορισμό. Τρυπώνω στο πρώτο καφενείο που βρίσκω μπροστά μου, το «Le Café», αναζητώντας λίγο καθαρό αέρα κι ένα μπουκάλι νερό. Λίγα δευτερόλεπτα μετά, ένας νεαρός άνδρας μπαίνει στο μαγαζί κρατώντας στα χέρια του δύο μπουκάλια νερό και ανεβαίνει στον πρώτο όροφο του μαγαζιού, εκεί όπου βρίσκονται οι τουαλέτες. Ξάφνου η σκάλα γεμίζει νερά και η ιδιοκτήτρια, η Μάγια, τρέχει αλαφιασμένη κρατώντας στο ένα χέρι κουβά και στο άλλο σφουγγαρίστρα. «Δεν αντέχω άλλο», μου λέει με δάκρυα στα μάτια και ξεσπάει:

«Κάθε μέρα μπουκάρουν στο μαγαζί και ανεβαίνουν στην τουαλέτα για να κάνουν μπάνιο. Ρίχνουν επάνω τους μπουκάλια με νερό, κατεβαίνουν μούσκεμα κάτω και στεγνώνουν σε μια άκρη της πλατείας. Δεν έχω τίποτα με τους ανθρώπους. Κι εμένα ο σύζυγός μου Σύριος είναι και ξέρω καλά τι σημαίνει να είσαι σε μια άλλη χώρα συντροφιά με το απόλυτο τίποτα. Από κει και ύστερα, όμως, αυτή η κατάσταση δεν μπορεί να συνεχιστεί. Ανθρωπος δεν πλησιάζει πλέον στο μαγαζί μας. Τα βράδια στρώνουν έξω παπλώματα και το πρωί κάνουν ουρά για την τουαλέτα. Πού είναι η πολιτεία; Πού είναι η μέριμνα; Πού είναι το κράτος; Πού είναι ο αρμόδιος υπουργός; Πού είναι οι αριστεροί με τις ευαισθησίες τους; Τους λυπάμαι τους ανθρώπους αυτούς, ιδίως τις γυναίκες και τα παιδιά, αλλά εμένα ποιος θα με λυπηθεί; Η κατάσταση δεν σώζεται με το να τους μοιράζουν κρουασανάκια και ρούχα διάφορες εθελοντικές οργανώσεις. Εχω ένα μικρό κοριτσάκι και από το καλοκαίρι το έχω κλεισμένο στους τέσσερις τοίχους. Πώς να βγάλω το παιδί μου στην πλατεία; Εσύ, θα το έβγαζες το δικό σου;».

Τα λόγια αυτής της γυναίκας μοιάζουν με αντίλαλο στα χείλη κάθε μαγαζάτορα της περιοχής: «Από τα μέσα Ιουλίου μάς έχουν τσακίσει». Τα περιστατικά σκληρά και οι απορίες κάτι παραπάνω από εύλογες: «Εχθές το βράδυ βγήκαν αυτοσχέδια μαχαίρια και καδρόνια στην πλατεία ύστερα από μια λογομαχία ανάμεσα σε μετανάστες και διακινητές. Αν η πολιτεία δεν κάνει κάτι, θα χυθεί πολύ αίμα γιατί κι εμείς θα αναγκαστούμε κάποια στιγμή να πάρουμε τον νόμο στα χέρια μας. Οι τζίροι μας, εξαιτίας της όλης κατάστασης, έχουν πέσει από 50% και πλέον σε σχέση με πέρσι. Το κράτος το μόνο ξέρει είναι να επιβάλει φόρους. Πού θα βρούμε χρήματα να τους πληρώσουμε; Γνωρίζει ο κ. Τσίπρας και οι σύντροφοί του ότι πάνω από 80 οικογένειες, εργαζόμενες στην εστίαση έχουν μείνει άνεργες λόγω της άναρχης μετανάστευσης; Μας καταστρέψανε. Πού είναι ο αρμόδιος υπουργός; Πού είναι η αστυνόμευση; Γιατί δεν πιάνουν τους διακινητές; Η αστυνομία όλους τούς γνωρίζει και παρ’ όλα αυτά, αντί να τους μπαγλαρώσει, τους αφήνει να κάνουν ελεύθερα τη δουλίτσα τους. Θα καθόσουν ποτέ στο μαγαζί μου να πιεις έναν καφέ ή να φας ένα πιάτο φαγητό; Πες μου, θα καθόσουν;».

Μεταδοτικές ασθένειες

Φεύγω. Ξανά στον δρόμο, ξανά στο κέντρο μιας πλατείας όπου φοβάσαι ακόμη και ν’ αναπνεύσεις. Μία γυναίκα δίνει στο μωρό της σάπια αυγά, μια άλλη ξινισμένο γάλα, νεογέννητα καίγονται στον πυρετό και παιδάκια δύο και τριών ετών κλαίνε από την εξάντληση και τον πόνο. Ενας εθελοντής γιατρός, ο Σπύρος Ζωγράφος, με τραβά από το χέρι για να μου δείξει στο κορμάκι μικρών παιδιών τα αποτυπώματα της απάθειας ενός κράτους που θέλει να λέγεται δημοκρατικό: «Κοίτα τα μάτια τους, είναι μαύρα. Πιάσε το δέρμα τους, είναι γυαλόχαρτο. Η γαστρεντερίτιδα βράζει. Το ίδιο και η σύφιλη. Και οι δύο ασθένειες είναι μεταδοτικές. Πού είναι η πρόνοια; Δεν αντέχω άλλο αυτή την υποκρισία των ιθυνόντων. Εμείς, οι απλοί πολίτες, νοιαζόμαστε περισσότερο από εκείνους που κυβερνούν. Και νοιαζόμαστε γιατί έχουμε ψυχή».

Στα βήματά μας, μέσα στην πλατεία της επίγειας κόλασης, προστίθενται κι εκείνα του φαρμακοποιού Δημήτρη Μπάλτα, κάτοικου της περιοχής: «Ντρέπομαι που είμαι Αθηναίος. Ντρέπομαι να λέω ότι ζω και εργάζομαι στην πλατεία Βικτωρίας. Η κατάσταση έχει ξεφύγει. Κάθε μέρα οι δύστυχοι αυτοί άνθρωποι μου ζητούν διάφορα σκευάσματα ιδίως για δερματολογικές παθήσεις. Το περίεργο είναι ότι τις τελευταίες ημέρες μού ζητούν και φάρμακα για φυματίωση, όπως Rifadin και Isoniazid, τα οποία έχουν πλέον καταργηθεί. Είναι απελπισμένοι, αλλά απελπισμένοι είμαστε κι εμείς».

Μάχη για ένα πιάτο μακαρόνια και πολιτικές περατζάδες

Μεσημεριάζει. Τέσσερις-πέντε γυναίκες με πορτοκαλί στολές, μέλη του Συλλόγου Εθελοντών Θριάσιου Πεδίου, τρέχουν να σωθούν από το μένος κατοίκων της περιοχής: «Ηρθαμε να μοιράσουμε κάποια τρόφιμα στους πρόσφυγες, αλλά οι κάτοικοι είναι εξαγριωμένοι και μας πήραν στο κυνήγι. Μας φώναζαν, μας έβριζαν, μας απειλούσαν, μας έλεγαν ότι, συντηρώντας τους πρόσφυγες στην πλατεία, τους βγάζουμε από τα σπίτια τους. Δεν ξέρουμε τι να κάνουμε. Τα νεύρα όλων είναι σε οριακό επίπεδο». Την ίδια ώρα, στην πάνω πλευρά της πλατείας, ο κ. Κώστας ετοιμάζει σε δύο μεγάλα καζάνια μακαρόνια με σάλτσα και λαχανικά. Οι πρόσφυγες κάνουν ουρά για ένα πιάτο φαγητό, οι σκηνές αδειάζουν, μαζί τους και η υπομονή. Σπρωγμένοι από την πείνα τσακώνονται για μια την πολυπόθητη πρωτιά μπροστά από το μεγάλο καζάνι. Κάποιοι μένουν νηστικοί. «Εχει ο Θεός», τους λένε.

Λίγα μέτρα παραπάνω μία κυρία από τον Δήμο Αθηναίων ωρύεται για την κατάσταση με τρόπο σχεδόν εκδικητικό: «Τέλος ο Δήμος Αθηναίων! Ο Ελαιώνας παραχωρήθηκε από εμάς. Η περιφέρεια της κυρίας Δούρου τι παραχωρεί; Η κυβέρνηση τι κάνει; Ο ευαίσθητος κ. Πατούλης πού βρίσκεται; Πού είναι η αλληλεγγύη των πόλεων; Να πάρουν και στο Μαρούσι πρόσφυγες! Και στον Άλιμο! Και στην Κηφισιά! Και παντού! Δεν μπορούμε πάντα να παραχωρούμε, να υποχωρούμε και να βοηθάμε εμείς!».

«Είναι μια άθλια πόλη»

Η κρατική φωνή της «αλληλεγγύης» και του πολιτικού «νοιαξίματος» παίρνει τώρα σάρκα και οστά από την εμφάνιση του προέδρου της ΔΗΜ.ΑΡ. Θανάση Θεοχαρόπουλου, ο οποίος αρκείται σε μια πολιτικάντικη δήλωση συμπαράστασης. Δεν μπαίνει στην πλατεία, δεν μιλάει με κόσμο, δεν έχει χρόνο για κάτι, δεν υπόσχεται τίποτα, όπως ακριβώς και ο αναπληρωτής υπουργός Μεταναστευτικής Πολιτικής Γιάννης Μουζάλας, ο οποίος αρκείται στο να δηλώσει το αυτονόητο: «Είναι μια άθλια πόλη…».

Ταυτόχρονα, στα ραδιόφωνα της άθλιας πόλης, ο Γιώργος Καμίνης «πλακώνεται» με τον Πάνο Καμμένο, ενώ κύκλοι του υπουργείου του -παρά τις φιλότιμες προσπάθειες του δημάρχου Αθηναίων- τον προκαλούν, υποστηρίζοντας ότι «το υπουργείο Εθνικής Αμυνας βοηθάει όπου μπορεί» και πως «ο κύριος Καμίνης επιθυμεί να συμμετέχει στο πάρτυ των επιδοτήσεων και τέτοια χάρη δεν θα του κάνουμε…». Η εύλογη πρόταση του δημάρχου Αθηναίων να παραχωρηθούν ανενεργά στρατόπεδα της Αττικής προκειμένου να φιλοξενηθούν πρόσφυγες πέφτει στο κενό μαζί με χιλιάδες ψυχές που βασιλεύουν ακριβώς όπως και το μέλλον της μικρής μας πόλης.

Ξημερώνει. Ανάμεσα σε ισχυρές αστυνομικές δυνάμεις και δύο συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας -μία της Κίνησης «Ενωμένοι Ενάντια στο Ρατσισμό και τη Φασιστική Απειλή» (ΚΕΕΡΦΑ) και μία δεύτερη των κατοίκων της περιοχής- τέσσερα λεωφορεία του ΟΑΣΑ μεταφέρουν τους πρόσφυγες από την πλατεία Βικτωρίας στο Κλειστό Ολυμπιακό Ακίνητο Γαλατσίου.
«Στόχος του υπουργείου είναι οι πρόσφυγες να τύχουν καλύτερης διαχείρισης ώστε να μην πέφτουν θύματα ξενοφοβικών, ρατσιστικών επιθέσεων. Για τον σκοπό αυτό βρίσκουμε σύστημα παράλληλων χώρων για να αποφορτίζεται η κατάσταση όπου δημιουργείται πρόβλημα», δήλωσε στον δρόμο της «προσφυγικής μετάθεσης» ο Γιάννης Μουζάλας. Μια δήλωση τόσο υποκριτική όσο και οι κοινωνικές ευαισθησίες της κυβέρνησης που εκπροσωπεί, καθώς μόνο οι κάτοικοι και οι εργαζόμενοι της πλατείας Βικτωρίας ήταν αυτοί που τόσο καιρό βοήθησαν όπως και όσο μπορούσαν τους «ανθρώπους με τα θλιμμένα μάτια». Κανένας πολιτικός, καμία εξουσία, κανένα κόμμα και καμία κυβέρνηση δεν νοιάστηκε και δεν νοιάζεται πραγματικά για τον τρύπιο αστικό ιστό της θλιβερής μας πόλης…

Πηγή:www.protothema.gr

Η Sandra Bullock κρατά στην αγκαλιά της τον υιοθετημένο γιο της και είναι μια ευτυχισμένη μαμά. Και αυτός είναι ένα ευτυχισμένο μωρό. Το βλέπουμε όλοι. Μέσω του Facebook φαίνεται να δίνει την πιο ξεκάθαρη, την πιο σωστή κατάθεση για την υιοθεσία. Έχει κουραστεί να ακούει ότι ο μικρός δεν είναι αίμα της, ότι η ίδια είναι μια θετή μητέρα. Δηλώνει πως είναι η μητέρα του παιδιού της και δεν χρειάζεται κανέναν τίτλο, καμιά ταμπέλα. Μπορεί να μην έχει τα μάτια της, το χαμόγελό της, το χρώμα του δέρματος αλλά έχει όλη την καρδιά της. Και αν όλα είχαν λειτουργήσει καλά για να αποκτήσει ένα δικό της βιολογικά παιδί, δεν θα τον είχε γνωρίσει. Απολαμβάνει τη μητρότητα και αυτό είναι το περισσότερο.

Σκέφτομαι τα ζευγάρια που καταλήγουν στην υιοθεσία και ακόμα πιο πολύ εκείνους που επιλέγουν τη διακρατική υιοθεσία ως πιο άμεση. Σκέφτομαι αυτούς τους «από απόφαση» δεσμούς αίματος και τους αξιολογώ ως πιο δυνατούς πιο ισχυρούς ακριβώς γιατί δεν προέκυψαν, γιατί είναι από επιλογή και από προσπάθεια.

Είναι δεσμός αίματος η υιοθεσία. Η ίδια η Sandra Bullock το λέει πολύ καλά ότι ο γιος της έχει όλη της την καρδιά. Από εκεί δεν αρχίζουν οι δεσμοί του αίματος έτσι κι αλλιώς; Ποια ταμπού και ποια λοξά βλέμματα; Ποιοι ψίθυροι όταν έχεις στην αγκαλιά και στην ευθύνη σου, στη ζωή σου όλη δηλαδή, τη συνέχεια των πραγμάτων;

ΥΓ: Διαβάζω ότι το ποστάρισμα στην πραγματικότητα δεν ανήκει στη Sandra Bullock. Σε κάθε περίπτωση είναι και αυτό -ένα ψεύτικο αληθοφανές ωστόσο ποστάρισμα- ένας τρόπος να ανοίξει η συζήτηση για την υιοθεσία. 

Πηγή:www.protagon.gr

Κατά καιρούς έχουμε δει διάφορες περιπτώσεις ανθρώπων που ζητούν από τον «κόσμο του ίντερνετ» να διορθώσει κάτι σε μια φωτογραφία τους μέσω Photoshop και, ως απάντηση, ο «κόσμος του ίντερνετ» στήνει ένα ολόκληρο πανηγύρι πάνω στην εν λόγω φωτογραφία, κάνοντας σχεδόν τα πάντα πέρα από αυτό που έχει ζητηθεί εξ αρχής. Και προκαλώντας, φυσικά, ακατάσχετο γέλιο.

Στη περίπτωση που θα δούμε σήμερα, κανείς δεν ζήτησε τίποτα. Το μικρό κορίτσι με το «σατανικό» ύφος και η κουκουβάγια του ήταν αρκετά για να εμπνεύσουν του καλούς ανθρώπους του ίντερνετ ώστε να δώσουν ένα μικρό ρεσιτάλ Photoshop, το οποίο έχει γίνει το νέο αγαπημένο viral του διαδικτύου.

Πριν από αρκετές μέρες ο χρήστης του Reddit «Obladesque», ανέβασε την πρωτότυπη φωτογραφία στην κοινότητα του Reddit με την ονομασία «photoshopbattles», προκαλώντας ουσιαστικά τα μέλη της να δώσουν τον καλύτερο εαυτό τους. Το οποίο κι έγινε.

Έκτοτε, το κοριτσάκι έγινε «Ο Κυρίαρχος της Παιδικής Χαράς», «Ο Αντικαταστάτης του Thor», «Ο Κακός Χάρι Πότερ», «Ο Σκοτεινός Άρχοντας των Κουκουβαγιών» και πολλά άλλα. Ρίξτε μια ματιά σε μερικές από τις καλύτερες εκδοχές της πρωτότυπης φωτογραφίας, και θα καταλάβετε.

Πηγή:kleidarotripa.eu

* Γράφει η Αντιγόνη Συμεωνίδου Ψυχολόγος-Ψυχοθεραπεύτρια MSc

H εβδομάδα που πέρασε τελείωσε με ένα ραντεβού που πραγματικά με έκανε να νιώσω εντελώς ανεπαρκής στο να απαλύνω τον πόνο. Πατέρας ήρθε να με συμβουλευτεί για τον τρόπο διαχείρισης μιας εξαιρετικά επώδυνης κατάστασης. Έχασε την γυναίκα του που άφησε πίσω της, αυτόν και δύο μικρά παιδιά. Όλη η συνεδρία αφορούσε τα παιδάκια. Αυτά ήταν τα λόγια μου.

«Τα παιδιά θα πληγωθούν, θα θυμώσουν, θα απογοητευθούν, θα κλάψουν. Θα τους λείψει η μορφή της, η μυρωδιά της, η ματιά της, η αγκαλιά της, το χάδι της, το νανούρισμα της. Θα θυμώσουν που δεν υπάρχει στην ζωή τους, θα φοβηθούν γιατί δεν θα υπάρχει στο μέλλον τους και θα κοιμούνται αγκαλιά με τις αναμνήσεις τους. Θα ονειρεύονται το παρελθόν τους γιατί θα την έχει μέσα, θα θέλουν να την φέρουν στο παρόν τους αλλά δεν θα μπορούν. Αυτή είναι η πραγματικότητα της απώλειας. Μην τα βάλετε σε γυάλα, μην τα αποτρέψετε από το να την βιώσουν.

Μπροστά τους ανοίγεται ένας συναισθηματικός δρόμος που θα δημιουργηθεί από την ανάγκη τους να βιώσουν τα συναισθήματα τους και τον πόνο που γεννιέται από την απώλεια. Ο μόνος και βασικός άνθρωπος στην ζωή του που μπορεί να τα ανακουφίσει και να τα ενδυναμώσει, είστε εσείς. Το άλλο μισό της μαμάς τους, το άλλο μισό της οικογένειας τους, το άλλο μισό του κόσμου τους. Να τους μιλάτε από την ψυχή σας, να τους λέτε μόνο την αλήθεια, να απαντάτε σε όλες τις απορίες που θα γεννηθούν στα κεφαλάκια τους. Μην ξεχνάτε ότι αντιμετωπίζουν ότι πιο πυρηνικό υπάρχει στην ζωή μας, το αποχωρισμό. Και αποχωρίστηκαν την μητέρα τους, αλλά εσείς είστε ακόμα εκεί μαζί τους να αντιμετωπίσετε την απώλεια, σαν μια τριάδα όχι σαν τρεις ξεχωριστοί άνθρωποι. Από 4 άνθρωποι γίνατε τρεις και για τα παιδικά μάτια αυτή η αλλαγή φαντάζει τεράστια, απειλητική και τρομαχτική.

Ενδυναμώστε την τριάδα για να μπορούν στην πορεία της ζωής τους να ζουν με την απώλεια και όχι μέσα από αυτήν.

O θάνατος της μητέρας τους θα τους διαλύσει τον εσωτερικό και εξωτερικό τους κόσμο. Μέσα τους θα δημιουργηθούν συγκρούσεις, εσωτερικές συγκρούσεις που θα τους τρομάξουν. Ο πόλεμος στην ψυχή τους ανάμεσα στην πραγματικότητα τους και στην προσδοκία ότι όλο αυτό που ζούνε θα αλλάξει, θα τα πονέσει. Η ελπίδα ότι θα την ξαναέχουν δίπλα τους θα τα τρέφει αλλά η πραγματικότητα θα τα αποδυναμώνει. Μικρές ψυχούλες που θα νιώθουν την ανάγκη να αφεθούν στην δική σας αγάπη και στήριξη αλλά ταυτόχρονα θα φοβούνται. Θα φοβούνται την αγάπη γιατί η αγάπη τα πόνεσε. Να είστε εκεί μαζί τους σε όλα όσα νιώθουν, σε όλα όσα φοβούνται και σε όλα όσα θα αποφεύγουν».

Πηγή:www.mommyandthecity.gr

Έλενα Αλεξάνδρου

Ψάχνεις ιδιαίτερα χτενίσματα για την κόρη σου; Δες εδω τις καλύτερες ιδέες που θα ξετρελάνουν μαμά και κόρη. Τα κορίτσια απο μικρή ηλικία έχουν μια ιδιαίτερη αδυναμία στα μαλλιά τους. Τους αρέσει να τα χτενίζουν και να τα περιποιούνται με ιδιαίτερη αγάπη. Είμαι ενθουσιασμένη με τα χτενίσματα που ακολουθούν και ελπίζω να τα βρείτε και εσείς εξίσου ενδιαφέροντα και να σας ταξιδέψουν. Αυτού του τύπου τα χτενίσματα είναι άκρως εντυπωσιακά και είναι τέλεια για πιο ιδιαίτερες περιστάσεις όπως πάρτυ γενεθλίων, βάπτιση, γάμος και άλλες πιο επίσημες εμφανίσεις.

Απολαύστε τα, εμπνευστείτε και πείτε μας ποιο είναι το αγαπημένο σας.

Πηγή:www.mommyandthecity.gr