Ξεκινησα να διαβαζω τις μαμαδο-ιστοριες απ” οταν εμαθα οτι θα γινω και γω μανουλα!!

Με τον αντρα μου ημαστε μαζι 13 χρονια, απο 15 χρονων. Τα τελευταια 4 χρονια μειναμε και μαζι. Θελαμε πολυ ενα μωρακι και πριν ενα χρονο το προσπαθουσαμε.. Δεν αργησε πολυ να μας ερθει, 19 Μαρτιου ’14 πηγα στον γυναικολογο γιατι ειχα καθυστερηση ..

Καλα τα νεα!!!

«Εισαι 6 εβδομαδων » μου ειπε, δεν ηξερα πως ενιωθα εκεινη τη στιγμη, ημουνα σαστισμενη!! Δεν ειναι οτι δεν το ηθελα αλλα δεν το πιστευα! Ακουμε την καρδουλα του και ειχε «κατσει» σε καλο σημειο το σπορακι μου καλα κρατημενο!!!

Πηγαινω στο σπιτι και με κλαματα χαρας και φοβου το λεω στον αντρα μου!!! Εκεινος πεταξε απο χαρα!!!

Οι μηνες περνουσαν πολυ ωραια, δεν ειχα ουτε ανακατωσουρες, ουτε εμετους, τιποτα, μονο κουραζομουν με το παραμικρο.

Καναμε την αυχενικη ολα υπεροχα! Αργοτερα στον υπερηχο β’επιπεδου μαθαμε οτι ειναι αγορακι!!! Το διαισθανομουν, κατι μεσα μου το ηξερε, δεν ξερω πως… Ενω ολοι οι αλλοι λεγανε «Θα κανεις κοριτσι, εχεις στρογγυλη κοιλια» και διαφορα τετοια..

Ο αντρας μου ηθελε κοριτσι… Ακουγε και τους υπολοιπους και το ειχε παρει αποφαση.. Αλλα δεν ητανε γραφτο, χαχα! Τωρα αν τον ρωτησεις, δεν τον αλλαζει ουτε με χιλια κοριτσια..

Αν εξαιρεσουμε λιγες καουρες που ειχα και πονοδοντους, ειχα μια καλη εγκυμοσυνη ηρεμη!! Το σπορακι μου ειχα αρχισει και το ενιωθα γυρω στον 6 μηνα… Καθε μερα του μιλουσα..

Τις τελευταιες βδομαδες πηγαινα συχνα στον γιατρο για να με εξεταζει. Ειχα συσπασεις στην κοιλια. Μου πετρωνε ξαφνικα και μετα χαλαρωνε..

Στις 10/11 πηγαινω για την καθορισμενη εξεταση με βαλανε στον τοκοκαρδιογραφο συσπασεις τιποτα ουτε διαστολη. Ειχα περασει το οριο της ΠΤ μου κατα πολυ.

«Αυριο μπαινεις για καισαρικη!»

«Δεν μπορουμε να περιμενουμε;» του λεω

«Και φυσικα,αλλα η ευθυνη ειναι δικη σου!»

Δεν το σκεφτηκα λεπτο, για να το λεει ο γιατρος, αυτος ηξερε περισσοτερα…

Βγαινω, το λεω στη μαμα μου και φευγουμε για το σπιτι .

Την βαλιτσα την ειχα ετοιμη..

7 το απογευμα πηγαινω στο μαιευτηριο και το πρωι 8μισι περιπου ηρθανε να με παρουνε για το χειρουργειο. Με επιασε ενα ανεξελεγκτο τρεμουλο εκεινη την ωρα, δεν ξερω τον λογο..

Ειχα τοσο αγχος να συναντησω επιτελους μετα απο τοσους μηνες το αγγελουδακι μου.

Μπηκαμε στο χειρουργειο, με ακουμπησανε στο τραπεζι καθιστη, η αναισθησιολογος μου ειπε να παρω μια βαθια ανασα και μην κουνησω καθολου για να μου κανει την επισκληριδιο.

Επιασε πολυ γρηγορα! Συντομα τα ποδια μου μουδιασανε και δεν κρυωνα πια.

Αυτες οι ωρες ηταν τοσο ατελειωτες, περιμενα πως και πως… Δεν ενιωσα τιποτα, μονο πολλη πιεση οταν μου τον τραβουσαν για να βγει..

9 και 27 το πρωι γεννησα!!! Εναν μπεμπακο 3.300kg… και κουκλο!!! Οι νοσοκομες ειχανε παθει πλακα..

Μου τον φερανε τυλιγμενο ισα που φαινοταν μονο αυτο το τοσο γλυκο του προσωπακι, τι ομορφο, Θεε μου!! Τον φιλησα και μετα τον πηρανε για να με ετοιμασουν και μενα..

Η ζωη μου απο εκεινην την μερα αλλαξε!

Τα παντα πλεον στην ζωη μου ειναι αυτο το αγγελουδι !!

Και αξιζει να ζω μονο γιαυτον!!

Ο πιο πολυτιμος θησαυρος ολου του κοσμου για μενα!!!

Σ” αγαπω αστερι μου !!

Καθε μερα που μεγαλωνει ειναι μια μενα μια ξεχωριστη μερα!!

Ευχομαι σε ολες τις μανουλες του κοσμου να ειναι καλα και να αγαπουν τα παιδια τους ειναι οτι πολυτιμοτερο εχουμε και μας χαρισε ο θεος!!!

Και σε αυτες που δεν τα καταφεραν ή προσπαθουν δυναμη και πιστη!!! Ολα θα τα φερει η ζωη στην ωρα τους !!

Φιλακια πολλα

μαμα Μαρινα

Η χαρά της μητρότητας άργησε να έρθει για αυτό και μόλις γέννησα το μονάκριβο αγοράκι μου αφοσιώθηκα σε αυτό και δεν του χάλασα ούτε ένα χατήρι. Από μικρό κατάλαβα ότι ξεχώριζε από τα άλλα παιδάκια. Δεν τον ενθουσιάζαν τα φορτηγά, τα τουβλάκια και τα αγορίστικα παιχνίδια αλλά έδειχνε να ενθουσιάζεται με τις κούκλες που είχαν οι ανιψιές μου που μένουν στην ίδια πολυκατοικία με εμάς. Μπορούσε να κάθεται με τις ώρες με τις ξαδελφούλες του και να παίζουν με το κουκλόσπιτο της Barbie.

Στην αρχή δεν ήθελα να δώσω σημασία στα σημάδια αλλά όσο περνούσε ο καιρός τόσο έβλεπα ότι ο γιος μου είναι ευτυχισμένος μόνο όταν παίζει με τις κούκλες και όχι όταν πάμε σε φιλικά σπίτια και συναντά αγοράκια που πετάνε τη σκούφια τους να παίξουν ποδόσφαιρο, να παίξουν σπρωξιές, να μπουγελωθούν και γενικά να παίξουν ας το πούμε αγορίστικα παιχνίδια.

Ο άντρας μου όταν του είπα τις ανησυχίες μου, άρχισε να είναι επιφυλακτικός με αυτή την προτίμηση του γιου μας με αποτέλεσμα να υπάρχουν εντάσεις και φωνές μέσα στο σπίτι. Έφτασε μάλιστα στο σημείο να μου απαγορεύσει να πηγαίνω το παιδί στις ξαδέρφες του θεωρώντας ότι αυτή ήταν η αιτία της παράξενης προτίμησής του. Το παιδί μας παρακαλούσε να πάει να παίξει με τις κούκλες των ξαδερφών του αλλά ο σύζυγός μου ήταν τόσο απόλυτος που δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να του αλλάξω γνώμη. Δεν έτρωγε το φαγητό του, ήταν αρνητικός σε κάθε είδους πρόταση για βόλτα που του κάναμε και πέταγε μακριά όλα τα «αγορίστικα» παιχνίδια με τα οποία τον βομβαρδίσαμε σε μια προσπάθεια να του τραβήξουμε το ενδιαφέρον. Μόλις έβλεπε την σακούλα άστραφταν τα ματάκια του και περίμενε πώς και πώς να αντικρίσει μια κούκλα που θα του έσπαγε την μοναξιά και θα τον έκανε να νιώσει χαρά. Όταν όμως την άνοιγε και έβλεπε το τηλεκατευθυνόμενο τρενάκι, το συνεργείο αυτοκινήτων ή το σπαθί του σούπερ ήρωα, τα πετάγε μεμιάς μακριά και δεν τα ξαναάγγιζε.

Μελαγχόλησε και πλέον έχασε κάθε ενδιαφέρον για παιχνίδι. Κάπου εκεί ήταν που σκέφθηκα ότι πρέπει να απευθυνθώ σε κάποιον ειδικό. Δεν ήθελα να το συζητήσω με άλλους συγγενείς και φίλους γιατί ήδη είχα καταλάβει ότι δεν τους φαίνονταν φυσιολογικό ένα αγόρι να παίζει μόνο με κούκλες και να σνομπάρει όλα τα παιχνίδια που άλλα αγόρακια χιλιοπαρακαλούν τους γονείς τους να τους τα αγοράσουν. Μίλησα με την ειδικό και το ίδιο απόγευμα την επισκεφθήκαμε οικογενειακώς. Αφού συζήτησε για λίγο με το παιδί χωρίς να είμαστε εμείς μπροστά, μετά μας φώναξε για να συζητήσουμε εκτενώς το πώς θα διαχειριστούμε την κατάσταση.

Μας είπε ότι δεν είναι κάτι ανησυχητικό και δεν πρέπει να νιώθουμε περίεργα για το γιο μας και τις προτιμήσεις του. Ο άντρας μου της ζήτησε να κάνει κάτι άμεσα ώστε ο γιος μας να συμπεριφέρεται όπως ακριβώς κάνουν τα αγοράκια της ηλικίας του, αλλά η ειδικός μας διαβεβαίωσε ότι κάτι τέτοιο δεν μπορεί να γίνει από τη μια στιγμή στην άλλη κι ότι μέχρι τα 7 του χρόνια το παιδί θα αλλάξει συνήθειες και επιλογές οπότε δεν πρέπει να μας παραξενεύει αυτή του η ιδιοτροπία.

Μετά από αυτό το ραντεβού ένιωσα πλέον καλύτερα μέσα μου και αποφάσισα ότι δεν πρέπει να στερώ από το γιο τη χαρά του παιχνιδιού που λαχταρά. Τον πήρα από το χέρι και πήγαμε μαζί στο παιχνιδάδικο της γειτονιάς. Τον άφησα να διαλέξει ό,τι ήθελε και είδα ένα τεράστιο χαμόγελο να φωτίζει το προσωπάκι του. Μετά από λίγα λεπτά επέστρεψε με μια κουκλα Barbie την οποία κρατούσε σφικτά στην αγκαλιά του, σαν το πιο πολύτιμο απόκτημα. Την αγόρασα χωρίς δεύτερη κούβεντα.

Ο γιος μου ήταν το πιο χαρούμενο πλάσμα στον κόσμο. Κοιμόταν και ξυπνούσε αγκαλιά με την κούκλα του σαν να φοβόταν ότι αν την αφήσει κάτω θα του την ξαναπαίρναμε πίσω. Οι μέρες κυλούσαν χωρίς φωνές και εντάσεις αφού πλέον ο μικρός μας μπορούσε να απολαμβάνει ξέγνοιαστος το παιχνίδι του. Ο άντρας μου βέβαια πάντα έκανε τα στραβά μάτια και έπνιγε τα λόγια του όταν τον έβλεπε να χτενίζει και να ντύνει με τις ώρες την κούκλα.

Ήταν σαν να πέρασε η καταιγίδα ώσπου μια μέρα ήρθε το κάλεσμα για το παιδικό πάρτι του ανιψιού μου. Εκείνο το πάρτι ήταν για μένα μια μεγάλη αποτυχία. Ο γιος μου βαριόταν διαρκώς με τα υπόλοιπα αγοράκια και δεν διασκέδαζε καθόλου με τα αγορίστικά τους παιχνίδια. Δεν του άρεσε τίποτα και ήθελε να φύγει. Έβαλε τα κλάματα, φώναζε, τσίριζε και δεν ήθελε με τίποτα να παίξει έστω και μόνος του με κάποιο από τα παιχνίδια του ανιψιού μου. Τότε ήταν που μου είπε «Θέλω να μου δώσεις την κούκλα μου!». Μην μπορώντας να τον καλμάρω του εξήγησα ότι δεν είναι η ώρα να παίξει με την κούκλα του. Άδικος κόπος. Ό,τι κι αν του είπα δεν τον ηρεμούσε. Ώσπου τελικά άνοιξα την τσάντα μου και έβγαλα από μέσα την κατάξανθη Barbie με το πλουμιστό της φόρεμα.

Ένιωσα όλα τα βλέμματα στραμμένα πάνω μου. Ψίθυροι και σχόλια χαμηλόφωνα ήταν ο απόηχος της χειρονομίας μου να δώσω στο παιδί την κούκλα. Οι άλλες μαμάδες με κοιτούσαν με μια συγκατάβαση και με μια ανείπωτη έκφραση σαν να μου λένε «Καλά τι έκανες;». Έγω όμως ούτε στιγμή δεν λύγισα κι ούτε μετάνιωσα που του έδωσα την κούκλα για να ηρεμήσει. Το μόνο που με ενδιαφέρει είναι η ψυχική υγεία του παιδιού μου. Θα κάνω τα πάντα για να το στηρίξω και να το βοηθήσω να ξεπεράσει τη δύσκολη θέση στην οποία έχει περιέλθει.

Πηγή:www.infokids.gr

«Καλησπέρα σας…Ή πρώην σύζυγος μου ζήτησε να χωρίσουμε γιατί είχε βρει κάποιον άλλο τον οποίο τον έβαλε στο σπίτι τον πρώτο κιόλας μήνα…και μετά από 3-4 συζούν κιόλας. Το θέμα είναι ότι αφήνει μόνο του το παιδί μαζί του κι ο μικρός μου κάνει παράπονα ότι εκείνος τον μαλώνει και τον αφήνει μόνο του στο δωμάτιο του. Όταν της το ανεφερα μου είπε ότι της λέει ότι κι εγώ τον μαλωνω. Το πρόβλημα είναι ότι εγω δεν θέλω να έχει επαφές με το παιδί μου…..«

Απαντάει η ψυχολόγος – Παιδοψυχολόγος – Συγγραφέας κυρία Αλεξάνδρα Καππάτου

Το διαζύγιο είναι ένα σοβαρό και επώδυνο γεγονός που επιφέρει σημαντικές αλλαγές σε όλη την οικογένεια . Κύριος αποδέκτης είναι το παιδί που ποτέ δεν φανταζόταν ότι οι γονείς του θα χωρίσουν ακόμη και αν υπήρχαν εντάσεις μέσα στο σπίτι . Τα παιδιά χρειάζονται χρόνο για να αποδεχθούν την ανακοίνωση του διαζυγίου , να επεξεργαστούν τα νέα δεδομένα δηλαδή το να μένουν μόνο με τον ένα γονιό και να συναντούν τον άλλο κάποιες φορές ,να εδραιώσουν τη σχέση με τον απόντα γονιό κλπ. Αυτά αποτελούν ευαίσθητες διεργασίες που διαρκούν αρκετό διάστημα που διαφέρει από παιδί σε παιδί .

Στην περίπτωση που μας αναφέρετε αν κατάλαβα καλά μετά από 3-4 μήνες αφότου χωρίσατε η πρώην σύζυγός σας προχώρησε σε συγκατοίκηση. Τι να σας πω , θεωρώ ότι είναι εξαιρετικά σύντομο το διάστημα που μεσολάβησε από το χωρισμό σας και δεν έχει υπάρξει ο χρόνος μετάβασης από τη μια συνθήκη στην άλλη για το παιδί σας. Το παιδί δεν έχει καν προλάβει να διαχειριστεί το διαζύγιο και ξαφνικά εμφανίζεται η μητέρα του με έναν άλλον άνδρα έστω στα πλαίσια του φίλου. Αυτή η κατάσταση δημιουργεί σύγχυση στο παιδί με αρνητικές συνέπειες στο ψυχισμό του.

Κάθε διαζευγμένος γονιός έχει δικαίωμα να κάνει ότι επιθυμεί στη ζωή του , εξάλλου όλοι δικαιούνται μια άλλη ευκαιρία . Η προσωπική του ζωή όμως πρέπει να παραμένει μακριά από τα παιδιά. Φέρνουμε σε επαφή το παιδί με μια σχέση που κρίνουμε ότι είναι σοβαρή, με τρόπο σταδιακό και με μια μεθοδολογία , αφού πρώτα έχει επεξεργαστεί το διαζύγιο . Δηλαδή τα παιδιά χρειάζονται χρόνο , δεν λειτουργούν όπως εμείς οι ενήλικες. Είναι ευνόητο ότι ο νέος σύντροφος θα έχει διακριτικό ρόλο στη ζωή του παιδιού. Συζητήστε με ηρεμία με τη πρώην σύζυγό σας για το θέμα αυτό και απευθυνθείτε μαζί σε κάποιον επαγγελματία ψυχικής υγείας ώστε να γίνουν σωστοί χειρισμοί με γνώμονα το συμφέρον του παιδιού σας.

Πηγή:www.akappatou.gr

Τα μωρά που γεννιούνται πρόωρα αντιμετωπίζουν πολλές δυσκολίες και πολλές φορές μάχονται για τη ζωή τους. Ανάλογα με την εβδομάδα γέννησης, έχουν προβλήματα κυρίως αναπνευστικά και πολλές φορές μη αναστρέψιμα. Ο Καναδός φωτογράφος Red Methot παρουσιάζει μια “δυνατή” συλλογή εικόνων με τίτλο “Les Premas”, στην οποία πρωταγωνιστούν παιδιά που γεννήθηκαν πρόωρα και αντίστοιχα καθένα από αυτά κρατά την πρώτη του φωτογραφία από τη γέννησή του. Τα περισσότερα γεννήθηκαν στην 23η μέχρι την 32 εβδομάδα της κύησης…

Πηγή:perierga.gr

Ένας λογαριασμός με το όνομα Brosbeingbasic κάνει θραύση τον τελευταίο καιρό στο Instagram. Είναι ένας ξεκαρδιστικός λογαριασμός που «πλαστογραφεί» ορισμένες από τις πιο κοινές φωτογραφίες του Instagram που ανεβάζουν οι γυναίκες!

Δείτε μερικές από τις καλύτερες φώτο του λογαριασμού:

(Την καλύτερη την αφήσαμε για το τέλος!)

Πηγή:www.topnews.gr

Μια σειρά από υπέροχες προτάσεις μακιγιάζ για όλα τα γούστα. Από τα πολύ απαλά nude μακιγιάζ μέχρι τα πολύ έντονα χείλη σε αποχρώσεις του μπορντό και του σκούρου φούξια – μωβ.

Δείτε βήμα βήμα την δημιουργία αυτών των εντυπωσιακών μακιγιάζ και υιοθετήστε τα για τις καθημερινές, αλλά και βραδινές σας εμφανίσεις!

Πηγή:www.beautetinkyriaki.gr

Η Άννα Καλυμνιού είναι Ψυχολόγος και διατηρεί το blog Ψυχοχρώματα . Στο κείμενό της μιλάει για το ρόλο της μητέρας και ως γυναίκα, κομμάτι της φύσης μας που πολλές φορές ξεχνάμε, ασυνείδητα ή και συνειδητά όταν γινόμαστε μητέρες. Μερικές μητέρες αφοσιώνονται πλήρως στα παιδιά τους, αφήνοντας το γυναικείο τους κομμάτι πίσω, νομίζοντας ίσως πως έτσι είναι καλύτερο για τα παιδιά τους. Δυστυχώς όμως έχει αρνητικό αντίκτυπο και για τις δύο μεριές.

Διαβάστε το κείμενο:

Με τον ερχομό ενός παιδιού, ο πρώτος χρόνος του ζευγαριού, και ειδικότερα της γυναίκας είναι κατά κύριο λόγο αφιερωμένος στην φροντίδα και την επιβίωση του βρέφους. Κατά το δεύτερο και τρίτο χρόνο, το παιδί ξεκινά να περπατά, αλληλεπιδρά στον χώρο, κοιμάται λιγότερο από ότι παλιά, η διατροφή εμπλουτίζεται, χρειάζεται εκπαίδευση για την τουαλέτα, και τελικά ο χρόνος του ζευγαριού είναι πάλι περιορισμένος.

Πολλές γυναίκες με τύψεις και ενοχές εξομολογούνται ότι έχουν φωνάξει στο μωρό, έχουν θυμώσει, αλλά και ότι έχουν βιώσει πιο επιθετικά-εκδικητικά συναισθήματα ή σκέψεις, όπως π.χ. προσωρινά να μην θέλουν να το δουν. Παράλληλα εκδηλώνουν ανησυχία σε υπερβολικό βαθμό να μην πάθει κακό, υπερπροστασία, αδυναμία αποχωρισμού, φοβίες. Και όμως αυτή η πληθώρα συναισθημάτων βιώνεται από τις περισσότερες μαμάδες.

Κάποιες άλλες γυναίκες, αισθάνονται τύψεις ότι παραμελούν το σύντροφό τους.. Και πράγματι η ισορροπία σε όλους αυτούς τους ρόλους, μαμά-γυναίκα-σύντροφος, νοικοκυρά, εργαζόμενη είναι δύσκολη… Πώς όμως μπορεί να επιτευχθεί; Η αλήθεια είναι ότι μέσα από τη διαδικασία μεγαλώματος και κοινωνικοποίησής της, η γυναίκα μαθαίνει ότι πρέπει να ανταποκριθεί «τέλεια» σε όλους αυτούς τους ρόλους, παραμελώντας συχνά τις δικές της ανάγκες.. Η ισορροπία λοιπόν μέσα της, αλλά και στους ρόλους αυτούς μπορεί να επέλθει, αν:

• ·         απενοχοποιήσει τον εαυτό της από το ότι πρέπει να είναι «τέλεια» στους ρόλους αυτούς, καθώς αυτό είναι μη ρεαλιστικό!

• ·         αποδεχτεί ότι ανά περιόδους κάποιος ρόλος θα έχει προτεραιότητα

• ·         επικοινωνεί τις ανάγκες της στο σύζυγό της,

• ·         τον ενθαρρύνει να συμμετέχει ενεργά στο γονεϊκό ρόλο, και λειτουργούν «μαζί»

Αρκετές γυναίκες για τους δικούς τους λόγους μπορεί να νιώθουν καλά μόνο με τον ρόλο της μητέρας, όμως αυτό δεν σημαίνει ότι ωφελεί το παιδί. Ειδικά στην σχέση μητέρας-γιου είναι πολύ σημαντικό ο διαχωρισμός τους και η αναγνώριση ότι η μητέρα είναι μια γυναίκα με σεξουαλικότητα ως προς έναν άλλον άντρα (τον πατέρα), με τον δικό της χρόνο αλλά παράλληλα είναι και η μητέρα που θα είναι πάντα εκεί. Αντίστοιχα, το κορίτσι χρειάζεται ένα πρότυπο γυναίκας και αυτή είναι η μητέρα. Η μητέρα-θύμα, που δεν έκανε ποτέ αυτά που ήθελε, είναι ένα τρομακτικό παράδειγμα για το κορίτσι που όταν θα μεγαλώσει η σκέψη της μητρότητας θα την τρομάξει.

Κάθε κυοφορούσα μητέρα αναπτύσσει ποικίλες φαντασιώσεις γύρω από το αγέννητο παιδί της. Η δυνατότητα μιας γυναίκας να είναι «αρκετά καλή» (και όχι «τέλεια»!) μητέρα εξαρτάται από πολλούς παράγοντες, όπως από την προηγούμενη σχέση με τη μητέρα της, από την εικόνα που έχει για τον εαυτό της και από την εξιδανικευμένη εικόνα που έχει για το παιδί της. Επίσης, είναι σημαντικό να έχει ώριμη σεξουαλική ταυτότητα και ικανοποιητική σεξουαλική σχέση με τον άντρα, καθώς επίσης να καταφέρνει να αισθάνεται η ίδια ευχαριστημένη στη δική της ζωή και σε άλλες περιοχές, πέραν της σχέσης με τα παιδιά της.

Το παιδί λοιπόν, έχει ανάγκη την μητέρα του για να διαμορφωθεί, αλλά ταυτόχρονα είναι σημαντικό να «απομακρυνθεί» (προσέξτε, η λέξη απομακρυνθεί είναι εντός εισαγωγικών) από αυτήν προκειμένου να γίνει άντρας/γυναίκα. Με τον ίδιο τρόπο η γυναίκα οφείλει να κάνει προσωπικές θυσίες προκειμένου να γίνει μητέρα αλλά πρέπει κάποιες φορές να βγει και από τον μητρικό της ρόλο για να ξαναγίνει γυναίκα και να συνεχίσει την προσωπική της εξέλιξη. Για την γυναίκα που έχει ταυτιστεί εντελώς με τον μητρικό ρόλο, η καταστολή των αναγκών της προσωπικότητάς της θα έχει ως αποτέλεσμα η αυτονομία των παιδιών της να φαντάζει απειλή αφού η απομάκρυνσή τους θα σήμαινε για εκείνη απώλεια της μοναδικής της ταυτότητας ως μάνα. Το σημαντικό είναι ότι αν τσακίσουμε τα φτερά της προσωπικής μας έκφρασης, υπάρχουν πολλές πιθανότητες να τσακίσουμε και τα φτερά αυτών που εξαρτώνται από μας.

Πηγή:www.e-mama.gr

Ειρήνη Γερογιαννάκη

Η καινούργια σχολική χρονιά μόλις ξεκίνησε. Είναι απαραίτητο λοιπόν να σας βρει κατάλληλα προετοιμασμένες. Εδώ θα βρείτε τα 7 πράγματα που πρέπει να θυμάστε όχι μόνο γι” αυτή τη χρονιά αλλά και για τις επόμενες που θα ακολουθήσουν.

1.Τα σχολικά χρόνια περνάνε πολύ γρήγορα. Αυτό το ενοχλητικό που ακούμε συνέχεια από τις μαμάδες που τα παιδιά τους έχουν πλέον μεγαλώσει, πίστεψέ μας, είναι αλήθεια. Τώρα του φτιάχνεις την τσάντα του σχολείου και σε μια στιγμή θα έχει μεγαλώσει τόσο που θα ξυρίζεται. Μια μέρα λοιπόν, θα σου λείπει πάρα πολύ, οπότε απόλαυσε τα παιδικά χρόνια του παιδιού σου, πριν φύγουν.

2.Κανείς δεν νοιάζεται για το πως είσαι ντυμένη όταν αφήνεις το παιδί σου στο σχολείο. Αν το πρωί έχεις την όρεξη και τον χρόνο να ντυθείς στην τρίχα να βαφτείς κλπ, εμπρός καν” το, εγώ πάντως μπαίνω στο αμάξι με τις πυτζάμες.

3.Κράτησε κούτες παπουτσιών και ότι υλικά μπορείς να σκεφτείς για χειροτεχνίες. Είναι σχεδόν βέβαιο πως κάποια στιγμή, πιθανόν κατά τις 9 το βράδυ το παιδί σου θα σου ξεφουρνίσει πως έχει μια μεγάλη εργασία για την επόμενη μέρα, την οποία ξέχασε να στην αναφέρει εδώ και δύο βδομάδες. Οπότε φρόντισε να είσαι προετοιμασμένη, ετοιμοπόλεμη και να μην ψάχνεις χαρτόνια, φτερά, ψαλίδι τελευταία στιγμή.

4.Το σχολείο είναι ακριβό. Αν έχεις την οικονομική άνεση, αγόρασε κάτι παραπάνω από ότι χρειάζεται το παιδί σου (μολύβια, τετράδια, μαρκαδόρους κλπ), τοποθέτησε τα σε μια κούτα και πήγαινέ τα στον δάσκαλο της τάξης, για εκείνα τα παιδιά που δεν έχουν. Σίγουρα θα πιάσουν τόπο.

5.Μην συμμετέχεις στα πάντα στο σχολείο. Ναι, θέλεις να είσαι η super μαμά στο σχολείο, όμως το μόνο που θα καταφέρεις είναι να μην προλαβαίνεις να κάνεις τίποτα. Μπορείς να είσαι πάντα πρόθυμη να βοηθήσεις και να συμμετέχεις ενεργά, αλλά μην το παρακάνεις.

6.Μην πηγαίνεις στις σχολικές γιορτές 2 ώρες νωρίτερα για να κρατήσεις θέση. Φυσικά θέλεις να καμαρώσεις το αγγελούδι σου από την πρώτη σειρά, αλλά στο τέλος θα καταλήξεις αστεία. Πήγαινε μισή ώρα νωρίτερα και πιάσε μια καλή ελεύθερη θέση.

7.Μην στεναχωριέσαι που είναι όλη μέρα στο σχολείο. Απόλαυσέ το. Είναι η ώρα να ξεκουραστείς και να κάνεις όλα αυτά που ανέβαλες τόσο καιρό, με την δικαιολογία ότι δεν σου περισσεύει χρόνος.

Πηγή:www.mommyandthecity.gr